Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 2 lipca 2015 roku - znak I (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4 maja 2015 roku odmówił M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, co zostało ustalone na podstawie orzeczenia komisji Lekarskiej ZUS
nr (...) z dnia 19 czerwca 2015 roku.

/decyzja – k. 182 plik V akt ZUS/

W dniu 4 sierpnia 2015 roku odwołanie od ww. decyzji złożył ubezpieczony wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji. Podniósł, że stan jego zdrowia czyni go osobą niezdolną do pracy i wniósł o przyznanie renty.

/odwołanie - k. 2 - 5/

W odpowiedzi na odwołanie złożonej w dniu 28 sierpnia 2015 roku organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

/odpowiedź na odwołanie - k. 6/

W toku postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie. Pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego

/stanowisko pełnomocnika wnioskodawcy - e-protokół z dnia 8 grudnia 2016 roku - 00:02:00 - 00:03:38 - płyta - k. 59/

Sąd Okręgowy w Łodzi ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca M. S. urodził się w dniu (...).

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek o rentę - k. 173 plik V akt ZUS/

Decyzją z dnia 2 grudnia 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał M. S. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 maja 2015 roku.

/okoliczności bezsporne, a nadto: decyzja - k. 170 plik V akt ZUS/

W dniu 4 maja 2015 roku wnioskodawca złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: wniosek o rentę - k. 173 plik V akt ZUS/

Lekarz orzecznik ZUS orzeczeniem z dnia 28 maja 2015 roku uznał, że M. S. nie jest niezdolny do pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: orzeczenie - k. 176 - 176 verte/

Na skutek sprzeciwu od ww. orzeczenia Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 19 czerwca 2015 roku uznała, że M. S. nie jest niezdolny do pracy.

/okoliczność bezsporna, a nadto: orzeczenie – k. 169 plik I akt ZUS/

W badaniu sądowo - kardiologicznym rozpoznano u ubezpieczonego schorzenia kardiologiczne - przede wszystkim przewlekłą chorobę niedokrwienną serca oraz łagodny przerost mięśnia lewej komory serca i nadciśnienie tętnicze. Z uwagi na zgłaszane bóle w klatce piersiowej ubezpieczony wielokrotnie był poddawany inwazyjnym zabiegom oceny tętnic wieńcowych (zabiegi koronograficzne). W żadnym z wykonywanych badań koronograficznych nie stwierdzono istotnych hemodynamicznie zmian w tętnicach wieńcowych (tj. takich zwężeń, które potencjalnie dają zaburzenia ukrwienia mięśnia sercowego). Z uwagi na to ubezpieczony nie był kwalifikowany do inwazyjnych zabiegów poszerzania tętnic wieńcowych (tj. zabiegi angioplastyki). Tętnice wieńcowe są natomiast odpowiedzialne za odpowiednie ukrwienie mięśnia sercowego. Ubezpieczony nie był również poddawany kardiochirurgicznym zabiegom bezpośredniej rewaskularyzacji mięśnia sercowego ( (...)). Nie przebył też zawału mięśnia sercowego. Aktualny stan zdrowia ubezpieczonego jest obiektywnie dobry. W ostatniej koronografii z dnia 7 lutego 2014 roku nie uwidoczniono istotnych zmian mogących powodować niedokrwienie mięśnia sercowego. Stwierdzone zmiany (zwężenie do 40 %) są natomiast niezabiegowe, ponieważ ewentualne ryzyko zabiegu przewyższa ewentualną korzyść, a ponadto takie zwężęnia nie mają żadnego znaczenia hemodynamicznego - tj. nie zaburzają przepływu krwi. Obecnie wynik leczenia
w zakresie choroby niedokrwiennej jest dobry. Zastosowane leczenie farmakologiczne pozwoliło uniknąć dramatycznie dużego uszkodzenia mięśnia sercowego na skutek
np. zawału mięśnia sercowego. Brak jest również podstaw do stwierdzenia istotnego upośledzenia sprawności układu krążenia.

