IV KK 125/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-09-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 125/15
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r.
w sprawie L. N.,
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w G.,
z dnia 14 października 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.,
z dnia 19 lutego 2007 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć L. N. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 14 października 2014 r., Sąd Okręgowy w G., utrzymał w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 19 lutego 2007 r., którym L. N. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i skazany na karę
roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności.
Powyższy wyrok został zaskarżony kasacją przez obrońcę skazanego, który
sformułował zarzut „rażącego naruszenia prawa procesowego, które miało istotny
wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 7 k.p.k. polegającego na skazaniu L. N. przez Sąd Rejonowy w G. za czyn z
2
okresu od dnia 31 sierpnia 2000 r. do 11 września 2000 r. i utrzymanie w mocy tego
rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w G. (pierwotnie wyrokiem z dnia 26 września
2007 r., sygn. akt […]) wyrokiem z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt […],
podczas gdy wyrokiem z dnia 22 października 2004 r. Sąd Rejonowy w B., w
sprawie o sygn. akt […], uniewinnił L. N. od popełnienia oszustw z okresu od 26
sierpnia 2000 r. do października 2000 r. przy kwalifikacji z art. 286 § 1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k., który utrzymany został w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia
24 lutego 2005 r. w sprawie o sygn. akt […], a przez to naruszenie zasad ne bis in
idem oraz res iudicata, gdyż zaskarżone orzeczenie zostało wydane pomimo tego,
że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już
prawomocne zakończone”.
W konkluzji kasacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i
umorzenie postępowania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm
przepisanych.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w G.
wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego L. N. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona. Nie można bowiem podzielić
stanowiska obrońcy w kwestii zaistnienia w sprawie bezwzględnej przyczyny
odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
Jak sam skarżący zauważa, kasacja w niniejszej sprawie jest powtórzeniem
nadzwyczajnego środka odwoławczego złożonego dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy skazanego w sprawie o sygn. akt
IV KK 16/14 wprawdzie uchylił zaskarżony wówczas wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 26 września 2007 r., jednakże z uwagi na zasadność drugiego zarzutu
kasacyjnego i stwierdzenie wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej
określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającej na nienależytej obsadzie Sądu
odwoławczego w dniu ogłoszenia wyroku. Sprawa została przekazane do
ponownego rozpoznania przez Sąd odwoławczy, co pośrednio wskazuje, iż zarzut
zawarty wówczas w pierwszym punkcie kasacji, a związany z art. 439 § 1 pkt. 8
3
k.p.k. został rozpoznany i nieuwzględniony. Gdyby faktycznie w sprawie wystąpiła
ta bezwzględna przyczyna odwoławcza, wyrok wówczas nie tylko zostałby
uchylony, ale sprawa musiałaby zostać umorzona.
Także Sąd odwoławczy rozpoznając ponownie apelacje, mimo iż zarzut
powagi rzeczy osądzonej nie został w nich postawiony, jednak z uwagi na treść
pierwszej kasacji, odniósł się do tej kwestii w sposób bardzo obszerny. Analiza
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a przede wszystkim uchwały Sądu
Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I KZP 15/07 (OSNKW z 2007 r., z. 7-8,
poz. 55), do której odwołuje się ten Sąd, wskazują na oczywistą bezzasadność tego
zarzutu. Dziwić więc musi konsekwencja obrońcy skazanego w jego podnoszeniu.
Obrońca prawdopodobnie ciągle zapomina, że skazany w niniejszej sprawie L. N.
został prawomocnie uniewinniony wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 22
października 2004 r., sygn. akt […], co przesądza, iż przedmiotowych sprawach nie
zachodzi powaga rzeczy osądzonej.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisu
prawa wskazanego w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 26 sierpnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Barbara Skoczkowska
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2015 r.
w sprawie L. N.,
skazanego za popełnienie przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.
kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego,
od wyroku Sądu Okręgowego w G.,
z dnia 14 października 2014 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G.,
z dnia 19 lutego 2007 r.
postanowił
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną;
2. obciążyć L. N. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 14 października 2014 r., Sąd Okręgowy w G., utrzymał w
mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 19 lutego 2007 r., którym L. N. został
uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i skazany na karę
roku i trzech miesięcy pozbawienia wolności.
