Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny – Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Urszula Myśliwska

Sędziowie: SSO Krzysztof Chmielewski

SSR (del.) Magdalena Roszkowska - Matusik – spr.

Protokolant: st. sekr. sąd. Michał Zborowski

przy udziale Prokuratora Jarosława Polanowskiego

po rozpoznaniu dnia 26.06.2014 roku w sprawie Z. W.

oskarżonego z art. 258 § 2 k.k. i innych

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy – Śródmieścia z dnia 28 października 2013 roku w sprawie o sygn. akt II K 26/06

- orzeka:

I. w części dotyczącej zarzutów przypisanych oskarżonemu Z. W. w pkt. I (co do czynu kwalifikowanego z art. 258 § 2 k.k.) i w pkt. VI (co do czynów kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.), tj. w zakresie pkt. I, VI, VII, VIII i IX sentencji zaskarżonego wyroku tenże wyrok uchyla i w tym zakresie sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w Warszawie VIII Wydział Karny do ponownego rozpoznania;

II. w części dotyczącej zarzutu przypisanego oskarżonemu w pkt. III zaskarżonego wyroku (co do czynu kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k.) – zaskarżony wyrok zmienia w ten sposób, iż oskarżonego Z. W. od popełnienia tegoż czynu uniewinnia;

III. w pozostałej zaskarżonej części, tj. w zakresie pkt. II sentencji zaskarżonego wyroku– tenże wyrok utrzymuje w mocy, przyjmując jedynie, iż czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia wyczerpuje dyspozycję art. 158 § 1 k.k.;

IV. kosztami postępowania odwoławczego obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt X Ka 206/14

UZASADNIENIE

Z. W. został oskarżony o to, że:

I.  w okresie od 1990 roku do lipca 1998 roku brał udział w związku o charakterze zbrojnym działającym na terenie W., P. i innych miejscowości mającym na celu popełnianie przestępstw takich jak zabójstwa, wymuszenia rozbójnicze, obrót bez wymaganego zezwolenia środkami psychotropowymi i odurzającymi, obrót samochodami uzyskanymi za pomocą czynu zabronionego; to jest o czyn z art. 258 § 2 k.k.;

II.  w dniu 22 grudnia 1991 roku w W., w pobliżu dyskoteki (...) działając wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami posługującymi się niebezpiecznymi narzędziami w postaci broni palnej i gazowej, kijów bejsbolowych, metalowego gryfu, wziął udział w pobiciu K. C., narażając go na bezpośrednie niebezpieczeństwo ciężkiego uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia w ten sposób, że bił go po całym ciele i spowodował obrażenia ciała w postaci między innymi wieloodłamowego złamania paliczka podstawowego ręki lewej, powodując naruszenie sprawnego funkcjonowania narządów ruchu na czas powyżej 7 dni oraz obrażenia głowy powodujące naruszenie sprawnego funkcjonowania organizmu na czas powyżej 7 dni; to jest o czyn z art. 159 k.k.;

III.  w czasie i miejscu jak w punkcie II, posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną w postaci pistoletu marki CZ kal. 9 mm o nieustalonych numerach seryjnych; to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.;

IV.  w 1995 roku w W. nabył za kwotę nie mniejszą niż 10.000 USD od I. Ł. kilkanaście egzemplarzy broni palnej o nieustalonych numerach seryjnych wraz z amunicją wiedząc, że broń ta uzyskana została za pomocą czynów zabronionych; to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 §lk.k.;

V.  w czasie i miejscu jak w punkcie IV posiadał bez wymaganego zezwolenia broń palną o nieustalonych numerach oraz amunicję nabyte od I. Ł.; to jest o czyn z art. 263 § 2 k.k.;

VI.  w okresie od połowy 1994 roku do czerwca 1996 roku w W. i innych miejscowościach na terenie kraju działając ciągiem przestępstw wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabywał oraz pomagał do zbycia a także w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przyjmował i pomagał w ukryciu co najmniej 500 samochodów uzyskanych za pomocą czynu zabronionego, w tym:

-

samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 70.000 złotych utraconego w dniu 29.02.1996 roku na szkodę firmy (...) spółka z o.o.;

-

samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości ok. 64.000 złotych utraconego w dniu 4.07.1995 r. na szkodę Ambasady Federacji Rosyjskiej;

-

samochodu marki (...) bez numerów rejestracyjnych o wartości 33.000 złotych utraconego w dniu 21.10.1995 r. na szkodę firmy (...) w W.;

-

samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 83.000 złotych utraconego w dniu 22.05.1998 r. na szkodę J. Ł.

-

samochodu (...) nr rej (...) 40, o wartości 65.000 złotych utraconego w dniu 13.10.1995 r. na szkodę firmy (...) w W.,

które to pojazdy stanowiły mienie znacznej wartości, przy czym działał w związku o charakterze zbrojnym i z działalności tej uczynił sobie stałe źródło dochodu; to jest o czyn z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 91 § 1 k.k.

Sąd Rejonowy dla Warszawy - Śródmieścia wyrokiem z dnia 28 października 2013 r. w sprawie o sygn. II K 26/06 orzekł co następuje:

I. uznał oskarżonego Z. W. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia, który zakwalifikował z art. 258 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 258 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 17 § 1 pkt. 6 k.k. postępowanie karne prowadzone przeciwko oskarżonemu Z. W. w zakresie czynu opisanego w pkt. II aktu oskarżenia - umorzył;

III.  uznał oskarżonego za winnego czynu opisanego w pkt. III aktu oskarżenia, z tym, iż ustalił, że broń palną oskarżony posiadał w dniu 22 grudnia 1991 roku w W., który to czyn zakwalifikował z art. 263 § 2 k.k. i za to, na podstawie art. 263 § 2 k.k. skazał oskarżonego i wymierzył mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

IV.  oskarżonego Z. W. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. IV aktu oskarżenia;

V.  oskarżonego Z. W. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w pkt. V aktu oskarżenia;

VI.  oskarżonego Z. W. w granicach zarzutu z punktu VI aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w okresie od połowy 1994 roku do czerwca 1996 roku w W., działając w ramach ciągu przestępstw wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami nabywał oraz pomagał do zbycia następujących samochodów:

-

samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości 70.000 złotych utraconego w dniu 29.02.1996 roku na szkodę firmy (...) spółka z o.o.;

-

samochodu marki (...) nr rej (...) o wartości ok. 64.000 złotych utraconego w dniu 4.07.1995 r. na szkodę Ambasady Federacji Rosyjskiej;

