Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Białymstoku II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 października 2013 r. w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa W. D.

przeciwko A. L. (...) Amerykańsko- (...) Towarzystwu (...) na (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego

od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku

z dnia 20 maja 2013 r. sygn. akt I C 1940/12

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 300 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

UZASADNIENIE

Powód W. D. wnosił o zasądzenie od pozwanego A. L. (...) – (...) Towarzystwo (...) na (...) S. A. w W. kwoty 2.250 złotych z odsetkami ustawowymi od 26 października 2011 r. do dnia zapłaty tytułem częściowego odszkodowania w związku z łączącą strony umową ubezpieczenia oraz o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazywał, że będąc ubezpieczonym u pozwanego na podstawie dobrowolnej umowy ubezpieczenia na życie, w dniu 24 września 2011 r. uległ wypadkowi, wskutek którego doznał uszczerbku na zdrowiu. W czasie likwidacji szkody pozwany rażąco zaniżył uszczerbek uznając, że powstał on w rozmiarze 3 % i przyznał tytułem świadczenia odszkodowawczego kwotę 2.250 złotych, podczas gdy w ocenie powoda uszczerbek, którego doznał jest nie mniejszy niż 6 %.

Sąd Rejonowy w Białymstoku nakazem zapłaty z dnia 20 sierpnia 2012 r. wydanym w postępowaniu upominawczym uwzględnił powództwo i zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną kwotę 2.250 złotych wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13 % w stosunku rocznym od dnia 26 października 2011r. do dnia zapłaty, a ponadto kwotę 645,25 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany A. L. Pierwsze (...) – (...) Towarzystwo (...) na (...) S. A. w W. wniósł skutecznie sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty podnosząc, że żądanie dopłaty odszkodowania nie ma podstaw, bowiem z dokumentacji medycznej powoda nie wynika, aby po zakończeniu terapii i rehabilitacji stwierdzono u niego średnie lub znaczne zmiany z ograniczeniem ruchomości kończyny, które uzasadniałyby przyjęcie wyższego stopnia uszczerbku na zdrowiu.

W yrokiem z dnia 20 maja 2013 roku Sąd Rejonowy w Białymstoku w punkcie I zasądził od pozwanej A. L. (...) – (...) Towarzystwo (...) na (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda W. D. kwotę 2.250 złotych z odsetkami w wysokości 13 % w stosunku rocznym od dnia 20 marca 2012 roku do dnia zapłaty, w punkcie II oddalił powództwo w zakresie żądania pozostałych odsetek, w punkcie III zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.230 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu i w punkcie IV nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Białymstoku tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych kwotę 70 złotych 30 groszy.

Sąd Rejonowy ustalił, że w dniu 17 kwietnia 2007 r. W. D. zawarł z pozwanym A. L. Pierwsze (...) – (...) Towarzystwo (...) na (...) S.A. w W. w pakiecie „Bezpieczne jutro” umowę indywidualnego ubezpieczenia na życie na okres 10 lat i umowę dodatkowego ubezpieczenia na wypadek śmierci lub trwałego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku. Suma ubezpieczenia na wypadek trwałego inwalidztwa NW wynosiła 50.000 złotych, zaś na wypadek śmierci NW życie opiewała na kwotę 25.000 złotych. Łączna składka z tytułu zawartych umów wynosiła 446 zł i pozwany nie kwestionował opłacenia jej przez powoda. Z dalszych ustaleń Sądu I instancji wynikało, że w dniu 24 września 2009 r. W. D. uległ nieszczęśliwemu wypadkowi. W czasie prac gospodarskich w oborze na stanowisku do dojenia został przyciśnięty przez przewracającą się krowę, wskutek czego doznał zmiażdżenia lewej kończyny dolnej. Był hospitalizowany w Oddziale C. - Urazowym Szpitala (...) w Z. w okresie od 26 września do 17 października 2011 r. z rozpoznaniem krwiaka podskórnego i martwicy skóry podudzia po stłuczeniu kończyny. W trakcie pobytu kilkakrotnie usuwano mu chirurgicznie zmienione martwiczo tkanki goleni lewej. Dalsze leczenie powód kontynuował w Poradni C. - Urazowej Szpitala (...) w Z., gdzie zgłaszał się na zmiany opatrunków. Podczas wizyty w dniu 31 października 2011 roku powód otrzymał ponowne skierowanie do szpitala, gdzie przebywał w dniach od 7 do 15 listopada 2011 roku z rozpoznaniem owrzodzenia podudzia lewego oraz stanu po urazie podudzia z ubytkiem skóry. W dniu 8 października 2011 roku wykonano mu przeszczep z uda na podudzie lewe skóry pełnej grubości. Proces gojenia przeszczepów przebiegał prawidłowo, wobec czego w dniu 21 listopada 2011 roku zdjęto szwy, zalecając natłuszczanie przeszczepu. W związku z wypadkiem powód przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia 5 grudnia 2011 roku, a zakończenie leczenia odnotowano w dniu 2 stycznia 2012 roku.