/pisemna opinia biegłego kardiologa - k. 14 - 16; pisemna uzupełniająca opinia biegłego kardiologa - k. 44 - 45/

W ocenie kardiologicznej mimo obecności choroby niedokrwiennej serca osiągnięto obiektywnie dobry efekt jej leczenia i brak dzięki temu znacznego upośledzenia funkcji układu krążenia. Nie ma konieczności kwalifikacji wnioskodawcy do zabiegów poszerzania tętnic wieńcowych. Ubezpieczony nie przebył zawału mięśnia sercowego i nie doszło u niego do istotnego uszkodzenia mięśnia sercowego. Z kardiologicznego punktu widzenia nie stwierdza się niezdolności do pracy ubezpieczonego. Ubezpieczony z uwagi na istniejące problemy zdrowotne jest obciążony większym ryzykiem kolejnych niekorzystnych zdarzeń sercowo - naczyniowych w stosunku do osób w podobnym wieku, ale bez podobnego wywiadu chorobowego. Aktualnie jednak stan zdrowia ubezpieczonego i sprawność jego organizmu nie czynią go osobą niezdolna do pracy.

/pisemna opinia biegłego kardiologa - k. 16 - 17; pisemna uzupełniająca opinia biegłego kardiologa - k. 44 - 45/

Decyzją z dnia 2 lipca 2015 roku - znak I (...) - Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 4 maja 2015 roku odmówił M. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od dnia 1 czerwca 2015 roku. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, co zostało ustalone na podstawie orzeczenia komisji Lekarskiej ZUS
nr (...) z dnia 19 czerwca 2015 roku.

/decyzja – k. 182 plik V akt ZUS/

Powyższych ustaleń Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał na podstawie powołanych dowodów w postaci dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy, w tym w aktach rentowych oraz na podstawie opinii biegłego kardiologa.

Sąd dokonując oceny stanu zdrowia M. S., opierał się przede wszystkim na opinii biegłego kardiologa, który orzekł, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Strona odwołująca się nie wnosiła o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych innej specjalności.

Powołana opinia biegłego, na podstawie której Sąd ustalił stan faktyczny sprawy korespondowała z pozostałym materiałem dowodowym i została wydane w oparciu
o posiadaną przez biegłego wiedzę specjalistyczną oraz doświadczenie zawodowe. Biegły wydał opinię na podstawie przedstawionej mu dokumentacji medycznej wnioskodawcy
i dokumentacji ZUS znajdującej się w aktach sprawy oraz na podstawie badania ubezpieczonego.

Opinie podstawowa oraz uzupełniająca były spójne, logiczne i odpowiadały zakreślonej tezie dowodowej. Biegły w sposób jasny odpowiedział na postawione mu pytania, wskazując szczegółowo wszystkie podstawy dokonanych przez siebie w opinii ustaleń.

Pełnomocnik wnioskodawcy zakwestionował wydaną przez biegłego kardiologa opinię. Biegły R. G. przekonująco wyjaśnił jednak w ramach opinii uzupełniającej, że
aktualny stan zdrowia wnioskodawcy nie czyni go osobą niezdolną do pracy
z kardiologicznego punktu widzenia. Biegły przyznał, że M. S. ma chorobę niedokrwienną serca, ale bardzo dobre wyniki zostały osiągnięte prawidłowym leczeniem farmakologicznym, dzięki czemu nie doszło do znacznego upośledzenia funkcji układu krążenia ani zawału mięśnia sercowego czy innego istotnego uszkodzenia mięśnia sercowego.

Biegły słusznie podniósł, że ocena niezdolności do pracy wnioskodawcy nie ma charakteru prewencyjnego i odnosi się do aktualnego stanu zdrowia. Choć wnioskodawca jest obciążony ryzykiem powikłań kardiologicznych w przyszłości, to jednak obecny stan jego zdrowia jest dobry i pozwala na podjęcie pracy.

Żadna ze stron nie podnosiła zastrzeżeń do opinii uzupełniającej biegłego kardiologa.

Jednocześnie Sąd oddalił na podstawie art. 217 § 3 k.p.c. wniosek pełnomocnika wnioskodawcy o dopuszczenie dowodu z przesłuchania wnioskodawcy w charakterze strony na okoliczność stanu jego zdrowia, ponieważ ustalenie tej okoliczności wymaga wiadomości specjalnych, a zatem jedynym miarodajnym dowodem na okoliczność stanu zdrowia strony jest dowód z opinii biegłego, który został w niniejszej sprawie przeprowadzony, pozwalając na wyjaśnienie wszystkich spornych okoliczności.

Sąd Okręgowy w Łodzi podziela stanowisko Sądu Najwyższego, zgodnie z którym przy ocenie biegłych lekarzy sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w tej opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywająca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości
w sprawie ( por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, sygn. akt II URN 228/87, publ. (...) ).