-

samochodu marki (...) bez numerów rejestracyjnych o wartości 33.000 złotych utraconego w dniu 21.10.1995 r. na szkodę firmy (...) w W.;

-

samochodu (...) nr rej (...) 40, o wartości 65.000 złotych utraconego w dniu 13.10.1995 r. na szkodę firmy (...) w W.,

i każdy z tych czynów zakwalifikował jako występek z art. 291 § 1 k.k. i za to, na podstawie art. 291 § 1 k.k. oskarżonego skazał za każdy z nich, zaś na podstawie art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności;

VII.  na podstawie art. 85 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. biorąc za podstawę kary pozbawienia wolności wymierzone oskarżonemu Z. W. w pkt. I, III i VI sentencji wyroku, orzekł wobec oskarżonego karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności;

VIII.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego Z. W. kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 5 maja 2001 roku do dnia 5 maja 2005 r.;

Nadto - Sąd Rejonowy orzekł w przedmiocie kosztów postępowania, zasądzając od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa z tego tytułu kwotę 7.645,83 zł tytułem zwrotu części wydatków, zaś od pozostałej części kosztów sądowych Sąd Rejonowy oskarżonego zwolnił przejmując je na Skarb Państwa (punkt IX).

Apelację od wyroku wywiedli obaj działający w sprawie obrońcy oskarżonego, tj. ad w. P. D. i adw. W. K..

Adw. W. K. zaskarżył wyrok w całości w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w pkt. I, III i VI sentencji. Na podstawie art. 438 pkt. 2 k.p.k. wyrokowi w zaskarżonym zakresie zarzucił mającą wpływ na treść orzeczenia obrazę następujących przepisów postępowania:

-

art. 13 w związku z art. 596 k.p.k. polegającą na odstąpieniu od wyjaśnienia, w drodze odpowiednich wystąpień do władz polskich i austriackich, jaka była treść wniosku o ekstradycję oskarżonego noszącego datę 16 maja 2000 roku, oraz co było podstawą zatrzymania Z. W. w Austrii w dniu 2 maja 2001 r.;

-

art. 442 § 3 k.p.k. polegającą na tym, że Sąd I instancji nie zastosował się do wytycznych wyroku Sądu Odwoławczego co do kierunków postępowania przy ponownym rozpoznaniu sprawy, oraz wskazanych tam zapatrywań prawnych, czego bezpośrednią konsekwencją było także naruszenie przepisów art. 7 oraz 413 § 2 ust. 1 k.p.k. polegające na bezkrytycznej, dowolnej ocenie wiarygodności zeznań i wyjaśnień świadków koronnych J. S. (1) i Ł..

Podnosząc powyższe ten skarżący wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonym zakresie i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Drugi obrońca oskarżonego adw. P. D. powołując się na art. 444 k.p.k. zaskarżył wyrok w całości - za wyjątkiem punktu IV i V orzeczenia. Na zasadzie art. 427 § 2 k.p.k., art. 438 pkt. 2, pkt. 3, pkt. 4 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. wyrokowi zarzucił rażącą niesprawiedliwość wydanego orzeczenia wyłaniające się w niniejszej sprawie w sytuacji, gdy istnieją istotne wątpliwości co do winy sprawcy przestępstwa, a także wobec popełnienia przez Sąd I instancji rażących uchybień procesowych, mających bezpośredni wpływ na treść jakże błędnego wyroku - poza punktem IV i V - zapadłego w sprawie niniejszej. Zarzucił także:

I.  obrazę przepisów postępowania mającą bezpośredni wpływ na treść zaskarżonego wyroku poprzez pogwałcenie:

1/ przepisu art. 442 § 3 k.p.k. poprzez zaniechanie zrealizowania wskazań Sądu Odwoławczego (wymienionych na stronie 6-9 uzasadnienia orzeczenia Sądu Okręgowego w Warszawie Wydział X Karny - Odwoławczy z 28 grudnia 2005 r. sygn. akt X Ka 582/05) co doprowadziło do oczywiście błędnego wyrokowania w niniejszej sprawie i powoduje konieczność uchylenia wyroku;

2/ art. 17 § 1 pkt. 10 k.p.k. poprzez zaniechanie zażądania z Austrii wszystkich dokumentów o których mowa na k. 3321 (powołał się w tym zakresie na stronę 8 orzeczenia Sądu Odwoławczego), w sytuacji, gdy dopuszczalność ekstradycji w zakresie czynów wskazanych w postanowieniach Sądu Okręgowego w Warszawie, jak i Sądu Rejonowego budzi nadal bardzo poważne wątpliwości;

3/ art. 4, 5 § 2 , 7, 92 i 410 k.p.k. poprzez m.in. bezkrytyczne oparcie orzeczenia wyłącznie na niewiarygodnych zeznaniach świadków koronnych -J. S. (1) i I. Ł. bez żądnej weryfikacji zeznań tychże osób, które utraciły bądź mogły utracić status świadka koronnego;

II.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyrokowania, mający decydujący wpływ na jego treść, a polegający na:

1/ ustaleniu na str. 2 uzasadnienia zaskarżonego wyroku jakoby „podgrupa Z. W. najbliższe kontakty utrzymywała z Z.

R. i A. Z." bez najmniejszej nawet próby przesłuchania w charakterze świadków w/w z imienia i nazwiska osób;

2/ zaniechaniu ustalenia którejkolwiek z osób rzekomo wchodzącej w skład

tejże przestępczej podgrupy Pana Z. W.;

3/ uznaniu w pkt. III sentencji wyroku jakoby oskarżony „(...) broń palną

posiadał w dniu 22 grudnia 1991 roku (...)" i uznaniu na str. 6 uzasadnienia

zaskarżonego wyroku, że „można byłoby mu przypisać czyn zabroniony o

znamionach określonych w art. 158 § 1 k.k.", podczas gdy oskarżony jest

niewinny;

4/ zaniechaniu ustalenia, czy tożsamość „INNYCH OSÓB" o których mowa w zarzucie z pkt. VI była ustalona, czy też nieustalona;

5/ przyjęciu jakoby oskarżony „(...) nabywał oraz pomagał do zbycia wymienionych w wyroku samochodów" podczas gdy fakt taki oczywiście nie miał miejsca;

III. wymierzenie rażąco surowych kar jednostkowych jak i kary łącznej pozbawienia wolności w sytuacji, gdy przedmiotowe zdarzenia niesłusznie przypisane oskarżonemu miały miejsce bardzo wiele lat temu.

