Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KRS 90/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 stycznia 2016 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik (przewodniczący)
SSN Halina Kiryło (sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z odwołania R. G.
od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 9 września 2015 r. w przedmiocie
przedstawienia wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na wolne stanowisko
sędziego Sądu Okręgowego w […], ogłoszone w Monitorze Polskim […]
z udziałem B. K.
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 stycznia 2016 r.,
1. przywraca odwołującej się termin do wniesienia odwołania;
2. oddala odwołanie.
UZASADNIENIE
Krajowa Rada Sądownictwa uchwałą z dnia 9 września 2015 r. postanowiła:
1/ przedstawić Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z wnioskiem o powołanie na
stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w […] kandydaturę B. K., sędziego Sądu
Rejonowego w […]; 2/ nie przedstawiać Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej z
2
wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na tym stanowisku kandydatur sędziów
Sądu Rejonowego w […] – M. D., R. G., M. K., M. P. i D. S.
W uzasadnieniu uchwały podano, że na wolne stanowisko sędziowskie w
Sądzie Okręgowym, ogłoszone w Monitorze Polskim, zgłosiło się sześcioro wyżej
wymienionych kandydatów.
Zespół członków Krajowej Rady Sądownictwa jednogłośnie zarekomendował
na wakujące stanowisko sędziego kandydaturę B. K.
B. K. urodziła się w 1971 r. Wyższe studia prawnicze ukończyła w 1995 r. z
oceną dobrą. W okresie od 2 października 1995 r do 31 sierpnia 1996 r. była
zatrudniona na stanowisku inspektora w Urzędzie Skarbowym. Po odbyciu aplikacji
sądowej złożyła w 1998 r. egzamin sędziowski z oceną dobra. Z dniem 16 listopada
1998 r. została mianowana asesorem sądowym w Sądzie Rejonowym w […], a z
dniem 15 czerwca 2001 r. przeniesiono ją na własny wniosek do Sądu Rejonowego
w […]. Postanowieniem Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 listopada
2001 r. została powołana na stanowisko sędziego Sądu Rejonowego w […]. Z
dniem 1 stycznia 2006 r. powierzono jej wykonywanie obowiązków Zastępcy
Przewodniczącego Wydziału […], zaś z dniem 1 lutego 2008 r. – pełnienie tej
funkcji na czas określony pierwotnie do 28 marca 2014 r., a następnie do 27 marca
2017 r. Kandydatka systematycznie uczestniczy w szkoleniach zawodowych
organizowanych dla sędziów okręgu […]. Z opinii Prezesa Sądu Okręgowego w […]
oraz Prezesa Sądu Rejonowego w […] wynika, że kandydatka prawidłowo
wywiązuje się z obowiązków zawodowych. Ocenę jej kwalifikacji zawodowych
sporządziła SSA D.J., która podkreśliła wszechstronną wiedzę prawniczą
kandydatki, jej duże doświadczenie zawodowe, zaangażowanie w rozpoznawanie
spraw i stabilność orzecznictwa. Zdaniem opiniującej, analiza pracy B. K., z
uwzględnieniem sprawności prowadzonych postępowań i stabilności orzecznictwa,
prowadzi do wniosku, że kandydatka ta ma opanowany warsztat pracy sędziego, jej
decyzje procesowe są przemyślane, wyważone i odpowiednie, a prowadzone
postpowania świadczą o rozległej wiedzy prawniczej oraz ogromnym
doświadczeniu zawodowym. Kandydatka ma w swoim referacie sprawy o
różnorodnym stopniu skomplikowania, niemniej jednak potrafi je sprawnie
rozpoznawać. Całokształt pracy opiniowanej oceniono bardzo wysoko. Kandydatka
3
uzyskała pozytywną opinie Kolegium Sądu Apelacyjnego (5 głosów „za” przy braku
głosów „przeciw” i 1 głosie „wstrzymującym się”) i najwyższą ocenę Zgromadzenia
Ogólnego Sędziów Apelacji […] (57 głosów „za” i 12 głosów „przeciw”).
Jednogłośnie pozytywną ocenę Kolegium Sądu Apelacyjnego w […] uzyskała także
M. K., jednakże Zgromadzenie Ogólne Sędziów Apelacji […] oddało na tę
kandydatkę 44 głosy „za” i 22 głosy „przeciw”. Pozostali kandydaci, których
kwalifikacje i praca zostały również pozytywnie ocenione, nie uzyskali tak
wysokiego poparcia środowiska sędziowskiego.
O przedstawieniu przez Krajową Radę Sądownictwa Prezydentowi RP
kandydatury B. K. zadecydował całokształt okoliczności sprawy, w szczególności
wieloletnie doświadczenie zawodowe, pozytywna ocena kwalifikacyjna,
systematyczne doskonalenie przez kandydatkę kwalifikacji zawodowych oraz
poziom poparcia organów samorządu sędziowskiego. W trakcie posiedzenia Rady
na tę kandydaturę oddano 15 głosów „za’’, przy braku głosów „przeciw” i 1 głosie
„wstrzymującym się”. Pozostałe kandydatury nie uzyskały wymaganej
bezwzględnej większości głosów.
Od powyższej uchwały odwołanie wniosła R. G., zaskarżając uchwałę w
części dotyczącej przedstawienia Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na
wolne stanowisko sędziowskie kandydatury B. K. oraz nieprzedstawienia
kandydatury odwołującej się. Zaskarżonej uchwale zarzuciła sprzeczność z
prawem, w szczególności z: 1/ art.33 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie
Sądownictwa, wyrażającą się w zaniechaniu wszechstronnego rozważenia sprawy i
2/ art. 35 ust. 2 tej ustawy, przez zaniechanie rozważań nad oceną kwalifikacji
kandydatów i ich doświadczenia zawodowego, jak również innymi dokumentami
dołączonymi do zgłoszenia. Powołując się na te zarzuty wniosła o uchylenie
uchwały w zaskarżonej części oraz przywrócenie skarżącej terminu do złożenia
odwołania.
W uzasadnieniu odwołania podniosła, że skoro posiedzenie Zespołu
członków Krajowej Rady Sądownictwa trwało 15 minut, to nie było możliwe wnikliwe
przeanalizowanie przez ten organ całokształtu materiału dotyczącego wszystkich
kandydatów na wolne stanowisko sędziowskie. Krajowa Rada Sądownictwa
przywołując jako kryterium wartościowania kandydatów ich oceny kwalifikacyjne nie
4
podała szczegółowych danych statystycznych, jakie legły u podstaw wystawienia
zwyciężczyni konkursu bardzo dobrej oceny, a które pozwoliłyby pozostałym
uczestnikom procedury konkursowej na porównanie z tymi danymi ich wyników
pracy. Skarżąca podkreśliła przy tym swoją stabilność orzecznictwa, bardzo dobrą
opinię kwalifikacyjną wystawioną przez sędziego wizytatora, większe od
kontrkandydatki doświadczenie zawodowe oraz fakt stałego podnoszenia
kwalifikacji, m. in. przez uczestnictwo w szkoleniach organizowanych przez Krajową
Szkołę Sądownictwa i Prokuratury oraz ukończenie studiów podyplomowych z
dziedziny prawa europejskiego na Uniwersytecie […] i z dziedziny ekonomii i prawa
gospodarczego w szkole Głównej Handlowej w […].
W kwestii przywrócenia terminu do wniesienia odwołania skarżąca podała,
że zaskarżona uchwała została zamieszczona w systemie e – nominacje w dniu 8
października 2015 r. W tym czasie skarżąca przebywała na wakacjach za granicą.
W dniu 10 października 2015 r. podjęła próbę zalogowania się w systemie
e-nominacje, jednakże uzyskała komunikat, iż wywołania strona nie może być
wyświetlona. W tej sytuacji zapoznała się z treścią uchwały bezpośrednio po
powrocie do Kraju, tj. w dniu 16 października 2015 r. Skarżąca pozostawała w
przeświadczeniu, że od tej daty biegnie termin do złożenia odwołania, upływający w
dniu 30 października 2015 r. Tymczasem z informacji uzyskanej w punkcie
helpdesk system e-nominacje dowiedziała się, że system odnotował jej logowanie z
dnia 10 października 2015 r. jako skuteczne, chociaż w rzeczywistości logowanie
nie dało skarżącej możliwości zapoznania się z treścią uchwały.
Przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa oraz uczestniczka
postępowania B. K. w odpowiedzi na odwołanie wnieśli o jego odrzucenie, a w
przypadku nieuwzględnienia tegoż wniosku - o oddalenie odwołania w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 44 ust. 1 zdanie pierwsze ustawy z dnia 12 maja 2011r. o
Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 126, poz. 714, dalej ustawa o KRS)
uczestnik postępowania może odwołać się do Sądu Najwyższego z powodu
5
sprzeczności uchwały Rady z prawem, o ile odrębne przepisy nie stanowią inaczej.
Wynikające z tego przepisu prawo zaskarżenia uchwał Rady dotyczy zatem uchwał
podejmowanych w sprawach należących do jej kompetencji, w tym w wymienionych
w art. 3 ust. 1 pkt1 ustawy o KRS sprawach o rozpatrzenie i ocenę kandydatów do
pełnienia urzędu na stanowiskach sędziów Sądu Najwyższego oraz stanowiskach
sędziowskich w sądach powszechnych, sądach administracyjnych i sądach
wojskowych.
Przepis art. 44 ust. 2 ustawy o KRS ustanawia dwutygodniowy termin do
wniesienia odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, nie wyposażając
przy tym Rady w kompetencję w zakresie badania zachowania przez stronę
skarżącą terminu do wniesienia tegoż środka prawnego, a tym bardziej do jego
przywracania. Co więcej – unormowania ustawy w ogóle nie określają skutku
uchybienia przez skarżącego temu terminowi. Jednakże art. 44 ust. 3 ustawy o
KRS nakazuje stosowanie przepisów Kodeksu postępowania cywilnego o skardze
kasacyjnej do postępowania przed Sądem Najwyższym zainicjowanego odwołanie
od uchwał Rady. Oznacza to, że zgodnie z art. 3986
§ 2 k.p.c. odwołanie wniesione
po upływie ustawowego terminu podlega odrzuceniu, jednak uwzględniając opisaną
wyżej specyfikę postępowania odwoławczego od uchwał Krajowej Rady
Sądownictwa (tj. brak kompetencji Rady odpowiadających uprawnieniom sądu
drugiej instancji w postępowaniu kasacyjnym), odrzucenia odwołania dokonuje Sąd
Najwyższy. Sąd ten z mocy art. 168 i art. 169 w związku z art. 39821
k.p.c. jest też
władny rozpoznać wniosek skarżącego o przywrócenie uchybionego terminu do
wniesienia odwołania. Uwzględnienie tej treści wniosku wymaga wykazania przez
skarżącego spełnienia dwóch przesłanek - braku winy w uchybieniu terminu do
dokonania danej czynności procesowej oraz negatywnych dla wnioskodawcy
skutków owego uchybienia. Pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu powinno
być wniesione w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia
terminu i zawierać uprawdopodobnienie okoliczności uzasadniających wniosek.
Przywrócenie terminu po upływie roku od jego uchybienia jest zaś dopuszczalne
tylko w wyjątkowych wypadkach.
Odnosząc powyższe do realiów niniejszej sprawy należy stwierdzić, że
odwołująca się dopełniła wymagań formalnych wniosku o przywrócenie terminu do
6
wniesienia odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, a sam wniosek jest
uzasadniony. Za wiarygodne trzeba uznać twierdzenia skarżącej, że przebywając
na urlopie wypoczynkowym podjęła w dniu 10 października 2015 r., za pomocą
telefonu komórkowego, próbę zalogowania w systemie e-nominacje celem
zapoznania się z treścią zaskarżonej uchwały, uzyskując komunikat, iż wywołana
strona internetowa nie może być wyświetlona. W konsekwencji tego dopiero po
powrocie do Kraju zalogowała się we wspominanym systemie, korzystając z
przewodowego łącza internetowego. Wobec uzyskanej informacji o
bezskuteczności pierwszej próby zapoznania się w systemie e-nominacje z treścią
uchwały Rady, odwołująca się pozostawała w uzasadnionym okolicznościami
sprawy przeświadczeniu, że system nie odnotował tejże próby logowania i termin
do wniesienia odwołania rozpoczął bieg dopiero w dniu faktycznego uzyskania
przez skarżącą dostępu do strony internetowej. Wbrew stanowisku Krajowej Rady
Sądownictwa, wykształcenie prawnicze i wykonywanie zawodu sędziowskiego nie
sytuuje danej osoby w gronie profesjonalistów w dziedzinie informatyki, od którego
należałoby wymagać szczegółowej wiedzy na temat technicznych sposobów
ustalenia przeszkód w wyświetleniu żądanej strony internetowej oraz świadomości,
iż mimo bezskuteczności próby zalogowania się w systemie, próba ta zostanie
odnotowana. Nie można zatem przypisać skarżącej braku należytej staranności w
dopełnieniu obowiązków związanych z terminowym złożeniem odwołania od
uchwały Rady, co przemawia za uwzględnieniem wniosku o przywrócenie
uchybionego terminu do dokonania tej czynności.