Sąd Rejonowy ustalił, że po zgłoszeniu szkody do pozwanego ubezpieczyciela, ten decyzją z dnia 20 marca 2012 r. przyznał powodowi z tytułu trwałego inwalidztwa związanego ze zdarzeniem z września 2011 r. świadczenie w wysokości 3 % sumy ubezpieczenia, tj. kwotę 2.250 złotych. Odwołanie powoda od tej decyzji zostało rozpoznane odmownie. Wskazał, że lekarz Orzecznik KRUS w ramach postępowania powypadkowego prowadzonego w związku z powszechnym ubezpieczeniem powoda, jako rolnika, ustalił doznanie przez W. D. 12 % - owego stałego uszczerbku na zdrowiu spowodowanego wypadkiem przy pracy w gospodarstwie rolnym w dniu 24 września 2011 r.

Sąd I instancji stwierdził, że w sprawie poza sporem pozostawała umowna odpowiedzialność pozwanego z tytułu doznanej przez powoda szkody w związku z łączącą strony umową ubezpieczenia. Kwestią sporną była wysokość dochodzonego łącznie przez powoda odszkodowania powiązana bezpośrednio z zakwalifikowaniem odniesionych przez niego obrażeń w umownej procentowej skali uszczerbków na zdrowiu przewidywanej w stanowiącej załącznik do umowy łączącej strony „Tabeli norm oceny procentowego trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku”.

Sąd Rejonowy na wniosek powoda dopuścił dowód z opinii biegłego z zakresu ortopedii z uwagi na to, że zarówno ocena doznanych przez powoda uszkodzeń ciała, jak też zakwalifikowanie ich w ramach procentowego uszczerbku na zdrowiu, wymagały wiadomości specjalistycznych. Biegły C. K. w opinii z dnia 1 marca 2012 r. stwierdził, że w wyniku wypadku w gospodarstwie z dnia 24 września 2011 r. powód doznał stłuczenia goleni lewej, w obrębie którego w trakcie okresu powypadkowego rozwinęła się rozległa martwica skóry i tkanki podskórnej goleni lewej. Obrażenia te wymagały wieloetapowego leczenia operacyjnego. Według biegłego w trakcie wypadku powód doznał również urazu stawu kolanowego lewego w postaci stłuczenia ze skręceniem, ale obrażenia te ze względu na rozległość i główne skargi powoda związane z obrażeniami goleni lewej zostały w procesie diagnostycznym prawdopodobnie pominięte lub niezauważone. Okoliczności wypadku podane przez powoda oraz charakter i lokalizacja obrażeń powypadkowych wskazują na graniczące z pewnością prawdopodobieństwo odniesienia przez powoda również uszkodzeń w obrębie stawu kolanowego lewego. Zdaniem biegłego obrażenia ciała, jakich doznał powód w wyniku wypadku spowodowały trwałe skutki i zgodnie z tabelami norm oceny procentowej trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku M. A. w związku ze stłuczeniem goleni lewej, powikłanego rozległą martwicą skóry i tkanki podskórnej wymagającą wieloetapowego leczenia operacyjnego, z pozostawieniem rozległych blizn, z jednoczesnym zaburzeniem czucia w obrębie wygojonych przeszczepów oraz stwierdzonej przepukliny mięśniowej goleni lewej, należy te obrażenia zakwalifikować do opisanych w punkcie 140 c wymienionej tabeli i ocenić ich rozmiar na 15 % trwałego inwalidztwa. Biegły wskazał dalej, że podstawą orzeczenia w tym przypadku nie jest ograniczenie ruchomości w stawach kończyny dolnej lewej, a rozległość obrażeń skóry i tkanki podskórnej (blizna o długości 27 cm i szerokości od 7 do 20 cm) i inne oraz ograniczenia czynnościowe i inne zmiany wtórne, co przewiduje cytowany punkt tabeli. Ze względu na fakt, że nie zostały uszkodzone elementy mięśniowe i ścięgniste biegły nie stwierdził ograniczeń funkcji ruchowej stawu skokowego i palców kończyny dolnej lewej. Jego zdaniem nie należy natomiast zaliczać doznanych przez powoda obrażeń goleni lewej do grupy opisanej w punkcie 140 a, a nawet 140 b tabeli, bowiem taka kwalifikacja pomijałaby istotę urazu i jego skutków dla zdrowia poszkodowanego, przez co byłaby dlań skrajnie krzywdząca. Dodatkowo biegły zauważył, że ze względu na przebyte stłuczenie ze skręceniem stawu kolanowego lewego z ograniczeniem wyprostu i niestabilnością przednią (I/110) wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu należy zakwalifikować z punktu 135 b i ocenić na 5 % ( zakres 5 – 9 % ).

