Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 października 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Krakowie III Wydział Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 24 października 2012 r. w Krakowie

sprawy z wnioskuK. Z. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w K.

przy udziale zainteresowanej (...) Spółki z o.o. w K.

o podleganie ubezpieczeniu społecznemu

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K.

od wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie Wydziału VII Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 6 lutego 2012 r. sygn. akt VII U 888/11

I.  o d d a l a apelację,

II.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. na rzecz K. Z. –. K. i (...) Spółki z o.o. w K. kwoty po 120 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn. akt III AUa 608/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 6 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy w Krakowie - Sąd Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną przez K. Z. K. decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w K. z dnia 18 kwietnia 2011 r. w ten sposób, że stwierdził, iż wnioskodawczyni w dniu 23 grudnia 2010 r. nadal podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu z tytułu zatrudnienia w (...) spółce z o.o. w K. na dotychczasowych warunkach (pkt I) oraz nie obciążył organu rentowego zwrotem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II).

Sąd Okręgowy ustalił, że wnioskodawczyni K. Z. K., ur. dnia (...), posiadająca wykształcenie wyższe ekonomiczne, począwszy od 1989 r. zatrudniona była w Zakładach (...) w K., a następnie w okresie od 18 grudnia 1989 r. do 30 czerwca 2006 r. w Banku (...) w K.. W dniu 5 października 2007 r. wnioskodawczyni i (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K. - reprezentowana przez głównego księgowego M. B. - zawarli umowę o pracę, na podstawie której wnioskodawczyni począwszy od dnia 6 października 2007 r. została zatrudniona na czas nieokreślony w wymiarze pełnego etatu na stanowisku dyrektora administracyjnego. Spółka (...) zajmowała się prowadzeniem własnego supermarketu i zatrudniała około 15 - 20 osób, a jedynym wspólnikiem i prezesem jej zarządu był A. K., z którym wnioskodawczyni pozostaje w związku małżeńskim od 1997 r. Praca wnioskodawczyni polegała na prowadzeniu spraw administracyjno-księgowych, w tym zwłaszcza na: prowadzeniu korespondencji, księgowaniu, administrowaniu budynkiem oraz przygotowywaniu dokumentów do ZUS. Z tytułu powyższej umowy o pracę wnioskodawczyni została zgłoszona do ubezpieczenia emerytalnego, rentowego, chorobowego i wypadkowego od dnia 6 października 2007 r. W okresie od 29 marca 2008 r. do 27 września 2008 r. wnioskodawczyni pobierała zasiłek chorobowy, a od 1 października 2008 r. do dnia 31 października 2008 r. przebywała na urlopie bezpłatnym. W okresie od 1 listopada 2008 r. do dnia 30 listopada 2010 r. wnioskodawczyni była nieobecna w pracy, przy czym była to nieobecność usprawiedliwiona bez prawa do wynagrodzenia. Po zakończeniu pobierania zasiłku chorobowego w dniu 27 września 2008 r., K. Z. K.złożyła wniosek o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego. Decyzją z dnia 22 grudnia 2008 r. organ rentowy odmówił jej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w związku z chorobą zawodową (obustronnym zespołem cieśni nadgarstka) z powodu odzyskania zdolności do pracy. Prawomocnym wyrokiem z dnia 22 marca 2010 r. (IV U 176/09/N) Sąd Rejonowy (...)oddalił odwołanie wnioskodawczyni od w/w decyzji. Wobec przeciwwskazań zdrowotnych, w dniu 18 listopada 2010 r. wnioskodawczyni została uznana przez lekarza medycyny pracy za niezdolną do wykonywania pracy na stanowisku dyrektora administracyjnego w (...) spółce z o.o. w K.. W dniu 17 grudnia 2010 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, iż wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową. Pismem z dnia 23 grudnia 2010 r. Prezes (...) spółki z o.o. w K. wypowiedział wnioskodawczyni umowę o pracę z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia. Przedmiotowe wypowiedzenie zostało cofnięte pismem z dnia 4 stycznia 2011 r., w którym powołano się na w/w orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, uznające wnioskodawczynię za zdolną do pracy. W piśmie z dnia 7 stycznia 2011 r. wnioskodawczyni poinformowała, iż akceptuje anulowanie wypowiedzenia umowy o pracę. Po otrzymaniu wypowiedzenia z dnia 23 grudnia 2010 r. wnioskodawczyni nadal kontynuowała świadczenie pracy na rzecz pracodawcy
(...) spółki z o.o. w K.. Jednocześnie wobec zmiany zakresu działalności spółki, która zaprzestała prowadzenia własnej działalności handlowej i wynajęła swój pawilon handlowy (...)praca wnioskodawczyni polegała na prowadzeniu korespondencji firmy, redagowaniu i pisaniu umów, fakturowaniu sprzedaży, przygotowywaniu dokumentacji do księgowania, sporządzaniu zestawień i analiz, wyszukiwaniu rynków ekspansji, administrowaniu nieruchomością oraz internetową reklamą firmy, a zwłaszcza na przeprowadzaniu inwentaryzacji i wystawianiu faktur. Przedmiotowa paca była wykonywana nieprzerwanie do dnia 11 stycznia 2011 r., od kiedy to wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniu lekarskim z powodu zapalenie oskrzeli. Od dnia 24 stycznia 2011 r. wnioskodawczyni przebywała na zwolnieniach lekarskich w związku ze schorzeniami nadgarstków. Organ rentowy odmawiał wnioskodawczyni prawa do zasiłku chorobowego.

W tak ustalonym stanie faktycznym sprawy Sąd Okręgowy przyjął, że odwołanie zasługuje na uwzględnienie. Sąd Okręgowy zaakcentował, iż w świetle poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń zasadnym było przyjęcie, iż również po dniu 23 grudnia 2010 r. wnioskodawczyni nadal pozostawała pracownikiem
(...) spółki z o.o. w K. i posiadała status osoby wymienionej w art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) i z tego tytułu objęta była obowiązkiem ubezpieczenia. Sąd Okręgowy uwypuklił, że choć w dniu 23 grudnia 2010 r. pracodawca wypowiedział wnioskodawczyni umowę o pracę, to w związku z cofnięciem tego wypowiedzenia przez pracodawcę pismem z dnia 4 stycznia 2011 r. (za zgodą K. Z. K.) nie doszło do rozwiązania stosunku pracy. W konsekwencji, uznając, iż nie doszło do rozwiązania stosunku pracy pomiędzy wnioskodawczynią a (...) spółką z o.o. w K., Sąd Okręgowy stwierdził, iż obowiązek ubezpieczenia społecznego wobec wnioskodawczyni nie ustał i w dniu 23 grudnia 2010 r. nadal mu podlegała. Jednocześnie Sąd zauważył, że powyższy stan rzeczy nie przesądzał o obowiązku organu rentowego wypłaty wnioskodawczyni zasiłku chorobowego za czas niezdolności do pracy, albowiem podstawy do jego ewentualnej wypłaty stanowić będą przedmiot osobnego postępowania organu rentowego, w tym oceny komisji lekarskiej ZUS. Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji. O kosztach orzeczono zgodnie z art. 102 k.p.c., mając na uwadze fakt, iż pracodawca wypowiadając pracownicy - swojej żonie - umowę o pracę doprowadził do powstania sporu, którego finałem było postępowanie sądowe.

Apelację od wyroku wywiódł Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w K., zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia. W oparciu o tak sformułowany zarzut organ rentowy wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wywodów apelacji organ rentowy podniósł, iż na gruncie niniejszej sprawy wbrew ustaleniom Sądu pierwszej instancji nie doszło do podjęcia zatrudnienia przez wnioskodawczynię K. Z. K.ani w grudniu 2010 r. ani w późniejszym okresie. W ocenie organu rentowego na powyższy stan rzeczy wskazywały oświadczenia: wnioskodawczyni z dnia 7 stycznia 2011 r. oraz pełnomocnika spółki (...) z dnia 11 kwietnia 2011 r., a także następujące udokumentowane okoliczności: pobieranie zasiłku chorobowego od 29 marca 2008 r. do 29 września 2008 r.; okres urlopu bezpłatnego od 1 do 31 października 2008 r.; okres usprawiedliwionej nieobecności w pracy od 1 listopada 2008 r. do 30 listopada 2010 r.; okres urlopu bezpłatnego od 31 grudnia 2010 r.; przebywanie na zwolnieniu lekarskim od 11 do 19 stycznia 2011 r. i od 24 do 31 stycznia 2011 r. Dodatkowo organ rentowy zaakcentował, że płatnik składek zmieniał imienne raporty rozliczeniowe ZUS RCA oraz imienne raporty świadczeniowe ZUS RSA za miesiące: listopad i grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r., składając dokumenty w dniu 11 maja 2011 r., tj. po wydaniu zaskarżonej decyzji. W szczególności w pierwszym złożonym dokumencie z dnia 12 stycznia 2011 r. ZUS RSA za grudzień 2010 r. wykazano zerowe podstawy wymiaru, a w dniu 11 maja 2011 r. wykazano podstawę wymiaru wynoszącą 2.043,48 zł. Równocześnie w pierwszym w/w dokumencie ZUS RSA za grudzień 2010 r. wykazano urlop bezpłatny od 1 do 31 grudnia 2010 r., który w drugim dokumencie został zmieniony na okres urlopu bezpłatnego od 1 do 17 grudnia 2010 r. Następnie organ rentowy zauważył, że do odwołania dołączono listy obecności za miesiące: listopad i grudzień 2010 r., różniące się od list złożonych przez pełnomocnika w dniu 11 kwietnia 2011 r. Mając powyższe na względzie organ rentowy stwierdził, że w przedmiotowej sytuacji brak było podstaw do przyjęcia, że zatrudnienie wnioskodawczyni trwało po dniu 23 grudnia 2010 r. i nie miało jedynie na celu stworzenie warunków do otrzymywania świadczeń.

W odpowiedzi na apelację wnioskodawczyni K. Z. K.oraz zainteresowany A. K. wnieśli o oddalenie apelacji w całości jako bezzasadnej oraz zasądzenie na ich rzecz od organu rentowego kosztów zastępstwa adwokackiego w postępowaniu apelacyjnym według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

W niniejszej sprawie w pierwszym rzędzie podkreślić należy, że zakres rozpoznania i orzeczenia (przedmiot sporu) w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych wyznaczony jest przedmiotem decyzji organu rentowego zaskarżonej do sądu ubezpieczeń społecznych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 września 2010 r., III UK 15/10). W granicach wyznaczonych przez zaskarżoną decyzję organu rentowego sąd zobligowany jest do podejmowania wszelkich działań zmierzających do wyjaśnienia istoty sporu. Tym samym na gruncie rozpoznawanej sprawy zasadnicze znaczenie przypadało przedmiotowi decyzji organu rentowego z dnia 18 kwietnia 2011 r., stwierdzającej, że od dnia 23 grudnia 2010 r. wnioskodawczyni K. Z. K.nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom: emerytalnemu i rentowym oraz chorobowemu i wypadkowemu z tytułu zatrudnienia
w (...) spółce z o.o. w K.. W konsekwencji, tak jak trafnie przyjął to Sąd Okręgowy rozstrzygnięcie niniejszej sprawy zależało od wyjaśnienia czy od dnia 23 grudnia 2010 r. wnioskodawczyni nadal podlegała obowiązkowemu ubezpieczeniu społecznemu jako pracownik na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony, jaką w dniu 5 października 2007 r. zawarła z (...) spółką z o.o.
w K.. Tym samym istota sporu na gruncie rozpoznawanej sprawy sprowadzała się do kwestii istnienia lub braku istnienia po stronie wnioskodawczyni tytułu ubezpieczenia zarówno emerytalno-rentowego na podstawie art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.), jak i chorobowego oraz wypadkowego na podstawie art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 tej ustawy, którym to tytułem - zgodnie z art. 8 ust. 1 - jest pozostawanie w stosunku pracy, z zastrzeżeniem, że na podstawie art. 13 pkt 1 ubezpieczenie to trwa od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku. Zgodnie z dyspozycją art. 22 § 1 k.p., poprzez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Konstytutywne cechy stosunku pracy odróżniające go od innych stosunków prawnych to: dobrowolność, osobiste świadczenie pracy w sposób ciągły, podporządkowanie, wykonywanie pracy na rzecz pracodawcy ponoszącego ryzyko związane z zatrudnieniem i odpłatny charakter zatrudnienia (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1997 r., I PKN 89/97 – OSNAPiUS 1998/2/35). Ustanie stosunku pracy następuje zaś w drodze jego rozwiązania (art. 32 k.p.) bądź wygaśnięcia (art. 63 k.p.). Rozwiązanie stosunku pracy polega na tym, iż dla ustania więzi łączącej pracodawcę i pracownika konieczne jest oświadczenie woli obu (rozwiązanie za porozumieniem stron) lub jednej ze stron stosunku pracy (rozwiązanie za wypowiedzeniem). Wygaśnięcie stosunku pracy następuje natomiast niezależnie od woli stron, w wyniku zaistnienia pewnych faktów, z których zaistnieniem przepisy prawa pracy wiążą skutek w postaci ustania stosunku pracy. Rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem okresu wypowiedzenia, którego długość określa art. 33-34 i art. 36 k.p.( art. 30 § 2 k.p.). Okres wypowiedzenia stanowi zatem czas, po upływie którego ustaje stosunek pracy z mocy oświadczenia wypowiadającego umowę o pracę. W przypadku umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony, gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 3 lata, okres ten wynosi 3 miesiące (art. 36 § 1 pkt 3 k.p.). Złożone przez stronę oświadczenie woli o rozwiązaniu umowy o pracę może jednak zostać cofnięte (odwołane) na warunkach określonych w art. 61 § 1 zdanie drugie k.c. w zw. z art. 300 k.p. Skuteczne cofnięcie przedmiotowego oświadczenia możliwe jest przede wszystkim za zgodą drugiej strony. Poza przypadkiem wyrażenia zgody na odwołanie złożonego oświadczenia woli, odwołanie to jest również skuteczne, gdy doszło do adresata jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 marca 2002 r., I PKN 55/01, LEX nr 440504, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 listopada 1989 r., II SA 1177/89, ONSA 1989/2/95 oraz orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 3 listopada 1955 r., III CR 1562/54, OSNCK 1956/2/50).

Kierując się na gruncie niniejszej sprawy powyższymi wywodami Sąd Okręgowy trafnie uwypuklił, że chociaż w dniu 23 grudnia 2010 r. pracodawca wypowiedział wnioskodawczyni umowę o pracę z dnia 5 października 2007 r. (przedmiotowe wypowiedzenie wnioskodawczyni odebrała w tym samym dniu –(...).), to już w ramach pisma z dnia 4 stycznia 2011 r. – za zgodą wnioskodawczyni wyrażoną w piśmie z dnia 7 stycznia 2011 r. (k. (...).) - odwołał on przedmiotowe oświadczenie woli (k. 6 a.s.). Skoro zatem w następstwie zgody wnioskodawczyni doszło do skutecznego cofnięcia złożonego jej przez pracodawcę w dniu 23 grudnia 2010 r. wypowiedzenia umowy o pracę, to tym samym oczywistym było, iż w przedmiotowym przypadku nie doszło do rozwiązania stosunku pracy, jaki łączył strony począwszy od dnia 6 października 2007 r. Brak zaistnienia skutku w postaci rozwiązania przedmiotowego stosunku pracy oznaczał, że przez cały okres zatrudnienia, w tym również na dzień 23 grudnia 2010 r. i w okresie po tym dniu następującym wnioskodawczyni nadal posiadała status pracownika. Bezspornym jest zaś, że konsekwencje statusu pracowniczego przenoszą się automatycznie na sferę ubezpieczeń społecznych, a mianowicie na usankcjonowany na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązek podlegania ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu. Jednocześnie w powyższym kontekście jedynie ubocznie godzi się zauważyć, że skoro konstrukcja prawna wypowiedzenia polega na tym, iż rozwiązanie umowy o pracę następuje z upływem przewidzianego w przepisach okresu wypowiedzenia i w określonym przepisami terminie, to w przypadku wypowiedzenia umowy o pracę w dniu 23 grudnia 2010 r., do rozwiązania stosunku pracy (poza przypadkiem określonym w art. 36 § 6 i art. 36 ¹ § 1 k.p.) – przy uwzględnieniu dyrektywy określonej w treści art. 30 § 2 ¹ k.p. - mogłoby dojść dopiero z dniem 31 marca 2011 r., a nie tak jak to przyjmował organ rentowy z dniem 23 grudnia 2010 r. W konsekwencji powyższego stanu rzeczy całkowicie nieuprawne okazały się zatem twierdzenia organu rentowego jakoby „w grudniu 2010 r. ani w późniejszym okresie” nie doszło „do podjęcia zatrudnienia” przez wnioskodawczynię, albowiem zatrudnienie, podstawę którego stanowiła umowa o pracę z dnia 5 października 2007 r. w ogóle w jej przypadku nie ustało, tym bardziej w dniu 23 grudnia 2010 r.

Co więcej, w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego jakichkolwiek wątpliwości nie mogło budzić przyjęcie, iż zarówno w grudniu 2010 r., jak i w następującym po nim okresie, tj. w styczniu 2011 r. wnioskodawczyni faktycznie świadczyła pracę na rzecz pracodawcy, a zatem wykonywała obowiązki pracownicze wynikające z wiążącej ją z pracodawcą umowy o pracę. Okoliczność faktycznego wykonywania przez wnioskodawczynię pracy w spornym okresie, w tym zwłaszcza w miesiącu grudniu 2010 r. potwierdzały nie tylko zeznania świadka M. B., który w szczególności poświadczył przekazanie mu przez wnioskodawczynię sporządzonych przez nią dokumentów związanych z inwentaryzacją (k. (...).), czy też zeznania zainteresowanego A. K. (k. (...)korespondujące z zeznaniami samej wnioskodawczyni
(k. (...).), ale przede wszystkim zalegająca w aktach sprawy dokumentacja, w tym w szczególności: listy płac i listy obecności za miesiące: listopad 2010 r., grudzień 2010 r. oraz styczeń 2011 r. (k. 6 a.s.), pismo z dnia 31 grudnia 2010 r.
w przedmiocie remanentu na dzień 31 grudnia 2010 r. (wnioskodawczyni była w składzie komisji przeprowadzającej remanent), sporządzone przez wnioskodawczynię pismo z dnia 31 grudnia 2010 r. dotyczące faktury VAT w sprawie naliczonego czynszu za miesiąc styczeń 2011 r. oraz rejestr VAT za okres od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. wraz z historią płatności, a także wystawiona przez wnioskodawczynię faktura VAT (...) z dnia (...)r. (k. (...).).
Co więcej, samą okoliczność przebywania wnioskodawczyni w grudniu 2010 r. na terenie biura i spółki (...) potwierdzili również świadkowie: M. P. oraz K. H. (k. (...)W powyższym zakresie podkreślić również należy, iż z dołączonych do odwołania list obecności wynikało jednoznacznie, iż w miesiącu listopadzie 2010 r. wnioskodawczyni była obecna w pracy 8 dni (13 dni przebywała na urlopie bezpłatnym), w grudniu 2010 r. była obecna 9 dni (13 dni stanowił urlop bezpłatny), zaś w miesiącu styczniu 2011 r. przepracowała 7 dni (przez okres 17 dni korzystała ze zwolnienia lekarskiego). Powyższe dane korespondowały z pismem ZUS z dnia 11 sierpnia 2011 r., poświadczającym okres ubezpieczenia społecznego (k. 54 a.s.), w ramach którego wskazano m.in., iż wnioskodawczyni jako osoba zgłoszona do ubezpieczenia społecznego z tytułu zatrudnienia w (...) spółce z o.o. w K. od dnia 6 października 2007 r., jedynie w okresach od: 1 listopada 2010 r. do 5 listopada 2010 r. oraz od 18 listopada 2010 r. do 17 grudnia 2010 r. przebywała na urlopie bezpłatnym, a zatem
w pozostałym okresie, w tym zwłaszcza od dnia 20 grudnia 2010 r. do 31 grudnia 2010 r. (9 dni roboczych) świadczyła pracę na rzecz pracodawcy.

Równocześnie na gruncie niniejszej sprawy całkowicie nieuprawniony okazał się podniesiony przez organ rentowy zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, wywiedziony z błędnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego. Oczywistym jest bowiem, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz powinien zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd, oceniając zebrany materiał dowodowy. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się Sąd pierwszej instancji, a zwłaszcza na wyrwanym z kontekstu oświadczeniu wnioskodawczyni, wywiedzionym w odwołaniu od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS w sprawie nie stanowiącej przedmiotu decyzji zaskarżonej w niniejszym postępowaniu, zwłaszcza przy stwierdzonych u niej sytuacyjnych zaburzeniach (...)(opinia (...) wydana w sprawie o sygn. akt IV U 176/09/N) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Tym samym w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany w sprawie materiał dowodowy poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów, przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz przeprowadził prawidłowe rozważania prawne, które Sąd Apelacyjny w pełni podziela. Organ rentowy nie przedstawił wniosków ani środków dowodowych, które mogłyby podważyć trafność ustaleń Sądu. Za niewystarczające należy uznać oparcie przez organ rentowy zarzutów apelacji na własnym przekonaniu o innej, niż przyjął sąd, wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., III CKN 4/98, PiM 1999/3/135 oraz wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 5 października 2006 r., III APa 40/06, LEX nr 214286). Dokonując oceny wiarygodności i mocy dowodów Sąd pierwszej instancji nie przekroczył granic wyznaczonych przez art. 233 § 1 k.p.c. i w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dokonał obszernej oceny przeprowadzonych dowodów, precyzyjnie wskazując, którym dowodom i z jakich powodów dał wiarę. W konsekwencji w odniesieniu do zaskarżonego wyroku nie można było mówić o sprzeczności istotnych ustaleń sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego, albowiem przedmiotowa sprzeczność zachodzi jedynie wówczas, gdy powstaje dysharmonia pomiędzy dowodami zgromadzonymi w sprawie a konkluzją, do jakiej doszedł sąd na podstawie materiału dowodowego i obejmuje także wszystkie wypadki wadliwości wynikające z naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., a więc także błędy popełnione przy ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego, co jak wyżej wskazano nie miało miejsca w niniejszej sprawie (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 9 lipca 2008 r., I ACa 432/08, LEX nr 499208). Konkludując stwierdzić należało, że prawidłowo ustalony w rozpoznawanej sprawie stan faktyczny świadczył nie o obejściu ustawy czy pozorności, lecz o spełnieniu po stronie wnioskodawczyni warunku zatrudnienia pracowniczego stanowiącego tytuł ubezpieczenia (art. 6 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych). Do objęcia pracowniczym ubezpieczeniem społecznym nie mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby zgłoszenie do tego ubezpieczenia dotyczyło osoby, która w rzeczywistości pracy nie świadczyła, a więc nie wykonywała zatrudnienia w ogóle albo wykonywała je na podstawie innej umowy niż umowa o pracę. W szczególności, wbrew stanowisku organu rentowego, okoliczności przemawiającej za fikcyjnością zatrudnienia nie mogło stanowić skorzystanie przez płatnika składek z przewidzianej przepisami prawa możliwości dokonania korekty imiennych raportów rozliczeniowych ZUS RCA oraz ZUS RSA, jak również przebywanie przez wnioskodawczynię na niekwestionowanych co do ich zasadności zwolnieniach lekarskich oraz na udzielonym jej przez pracodawcę urlopie bezpłatnym.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na zasadzie art. 385 k.p.c. oddalił apelację, albowiem zawarty w niej zarzut okazał się bezzasadny. O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono na podstawie art. 108 k.p.c. w zw. z art. 98 § 1 i 3 k.p.c. oraz § 13 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.).