Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 listopada 2016 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant: sekr. sąd Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 16 listopada 2016 r. w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa J. J.

przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) S.A. z siedzibą w W. na rzecz J. J. kwotę 3.000 złotych ( trzy tysiące ) z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie ;

3.  nakazuje pobranie na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu tytułem wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa :

a/ od J. J. kwotę 162,73 złotych ( sto sześćdziesiąt dwa 73/100)

b/ od (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 574,63 złotych ( pięćset siedemdziesiąt cztery 63/100 )

4.  znosi wzajemnie między stronami koszty procesu .

Sygn. akt I C 758/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 11 marca 2015 r. powódka J. J. wystąpiła o zasądzenie od (...) S.A. z siedzibą w W. kwoty 7.000 zł tytułem dopłaty do zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w zdarzeniu drogowym z dnia
31 marca 2014 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 17 października 2014 r. do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

(pozew – k. 2-5)

Pozwane (...) S.A. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie i zasądzenie od powoda kosztów procesu. Pozwany podniósł,
że wypłacona powódce w toku postępowania likwidacyjnego kwota zadośćuczynienia jest odpowiednia. Zakwestionował roszczenie co do wysokości z uwagi na fakt, iż jest ono nieodpowiednie do rozmiaru doznanej krzywdy i nie zostało udowodnione. Pozwany zakwestionował zasądzenie odsetek od daty poprzedzającej dzień wyrokowania.

(odpowiedź na pozew – k. 22-22v)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 31 marca 2014 r. powódka, kierując samochodem osobowym marki B.
nr rej. (...), uczestniczyła w zdarzeniu drogowym, którego sprawca ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A.
z siedzibą w W..

(bezsporne)

Kilka godzin po zdarzeniu powódka udała się do Wojewódzkiego Szpitala (...) w Ł. z powodów bólów odcinka szyjnego
i lędźwiowego kręgosłupa. W przeprowadzonych badaniach nie stwierdzono urazów
i wypisano powódkę do domu do dalszej opieki ambulatoryjnej. Powódka odczuwała ból głowy i kręgosłupa. Przyjmowała lek przeciwbólowy Ketonal Forte. W dniu 4 kwietnia 2014 r. konsultowana była przez neurologa, który rozpoznał inne urazy kręgosłupa i tułowia
oraz stan po wstrząśnieniu mózgu. Zalecił powódce noszenie okresowo kołnierza ortopedycznego. Dnia 7 kwietnia 2014 r. powódka konsultowana była przez ortopedę, który zalecił utrzymanie kołnierza do 14 dni od urazu. Dnia 18 kwietnia 2014 r. powódka konsultowana była przez okulistę. Zgłaszała bóle głowy i wrażliwość na światło. Okulista
nie stwierdził żadnych zmian. Na dwóch kolejnych wizytach u neurologa 23 kwietnia 2014 r.
i 9 czerwca 2014 r. powódka zgłaszała okresowe bóle kręgosłupa z zawrotami głowy i ogólne osłabienie.

(przesłuchanie powódki – k. 98 w zw. z k. 36-36v wyjaśnień, kopia karty informacyjnej –
k. 9-9v, kopia konsultacji neurologa – k. 10-12, kopia konsultacji ortopedy – k. 13, kopia konsultacji okulisty – k. 14)

Wskutek wypadku powódka doznała powierzchownych urazów okolic kręgosłupa
i klatki piersiowej. Z punktu widzenia neurologa nie odniosła trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu. Zakres cierpień należy ocenić jako niewielki trwający do 5 miesięcy. Powódka nie wymaga zabiegów rehabilitacyjnych. Rokowania co do jej zdrowia są pomyślne.

( pisemna opinia biegłego neurologa – k. 40-43)

W dniach 27 czerwca, 31 października i 13 listopada 2014 r. powódka konsultowana była przez psychologa. Zgłaszała rozkojarzenie, napięcie, lęk przed prowadzeniem samochodu, koszmary senne.

(przesłuchanie powódki – k. 98 w zw. z k. 36v wyjaśnień, kopia konsultacji psychologicznych – k. 15-18)

Psychopatologicznym następstwem wypadku było wystąpienie u powódki stresogennych zaburzeń emocjonalnych skutkujących powstaniem długotrwałego uszczerbku na zdrowiu w wysokości 5 % wg punktu 10a tabeli uszczerbków. Cierpienia psychiczne powódki wynikające z wypadku i jego następstw miały umiarkowane nasilenie w pierwszych 2-3 miesiącach po zdarzeniu, a potem stopniowo malały. Uzasadnione było podjęcie psychoterapii i farmakoterapii.

