Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 września 2016 roku

Sąd Okręgowy w Gorzowie Wielkopolskim - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Tomasz Korzeń

Protokolant st. sekr. sądowy Anna Kopala

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2016 roku

sprawy z odwołania K. Ł.

od decyzji z dnia 11 lutego 2016 roku Nr (...)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w G.

z udziałem zainteresowanego P. K.

o ustalenie podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne

I.  zmienia zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 11 lutego 2016 roku Nr (...) w ten sposób, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. Ł. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek P. K. stanowią kwoty:

- 5 000,00 zł - od dnia 1 lipca 2015 roku do dnia 30 września 2015 roku;

- 8 000,00 zł – od dnia 1 października 2015 roku.

II.  zasądza od pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. na rzecz ubezpieczonej K. Ł. kwotę 360,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSO Tomasz Korzeń

VI U 230/16 UZASADNIENIE

K. Ł. odwołała się od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 11 lutego 2016 roku ustalającej podstawę wymiaru składek na jej ubezpieczenie społeczne z tytułu zatrudnienia na podstawie umowy o pracę u płatnika składek P. K. w wysokości: od 1.07.2015 roku do 30.09.2015 roku – 1 312,50 zł; od 1.10.2015 roku – 1 750,00 zł. W uzasadnieniu podała, że decyzja ta jest dla niej krzywdząca. Odwołująca i płatnik składek nie są osobami spokrewnionymi. Skarżąca podpisując aneks do umowy o pracę nie wiedziała, że jest w ciąży. W okresie późniejszym czuła się bardzo dużo i planowała pracować do czasu porodu, zaś strony uznały, że nie ma przeciwwskazań do zwiększenia wymiaru czasu jej z pracy z 3/4 etatu do całego etatu. Pozwany nie wykazał dlaczego w jego ocenie ubezpieczona wykonywała obowiązki w zawężonym zakresie czynności. Skarżąca posiada wykształcenie wyższe, zna języki obce, posiada doświadczenie zawodowe w gastronomii, zarządzała grupą dziewięciu osób. Nie sposób zgodzić się z twierdzeniem organu rentowego, że wynagrodzenie ubezpieczonej jest wyższe niż miesięczny dochód płatnika z tytułu prowadzonej działalności albowiem płatnik poniósł znaczne nakłady inwestycyjne w związku z uruchomieniem w osobnym pomieszczeniu restauracji z kuchnią włoską. Nadto poniósł koszty związane z doposażeniem restauracji.

Pozwany - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. wniósł o oddalenie odwołania. Podniósł, że brak jest racjonalnych powodów dla ustalenia wysokości wynagrodzenia ubezpieczonej odpowiednio w kwocie 5 000,00 zł i 8 000,00 zł brutto miesięcznie. Za niewiarygodne pozwany uznał twierdzenia pozwanego, iż stanowisko pracy skarżącej utworzone zostało w celu odciążenia właściciela firmy od nadmiaru obowiązków służbowych, bowiem zatrudniając ubezpieczoną miał świadomość, że jest ona w ciąży, a ten stan a następnie macierzyństwo wiążą się z jej dłuższą nieobecnością w pracy. W czasie nieobecności ubezpieczonej nikt nie został zatrudniony na zastępstwo za nią, a obowiązki ubezpieczonej przejął płatnik.

Zainteresowany P. K. poparł stanowisko ubezpieczonej.

Sąd ustalił co następuje:

