Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Zofia Kubalska

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 29 września 2016 roku w Lublinie

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 20 lutego 2015 roku numer (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala S. W. prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2015 roku.

Sygn. akt VIII U 407/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 20 lutego 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. odmówił S. W. ustalenia prawa do emerytury. W uzasadnieniu podano, że wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku nie udokumentował wymaganego, co najmniej piętnastoletniego okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Do pracy w szczególnych warunkach nie uwzględnił okresu od 13 czerwca 1986 roku do 9 czerwca 1987 roku, ponieważ w świadectwie pracy z dnia 10 czerwca 2005 roku sporządzone przez (...) Spółkę z o.o. w części 4 ppkt 8 nie określono charakteru pracy ściśle według wykazu, działu i pozycji rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku oraz nie powołano przepisów resortowych. W pozostałych świadectwach brak jest natomiast adnotacji o wykonywaniu pracy w szczególnych warunkach (decyzja – k. 28 t. IV akt ZUS).

Odwołanie od powyższej decyzji złożył S. W.. Z jego treści wynika, że nie zgadza się z zaskarżoną decyzją i wnosi o jej zmianę poprzez przyznanie prawa do emerytury. W uzasadnieniu wskazał, że przez ponad 15 lat wykonywał pracę w warunkach szczególnych na stanowiskach kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze ponad 3,5 tony i kierowcy autobusu o liczbie miejsc siedzących ponad 15 (odwołanie – k. 2-4 a.s.).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podnosząc argumenty leżące u podstaw wydania zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie - k. 5-6 a.s.).

Na rozprawie w dniu 8 września 2015 roku wnioskodawca domagał się zaliczenia do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudniania w: (...) O. od 1 czerwca 1973 roku do 22 grudnia 1973 roku, od 18 kwietnia 1974 roku do 5 listopada 1977 roku oraz od 3 kwietnia 1980 roku do 30 kwietnia 1988 roku, w (...) Spółce z o.o. w L. od 16 stycznia 1993 roku do 31 grudnia 1994 roku, Kombinacie (...) w D. od 17 sierpnia 1979 roku do 31 marca 1980 roku, w Przedsiębiorstwie (...) –(przekształconym w Przedsiębiorstwo Handlowo Usługowo (...) Spółce z o.o. w L.) od 9 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku oraz w Spółdzielni (...) w O. od 1 maja 1988 roku do 15 stycznia 1993 roku (protokół rozprawy z dnia 8 września 2015 roku k. 12v a.s.).

W piśmie z dnia 12 września 2015 roku wniósł ponadto o zaliczenie do pracy w warunkach szczególnych okresów zatrudnienia od 4 stycznia 1974 roku do 13 kwietnia 1974 roku w (...) (...) w O. i od 12 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1979 roku w (...) Związku (...) (k.15-22 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

S. W. urodził się w dniu (...) (bezsporne). Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego (część II pkt 2 wniosku o emeryturę – k. 5 t.IV akt ZUS).

W dniu 10 lutego 2015 roku złożył wniosek o emeryturę (k. 3-10 t. IV ZUS). Po dokonaniu analizy okresów podlegania ubezpieczeniu, organ rentowy uwzględnił wnioskodawcy do prawa do emerytury łącznie: 27 lat, 10 miesięcy i 24 dni okresów składkowych i nieskładkowych, ale żadnych okresów pracy w warunkach szczególnych (karta przebiegu zatrudnienia – k. 27 t. IV akt ZUS). W aktach organu rentowego znajdują się m.in. świadectwa pracy wystawione przez:

1)  Przedsiębiorstwo Państwowej (...) w O. z dnia 5 marca 1992 roku, z którego wynika, że w okresie od 1 czerwca 1973 roku do 22 grudnia 1973 roku pracował w tym zakładzie jako kierowca towarowy (k. 6 t. I akt ZUS).

2)  (...) w L. z dnia 29 grudnia 1994 roku z którego wynika, że był zatrudniony w (...) (...) w O. od dnia 4 stycznia 1974 roku do dnia 13 kwietnia 1974 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego (k. 7 t. I akt ZUS).

3)  (...)Oddział w O. z dnia 6 lipca 1988 roku z którego wynika, że był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) w O. na stanowiskach kierowcy towarowego, mechanika samochodowego, kierowcy towarowego od 18 kwietnia 1974 roku do 5 listopada 1977 roku (k.8 t.I akt ZUS).

4)  (...) Sp. z o.o. w L. z dnia 29 grudnia 1994 roku z którego wynika, że był zatrudniony w (...) Związku (...) w P. od 12 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1979 roku jako instruktor nauki jazdy (k. 10 t. I akt ZUS).

