Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Dzierżoniowie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Litwińska – Bargiel

Protokolant: Edyta Szmigiel

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2016 roku w Dzierżoniowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) we W.

przeciwko A. M.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygnatura akt IC 1881/15

UZASADNIENIE

Strona powodowa, (...) we W., w pozwie wniesionym w dniu 26 listopada 2015r. w elektronicznym postępowaniu upominawczym, skierowanym przeciwko pozwanemu A. M.domagała się zapłaty na swoją rzecz kwoty 2490,01 zł wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 26 listopada 2015r. do dnia zapłaty, a także kosztów procesu, w tym kwoty 32 zł z tytułu zwrotu opłaty od pozwu, kwoty 600 zł z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego i kwoty 0,32 zł z tytułu zwrotu innych kosztów.

W uzasadnieniu swojego żądania strona powodowa wskazała, że pozwany A. M.z (...)S.A. w dniu 28.02.2012r. zawarł umowę bankową o nr (...), na podstawie której pozwany otrzymał określoną kwotę pieniężną i zobowiązał się do jej zwrotu na warunkach określonych w umowie. Pozwany nie wywiązał się z przyjętego na siebie zobowiązania, wobec czego niespłacona kwota należności głównej stała się wymagalna wraz z kwotą odsetek za opóźnienie w spełnieniu świadczenia. Wierzyciel pierwotny bezskutecznie wezwał pozwanego do zapłaty oraz zawiadomił o cesji zobowiązania na rzecz powoda. Na dochodzoną kwotę składa się należność główna w kwocie 2 216,55 zł oraz skapitalizowane odsetki w wysokości 273,46 zł (naliczone przez pierwotnego wierzyciela zgodnie z umową oraz odsetki ustawowe naliczone przez stronę powodową).Powód podał, że dowodem istnienia obowiązku spełnienia świadczenia ciążącego na pozwanym jest wyciąg z ksiąg rachunku funduszu sekurytyzacyjnych i ewidencji analitycznej nr (...)/(...)z dnia 26.11.2015r.podpisany przez osobę upoważnioną do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzony pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem. Pozwany pomimo wezwanie do zapłaty nie uregulował zadłużenia

Na mocy postanowienia z dnia 08 grudnia 2015r. Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie przekazał sprawę do rozpoznania tut. Sądowi wobec stwierdzenia braków podstaw do wydania nakazu zapłaty.

Strona powodowa, uzupełniając brakli formalne pozwu, w trybie art. 505 ³⁷ §1 kpc, podtrzymała żądanie pozwu wniesionego w elektronicznym postępowaniu upominawczym i jego uzasadnienie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Strona powodowa w dniu 24 marca 2015r. zawarła z (...) umowę sprzedaży wierzytelności, ma mocy której Bank zbył na rzecz Nabywcy wierzytelności opisane w Załączniku nr 2-3 Umowy. Przedmiotem tej umowy była również wierzytelność wobec A. M.wynikająca z umowy zawartej w dniu 28 lutego 2012r., na którą składało się : kapitał w kwocie 2216,55 zł, odsetki w kwocie 153,95 zł oraz koszty w kwocie 25,00 zł.

Dowód- umowa sprzedaży wierzytelności z dnia 24.03.2015r. wraz z załącznikiem- k. 19-25.

Powód sporządził pismo z dnia 22 października 2015r. informujące pozwanego o zakupie długu od (...)S.A. a wynikającego z umowy (...)zawartej w dniu 28 lutego 2012r. o nr (...)w wysokości 2497,52 zł. Jednocześnie w tym piśmie fundusz wezwał pozwanego do uregulowanie zaległości do dnia 2 listopada 2015r.

Dowód- pismo z dnia 22.10.2015r.- 26.

W dniu 26 listopada 2015r. strona powodowa wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej NR (...) (...), w którym oświadczyła, że na podstawie swoich ksiąg rachunkowych stwierdza wierzytelność wobec A. M.a zobowiązanie dłużnika wynika z zawartej w dniu 28 lutego 2012r. umowy (...)o nr (...)i wynosi na dzień wystawienia wyciągu 2490,01 zł (należności główna w kwocie 2216,55 zł, odsetki w kwocie 273,46 zł).

