Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 180/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 24 czerwca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Teresa Flemming-Kulesza (przewodniczący)
SSN Jolanta Frańczak (sprawozdawca)
SSN Jerzy Kuźniar
w sprawie z powództwa K. R.
przeciwko Sądowi Okręgowemu w W.
o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 24 czerwca 2015 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 4 marca 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Okręgowemu - Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2010 r. Sąd Rejonowy oddalił powództwo K. R.
przeciwko Sądowi Okręgowemu o przywrócenie do pracy i wynagrodzenie za cały
czas pozostawania bez pracy.
2
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanym Sądzie od
dnia 15 maja 2006 r. na podstawie kolejnych umów o pracę, w tym od dnia 1
stycznia 2007 r. na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. W dniu 9 maja
2006 r. powódka przy wypełnianiu ankiety personalnej wskazała, że nie była
karana, ani nie było przeciwko niej prowadzone postępowanie karne sądowe.
Początkowo powódka pracowała na stanowisku referenta stażysty, a od dnia 18
lipca 2008 r. została przeniesiona na stanowisko protokolanta stażysty. Wyrokiem z
dnia 18 maja 2009 r. Sąd Rejonowy w M. skazał powódkę za popełnienie przez nią
w dniu 1 stycznia 2006 r. przestępstwa z art. 217 k.k. polegającego na naruszeniu
nietykalności cielesnej M. D. i wymierzył jej karę grzywny. W październiku 2009 r.
powódka zaszła w ciążę, co zostało potwierdzone zaświadczeniem lekarskim z dnia
26 listopada 2009 r. W dniu 10 listopada 2009 r. pracodawca przekazał powódce
oświadczenie rozwiązujące z nią umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie
art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury
(jednolity tekst: Dz.U. z 2011 r. Nr 109, poz. 639 ze zm.) w związku z art. 52 § 1 pkt
2 k.p. ze względu na wystąpienie okoliczności przewidzianych w art. 3a ust. 1 w
związku z art. 2 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, uniemożliwiających
dalsze zatrudnianie powódki na zajmowanym przez nią stanowisku. Jako przyczynę
rozwiązania stosunku pracy wskazano prawomocne skazanie powódki wyrokiem
karnym z dnia 18 maja 2009 r.
Przy takich okolicznościach faktycznych Sąd Rejonowy przyjął, że
powództwo jest bezzasadne. Mając na względzie, że spór między stronami dotyczył
interpretacji przepisu 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach
sądów i prokuratury Sąd zastosował wykładnię a maiori ad minus tego przepisu i
przyjął, że skoro osoba skazana za przestępstwo nie może zostać przyjęta na staż
urzędniczy, to nie może ona również kontynuować tego stażu w przypadku, kiedy
skazanie nastąpiło w trakcie jego odbywania. Zatem w takim przypadku
odpowiednie zastosowanie znajduje art. 12 ust. 1 powyższej ustawy nakazujący
pracodawcy rozwiązanie umowy z urzędnikiem, który został prawomocnie skazany.
Sąd Okręgowy, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 31
maja 2012 r. oddalił apelację powódki od powyższego wyroku. Sąd Okręgowy
uznał za słuszne zastosowanie wykładni a maiori ad minus przez Sąd pierwszej
3
instancji oraz wskazał, że na ocenę prawidłowości rozwiązania stosunku pracy nie
ma wpływu okoliczność, że do popełnienia czynu zabronionego doszło przed
nawiązaniem stosunku pracy. Utrata przez powódkę w toku zatrudnienia
przesłanek niezbędnych do przyjęcia jej do pracy na staż urzędniczy uzasadniała
rozwiązanie z nią stosunku pracy w trybie art. 12 ust. 1 ustawy o pracownikach
sądów i prokuratury w związku z art. 52 § 1 pkt 2 k.p.
W skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Okręgowego powódka podniosła
naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów
i prokuratury w związku z art. 52 § 1 pkt 2 k.p. oraz z art. 3a ustawy o pracownikach
sądów i prokuratury zarzucając, że przestępstwo, za które została skazana, nie
zostało przez nią popełnione w okresie zatrudnienia u pozwanego pracodawcy,
a tym samym nie mogło stanowić przyczyny rozwiązania stosunku pracy.
Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 24 czerwca 2013 r. (II PK 315/12) uchylił
zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego
rozpoznania. Sąd Najwyższy stwierdził, że w przypadku osoby odbywającej staż
urzędniczy w sądzie podstawy prawnej rozwiązania z nią stosunku pracy nie może
stanowić art. 12 ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, który ma
zastosowanie jedynie od osób legitymujących się statusem urzędniczym, którego
niewątpliwie powódka nie posiadała. Sąd Najwyższy wskazał, iż wykładnia a maiori
ad minus, oparta na odpowiednim zastosowaniu art. 12 ust. 1 ustawy o urzędnikach
sądów i prokuratury, którą przyjęły Sądy obu instancji orzekające w sprawie była
nietrafna, gdyż rozwiązanie stosunku pracy z osobą odbywającą staż urzędniczy
możliwe jest jedynie w oparciu o reguły ogólne wyznaczone w art. 52 i 53 k.p. W
ocenie Sądu Najwyższego ewentualnie można by rozważać, czy prawomocne
skazanie powódki w okresie odbywania przez nią stażu urzędniczego za czyn
popełniony przez podjęciem zatrudnienia, mogło być - w kontekście rygorów
selekcyjnych, jakie pragmatyka nakłada na osoby zatrudnione w sferze publicznej -
zakwalifikowane jako „zawiniona utrata uprawnień koniecznych do wykonywania
pracy na zajmowanym stanowisku” w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 3 k.p. Istnieje
bowiem związek między posiadaniem określonych cech (rygorów selekcyjnych)
4
pracownika zatrudnionego w sferze publicznej i ich utratą a możliwością nawiązania
i rozwiązania stosunku pracy.
Po ponownym rozpoznaniu sprawy, wyrokiem z dnia 4 marca 2014 r. Sąd
Okręgowy, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. zmienił zaskarżony wyrok,
zasądzając od pozwanego Sądu Okręgowego na rzecz powódki K. R.
odszkodowanie w kwocie 6.750 zł w związku z niezgodnym z prawem
rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia (pkt 1), oddalił apelację w
pozostałym zakresie (pkt 2) i zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 257
zł tytułem zwrotu kosztów postepowania (pkt 3).
W pierwszej kolejności Sąd Okręgowy podniósł, że Sąd pierwszej instancji
słusznie uznał, że w sprawie zostały zachowane warunki formalne rozwiązania
umowy o pracę bowiem pozwany zachował miesięczny termin na rozwiązanie
umowy, na piśmie została podana przyczyna i podstawa prawna jej rozwiązania.
Sąd wskazał, że art. 12 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i
prokuratury zawiera katalog przypadków, w których dopuszczalne jest rozwiązanie
stosunku pracy bez wypowiedzenia z urzędnikiem sądowym, ale ma on
zastosowanie jedynie w przypadku osób posiadających status urzędnika, nie zaś
„innych pracowników” sądu, do których niewątpliwie należy osoba zatrudniona na
stanowisku stażysty. W związku z powyższym, rozwiązanie umowy o pracę z
„innymi pracownikami” sądu możliwe jest jedynie w oparciu o przepisy kodeksu
pracy, a w piśmie rozwiązującym z powódką umowę o pracę jako podstawę prawną
wskazano przepis art. 12 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i
prokuratury w związku z art. 52 § 1 pkt 2 k.p. Z tych przyczyn Sąd Okręgowy uznał,
że na podstawie art. 56 k.p. w związku z 57 k.p. zasadne jest roszczenie powódki o
odszkodowanie za czas pozostawania bez pracy w wysokości 3-miesięcznego
wynagrodzenia, mimo iż powódka domagała się przywrócenia do pracy, twierdząc,
że przestępstwo za które została skazana, zostało popełnione przed rozpoczęciem
przez nią stażu urzędniczego oraz z uwagi na stan ciąży stwierdzony w dacie
rozwiązania umowy o pracę.
Sąd Okręgowy zgodnie z dyspozycją art. 382 k.p.c. dokonał dodatkowych
ustaleń faktycznych, z których wynikało, że powódka złożyła niezgodne z prawdą
oświadczenie, iż przeciwko niej nie było prowadzone postępowanie karno-sądowe,
5
a ujawnienie, że toczy się przeciwko niej postępowanie karne wykluczyłoby
możliwość ubiegania się o przyjęcie do pracy na jakiekolwiek stanowisko w Sądzie
Okręgowym. W związku z powyższym powódka nie spełniała wymogów
selekcyjnych wymaganych od pracownika sądu już w momencie ubiegania się o
zatrudnienie w pozwanym sądzie w maju 2006 r. Nie poinformowała ponadto przez
okres od stycznia 2006 r. do daty wyroku karnego o toczącym się wobec niej
postępowaniu karnym, ani potem o wydanym prawomocnym, skazującym na karę
grzywny, wyroku Sądu Rejonowego w M. z dnia 18 maja 2009 r. Taka postawa z
pewnością nie mieści się w ogólnych kanonach zachowań przyjętych wobec
pracowników urzędów państwowych, w tym zwłaszcza pracowników sądownictwa,
ustanowionych w art. 2 ust. 2 i art. 3a ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
pracownikach sądów i prokuratury, a oceny powyższej nie zmienia fakt, że
aktualnie powódka nie figuruje już w Krajowym Rejestrze Karnym.