Sąd Rejonowy wskazał, że wobec zastrzeżeń pozwanego biegły na rozprawie w dniu 6 maja 2013 r. złożył ustnie opinię uzupełniającą. Podtrzymał w całości swoje wnioski z opinii pisemnej ponownie podkreślając, że zastosowanie do obrażeń powoda punktu 140 c jest właściwe i adekwatne. Podkreślił, że pozwany w toku likwidacji szkody w istotnym stopniu zaniżył wielkość blizny i pominął fakt, że były to uszkodzenia znaczne, a także poważne jakościowo, bo nie mogły się one wygoić samoistnie a wymagały przeszczepu skóry. Zaznaczył też, że wyliczenia pozwanego odnośnie wielkości obszaru uszkodzonej skory są błędne, bowiem odwołują się do wymiarów przeciętnych, a co więcej zakładają fałszywie, że kształt goleni jest walcem.

Sąd I instancji uznał opinię biegłego za miarodajną zarówno w zakresie oceny rozmiaru uszkodzeń doznanych przez powoda, jak też co do zakwalifikowania ich w procentowej skali uszczerbku na zdrowiu według zasad przewidywanych łączącą strony umową. Zwrócił uwagę, że podstawą odpowiedzialności pozwanego jest umowa dobrowolnego ubezpieczenia, zawarta przez powoda, który – mając na uwadze cel umowy i podstawową ochronną funkcję instytucji ubezpieczenia (w szczególności życia i zdrowia) słusznie oczekiwał od pozwanego uzasadnionej ochrony, m. in., przy uwzględnieniu zgodnego z duchem interesu ubezpieczonego oraz doznanej przezeń szkody sposobu wykładni jej postanowień. Na ten aspekt umowy ubezpieczenia wskazywał niejednokrotnie Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach podkreślając, że próby poszukiwania przez ubezpieczyciela możliwości uchylenia się bądź pomniejszenia swojej odpowiedzialności poprzez interpretację zapisów umowy na niekorzyść ubezpieczonego stanowią akt nielojalności i złej wiary i jako takie nie zasługują na ochronę prawną (przykładowo wyrok z dnia 26 stycznia 2006 r. w sprawie I CSK 90/05, wyrok z dnia 13 lutego 2002 r. w sprawie IV CKN 690/00 ).