Podnosząc te wszystkie zarzuty drugi obrońca oskarżonego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Należy jednocześnie w tym miejscu wskazać, iż zaskarżony obecnie wyrok zapadł po przeprowadzeniu już po raz drugi postępowania sądowego, jako że pierwszy wydany w tej sprawie wyrok z dnia 2 listopada 2004 r. został uchylony do ponownego rozpoznania wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie X Wydział Karny - Odwoławczy z dnia 28 grudnia 2005 r. (X Ka 582/05).

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacje wywiedzione w sprawie niniejszej były skuteczne o tyle, że powodowały częściowe uchylenie zaskarżonego wyroku oraz częściową zmianę tegoż wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego Z. W. od czynu kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k., a zarzucanego oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia. Nie wszystkie jednak zarzuty wywiedzionych apelacji okazały się słuszne, o czym poniżej.

Na wstępie podnieść należy, iż analizując akta sprawy niniejszej i śledząc procedowanie Sądu I instancji w toku ponownego rozpoznania sprawy, nie sposób odmówić racji skarżącym, iż Sąd Rejonowy dopuścił się wielu rażących uchybień procesowych, które bez wątpienia miały wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 438 pkt. 2 k.p.k. Przede wszystkim podnieść tu należy ewidentne naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 4 k.p.k. - poprzez naruszenie art. 170 § 3 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., jak też art. 442 § 3 k.p.k.

Powyżej zaznaczono już, iż obecnie zaskarżony wyrok zapadł po ponownym przeprowadzeniu przewodu sądowego w sprawie niniejszej - w wyniku uchylenia poprzedniego (pierwszego) wyroku Sądu I instancji przez Sąd Okręgowy w Warszawie X Wydział Karny - Odwoławczy wyrokiem z dnia 28 grudnia 2005 r. w sprawie o sygn. X Ka 582/05. W uzasadnieniu tegoż wyroku odwoławczego Sąd Okręgowy formułując zalecenia wskazał na konieczność rozpoznania przez Sąd Rejonowy szeregu wniosków dowodowych jakie zostały złożone przez oskarżonego i jego obrońców na etapie poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego. Zalecił także - w odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia - aby kolejny ewentualny skazujący wyrok Sądu za objęte tym zarzutem czyny przestępne odpowiadał wymogom art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k., tj. aby w tym zakresie wyrok zawierał dokładne określenie przypisanych oskarżonemu czynów ze wskazaniem czasu, miejsca, sposobu i okoliczności ich popełnienia. Sąd Rejonowy jednak tych zaleceń Sądu Okręgowego nie wykonał; co więcej - przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Rejonowy uchylił się również od rozpoznania znacznej części wniosków dowodowych zawartych w akcie oskarżenia. Nie jest także znana przyczyna z której to Sąd Rejonowy odstąpił od przesłuchania świadka A. M., którego wzywał przez kilka terminów rozpraw i którego to przesłuchanie zostało zainicjowane przez Sąd z urzędu (vide k. 4261), a nadto o przesłuchanie tegoż świadka celem weryfikacji zeznań złożonych przez świadka I. Ł. wnosili także obrońcy oskarżonego (vide k. 4319) oraz sam oskarżony (vide k. 3435, k. 3465 -3467). Z akt sprawy niniejszej wynika tylko tyle w odniesieniu do powyżej kwestii, iż świadek A. M. wzywany na kilka terminów rozprawy przed Sądem się nie stawił, po czym Sąd odnotował w protokole fakt, iż świadek ten usunął swój adres mailowy (vide k. 4353), po czym nie podjął już żadnej czynności w odniesieniu do tegoż świadka, nie uzasadniając dlaczego faktycznie od tej czynności odstąpił. Takie procedowanie w sposób rażący naruszyło art. 170 § 3 k.p.k., który nakłada na Sąd

obowiązek odniesienia się do wniosków dowodowych stron w formie postanowienia. Naruszenie tegoż przepisu kodeksu postępowania karnego odnieść także należy do nie rozpoznania wniosków dowodowych oskarżonego i jego obrońców złożonych jeszcze na etapie poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego, a które to wnioski - zdaniem Sądu Okręgowego - niezaprzeczalnie winny być rozpoznane, jako zmierzające do podważenia wiarygodności zeznań złożonych w sprawie niniejszej przez dwóch świadków koronnych: J. S. (1) - w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt. I aktu oskarżenia a kwalifikowanego z art. 258 § 2 k.k. oraz I. Ł. - w odniesieniu do czynów z pkt. VI aktu oskarżenia, a kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. Tylko bowiem wówczas można będzie uznać, iż nie zostały naruszone w tym zakresie zasady statuowane w art. 7 k.p.k. i art. 5 § 2 k.p.k., a postępowanie prowadzone było zgodnie z obowiązującą w postępowaniu karnym zasadą obiektywizmu (art. 4 k.p.k.). Nie rozpoznanie tych wniosków dowodowych stanowiło też naruszenie art. 442 § 3 k.p.k., wobec zaleceń w tej kwestii zawartych w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok Sądu I instancji.

Zdaniem Sądu Okręgowego przy uwzględnieniu faktu uniewinnienia oskarżonego od części zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów, jak też częściowego już umorzenia postępowania w oparciu o art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k. - przy ponownym rozpoznaniu sprawy należało będzie rozpoznać liczne wnioski dowodowe oskarżonego złożone na etapie poprzedniego postępowania międzyinstancyjnego, m.in. na k. 3415, k. 3418, k. 3435, k. 3436, k. 3439, k. 3440, k. 3441, k. 3442, k. 3457, k. 3458, k. 3459, k. 3460, k. 3461, k. 3465 - 3466, k. 3467, k. 3487 - 3488, k. 3489, k. 3500, k. 3521, k. 3522, k. 3523, k. 3524, k. 3527, k. 3526, jako dotyczące właśnie zeznań złożonych przez w/w świadków koronnych i w odniesieniu do tych zarzutów, pod którymi jeszcze obecnie oskarżony stoi. Należało będzie także mieć na względzie pisemne wystąpienie oskarżonego zawarte na k. 3593 - 3639, albowiem treść tegoż pisma może w pewnych aspektach stanowić wnioski dowodowe w sprawie, m.in. o przesłuchanie A. Z., świadka Z. R. i innych jeszcze osób. Koniecznym będzie także rozpoznanie wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego z k. 3415, w zakresie jego pkt. 3, jako również zmierzającego do weryfikacji zeznań świadka I. Ł. w odniesieniu do czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. VI aktu oskarżenia. W tym miejscu podnieść także należy, iż nie rozpoznanie wniosków dowodowych stron procesu