Zdaniem Sądu Okręgowego zatajenie w procesie rekrutacyjnym istotnych
okoliczności dotyczących prowadzonego przeciwko powódce postępowania
karnego wyklucza możliwość przywrócenia jej do pracy na poprzednie warunki
pracy i płacy w myśl art. 56 § 1 i 2 k.p. Uzasadnione było natomiast orzeczenie o
odszkodowaniu z uwagi na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z
naruszeniem wskazanych wyżej przepisów ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o
pracownikach sądów i prokuratury. Sąd Okręgowy stwierdził, że brak było podstaw
faktycznych i prawnych do zastosowania w niniejszej sprawie przepisu art. 177 § 1
k.p., skoro ustanawia on ochronę przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem umowy o
pracę w okresie ciąży pracownicy z wyłączeniem przypadku rozwiązania umowy
bez wypowiedzenia z jej winy a reprezentująca pracownicę zakładowa organizacja
związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodła powódka, zaskarżając
wyrok co do pkt 1 i 2 oraz wnosząc o jego uchylenie w zaskarżonym zakresie i
orzeczenie co do istoty sprawy, to jest przywrócenie powódki do pracy na
dotychczasowych warunkach pracy i płacy i zasądzenie na jej rzecz od pozwanego
wynagrodzenia za cały okres pozostawania bez pracy oraz kosztów procesu, w tym
kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Sądem drugiej instancji
oraz w postępowaniu kasacyjnym według norm przepisanych albo alternatywnie o
6
uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu
do ponownego rozpoznania.
Skarga kasacyjna została oparta na podstawie naruszenia przepisów prawa
materialnego – art. 45 § 2 i 3 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p. oraz w związku z
art. 177 § 1 k.p. przez błędną wykładnię powołanych przepisów polegającą na
bezzasadnym przyjęciu, że stwierdzenie przez sąd pracy rozwiązania umowy o
pracę zawartej z pracownicą w ciąży bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów
o rozwiązywaniu umów o pracę, nie obliguje zawsze tego sądu do przywrócenia jej
do pracy oraz naruszenie art. 57 § 2 k.p. przez jego niezastosowanie w sytuacji,
gdy powódka w momencie złożenia jej przez pozwanego pisemnego oświadczenia
o rozwiązaniu umowy o pracę była w ciąży.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej powódka podniosła, że z sentencji i
uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, iż rozwiązanie z nią umowy o pracę
bez zachowania okresu wypowiedzenia nastąpiło z naruszeniem prawa. Fakt
powyższy nie może budzić żadnych wątpliwości wobec wcześniejszego wyroku
Sądu Najwyższego, który zapadł w niniejszej sprawie, ani wobec treści
zaskarżonego wyroku, którym zasądzono na rzecz powódki odszkodowanie w
kwocie 6.750 zł. Powyższa konstatacja powoduje, że Sąd Okręgowy dokonał
oczywiście błędnej wykładni art. 45 § 2 i 3 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p. oraz art.
177 § 1 k.p., stwierdzając, że uznanie przez sąd pracy rozwiązania bez
wypowiedzenia umowy o pracę z pracownicą w ciąży z naruszeniem przepisów o
rozwiązywaniu umów o pracę nie obliguje zawsze sądu do przywrócenia
pracownicy do pracy. Skarżąca podkreśliła, że art. 177 § 1 k.p. nie uchyla
obowiązywania art. 45 § 2 i 3 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p., co oznacza, że w
przypadku rozwiązania z pracownicą w ciąży umowy o pracę bez wypowiedzenia z
naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie sąd pracy
zobowiązany jest bezwzględnie przywrócić zwolnioną pracownicę do pracy i nie
zachodzi możliwość zasądzenia na jej rzecz jedynie odszkodowania. W ocenie
skarżącej dokonana przez Sąd Okręgowy błędna wykładnia art. 45 § 2 i 3 k.p. w
związku z art. 56 § 2 k.p. i w związku z art. 177 § 1 k.p. skutkowała nie tylko
odmową przywrócenia jej do pracy, ale również niezastosowaniem art. 57 § 2 k.p.,
7
który statuuje obowiązek zasądzenia – na rzecz pracownicy wymienionej w art. 177
§ 1 k.p. – wynagrodzenia za cały czas pozostawania bez pracy.