Ubezpieczona K. Ł. urodziła się (...). Posiada wykształcenie wyższe. 26.03.2015 roku ukończyła studia magisterskie na kierunku finanse i rachunkowość w specjalności rachunkowość i finanse przedsiębiorstw. W 2013 roku odbyła szkolenie z zakresu monitorowania i rozliczania wydatków w ramach PO KL. Jako uczennica szkoły średniej pracowała jako kelnerka w restauracji indyjskiej (...) w S.. Przez kilka lat sezonowo pracowała w gastronomi nad morzem: w N., D., jako kelnerka, sprzedawca deserów. W okresie studiów pracowała jako kelnerka w restauracji w Galerii (...) w P.. W okresie od 1.02.2013 roku do 30.04.2015 roku pracowała na pełen etat jako sprzedawca w (...) I. S. w Z.. Zajmowała się akwizycją towarów na rzecz klientów. W dniu 1.07.2015 roku zawarła umowę o pracę z (...) P. K. w S., na 3/4 etatu, z wynagrodzeniem 5 000,00 zł brutto miesięcznie, na stanowisku menedżera. Przeszła niezbędne badania lekarskie pozwalające na zatrudnienie jej na stanowisku menedżera. Została przeszkolona w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy. Następnie, aneksem z dnia 30.09.2015 roku do umowy o pracę z dnia 1.07.2015 roku, K. Ł. została zatrudniona w firmie (...) na cały etat, na stanowisku menedżera, z wynagrodzeniem 8 000,00 zł brutto miesięcznie. DO jej obowiązków należało: zarządzanie wszystkim pracownika restauracji, dbanie o miłą atmosferę w zespole pracowników, kontrola nad pracą kadry pracowniczej, zarządzanie ludźmi, dbanie o rozwój zawodowy, przyznawanie nagród pracownikom, organizacja imprez okolicznościowych, dbanie o rozwój restauracji, rozwój firmy w sieci, prowadzenie polityki kadrowo płacowej firmy, kontakty z księgowymi, nadzór nad polityką zamówień.

Od dnia 26.10.2015 roku K. Ł. przebywała na zwolnieniu lekarskim w związku z chorobą w czasie ciąży. Dziecko urodziła w dniu 27.02.2016 roku.

K. Ł. i P. K. nie są ze sobą spokrewnieni.

W dniu zawarcia umowy o pracę z ubezpieczoną tj. 1.07.2015 roku pracodawca nie wiedział, że jest ona w ciąży.

W dniu podpisania aneksu do umowy o pracę tj. 30.09.2015 roku pracodawca ubezpieczonej P. K. miał wiedzę, że ubezpieczona jest w ciąży.

Zainteresowany P. K. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie gastronomii – restaurację (...) od 2010 roku. Jest to restauracja włoska i polska w S.. Zatrudnia 8 – 10 pracowników na stanowiskach: kelner, kucharz, pomocnik kucharza, sprzątaczka, menadżer. W roku 2015 zysk z działalności wyniósł około 34 000,00 zł. W roku 2014 poniósł stratę w wysokości około 2 000,00 zł. Inwestycje poczynione w 2014 roku wyniosły około 9 000,00 zł, zaś w 2015 roku – 1 000,00 zł. W 2015 roku wynajął lokal na potrzeby prowadzonej działalności, w którym poczynił inwestycje: wymienił płytki, zakupił sprzęt. W związku z otwarciem kuchni polskiej poniósł koszty w wysokości 10 000,00 zł.

dowód: - dokumenty w aktach organu rentowego: umowy zlecenia k. 120-169, certyfikat k. 118, PIT-36 k. 105-110, PIT/B k. 103-104, wnioski i urlopy k. 84-90, umowa o pracę k. 82, informacja o warunkach pracy k. 80, zakresy obowiązków k. 77-78, faktury k. 44-74, lista płac k. 28-34, lista obecności k. 18-26, zaświadczenie k. 2-3

- dokumenty w aktach osobowych ubezpieczonej K. Ł. k. 48

- deklaracja PIT-36 k. 43-46v

- zeznania świadka A. M. k. 71-71v

- zeznania zainteresowanego P. K. k. 49-49v

- zeznania ubezpieczonej K. Ł. k. 49v-50

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Dopuszczalne jest kwestionowanie przez organ rentowy zarówno faktu zawarcia umowy o pracę, jak i ważności poszczególnych jej elementów - w tym wysokości uzgodnionego wynagrodzenia za pracę. Wynika to z treści art. 83 ust. 1 oraz art. 41 ust. 13 ustawy z 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 roku, poz. 121 ze zm., dalej zwana ustawą systemową); (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 2005 roku, II UK 16/05, LEX 182776). Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy systemowej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Zgodnie natomiast z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy systemowej, obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na mocy art. 11 ust. 1 powołanej ustawy osoby te podlegają także obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu, a na mocy art. 12 ust. 1 powołanej ustawy ubezpieczeniu wypadkowemu. Art. 13 pkt 1 powołanej ustawy przewiduje, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu pracownicy podlegają od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Art. 8 ust 1 powołanej ustawy nakazuje za pracownika uważać osobę pozostającą w stosunku pracy. W świetle powyższego przepisu podstawową przesłanką objęcia zakresem ubezpieczenia społecznego jest posiadanie statusu pracownika.

Zgodnie z art. 22 k.p. przez zawarcie umowy o pracę pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy na rzecz pracodawcy, a pracodawca do zatrudnienia za wynagrodzeniem. Zgodnie z art. 353 ¹ K.c. strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny wg własnego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Organ rentowy ma prawo kwestionować umowę o pracę pod kątem jej ważności przez pryzmat art. 58 K.c. Dopuszcza to zarówno doktryna, jak i judykatura, co potwierdzają liczne orzeczenia Sądu Najwyższego. Zgodnie z judykatami Sądu Najwyższego: „Zakład Ubezpieczeń Społecznych może kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa” (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 19.05.2009 r., III UK 7/09, Lex nr 509047).

Z punktu widzenia art. 18 § 1 K.p. umówienie się pomiędzy pracownikiem, a pracodawcą na wyższe od najniższego wynagrodzenie jest dopuszczalne, jednak autonomia stron umowy w kształtowaniu jej postanowień podlega ochronie jedynie w ramach wartości uznawanych i realizowanych przez system prawa, a strony obowiązuje nie tylko respektowanie własnego interesu jednostkowego, lecz także wzgląd na interes publiczny. Ocena wysokości wynagrodzenia umówionego przez strony stosunku pracy powstaje także, jako istotna kwestia jurydyczna, gdyż na gruncie prawa ubezpieczeń społecznych ustalenie podstawy wymiaru składki z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy oparte jest na zasadzie określonej w art. 6 ust. 1 i art. 18 ust. 1 w zw. z art. 20 ust. 1 i art. 4 pkt 9, z zastrzeżeniem art. 18 ust. 2 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy pozwolił na ustalenie, że warunki wynagrodzenia za pracę ustalone przez płatnika z odwołującą nie naruszały wskazanych wyżej kryteriów. Odwołująca K. Ł. posiada kierunkowe wykształcenie wyższe pozwalające na zatrudnienie jej na stanowisku menadżera, długoletnie doświadczenie zawodowe w pracy w gastronomii. Przed zawarcie umowy o pracę z zainteresowanym pracowała już bowiem w gastronomii, w restauracjach nad morzem, w P.. Ubezpieczona i zainteresowany są osobami obcymi. Nie łączą ich żadne bliższe relacje. Porównywanie przez organ rentowy wynagrodzenia ubezpieczonej posiadającej stosowne kwalifikacje i doświadczenie zawodowe oraz wykształcenie, do wynagrodzenia pozostałych pracowników restauracji zatrudnionych jako kucharze, kelnerzy czy kierowcy jest dla Sądu zupełnie niezrozumiałe albowiem oczywistym jest, iż zakres obowiązków i tym samym zakres wymagań pracodawcy stawianych ubezpieczonej i pozostałym pracowników są zupełnie odmienne. Organ rentowy ma prawo kwestionować wysokość wynagrodzenia stanowiącego podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że zostało wypłacone na podstawie umowy sprzecznej z prawem, zasadami współżycia społecznego lub zmierzającej do obejścia prawa (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2005 roku, II UZP 2/05, Lex 148238). Jednakże w uzasadnieniu tej uchwały Sąd Najwyższy stwierdził jednocześnie, że podstawę wymiaru składki ubezpieczonego będącego pracownikiem stanowi wynagrodzenie godziwe, a więc należne, właściwe, odpowiednie, rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe, zachowujące cechy ekwiwalentności do pracy. Ocena godziwości wynagrodzenia wymaga uwzględnienia okoliczności każdego konkretnego przypadku, a rodzaju, ilości i jakości świadczonej pracy oraz wymaganych kwalifikacji (por. uzasadnienie wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 listopada 1997 roku, U 6/96, OTK-ZU 1997 nr 5-6, poz. 66 oraz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., I PKN 465/99, OSNAPiUS 2001 nr 10, poz. 345). Wynagrodzenie najniższe to wynagrodzenie osoby nie posiadającej żadnego przygotowania zawodowego, żadnych kwalifikacji czy zdolności, wykonującej proste fizyczne prace. Skarżąca posiada wykształcenie wyższe kierunkowe (rachunkowość i finanse przedsiębiorstw), doświadczenie zawodowe w pracy w gastronomii. Bezspornie wykonywała obowiązki menadżera w restauracji prowadzonej przez zainteresowanego. Organ rentowy nie kwestionował bowiem samego istnienia zatrudnienia i wykonywania pracy, lecz jedynie wysokość ustalonego przez strony wynagrodzenia za tę pracę. W ocenie Sądu brak jest zatem podstaw do uznania, że wysokość wynagrodzenia ustalona przez organ rentowy nosi cechu niegodziwości, jest nieodpowiednie i niesprawiedliwe.

Biorąc pod uwagę kwalifikacje, wykształcenie, charakter wykonywanej pracy i zajmowane stanowisko, podstawa wymiaru składek ubezpieczonej ustalona w umowie o pracę oraz aneksie do tej umowy, jest właściwa.

Zarzut pozwanego, że miesięczne wynagrodzenie skarżącej było wyższe niż miesięczny dochód płatnika nie zasługiwał na uznanie. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika bowiem, że w pierwszym półroczu 2015 roku płatnik poniósł znaczne koszty związane z uruchomieniem dodatkowego pomieszczenia w restauracji, gdzie serwuje się kuchnię polską. Przeprowadził generalny remont pomieszczenia. W drugim półroczu 2015 roku firma odnotowała wzrost przychodów. Zarzuty pozwanego w tym zakresie okazały się zatem nietrafne.

W przedmiocie zarzutu organu rentowego, że pracodawca nie zatrudnił żadnego pracownika w zastępstwie za nieobecną K. Ł., to wskazać należy, iż nie wydaje się właściwym by organ rentowy czy sąd dokonywał oceny działań pracodawcy z punktu widzenia racjonalności i zgodności z zasadami prawidłowego zarządzania przedsiębiorstwem. Jak wskazywał już wielokrotnie Sądu Najwyższy, np. w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 stycznia 2012 r. sygn. akt II PK 83/1 (Lex nr 1230257), podejmowane przez pracodawcę zmiany organizacyjne i ekonomiczne stanowią autonomiczną decyzję tego podmiotu. Należy też uwzględnić, że z istoty stosunku pracy wynika, iż służy on realizacji zadań i celów ustalonych przez pracodawcę. To pracodawca decyduje, jaką działalność prowadzi (gospodarczą, produkcyjną, handlową, kulturalną) i on ponosi jej ryzyko. Ma on więc w granicach prawa swobodę w wyborze rodzaju tej działalności i sposobu jej realizacji. W tym aspekcie interesy pracownika i możliwość ingerencji sądów pracy nie mogą w decydującym zakresie ograniczać tej swobody, a przez to ograniczona jest możliwość kontroli pracodawcy, zwłaszcza przez narzucanie mu określonego sposobu prowadzenia działalności - np. określonej struktury organizacyjnej, doboru kadr, używanych technologii itp. (por. np. tezę IX uchwały Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowej stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, OSNC 1985 nr 164, poz. 11; wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 2 października 2002 r., I PKN 374/01, OSNP 2004 nr 9, poz. 156; z dnia 8 sierpnia 2006 r., Prawo Pracy 2006 nr 12, poz. 39; z dnia 5 maja 2009 r., I PK 11/09, OSNP 2011 nr 1-2, poz. 3). Zainteresowany, w dacie zawierania aneksu do umowy o pracę, miał wiedzę o stanie ciąży ubezpieczonej. A zatem ryzyko związane z jej ewentualną nieobecnością spowodowaną komplikacjami czy chorobą w okresie ciąży pracownicy, obciążało wyłącznie jego.

Podlegający konstytucyjnej i ustawowej wzmożonej ochronie prawnej stan ciąży nie może dyskryminować kobiety w uzyskaniu legalnej ochrony w stosunkach ubezpieczeń społecznych. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 6 lutego 2006 roku III UK 156/05 (Lex 272549): „samo zawarcie umowy o pracę w okresie ciąży, nawet gdyby głównym motywem było uzyskanie zasiłku macierzyńskiego nie jest naganne, ani tym bardziej sprzeczne z prawem.” Utworzenie zaś konkretnego stanowiska i zatrudnienie pracownika celem realizacji zadań przypisanych do tego stanowiska leży w sferze samodzielnych decyzji pracodawcy (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 14 lutego 2006 roku, III AUa 577/05, Lex 189697).