nie jest uchybieniem procesowym tylko wówczas, jeżeli zostanie w sposób właściwy wykazane, że wniosek dowodowy nie mógł zostać uwzględniony i podlegał oddaleniu (vide Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.09.2013 r. III KK156/13). Sąd Rejonowy zaś w swoim uzasadnieniu nie odniósł się do tej kwestii. Sąd Okręgowy stoi także na stanowisku, że zaniechanie wydania postanowienia o oddaleniu wniosku dowodowego stanowi zawsze rażące naruszenie art. 170 § 3 k.p.k., gdyż uniemożliwia poznanie stanowiska organu procesowego w tym zakresie. Właściwe procedowanie w kwestii wniosków dowodowych stron stanowi też bardzo ważny element materialnego prawa do obrony oraz gwarancji kontradyktoryjnej formy rzetelnego procesu (vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 15.01.2013 r. II Aka 247/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11.01.2012 r. III KK 182/11).

Z akt sprawy wynika przy tym, co już również sygnalizowano powyżej, że Sąd Rejonowy nie odniósł się także w żaden sposób do wniosków dowodowych zawartych w akcie oskarżenia o przesłuchanie: R. P., R. S., M. J., R. B., D. W. i L. B. , pomimo tego, że wystąpił nawet do bazy PESEL o ustalenie aktualnych adresów części z w/w osób (vide k. 397 - 3980). Sąd Rejonowy nie odniósł się także do wniosków dowodowych Prokuratora zawartych w akcie oskarżenia o odczytanie zeznań szeregu świadków, w tym pokrzywdzonego K. C..

Nie rozpoznanie tak licznych wniosków dowodowych powoduje, że oczywistym jest przyjęcie naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 4 k.p.k. - poprzez naruszenie art. 170 § 3 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k., tym bardziej, że wnioski dowodowe złożone przez oskarżonego i jego obrońców zmierzają przecież do wykazania niewiarygodności zeznań świadków I. Ł. i J. S. (1) na których to zeznaniach Sąd Rejonowy oparł skazanie oskarżonego za czynu zarzucane mu w pkt. I i VI aktu oskarżenia. W tym stanie rzeczy obecnie nie można także odmówić słuszności zarzutom apelacji, że Sąd Rejonowy dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych, albowiem - wobec nie rozpoznania tak licznych wniosków dowodowych - nie ma możliwości uznania w sposób pewny, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest pełny i że poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są prawdziwe, czego wymaga art. 2 § 2 k.p.k.

Mając na względzie sformułowany przez Sąd Rejonowy w zaskarżonym wyroku opis czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. VI aktu oskarżenia podkreślić należy -także sygnalizowane już wcześniej - istotne naruszenie art. 413 § 2 pkt. 1 k.p.k. Nie trzeba bowiem chyba przypominać, że ciąg przestępstw (art. 91 § 1 k.k.) nie może być utożsamiany z czynem ciągłym (art. 12 k.k.j. Ciąg przestępstw to konstrukcja prawna w świetle której - za dwa lub więcej przestępstw popełnionych przez sprawcę w podobny sposób i w krótkich odstępach czasu orzeka się jedną karę. Konstrukcja ta nie pozwala jednak na odstąpienie od dokonania przez Sąd precyzyjnego opisu czynów składających się na ciąg przestępstw. Każdy z nich powinien być zatem w wyroku dokładnie opisany, ze wskazaniem czasu, miejsca i okoliczności jego popełnienia. Tymczasem Sąd Rejonowy nie ustalił nawet dat czynów kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k., a które miały składać się na ciąg przestępstw przypisanych oskarżonemu w pkt. VI zaskarżonego wyroku, ograniczając się do wskazania dat w jakich popełnione zostały przestępstwa kradzieży pojazdów, które to następnie miały stać się przedmiotami czynności wykonawczych zarzucanych oskarżonemu. Nadto - według zaskarżonego wyroku w odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia - oskarżony Z. W. miał popełniać czyny kwalifikowane z art. 291 § 1 k.k. a tworzące ciąg przestępstw w okresie od połowy 1994 roku do czerwca 1996 roku, tymczasem najwcześniejsza kradzież pojazdu wskazana przez Sąd Rejonowy miała mieć miejsce w dniu 4 lipca 1995 roku.

W odniesieniu do zarzutu z pkt. VI aktu oskarżenia należy też podkreślić naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 7 k.p.k. oraz art. 424 § 1 k.p.k. a polegające na braku ustosunkowania się w uzasadnieniu wyroku do sprzeczności jakie występują pomiędzy zeznaniami świadków I. Ł. i P. S., jak też w samych zeznaniach tych świadków - w odniesieniu do okoliczności zbycia pojazdów stanowiących przedmiot czynności wykonawczych zarzucanych oskarżonemu.

Wskazać bowiem trzeba, iż na k. 915 świadek Ł. podał, iż samochód (...) jesienią 1995 r. sprzedał Z. W.; na k. 965 -podał, że samochód (...) o numerach korpusu dyplomatycznego jego grupa także sprzedała Z. W.. Natomiast na rozprawie przed Sądem (k.2424) świadek Ł. podał już odmiennie, że w/w samochód M. C. sprzedał za pośrednictwem (...), czyli oskarżonego. Zeznając zaś w odniesieniu do w/w samochodu marki (...) podał, że nie pamięta od kogo dostał za ten samochód

pieniądze (k.2426, k. 2427). Sąd Rejonowy w żaden sposób do tych sprzeczności i nieścisłości się nie odniósł. Warto także zaś wskazać w tym miejscu, iż z zeznań świadka Ł. (k. 1172) wynika, że głównymi odbiorcami skradzionych przezeń samochodów byli (...) i (...), a więc że oskarżony „głównym odbiorcą" nie był.

W odniesieniu do samochodu marki (...) sprzeczne ze sobą zeznania, jak też sprzeczne z w/w zeznaniami I. Ł. złożył także świadek P. S., albowiem na k. 981 podał, że samochód ten sprzedał koledze oskarżonego, zaś na k. 997 stwierdził już, że ten samochód kupił właśnie oskarżony. Warto także wskazać, iż w odniesieniu do samochodu marki (...) skradzionego na szkodę firmy (...) sp. z o.o. i użytkowanego przez B. K. (a zatem tego objętego zarzutem z pkt. VI) świadek P. S. stwierdził, że nic na ten temat nie pamięta (k. 999).

