Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Białymstoku w II Wydziale Karnym w składzie

przy udziale prokuratora Małgorzaty Zińczuk

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2016 r.

sprawy S. B. (1) s. J.

oskarżonego z art. art. 55 ust. 3 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 53 ust. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, art. 54 ust. 1 Ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji obrońcy oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Łomży

z dnia 29 stycznia 2016 r. sygn. akt II K 13/15

I.  Zmienia zaskarżony wyrok w stosunku do oskarżonego S. B. (1) w ten sposób, że:

1)  Uchyla orzeczenie w pkt V o karze łącznej;

2)  Uniewinnia oskarżonego od przypisanego mu czynu w pkt III i kosztami procesu w tej części obciąża Skarb Państwa;

3)  Na mocy art. 86 § 1 i 2 k.k. i art. 91 § 2 k.k. łączy kary pozbawienia wolności i wymierza oskarżonemu karę łączną 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności.

II.  W pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

III.  Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 2.200 złotych tytułem opłaty za obie instancje i obciąża go pozostałymi kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze.

UZASADNIENIE

S. B. (1) został oskarżony o to, że w okresie od maja do lipca 2014 roku działając w podobny sposób, w krótkich odstępach czasu, czterokrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających i tak:

I.  w maju 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1), S. B. (2) i nieustalonym mężczyzną o imieniu D. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem marki (...) należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w Ś. około 6-7 kg marihuany, którą umieszczono w torbie podróżnej,

tj, o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

II.  w drugiej połowie maja 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1), S. B. (2) i nieustalonym mężczyzną o imieniu D. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem marki (...) należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w Ś. około 6 kg marihuany, którą umieszczono w torbie podróżnej,

tj, o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

III.  w drugiej połowie czerwca 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1), S. B. (2) i nieustalonym mężczyzną o imieniu D. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem nieustalonej marki należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej około 6-7 kg marihuany, która umieszczono w torbie podróżnej

tj, o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

IV.  w okresie od 9 do 10 lipca 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z K. B. (1), S. B. (2) i nieustalonym mężczyzną o imieniu D. dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających i psychotropowych w ten sposób, że samochodem marki (...)o nr rej (...), należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w (...).189,58 gram netto marihuany, 1.935 gram netto haszyszu oraz 10 tabletek ekstazy,

tj, o czyn z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

V.  w okresie od kwietnia do 16 lipca 2014 roku w miejscowości P. na posesji nr (...) działając wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a także wspólnie i w porozumieniu z K. B. (2) wytwarzał na linii produkcyjnej metoda L. środki psychotropowe w postaci znacznych ilości amfetaminy,

tj o czyn z art. 53 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

VI.  w okresie od 16 lipca 2014 roku w miejscowości K. na posesji nr (...) przechowywał przyrząd w postaci szklanego rozdzielacza o pojemności 2000 ml służący do procesów ekstrakcji cieczy przy produkcji środków psychotropowych w postaci amfetaminy metodą L.,

tj o czyn z art. 54 ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Okręgowy w Łomży wyrokiem z dnia 29 stycznia 20156 r. w sprawie II K 13/15:

II. Oskarżonego S. B. (1) w ramach czynów zarzuconych mu w pkt I-IV aktu oskarżenia uznał za winnego tego że w okresie od maja do 10 lipca 2014 roku działając w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności czterokrotnie dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających i psychotropowych i tak:

1. w maju 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem marki (...) należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w (...) kg marihuany o łącznej wartości rynkowej 180 000 zł, którą umieszczono w torbie podróżnej,

tj. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

2. w drugiej połowie maja 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem marki (...) należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w (...) kg marihuany o łącznej wartości rynkowej 180 000 zł, którą umieszczono w torbie podróżnej,

tj. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

3. w drugiej połowie czerwca 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających w ten sposób, że samochodem nieustalonej marki należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w (...) kg marihuany o łącznej wartości rynkowej 180 000 zł, którą umieszczono w torbie podróżnej,

tj. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

4. w okresie od 9 do 10 lipca 2014 roku wbrew przepisom ustawy, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) i innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających i psychotropowych w ten sposób, że samochodem marki (...) o nr rej (...), należącym do przedsiębiorstwa transportowego świadczącego usługi przewozu osób przewiózł z terytorium Holandii z H. przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez przejście graniczne w (...).189,58 gram netto marihuany, 1.935 gram netto haszyszu oraz 10 tabletek ekstazy o łącznej wartości rynkowej 208.084,30 zł, którą umieszczono w walizce podróżnej,

tj. czynu z art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

i uznając, iż stanowią one ciąg przestępstw w rozumieniu art. 91§1kk za każdy z tych czynów na mocy art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go, a na mocy art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 91§1kk za każdy z tych czynów wymierzył mu jedną karę 5 (pięciu) lat pozbawienia wolności i 300 ( trzysta ) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 ( trzydzieści) złotych.

III. oskarżonego S. B. (1) w ramach czynu zarzuconego mu w pkt V aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od kwietnia do 16 lipca 2014 roku w miejscowości P. na posesji nr (...) działając wbrew przepisom ustawy oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a także wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą wytwarzał na linii produkcyjnej metodą L. środki psychotropowe w postaci znacznych ilości amfetaminy, tj. czynu z art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2015 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2015 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go i wymierzył mu karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności i 200 (dwieście) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 ( trzydzieści ) złotych.

IV. oskarżonego S. B. (1) w ramach czynu zarzuconego mu w pkt VI aktu oskarżenia uznaje za winnego tego, że w okresie 16 lipca 2014 roku w miejscowości K. na posesji nr (...) przechowywał przyrząd w postaci szklanego rozdzielacza o pojemności 2000 ml służącego do procesów ekstrakcji cieczy przy produkcji środków psychotropowych w postaci amfetaminy metodą L., tj. czynu z art. 54 ust.1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na mocy art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2015 roku o przeciwdziałaniu narkomanii skazał go i wymierzył mu karę 8 ( osiem) miesięcy pozbawienia wolności.