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje:

Odwołanie nie jest zasadne i jako takie podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 887 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy;

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3.  niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 57 ust. 2 warunku przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

Jak stanowi art. 58 ust. 1 pkt 5 ustawy emerytalnej, warunek posiadania wymaganego okresu składkowego i nieskładkowego, w myśl art. 57 ust. 1 pkt 2, uważa się za spełniony, gdy ubezpieczony osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący łącznie co najmniej
5 lat, jeżeli niezdolność do pracy powstała w wieku powyżej 30 lat. Okres, o którym mowa
w ust. 1 pkt 5, powinien przypadać w ciągu ostatniego dziesięciolecia przed zgłoszeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania niezdolności do pracy; do tego dziesięcioletniego okresu nie wlicza się okresów pobierania renty z tytułu niezdolności do pracy, renty szkoleniowej lub renty rodzinnej.

Zgodnie z art. 12 ustawy rentowej niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek
i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1).

Oceny niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenia: daty powstania niezdolności do pracy, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy, związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami, trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji, celowości przekwalifikowania zawodowego dokonuje w formie orzeczenia lekarz orzecznik Zakładu, zwany dalej "lekarzem orzecznikiem" (art. 14 ust. 1).

Warunki określone w art. 57 powołanej ustawy muszą być spełnione łącznie, by istniały podstawy do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W rozpoznawanej sprawie przedmiotem sporu było, czy M. S. jest niezdolny do pracy. Pozostałe przesłanki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie były kwestionowane przez organ rentowy.

Sąd na podstawie zebranego materiału dowodowego, a w szczególności na podstawie opinii biegłego kardiologa, ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Wnioski wydanych opinii były zgodne z treścią orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS nr (...) z dnia 19 czerwca 2015 roku. Opinia biegłego szczegółowo wyjaśniała podstawy wyrażonego w niej stanowiska i została wydana nie tylko w oparciu o specjalistyczną wiedzę biegłego, ale też dokonana ocena niezdolności do pracy wnioskodawcy uwzględnia przesłanki wynikające
z aktualnego porządku prawnego.

W rozpoznawanej sprawie niespornym jest, że wnioskodawca ma schorzenia kardiologiczne. Dla oceny prawa do renty w tytułu niezdolności do pracy istotnym jest jednak, że choć stwierdzona choroba niedokrwienna serca stanowić może obciążenie dla zdrowia ubezpieczonego na przyszłość, to jednak obecnie nie narusza sprawności jego organizmu i nie pozbawia go zdolności do pracy.

Wskazać w tym miejscu należy, że o nabyciu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy nie mogą przesądzać subiektywne odczucia osoby ubezpieczonej. Również sam fakt stwierdzenia choroby nie jest równoznaczny z nabyciem prawa do renty. Istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi bowiem samodzielnej przyczyny uznania częściowej niezdolności do pracy, choć może wymagać czasowych zwolnień lekarskich. O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Jeżeli zatem stan zdrowia nie powoduje naruszenia sprawności organizmu w stopniu mającym wpływ na zdolność do pracy dotychczas wykonywanej lub innej mieszczącej się w ramach posiadanych lub możliwych do uzyskania kwalifikacji, brak jest prawa do tego świadczenia ( por. wyrok SN z dnia 12 lipca 2005, sygn. akt II UK 288/04, publ. OSNP 2006/5-6/99; wyrok SN z dnia 1 grudnia 2000 roku, sygn. akt II UKN 113/00, publ. OSNP 2002/14/343; wyrok SA w Szczecinie
z dnia 17 marca 2016 roku, sygn. akt III AUa 546/15, LEX nr 2090464).

Pamiętać należy również, że warunki nabycia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art. 57 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych muszą być spełnione łącznie w chwili wydania decyzji przez organ rentowy. W postępowaniu odwoławczym od decyzji odmawiającej prawa do renty sąd ocenia legalność decyzji według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania ( tak też SN w wyroku z dnia 20 maja 2004 roku, sygn. akt II UK 395/03, publ. OSNP 2005/3/43, M.P.Pr.-wkł. 2005/7/19).

Mając powyższe na względzie Sąd na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. oddalił odwołanie, orzekając jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

Odpis postanowienia wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawcy.

9 stycznia 2017 roku

M.U.