W tej sytuacji, podzielając wnioski płynące z opinii biegłego, Sąd Rejonowy uznał, że powód na skutek wypadku z dnia 24 września 2011 r. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozmiarze nie mniejszym niż 6 %, co przy uwzględnieniu wartości łącznej sumy ubezpieczenia z umów uprawnia go do odszkodowania w wysokości nie mniejszej niż 4.500 złotych. W świetle wypłaconego dotychczas przez pozwanego świadczenia w wysokości 2.250 złotych, powództwo o zapłatę dalszej części odszkodowania w kwocie 2.250 złotych Sąd I instancji uznał za uzasadnione i uwzględnił w całości.

O odsetkach od zasądzonej należności głównej Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przepisów art. 817 kc w zw. z art. 481 kc, ustalając ich bieg od dnia wydania decyzji o wysokości należnego powodowi odszkodowania w zaniżonej wysokości.

Sąd uwzględnił też żądanie powoda w przedmiocie zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu. Wskazał, że zgodnie z zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 kpc strona przegrywająca jest obowiązana zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Koszty procesu poniesione przez powoda obejmują: kwotę 113 złotych tytułem opłaty od pozwu, której wysokość została ustalona na podstawie art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 roku, nr 90, poz. 594 ze zm.), zaliczkę w kwocie 500 złotych uiszczoną na poczet wynagrodzenia biegłego oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 617 złotych ustalone na podstawie § § 2, 4 i 6 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163, poz. 1348 ze zm.) wraz z opłatą od pełnomocnictwa w wysokości 17 złotych ustaloną na podstawie części IV załącznika do ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (Dz. U. nr 225, poz. 1635 ).

Z uwagi na tymczasowe wyłożenie w toku procesu przez Skarb Państwa brakującej części wynagrodzenia przyznanego biegłemu w kwocie 70,30 zł, na podstawie przepisu art. 113 powołanej wyżej ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych Sąd Rejonowy nakazał pobrać na rzecz Skarbu Państwa taką kwotę od pozwanego.

Apelację od tego wyroku wniósł pozwany. Zaskarżył wyrok w całości, zarzucając mu:

1.  sprzeczność istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez przyjęcie, że powód doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozmiarze nie mniejszym niż 6 %, w sytuacji, gdy na skutek wypadku z dnia 24.09.2011r. powód doznał blizny podudzia i zespołu bólowego, które należy ocenić co najwyżej jako 3 % inwalidztwa w rozumieniu „Tabeli norm oceny procentowego trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku” stanowiącej załącznik do zawartej przez strony umowy ubezpieczenia na wypadek śmierci lub trwałego inwalidztwa NW (pkt 140 a Tabeli);

2.  przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i błędne uznanie za wiarygodną opinii biegłego sądowego C. K., w sytuacji, gdy opinia ta jest nierzetelna i nie wyjaśnia w sposób logiczny i przekonujący dlaczego bliznę na podudziu pozostałą po przeszczepie skóry o wymiarach 20 x 15 cm biegły uznał za „znaczne zmiany z ograniczeniem ruchomości powyżej 50 %” kwalifikujące się do 15 % inwalidztwa, mimo iż u powoda na skutek istnienia tej blizny nie wystąpiły żadne ograniczenia ruchomości lub inne zmiany, a wielkość blizny (w porównaniu z powierzchnią skóry całego podudzia) wskazywała, iż należy ją kwalifikować według pkt 140 a tabeli, tj. „niewielkie zmiany z ograniczeniem ruchomości do 30 %” uprawniające do uznania 3 % inwalidztwa;

3.  niewyjaśnienie wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i nieprzeprowadzenie – pomimo wniosku pozwanego – dowodu z opinii innego biegłego sądowego (ortopedy) w celu dokonania szczegółowego pomiaru blizny powoda powstałej na skutek przeszczepu skóry i całkowitej powierzchni skóry podudzia, co pozwoliłoby na prawidłowe określenie stopnia inwalidztwa powoda w rozumieniu pkt 140 „Tabeli norm oceny procentowego trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku” stanowiącej załącznik do umowy ubezpieczenia w sytuacji, gdy były to okoliczności faktyczne istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, a nie zostały rozstrzygnięte w opinii biegłego sądowego C. K. (art. 286 kpc).