Wzajemna niespójność zeznań świadka I. Ł. i P. S. dotyczy także samochodu marki (...) a objętego zarzutem stawianym oskarżonemu w pkt. VI aktu oskarżenia - albowiem świadek I. Ł. (k. 966) podał, że samochód ten sprzedał oskarżonemu za kwotę około 2000 USD, zaś świadek P. S. (vide k. 990 - 991) podał, że pojazd ten został sprzedany oskarżonemu za kwotę 600 USD. Do tej niespójności zaś Sąd Rejonowy także nie odniósł się w żaden sposób.

W kontekście wskazanych wyżej sprzeczności i niespójności w zeznaniach świadków I. Ł. i P. S. oraz wobec treści zarzutów stawianych oskarżonemu Z. W. w pkt. VI aktu oskarżenia, a kwalifikowanych z art. 291 § 1 k.k. - nie odniesienie się przez Sąd do tych kwestii nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Istotną bowiem różnicą jest to, czy samochód marki (...) nabył oskarżony, czy też jego znajomy. W tym pierwszym bowiem przypadku mamy do czynienia z przestępstwem paserstwa właśnie po stronie oskarżonego, zaś w drugim - o paserstwie po stronie oskarżonego co do rzeczonego samochodu nie może być mowy. Każda sprzeczność w zeznaniach świadków ma też znaczenie dla oceny wiarygodności tych zeznań.

Mając na względzie powyższe stwierdzić także trzeba, iż rację mają skarżący zarzucając Sądowi Rejonowemu naruszenie art. 410 k.p.k. oraz art. 7 k.p.k., jako że tak

wybiórcza ocena zeznań świadków I. Ł. i P. S. dokonana przez Sąd Rejonowy, wskazuje w sposób oczywisty na to, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie jedynie na części ujawnionego w sprawie materiału dowodowego. Istotą przepisu art. 410 k.p.k. jest bowiem to, że sąd ferując wyrok nie może opierać się na tym, co nie zostało ujawnione na rozprawie, jak również i to, że wyroku nie wolno wydawać na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, a musi on być wynikiem analizy całokształtu ujawnionych okoliczności, a więc i tych, które je podważają. Natomiast przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, zgodnie z art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy m.in. stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających tak na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14.06.2013 r. IV KK 82/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15.12.2011 r. II KK 183/11).

Konkludując tę część rozważań stwierdzić trzeba raz jeszcze, że wskazane powyżej uchybienia proceduralne Sądu I instancji - obligowały Sąd Okręgowy do uchylenia zaskarżonego wyroku z zakresie odnoszącym się do czynów zarzucanych oskarżonemu Z. W. w pkt. I i VI aktu oskarżenia, czyli w zakresie pkt. I, VI, VII, VIII i IX sentencji zaskarżonego wyroku, albowiem bez wątpienia stwierdzone uchybienia miały wpływ na treść zaskarżonego wyroku w tej części.

Podnieść przy tym należy, iż wystosowane przez Sąd Rejonowy wezwanie skierowane do oskarżonego, stwierdzające, iż jeśli oskarżony chce złożyć jakiekolwiek wnioski dowodowe w sprawie to powinien to uczynić ostatecznie na terminie rozprawy w dniu 12.04.2013 r. (vide k. 4303) i brak odpowiedzi oskarżonego na to wezwanie (abstrahując od tego, że przepisy kodeksu postępowania karnego nie przewidują możliwości wyznaczania oskarżonemu terminu na składanie wniosków dowodowych) -nie zwalniało Sądu Rejonowego od rozpoznania wcześniej już wywiedzionych przez oskarżonego i jego obrońców wniosków dowodowych, tym bardziej, że takie przecież były zalecenia Sądu Okręgowego, który to uchylił pierwszy wyrok wydany w sprawie niniejszej. Stwierdzić także trzeba w tym miejscu, iż wobec wyartykułowanych powyżej uchybień procesowych i przy uwzględnieniu dotychczas zgromadzonego już w sprawie materiału dowodowego - wniosek apelacji obrońcy oskarżonego adw. W. K. - o uniewinnienie oskarżonego w zakresie w jakim tyczył się czynów

zarzucanych oskarżonemu w pkt. I i VI aktu oskarżenia - Sąd Okręgowy uznał za przedwczesny.

Pobocznie nadto podnieść należy, iż śledząc tok procedowania Sądu Rejonowego w sprawie niniejszej trudno się oprzeć wrażeniu, iż Sąd ten nie znał do końca zawartości akt sprawy. Do materiału dowodowego bowiem zaliczono - według aktu oskarżenia -dokumenty znajdujące się w tomie X akt postępowania przygotowawczego, czyli dokumenty od k. 1558 - 1667, zaś ten tom akt sprawy w całości i w oryginale został wyłączony do sprawy dotyczącej oskarżonego R. S. jeszcze w toku pierwszego rozpoznania mniejszej sprawy (vide k. 2170]. Nadto - Sąd Rejonowy dwukrotnie zaliczył do materiału dowodowego te same dokumenty oraz uznał za ujawnione bez odczytywania zeznania tych samych świadków (vide k. 4191 - 4192, k. 4353-4354).

Odrębnym natomiast zagadnieniem jest rozstrzygniecie Sądu Okręgowego w przedmiocie zarzutów stawianych oskarżonemu w pkt. II i III aktu oskarżenia, czyli w odniesieniu do czynów kwalifikowanych w akcie oskarżenia z art. 159 k.k. oraz z art. 263 § 2 lek.

W zakresie czynu polegającego na udziału w pobiciu K. C. w dniu 22 grudnia 1991 r. Sąd Okręgowy uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego należy utrzymać w mocy, pomimo tego, iż wskazane wcześniej uchybienia proceduralne tyczyły się także tej części zaskarżonego wyroku. Szczególnie zaś rażącym uchybieniem w tym zakresie było zaniechanie przez Sąd Rejonowy ujawnienia zeznań złożonych przez pokrzywdzonego K. C.. W tym jednak zakresie bez wątpienia mamy do czynienia z przesłanką o której mowa w art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., czyli przedawnieniem karalności tegoż czynu, jak słusznie przyjął Sąd Rejonowy. Ta właśnie okoliczność generowała decyzję Sądu Okręgowego o utrzymaniu w mocy w tej części zaskarżonego wyroku. Sąd Okręgowy poprawił jedynie kwalifikację prawną tegoż czynu, albowiem tej czynności zaniechał Sąd Rejonowy, zwracając jednak na to uwagę w uzasadnieniu swojego orzeczenia. Czyn zarzucany oskarżonemu w pkt. II aktu oskarżenia faktycznie bowiem został zakwalifikowany przez Sąd Rejonowy z art. 158 § 1 k.k., co wprost wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku, a nie z art. 159 k.k., jak to wskazano w akcie oskarżenia.

W odniesieniu do w/w czynu zarzucanego oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia należy też wskazać, iż Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw do uwzględnienia wniosku apelacji adw. P. D., aby i w tym zakresie zaskarżony wyrok uchylić i sprawę przekazać do ponownego rozpoznania w I instancji. Tego rodzaju rozstrzygniecie bowiem nie zmieniło by w tym zakresie sytuacji prawnej oskarżonego Z. W., albowiem nawet w sytuacji uchylenia wyroku w tej części Sąd I instancji, z mocy art. 17 § 1 pkt. 6 k.p.k., przy uwzględnieniu kierunku obu wywiedzionych apelacji, zobligowany byłby do umorzenia postępowania w tej części.

Odnosząc się zaś do czynu zrzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt. III aktu oskarżenia, czyli czynu kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k., a polegającego na posiadaniu w dniu 22 grudnia 1991 r. w W. bez wymaganego zezwolenia broni palnej w postaci pistoletu marki CZ kal. 9 mm o nieustalonych numerach seryjnych - stwierdzić należy, iż analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie niniejszej, który to materiał wprost tyczy się tego zarzutu, prowadziła Sąd Okręgowy do uznania, iż oskarżony Z. W. winien być od tegoż czynu uniewinniony, jako że zdaniem Sądu Okręgowego materiał dowodowy nie pozwala na inne rozstrzygnięcie, zaś inicjatywa dowodowa w tej części została wyczerpana. Wskazać trzeba, iż ten zarzut stawiany oskarżonemu opierał się tylko i wyłącznie na zeznaniach świadka koronnego J. S. (1). Dowód z takich zeznań, jako dowód z pomówienia, jak to wielokrotnie podkreślano już w orzecznictwie Sądu Najwyższego -staje się dowodem popełnienia przestępstwa, o ile jest logiczny, konsekwentny, zgodny z logiką zdarzeń i nie jest wyrazem osobistego zainteresowania pomawiającego ukierunkowanego na umniejszenie zakresu odpowiedzialności świadka koronnego, a także prowadzi do stanowczych wniosków co do przebiegu wydarzeń istotnych z punktu odpowiedzialności karnej oskarżonego [vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2012 r. WA 24/12; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.11.2009 r. II KK 155/09). Mając powyższe na względzie stwierdzić zaś trzeba, iż zeznaniom świadka koronnego J. S. (1) w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt. III aktu oskarżenia nie można nadać waloru kategoryczności. Nieścisłości występujące w tych zeznaniach nie mogą być też traktowane jako „drobne sprzeczności wynikające ze znacznej odległości czasowej składanych przez świadka koronnego wyjaśnień" (vide wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20.11.2012 r. WA 24/12). Na pewno też całościowe zeznania świadka (...)

J. S. (1) w odniesieniu do czynu zarzucanego oskarżonemu Z. W. w pkt. III aktu oskarżenia - nie pozwalają na przyjęcie stanowczych ustaleń faktycznych w tym zakresie. Z tego też względu Sąd Okręgowy w tej części zaskarżony wyrok zmienił i oskarżonego od popełnienia tegoż konkretnego czynu uniewinnił. Celem szczegółowego wyjaśnienia powyższego stanowiska Sądu Okręgowego należy przytoczyć zeznania świadka J. S. (1) tyczące się zarzutu posiadania przez oskarżonego w dniu 22.12.1991 r. pistoletu marki CZ. I tak w swoich pierwszych zeznaniach w tym przedmiocie złożonych na etapie postępowania przygotowawczego na k. 377 świadek J. S. (1)zeznał, że „Z. (czyli oskarżony) miał pistolet CZ". Tu świadek nie wskazał więc ani czasu ani miejsca posiadania przez oskarżonego rzeczonej broni. Po ujawnieniu tych zeznań w toku przewodu sądowego wskazał zaś, że nie potrafi odpowiedzieć na pytanie skąd wiedział o rodzaju broni posiadanej przez oskarżonego i nie pamięta też czy ją u niego widział, czy ktoś mu tylko o tym mówił, albowiem tego faktu „nie zarejestrował" (vide k. 4112). W dalszej części swoich zeznań z postępowania przygotowawczego, zeznając na okoliczności tyczące się zdarzenia jakie miało miejsce pod klubem (...) w dniu 22.12.1991 r. podał, że „niektórzy tam zgromadzeni mieli pistolety", że „widział, jak do K. C. wówczas strzelali „K., S., J. D., Z. i S.oraz jeszcze kilka innych osób, których nie pamięta". Stwierdził także, iż „widział, że pociski trafiają w K. C. kilka razy, bo kilka razy się potknął jak po uderzeniu" (vide k. 396). Zeznając dalej na k. 711 stwierdził, że „widział, jak do K. C. strzelali: R., S., K., D. i S.". Tu nie wymienił już więc oskarżonego. W kolejnym zaś akapicie wskazał, że wśród strzelających był Z. W.. Podał tu także, iż „przypomniał sobie, że przed zdarzeniem na parkingu pod klubem (...) widział u (...) (czyli oskarżonego) pistolet CZ kal 9 mm, który miał z przodu, na brzuchu, za paskiem spodni". Na karcie 822 podał, że „w kierunku C. strzelali: (...), (...), ludzie od (...), (...), R., K., J. D. i (...)". Te właśnie przytoczone zeznania świadka J. S. (1) prowadziły Sąd Rejonowy do uznania, że oskarżony Z. W. jest winny czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia, a kwalifikowanego z art. 263 § 2 k.k. Sąd Okręgowy tegoż stanowiska Sądu Rejonowego nie podziela, albowiem w ocenie Sądu Okręgowego - co już zaznaczono wcześniej - zeznania te nie mogą być uznane za kategoryczne i jako takie za pozwalające na przyjęcie, iż oskarżony Z. W. w dniu 22.12.1991 r. na

pewno posiadał broń w postaci pistoletu CZ kal. 9 mm. Z racji przy tym tego, że na miejscu zdarzenia pod klubem (...) nie ujawniono łusek od broni o jakiej mowa, a nadto, że materiał dowodowy nie potwierdził, tego aby K. C. został w tym dniu postrzelony, wbrew temu co twierdził świadek J. S. (1) (vide k. 171 -174 opinia medyczna), zdaniem Sądu Okręgowego, nie można nawet wykluczyć i takiej sytuacji, że przedmiot który świadek J. S. (1) opisywał w swoich zeznaniach jako będący w posiadaniu oskarżonego w dniu 22.12.1991 r. był jedynie atrapą broni. Wskazać także należy, iż Sąd Rejonowy ponownie w tej sprawie procedując nie ujawnił zeznań świadka J. S. (1), a składanych w toku pierwszego rozpoznania sprawy niniejszej w I instancji, a znajdujących się na k. 2351v -2354, zaś z tych zeznań świadka wynika, że wcale nie był on pewien jaką broń posiadał oskarżony. Nie był też pewien czy to co oskarżony miał posiadać pod klubem (...) to była broń ostra (k. 2352v). Pomimo nie ujawnienia tych zeznań przez Sąd Rejonowy w toku rozpoznania sprawy - Sąd Okręgowy nie mógł ich pominąć, jako że ich uwzględnienie powoduje sytuację dla oskarżonego korzystną. Ponownie zatem stwierdzić należy, iż całościowe zeznania świadka J. S. (1) -stanowiące zresztą jedyny dowód mający potwierdzać zarzut stawiany oskarżonemu w pkt. III aktu oskarżenia - jako lakoniczne, nie kategoryczne, a wręcz stwierdzające niepewność świadka co do rodzaju broni posiadanej przez oskarżonego i tym samym nie pozwalające nawet na uznanie, że oskarżony posiadał broń w rozumieniu przepisów ustawy prawo o broni i amunicji - nie są wystarczające dla przypisania oskarżonemu winy w odniesieniu do czynu zarzucanego mu w pkt. III aktu oskarżenia, co musiało powodować wydanie przez Sąd Odwoławczy rozstrzygnięcia reformatoryjnego w tej części poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia tegoż czynu.

Sąd Okręgowy nie podzielił natomiast zarzutów sformułowanych w obu wywiedzionych w sprawie apelacjach, jakoby Sąd Rejonowy procedując w sprawie niniejszej naruszył art. 13 k.p.k. i art. 596 k.p.k., czyli obowiązującą przy ekstradycji zasadę specjalności, statuującą, iż osoba wydana przez państwo obce władzom polskim w oparciu o decyzję o ekstradycji nie może być skazana za czyn inny niż ten w związku z którym nastąpiło wydanie. W tym zakresie wskazać trzeba, iż bez wątpienia oskarżony Z. W. został wydany władzom polskim w oparciu o decyzję o ekstradycji. Nie można natomiast uznać, iż czyny o których traktuje akt oskarżenia wywiedziony w sprawie niniejszej nie zostały ujęte w decyzji o ekstradycji oskarżonego, co

skutkowałoby przyjęciem naruszenia w/w przepisów kodeksu postępowania karnego. W toku ponownego postępowania w sprawie niniejszej Sąd Rejonowy uzyskał odpis postanowienia Wyższego Sądu Krajowego w Wiedniu, gdzie stwierdzone zostało wprost, iż w dniu 21.08.2001 r. tenże Sąd zezwolił na ekstradycję oskarżonego Z. W. celem ścigania za wszystkie czyny objęte aktem oskarżenia w sprawie niniejszej (vide k. 3737]. Ta decyzja Sądu Krajowego w Wiedniu powoływała się przy tym na wniosek o ekstradycję Prokuratora Okręgowego z dnia 16.05.2001 roku. Tak datowany wniosek o ekstradycję oskarżonego, w którym wskazane zostały wszystkie zarzuty z aktu oskarżenia został też załączony do akt sprawy niniejszej (vide k. 3446 -3449]. Zarzuty formułowane przez skarżących w tym zakresie skupiają się na jednym dokumencie załączonym do akt niniejszej sprawy, a mianowicie na piśmie Ministra Sprawiedliwości RP z dnia 17.05.2001 r. stanowiącym pismo przewodnie do wniosku o ekstradycję oskarżonego Z. W. kierowanym do Wyższego Sądu Krajowego w Wiedniu, w którym stwierdzone zostało, że przekazywany jest wniosek o ekstradycję oskarżonego datowany na dzień 16.05.2000 roku (vide k. 1674 - tom X). Pismo to przywoływało przy tym w swej treści, czego także skarżący zdają się nie dostrzegać, kwalifikację prawną wszystkich czynów opisanych szczegółowo we wniosku o ekstradycję oskarżonego datowanym na dzień 16.05.2001 r. Skarżący nie dostrzegają także, iż w aktach sprawy na k. 3471 znajduje się pismo Prokuratury Okręgowej z którego wynika, że nie było analogicznego wystąpienia o ekstradycję oskarżonego Z. W. datowanego na dzień 16.05.2000 r., a tym samym, iż wskazanie daty 16.05.2000 r. należy traktować jako oczywistą omyłkę pisarską. W ocenie Sądu Okręgowego powyższemu przyjęciu nie sposób zaprzeczyć, przy uwzględnieniu chociażby treści postanowienia Sądu Krajowego w Wiedniu zezwalającego na ekstradycję oskarżonego Z. W., które to powołuje się na wniosek Prokuratora Okręgowego z dnia 16.05.2001 r. Takiego przy tym stanowiska nie zmienia fakt (bezsporny w sprawie), że oskarżony Z. W. został zatrzymany w Austrii jeszcze przed sporządzeniem w/w wniosku o ekstradycję, jako że z innych pism załączonych do akt sprawy a nadesłanych przez władze Austrii - wiadomo, że oskarżony przebywał w areszcie ekstradycyjnym Sądu Krajowego do Spraw Karnych w Wiedniu od dnia 4.05.2001 r., zaś 1.10.2001 r. został przekazany władzom polskim w oparciu o decyzję o ekstradycji z dnia 21.08.2001 r. (vide k. 1691). Co więcej - zatrzymanie oskarżonego na terenie Austrii nastąpiło nawet przed przedstawieniem oskarżonemu

zarzutów w sprawie niniejszej, albowiem postanowienie o przedstawieniu oskarżonemu zarzutów w tej sprawie nosi datę 14.05.2001 r. (vide k. 1658). Nie znaczy to jednak, że w sprawie niniejszej naruszono zasadę specjalności z art. 596 k.p.k. Skarżący pomijają przy tym, iż oskarżony Z. W. został wydany władzom polskim nie tylko w odniesieniu do zarzutów formułowanych względem niego w sprawie niniejszej, a toczącej się w postępowaniu przygotowawczym pod sygn. VI Ds. 54/00, ale także do innej jeszcze sprawy toczącej się pod sygn. VI Ds. 89/00. Z akt sprawy wynika także, iż osoba oskarżonego pozostawała w zainteresowaniu organów ścigania w innych też postępowaniach, m.in. w postępowaniu o sygn. VI Ds. 19/98 iw tym zakresie nawiązano kontakt z policją austriacką już w dniu 25.04.2001 r., jako że posiadano informację, że oskarżony w tym kraju właśnie przebywa (vide k. 1661). Zdaniem Sądu Okręgowego przy uwzględnieniu całości powyższych stwierdzeń nie ulega wątpliwości, że oskarżony Z. W. został zatrzymany na terytorium Austrii przed sporządzeniem wniosku o ekstradycję tyczącego się sprawy niniejszej i przed wydaniem postanowienia o przedstawieniu zarzutów w sprawie niniejszej. Te jednak okoliczności, w świetle jasnej treści orzeczenia Sądu Krajowego w Wiedniu - zezwalającego na ekstradycję oskarżonego i precyzyjnie zakreślającego zakres tej ekstradycji - pozwalają na jednoznaczne przyjęcie, że prowadzenie niniejszego postępowania przeciwko oskarżonemu jest i było dopuszczalne w rozumieniu art. 596 k.p.k. Podzielić natomiast należy zarzuty skarżących, iż Sąd Rejonowy (tu także wbrew zaleceniom Sądu Okręgowego zawartych w uzasadnieniu wyroku uchylającego pierwszy wydany w tej sprawie wyrok Sądu I instancji), nie ustalił w jakiej faktycznie dacie oskarżony został zatrzymany na terytorium Austrii. Sam oskarżony podaje bowiem, że nastąpiło to w dniu 2.05.2001 r. Sąd Rejonowy podjął działania w tym zakresie w dniu 7.03.2005 r. (vide k. 3321), przesyłając stosowne pismo do Sądu Krajowego do Spraw Karnych w Wiedniu, ale odpowiedź na to pismo nie nadeszła. Stwierdzić przy tym trzeba, iż powyższa okoliczność, choć wyjaśniona być powinna, może mieć znaczenie jedynie dla kwestii ewentualnego zaliczenia oskarżonemu okresów pozbawienia wolności na poczet orzeczonej względem niego kary.

Nie można także podzielić zarzutów skarżących jakoby wiążącym zaleceniem dla Sądu ponownie rozpoznającego sprawę w rozumieniu art. 442 § 3 k.p.k. było stwierdzenie przez Sąd Odwoławczy zawarte w uzasadnieniu wyroku uchylającego pierwszy wyrok wydany w sprawie przez Sąd I instancji, że „zeznania J. S. (1)

J. S. (1) i I. Ł. nie mogą być uznane za jedyną podstawę przypisanych oskarżonemu przestępstw jako mało precyzyjne i nie poparte innymi dowodami". Sąd odwoławczy może bowiem sąd pierwszej instancji zobowiązać do wyjaśnienia określonych kwestii i stosownej interpretacji przepisów prawa, ale nigdy nie jest władny zalecić mu dokonania konkretnych ustaleń faktycznych (vide Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 14 maja 2013 r. II AKa 7/13). Sąd odwoławczy nie ma prawa, wydając jakiekolwiek zalecenie, ograniczać zasady swobodnej oceny dowodów (art. 7 k.p.k.) przez Sąd pierwszej instancji, w szczególności poprzez wskazanie co do oceny dowodów (vide postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2.02.2009 r. IIKK224/08).

Procedując ponownie w sprawie niniejszej Sąd I instancji będzie miał na względzie całość powyższych wskazań Sądu Odwoławczego. Przede wszystkim rozpozna wnioski dowodowe oskarżonego i jego obrońców znajdujące się w aktach sprawy, które zmierzają do weryfikacji zeznań złożonych w sprawie przez świadków koronnych J. S. (1) i I. Ł. w zakresie w jakim tyczą się one czynów podlegających jeszcze osądowi, a więc czynów zarzucanych oskarżonemu w pkt. I i VI aktu oskarżenia, w tym wnioski o przesłuchanie świadka A. M.. Odniesie się także do wszystkich wniosków dowodowych zawartych w akcie oskarżenia. Przesłucha ponownie oskarżonego oraz świadków I. Ł., P. S. i J. S. (1). W zakresie zaś dowodów, które zostały przez Sąd Rejonowy przeprowadzone, a które nie miały wpływu na uchylenie wyroku - będzie mógł poprzestać na ich ujawnieniu, zgodnie z art. 442 § 2 k.p.k. Oceniając ponownie materiał dowodowy zgromadzony w sprawie Sąd I instancji uczyni to zgodnie z art. 7 k.p.k., odnosząc się do sprzeczności i nieścisłości wynikających z zeznań świadka I. Ł. i P. S.. Sąd I instancji winien także podjąć czynności mające na celu ustalenie w jakiej faktycznie dacie oskarżony został zatrzymany na terytorium Austrii, w tym też zakresie zasadnym wydaje się być zapoznanie z aktami sprawy o sygn. VI Ds. 89/00 oraz VI Ds. 19/98 Prokuratury Okręgowej w Warszawie. Procedując ponownie w sprawie Sąd I instancji będzie miał też na względzie treść art. 443 k.p.k., jako że apelacje w sprawie wywiedli jedynie obrońcy oskarżonego. Natomiast w razie wyrażenia przez którąkolwiek ze stron postępowania woli co do zaskarżenia wyroku jaki w sprawie zapadnie - Sąd I instancji sporządzi uzasadnienie wyroku w sposób uwzględniający treść art. 424 § 1 i 2 k.p.k.

Wskazać także należy, iż Sąd Okręgowy przekazał niniejszą sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie jako właściwemu w I instancji, albowiem obecnie jeden z czynów pod zarzutem których stoi oskarżony, a kwalifikowany z art. 258 § 2 k.k., zgodnie z art. 25 § 1 pkt. 2 k.p.k. należy już do właściwości rzeczowej Sądu Okręgowego w I instancji.

Sąd Odwoławczy orzekł także o przejęciu całości kosztów postępowania odwoławczego na Skarb Państwa, pomimo częściowego nie uwzględnienia wywiedzionych w sprawie apelacji i rozstrzygnięcia o częściowym utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy, albowiem przy uwzględnieniu całościowego orzeczenia Sądu Odwoławczego tylko takie rozstrzygnięcie w przedmiocie tych kosztów jest rozstrzygnięciem słusznym.

Z tych wszystkich względów Sąd Odwoławczy orzekł jak w wyroku.