Zawarte w art. 44 ust. 3 ustawy o KRS odesłanie do przepisów Kodeksu
postępowania cywilnego o skardze kasacyjnej implikuje także sposób wyznaczenia
granic rozpoznania przez Sąd Najwyższy sprawy zainicjowanej odwołaniem
uczestnika postępowania. Stosownie do art. 39813
§ 1 k.p.c. Sąd Najwyższy
rozpoznaje bowiem skargę kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach
podstaw, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania.
Odnośnie do granic zaskarżenia wypada stwierdzić, że odwołanie dotyczy
punktu 1. uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 9 września 2015 r.,
zawierającego postanowienie o przedstawieniu Prezydentowi Rzeczypospolitej
Polskiej kandydatury B. K. z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu na
7
stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w […] oraz punktu 2. uchwały w zakresie
nieprzedstawienia Prezydentowi RP kandydatury odwołującej się R. G. z tej treści
wnioskiem. Są to jednocześnie granice rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy.
Z kolei podstawę odwołania wypełniają zarzuty naruszenia przepisów art. 33
ust. 1 i art. 35 ust. 2 ustawy o KRS.
Pozostaje zatem rozważyć zasadność tych zarzutów, nie tracąc z pola
widzenia wyznaczonych przez ustawodawcą granic kognicji Sądu Najwyższego w
sprawach z odwołań od uchwał Krajowej Rady Sądownictwa dotyczących obsady
stanowisk sędziowskich. W świetle art. 44 ust. 1 ustawy o KRS, kognicja ta
obejmuje bowiem wyłącznie badanie, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z
prawem. Oznacza to, że Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego
rozpatrywania kwalifikacji kandydatów na stanowisko sędziowskie ani decydowania
o tym, który z nich powinien zostać przedstawiony Prezydentowa Rzeczypospolitej
Polskiej z wnioskiem o powołanie do pełnienia urzędu. Przedmiot postępowania w
kwestii oceny kandydata i przedstawienia wniosku o jego powołanie na stanowisko
sędziego ma charakter sprawy w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji i jako taka
powinna ona podlegać kontroli sądowej w zakresie właściwym tego rodzaju
sprawom, tj. pod kątem legalności i przestrzegania stosownych procedur prawnych.
Merytoryczna ingerencja sądu w rozstrzygnięcia Rady byłaby niedopuszczalna,
wkraczałaby bowiem w sferę szczególnego władztwa Rady, wynikającego z
samych norm konstytucyjnych. Jednakże kontrola sądowa przestrzegania praw
obywateli, w rozważanym wypadku praw wynikających z art. 60 Konstytucji, tj.
prawa równego dostępu do służby publicznej, a zatem w sprawach prowadzenia
naboru na podstawie przejrzystych kryteriów selekcji kandydatów i obsadzania
poszczególnych stanowisk w służbie publicznej, jest, w myśl art. 45 ust. 1
Konstytucji, konieczna. W konsekwencji takiego ukształtowania kognicji Sądu
Najwyższego w zakresie kontroli nad postępowaniem dotyczącym przedstawienia
Prezydentowi Rzeczypospolitej Polskiej wniosku o powołanie na stanowisko
sędziego, kontrola sądowa obejmuje w szczególności badanie, czy Rada
przestrzegała w danym postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydatów oraz
procedur postępowania związanych z ową oceną i przedstawieniem wniosku
Prezydentowi. Analiza tego, czy uchwała nie pozostaje w sprzeczności z prawem,
8
obejmuje także kontrolę przestrzegania przez Radę innych wymagań prawnych, w
tym np. ustawowych warunków powoływania na stanowisko sędziego,
sprecyzowanych w ustawie z dnia 27 lipca 2001r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 427) czy w ustawie z dnia 26
lipca 2002r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269
ze zm.) oraz ogólnych reguł proceduralnych obowiązujących w postępowania przed
tym organem, określonych w przepisach rozdziału 3 ustawy o KRS.