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie powództwa oraz zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego za I i II instancję;

względnie

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, z pozostawieniem temu sądowi rozstrzygnięcia o kosztach instancji odwoławczej.

SĄD OKRĘGOWY ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Rejonowy należycie wyjaśnił okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy oraz poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i prawne, które Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Sąd I instancji zasadnie uznał, że powód na skutek wypadku z dnia 24 września 2011 r. doznał trwałego uszczerbku na zdrowiu w rozmiarze nie mniejszym niż 6 %, co uprawniało go do odszkodowania w wysokości nie mniejszej niż 4.500 złotych. Wobec wypłaconego przez pozwanego świadczenia w wysokości 2.250 złotych, powództwo o zapłatę dalszej części odszkodowania w kwocie 2.250 złotych Sąd I instancji prawidłowo ocenił jako uzasadnione.

Wbrew twierdzeniom skarżącego dokonana przez Sąd I instancji ocena dowodu z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy C. K. nie narusza reguł oceny dowodów określonych art. 233 § 1 kpc. Ocena ta nie nosi cech dowolności i mieści się w ramach swobodnej oceny, której cechą jest bezstronność, przestrzeganie zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego w wyciąganiu wniosków. Jak podkreśla się w doktrynie i judykaturze dowód z opinii biegłego podlega ocenie sądu na podstawie kryteriów zgodności z zasadami logiki, doświadczenia życiowego i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia skuteczności wyrażonych w niej wniosków, bez wkraczania w sferę wiedzy specjalistycznej (wyrok SN z dnia 19 grudnia 1990 r., I PR 148/90, OSP 1991, z. 11-12, poz. 300; postanowienie SN z dnia 7 listopada 2000 r., I CKN 1170/98, OSNC 2001, nr 4, poz. 64). Zadaniem opinii biegłego jest dostarczenie sądowi wiadomości specjalnych (art. 278 § 1 kpc), udzielenie na podstawie posiadanych wiadomości fachowych i doświadczenia zawodowego informacji niezbędnych do ustalenia i oceny okoliczności sprawy. Podnieść należy, że sąd nie jest związany opinią biegłego i powinien ją ocenić, podobnie jak inne dowody zebrane w sprawie. Takiej oceny dokonał Sąd Rejonowy uznając opinię biegłego za miarodajną zarówno w zakresie określenia rozmiaru uszkodzeń doznanych przez powoda, jak też co do zakwalifikowania ich w procentowej skali uszczerbku na zdrowiu według zasad przewidzianych w łączącej strony umowie.

Pozwany w piśmie z dnia 15 kwietnia 2013 r. zgłosił zastrzeżenia do pisemnej opinii biegłego C. K. i wnosił o dopuszczenie dowodu z „drugiej opinii biegłego ortopedy z nakazaniem dokonania szczegółowych pomiarów blizny powoda powstałej wskutek przeszczepu skóry i całkowitej powierzchni skóry podudzia”. Biegły sądowy na rozprawie w dniu 6 maja 2013 r. został uzupełniająco przesłuchany przez Sąd Rejonowy w trybie art. 286 kpc. Sąd I instancji dał temu wyraz w protokole rozprawy poprzez wskazanie, iż przesłuchuje biegłego C. K. „dla uzupełnienia opinii pisemnej w kontekście zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę pozwaną” (k.118). Oddalenie wniosku pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii kolejnego biegłego było wynikiem oceny, iż opinia wydana przez biegłego C. K. – pisemna, z ustnym uzupełnieniem na rozprawie w dniu 6 maja 2013 r., była stanowcza, rzetelna i wyczerpująca. Ocenę te podzielił Sąd Okręgowy. Pozwany nie podważył prawidłowości przyjętego przez Sąd I instancji zakresu obrażeń doznanych przez powoda i w konsekwencji rozmiaru uszczerbku na zdrowiu, ocenianego według stanowiącej załącznik do umowy łączącej strony „Tabeli norm oceny procentowego trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku”. Opinia biegłego, wydana po przeprowadzeniu badania W. D., oparta na dokumentacji medycznej z przebiegu leczenia powoda po wypadku z dnia 24 września 2011 r., pozwoliła na jednoznaczne stwierdzenie, że powód doznał urazu podudzia lewego, rozległej martwicy skóry i tkanki podskórnej goleni lewej. Obrażenia te wymagały wieloetapowego leczenia operacyjnego, nie mogły wygoić się samoistnie, konieczny był przeszczep skóry. Były znaczne i poważne jakościowo. Spowodowały trwałe skutki w zdrowiu powoda w postaci rozległej blizny o długości 27 cm i szerokości od 7 do 20 cm, z jednoczesnym zaburzeniem czucia w obrębie wygojonych przeszczepów oraz stwierdzoną przepukliną mięśniową goleni lewej.