Dowód- wyciąg z ksiąg rachunkowych nr (...)/(...)z dnia 26.11.2015r.- k. 13.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny, o czym stanowi art. 339 § 1 k.p.c. Na mocy art. 339 § 2 k.p.c. wydając wyrok zaoczny przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. W toku niniejszego procesu pozwany zachował postawę całkowicie bierną. Nie złożył odpowiedzi na pozew, nie stawił się także na rozprawie. W przedmiotowej sprawie spełnione zostały zatem powyższe przesłanki do wydania wyroku zaocznego. Jednocześnie w ocenie Sądu nie wystąpiły przesłanki pozytywne zawarte w treści 339 § 2 k.p.c..

Należy wskazać, że niezależnie od wynikającego z przytoczonego wyżej domniemania prawdziwości twierdzeń powoda z rzeczywistym stanem rzeczy, Sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do jego twierdzeń z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie, Sąd nie może wydać wyroku zaocznego, opierając się tylko na twierdzeniach powoda o okolicznościach faktycznych. Należy przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu wyjaśnienia powstałych wątpliwości (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 1998 roku, I CKU 85/98, LEX nr 1216211; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 września 1997 roku, I CKU 115/97, LEX nr 1227454).

Zawarte w pozwie twierdzenia budziły poważne wątpliwości Sądu, wobec czego uznał on za konieczne przeprowadzenie postępowania dowodowego.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że przelew wierzytelności uregulowany w przepisach art. 509 k.c., w relacji dłużnik cedowanej wierzytelności, a jej cesjonariusz powoduje zmianę podmiotu, któremu dłużnik powinien spełnić świadczenie. Z chwilą dokonania cesji nabywca wierzytelności uzyskuje, bowiem status wierzyciela, przy czym nie można pomijać, że cesjonariusz nabywa w drodze przelewu tylko tyle praw, ile przysługiwało jego poprzednikowi prawnemu (cedentowi). Z powyższego wynika, że cesjonariusz nie może żądać od dłużnika świadczenia w większym rozmiarze aniżeli mógł to uczynić cedent. Sytuacja prawna dłużnika nie może ulec na skutek przelewu pogorszeniu w porównaniu z sytuacją, jaka istniała przed przelewem (por. uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 14 lutego 2013 roku, V ACa 733/12, LEX nr 1289450). Należy jednocześnie podkreślić, że warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, iż takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 roku, V CSK 187/06, „Monitor Prawniczy” 2006, nr 16, s. 849).

Ciężar dowodowy we wskazanym zakresie spoczywał zatem na stronie powodowej. Sąd uznał, że strona powodowa nie udźwignęła ciężaru udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne. Podkreślić przy czym trzeba, że samo twierdzenie strony nie jest dowodem, a twierdzenie dotyczące istotnej dla sprawy okoliczności (art. 227 k.p.c.) powinno być udowodnione przez stronę to twierdzenie zgłaszającą ( wyrok SN z dnia 22.11.2001 r., sygn. I PKN 660/00, publ. Wokanda 2002/7-8/44). Zgodnie z art. 232 k.p.c. obowiązek wskazania dowodów obciąża przede wszystkim strony, a w myśl art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Oznacza to, że ten, kto powołuje się na przysługujące mu prawo, występując z żądaniem obowiązany jest udowodnić okoliczności faktyczne uzasadniające to żądania. Chodzi tu o fakty, które mają istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, wykazujące istnienie prawa.

Zgodnie z obowiązującą w postępowaniu cywilnym zasadą kontradyktoryjności sąd nie ma obowiązku zarządzania dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzania z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( wyrok SN z dnia 17.12.1996 r., sygn. I CKU 45/96, publ. OSNC 1997/6-7/76). Dopuszczenie dowodu z urzędu jest co do zasady prawem a nie obowiązkiem sądu. W związku z powyższym, jeżeli materiał dowodowy zgromadzony przez strony nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z nieudowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów.

Należy wskazać, iż warunkiem otrzymania należności przez nabywcę długu jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r sygn. akt V CSK 187/06). Wobec powyższego i w myśl art. 232 k.p.c. to strona powodowa była obowiązana wskazać dowody dla stwierdzenia faktu zawarcia umowy (...) z pierwotnym wierzycielem i powinna liczyć się z negatywnymi konsekwencjami jego nieudowodnienia w postaci oddalenia powództwa. Fundusz natomiast nie dołączył umowy łączącej pozwanego z pierwotnym wierzycielem, a więc Sąd nie mógł zweryfikować twierdzeń odnośnie istnienia i wysokości zobowiązania pozwanego.

Strona powodowa powołała się na dowody w postaci wyciągu z ksiąg rachunkowych Funduszu Sekurytyzacyjnego i ewidencji analitycznej nr (...)/(...)z dnia 26.11.2015r. na okoliczność istnienia i wysokości wierzytelności pozwanego wobec pierwotnego wierzyciela. W ocenie Sądu niniejszy dowód nie może zostać uznany jako wystarczający na potwierdzenie w/w okoliczności. Na mocy art. 194 ust. 1 i2 ustawy z dnia 27 maja 2004 roku o funduszach inwestycyjnych (Dz. U. Nr 146, poz. 1546 ze zm.) księgi rachunkowe funduszu sekurytyzacyjnego, wyciągi z tych ksiąg podpisane przez osoby upoważnione do składania oświadczeń w zakresie praw i obowiązków majątkowych funduszu i opatrzone pieczęcią towarzystwa zarządzającego funduszem sekurytyzacyjnym oraz wszelkie wystawione w ten sposób oświadczenia zawierające zobowiązania, zwolnienie z zobowiązań, zrzeczenie się praw lub pokwitowanie odbioru należności mają moc prawną dokumentów urzędowych oraz stanowią podstawę do dokonania wpisów w księgach wieczystych i rejestrach publicznych. Jednak moc prawna dokumentów urzędowych nie obowiązuje w odniesieniu do tych dokumentów w postępowaniu cywilnym.

Nie ulega wątpliwości, iż wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu stanowi dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., zgodnie z którym dokument prywatny stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Z treści tego wyciągu wynika fakt nabycia przez powoda dochodzonej wierzytelności, a więc może to być dowód na potwierdzenie legitymacji czynnej powoda. Jednak nie stanowi dowodu wskazującego na istnienie, wysokości i wymagalność zobowiązania A. M.. Należy więc powtórzyć, że brak umowy z pierwotnym wierzycielem uniemożliwia Sądowi weryfikację istnienia, wysokości i wymagalności dochodzonej wierzytelności. Wyciąg sam w sobie bowiem nie jest dostateczną podstawą do uwzględnienia powództwa. Wyciągu z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego może potwierdzać co najwyżej faktu nabycia przez fundusz konkretnej wierzytelności, nie obejmuje zaś samego faktu istnienia tej wierzytelności (zob. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 11 grudnia 2012 roku w sprawie sygn. I ACa 652/12). Samo dokonanie zapisu w księgach funduszu o istnieniu wierzytelności nie wiąże się z domniemaniem prawnym, że wierzytelność ta istnieje. Organy funduszu nie mają wystarczających kompetencji do zbadania, czy nabywana wierzytelność faktycznie istnieje. Należy więc podkreślić, że o ile można przyjąć, że wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu potwierdza fakt dokonania cesji (nabycia wierzytelności), o tyle do wykazania skuteczności tego nabycia w świetle prawa cywilnego lub szerzej - do wykazania istnienia wierzytelności konieczne jest przedstawienie przez fundusz odpowiednich dowodów (por. uzasadnienie uchwały SN z 7 października 2009 roku, sygn. akt III CZP 65/09)

Należy więc podkreślić, iż zaoferowane przez stronę powodową dowody w postaci przedmiotowego wyciągu z ksiąg rachunkowych, umowy przelewu z 24 marca 2015 r. oraz pismo powoda do pozwanego informujące o nabyciu jego wierzytelności (bez dowodu nadania) są niewystarczające dla realizacji celów określonych w art.6 kc, a w szczególności stwierdzenia istnienia, wysokości oraz wymagalności dochodzonego zobowiązania. Stąd też powództwo podlegało oddaleniu w całości.

Sąd nie orzekał o kosztach procesu, albowiem pozwana, który wygrała sprawę w całości, nie poniósł żadnych kosztów w sprawie.