Przechodząc do zarzutów naruszenia przez Radę przepisów postępowania
w trakcie procedury konkursowej, tj. art. 33 ust. 1 oraz art. 35 ust. 1 i 2 ustawy o
KRS, warto przypomnieć, że pierwszy z powołanych przepisów zobowiązuje
Krajową Radę Sądownictwa, aby przed podjęciem uchwały w indywidualnych
sprawach należących do jej kompetencji, wszechstronnie rozważyła sprawę, na
podstawie udostępnionej dokumentacji oraz wyjaśnień uczestników postępowania
lub innych osób, jeśli zostały złożone. Naruszenie tego przepisu może zatem
polegać na pominięciu istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności
wynikających z owej dokumentacji lub wyjaśnień, albo dokonaniu ustaleń
sprzecznych z tymże materiałem.
Rozpatrując i oceniając kandydatury zgłoszone na wolne stanowiska
sędziowskie w Sądzie Okręgowym w […], Krajowa Rada Sądownictwa
dysponowała obszerną dokumentacją dotyczącą poszczególnych osób biorących
udział w konkursie oraz listą rekomendacyjną Zespołu członków Rady. Skarżąca
kwestionując rzetelność procedowania członków Zespołu zwraca uwagę na krótki
czas trwania posiedzenia tego organu, poświęconego ocenie uczestników
niniejszego postępowania konkursowego. Nie jest jednak rzeczą Sądu
Najwyższego ingerowanie w przebieg posiedzeń Zespołu członków Krajowej Rady
Sądownictwa oraz samej Rady. To, że dyskusja Zespołu nad poszczególnymi
kandydaturami na wolne stanowisko sędziowskiej była - zdaniem odwołującej się -
krótka, nie oznacza jeszcze, że członkowie Zespołu nie zapoznali się wcześniej z
materiałami sprawy i nie mieli ich na względzie przy sporządzaniu listy
rekomendacyjnej. Lista powinna zaś być pomocna przy podejmowaniu przez Radę
uchwały o przedstawieniu Prezydentowi RP zwycięzcy konkursu wyłonionego
spośród uczestników postępowania. Nie ma ona jednak wiążącego charakteru,
9
gdyż w myśl art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o KRS, to nie Zespół lecz Krajowa Rada
Sądownictwa jest organem kompetentnym do występowania z wnioskiem do
Prezydenta RP o powołanie na wolne stanowisko sędziowskie i również w
niniejszym przypadku to Rada dokonała samodzielnej oceny wszystkich
kandydatów biorących udział w konkursie na wakujące stanowisko sędziego Sądu
Okręgowego w […].
Chybiony jest też zarzut obrazy przez Radę art. 35 ust. 2 ustawy o KRS,
przez brak szczegółowego uzasadniania sposobu zastosowania przyjętych
kryteriów wyboru zwyciężczyni konkursu.
Należy podkreślić, że zawarty w tym przepisie katalog kryteriów wyboru
kandydata na wolne stanowisko sędziowskie (adresowany w pierwszej kolejności
do zespołu Rady przy sporządzaniu listy rekomendacyjnej) nie ma wyczerpującego
charakteru i - poza wyeksponowaniem kwalifikacji kandydatów - nie hierarchizuje
przymiotów, jakimi powinna odznaczać się osoba ubiegająca się o to stanowisko.
Co do samych kwalifikacji kandydatów na wolne stanowisko sędziowskie, o jakich
mowa w art. 35 ust. 2 ustawy o KRS, godzi się podkreślić, że przepis nie precyzuje
tego pojęcia. Z pewnością kwalifikacji nie można utożsamiać tylko z wymaganiami
stawianymi kandydatom w przepisach ustaw regulujących ustrój sądów
powszechnych czy sądów administracyjnych, gdyż te wyznaczają minimum
standardów dla osoby ubiegającej się o stanowisko sędziego. Chodzi raczej o
uwzględnienie w ocenie kandydatów - poza owym ustawowym minimum –
dodatkowych elementów składających się na teoretyczne i praktyczne umiejętności
potrzebne do wykonywania tego zawodu, jak wyniki ukończenia studiów i egzaminu
sędziowskiego, uzyskane stopnie naukowe, ukończone studia podyplomowe i
szkolenia, reprezentowana w toku wykonywania dotychczasowej pracy i
analizowana przez sędziów wizytatorów oraz przełożonych wiedza prawnicza,
sposób organizowania pracy i wywiązywania się z obowiązków, itp. Aktualny
pozostaje przy tym ukształtowany na podstawie przepisów dawnej ustawy o KRS z
dnia 27 lipca 2001r. pogląd judykatury, w myśl którego w przypadku ubiegania się
kilku osób o jedno stanowisko sędziowskie wskazane jest wyjaśnienie w
uzasadnieniu uchwały sytuacji poszczególnych kandydatów w aspekcie
zastosowanych przez Radę kryteriów oceny. Zakres rozważań dotyczących
10
poszczególnych kandydatów może być zróżnicowany w zależności od potrzeb. Nie
jest przy tym konieczne uszeregowanie kandydatów w oparciu o każde z przyjętych
kryteriów oceny. Decyduje ocena całościowa, wynikająca z łącznego zastosowania
tych przesłanek (wyroki Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2009r., III KRS
13/09, ZNSA 2011 nr 1, poz. 93; z dnia 14 stycznia 2010r., III KRS 24/09, LEX nr
737271 i z dnia 17 sierpnia 2010 r., III KRS 10/10, LEX nr 678015). W
rozpoznawanej sprawie odwołująca się zmierza do takiego właśnie uszeregowania
wszystkich uczestników procedury konkursowej z punktu widzenia poszczególnych
kryteriów kwalifikacyjnych. Tymczasem Krajowa Rada Sądownictwa mając na
uwadze całokształt okoliczności dotyczących kwalifikacji i umiejętności
zawodowych kandydatów, dokonała wyboru zwyciężczyni konkursu w oparciu o
całościową ocenę uczestników postępowania, a wobec bardzo dobrych opinii
uzyskanych przez wszystkich kandydatów - wyeksponowała to kryterium, jaki jest
poparcie środowiska sędziowskiego. Poparcie to jest jednym z ustawowych
elementów oceny kandydatów na stanowiska sędziowskie. Warto zauważyć, że
aczkolwiek wyniki głosowania na kolegium i zgromadzeniu ogólnym sędziów
właściwego sądu nie wiążą Krajowej Rady Sądownictwa w ocenie kandydata, to
jednak są one istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 ustawy o KRS i dlatego Rada
powinna umotywować swój wybór, gdyby dotyczył on osoby, która uzyskała
mniejsze poparcie środowiska zawodowego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14
stycznia 2010 r., III KRS 24/09, LEX nr 737271). Tak też się stało w niniejszym
przypadku. W uzasadnieniu zaskarżonej uchwały Rada szczegółowo określiła
przesłanki, jakimi kierowała się dokonując wyboru zwyciężczyni konkursu, którą
została kandydatka posiadająca nie tylko bardzo wysoką ocenę kwalifikacyjną, ale
także legitymująca się najwyższym poparciem organów samorządu sędziowskiego.
Resumując, zaprezentowana w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały ocena
kandydatur na wakujące stanowisko sędziowskie jest wynikiem wszechstronnego
rozważenia przez Krajową Radę Sądownictwa wszystkich aspektów sprawy oraz
zastosowania jednakowych dla uczestników postępowania i zarazem dozwolonych
przepisami ustawy o KRS kryteriów wyboru. Nie można więc przypisać jej cech
dowolności, co wyklucza dalszą ingerencję Sadu Najwyższego w dokonany przez
Radę wybór zwycięzcy konkursu.
11
Wobec bezzasadności podstaw i zarzutów odwołania od uchwały Krajowej
Rady Sądownictwa, Sąd Najwyższy orzekł o jego oddaleniu z mocy art. 398¹⁴ k.p.c.
w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o KRS.
kc