5)  Kombinat (...) w D. z dnia 25 marca 1980 roku z którego wynika, że pracował w tym zakładzie jako kierowca autobusu od 17 sierpnia 1979 roku do 31 marca 1980 roku (k. 11 t. I akt ZUS).

6)  (...) Oddział w O. z dnia 29 kwietnia 1988 roku z którego wynika, że był zatrudniony w tym zakładzie jako kierowca konwojent od 3 kwietnia 1980 roku do 30 kwietnia 1988 roku (k.12 t.I akt ZUS).

7)  (...) Spółdzielnie (...) w O. z dnia 15 stycznia 1993 roku z którego wynika, że w okresie od 1 maja 1988 roku do 15 stycznia 1993 roku był zatrudniony w tej Spółdzielni jako kierowca samochodu ciężarowego (k. 13 t. I akt ZUS).

8)  z dnia 30 grudnia 1994 roku z którego wynika, że w okresie od 16 stycznia 1993 roku do 31 grudnia 1994 był zatrudniony w (...) Sp. z o.o. w L. (...) w O. na jako sprzedawca kierowca (k.15 t.I akt ZUS).

9)  Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowo- (...) Spółkę z o.o. w L., z którego wynika, że skarżący pracował w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 10 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku na budowie eksportowej w pełnym wymiarze czasu pracy , a w okresie od 10 września 1987 roku do dnia 3 października 1987 roku udzielono mu urlopu wypoczynkowego, za który wypłacano ekwiwalent w walucie obcej oraz wynagrodzenie złotowe w kraju, zaś w ust. 4 pkt 8 tego świadectwa wskazano, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresie od 13 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony (k. 262 t.II akt ZUS).

Wobec uznania, że wnioskodawca nie legitymuje się wymaganym okresem wykonywania prac w szczególnych warunkach, zaskarżoną decyzją z dnia 20 lutego 2015 roku organ rentowy odmówił wnioskodawcy prawa do emerytury (k. 26 t. IV akt ZUS).

W czasie postępowania sądowego wnioskodawca przedłożył świadectwo wykonywania prac w warunkach szczególnych z dnia 13 października 2015 roku wystawione przez (...) S.A. w D. z którego wynika, że S. W. w okresie zatrudnienia w tym zakładzie pracy od 17 sierpnia 1979 roku do 31 marca 1980 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywa „prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowiskach kierowcy autobusu i kierowcy autobusu powyżej 15 miejsc wymienionych w Wykazie A, pod poz. 1i 2, w Dziale VIII, poz. 1 pkt stanowiącym załącznik nr 1 do Zarządzenia nr 3 Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego nr 3 z dnia 30 marcu 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego. Wskazano w nim ,iż (...) S.A. w D. jest następcą prawnym Kombinatu (...) (k. 72 a.s.).

Ponadto dołączył do akt niniejszego postępowania świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione przez Przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowo- (...) Spółkę z o.o. w L., z którego wynika, że skarżący był zatrudniony na budowie eksportowej w okres od 13 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku, gdzie stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego wymienionym w Wykazie A, Dziale VIII, poz.2 pkt 2 stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, uprawniające do wcześniejszego przejścia na emeryturę (k. 87 a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił w niniejszym postępowaniu, iż S. W. uzyskał prawo jazdy kategorii T w dniu 8 lipca 1972 roku, kategorii C w dniu 26 kwietnia 1973 roku, kategorii CE w dniu 14 stycznia 1978 roku, a kategorii D w dniu 15 lipca 1978 roku (zeznania wnioskodawcy k. 14 a.s.).

W okresie od 1 czerwca 1973 roku do 22 grudnia 1973 roku S. W. był zatrudniony w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) Oddziale w O.(następnie funkcjonującym jako Przedsiębiorstwo Państwowej (...) w L. Oddział (...) w O. i (...) Oddział w O.). Powierzono mu obowiązki pomocnika kierowcy. Zajmował się nadzorowaniem załadunku towarów i przygotowaniem samochodu do jazdy. Skarżący jeździł również z kierowcą i razie potrzeby zastępował go w prowadzeniu samochodu o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony (akta osobowe k. 43 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy k.2 a.o., zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v,94v a.s.).

Z kolei od dnia 4 stycznia 1974 roku został przyjęty do pracy w (...) (...) w O. na stanowisku kierowcy samochodu( akt osobowe k 40 a.s., w szczególności: umowa o pracę k. 3 a.o.). Jeździł samochodem marki S. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym 8-10 ton. Przewoził nim materiały budowlane do budowy mostów tj. piach, cegły, cement. Nie zajmował się załadunkiem i rozładunkiem towarów. Z dniem 13 kwietnia 1974 roku rozwiązano z nim stosunek pracy (akt osobowe k.40 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy k. 9 a.o., zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s.).

Od dnia 18 kwietnia 1974 roku wnioskodawca ponownie został zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. Oddziale (...) w O. na stanowisku kierowcy towarowego (akta osobowe k. 43 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 11 listopada 1977 roku k. 6 a.o.). Jeździł samochodami marki S. 28 o masie całkowitej powyżej 5 ton, marki J. (...) i 315 o ciężarze całkowitym 18 ton oraz S. o masie całkowitej powyżej 18 ton. Przewoził nimi zarówno artykuły spożywcze, jak i budowlane. W przypadku awarii samochodu otrzymywał pojazd zastępczy (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków: T. C. k.81v-82 a.s., J. R. k. 82-82 v a.s. ).

Z dniem 4 września 1976 roku otrzymał angaż na stanowisko operatora podnośnika widłowego (...) ( akt osobowe k. 43 a.s., a w szczególności: angaż k. 4 a.o.). Materiały sypkie były ładowane i rozładowywane mechanicznie. Inne towary były ładowane ręcznie i mechanicznie – wózkami widłowymi. Do zadań wnioskodawcy należało załadowywanie i rozładowywanie przy użyciu wózka widłowego materiałów z zakładów (...) w P.. Jednakże na tym stanowisku czynności pracownicze wykonywał jedynie przez trzy miesiące. Po tym okresie powrócił do pracy na stanowisku kierowcy z tożsamym zakresem obowiązków. Nigdy nie pracował jako mechanik. Z dniem 5 listopada 1977 roku rozwiązano z nim stosunek pracy (akta osobowe k. 43 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 11 listopada 1977 roku k. 6 a.o., zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków: T. C. k.81v-82 a.s., J. R. k. 82-82 v a.s. ).

Od dnia 12 stycznia 1978 roku skarżący został zatrudniony w (...) Związku (...) w P. na stanowisku instruktora nauki jazdy samochodem w(...)w P. Filii w O. z zachowaniem okresu próbnego do dnia 25 stycznia 1979 roku, a następnie na czas nieokreślony z dnia 26 stycznia 1978 roku (akta osobowe za okres od 12 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1979 roku k. 37 a.s., a w szczególności: umowa z dnia 12 stycznia 1978 roku, zakres obowiązków z dnia 2 stycznia 1978 roku, aneks z dnia 1 czerwca 1978 roku). S. W. na zajmowanym stanowisku szkolił kursantów w zakresie nauki jazdy samochodami ciężarowymi i osobowymi oraz autobusami. W zależności od potrzeb prowadził naukę jazdy na samochodzie marki (...)o dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 4 ton, autobusie marki J. (...) o liczbie miejsc w ilości 44, samochodzie F. (...). Instruktor sporządzał również karty drogowe i sprawdzał stan pojazdów przed jazdą. Prowadził również dodatkowo zajęcia teoretyczne przez godzinę dziennie, już po godzinach zajęć praktycznych (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v,94v a.s., zeznania świadka: G. P. k. 62v-63 a.s.). Z dniem 31 lipca 1979 roku rozwiązano nim stosunek pracy (akta osobowe za okres od 12 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1979 roku k. 37 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 31 lipca 1979 roku).

Od dnia 17 sierpnia 1979 roku do 31 marca 1980 roku S. W. pracował w Kombinacie (...) w D. (następnie funkcjonującym jako (...) S.A. w D.), na stanowisku, kierowcy autobusu (akta osobowe k. 49 a.s. a w szczególności: umowa o pracę z dnia 17 sierpnia 1979 roku, świadectwo pracy z dnia 25 marca 1980 rok, wypowiedzenie z dnia 25 marca 1980 roku). Obowiązki wykonywał w systemie dwuzmianowym przez 12 godzin dziennie. Jeździł autobusem marki J., który miał 52 miejsca siedzące, którym przywoził do pracy i odwoził pracowników tego zakładu pracy. (zeznania wnioskodawcy k.12v-14v,60v-61v,94v a.s., świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 13 października 2015 roku k. 72 a.s.).

Od dnia 3 kwietnia 1980 roku został ponownie zatrudniony w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w L. Oddziale (...) w O., na okres próbny, od dnia 3 kwietnia 1980 roku do 16 kwietnia 1980 roku na stanowisku kierowcy towarowego, a następnie na czas nieokreślony ( akta osobowe k. 43 a.s., a w szczególności: umowa o pracę z dnia 3 kwietnia 1980 roku k. 8 a.o.). Jeździł samochodem marki S., (...) o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Nie zajmował się załadunkiem i rozładunkiem towarów (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków: T. C. k.81v-82 a.s., J. R. k. 82-82v a.s.).

Z dniem 10 listopada 1981 roku otrzymał angaż na stanowisko kierowcy autobusu (akta osobowe k. 43 a.o., a w szczególności: angaż z dnia 10 listopada 1981 roku k. 14 a.o.). Jeździł samochodem marki (...) który posiadał ponad 40 miejsc siedzących. Przewoził nim pracowników Zakładu (...) do pracy. Ponadto był kierowcą na stałych trasach kursowych z O. do B., W., R. (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków:: T. C. k. 82v-83 a.s., J. R. k. 82 a.s.).

Z dniem 1 sierpnia 1983 roku został ponownie przeniesiony na stanowisko kierowcy towarowego i wykonywał tożsame obowiązki jak uprzednio (akta osobowe k. 43 a.o., a w szczególności: angaż z dnia 4 sierpnia 1983 roku k. 14 a.o.,zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków:: T. C. k. 82v-83 a.s., J. R. k. 82 a.s.).

W okresie od 9 czerwca 1986 roku do 14 października 1987 roku przebywał na urlopie bezpłatnym u macierzystego pracodawcy (akta osobowe k. 43 a.o., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 9 kwietnia 1988 roku k. 25 a.o.). W tym czasie od 10 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku pracował w Przedsiębiorstwie (...) w Budownictwa (...) na budowie eksportowej w B. w ZSRR na stanowisku kierowcy samochodu ( akta osobowe k. 34 a.s., a w szczególności: umowa o pracę na czas określony z dnia 9 czerwca 1986 roku, aneks z dnia 2 kwietnia 1987 roku, zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v,94va.s). Przydzielono mu samochody marki K. i T. o dopuszczalnym ciężarze całkowitym 20 ton. Pracował w pełnym wymiarze czasu pracy w systemie dwuzmianowym (od godziny 7.00-8.00 do 16.00, lub od 15.00-16.00 do 22.00-23.00) przez 6 dni w tygodniu. Przewoził materiały budowlane tj. cegłę, grys, piasek, Załadunek i rozładunek nie należał do jego obowiązków. Cegła ładowano na samochody mechanicznie za pomocą suwnic (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych z dnia 19 kwietnia 2016 roku k. 87 a.s. ).

Z dniem 15 października 1987 roku powrócił do pracy u macierzystego pracodawcy z tożsamym zakresem obowiązków . W dniu 30 kwietnia 1988 roku rozwiązano z nim stosunek pracy ( akta osobowe k. 43 a.o., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 9 kwietnia 1988 roku k. 25 a.o., angaż z dnia 15 października 1987 roku k.23 a.o., zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków:: T. C. k. 82v-83 a.s., J. R. k. 82 a.s.).

Od dnia 1 maja 1988 roku S. W. został zatrudniony w na stanowisku kierowcy w (...) Spółdzielni (...) w O. ( akta osobowe k. 46 a.s., w szczególności: umowa o pracę z dnia 1 maja 1988 roku ). Przez pierwszy miesiąc pracy był kierowcą samochodu marki N.. Następnie przydzielono mu samochód marki S. dopuszczalnym ciężarze całkowitym do 10 ton. Przewoził nim owoce i warzywa z punktu skupu do zakładów przetwórczych i sklepów. Miękkie owoce były w łubiankach – do 2,3 kilograma, a twarde w skrzynkach, w których było do 10 kilogramów owoców. Jeżeli samochód uległ awarii skarżący otrzymywał samochód zastępczy. Sporadycznie zajmował się rozładunkiem i załadunkiem towarów (zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s., zeznania świadków: T. K. k.61v-62 a.s., J. R. k. 82-82v a.s.).

Z dniem 15 stycznia 1993 roku rozwiązano z nim stosunek pracy ( akta osobowe k. 46 a.s., a w szczególności: świadectwo pracy z dnia 15 stycznia 1993 roku.).

Od dnia 16 stycznia 1993 roku do 31 grudnia 1994 roku był zatrudniony w (...) o.o. w L. (...) w O., na stanowisku sprzedawcy-kierowcy (akt osobowe k. 38, a w szczególności : świadectwo pracy z dnia 31 grudnia 1994 roku). Do jego obowiązków należała zarówna sprzedaż artykułów motoryzacyjnych, jak również prowadzenie samochodu ciężarowego marki S. 200 z przyczepą o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. Przewoził nim różne towary m.in. cukier i wodę z wytwórni wód, na podstawie umów zawieranych przez jego pracodawcę. Przez cześć dnia pracy wykonywał obowiązki kierowcy, a przez cześć sprzedawcy (zeznania świadka J. K. k.62-62v a.s., zeznania wnioskodawcy k. 12v-14v,60v-61v, 94v a.s ).

Sąd uznał za wiarygodne zgromadzone w sprawie dowody nieosobowe w postaci dokumentów w szczególności umów o pracę, angaży i zakresu obowiązków zawartych w aktach osobowych wnioskodawcy, jak również świadectw pracy znajdujących się w aktach osobowych i aktach organu rentowego w zakresie jakim nie pozostały w sprzeczności z pozostały zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Nie można podzielić świadectwa pracy z dnia 5 marca 1992 roku, w części jakiej wynika z niego, że w okresie od 1 czerwca 1973 roku do 22 grudnia 1973 roku wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w O., jako kierowca towarowy. Analiza zeznań wnioskodawcy wskazuje, że był w tym okresie jedynie pomocnikiem kierowcy.

Nie można przyznać przymiotu wiarygodności świadectwom pracy z dnia 6 lipca 1988 roku (k. 8 t. I akt ZUS) i z dnia 11 listopada 1977 roku (k.6 a.o.) w części w której wskazano w nich, że w okresie zatrudnienia od 18 kwietnia 1974 roku do 5 listopada 1977 roku w Przedsiębiorstwie (...) w O. skarżący wykonywał obok czynności kierowcy również obowiązki mechanika samochodowego. Z zeznań wnioskodawcy oraz świadków T. C. i J. R., wynika, że nigdy nie powierzano skarżącemu obowiązków mechanika samochodowego. W szczątkowych aktach osobowych z Przedsiębiorstwa (...) ( k.43 a.s.) znajduje się wprawdzie pismo z dnia 3 marca 1976 roku (k. 5 a.o.) w którym zaznaczono przy jego nazwisku stanowisko „mechanik”. Brak jest jednak jakichkolwiek angaży z których wynikałoby, że S. W. został przeniesiony na stanowisko mechanika.

Sąd nie podzielił również pism znajdujących się w aktach osobowych z (...) Spółdzielni (...) w O. (k.6-9 a.o.). w których wskazywano, że skarżący zajmował stanowisko kierowcy samochodu N.. Z zeznań wnioskodawcy wynika, że był kierowcą tego samochodu jedynie przez miesiąc. Z zeznań świadków, którzy pracowali z ubezpieczonym w tej Spółdzielni tj. J. R. i T. K., również nie wynika, aby był on stale kierowcą samochodu marki N.. Zaznaczyli oni, iż jedynie sporadycznie mogło się zdarzać, iż przydzielano mu do prowadzenia ten pojazd.

Ustalając stan faktyczny Sąd Okręgowy oparł się również częściowo na zeznaniach wnioskodawcy i świadków.

Odnośnie okresów zatrudnienia w Przedsiębiorstwo Państwowej (...) w O. Sąd zasadniczo podzielił zeznania wnioskodawcy, iż w pierwszym okresie pracy w tym zakładzie pracy był pomocnikiem kierowcy, a w następnych dwóch okresach zatrudnienia kierowcą samochodów ciężarowych, z wyjątkiem trzymiesięcznego okresu, w którym wykonywał obowiązki operatora wózka widłowego. Były one bowiem spójne i logiczne oraz potwierdzone dowodami z dokumentów zawartych w aktach osobowych oraz zeznaniami świadków: T. C. i J. R., którzy zeznali, że w okresie zatrudnienia w (...) O. od 18 kwietnia 1974 roku do 5 listopada 1977 roku oraz od 3 kwietnia 1980 roku do 30 kwietnia 1988 roku S. W. był kierowcą samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Sąd podzielił zeznania wskazanych świadków w tym zakresie, jako że pracowali z wnioskodawcą w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) w O.: T. C. w latach 1972-1995 jako kierownik płac i inspektor wypłat w oddziale kadr, a J. R. w latach 1972-1988 jako mechanik i kierowca samochodu ciężarowego. Zatem mieli sposobność zaobserwowania codziennych czynności wykowanych przez skarżącego w czasie zatrudnienia w w/w Przedsiębiorstwie. Należy podkreślić, iż świadkowie nie mieli żadnego powodu, by relacjonować zdarzenia niezgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Relacje świadków przekonują, jeśli zważy się fakt, iż byli oni zatrudnieni na stanowiskach umożliwiających dokonanie spostrzeżeń, co do rodzaju codziennych czynności pracowniczych wnioskodawcy, a stałość i powtarzalność tych zdarzeń spowodowały, iż okoliczności te zostały przez nich zapamiętane na tyle dobrze, że mimo upływu czasu świadkowie byli w stanie rzetelnie je wskazać.

Nie można przyznać przymiotu wiarygodności zeznaniom wnioskodawcy, iż w okresie pracy w Przedsiębiorstwie Państwowej (...) odbywał przez 3 miesiące zasadniczą służbę wojskową, brak jest bowiem jakichkolwiek dowodów potwierdzających te twierdzenia.

Sąd podzielił również zeznania wnioskodawcy odnoszące się do pracy w (...) Związku (...), albowiem były spójne, logiczne i korelowały z dowodami z dokumentów zawartych w aktach osobowych oraz zeznaniami świadków: G. P. i J. K..

Wskazać należy, że Sąd uznał za wiarygodne zeznania tych świadków w zakresie jakim były zgodne z zeznaniami wnioskodawcy. Mianowicie za wiarygodne należało uznać zeznania świadka G. P. w części jakiej podniósł, iż odwołujący się w pierwszym okresie pracy w (...) Związku (...) był instruktorem nauki jazdy na samochodach osobowych i ciężarowych oraz autobusach - były one zgodne z pozostałym zebranym materiałem dowodowym.

Sąd nie podzielił jego zeznań, iż skarżący nie prowadził zajęć teoretycznych, jak sam wnioskodawca bowiem wskazywał po zajęciach praktycznych, przez godzinę dziennie prowadził zajęcia teoretyczne dla kursantów.

Sąd nie podzielił zeznań J. K. zakresie jakim zeznał, iż skarżący w drugim okresie pracy w (...) Związku (...) był głównie kierowcą samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony. Sam skarżący wskazywał bowiem, iż był zarówno kierowcą, ale również zajmował się sprzedażą artykułów motoryzacyjnych.

Podzielić należało, również zeznania wnioskodawcy, iż przez okres pracy w (...) Spółdzielni (...) w O. jedynie przez miesiąc był kierowcą samochodu marki N., a przez pozostały okres zatrudnienia wykonywał obowiązki kierowcy samochodu o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony, zaś załadunkiem i przeładunkiem towarów zajmował się sporadycznie, były one bowiem spójne, logiczne i znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadków: T. K. i J. R.. Brak jest dowodów przeciwnych, które podważałyby te zeznania. Świadkowie byli zatrudnieni w (...) Spółdzielni (...) w O. z wnioskodawcą: J. R. jako kierowca samochodu ciężarowego w latach 1988-1993 roku, a T. K. 1976-2000 jako specjalistka do spraw samorządowych. Ze względu na zajmowane stanowiska mieli niewątpliwie wiedzę w zakresie organizacji Spółdzielni, zatrudnianych pracowników i czynności wykonywanych przez nich na poszczególnych stanowiskach pracy, dlatego Sąd podzielił ich zeznania. Wyjątkiem są jedynie zeznania świadka J. R. w części jakiej podniósł, iż wnioskodawca obok czynności kierowcy, stale zajmował się również załadunkiem i rozładunkiem towarów. Z zeznań wnioskodawcy wynika, że czynności te wykonywał jedynie sporadycznie. Również świadek T. K. nie potwierdziła, aby stale zajmował się on załadunkiem i rozładunkiem produktów.

Sąd podzielił zeznania wnioskodawcy odnoszące się do zatrudnienia w (...) (...) w O., Kombinacie (...) w D. i w Przedsiębiorstwie (...) były one bowiem spójne, logiczne i korelowały z dowodami z dokumentów w postaci angaży, pism pracodawcy i świadectw pracy. Co istotne w trakcie niniejszego postępowania skarżący przedłożył świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach za okresy zatrudnienia w Kombinacie (...) w D. i w Przedsiębiorstwie (...), które nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Odwołanie jest zasadne.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawcy, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz.U.2016 poz. 887, ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. 1983 Nr 8 poz. 43 ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

- posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż i 65 lat- dla mężczyzn,

- legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Natomiast, w myśl art. 184 ust. 2 emerytura, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wskazać należy, iż jedynie za okresy zatrudnienia w Kombinacie (...) w D. i w Przedsiębiorstwie (...) wnioskodawca przedłożył świadectwa wykonywania prac w warunkach szczególnych. Za pozostałe okresy skarżący nie przedłożył tego rodzaju świadectw, nie może to jednak niweczyć jego prawa do ubiegania się o wcześniejszą emeryturę. Każde świadectwo zawiera jedynie oświadczenie wiedzy, nie tworzy praw podmiotowych, ani ich nie pozbawia. Dokument, ten niebędący dokumentem urzędowym nie ma cech wyłączności w zakresie dowodowym w postępowaniu o realizację tych praw (wyrok Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2006 roku, I PK 250/05, uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 28 września 1990 roku, III PZP 15/90).

Sąd, w przeciwieństwie do organu rentowego, nie jest związany określonymi środkami dowodowymi. Zgodnie, bowiem z treścią art. 473 k.p.c., stanowiącego, iż w postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych nie stosuje się przepisów ograniczających dopuszczalność dowodu ze świadków i przesłuchania stron. Oznacza to, że każdy fakt może być dowodzony wszelkimi środkami, które Sąd uzna za pożądane, a ich dopuszczenie za celowe. Z kolei ustalenie przez Sąd w toku postępowania odwoławczego, że dana praca była wykonywana w szczególnych warunkach jest wystarczającą podstawą do uznania wykonywanej pracy za pracę tego rodzaju.

Dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma istotnego znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy i jej wykonywanie w warunkach określonych w § 2 ust. 1 rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a więc stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy).

Przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, iż S. W. w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał:

1)od dnia 4 stycznia 1974 roku do dnia 13 kwietnia 1974 roku(3 miesiące i 10 dni) w (...) (...) w O. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast akt resortowy, to jest to jest w Zarządzenie Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, wskazuje szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia i wśród stanowisk opisanych w dziale VIII, w pozycji 2, w pkt. 5 figuruje stanowisko kierowca samochodu

ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

2) od 18 kwietnia 1974 roku do 3 września 1976 roku(2 lata, 4 miesiące i 17 dni) od 4 grudnia 1976 roku do 5 listopada 1977 roku (11 miesięcy i 2 dni), od 3 kwietnia 1980 roku do 8 czerwca 1986 roku(6 lat,2 miesiące i 6 dni), od 15 października 1987 roku do 30 kwietnia 1988 roku(6 miesięcy i 6 dni) w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Państwowej (...) Oddziale w O.(następnie funkcjonującym jako Przedsiębiorstwo Państwowej (...) w L. Oddział (...) w O. i (...) w O.) prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast akt resortowy, to jest to jest w Zarządzenie Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, wskazuje szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia i wśród stanowisk opisanych w dziale VIII, w pozycji 2, w pkt 1 figuruje stanowisko kierowcy autobusu o liczbie miejsc siedzących powyżej 15, a w pkt. 5 kierowca samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

3) od 4 września 1976 roku do 3 grudnia 1976 roku(3 miesiące) w Przedsiębiorstwo Państwowej (...) w L. Oddział (...) w O. „ciężkie prace załadunkowe i wyładunkowe oraz przeładunek materiałów sypkich, pylistych, toksycznych, żrących lub parzących w transporcie” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.. Natomiast akt resortowy, to jest to jest w Zarządzenie Nr 64 Ministra Komunikacji z dnia 29 czerwca 1983 roku w sprawie prac w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu komunikacji, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego oraz do wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, wskazuje szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia i wśród stanowisk opisanych w dziale VIII, w pozycji 1, w pkt 5 figuruje stanowisko operatora maszyn, urządzeń i sprzętu przeładunkowego

4)od 17 sierpnia 1979 roku do 31 marca 1980 roku(7 miesięcy i 15 dni) Kombinacie (...) w D. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast akt resortowy, to jest do zarządzenie Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego nr 3 z dnia 30 marcu 1985 roku w sprawie stanowisk pracy, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładach pracy resortu hutnictwa i przemysłu maszynowego, wskazuje szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia i wśród stanowisk opisanych w dziale VIII, w pozycji 2, w pkt. 1 figuruje stanowisko kierowcy autobusu o liczbie miejsc siedzących powyżej 15.

5) od 10 czerwca 1986 roku do 9 września 1987 roku(1 rok i 3 miesiące) w Przedsiębiorstwie (...) prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Natomiast akt resortowy, to jest Zarządzenie nr 9 Ministra Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych z dnia 1 sierpnia 1983 roku w sprawie wykazu stanowisk pracy w zakładach pracy podległych Ministrowi Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach, wskazuje szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia i wśród stanowisk opisanych w dziale VIII, poz. 2 pkt 2 wskazano stanowisko kierowca samochodu ciężarowego.

6) od 1 maja 1988 roku do 15 stycznia 1993 roku ( z wyłączeniem okresu miesiąca, kiedy skarżący był kierowcą samochodu marki N.) tj. 4 lata, 7 miesięcy i 15 dni w (...) Spółdzielni (...) w O. prace kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, specjalizowanych, specjalistycznych (specjalnych), pojazdów członowych i ciągników samochodowych balastowych, autobusów o liczbie miejsc powyżej 15, samochodów uprzywilejowanych w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych, trolejbusów i motorniczych tramwajów” wymienione w wykazie A, dziale VIII „W transporcie i łączności”, pod pozycją 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

Sąd nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych okresu zatrudnienia od 1 czerwca 1973 roku do 22 grudnia 1973 roku, w którym skarżący wykonywał obowiązki na stanowisku pomocnika kierowcy na którym miał za zadanie jeździć wspólnie z kierowcą jako zmiennik, ale także przygotowywać samochód do jazdy i nadzorować jego załadunek. Zatem choć w ocenie Sądu na stanowisku pomocnika kierowcy wnioskodawca również prowadził samochody ciężarowe o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony, niemniej jednak czynności tych wnioskodawca nie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy

W ocenie Sądu brak było także podstaw do uznania za pracę w warunkach szczególnych kolejnego z wnioskowanych przez ubezpieczonego okresu zatrudnienia od 12 stycznia 1978 roku do 31 lipca 1979 roku jako instruktora nauki jazdy w (...) Związku (...) w P.. Podkreślić przede wszystkim należy, iż praca wnioskodawcy na w/w stanowisku nie została sklasyfikowana jako praca w szczególnych warunkach w cytowanym wyżej rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Przytoczyć w tym miejscu należy stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w wyroku z dnia 12 listopada 2014 roku w sprawie o sygn. akt I UK 113/14, które w pełni podziela i akceptuje Sąd orzekający w niniejszej sprawie. Za Sądem Najwyższym wskazać należy, iż „ w określeniu rodzaju pracy uzasadniającej prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu ( czytaj : Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – przypis własny ) chodzi wyłącznie o rodzaj pracy określony w § 4-15 rozporządzenia oraz w wykazie stanowiącym jego załącznik i tworzenie w jakiejkolwiek drodze norm ustalających stanowiska pracy w szczególnych warunkach poza wykazem jest niedopuszczalne.” I dalej Sąd Najwyższy wyjaśnił, że „wskazanie w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z 07.02.1983 roku pracy kierowców samochodów ciężarowych o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony wyklucza także przyporządkowanie temu wykazowi innych prac ze względu na przepisy ustaw pozostających poza systemem prawa ubezpieczeń społecznych takich np. jak ustawa – Prawo o ruchu drogowym, które określają, kim może być kierujący w rozumieniu tych przepisów. Sięganie do nich jest zresztą bezprzedmiotowe, gdyż elementem definicji jest kierowanie pojazdem, a nie instruowanie kierującego pojazdem uczestnika kursu”.

Tak więc nawet wykonywanie przez ubezpieczonego stale i w pełnym wymiarze czasu pracy instruktora w pojeździe powyżej 3,5 tony, w sytuacji braku jednoczesnego osobistego kierowania tym pojazdem w pełnym wymiarze czasu pracy, uniemożliwia zakwalifikowanie tych prac do prac wykonywanych w szczególnych warunkach wymienionych w cyt. rozporządzeniu dziale VIII poz. 2, jak domagał się tego wnioskodawca.

Za właściwe w tym miejscu uznać należy przywołanie również ugruntowanego poglądu orzecznictwa, zgodnie z którym przepisy przewidujące prawo do emerytur z tytułu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze są przepisami szczególnymi, ich wykładnia rozszerzająca jest niedopuszczalna, co wielokrotnie podkreślał Sąd Najwyższy (uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 16 sierpnia 2005 r., I UK 378/04, Orzecznictwo Sądu Najwyższego, Zbiór Urzędowy Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych 2006/13-14/218)

Sąd nie zaliczył do pracy w warunkach szczególnych zatrudnienia od dnia 16 stycznia 1993 roku do dnia 31 grudnia 1994 roku w (...) (...)w L. (...)w O., albowiem w tym okresie obok czynność kierowcy samochodów o dopuszczalnym ciężarze powyżej 3,5 tony ubezpieczony zajmował się również sprzedażą artykułów motoryzacyjnych. W związku z powyższym nie można uznać, że wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Nie można uznać również, iż przez okres miesiąca kiedy skarżący był kierowca samochodu marki N., w (...) Spółdzielni (...) w O., czyli pojazdu o dopuszczalnym ciężarze poniżej 3,5 tony wykonywał prace w warunkach szczególnych. Ten rodzaj prac nie został wymieniony w w/w rozporządzeniu.

W związku z powyższym wnioskodawca łącznie wykazał 17 lat i 21 dni pracy w szczególnych warunkach.

Reasumując S. W. spełnił warunki do ustalenia mu prawa do emerytury na podstawie art. 184 ustawy o rentach i emeryturach z FUS.

Na dzień 1 stycznia 1999 roku udowodnił ponad 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego oraz ukończył wymagany wiek, tj. 60 lat w dniu(...)roku.

Sąd Okręgowy, kierując się powyższymi wskazaniami, zmienił zaskarżoną decyzję ustalając wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2015 roku, to jest od miesiąca złożenia wniosku o emeryturę.

Z powyższych względów, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy w Lublinie orzekł jak w sentencji wyroku.