Sąd Najwyższy zważył co następuje:
Roszczenia przewidziane w przypadku rozwiązania umowy o pracę bez
wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym
trybie reguluje art. 56 § 1 k.p., zgodnie z którym pracownikowi przysługuje
roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o
odszkodowanie. Art. 56 § 2 k.p. odsyła ponadto do odpowiedniego stosowania
art. 45 § 2 i 3 k.p., który jest regulacją szczególną dającą sądowi pracy w pewnych
przypadkach kompetencję do nieuwzględnienia żądania pracownika uznania
wypowiedzenia za bezskuteczne lub przywrócenia do pracy, a to jeżeli jego
uwzględnienie jest niemożliwe lub niecelowe. Wówczas sąd pracy orzeka o
odszkodowaniu. Art. 45 § 3 k.p. przewiduje jednak wyjątek od powyższej regulacji,
wyłączając wyraźnie zastosowanie art. 45 § 2 k.p. w przypadku pracowników,
o których mowa w art. 39 i 177 k.p. oraz w przepisach szczególnych dotyczących
ochrony pracowników przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem umowy o pracę,
chyba że uwzględnienie żądania pracownika przywrócenia do pracy jest
niemożliwe z przyczyn określonych w art. 411
k.p. Zatem w przypadku
pracowników podlegających ochronie przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem
stosunku pracy można stwierdzić, że istnieje związanie sądu pracy żądaniem
pracownika dotyczącym skutków wadliwego rozwiązania umowy o pracę
(por. Z. Góral [w:] Kodeks pracy. Komentarz, K.W. Baran (red.), 2. wydanie,
Warszawa 2014, str. 362).
W rozpoznawanej sprawie należało więc ocenić, czy sądy były związane
żądaniem pracownika, domagającego się przywrócenia do pracy i czy powódka
podlegała szczególnej ochronie przed rozwiązaniem stosunku pracy. W tej kwestii
poza sporem pozostawało, że powódka była w ciąży w chwili wręczenia jej pisma o
rozwiązaniu umowy o pracę bez zachowania okresu wypowiedzenia, a zatem miał
do niej zastosowanie art. 177 § 1 k.p. zgodnie z którym pracodawca nie może
wypowiedzieć ani rozwiązać umowy o pracę w okresie ciąży, a także w okresie
8
urlopu macierzyńskiego pracownicy, chyba że zachodzą przyczyny uzasadniające
rozwiązanie umowy bez wypowiedzenia z jej winy i reprezentująca pracownicę
zakładowa organizacja związkowa wyraziła zgodę na rozwiązanie umowy. W
związku z powyższym za nieprawidłowe należy uznać stanowisko Sądu
Okręgowego, zgodnie z którym brak było podstaw faktycznych i prawnych do
zastosowania przepisu art. 177 § 1 k.p. skoro w aktach osobowych powódki są
stanowiska związków zawodowych, stwierdzające o braku uwag co do rozwiązania
stosunku pracy lub informujące o braku objęcia powódki obroną związkową.
Niewątpliwie zgoda związku zawodowego na rozwiązanie stosunku pracy z
chronioną pracownicą, z którą równoznaczne jest niereprezentowanie interesów
pracownicy przez zakładowe organizacje związkowe (tak uchwała Sądu
Najwyższego z dnia 18 marca 2008 r., II PZP 2/08, OSNP 2008 nr 15-16, poz. 211)
jest warunkiem niezbędnym do zgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę
bez wypowiedzenia, jednak z całą pewnością nie jest to warunek wystarczający do
uznania prawidłowości działań pracodawcy, gdyż konieczne jest ponadto
stwierdzenie, że rozwiązanie stosunku pracy zostało dokonane w sposób
prawidłowy, mając na uwadze wymagania stawiane przez kodeks pracy temu
trybowi rozwiązania stosunku pracy. W rozpoznawanej sprawie Sąd drugiej
instancji stwierdził, że pracodawca zastosował nieprawidłową przyczynę
rozwiązania stosunku pracy z powódką, a więc w rezultacie było ono niezgodne z
prawem, a ponadto ze względu na wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca
2013 r., II PK 315/12 (OSNP 2014 nr 4, poz. 155) był związany stanowiskiem Sądu
Najwyższego w powyższym zakresie (art. 39820
k.p), gdyż sąd, któremu sprawa
zostaje przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa
dokonaną w tej sprawie przez Sąd Najwyższy.