Powyższy wyrok został zaskarżony kasacją przez obrońcę skazanego, który
sformułował zarzut „rażącego naruszenia prawa procesowego, które miało istotny
wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1
pkt 7 k.p.k. polegającego na skazaniu L. N. przez Sąd Rejonowy w G. za czyn z
2
okresu od dnia 31 sierpnia 2000 r. do 11 września 2000 r. i utrzymanie w mocy tego
rozstrzygnięcia przez Sąd Okręgowy w G. (pierwotnie wyrokiem z dnia 26 września
2007 r., sygn. akt […]) wyrokiem z dnia 14 października 2014 r., sygn. akt […],
podczas gdy wyrokiem z dnia 22 października 2004 r. Sąd Rejonowy w B., w
sprawie o sygn. akt […], uniewinnił L. N. od popełnienia oszustw z okresu od 26
sierpnia 2000 r. do października 2000 r. przy kwalifikacji z art. 286 § 1 k.k. w zw. z
art. 12 k.k., który utrzymany został w mocy wyrokiem Sądu Okręgowego w B. z dnia
24 lutego 2005 r. w sprawie o sygn. akt […], a przez to naruszenie zasad ne bis in
idem oraz res iudicata, gdyż zaskarżone orzeczenie zostało wydane pomimo tego,
że postępowanie karne co do tego samego czynu tej samej osoby zostało już
prawomocne zakończone”.
W konkluzji kasacji obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i
umorzenie postępowania oraz o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów
postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm
przepisanych.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator Prokuratury Okręgowej w G.
wniósł o jej oddalenie, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja obrońcy skazanego L. N. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 k.p.k. i jako taka została oddalona. Nie można bowiem podzielić
stanowiska obrońcy w kwestii zaistnienia w sprawie bezwzględnej przyczyny
odwoławczej z art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
Jak sam skarżący zauważa, kasacja w niniejszej sprawie jest powtórzeniem
nadzwyczajnego środka odwoławczego złożonego dnia 23 października 2013 r.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy skazanego w sprawie o sygn. akt
IV KK 16/14 wprawdzie uchylił zaskarżony wówczas wyrok Sądu Okręgowego w G.
z dnia 26 września 2007 r., jednakże z uwagi na zasadność drugiego zarzutu
kasacyjnego i stwierdzenie wystąpienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej
określonej w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. polegającej na nienależytej obsadzie Sądu
odwoławczego w dniu ogłoszenia wyroku. Sprawa została przekazane do
ponownego rozpoznania przez Sąd odwoławczy, co pośrednio wskazuje, iż zarzut
zawarty wówczas w pierwszym punkcie kasacji, a związany z art. 439 § 1 pkt. 8
3
k.p.k. został rozpoznany i nieuwzględniony. Gdyby faktycznie w sprawie wystąpiła
ta bezwzględna przyczyna odwoławcza, wyrok wówczas nie tylko zostałby
uchylony, ale sprawa musiałaby zostać umorzona.
Także Sąd odwoławczy rozpoznając ponownie apelacje, mimo iż zarzut
powagi rzeczy osądzonej nie został w nich postawiony, jednak z uwagi na treść
pierwszej kasacji, odniósł się do tej kwestii w sposób bardzo obszerny. Analiza
uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a przede wszystkim uchwały Sądu
Najwyższego z dnia 15 czerwca 2007 r., I KZP 15/07 (OSNKW z 2007 r., z. 7-8,
poz. 55), do której odwołuje się ten Sąd, wskazują na oczywistą bezzasadność tego
zarzutu. Dziwić więc musi konsekwencja obrońcy skazanego w jego podnoszeniu.
Obrońca prawdopodobnie ciągle zapomina, że skazany w niniejszej sprawie L. N.
został prawomocnie uniewinniony wyrokiem Sądu Rejonowego w B. z dnia 22
października 2004 r., sygn. akt […], co przesądza, iż przedmiotowych sprawach nie
zachodzi powaga rzeczy osądzonej.
Mając powyższe na uwadze, wobec nie stwierdzenia naruszenia przepisu
prawa wskazanego w kasacji, Sąd Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej
postanowienia.