( pisemna opinia biegłego psychiatry – k. 62-66, opinia uzupełniająca – k. 78-79)

W dniu 16 września 2014 r. powódka zawiadomiła pozwanego o szkodzie. Ubezpieczyciel przyznał powódce 7.000 zł zadośćuczynienia oraz 300 zł zwrotu kosztów leczenia.

( bezsporne, nadto kopia decyzji, zawiadomienia – akta szkody – płyta CD k. 32)

Przed wypadkiem powódka jeździła na rowerze i chodziła na siłownię. Po zdarzeniu ograniczyła aktywność fizyczną z uwagi na bóle kręgosłupa.

(przesłuchanie powódki – k. 98 w zw. z k. 36v wyjaśnień)

Obecnie powódka nadal odczuwa stres związany z prowadzeniem samochodu
oraz dolegliwości bólowe w odcinku lędźwiowym i szyjnym. Na co dzień korzysta
z komunikacji miejskiej. Jeździ autem, kiedy zachodzi taka konieczność. Powódka zarówno przed wypadkiem jak i do tej pory pracuje jako rejestratorka w Poradni L. - (...). W Ł. na ul. (...) . Po zdarzeniu powódka nie korzystała ze zwolnień lekarskich bowiem nie miała uprawnień , była zatrudniona na umowę zlecenia .

( przesłuchanie powódki – k. 36 i 98)

Przedmiotowy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie zebranych dowodów, które uznał za wiarygodne. Strona pozwana nie kwestionowała samego zdarzenia , natomiast kwestionowała rozmiar szkody jakie powstały na skutek zdarzenia . W tym zakresie sąd oparł swoje ustalenia na opiniach biegłych , które nie były kwestionowane przez strony.

Sąd zważył, co następuje:

Warunki odpowiedzialności pozwanego określają przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy ubezpieczenia – art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c., art. 821 k.c. i art. 822 k.c. oraz regulujące odpowiedzialność cywilną posiadacza i kierowcy z tytułu czynów niedozwolonych - art. 436 § 2 k.c., a nadto ustawa z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392 ze zm.)

W przedmiotowej sprawie pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności za sprawcę zdarzenia. Wskazał, iż wypłacone powódce w toku postępowania likwidacyjnego zadośćuczynienie w pełni rekompensuje krzywdę powódki.

Stosownie do art. 444 § 1 k. c. zd. pierwsze, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
W myśl art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę.

Zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne, aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana na skutek doznanego uszczerbku.
W orzecznictwie ukształtował się przy tym pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r.,
I PR 203/65, OSPiKA 1966, nr 4, poz. 92, LEX nr 13394, wyrok z 22 marca 1978 r., IV CR 79/78, LEX nr 8087, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 8 marca 2013 r., I ACa 26/13, LEX nr 1293609, wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 1 marca 2013 r.,
I ACa 969/12, LEX nr 1293618). Powoływanie się przez sąd przy ustalaniu zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na potrzebę utrzymania wysokości zadośćuczynienia
w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa, nie może jednakże prowadzić do podważenia kompensacyjnej funkcji zadośćuczynienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 2004 r., I CK 131/03, OSNC 2005, nr 2, poz. 40, LEX nr 141820, zob. też wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
z dnia 31 grudnia 2010 r., III APa 21/10, POSAG 2011/1/51-78, LEX nr 784244).

W aktualnej linii orzeczniczej Sądu Najwyższego zwraca się uwagę na konieczność rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury, które to okoliczności muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osoba pokrzywdzonego i sytuacją życiową, w jakiej się znalazł (zob. wyrok SN z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95, Biul. SN 2008/4/11, LEX nr 369691; wyrok
SN z dnia 26 listopada 2009 r., III CSK 62/09, LEX nr 738354, wyrok SN z 13 grudnia 2007 r., I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Jak wynika z powyższego, zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne,
aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana
na skutek doznanego uszczerbku. Jego wysokość winna być zatem ustalona w odniesieniu
do osoby pokrzywdzonego i całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać,
że wskutek wypadku z dnia 31 marca 2014 r. powódka doznała 5 % długotrwałego uszczerbku na zdrowiu z powodu zaburzeń stresogennych związanych z wypadkiem . Długotrwałość ta wynika z faktu , że zaburzenia emocjonalne spowodowane wypadkiem utrzymywały się ponad 6 miesięcy , tym niemniej miały one przemijający charakter , rokujący poprawę i skutkujący ich ustąpienie po tak znacznym okresie czasu .

Powódka udowodniła , że w związku z wypadkiem korzystała z pomocy psychologa, która to pomoc przyniosła, zdaniem powódki, niewielki sukces co do stanów lękowych związanych z prowadzeniem pojazdu . Tym niemniej biegły psychiatra nie stwierdził w chwili wydawania opinii zaburzeń psychicznych pozostających w związku z wypadkiem z dnia 31 marca 2014 roku , a tym samym wskazań do leczenia psychiatrycznego lub wsparcia psychologicznego . Te okoliczności zdecydowały o konieczności zweryfikowania przez Sąd należnego powódce zadośćuczynienia .

Sąd wziął pod uwagę fakt , że powódka doznała w wyniku wypadku powierzchownych urazów okolic kręgosłupa i klatki piersiowej. Z punktu widzenia neurologicznego nie odniosła jednak trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, jednakże odczuwała dolegliwości bólowe ze strony kręgosłupa, które ograniczyły jej aktywność fizyczną, która jest uzasadniona ze względu na młody wiek powódki . Z drugiej strony powódka nie wymaga rehabilitacji, a rokowania z punktu widzenia neurologicznego są dobre.

Biorąc pod uwagę powyższe, Sąd uznał za zasadne przyznanie powódce zadośćuczynienia w kwocie 3.000 zł, uwzględniając dobrowolną wypłatę
przez ubezpieczyciela kwoty 7.000 zł z tego tytułu. Łączna kwota rekompensuje doznaną przez powódkę krzywdę, nie będąc przy tym kwotą wygórowaną.

O obowiązku zapłaty odsetek Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i § 2 k.p.c.
w zw. z art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 r. nr 124, poz. 1152 ze zm.). Powód zgłosił szkodę w dniu 16 września 2014 r., wobec czego odsetki należało zasądzić po upływie 30 dni od wskazanego terminu, tj. od 17 października 2014 r.

Sąd stoi przy tym na stanowisku, że zadośćuczynienie za krzywdę zobowiązany ma zapłacić, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisie art. 817 § 2 k.c.
oraz art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013 r. poz. 392, z późn. zm.), niezwłocznie po wezwaniu
przez uprawnionego (art. 455 in fine k.c.), nie zaś od dnia wyrokowania. Odsetki należą się, zgodnie z art. 481 k.c., za samo opóźnienie w spełnieniu świadczenia, choćby więc wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Jeżeli zobowiązany nie płaci zadośćuczynienia
w terminie wynikającym z przepisu szczególnego lub w terminie ustalonym zgodnie
z art. 455 in fine k.c., uprawniony nie ma niewątpliwie możliwości czerpania korzyści
z zadośćuczynienia, jakie mu się należy już w tym terminie. W konsekwencji odsetki
za opóźnienie w zapłacie zadośćuczynienia należnego uprawnionemu już w tym terminie powinny się należeć od tego właśnie terminu. Należy przy tym wskazać, iż możliwość przyznania przez Sąd zadośćuczynienia nie zakłada dowolności ocen sądu, a jest jedynie konsekwencją niewymiernego w pełni charakteru okoliczności decydujących o doznaniu krzywdy i jej rozmiarze. Pomimo pewnej swobody ocen sądu przy orzekaniu
o zadośćuczynieniu, wyrok zasądzający zadośćuczynienie nie ma charakteru konstytutywnego, lecz deklaratywny. (zob. wyroki SN: z dnia 17 listopada 2006 roku, V CSK 266/06, LEX nr 276339, z dnia 18 lutego 2010 roku, II CSK 434/09, LEX nr 602683, z dnia 16 grudnia 2011 r. V CSK 38/11, LEX nr 1129170).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd. pierwsze k.p.c., znosząc wzajemnie koszty postępowania.

Koszty biegłego w sprawie wyniosły 1.338,36 złotych , z czego powódka wpłaciła 600 złotych zaliczki wykorzystanej na pokrycie kosztów biegłego . Sąd tymczasowo pokrył wydatki na biegłego w wysokości 737,36 złotych (k. 45, 68, 81). Ponieważ powódka przegrała proces w 58 % , a pozwany w 42 % w takich proporcjach Sąd obciążył strony kosztami biegłych i zaliczając wpłaconą przez powódkę zaliczkę w łącznej kwocie 600 złotych pozostałą część w wysokości 162,73 złotych nakazał zwrócić powódce na rzecz Skarbu Państwa . Natomiast pozwany został obciążany obowiązkiem zwrotu kwoty 574,63 złotych stanowiących odpowiednie odniesienie do jego przegranej .

W tym stanie faktycznym należało orzec jak w sentencji.