Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 października 2014 roku

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie III Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Westra

Protokolant: p.o. protokolanta Piotr Malicki

po rozpoznaniu w dniu 20 października 2014 roku w Warszawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego (...) z siedzibą w W.

przeciwko M. A.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt III C 969/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 czerwca 2014 r. powód (...) Fundusz Inwestycyjny (...) z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanej kwotę 79.817,22 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 4 czerwca 2014 r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm prawem przepisanych.

Pozwana M. A. na rozprawie w dniu 20 października 2014 r. wniosła o oddalenie powództwa równocześnie podnosząc zarzut przedawnienia roszczenia dochodzonego przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny.

Pozwana M. A. w dniu 15 maja 2009 r. zawarła z (...) SA Spółka Akcyjna Oddział w Polsce z siedzibą w W. (zwanym dalej (...) S.A.”) umowę restrukturyzacyjną nr (...). Na mocy powyższej umowy pozwana otrzymała kredyt, zobowiązując się do jego zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, prowizją od udzielonego kredytu oraz kosztami i opłatami, w terminie i na zasadach określonych w umowie. W umowie jako adres zameldowania pozwanej wskazano: M. (...) (okoliczności bezsporne, dowód: pozew k. 4, umowa restrukturyzacyjna k. 20-23, stanowisko pozwanej k. 100).

W dniu 31 grudnia 2012 r. nastąpiło połączenie prawne (...) Bank (...) S.A. i (...) S.A. W wyniku połączenia powstał podmiot o nazwie prawnej (...) Bank (...) S.A., z siedzibą w W., przy ul. (...), (...) W., wpisany do Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy, XII Wydział Gospodarczy pod numerem KRS (...) (okoliczność bezsporna, dowód: odpis pełny z rejestru przedsiębiorców k. 59-71).

Zobowiązanie wynikające z umowy z dnia 15 maja 2009 r. nie zostało uregulowane przez pozwaną w terminie określonym w umowie, w związku z czym umowa ta została pozwanej skutecznie wypowiedziana w 2009 r. Pozwana otrzymała wypowiedzenie powyższej umowy w 2009 r. (dowód: pozew k. 4, stanowisko pozwanej k. 100).

W dniu 23 grudnia 2013 r. (...) Bank (...) S.A. zbył, przysługującą mu na podstawie umowy z dnia 15 maja 2009 r., wierzytelność w kwocie 76.931,03 zł na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego (...) z siedzibą w W. (dowód: pismo (...) Bank (...) S.A. k. 16, umowa przelewu wierzytelności wraz z załącznikami 24-58).

W piśmie z dnia 7 lutego 2014 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. skierował do pozwanej informację o dokonaniu przelewu wierzytelności wynikającej z umowy kredytu z dnia 15 maja 2009 r. na rzecz powoda (...) Funduszu Inwestycyjnego (...) z siedzibą w W.. (...) Bank (...) S.A. adresując przedmiotowe pismo wskazał błędny adres pozwanej – podał odmienny od wskazanego w umowie z dnia 15 maja 2009 r. kod pocztowy miejscowości M.. W piśmie z dnia 7 lutego 2014 r. powód wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia wynikającego z umowy kredytu z nr (...) w kwocie 77737,73 zł w terminie 7 dni. Powyższe pismo skierowane zostało przez powoda na adres nie będący adresem zameldowania pozwanej – powód również wskazał błędny kod pocztowy miejscowości M.. Powyższe pisma nie zostały doręczone pozwanej (dowód: pisma z dnia 7 lutego 2014 r. k. 14-19, umowa restrukturyzacyjna k. 20, stanowisko pozwanej k. 100).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty przedstawione przez powoda, których autentyczności pozwana nie kwestionowała. Sąd dał wiarę pozwanej w zakresie w jakim wskazywała ona, iż umowa kredytu z nr (...) wypowiedziana jej została w 2009 r. Podkreślić należy, iż powyższa okoliczność nie została zaprzeczona przez stronę powodową. W ocenie Sądu powód nie udowodnił, że pozwana otrzymała zawiadomienie o przelewie wierzytelności. Zarówno bowiem pismo powoda jak i pismo (...) Bank (...) S.A. skierowane zostały na adres nie będący adresem zameldowania pozwanej wskazanym przez nią w umowie kredytu (na kod pocztowy (...) zamiast prawidłowego kodu (...)). Podkreślić należy, iż powód również w pozwie wskazał nieprawidłowy kod pocztowy pozwanej, a odpis pozwu został jej doręczony na adres M. (...).

Sąd zważył, co następuje.

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem sporu pozostawało istnienie podstaw do zapłaty przez pozwaną na rzecz strony powodowej kwoty dochodzonej pozwem. Poza sporem pozostawało, że wierzytelność dochodzona od pozwanej powstała na skutek zawarcia umowy restrukturyzacyjnej z dnia 15 maja 2009 r. Wobec zgłoszonego przez pozwaną zarzutu przedawnienia, pierwszorzędną kwestią dla rozstrzygnięcia o żądaniu pozwu było ustalenie, czy roszczenie strony powodowej o zapłatę uległo przedawnieniu.

Stosownie do treści art. 117 § 1 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Zgodnie zaś z § 2 cytowanego przepisu po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie, może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się z korzystania z zarzutu przedawnienia. W art. 118 k.c. wskazano, że jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – trzy lata.

Wprowadzone zróżnicowanie terminów przedawnienia, określonych w art. 118 k.c. nie jest uzależnione ani od charakteru podmiotu, któremu roszczenie przysługuje, ani od charakteru rozstrzyganej sprawy, a wyłącznie od kwalifikacji roszczenia z punktu widzenia jego związku z określonym rodzajem działalności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., w sprawie III CKN 6/98, LEX nr 50677, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. akt I ACa 86/13, LEX nr 1311926). O związku roszczenia z prowadzeniem działalności gospodarczej powinny więc decydować okoliczności istniejące w chwili powstania roszczenia, przy czym bez znaczenia dla tej kwalifikacji pozostaje, czy roszczenie powstało w relacji obustronnie profesjonalnej, czy też profesjonalista (przedsiębiorca) występuje tylko po jednej stronie stosunku prawnego. Jak wskazuje się bowiem w literaturze wystarczy, iż podmiotem gospodarczym jest osoba występująca z roszczeniem (wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 15 listopada 2012 r., sygn. akt I ACa 674/12, LEX nr 1236387).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy przyjąć należy, że roszczenie objęte pozwem w chwili powstania związane było bezpośrednio z działalnością gospodarczą prowadzoną przez zbywcę wierzytelności – bank. Roszczenie to dotyczy bowiem wierzytelności wynikającej z umowy restrukturyzacyjnej nr (...) będącej umowa kredytu. Mieści się więc w zakresie podstawowej działalności banku wynikającej z regulacji ustawowych i podlega przedawnieniu po upływie trzech lat.

Powyższe roszczenie przeszło na powoda w wyniku przelewu wierzytelności dokonanego w dniu 23 grudnia 2013 r. na podstawie art. 509 k.c. Zgodnie z powyższym przepisem wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią, chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (§ 2 art. 509 k.c.).

W wyniku dokonanego przelewu wierzytelności stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, zmienia się jedynie osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela (por. wyrok SN z dnia 5 września 2001 r., I CKN 379/00, LEX nr 52661). Sam fakt scedowania wierzytelności nie powoduje zaś, że będzie się ona przedawniała w innym terminie niż przysługującym pierwotnemu wierzycielowi. Zgodnie bowiem z art. 513 § 1 k.c. dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Wśród zarzutów, które przysługują dłużnikowi osobiście znajduje się również zarzut przedawnienia, nawet jeżeli nastąpiło ono już po przelewie.

Początek biegu przedawnienia roszczenia powoda określony być powinien przez datę wymagalności tej wierzytelności. Wierzytelność pieniężna w stosunku do pozwanej stała się wymagalna z upływem okresu wypowiedzenia umowy kredytu. Pozwana wskazała, iż umowa wypowiedziana jej została przez (...) Bank (...) S.A. w 2009 r. Podkreślić należy, że strona powodowa nie zaprzeczyła powyższej okoliczności. Pozwana nie wskazała wprawdzie dokładnej daty wypowiedzenia przedmiotowej umowy, jednakże przyjmując nawet najbardziej niekorzystne dla niej założenie, iż wypowiedzenie miało miejsce dopiero ostatniego dnia 2009 r. termin przedawnienia upływał wraz z końcem 2012 r. Powództwo w niniejszej sprawie wniesione zostało zaś dopiero 3 czerwca 2014 r. Strona powodowa nie wykazała przy tym, aby zaistniała jakakolwiek okoliczność skutkująca przerwaniem biegu terminu przedawnienia. W orzecznictwie nie budzi natomiast wątpliwości, że roszczenie o odsetki za opóźnienie przedawnia się najpóźniej z chwilą przedawnienia roszczenia głównego (por. wyrok SN z dnia 24.02.2005r., III CK 223/04). Z uwagi tylko na powyższe powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Ponadto zauważyć należy, że dla wykazania zasadności dochodzonego przez powoda roszczenia konieczne było, zgodnie z zasadą ciężaru dowodu wyrażoną w art. 6 k.c., udowodnienie przez niego istnienia i wysokości przedmiotowej wierzytelności. W oparciu zaś o treść dokumentów złożonych do akt postępowania nie jest możliwe zweryfikowanie prawdziwości zawartych w pozwie twierdzeń. Powód na potwierdzenie istnienia wierzytelności złożył umowę zawartą przez wierzyciela pierwotnego z pozwaną. Nie przedstawił jednak dowodu w postaci harmonogramu spłat, nie złożył również żadnego innego dokumentu pozwalającego na stwierdzenie ile rat kredytu zostało spłacone przez pozwaną, a tym samym w jaki sposób została wyliczona dochodzona pozwem kwota. W oparciu o przedstawione dokumenty niemożliwa była również weryfikacja od jakich dat i kwot wierzyciel pierwotny był uprawniony do naliczania odsetek umownych i odsetek karnych, które składały się na sumę roszczenia dochodzonego przez powoda. Z uwagi na powyższe Sąd uznał powództwo za nieudowodnione.