V. Na mocy art. 86§1i2kk i art. 91§2kk połączył orzeczone w pkt II i III oraz IV jednostkowe kary pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu S. B. (1) karę łączną 6 (sześciu) lat pozbawienia wolności oraz połączył orzeczone w pkt II i III jednostkowe kary grzywny i wymierzył mu karę łączną 400 (czterysta) stawek dziennych grzywny przyjmując wysokość jednej stawki dziennej grzywny na kwotę 30 ( trzydzieści) złotych.

VI. Na mocy art. 63§1kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu S. B. (1) okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności od dnia 29 września 2014 roku do dnia 29 stycznia 2016 roku przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny jednemu dniowi kary pozbawienia wolności i uznał je za wykonane w tym zakresie.

VII. Na mocy art. 45§1kk orzekł wobec oskarżonego S. B. (1) środek karny w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w kwocie 180 000 (sto osiemdziesiąt tysięcy).

VIII. Na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł przepadek dowodów rzeczowych w postaci 6.189,58 gram netto marihuany, 1.935 gram netto haszyszu oraz 10 tabletek ekstazy, wiadra z zawartością wężyków, szufelki, czajnika -paczka nr 1, poz. 1, worka z kuchenką - paczka nr 2 poz. 1, czajnika z podstawką - paczka nr 3 poz. 1, pudełka kartonowego z zawartością szklanego naczynia laboratoryjnego - paczka nr 4 poz. 1, dwóch chłodnic laboratoryjnych - paczka nr 5 poz. 1-2, wężyka, lejka, worka z zawartością czterech pojemników i gumowego korka, słoika - paczka nr 6 poz. 1-4, miski z zawartością szklanego naczynia i reklamówki - paczka nr 7 poz. 1, rękawic, dwóch wężyków, miski, próbek, roztworów i wymazów - paczka nr 8 poz. 1-35, pudełka kartonowego z zawartością etykiet oraz plastikowych nakrętek - paczka nr 9, poz. 1, szklanej rurki połączonej z wężykiem - paczka nr 10, poz. 1, worka ze szkłem - paczka nr 11, poz. 1, torebki foliowej z zawartością proszku, pudełka plastikowego wypełnionego w części proszkiem paczki nr 12, poz. 11-12, rozdzielacza - paczki nr 13 poz. 1, płaszcza grzewnego - paczka nr 14, poz. 1, płaszcza grzewnego - paczka nr 15, poz. 1, torby podróżnej (...) z zawartością: koszulki, koca, story i części statywu z uchwytem - walizka poz. 1-5, szczegółowo opisanych w wykazie dowodów rzeczowych nr (...).

IX. Zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego S. B. (1) kwotę 3000 zł tytułem opłat oraz obciążył go pozostałymi kosztami procesu w częściach jemu przypadającej.

Obrońca oskarżonego S. B. (1) wyrok powyższy na podstawie art. 444 § 1 k.p.k. oraz art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył w całości co do winy, kary i konsekwencji prawnych czynu w stosunku do oskarżonego S. B. (1) tj. w zakresie pkt II, III, IV, V, VI, VII na korzyść oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. – naruszenie przepisów postępowania: art. 4, 5 § 2, 7 k.p.k. oraz 410 i 424 § 1 i 2 k.p.k., mające wpływ na treść orzeczenia poprzez:

a)  naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez bezkrytyczne danie wiary wyjaśnieniom S. B. (2) w zakresie działania oskarżonego S. B. (1) wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami w dokonaniu wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających dwukrotnie w maju 2014 r., w czerwcu 2015 r. oraz w dniach 9-10 lipca 2014 r., przy czym w maju i czerwcu 2014 r. środki te stanowiło 6 kg marihuany, w lipcu 2014 r. również 1.935 gram netto haszyszu oraz 10 tabletek ekstazy, podczas gdy wyjaśnienia oskarżonego S. B. (2) są nielogiczne i niespójne, a zebrany w sprawie materiał dowodowy m.in. analiza połączeń telefonicznych z kart pamięci wyjaśnienia oskarżonego S. B. (3) nie dają podstaw do przyjęcia, że oskarżony S. B. (1) popełnił zarzucane mu przestępstwa;

b)  naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.), oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez wybiórczą analizę materiału dowodowego tj. faktu kilkukrotnego przebywania oskarżonego S. B. (1) na posesji nr (...) w miejscowości P., zeznań P. G., opinii biegłych z zakresu daktyloskopii, co jest zdaniem Sądu wystarczające do przypisania oskarżonemu przestępstwa opisanego w pkt III wyroku, podczas gdy na przyrządach służących do produkcji środków psychotropowych nie znaleziono żadnych śladów, które wskazywałyby, że oskarżony uczestniczył w produkcji, nie wskazuje też na powyższe żaden inny dowód;

c)  naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez wybiórczą i nieobiektywną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego m. in. zeznań P. G., które zdaniem sądu dowodzą tego, że oskarżony S. B. (1) przechowywał na posesji nr (...) w miejscowości K. przyrząd służący do procesów ekstrakcji cieczy przy produkcji środków psychotropowych, podczas gdy na posesji tej przebywał też jego syn K. B. (1) i inne osoby, które wcześniej przebywały;

d)  naruszenie zasady obiektywizmu (art. 4 k.p.k.) oraz zasady swobodnej oceny sędziowskiej (art. 7 k.p.k.), poprzez wybiórczą i nieobiektywną analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na przyjęciu wbrew doświadczeniu życiowemu, iż możliwym jest pokonanie trasy S. – H. (Holandia) w czasie krótszym niż przyjęte w praktyce wyliczenia czasu podróży takiej trasy (ok. 20 godzin), oraz nieuwzględnieniu w powiązaniu z powyższym dowodu ze sprawozdania z analizy połączeń;