Wbrew stanowisku skarżącego Sąd Rejonowy, niesprzecznie z zabranym materiałem dowodowym - po dokonaniu prawidłowych ustaleń w zakresie faktów i ich oceny w granicach zakreślonych ramami art. 233 §1 kpc - przyjął, że rozległość obrażeń skóry i tkanki podskórnej oraz wskazane inne zmiany wtórne uzasadniały kwalifikację obrażeń doznanych przez powoda do opisanych w punkcie 140 c „Tabeli norm oceny procentowego trwałego i częściowego inwalidztwa wskutek nieszczęśliwego wypadku”. Niewadliwe też określił ich rozmiar jako nie mniej niż 6 % trwałego inwalidztwa. Dokonana przez pozwanego kwalifikacja stopnia uszczerbku doznanego przez powoda według pkt 140 a powołanej tabeli jako „niewielkie zmiany z ograniczeniem ruchomości do 30 %” na poziomie 3 % uszczerbku była dowolna i nie uwzględniała w sposób należyty trwałych następstw nieszczęśliwego wypadku, któremu uległ powód. Pozwany przedstawiając własne wyliczenia co do proporcji powierzchni skóry całego podudzia i powierzchni objętej blizną w następstwie przeszczepu skóry na podudziu zaniżył rzeczywistą wielkość blizny. Biegły sądowy w sposób kategoryczny odniósł się na tych wyliczeń, wskazał na przyjęte przez pozwanego błędne założenia i uzasadnił, z jakich względów należało zdyskwalifikować twierdzenia ubezpieczyciela (k.119). Pozwany nie obalił negatywnych dla siebie wniosków wynikających z opinii biegłego, podważających stanowisko w przedmiocie przyjęcia istnienia u powoda lekkiego inwalidztwa wiążącego się z jedynie 3 % uszczerbku na zdrowiu.

Podkreślenia również wymaga, iż Sąd I instancji nie pominął aspektu umowy dobrowolnego ubezpieczenia zawartej przez powoda z pozwanym ubezpieczycielem w postaci celu umowy, jakim w tym wypadku było naprawienie szkody powoda, uwzględniającej doznany przez niego uszczerbek. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy ubezpieczenia jest bowiem z jednej strony zobowiązanie do spełnienia określonego świadczenia przez ubezpieczyciela w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, z drugiej zaś strony zobowiązanie do zapłaty składki przez ubezpieczającego. Świadczeniem ubezpieczyciela jest udzielanie ochrony ubezpieczającemu poprzez ponoszenie ryzyka zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Umowa ubezpieczenia pełni funkcję ochronną wobec ubezpieczającego i jak podkreśla się w orzecznictwie miarodajny dla wykładni jej postanowień jest punkt widzenia tego, kto jest chroniony (wyrok SN z dnia 28 maja 1997 r., sygn. akt III CKN 76/97, niepubl.; wyrok SN z dnia 2 września 1998 r., sygn. akt III CKN 605/97, niepubl.; wyrok SN z dnia 13 lutego 2002 r., IV CKN 690/00, LEX nr 479346; wyrok SN z dnia 19 lutego 2004 r., sygn. akt IV CK 69/03, niepubl.; wyrok z dnia 8 grudnia 2005 r., sygn. akt II CK 305/05, niepubl.).

Z tych względów apelacja podlegała oddaleniu na mocy art.385 kpc.

O kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym orzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 kpc oraz § 13 ust.1 pkt 1 i § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013.461 j.t.), zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu.