Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy w Chełmnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący – SSR Agata Makowska -Boniecka

Protokolant – stażysta K. S.

przy udziale Prokuratora – W. P.

po rozpoznaniu w dniu 05/04/2016 roku

sprawy:

I. P. M.

s. H. i B. z domu B.

ur. (...) w C.

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 25 września 2015 roku do 19 października 2015 roku w C. i K., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy czterokrotnie udzielił K. J. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze co najmniej 1,5 grama,

tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 kk

II. w dniu 19 października 2015 roku w C., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy
o wadze 31,25 grama brutto

tj. o czyn z art. 62 ust. 2 cyt. ustawy

III. na początku października 2015 roku w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, trzykrotnie udzielił M. C. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 1,5 grama za łączną kwotę 90 zł.

tj. o czyn z art. 59 ust. 1 cyt. ustawy

IV. w okresie od września 2015 roku do początku października 2015 roku w S., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, czterokrotnie udzielił małoletniej N. L. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze 16,5 grama,

tj. o czyn z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy

II. K. J.

c. S. i A. z domu W.

ur. (...) w C.

oskarżonej o to, że :

w dniu 19 października 2015 roku w C., w ramach wypadku mniejszej wagi, wbrew przepisom ustawy posiadała substancję odurzającą w postaci amfetaminy o masie 0,92 grama brutto,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii

orzeka:

I.  uznaje oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia, tj. występku z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

II.  uznaje oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, tj. występku z art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

III.  uznaje oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia, tj. występku z art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

IV.  uznaje oskarżonego P. M. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia, tj. występku z art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 58 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności,

V.  na podstawie art. 85 kk i 86 § 1 kk w miejsce kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu P. M. w punktach od I do IV wyroku wymierza oskarżonemu karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

VI.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. oraz art. 70 § 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego w punkcie V kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 3 (trzech) lat tytułem próby,

VII.  na podstawie art. 71 § 1 k.k. wymierza oskarżonemu karę 100 (stu) stawek dziennych grzywny w wysokości jednej stawki równoważnej kwocie 20 (dwudziestu) złotych

VIII.  na podstawie art. 73 § 1 k.k. oddaje oskarżonego w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

IX.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek zabezpieczonych substancji psychotropowej koloru białego zawierającej amfetaminę, wyszczególnionej w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) poz. II, k. 77,

X.  na mocy art. 44 § 2 kk orzeka przepadek przedmiotów, które służyły do popełnienia przestępstwa opisanego w punkcie II aktu oskarżenia, tj. woreczków foliowych i strunowych, wyszczególnionych w wykazach dowodów rzeczowych Nr (...) poz. II, k. 77 oraz Nr III/112/15/P poz. 1, k. 86,

XI.  na mocy art. 45 § 1 k.k. orzeka wobec oskarżonego przepadek korzyści odniesionej z popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie III wyroku w kwocie 90 (dziewięćdziesiąt) złotych;

XII.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet kary grzywny wymierzonej oskarżonemu w punkcie VII zalicza oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. jeden dzień zatrzymania w dniu 19 października 2015 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny,

XIII.  uznaje oskarżoną K. J. za winną popełnienia czynu zarzucanego jej w akcie oskarżenia, tj. występku z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i za to na podstawie art. 62 ust. 3 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierza jej karę 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych grzywny, przyjmując wysokość jednej stawki na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

XIV.  na mocy art. 70 ust. 2 ustawy z dnia 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii orzeka przepadek zabezpieczonej substancji psychotropowej koloru białego zawierającej amfetaminę, wyszczególnionej w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) poz. I, k. 77,

XV.  na mocy art. 44 § 2 kk orzeka przepadek przedmiotu, który służył do popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonej K. J., tj. woreczka strunowego, wyszczególnionego w wykazie dowodów rzeczowych Nr (...) poz. I, k. 77 ,

XVI.  na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet kary grzywny wymierzonej oskarżonej K. J. w punkcie XIII zalicza oskarżonej okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. jeden dzień zatrzymania w dniu 19 października 2015 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny,

XVII.  wymierza oskarżonemu P. M. opłatę w kwocie 380 (trzystu osiemdziesięciu) złotych i obciąża go wydatkami postępowania w ¾ części w kwocie 360 (trzystu sześćdziesięciu) złotych,

XVIII.  wymierza oskarżonej K. J. opłatę w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych oraz obciąża ją wydatkami postępowania w ¼ części w kwocie 120 (stu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II K 479/15

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 424 § 3 kpk, w związku ze złożeniem wniosku o uzasadnienie wyroku wydanego w trybie art. 387 kpk tylko w zakresie dotyczącym P. M., Sąd ograniczył zakres uzasadnienia do wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku oraz rozstrzygnięcia o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu odnośnie do tego oskarżonego.

P. M. został oskarżony o to , że:

I. w okresie od 25 września 2015 roku do 19 października 2015 roku w C. i K., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy czterokrotnie udzielił K. J. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze co najmniej 1,5 grama, tj. o czyn z art. 58 ust. 1 Ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 k.k.;

II. w dniu 19 października 2015 roku w C., wbrew przepisom ustawy posiadał znaczną ilość substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o wadze 31,25 grama brutto, tj. o czyn z art. 62 ust. 2 cyt. ustawy;

III. na początku października 2015 roku w S., działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy trzykrotnie udzielił M. C. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze co najmniej 1,5 grama za łączną kwotę 90 zł, tj. o czyn z art. 59 ust. 1 cyt. ustawy;

IV. w okresie od września 2015 roku do początku października 2015 roku w S., w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy czterokrotnie udzielił małoletniej N. L. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze co najmniej 16,5 grama, tj. o czyn z art. 58 ust. 2 cyt. ustawy.

P. M. przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Na rozprawie w dniu 5 kwietnia 2016 roku wyraził wolę dobrowolnego poddania się karze, przy czym prokurator wyraził zgodę na kary: 6 miesięcy za I czyn, 1 rok za II czyn, 1 rok za III czyn i 1 rok za IV czyn, łącznie – kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres 3 lat tytułem próby, przepadek przedmiotów i substancji narkotycznych, karę grzywny 100 stawek dziennych po 20 zł za stawkę, przepadek korzyści z czynu III w kwocie 90 zł, oddanie pod dozór kuratora, co oskarżony zaaprobował jako własny wniosek.

Stwierdzając spełnienie przesłanek dopuszczalności złożenia wniosku o wydanie wyroku skazującego, określonych w art. 387 § 1 k.p.k., Sąd zbadał przesłanki zasadności wniosku z art. 387 § 2 k.p.k. i – uznając wniosek za merytorycznie uwzględniony – postanowił się do niego przychylić. Zdaniem Sądu okoliczności popełnienia przez P. M. przestępstw nie budzą wątpliwości, a jego wyjaśnienia znajdują odzwierciedlenie w całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie. Dlatego też przychylając się do jego wniosku, Sąd na podstawie art. 387 § 5 k.p.k. postanowił uznać za ujawnione dowody wymienione w akcie oskarżenia, nie ma bowiem konieczności przeprowadzania postępowania dowodowego przed Sądem. Postawa oskarżonego, świadomego popełnionych błędów pozwala na przekonanie, iż cele postępowania zostaną osiągnięte mimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości.

Uznając P. M. za winnego popełnienia wszystkich zarzuconych mu czynów, Sąd uzupełnił podstawę skazania za przestępstwa opisane w punkcie III i IV aktu oskarżenia o art. 12 k.k., zgodnie z przyjętym opisem czynu, gdyż oskarżony udzielał substancji psychotropowych kilkukrotnie, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru.

Zgodnie z art. 58 ust. 1 ustawy z dnia 29 lipca 2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii (t.j Dz. U. z 2016 roku poz. 224 z późn. zm.) kto, wbrew przepisom ustawy, udziela innej osobie środka odurzającego lub substancji psychotropowej, ułatwia albo umożliwia ich użycie albo nakłania do użycia takiego środka lub substancji, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. W myśl ust. 2 tego artykułu, jeżeli sprawca czynu, o którym mowa w ust. 1, udziela środka odurzającego lub substancji psychotropowej małoletniemu lub nakłania go do użycia takiego środka lub substancji albo udziela ich w znacznych ilościach innej osobie, podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 8. Użyty w komentowanym przepisie termin „udzielać" należy rozumieć jako: dać, dostarczyć, częstować, dawać, wręczać, udostępnić, użyczyć. Oczywiście na gruncie art. 58 ustawy sprawca nie udziela środka odurzającego lub substancji psychotropowej w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Osoba, której udziela się wymienionych środków lub substancji, nie może być abstrakcyjna, tzn. odbiorca musi zostać skonkretyzowany. W przeciwnym bowiem przypadku mamy do czynienia z sytuacją, że udzielający chce zbyć posiadane produkty jakiemukolwiek konsumentowi (potencjalnemu), a więc swoim zachowaniem wyczerpuje znamiona występku z art. 62 ustawy, a nie jej art. 58 czy art. 59. Ponadto udzielanie innej osobie środków odurzających lub substancji psychotropowych następuje nieodpłatnie, gdyż czynność dokonana odpłatnie stanowi przestępstwo z art. 59 ustawy. Z wyroku SA w Lublinie z 5 października 2004 r., II AKa 191/04, LexPolonica nr 407898 (Prok. i Pr. 2005, nr 11, poz. 15) wynika, że udzielanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej kolejno kilku osobom, nawet w krótkich odstępach czasu i w wyniku realizacji podjętego z góry tego samego zamiaru, stanowi wielość czynów zabronionych, nie zaś jeden czyn charakteryzujący się ciągłością, o jakiej mowa w art. 12 k.k. W rozumieniu art. 12 k.k. z góry powzięty zamiar to przede wszystkim zamiar jednolity, prowadzący do osiągnięcia przez sprawcę takiego samego celu poprzez jednorodne zachowania podejmowane etapowo.

Dlatego Sąd uznał, że czynem opisanym w punkcie I aktu oskarżenia oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 58 ust. 1 ustawy w zw. z art. 12 k.k., zaś czynem opisanym w punkcie IV aktu oskarżenia – przestępstwa z art. 58 ust. 2 ustawy w zw. z art. 12 k.k.. W obu przypadkach P. M., działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru wbrew przepisom ustawy udzielił czterokrotnie substancji psychotropowej w postaci amfetaminy dwóm różnym osobom, z tą różnicą, że opisanym w punkcie IV aktu oskarżenia odbiorcą tej substancji była małoletnia N. L. (ur. (...))

Drugim z zarzuconych mu czynów P. M. wyczerpał znamiona przestępstwa posiadania znacznej ilości substancji psychotropowej wbrew przepisom ustawy. Znamieniem kwalifikującym w przypadku występku z art. 62 ust. 2 ustawy jest „znaczna ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych". Treść normatywna art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii nie zawiera żadnych kazuistycznych unormowań definiujących pojęcie „znaczna ilość". Wystarczy przywołać pogląd, że miarą „znaczności" może być stosunek ilości określonych środków do potrzeb jednego człowieka uzależnionego od tych środków. Powszechnie przyjmuje się w orzecznictwie, że około 50 g amfetaminy, zgodnie z powyżej przedstawioną zasadą, stanowi znaczną ilość (wyroku SA w Lublinie z 17 grudnia 2002 r., II AKa 282/02, LexPolonica nr 364367 (OSA 2003, nr 9, poz. 94). Kryterium ilościowe pojęcia „znaczna ilość" winno być zawsze ocenione przez pryzmat liczby porcji, jakie mogą być przygotowane do bezpośredniego użycia. Popularna porcja konsumencka to ok. 0.1 g, czyli "setka", przeciętnie jednak dawka jednorazowa bywa większa (zdarzają się osoby, które potrafią "wziąć" jednorazowo ponad 1 g., a dziennie do 5 – 7 g.), więc nietrudno wyliczyć, że posiadana przez oskarżonego ilość amfetaminy mogłaby zaspokoić potrzeby co najmniej 32 osób uzależnionych. Jest to wystarczająca ilość osób do uznania miary „znaczności" środka uzasadniająca zakwalifikowanie czynu oskarżonego z art. 62 ust. 2 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (wyrok SA w Lublinie z 22 stycznia 2008 r., II AKa 300/07, LexPolonica nr 2014631, KZS 2008, nr 6, poz. 78). Przeważającym w chwili obecnej jest pogląd, iż znamię „znacznej ilości” rozpatrywać należy w kontekście ilościowo-jakościowym, a więc z uwzględnieniem ilości osób, jakie mogą zaspokoić swoje potrzeby daną ilością substancji psychotropowej czy środka odurzającego. Zapatrywanie takie wyraził Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 23 września 2009 roku (I KZP 10/09, LEX nr 518123) i do dnia dzisiejszego linia orzecznicza nie uległa w tym zakresie modyfikacji. W orzeczeniu tym stwierdzono, iż znaczną ilością w rozumieniu ustawy jest taka ilość środków odurzających lub substancji psychotropowych, która mogłaby jednorazowo zaspokoić potrzeby co najmniej kilkudziesięciu osób uzależnionych.

Trzecim z zarzuconych czynów oskarżony wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy w zw. z art. 12 k.k. Strona przedmiotowa przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy jest identyczna jak występku z art. 58 ust. 1, z tą różnicą, że nie spenalizowano w nim zachowania polegającego na umożliwianiu użycia środka odurzającego bądź substancji psychotropowej, a ponadto - co jest najistotniejsze - celem działania sprawcy musi być chęć osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Taki niewątpliwie cel przyświecał oskarżonemu, bezspornym jest bowiem, że z zamian za trzykrotne udzielenie M. C. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy uzyskał on korzyść majątkową w postaci zapłaty kwoty 90 zł za te narkotyki.

Wymierzając oskarżonemu kary za jednostkowe przestępstwa, jak również karę łączną, Sąd miał na uwadze, że orzeczone kary były zaproponowane przez oskarżonego i przyjęte przez prokuratora w trybie art. 387 k.p.k.

Przepis art. 53 k.k. stanowi, że sąd wymierza karę według swojego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Wymierzając karę sąd uwzględnia w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, popełnienie przestępstwa wspólnie z nieletnim, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po jego popełnieniu. Przy tym, okoliczności wpływające na wymiar kary uwzględnia się tylko co do osoby, której dotyczą.

Przepis art. 58 ust. 1 ustawy przewiduje karę pozbawienia wolności do lat 3, art. 58 ust. 2 – od 6 miesięcy do 8 lat, art. 62 ust. 2 – od roku do 10 lat, a art. 59 ust. 1 – od roku do 10 lat. Sąd uznał, że karami adekwatnymi do wagi popełnionych czynów i stopnia ich społecznej szkodliwości plasującego się „wysoko”, będą kary: 6 miesięcy za I czyn, 1 rok za II czyn, 1 rok za III czyn i 1 rok za IV czyn pozbawienia wolności. Takie kary są w przekonaniu Sądu karami sprawiedliwymi i spełniają dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Jako okoliczności łagodzące Sąd wziął pod uwagę dotychczasową niekaralność oskarżonego, jego przyznanie się oskarżonego do winy i złożenie szczerych wyjaśnień w sprawie, a także wolę zakończenia postępowania w drodze dobrowolnego poddania się karze, bez przeprowadzenia postępowania dowodowego.

Czyny oskarżonego pozostają w zbiegu realnym, a więc Sąd zobowiązany był wymierzyć za nie oskarżonemu karę łączną na podstawie art. 85 k.k. Zgodnie z art. 86 § 1 k.k. mającym podstawowe znacznie dla granic i wymiaru kary łącznej Sąd mógł zastosować zasadę pełnej kumulacji i orzec wobec skazanego karę łączną 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, natomiast stosując zasadę pełnej absorpcji karę 1 roku pozbawienia wolności. Jakkolwiek – zgodnie z art. 86 § 1 k.k. – przy orzekaniu kary łącznej możliwe jest zastosowanie zarówno zasady pełnej absorbcji, jak i zasady pełnej kumulacji, to jednak należy pamiętać, że zastosowanie każdej z tych zasad jest rozstrzygnięciem skrajnym, które może być stosowane wyjątkowo (por. wyrok SN z dni 2 grudnia 1975 r., Rw 628/75, OSNKW 1976 nr 2 poz. 33). Sąd rozważył przede wszystkim czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono kary, istnieje ścisły związek podmiotowy lub przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy lub w ogóle go brak (wyrok SN z 25 października 1983 r., IV KR 213/83, OSNKW 1984, nr 5–6, poz. 65, z glosą L. Paprzyckiego, NP 1986, nr 3, s. 112). Między przestępstwami oskarżonego, objętymi realnym zbiegiem istnieje bliska więź przedmiotowa i podmiotowa, są to przestępstwa tego samego rodzaju, popełnione w bliskim związku miejscowym i czasowym, godzą w te same dobra. Dlatego Sąd doszedł do przekonania, że możliwe w jest przedmiotowej sprawie zastosowanie zasady pełnej absorbcji i wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności.

Sąd dostrzegł podstawy do zastosowania wobec oskarżonego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej pozbawienia wolności.

Na gruncie znowelizowanych przepisów, obowiązujących od dnia 1 lipca 2015 roku, zgodnie z art. 69 § 1 i 2 k.k. Sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej w wymiarze nieprzekraczającym roku, jeżeli sprawca w czasie popełnienia przestępstwa nie był skazany na karę pozbawienia wolności (a tak było w przypadku oskarżonego) i jest to wystarczające dla osiągnięcia wobec niego celów kary, a w szczególności zapobieżenia powrotowi do przestępstwa. Zawieszając wykonanie kary Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim postawę sprawcy, jego właściwości i warunki osobiste, dotychczasowy sposób życia oraz zachowanie po popełnieniu przestępstwa. Zdaniem Sądu oskarżony zasłużył na dobrodziejstwo warunkowego zawieszenie wykonania kary. Jego dotychczasowa niekaralność i postawa prowadząca do dobrowolnego poddania się karze dają podstawy do sformułowania w stosunku do oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej. P. M. nie należy do kategorii sprawców zdemoralizowanych, co uzasadniałoby orzeczenie wobec niego kary izolacyjnej.

Sąd wyznaczył oskarżonym 3-letni okres próby. W ocenie Sądu taki okres próby pozwoli na prawidłową i rzetelną ocenę pozytywnej prognozy kryminologicznej oskarżonego, w szczególności po oddaniu go pod dozór kuratora sądowego. Obecność i kontrola kuratora powinna dodatkowo zmobilizować i zmotywować oskarżonego do poprawnego zachowania.

Sąd w związku z popełnieniem przestępstwa z art. 59 ust. 1 ustawy wymierzył oskarżonemu karę 100 stawek dziennych grzywny w wysokości jednej stawki równoważnej kwocie 20 złotych, jednak uczynił to na nieprawidłowej podstawie, tj. art. 71 § 1 k.k., zamiast na podstawie 33 § 2 k.k. Działanie oskarżonego, polegające na trzykrotnym udzieleniu M. C. substancji psychotropowej w postaci amfetaminy o łącznej wadze co najmniej 1,5 grama za łączną kwotę 90 zł, ukierunkowane było na osiągnięcie korzyści majątkowej. Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 25 lipca 2013 roku (sygn. akt: II AKa 125/13) działanie w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oznacza, że sprawca podejmuje określone działania dlatego i po to, aby tym sposobem osiągnąć korzyść majątkową. Oznacza to, że sprawca nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową lub aby ktoś inny taką korzyść osiągnął, lecz także musi chcieć w tym celu użyć określonego sposobu działania. W myśl natomiast orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 kwietnia 2005 roku (sygn. akt: II AKa 14/05) podstawą prawną orzeczenia kary grzywny winien stanowić przepis art. 33 § 2 k.k., który będąc podstawą orzeczenia kary grzywny obok kary pozbawienia wolności pomimo jednoczesnego warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności, ma priorytet wobec przepisu ar. 71 § 1 k.k. w tych przypadkach, w których sprawcy przypisano przestępstwo popełnione z chęci osiągnięcia korzyści materialnej lub gdy sprawca na skutek popełnienia przestępstwa korzyść taką osiągnął.

Na podstawie art. 70 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii orzekł wobec oskarżonego przepadek na rzecz Skarbu Państwa, dowodu rzeczowego w postaci zabezpieczonej w sprawie substancji psychotropowej – amfetaminy, zaś na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzekł wobec oskarżonego przepadek dowodów rzeczowych w postaci woreczków foliowych i strunowych, wyszczególnionych w wykazach dowodów rzeczowych Nr (...) poz. II, k. 77 oraz Nr III/112/15/P poz. 1, k. 86 . Ponadto na mocy art. 45 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego przepadek korzyści odniesionej z popełnienia przestępstwa przypisanego mu w punkcie III wyroku w kwocie 90 złotych. Na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet kary grzywny wymierzonej oskarżonemu Sąd zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. jeden dzień zatrzymania w dniu 19 października 2015 r. przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności jest równy dwóm stawkom dziennym grzywny.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 626 § 1 kpk, art. 627 kpk i art. 633 kpk. Zgodnie z tym ostatnim przepisem koszty procesu przypadające od kilku oskarżonych Sąd zasądza od każdego z nich według zasady słuszności, mając w szczególności na uwadze koszty związane ze sprawą każdego z nich. W niniejszej sprawie oskarżono P. M., któremu zarzucono popełnienie czterech czynów, oraz K. J., której zarzucono popełnienie jednego czynu. Dlatego Sąd obciążył P. M. wydatkami postępowania w ¾ części w kwocie 360 zł. Opłatę Sąd wymierzył oskarżonemu na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 oraz art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 roku Nr 49 poz. 223 ze zm.) jako sumę kwot: 180 zł od kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności i 200 zł jako 10% od kwoty wymierzonej grzywny. W tym miejscu Sąd musi lojalnie przyznać się, że w konsekwencji przyjęcia błędnej podstawy wymierzenia kary grzywny, o czym była już wcześniej mowa, błędnie też wymierzono oskarżonemu opłatę od tej kary. Opłata od kary grzywny winna zostać wymierzona na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy jako 20% od kwoty wymierzonej grzywny, czyli na 400 zł.

SSR Agata Makowska-Boniecka