Kierując się rozważaniami dokonanymi powyżej za uzasadniony należało
uznać podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia zaskarżonym
wyrokiem art. 45 § 2 i 3 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p oraz z art. 177 § 1 k.p.
bowiem w ustalonym w sprawie stanie faktycznym Sąd Okręgowy nie mógł na
podstawie powyższych przepisów nie uwzględnić roszczenia powódki co do
żądania przywrócenia do pracy i uwzględnić roszczenie odszkodowawcze, gdyż był
związany żądaniem pracownika. Ponadto w działaniu Sądu drugiej instancji można
9
wykazać wewnętrzną sprzeczność, gdyż z jednej strony uznaje on wadliwość
rozwiązania stosunku pracy, czego dowodem jest zasądzenie na rzecz powódki
odszkodowania, a z drugiej strony nie przyjmuje, że powódka korzysta z ochrony, o
której stanowi art. 177 § 1 k.p., co powoduje brak dalszych rozważań w aspekcie
dopuszczalności zastosowania art. 45 § 3 k.p. w związku z art. 56 § 2 k.p. W tym
zakresie należy nadmienić, że także przy przyjęciu, że dopuszczalne było
rozwiązanie stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. sąd orzekający nie może
pominąć aspektu szczególnej ochrony stosunku pracy przy ocenianiu roszczeń
przysługujących pracownikowi. Zgodnie bowiem ze stanowiskiem przyjętym w
wyroku Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2013 r. (II PK 99/13, OSNP 2015 nr
3, poz. 33) fakt, że pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez
wypowiedzenia z winy pracownika (art. 52 § 1 pkt 1 k.p.) również w okresie
ochronnym przewidzianym w art. 39 k.p., nie pozostaje bez wpływu na ocenę
roszczeń przysługujących pracownikowi w razie niezgodnego z prawem
rozwiązania przez pracodawcę umowy o prace. Powyższe stanowisko należy
zastosować również w przypadku ochrony wynikającej z art. 177 § 1 k.p., a zatem
w takiej sytuacji sąd pracy powinien uwzględnić art. 45 § 3 k.p. w związku z art. 56
§ 2 k.p., co skutkowałoby przyjęciem, że niedopuszczalna jest zamiana roszczenia
o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach na roszczenie
odszkodowawcze na podstawie cytowanych powyżej przepisów.
Warto jednak zauważyć, że sąd pracy może orzec o odszkodowaniu
zamiast dochodzonego przez pracownika roszczenia o przywrócenie do pracy, gdy
pracownik podlega szczególnej ochronie trwałości stosunku pracy, jeżeli
dochodzenie przez takiego pracownika roszczenia o przywrócenie do pracy może
zostać zakwalifikowane w konkretnej sytuacji jako nadużycie prawa (art. 8 k.p.).
Podstawę orzeczenia odszkodowania zamiast przywrócenia do pracy bez
odpowiedniego żądania pracownika podlegającego szczególnej ochronie stanowi
jednak w tym wypadku art. 4771
k.p.c., jeżeli roszczenie o przywrócenie okaże się
nieuzasadnione lub nie może być uwzględnione z uwagi na sprzeczność z
zasadami współżycia społecznego lub społeczno-gospodarczym przeznaczeniem
prawa. Takie stanowisko należy uznać za utrwalone w orzecznictwie Sądu
Najwyższego (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 30 marca 1994 r., I PZP
10
40/93, OSNAPiUS 1994 nr 12, poz. 230 oraz wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 18
stycznia 1996 r., I PRN 103/95, OSNAPiUS 1996 nr 15, poz. 210, z dnia 27 lutego
1996 r., I PKN 23/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 419, z dnia 2 sierpnia 2000 r.,
I PKN 755/99, OSNAPiUS 2000 nr 4, poz. 88, z dnia 11 września 2001 r., I PKN
619/00, OSNP 2003 nr 16, poz. 376, czy też z dnia 8 stycznia 2007 r., I PK 104/06,
Monitor Prawa Pracy 2007 nr 8, s. 425). W niniejszej sprawie Sąd Okręgowy nie
podjął jednak żadnych rozważań w tej materii błędnie uznając, że powódka nie jest
pracownikiem, o którym mowa w art. 177 k.p., co oznacza w konsekwencji na tym
etapie postepowania związanie sądu na podstawie art. 45 § 3 k.p. w związku z art.
56 § 2 k.p. żądaniem zgłoszonym przez pracownika.
Mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy na podstawie art. 39815
§ 1
k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.