2)  w konsekwencji powyższych naruszeń postępowania karnego, na podstawie art. 438 pkt. 3 k.p.k. – zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, iż:

a)  oskarżony dwukrotnie w maju oraz raz w czerwcu 2014 r. wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających, w sytuacji gdy brak jest na to jakichkolwiek dowodów za wyjątkiem pomówień S. B. (2);

b)  czyny opisane powyżej polegały na przewiezieniu z terytorium Holandii przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej każdorazowo 6 kg marihuany, w sytuacji gdy w trakcie rzekomych wyjazdów w maju i czerwcu oskarżony jedynie wzrokowo obserwował substancję i nie miał możliwości oceny, czy substancją tą jest marihuaną, inną substancją psychoaktywną, a ponadto nie miał możliwości określenia wagi tejże substancji;

c)  oskarżony w dniach 9-10 lipca 2014 r. wspólnie i w porozumieniu z S. B. (2) oraz innymi ustalonymi i nieustalonymi osobami dokonał wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających, w sytuacji gdy nawet oskarżony B. w swych wyjaśnieniach nie podaje, aby w wyjeździe w lipcu brał udział S. B. (1), a pozostały materiał dowodowy nie pozwala na ustalenie jego udziału i roli (S. B. (1));

d)  oskarżony S. B. (1) swoim zamiarem obejmował dokonanie wewnątrzwspólnotowego nabycie 1,935 gram netto haszyszu oraz 10 tablet ekstazy w okresie od 9 do 10 lipca 2014 roku i przewiezienie wyżej opisanych środków z terytorium Holandii przez terytorium Niemiec na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w sytuacji gdy brak jest jakichkolwiek dowodów na powyższe;

e)  oskarżony wspólnie i w porozumieniu z inną ustaloną osobą na posesji nr (...) położonej w miejscowości P. wytwarzał na linii produkcyjnej środki psychotropoww, w sytuacji gdy nie ujawniono śladów linii papilarnych oskarżonego na zabezpieczonych urządzeniach, powyższemu zaprzeczyła również świadek P. G. oraz brak jest na powyższe jakichkolwiek innych dowodów;

f)  oskarżony na posesji nr (...) położonej w miejscowości K. przechowywał przyrząd do produkcji środków psychotropowych, podczas gdy na posesji tej przebywał też czasowo K. B. (1), a żaden z dowodów nie wskazuje na świadomość oskarżonego S. B. (1) co do przeznaczenia przyrządu;

g)  wyjaśnienia oskarżonego S. B. (2) polegają na prawdzie w sytuacji, gdy są one w zasadniczej sprzeczności z zeznaniami złożonymi przez świadka matkę oskarżonego D. B. na rozprawie w dniu 12 stycznia 2016 r.

h)  wyjaśnienia oskarżonego S. B. (2) polegają na prawdzie pomimo, że złożone w dniu 15 stycznia 2015 r. wzajemnie się wykluczają, ponieważ na k. 718 oskarżony podaje, iż S. B. (1) nie brał udziału w wyjeździe do Holandii w trakcie wyjazdu do Holandii w okresie Bożego Ciała, a następnie w trakcie trwania tych samych wyjaśnień na k. 719 podaje, iż S. B. (1) nie brał udziału w wyjeździe 9, 10 lipca 2014 r., co jednoznacznie wskazują na konfabulacyjny charakter wyjaśnień złożonych przez S. B. (2).

i)  Z ostrożności procesowej błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia polegający na przyjęciu, iż korzyść majątkowa osiągnięta przez S. B. (1) z popełnienia przestępstwa opiewa na łączną kwotę 180.000 złotych w sytuacji, gdy nie zostało to potwierdzone jakimkolwiek dowodami, mogącymi pozwolić na przyjęcie powyższej kwoty jako przyjętej przez oskarżonego B. korzyści majątkowej, a ponadto w żaden sposób nie udowodniono nawet przyjmując fakt popełnienia przestępstwa, sposobu podziału zysków z przestępczego procederu oraz roli w procederze S. B. (1)

niezależnie od powyższego zarzutu z najdalej idącej ostrożności procesowej, zaskarżonemu wyrokowi zarzucił, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k.:

3)  rażącą surowość orzeczonej łącznej kary 6 lat pozbawienia wolności, poprzez nieuwzględnienie w wystarczającym względzie poprzedniej niekaralności oskarżonego, pozytywnej opinii w miejscu zamieszkania oraz zachowania się oskarżonego po popełnieniu przestępstwa, co uzasadnia prognozę, iż wymierzona kara w niższym wymiarze, spełni swoje funkcje i cele;

Mając na uwadze powyższe zarzuty, wniósł o:

I.  zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego S. B. (1) od zarzucanych mu czynów

ewentualnie (w przypadku zasadności zarzutu 3 apelacji):

II.  zmianę zaskarżonego wyroku przez znaczne złagodzenie wymierzonej kary pozbawienia wolności;

względnie:

III.  uchylenie zaskarżonego wyroku do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Apelacja obrońcy okazała się zasadna, jednak w ograniczonym zakresie, a mianowicie w odniesieniu do czynu przypisanego oskarżonemu w pkt. III części dyspozytywnej wyroku. Rozważania dotyczące wniesionego środka odwoławczego w tej części zostaną przedstawione w dalszej części uzasadnienia. W pozostałym zakresie wniesiona apelacja jako całkowicie bezzasadna nie została uwzględniona.

Nie sposób zgodzić się z zarzutami skarżącego, jakoby zaskarżone orzeczenie w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. II i IV części dyspozytywnej naruszało którykolwiek ze wskazanych przez niego przepisów postępowania karnego, a także by było obarczone błędem co do faktów. Przeprowadzona kontrola odwoławcza wyroku nie potwierdziła zasadności zarzutów stawianych w tym zakresie.

Z części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji w tej części z należytą starannością przeprowadził postepowanie dowodowe i w sposób wyczerpujący odniósł się do wszystkich kwestii wymagających rozstrzygnięcia. W szczególności w sposób wnikliwy przeanalizował i właściwie ocenił dowody, które legły u podstaw przypisania winy oskarżonemu, w tym wyjaśnienia współoskarżonego oraz zeznania przesłuchanych w sprawie świadków.

W realiach niniejszej sprawy nie można stwierdzić, iż sąd naruszył zasadę wyrażoną w art. 7 k.p.k. W szczególności do wysnucia takiego twierdzenia niewystarczające jest to, że przyjęte przez sąd założenia dowodowe nie odpowiadają skarżącemu.

Sąd Apelacyjny w pełni aprobuje przyjęte w judykaturze stanowisko, iż kontrola instancyjna oceny dowodów nie obejmuje sfery przekonania sędziowskiego, jaka wiąże się z bezpośredniością przesłuchania, sprowadza się natomiast do sprawdzenia, czy ocena ta nie wykazuje błędów natury faktycznej (niezgodności z treścią dowodu, pominięcia pewnych dowodów) lub logicznej (błędności rozumowania i wnioskowania) albo czy nie jest sprzeczna z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy. Tak więc dokonanie przez sąd odwoławczy nowej, odmiennej oceny dowodów jest uzasadnione tylko wówczas, gdy w wyniku kontroli odwoławczej stwierdzona zostanie dowolność oceny poczynionej przez Sąd I instancji (pomijając kwestię nowych dowodów). Jeżeli natomiast ocena dokonana przez sąd pierwszej instancji pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., nie ma podstaw do zmieniania jej w postępowaniu odwoławczym.

W istocie wniesiona apelacja stanowi jedynie polemikę z dokonaną przez Sąd Okręgowy oceną dowodów. Mianowicie skarżący domaga się ich odmiennej oceny, jednak nie wskazuje żadnych rzeczowych argumentów, które podważałyby ocenę przedstawioną w tym zakresie w części motywacyjnej wyroku. Jednak dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 i 410 k.p.k. (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2014 r., II KK 17/14). Dlatego też zawartej w apelacjach argumentacji w tym zakresie nie sposób podzielić.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się też podstaw do stwierdzenia naruszenia sformułowanej w art. 4 k.p.k. zasady obiektywizmu, bowiem Sąd Okręgowy zgodnie z jej wymogami zbadał i uwzględnił okoliczności bez kierunkowego (pozytywnego lub negatywnego) nastawienia do sprawy, zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego. Przedmiotem zainteresowania i rozważań Sądu był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej i istotnych dla sprawy, jak nakazuje art. 410 k.p.k. Podstawę ustaleń, zaś stanowiły dowody uznane przez sąd za wartościowe i wiarygodne.

Na marginesie wskazać też należy, że podstawy stawianych zarzutów nie mogą stanowić przepisy postępowania o charakterze ogólnym, które wyznaczają ogólne zasady postępowania karnego. Taki zaś charakter ma powołany w apelacji obrońcy przepis art. 4 k.p.k. W uzasadnieniu takiego stanowiska wystarczy odwołać się chociażby do postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 grudnia 2006 r., V KK 131/06 (OSNKW 2007, nr 1, poz. 9).

Z poczynionych ustaleń i wywodów zawartych w części motywacyjnej zaskarżonego wyroku wynika, że Sąd I instancji nie miał wątpliwości co do tego, że oskarżony dopuścił się przypisanych mu czynów. Jeśli zatem Sąd meriti takich wątpliwości nie miał, to nie dopuścił się też obrazy przepisu art. 5 § 2 k.p.k. zarzucanej mu przez obrońcę.

Dla oceny, czy nie został naruszony zakaz z art. 5 § 2 k.p.k., nie są miarodajne tego rodzaju wątpliwości zgłaszane przez stronę, ale tylko to, czy orzekający sąd rzeczywiście powziął wątpliwości w tym zakresie i mimo braku możliwości usunięcia ich rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo czy były po temu powody, które sąd pominął. Gdy zaś konkretne ustalenie faktyczne zależne jest od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo (wyrok Sadu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 13.09.212 ., II AKa 226/12, LEX 1236108).

Uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie jest z pewnością precyzyjne i wyczerpujące we wszystkich elementach, jednak wskazuje jakie fakty Sąd uznał za udowodnione, na jakich oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Zawiera też wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku. Jako takie spełnia więc elementarne wymogi określone w art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i umożliwia kontrolę zaskarżonego orzeczenia w postępowaniu odwoławczym. W konsekwencji całkowicie chybiony jest podniesiony przez obrońcę oskarżonych zarzut obrazy powołanego przepisu.

O trafności rozstrzygnięcia nie decyduje jego uzasadnienie, lecz materiał stanowiący podstawę orzeczenia (wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 4 października 2012 r. II AKa 64/12 LEX nr 1237950). W pełni należy podzielić pogląd, że nie każde wadliwe uzasadnienie wyroku uniemożliwia przeprowadzenie kontroli instancyjnej, a w konsekwencji stanowi dostateczną przyczynę uchylenia wyroku oraz przekazania sprawy do ponownego rozpoznania; do uchylenia wyroku może prowadzić jedynie taka wadliwość uzasadnienia, ze względu na którą sąd odwoławczy nie może w sposób merytoryczny ustosunkować się do zarzutów i wniosków środka odwoławczego (wyr. SN z 7 X 1983 r., Rw 797/83, OSNKW 1984, nr 5-6, poz. 58). Niespełnienie wymagań ustawowych w zakresie uzasadnienia nie może być utożsamiane z wadliwością rozstrzygnięcia.

Obrońca podnosząc zarzut obrazy art. 424 § 1 i 2 k.p.k., nie precyzuje bliżej na czym miałaby polegać obraza powołanego przepisu. Dlatego też nie jest możliwa głębsza polemika z zarzutami środka odwoławczego w tej części.

Niewątpliwie kluczowym źródłem dowodowym pozwalającym na ustalenie winy i sprawstwa S. B. (1) były wyjaśnienia współoskarżonego S. B. (2).

Dlatego też jego relacja została poddana szczególnie wnikliwej analizie i była weryfikowana w oparciu o pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie, które tworzyły w szczególności : zeznania świadków, wyniki dokonanych przeszukań, oględzin zabezpieczonych przedmiotów, opinie biegłych z zakresu badań chemicznych, opinia daktyloskopijna i znalazła w tych dowodach pełne wsparcie.

S. B. (2) w toku całego procesu, a więc zarówno na etapie postępowania przygotowawczego oraz przed Sądem złożyła spójne i konsekwentne wyjaśnienia, opisując w sposób szczegółowy proceder wewnątrzwspólnotowego nabycia znacznych ilości środków odurzających i rolę w nim oskarżonego S. B. (1) w sposób zgodny z ustalonym w sprawie stanem faktycznym.

Apelujący, jak się wydaje, nadaje nadmierną rangę ujawnionym w relacji tego oskarżonego drobnym nieścisłościom, dotyczącym przy tym kwestii o drugorzędnym znaczeniu, które dla odtworzenia rzeczywistego przebiegu opisywanych przez niego zdarzeń nie miały istotnego znaczenia.

Jakkolwiek istotnie zdarzały się w wyjaśnieniach S. B. (2) pewne nieścisłości bądź luki, to niepamięć niektórych okoliczności opisywanych zdarzeń będących przedmiotem postępowania, należy usprawiedliwić i wytłumaczyć nie tylko upływem czasu i naturalnym procesem zacierania się pewnych szczegółów w jego pamięci. Powodem tego była również z całą pewnością wielość przejazdów z Polski do Holandii w których uczestniczył S. B. (2) i ich powtarzalność. Oczekiwanie w tych okolicznościach wysokiej precyzji w każdym elemencie jego wyjaśnień jest więc nieuzasadnione. Tym też należy wytłumaczyć wewnętrzną sprzeczność zawartą w treści jego wyjaśnień złożonych w dniu 15 stycznia 2015 r, co do osobistego pobytu S. B. (1) w Holandii podczas trzeciego przemytu narkotyków do jakiego doszło w czerwcu 2014 r. w okolicach Bożego Ciała (k. 718 – 719). Ostatecznie jednak Sąd opierając się na wcześniejszych wyjaśnieniach S. B. (2) (k. 695 – 696) przyjął, że podczas czterech przerzutów narkotyków z Holandii do Polski, S. B. (1) tylko raz, a mianowicie w lipcu 2014 r. pozostał w kraju.

Z tych samych przyczyn S. B. (2) mógł jedynie w przybliżeniu określić czas wyjazdu w towarzystwie oskarżonego z miejscowości S. i dojazdu w dniu następnym do H.. Dlatego też jako bezprzedmiotowe należy uznać dywagacje obrońcy, który na podstawie długości przebytej trasy i czasu połączeń telefonicznych do sprawy o kryptonimie (...) stara się wykazać, że czas obytej podróży był o kilka godzin dłuższy niż powinien. Uwadze skarżącego umyka okoliczność, że w świetle wyjaśnień S. B. (2), na trasie tej było kilka postojów i tankowanie na stacji benzynowej, których czasu i miejsca nie udało się precyzyjnie ustalić. Tym samym podniesiona przez obrońcę okoliczność nie podważa wersji S. B. (2).

S. B. (2) w swojej relacji opisał również swoją rolę w przestępczym procederze, a więc podał fakty i okoliczności, które również jego stawiały w negatywnym świetle, co świadczy o jego obiektywizmie. W sposób logiczny wyjaśnił też dlaczego w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym, opisał jedynie przemyt narkotyków z Holandii do Polski jaki miał miejsce w dniach od 9 do 10 lipca 2014 r., kiedy to został zatrzymany na przejściu granicznym w Ś., zaś nie ujawnił tego, że wcześnie również dokonał trzykrotnie takiego samego przemytu działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, w tym ze S. B. (1). Przyznał również, że podczas zdarzenia z lipca 2014 r., S. B. (1) nie jechał z nim do Holandii, jak miało to miejsce podczas wcześniejszych wyjazdów. W tym przypadku jego rola ograniczyła się do odwiezienia S. B. (2) do miejsca zamieszkania syna we wsi P. koło L.. Stwierdził, że w swoich pierwszych wyjaśnieniach pomylił tę okoliczność (k. 696). Sprostowanie opisu roli S. B. (1) podczas ostatniego przemytu narkotyków z lipca 2014 r., poprzez jej radykalne ograniczenie, świadczy również o obiektywizmie jego przekazu. Gdyby bowiem, istotnie chciał fałszywie i bezpodstawnie pomówić S. B. (1) o zachowania, które nie miały miejsca, jak to sugeruje skarżący, wskazana okoliczność nie miałaby istotnego znaczenia.

Podkreślenia wymaga w tym miejscu fakt, że sam S. B. (1) nie twierdził, aby pozostawał w konflikcie z S. B. (2), co mogłoby skłonić go do złożenia obciążających oskarżonego wyjaśnień. Utrzymywał konsekwentnie, że znał S. B. (2) jedynie z widzenia. Zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami doświadczenia życiowego, sama tego rodzaju znajomość, nie może stanowić powodu do bezpodstawnego obciążenia innej osoby o czyny, których nie popełniła.

Zaznaczyć przy tym należy, że nieobecność S. B. (1) w Holandii podczas ostatniego przemytu narkotyków, nie oznacza, że nie brał on udziału w tym procederze. Oznacza jedynie to, że jego rola była inna niż w pozostałych przypadkach, co nie ma znaczenia dla bytu czynów przypisanych mu w ramach ciągu przestępstw zwłaszcza, że w świetle wyjaśnień S. B. (2), to S. B. (1) przyjechał do jego miejsca zamieszkania w towarzystwie P. S.i zaproponował mu udział w tym procederze, a następnie uczestniczył w organizacji wszystkich jego wyjazdów do Holandii. Wizytę S. B. (1) na posesji S. B. (2) zapamiętała również jego matka D. B. (k. 1657v). Rozpoznała go na okazanej jej tablicy poglądowej (k. 711v). Co więcej, oświadczyła, że to S. B. (1) sponsorował wyjazdy jej syna za granicę i to od niego otrzymywał pieniądze. Nie dziwi natomiast okoliczność, że S. B. (2) nie ujawnił swojej matce rzeczywistego celu tych wyjazdów. Chronił w ten sposób nie tylko siebie, ale również oskarżonego S. B. (1) przed ujawnieniem przestępczego charakteru tych wyjazdów. Mógł również obawiać się, że gdyby jego matka poznała rzeczywisty cel tych wyjazdów, zabroniłaby synowi angażowania się w tę działalność. Dlatego też S. B. (2) poinformował ją, że zajmuje się sprowadzaniem samochodów z zagranicy.

Przeczy to zatem twierdzeniom oskarżonego, że zna S. B. (2) tylko z widzenia (k. 218- 219). Wbrew wywodom obrońcy, wyjaśnienia S. B. (2) nie pozostają w sprzeczności z zeznaniami jego matki D. B.. Potwierdziła ona bowiem fakt wielokrotnych wyjazdów syna S. za granicę (k. 111, 1657).

W tych okolicznościach Sąd Okręgowy był w pełni uprawniony do przyjęcia jego wyjaśnień za pełnowartościowy materiał dowodowy i do budowania na jego podstawie ustaleń faktycznych w sprawie.

Tego rodzaju walorów nie posiadały wyjaśnienia oskarżonego S. B. (1), które Sąd Okręgowy słusznie odrzucił jako niewiarygodne.

Zauważyć też należy, że oskarżonemu przypisano popełnienie wszystkich czterech przestępstw opisanych w pkt. II części dyspozytywnej wyroku w ramach współsprawstwa. Mianowicie Sąd przyjął, że czynów tych S. B. (1) dopuścił się działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami. W takim przypadku dla przyjęcia odpowiedzialności sprawcy nie jest konieczne osobiste wypełnienie przez niego wszystkich czynności decydujących o bycie przestępstwa.

Obiektywnym elementem współsprawstwa jest nie tylko wspólna (w sensie przedmiotowym) realizacja znamion określonej w odpowiednim przepisie tzw. czynności czasownikowej, lecz także taka sytuacja, która charakteryzuje się tym, że czyn jednego współsprawcy stanowi dopełnienie czynu drugiego współsprawcy albo popełnione przestępstwo jest wynikiem czynności przedsięwziętych przez współsprawców w ramach dokonanego przez nich podziału ról w przestępnej akcji. Natomiast subiektywnym elementem, a zarazem warunkiem niezbędnym współsprawstwa jest porozumienie oznaczające nie tylko wzajemne uzgodnienie przez wszystkich współsprawców woli popełnienia przestępstwa, lecz także świadome współdziałanie w akcji przestępnej. Porozumienie może zostać zawarte przedtem lub nawet w trakcie czynu, może mieć charakter zarówno wyraźny jak i konkludentny. Może do niego dojść nawet w sposób dorozumiany, najpóźniej w momencie realizacji czynności sprawczych. (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 10.10.2013 r., II AKa 111/13).

Niewątpliwie S. B. (1) podwożąc S. B. (2) do miejsca zamieszkania swego syna w lipcu 2014 r. działał aktywnie i świadomie w ramach przyjętego porozumienia, a w konsekwencji przypisanie mu również tego czynu w ramach współsprawstwa było w pełni zasadne.

Nie ulega też wątpliwości, że przedmiotem przemytu w każdym z czterech przypadków opisywanych przez S. B. (2) była marihuana każdorazowo w ilości około 6 kg, co w sposób jednoznaczny stwierdził w swoich wyjaśnieniach S. B. (2). Podał, że wspólnicy informowali go również każdorazowo o ilości i rodzaju narkotyku, który mu powierzali do przewozu (k. 696). Za każdym razem był to samo miejsce odbioru na terenie Holandii i ten sam dostawca, którego nazywali (...). Jaki był to rodzaj narkotyku i waga wynika też z przeprowadzonych badań chemicznych (k. 308).

Co więcej, S. B. (2) uczestniczył w pakowaniu narkotyku na trenie Holandii w H. i widział osobiście co jest pakowane do torby. Nie miał wątpliwości, że kostki zbitych liści, które widział to była marihuana, o czym świadczył jej wygląd i charakterystyczny zapach, który doskonale znał, ponieważ sam ją wcześniej palił (k. 147). Dla zabicia (zneutralizowania) tego zapachu podczas pakowania marihuany do reklamówek, smarowano je specjalną substancją o zapachu mięty. Jedynie podczas ostatniego zdarzenia z lipca 2014 r. oprócz marihuany przedmiotem przewozu był też haszysz oraz tabletki ekstazy. S. B. (1), który był jednym z organizatorów tego przestępczego przedsięwzięcia i udzielał instrukcji S. B. (2), musiał więc wiedzieć, że tym razem oprócz marihuany będą przewożone z Holandii również wskazane narkotyki.

Ilości narkotyku będącego przedmiotem przestępstw przypisanych oskarżonemu spełniają niewątpliwie kryteria „znacznych ilości” o jakich mowa w art. 55 ust. 3 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii.

Odnosząc się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poprzez niezasadne orzeczenie wobec oskarżonego środka karnego w postaci przepadku równowartości korzyści majątkowej w kwocie 180.000 zł. należy przypomnieć, że zgodnie z treścią powołanego przepisu, jeżeli sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa, chociażby pośrednio, korzyść majątkową niepodlegającą przepadkowi przedmiotów wymienionych w art. 44 § 1 lub 6, sąd orzeka przepadek takiej korzyści albo jej równowartości.

Przepis art. 45 § 1 k.k. nie pozostawia więc dowolności w zakresie orzeczenia przepadku korzyści majątkowej bądź jej równowartości, jeśli tylko spełnione są wszystkie ustawowe przesłanki w nim wymienione. Przeciwnie, nakazuje sądowi stosowanie tego środka karnego, gdy korzyść nie podlega przepadkowi na podstawie art. 44 § 1 k.k., a osiągnięta została z przestępstwa.

Przechodząc do wykładni pojęcia „korzyści majątkowej” należy podkreślić, iż podnoszona przez obrońcę okoliczność, a mianowicie czy S. B. (1) w ostatecznym rozrachunku uzyskał wymierny zysk z prowadzonej działalności przestępczej dla oceny w tym przedmiocie nie ma istotnego znaczenia. Nie sposób zaaprobować poglądu, że przepadek korzyści majątkowej osiągniętej z przestępstwa w rozumieniu art. 45 § 1 k.k., utożsamiać należy jedynie z osiągniętym zyskiem, stanowiącym kwoty uzyskane ze sprzedaży narkotyków pomniejszone o swoiście pojmowane koszty uzyskania takiego przychodu.

Podlegająca przepadkowi równowartość korzyści majątkowej, którą sprawca osiągnął z popełnienia przestępstwa (stypizowanego w przepisach ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii) w rozumieniu przepisu art. 45 § 1 k.k., to nie osiągnięty przez niego zysk łączący się z pomniejszeniem przysporzenia majątku o koszty jego uzyskania, a ekwiwalent wyrażony pieniężnie, odpowiadający kwocie, rzeczy lub prawu uzyskanych ze zbycia, precyzyjnie określonego w przypisanym mu czynie, środka odurzającego lub psychotropowego (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12.12.2007 r., II AKz 815/07, LEX nr 5782010).

W sytuacji zatem, gdy narkotyki lub pieniądze uzyskane przez oskarżonego z ich sprzedaży nie są już w jego posiadaniu, przedmiotem orzeczenia o przepadku powinna być, stosownie do normy zawartej w zdaniu 1 art. 45 § 1 k.k., kwota pieniędzy stanowiąca ich równowartość lub jej część w przypadku współsprawstwa.

Określony w art. 45 § 1 k.k. środek karny przepadku korzyści majątkowej albo jej równowartości orzeka się wobec współsprawców przestępstwa w częściach, w jakich według dokonanych ustaleń faktycznych przypadła im osiągnięta wspólnie korzyść majątkowa. W razie trudności z dokładnym ustaleniem wartości udziałów w korzyści majątkowej osiągniętej przez poszczególnych współsprawców, orzeka się przepadek tej korzyści lub jej równowartości w częściach równych (Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30.11.2011 r., I KZP 16/11, OSNKW 2011/12/107).

Takich też wyliczeń dokonał w niniejszej sprawie Sąd I instancji, słusznie orzekając wobec oskarżonego przepadek równowartości korzyści majątkowej w części jego dotyczącej tj. w 1/3 części wobec ustalenia, że zyski z przestępczego procederu czerpały trzy osoby tj. S. B. (1), jego syn K. B. (1) i mężczyzna o imieniu D.. Wobec braku dowodów wskazujących na to, że podział zysków z tej działalności nastąpił na innych zasadach, Sąd Okręgowy słusznie więc uznał, że udziały ich były równe tj. tożsame. Za prawidłowe należy też uznać pominięcie w tym podziale S. B. (2), który za przewóz narkotyku otrzymywał każdorazowo ściśle określoną kwotę tj. 1000 zł.

Odrębnego ustosunkowania się wymagają zarzuty podniesione w pkt. 1 b, c oraz 2 e, f odnoszące się do czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. III i IV części dyspozytywnej wyroku.

Faktem bezspornym jest, że w miejscu zamieszkania syna oskarżonego - K. B. (1) w miejscowości (...), w wyniku dokonanego przeszukania, ujawniono i zabezpieczono szereg przedmiotów, które według opinii biegłych z Laboratorium (...) w B. były wykorzystane podczas produkcji amfetaminy metodą L. i stanowiły gotową linię produkcyjną (k. 380 – 381). W zabezpieczonych na tych przedmiotach próbkach ujawniono obecność amfetaminy, a także acetofenonu i produktów ubocznych powstających podczas syntezy amfetaminy.

Jednocześnie w wyniku przeszukania pomieszczeń użytkowanych przez oskarżonego w jego miejscu zamieszkania w (...) w wyniku dokonanego przeszukania ujawniono przedmioty, które podano również badaniom chemicznym. Wykazały one obecność m.in. kwasu siarkowego i toluenu, które stanowią prekursory narkotykowe i mogą być wykorzystywane podczas syntezy amfetaminy (k. 583). Podczas tego przeszukania zabezpieczono również naczynie z napisem (...) i stanowiące szklany rozdzielacz, które może być wykorzystane przy produkcji amfetaminy metoda L.” (k.588 – 589). Ujawniono też ziele konopi innych niż włókniste. Nie ulega więc wątpliwości, że zabezpieczone na posesji oskarżonego przedmioty pozostają w związku z linią produkcyjną amfetaminy ujawnioną w miejscu zamieszkania jego syna K. B. (1) w miejscowości (...). Faktem jest również, że do miejscowości tej oskarżony wielokrotnie przyjeżdżał, co wynika chociażby z zeznań P. G..

Oznacza to, iż S. B. (1) istotnie przechowywał na swojej posesji przyrząd w postaci szklanego rozdzielacza służący do produkcji amfetaminy metodą L.” i miał tego świadomość, czym wyczerpał dyspozycje art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii. Podnoszona przez obrońcę okoliczność, że na posesji w K. przebywał też czasowo jego syn K. oraz inne osoby, nie ma znaczenia dla ustaleń w tym przedmiocie. Osoby te przebywając czasowo nie zostawiłyby zabezpieczonych przedmiotów bez wiedzy i zgody właściciela przedmiotowej posesji lub też jego akceptacji tj. oskarżonego. Ponadto z protokołu przeszukania dokonanego w dniu 16.07.2014 r. wynika, że S. B. (1) był obecny podczas dokonanego wówczas przeszukania i nie był zaskoczony jego wynikami, a nawet nie zaprzeczał, że odnalezione przedmioty należą do niego (k. 459). Nie wnosił też zastrzeżeń do sposobu dokonanego przeszukania. Zauważyć też należy, że S. B. (1) wspólnie ze swoim synem (co wykazano powyżej) zajmował się sprowadzaniem narkotyków z Holandii, celem dalszej ich odsprzedaży. Posiadał więc niezbędną wiedzę dotyczącą produkcji i dystrybucji narkotyków. Miał więc świadomość do czego służy odnaleziony na jego posesji przedmiot.

Zbyt daleko idące i nie znajdujące dostatecznego potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym jest jednak wnioskowanie na tej postawie, że S. B. (1) wspólnie i w porozumieniu z inna ustaloną osobą, a mianowicie z synem K. B. (1), w miejscowości P., na linii produkcyjnej metodą L. wytwarzał środki psychotropowe w postaci amfetaminy.

Okoliczność, że oskarżony był obecny podczas wynajmowania przez syna pomieszczeń w miejscowości P. czy też przyjeżdżał kilkakrotnie do tej miejscowości, nie może zmienić tej oceny w sytuacji, gdy w miejscu produkcji nie ujawniono jakichkolwiek śladów, w tym śladów linii papilarnych, które świadczyłyby o tym, że uczestniczył on bezpośrednio w produkcji. Wątpliwości z tym związane budzi okoliczność, że miejsce zamieszkania oskarżonego i miejscowość P. dzieli zbyt duża odległość około 150 km., której pokonanie samochodem wymaga około 2 godzin. Dojeżdżanie do pracy przy produkcji na tak znaczną odległość wydaje się więc przedsięwzięciem mało ekonomicznym. Natomiast sporadyczne wizyty oskarżonego w miejscu zamieszkania syna, w ramach chociażby podtrzymania więzi rodzinnych, nie mogą budzić zdziwienia i są jak najbardziej naturalne. Nie musiały więc wiązać się z jego udziałem w produkcji narkotyku. Dlatego też samo przechowywanie jednego z przyrządów, który mógł służyć do produkcji amfetaminy, to tylko poszlaka, która nie daje dostatecznych podstaw do przyjęcia, że S. B. (1) istotnie parał się taką produkcją. Posiadanie przedmiotu służącego do produkcji i prekursorów nie jest przecież jednoznaczne z produkcją. Nie można wykluczyć, że na posesji w K., gdzie zamieszkuje oskarżony, mógł te rzeczy pozostawić jego syn K. lub inne osoby. Oskarżony mógł również przechowywać te przedmioty na swojej posesji na prośbę tych osób. Wątpliwości tej w toku procesu nie udało się usunąć i zgodnie z dyrektywą określoną w art. 5 § 2 k.p.k. winna być ona rozstrzygnięta na korzyść oskarżonego.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny zmienił w tej części zaskarżony wyrok i oskarżonego od przypisanego mu czynu przypisanego w pkt. III części dyspozytywnej uniewinnił, zaś kosztami procesu w tej części stosownie do treści art. 632 pkt. 2 k.p.k obciążył Skarb Państwa.

Konsekwencją takiego rozstrzygnięcia było również wymierzenie oskarżonemu nowej kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji, co nie pozwala przyjąć, że jest ona niewspółmiernie surowa.

Przechodząc z kolei do oceny wymiaru kar jednostkowych orzeczonych wobec oskarżonego należy stwierdzić, że spełniają one również wszystkie ustawowe wymogi określone w art. 53 k.k.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary może być skutecznie podniesiony tylko wówczas, gdy suma kar i środków karnych orzeczonych w stosunku do oskarżonego nie uwzględnia w należytym stopniu ustawowych dyrektyw sądowego wymiaru kary.

Sąd I instancji orzekając w tym przedmiocie, uwzględnił całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie, uwzględniając stopień winy oskarżonego, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, w tym uprzednią niekaralność. Przy tej ocenie uwzględnił też charakter popełnionych przez oskarżonego czynów oraz ich „ciężar gatunkowy”.

Baczył jednocześnie, aby orzeczone kary nie przekroczyły stopnia winy oskarżonego i spełniły pokładane w nich cele zapobiegawcze i wychowawcze. Wyeksponował też wszystkie okoliczności łagodzące i obciążające. W tym zakresie są one wyczerpujące i nie były też kwestionowane przez apelującego. Niecelowe jest więc ponowne ich przytaczanie, zwłaszcza, że Sąd Apelacyjny przyjęte tam ustalenia w pełni aprobuje.

Obrońca podnosząc w swojej apelacji zarzut rażącej niewspółmierności kary w istocie powołuje się na te same okoliczności, które były już przedmiotem rozważań Sądu I instancji. Z części motywacyjnej orzeczenia wynika, że orzekając o karze Sąd ten uwzględnił dotychczasową niekaralność oskarżonego, pozytywną opinię środowiskową oraz jego właściwe zachowanie w areszcie śledczym. Słusznie też skonstatował, że właściwe zachowanie w warunkach izolacji powinno być normą i nie może dodatkowo premiować oskarżonego. W tych okolicznościach orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych i kary łącznej nie można postrzegać jako rażąco surowych.

Z tych też względów Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

O opłacie za obie instancje rozstrzygnięto na mocy art. 10 Ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych, zaś o pozostałych kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze zgodnie z dyspozycją art. 634 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. i art. 630 k.p.k.