Sposób ustalania podstaw wymiaru świadczeń z ubezpieczenia chorobowego i macierzyńskiego jest ustalony w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U.2016.372). Okoliczność, iż dla pracowników podstawa tych świadczeń ustalana jest proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy i długości zatrudnienia (art. 36 i następne tej ustawy) nie powoduje sama przez się nieważności postanowień umownych w zakresie wysokości przekraczającej wynagrodzenia przeciętne czy podwyższających wymiar czasu pracy czy wynagrodzenie kobiety w ciąży. Być może konieczne są zmiany legislacyjne w tym zakresie, pozostaje to jednak poza zakresem rozpoznania i orzekania w sprawie.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwolił na ustalenie by sporna decyzja wydana została prawidłowo. Zgodnie z wyrażoną w art. 232 K.p.c. w zw. z art. 6 K.c. zasadą kontradyktoryjności, ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik. Przepis art. 6 K.c. stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Przepis art. 232 § 1 zd. 1 K.p.c. stanowi natomiast odpowiednio, że strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Sąd Najwyższy charakteryzując art. 232 K.p.c., stwierdził, że na sądzie rozpoznającym sprawę nie spoczywa powinność zarządzania dochodzeń mających na celu uzupełnienie i wyjaśnienie twierdzeń stron oraz poszukiwanie dowodów na ich udowodnienie. Do sądu nie należy przeprowadzanie z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach, a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96, OSNC 1997, nr 5-6, poz. 76). Pozwany organ rentowy nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność, że wynagrodzenie przyznane ubezpieczonej była niegodziwe, zawyżone i niesprawiedliwe. Nie przedstawił żadnej argumentacji logicznie uzasadnionej, która wskazywałaby, iż zamiarem stron było uzyskanie zawyżonych świadczeń z ubezpieczeń społecznych. Brak jest jakichkolwiek dowodów wskazujących, że odwołująca wiedziała, iż jej stan zdrowia uniemożliwi wykonywaniem przez nią pracy. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjmowania, że zawarcie umowy o pracę w zakresie wysokości wynagrodzenia w miało na celu obejście ustawy, ani że taka czynność prawna miała być sprzeczna z zasadami współżycia społecznego (art. 58 K.c.).

Pozwany nie sprostał obowiązkowi określonemu w art. 6 K.c. oraz art. 232 K.p.c. bowiem podnoszone przez niego argumenty nie znalazły potwierdzenia. Ustawa nie nakłada na sąd obowiązku wskazania stronie jakie i w jakiej formie ma przedstawić dowody, a tym bardziej nie zobowiązuje do wyręczania strony w udowadnianiu jej twierdzeń. Pozwany był zobowiązany do poszukiwania dowodów z własnej inicjatywy. Sąd przy orzekaniu opiera się na materiale dowodowym przedstawionym przez strony postępowania.

Ustaleń w sprawie sąd dokonał na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i złożonych przez strony postępowania w toku niniejszego postępowania, w tym przede wszystkich z akt osobowych ubezpieczonej, których wiarygodności strony nie kwestionowały, a także zeznań ubezpieczonej K. Ł., zainteresowanego P. K. i świadka A. M., których treść pozostaje w zgodzie z zaoferowanymi dokumentami i które były spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniały. Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować szczerość i zgodność tych zeznań z rzeczywistym stanem rzeczy. P. K. jako pracodawca ubezpieczonej posiada pełną wiedzę w przedmiocie charakteru zatrudnienia ubezpieczonej, wykonywanych przez nią obowiązków. Świadek A. M. jako pracownik zainteresowanego spotykał ubezpieczoną każdego dnia w pracy. Widział wykonywane przez nią czynności. Jest on osobą obcą dla odwołującej. Nielogicznym byłoby w ocenie Sądu zatrudnienie przez zainteresowanego ubezpieczonej i przyznanie jej wynagrodzenia w kwotach odpowiednio 5 000,00 zł i 8 000,00 zł miesięcznie wyłącznie w celu uzyskania przez nią wyższych świadczeń z ubezpieczenia społecznego i narażenie tym samym własnego przedsiębiorstwa na ewentualne straty.

Wobec powyższego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 K.p.c. zaskarżoną decyzję należało zmienić i ustalić, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne K. Ł. z tytułu zatrudnienia u płatnika składek (...) P. K. stanowią kwoty zadeklarowane przez płatnika tj.: od 1.07.2015 roku do 30.09.2015 roku: 5 000,00 zł brutto miesięcznie; od 1.10.2015 roku: 8 000,00 zł brutto miesięcznie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 K.p.c. w związku z § 9 ust.2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U.2015.1804).

SSO Tomasz Korzeń