Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 76/15
POSTANOWIENIE
Dnia 10 grudnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bogumiła Ustjanicz
SSN Jan Górowski
w sprawie ze skargi J. L.
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem
Sądu Okręgowego w B. z dnia 30 października 2012 r.,
w sprawie z powództwa J. L.
przeciwko T. S.A.
o ochronę własności,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 10 grudnia 2015 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Okręgowego w B.
z dnia 28 lipca 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Sąd postanowieniem z dnia 28 lipca 2015 r. odrzucił skargę J. L. o
wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem tego Sądu z
dnia 30 października 2012 r. Uznał, że wskazany w niej nowy środek dowodowy w
postaci pisma pracownika strony pozwanej z dnia 9 października 2012 r.,
złożonego w postępowaniu administracyjnym toczącym się przed Powiatowym
Inspektorem Nadzoru Budowlanego w Ż. w sprawie […], w istocie takim nie jest,
gdyż skarżący mógł z niego skorzystać w poprzednim postępowaniu na etapie
postępowania apelacyjnego. Wskazał, że nie można przyjąć, iż skarga została
wniesiona w ustawowym terminie, określonym w art. 407 § 1 k.p.c.
W zażaleniu na powyższe postanowienie J. L. wniósł o jego uchylenie,
podnosząc zarzuty naruszenia art. 403 § 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje zapatrywanie, zgodnie
z którym sformułowanie podstawy wznowienia w sposób odpowiadający przepisom
art. 401-404 k.p.c. nie oznacza oparcia skargi na ustawowej podstawie wznowienia,
jeżeli już z samego jej uzasadnienia wynika, że podnoszona podstawa nie zachodzi;
taka skarga jako nie oparta na ustawowej podstawie wznowienia podlega
odrzuceniu na podstawie art. 410 § 1 k.p.c. (zob. min. postanowienia: z dnia
4 września 2008 r., IV CZ 71/08, nie publ.; z dnia 26 września 2008 r., V CZ 55/08,
nie publ.; z dnia 16 stycznia 2009 r., II CZ 1/09, nie publ.; z dnia 25 maja 2012 r.,
I CZ 35/12, nie publ.).
Stojąc na gruncie powyższego zapatrywania, podzielanego przez skład
orzekający, zarzut naruszenia art. 403 § 2 k.p.c. należy uznać za chybiony.
Sąd Apelacyjny, odwołując się do przywołanego stanowiska judykatury,
prawidłowo stwierdził i uzasadnił, dlaczego przytoczona przez skarżącego
podstawa wznowienia postępowania w rzeczywistości nią nie jest. Zarzut
skarżącego, nie odnosi się do tej argumentacji; w jego uzasadnieniu znalazło się
jedynie polemiczne, lapidarne stwierdzenie, że powołany dowód, z którego
skarżący nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu, mógłby mieć wpływ na
3
jego wynik. Tak skonstruowany zarzut nie stanowi dostatecznej podstawy do
skutecznego podważenia zaskarżonego postanowienia.
Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że powołana w skardze podstawa
wznowienia w istocie nią nie jest, czyniło bezprzedmiotowym rozważanie kwestii
zachowania terminu do wniesienia tego środka zaskarżenia. Skoro wskazany przez
skarżącego dokument był mu znany w poprzednim postępowaniu, to rozważanie -
na podstawie art. 407 § 1 k.p.c. - biegu terminu do wniesienia skargi w nawiązaniu
do wykrycia tego środka dowodowego nie wchodziło w rachubę. Wadliwość
stanowiska wyrażonego w tym zakresie przez Sąd Okręgowy nie zmienia jednak
oceny trafności zaskarżonego postanowienia.
Z tych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w związku z art.
3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
kc

V CZ 76/15

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia