Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 listopada 2016 r. w W.

sprawy z powództwa G. M.

przeciwko Ministerstwu Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w W.

o przywrócenie do pracy, wynagrodzenie za czas pozostawania bez pracy

na skutek apelacji wniesionej przez powódkę

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy - Śródmieścia VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie

z dnia 5 kwietnia 2016 roku sygn. akt VIII P 499/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od G. M. na rzecz Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w W. kwotę 180 (sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

Sylwia Kulma Grzegorz Kochan Monika Sawa

Sygn. akt XXI Pa 474/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 16 czerwca 2015 r. powódka G. M. wystąpiła przeciwko Ministerstwu Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie o przywrócenie jej do pracy na poprzednich warunkach pracy, tj. na stanowisku głównego specjalisty w Departamencie Polityki Rodzinnej oraz o zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy od dnia 10 czerwca 2015 r. do podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że podane w oświadczeniu z dnia 9 czerwca 2015 r. przyczyny rozwiązania umowy o pracę nie uzasadniały decyzji pracodawcy, a dodatkowo pozwany rozwiązując z powódką umowę o pracę naruszył art. 13 ustawy z dnia 24 czerwca 1983 r. o społecznej inspekcji pracy oraz art. 71 ust. 8 ustawy o służbie cywilnej.

W odpowiedzi na pozew Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie wniosło o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu swojego stanowiska pozwany wskazał, że przyczyny rozwiązania z powódką umowy o pracę są prawdzie, konkretne i uzasadniają decyzję pracodawcy, a dodatkowo pozwany poprzedził rozwiązanie umowy z powódką uzyskaniem zgody statutowo właściwego organu zakładowej organizacji związkowej.

Wyrokiem z dnia 5 kwietnia 2016 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie Wydział VIII Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 60 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Sąd Rejonowy ustalił, iż G. M. była zatrudniona w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej w W. (obecnie Ministerstwo Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej) jako członek korpusu służby cywilnej nie będący urzędnikiem służby cywilnej, od 1 września 1998 r., w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku głównego specjalisty.

W okresie zatrudnienia u pozwanego powódka pracowała kolejno w Biurze Pełnomocnika ds. Osób Niepełnosprawnych, Departamencie Świadczeń na Rzecz Rodziny, Departamencie Świadczeń Rodzinnych, Departamencie Świadczeń Socjalnych. Będąc zatrudniona w tej jednostce organizacyjnej pozwanego powódka wykonywała zadania w Zespole (...), Wydziale (...) Świadczeń Rodzinnych, a następnie w Wydziale (...) Świadczeń i (...) Międzynarodowej i kolejno w Wydziale Świadczeń Rodzinnych i (...) Międzynarodowej oraz na stanowisku ds. realizacji świadczeń i współpracy międzynarodowej.

W okresie od 1 listopada 2013 r. do 31 stycznia 2014 r. powódka na podstawie art. 42 § 4 kp świadczyła pracę w Biurze Pełnomocnika R. do Spraw Osób Niepełnosprawnych. Począwszy od 1 lutego 2014 r. powódka ponownie świadczyła pracę w Departamencie Polityki Rodzinnej, w tym w Wydziale Świadczeń Rodzinnych, Ż. oraz (...) Międzynarodowej oraz w Wydziale Świadczeń Rodzinnych oraz Ż. na stanowisku głównego specjalisty.

W pozwanym Ministerstwie według stanu na dzień 1 stycznia 2013 r. było zatrudnionych 63 naczelników z wynagrodzeniem według mnożnika od 1,671 (wynagrodzenie zasadnicze 3.131,19 zł) do 3,620 (wynagrodzenie zasadnicze 6.783,30zł), 207 głównych specjalistów z wynagrodzeniem wg mnożnika od 1,600 (wynagrodzenie zasadnicze 2.998,14zł) do 4,289 (wynagrodzenie zasadnicze 8.036,90zł). Na dzień 1 stycznia 2015 r. było zatrudnionych 70 naczelników z wynagrodzeniem według mnożnika od 2,336 (wynagrodzenie zasadnicze 4.377,29 zł) do 3,620 (wynagrodzenie zasadnicze 6.783,30 zł), 233 głównych specjalistów z wynagrodzeniem wg mnożnika od 1,642 (wynagrodzenie zasadnicze 3.076,85 zł) do 4,289 (wynagrodzenie zasadnicze 8.036,90 zł).

Wynagrodzenie powódki na zajmowanym przez nią stanowisku głównego specjalisty składało się z wynagrodzenia zasadniczego, dodatku za wysługę lat oraz dodatku funkcyjnego. Wynagrodzenie to biorąc pod uwagę widełki wynagrodzeń było zbliżone pod względem płacowym do stanowiska naczelnika wydziału.

Powódka G. M. od dnia 8 maja 2014 r. prowadzi na własny rachunek działalność gospodarczą pod firmą (...) zajmując się pozostałymi pozaszkolnymi formami edukacji, gdzie indziej nie sklasyfikowanymi. Podejmując powyższą działalność gospodarczą powódka nie informowała o tym pozwanego pracodawcy, nie konsultowała też tej decyzji z komórką kadrową lub prawną pozwanego. Powódka zasięgnęła jedynie opinii zewnętrznej kancelarii prawnej, z której wynikało, że w świetle obowiązujących przepisów, pomimo zatrudnienia powódki w pozwanym ministerstwie, brak przesłanek negatywnych do podjęcia przez powódkę dodatkowej działalności gospodarczej.

W dniu 31 marca 2015 r. powódka złożyła oświadczenie o stanie majątkowym za 2014 rok, w którym podała, że prowadzi powyższą działalność gospodarczą.

W dniu 22 kwietnia 2015 r. Rzecznik Dyscyplinarny w pozwanym ministerstwie wszczął postępowanie wyjaśniające w związku z powyższą informacją zawartą w oświadczeniu majątkowym powódki w celu ustalenia, czy doszło do naruszenia przez powódkę zakazu wynikającego z art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne. Pismem z dnia 30 kwietnia 2015 r. powódka złożyła obszerne wyjaśnienia w tej sprawie wyjaśniając, że w jej ocenie fakt podjęcia przez nią działalności gospodarczej nie narusza ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne.

Pismem z dnia 27 maja 2015 r. Dyrektor Generalny pozwanego Ministerstwa I. Z. wskazała, iż na podstawie oświadczenia o stanie majątkowym powódki pracodawca powziął informację o prowadzeniu przez nią działalności gospodarczej, co zdaniem pozwanego stanowi naruszenie zakazu, o którym mowa w art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne. Pozwany jednocześnie wezwał powódkę do podania w terminie do 3 czerwca 2015 r. daty zakończenia przez nią prowadzenia działalności gospodarczej.

W odpowiedzi pismem z dnia 3 czerwca 2015 r. G. M. powołując się na wolność prowadzenia działalności gospodarczej i fakt niezajmowania przez nią stanowiska kierowniczego w pozwanym ministerstwie poinformowała, że w jej ocenie żądanie zakończenia prowadzenia przez nią działalności gospodarczej jest pozbawione podstaw prawnych bowiem nie jest ona objęta zakazem prowadzenia działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 4 pkt 6 ustawy antykorupcyjnej. Pozwany otrzymał powyższe pismo powódki w dniu 3 czerwca 2015 r. Jednocześnie w wyznaczonym terminie powódka nie zaprzestała prowadzenia działalności.

Pismem z dnia 5 czerwca 2015 r. Rzecznik Dyscyplinarny poinformował powódkę o zakończeniu postępowania wyjaśniającego.

W dniu 9 czerwca 2015 r. pozwany rozwiązał z powódką stosunek pracy na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne w zw. z art. 9 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o służbie cywilnej. Jako przyczynę pozwany wskazał ciężkie naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych polegające na naruszeniu art. 4 ust 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, tj. na prowadzeniu, kontynuacji i wyrażonym na piśmie braku zamiaru zaprzestania łączenia zatrudnienia na stanowisku głównego specjalisty u pozwanego z prowadzeniem działalności gospodarczej na własny rachunek.

Powódka pełniła u pozwanego funkcję społecznego inspektora pracy. Przed złożeniem powódce oświadczenia w przedmiocie rozwiązania umowy pozwany wystąpił do przewodniczącego Związku Zawodowego (...) i przewodniczącego (...) Organizacji (...) W. P. z wnioskiem o opinię w sprawie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powódką. W odpowiedzi obie organizacje związkowe wyraziły zgodę na rozwiązanie z powódką umowy o pracę.

Średnie miesięczne wynagrodzenie powódki liczone jak ekwiwalent za urlop wypoczynkowy wynosiło 4159,92 zł.

Sąd Rejonowy uznał, iż powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu I instancji wskazana przez pozwanego przyczyna rozwiązania umowy była prawdziwa, sformułowana w sposób konkretny i w pełni uzasadniała decyzję pracodawcy. Zgodnie bowiem z brzmieniem art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, zwanej dalej „ustawą antykorupcyjną”, osoby zajmujące stanowiska równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze, nie mogą (w czasie zajmowania tych stanowisk) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności (nie dotyczy to działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego). Prowadzenie działalności gospodarczej przez członka korpusu służby cywilnej zajmującego stanowisko równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami kierowniczymi jest niedozwolone i stanowiło przewinienie służbowe, zaś przepisy art. 5 ust. 2 i 6 wskazanej wyżej ustawy przesądzały, że było to naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego podlegające odpowiedzialności dyscyplinarnej lub stanowiące podstawę do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Na podstawie powyższych przepisów oraz w związku z wyrażeniem przez powódkę wprost zamiaru kontynuowania prowadzenia działalności gospodarczej: Sąd Rejonowy uznał, że pozwany zasadnie wskazał przywołane wyżej okoliczności jako przyczynę rozwiązania z powódką umowy o pracę.

Zdaniem Sądu Rejonowego brak było podstaw aby przyjąć, iż art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne nie znajdował do niej zastosowania. Wykładni pojęcia „równorzędność stanowiska pod względem płacowym" dokonywać należy w ten sposób, że oznacza to otrzymywanie płacy na poziomie osoby zajmującej stanowisko kierownicze. Kwestia stanowisk urzędniczych i sposobu ustalania wynagrodzeń określona została w spornym okresie w rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących członkom korpusu służby cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 211, poz. 1630, z późn. zm.). Zamieszczone w załącznikach do tego rozporządzenia tabele zawierały wykaz grup stanowisk urzędniczych i mnożniki kwoty bazowej służących do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego.

Sąd Rejonowy uznał za prawidłowe stanowisko pozwanej, iż aby ustalić jakie stanowiska są równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami kierowniczymi, należało stanowiska z tabeli I w zał. nr 1 rozporządzenia z 9 grudnia 2009 r. skonfrontować z mnożnikami z tabeli I w zał. nr 2 do tego rozporządzenia. Z analizy tej wynikało, że wynagrodzenie osób zajmujących stanowiska koordynujące (np. naczelnik wydziału) i stanowiska samodzielne w służbie cywilnej (np. główny specjalista) ustalane było według identycznych mnożników 1,0 - 6,0.

Ponadto z zeznań świadka B. C. wynikało powszechne przekonanie w pozwanym urzędzie, że stanowiska równorzędne pod względem płacowym to właśnie takie, które miały te same przedziały mnożnikowe służące do określania wynagrodzenia. Analogiczne stanowisko zaprezentował również Szef Służby Cywilnej w opinii z dnia 28 września 2012 r. skierowanej do Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt K 7/14.

Wynagrodzenie powódki na stanowisku głównego specjalisty ustalono według mnożnika 1,0-6,0, czyli identycznie jak wynagrodzenie osób zajmujących stanowiska koordynujące (np. naczelnik wydziału). Dlatego zdaniem Sądu Rejonowego było to stanowisko równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami zajmowanymi przez pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze. Powódka była zatem pracownikiem o którym mowa w art. 2 ust. 2 w/w ustawy.

Sąd I instancji wskazał również, iż pracownicy wymienieni w art. 2 ust. 2 ustawy antykorupcyjnej są zobowiązani do składania oświadczeń majątkowych w oparciu o art. 10 tejże ustawy. Sama powódka nie kwestionowała, że dotyczył jej obowiązek złożenia powyższego oświadczenia oraz takie oświadczenia składała.

Powódka pomimo pouczenia jej przez pracodawcę, że swoim zachowaniem narusza dyspozycję art. 4 ust 6 ustawy antykorupcyjnej, odmówiła w dniu 3 czerwca 2015 r. zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej. Sąd I instancji uznał wobec tego, iż powódka ciężko naruszyła podstawowy obowiązek pracowniczy, o którym mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p.

Sąd Rejonowy uznał również, iż pozwany, nie kontynuując wobec powódki postępowania dyscyplinarnego, nie naruszył przepisów ustawy o służbie cywilnej z 21 listopada 2008 r. Pozwany nie naruszył również art. 71 ust. 8 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r., zgodnie z którym rozwiązanie stosunku pracy z urzędnikiem służby cywilnej bez wypowiedzenia z winy urzędnika nie może nastąpić po upływie miesiąca od dnia uzyskania wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie stosunku pracy. Powódka nie była bowiem urzędnikiem służby cywilnej ale pracownikiem, a w konsekwencji powyższy przepis nie miał do niej zastosowania.

Zdaniem Sądu I instancji pozwany nie naruszył terminu wynikający z art. 52 §2 k.p. Przyczyną rozwiązania umowy łączącej strony było bowiem nie tylko naruszenie przez powódkę zakazu wynikającego z art. 4 ust. 6 ustawy antykorupcyjnej, ale również kontynuacja przez powódkę, pomimo stosownego pouczenia przez pracodawcę, prowadzenia działalności gospodarczej i wyrażony w piśmie z dnia 3 czerwca 2015 r. zamiar dalszego prowadzenia tejże działalności pomimo wezwania ze strony pracodawcy do jej zaprzestania.

Pozwany przed wręczeniem powódce oświadczenia odnośnie rozwiązania umowy o pracę uzyskał zgodę właściwego organu zakładowej organizacji związkowej na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia ze społecznym inspektorem pracy

Z powyższych względów Sąd Rejonowy uznał powództwo za bezzasadne.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z §6 w zw. z § 11 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, obciążając powódkę obowiązkiem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego poniesionych przez pozwanego.

Apelację od powyższego wyroku złożył pełnomocnik powódki, zaskarżając go w całości. Strona zarzuciła naruszenie przepisów:

1) art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wniosków dowodowych o zobowiązanie pozwanej do złożenia w sądzie imiennego wykazu pracowników zajmujących stanowiska kierownicze, wskazane w art. 2 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne oraz zobowiązanie pozwanej do złożenia w sądzie imiennego wykazu członków korpusu służby cywilnej Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, którzy w okresie 2005 - 2015 wykazali w oświadczeniach majątkowych, składanych na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (tj.: Dz. U. z 2006 r. Nr 216, poz. 1584 ze zm.) prowadzenie działalności gospodarczej oraz dodatkowo wykazu tych członków, z którymi z tego powodu rozwiązano stosunki pracy, podczas gdy wnioski dowodowe nie były spóźnione a ich przeprowadzenie jako dowodu z dokumentu nie miałoby wpływu na przedłużenie postępowania, co skutkowało brakiem w ustaleniach co do faktycznego sposobu interpretacji i stosowania w praktyce przez Pozwaną art. 4 pkt 6 o.d.g.;

2) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez niezgodną z doświadczeniem życiowym oraz nielogiczną ocenę dowodu:

a) zeznań świadka O. P. jako wewnętrznie spójnych i logicznych, podczas gdy zeznania świadka nie zawierają informacji co do istoty sprawy oraz w większości są informacjami uzyskanymi nie wprost, co skutkowało błędnym ustaleniem faktycznym, iż wynagrodzenie powódki było zbliżone pod względem płacowym do stanowiska naczelnika wydziału;

b) zeznań świadka B. C. w zakresie powszechnej wiedzy u pozwanego na temat stanowisk objętych zakazem prowadzenia działalności gospodarczej jako logicznych, podczas gdy świadek może oceniać jedynie swoją wiedzę w powyższym zakresie, a niewiedzę wszystkich pracowników pozwanego, co skutkowało błędnym ustaleniem faktycznym, że u pozwanego panowało powszechne przekonanie, że stanowiska równorzędne pod względem płacowym są to właśnie takie stanowiska, które mają te same przedziały mnożnikowe służące do określenia wynagrodzenia;

3) art. 52 § 2 k.p. poprzez błędną wykładnie i uznanie, iż termin jednego miesiąca na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia jest zachowany również w sytuacji upływu ponad dwóch miesięcy od otrzymania informacji przez pracodawcę, w przypadku, gdy naruszenie zakazu prowadzenia działalności gospodarczej stanowi działanie i zostało określone przez pozwanego jako łączna przesłanka wraz z brakiem zamiaru zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej;

4) art. 52 § 1 pkt. 1 k.p. poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż prowadzenie działalności gospodarczej przez powódkę stanowi zawinione naruszenie obowiązków pracowniczych, w przypadku gdy zarówno orzecznictwo jak i przedstawiciele organów władzy publicznej kwestionują zasadność ograniczenia prowadzenia działalności, o którym mowa w o.d.g. oraz rozszerzonej wykładni art. 2 pkt. 2 o.d.g.;

5) art. 2 pkt. 2 o.d.g. poprzez błędną wykładnię i uznanie, iż stanowisko pracy powódki - główny specjalista, jest stanowiskiem równorzędnym pod względem płacowym ze stanowiskami pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze, o których mowa w art. 2 pkt. 1 o.d.g.

Wskazując na powyższe strona wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez przywrócenie powódki do pracy u pozwanego Ministerstwa Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej na poprzednich warunkach pracy tj.: na stanowisko Głównego Specjalisty w Departamencie Polityki Rodzinnej; zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy za okres od dnia 10 czerwca 2015 r. do podjęcia pracy w wyniku przywrócenia do pracy; zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu przed sądem I instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz zasądzenia od pozwanej na rzecz powódki kosztów procesu przed sądem II instancji, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na apelację wniósł o oddalenie apelacji powódki i zasądzenie od powódki na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXI Wydział Pracy zważył, co następuje:

Apelacja powódki była nieuzasadniona i nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy podziela ustalenia faktyczne Sądu I instancji poczynione w toku postępowania i przyjmuje je za własne. Sąd Rejonowy w sposób wszechstronny rozważył wszystkie przeprowadzone dowody i w sposób zgodny z zasadami oceny materiału dowodowego wynikającymi z art. 233 k.p.c. wyprowadził wnioski, stanowiące podstawę zapadłego rozstrzygnięcia. Zdaniem Sądu Okręgowego prawidłowo dokonano także ustaleń stanu prawnego, właściwego dla zawisłego sporu, oraz jego wykładni. Dokonana subsumcja doprowadziła do prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uznając roszczenie powódki za niezasadne. Analiza zaskarżonego rozstrzygnięcia w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie i zarzuty apelacji prowadzi do wniosku, że Sąd I instancji nie dopuścił się zarzucanych mu uchybień.

Przechodząc do szczegółowego rozpoznania zarzutów apelacji; zdaniem Sądu Okręgowego nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. Należy wskazać, iż wbrew stanowisku apelacji, Sąd I instancji nie oddalił wniosków dowodowych strony jako spóźnionych. W treści uzasadnienia Sąd wskazał, iż oddalił wniosek powódki o dopuszczenie dowodu z zestawień i wykazów wnioskowanych przez powódkę w punktach 4 i 5 pisma procesowego z dnia 9 września 2015 r. albowiem okoliczności na jakie zostały złożone powyższe wnioski dowodowe nie miały
znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie, a ich uwzględnienie skutkowałoby przedłużeniem postępowania.

Artykuł 217 § 2 k.p.c. stanowi wyraz dyskrecjonalnej władzy sędziego jako podstawowej metody koncentracji materiału faktycznego i dowodowego. Uprawnia on Sąd do pomijania niezasadnie zgłoszonych środków dowodowych. Z kolei art. 227 k.p.c. uprawnia Sąd do oceny istotności okoliczności faktycznych, których wykazania mają służyć zaproponowane środki dowodowe. W konsekwencji zarzut apelacji zmierzający do wykazania naruszenia powyższych przepisów mógłby zostać uwzględniony wyłącznie w przypadku, kiedy Sąd przeprowadziłby dowód na okoliczności niemające istotnego znaczenia w sprawie, a taka wadliwość postępowania dowodowego mogłaby mieć istotne znaczenie dla wyniku sprawy; oraz w przypadku gdy Sąd oddaliłby wnioski dowodowe zmierzając do wyjaśnienia istotnych dla sprawy okoliczności.

W ocenie Sądu Okręgowego Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny odnośnie twierdzeń stron o okolicznościach faktycznych oraz celowości dowodów prezentowanych na ich poparcie. Analiza przedmiotowych wniosków dowodowych zgłaszanych przez stronę powodową prowadzi do wniosku, iż w obowiązującym stanie prawnym zgłoszone dowody nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. Dowody te zostały zgłoszone w związku z prezentowaną przez powódkę odmienną interpretacją pojęcia „stanowiska równorzędnego pod względem płacowym”. Zdaniem Sądu interpretacja tego pojęcia jest natomiast kwestią natury prawnej i wykładni przepisów, a nie ustaleń faktycznych. Z powyższych względów powyższy zarzut apelacji nie zasługiwał na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu II instancji nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Strona skarżąca pragnąc podważyć ocenę dowodów zastosowaną przez Sąd Rejonowy powinna wykazać istotne błędy logicznego rozumowania, sprzeczności dokonanej przez sąd oceny z doświadczeniem życiowym, brak wszechstronności, czy bezzasadne pominięcie dowodów, które mogłyby prowadzić do wniosków odmiennych aniżeli te, które stanowiły podstawę rozstrzygnięcia. Powódka podnosząc przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów nie może ograniczyć się do przedstawienia własnej oceny materiału dowodowego. Niewystarczające jest także wskazanie stanu faktycznego, który zdaniem powoda odpowiada rzeczywistości.

Zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów wyrażoną w przepisie art. 233 k.p.c. sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie "wszechstronnego rozważenia zebranego materiału", a zatem, jak podkreśla się w orzecznictwie, z uwzględnieniem wszystkich dowodów przeprowadzonych w postępowaniu, jak również wszelkich okoliczności towarzyszących przeprowadzaniu poszczególnych dowodów i mających znaczenie dla oceny ich mocy i wiarygodności. Taki pogląd prezentowany jest także w bogatym orzecznictwie Sądu Najwyższego, m.in. w wyroku z dnia 24 marca 1999 roku, sygn. I PKN 632/98 (OSNAPiUS 2000, nr 10, poz. 382) i w postanowieniu z dnia 11 lipca 2002 roku o sygn. IV CKN 1218/00. Jak ujmuje się w literaturze, moc dowodowa oznacza siłę przekonania uzyskaną przez sąd wskutek przeprowadzenia określonych środków dowodowych na potwierdzenie prawdziwości lub nieprawdziwości twierdzeń na temat okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. Wiarygodność zaś decyduje o tym czy określony środek dowodowy zasługuje na wiarę ze względu na jego indywidualne cechy i obiektywne okoliczności.

Przyjmuje się, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego (por. wyr. SN z dn. 10.06.1999 roku, sygn. II UKN 685/98).

By skutecznie postawić zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. należy wykazać, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego. To bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. Jeśli więc z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej, albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona.

W ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zarzuty naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie mogą być skuteczne gdyż powódka nie wykazała, aby Sąd Rejonowy dopuścił się błędnej oceny dowodów, a argumenty apelacji w tym zakresie mają charakter swobodnej polemiki ze stanowiskiem nie wykazując przy tym błędu, który mógłby się stać podstawą do uchylenia zaskarżonego wyroku.

Odnośnie zarzutów apelacji dotyczących błędnej oceny zeznań świadków O. P. oraz B. C. należy wskazać, iż Sąd I instancji dokonał ich prawidłowej oceny uznając je za wewnętrznie spójne, logiczne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Sąd ten prawidłowo ustalił, iż wynagrodzenie powódki było zbliżone pod względem płacowym do stanowiska naczelnika wydziału na podstawie analizy przepisów rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalenia wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących członkom korpusu służby cywilnej (Dz.U. z 2009r., Nr 21, poz. 1630, z późn. zm.), a nie na podstawie zeznań któregokolwiek ze świadków przesłuchanych w sprawie.

Prawidłowe są również ustalenia poczynione przez Sąd I instancji odnośnie zeznań świadka B. C., iż u pozwanego panowało powszechne przekonanie, że stanowiska równorzędne pod względem płacowym są to właśnie takie stanowiska, które mają te same przedziały mnożnikowe służące do określenia wynagrodzenia. Świadek pełni u pozwanego funkcję dyrektora odpowiedzialnego za kadry. W swoich zeznaniach potwierdziła stanowisko prezentowane przez pracodawcę. Również świadek O. P. wskazał, iż do stanowisk takich jak powódki odnosił się zakres ustawy dotyczącej ograniczenia prowadzenia działalności gospodarczej

Istotna zdaniem Sądu jest również okoliczność, iż sama powódka składając regularnie oświadczenia majątkowe nie miała wątpliwości odnośnie okoliczności, czy stanowisko głównego specjalisty jest stanowiskiem równorzędnym pod względem płacowym. Do składania takich oświadczeń obowiązane są osoby zajmujące takie stanowiska.

Uznając zarzuty naruszenia prawa procesowego za bezzasadne, Sąd Okręgowy nie podzielił również stanowiska powódki odnośnie naruszenia przepisów prawa materialnego.

Zgodnie z art. 52 k.p. pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika m.in. w razie: ciężkiego naruszenia przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych. Jednocześnie zgodnie z treścią cytowanego przepisu rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika nie może nastąpić po upływie 1 miesiąca od uzyskania przez pracodawcę wiadomości o okoliczności uzasadniającej rozwiązanie umowy.

Uprawnienie pracodawcy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia, zawarte w art. 52 k.p. jest nadzwyczajną formą zakończenia stosunku pracy. Z normy prawnej w tym przepisie zawartej wynika, iż jedną z przyczyn uzasadniających odstąpienie od umowy w tym trybie jest ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych, przy czym nie każde naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych upoważnia pracodawcę do rozwiązania stosunku pracy na podstawie art. 52 k.p. Stosowanie tego przepisu uzasadnia tylko ciężkie naruszenie i to podstawowych obowiązków pracowniczych, czyn pracownika musi być bezprawny i zawiniony. Sąd Najwyższy przyjął, że czyn pracownika uznaje się za bezprawny, gdy jest sprzeczny z jego obowiązkami wynikającymi ze stosunku pracy, natomiast winę można przypisać pracownikowi wówczas, gdy jego stosunek psychiczny do czynu jest świadomy, jak również, gdy pracownik mając świadomość szkodliwości skutku swojego postępowania, celowo do niego zmierza albo na to się godzi („ciężka" wina rozumiana jako wina umyślna lub rażące niedbalstwo). Konieczne jest również, aby zachowanie pracownika spowodowało naruszenie interesów pracodawcy, bądź naraziło go na szkodę, przy czym wystarcza samo zagrożenie powstania takich skutków. Brak któregokolwiek z tych elementów powoduje niemożność zakwalifikowania zachowania pracownika jako ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych uzasadniającego rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z jego winy.

Pozwany w oświadczeniu z dnia 9 czerwca 2015 r. jako przyczynę rozwiązania z powódką umowy o pracę bez wypowiedzenia wskazał: ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych, polegające na naruszeniu zakazu wynikającego z art. 4 pkt. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne (Dz.U. z 2006 r., Nr 216, poz. 1584, z późn. zm.) tj. prowadzeniu, kontynuacji i wyrażonym na piśmie braku zamiaru zaprzestania łączenia zatrudnienia na stanowisku głównego specjalisty w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej z prowadzeniem działalności gospodarczej na własny rachunek.

Bieg miesięcznego terminu z art. 52 § k.p. do rozwiązania umowy o prace bez wypowiedzenia z winy pracownika rozpoczyna się od chwili, w której pracodawca uzyskał w dostatecznym stopniu wiarygodne informacje uzasadniające jego przekonanie, że pracownik dopuścił się zawinionego czynu, nagannego w stopniu usprawiedliwiającym niezwłoczne rozwiązanie umowy o prace. Dyrektor Generalny Ministerstwa pismem z dnia 7 maja 2015 r. wezwał powódkę do podania daty zakończenia prowadzenia działalności gospodarczej. Powódka nie zaprzestała prowadzenia działalności. W piśmie z dnia 3 czerwca 2015 r. oświadczyła, że w dalszym ciągu będzie prowadziła działalność. Zdaniem Sądu Okręgowego odpowiedź powódki z dnia 3 czerwca 2015 r. informująca o zamiarze kontynuowania prowadzenia działalności gospodarczej potwierdziła, iż naruszenie przez powódkę zakazu z art. 4 pkt. 6 ustawy antykorupcyjnej miało charakter zawiniony.

Zdaniem Sądu Okręgowego naruszenie przez powódkę zakazu prowadzenia działalności gospodarczej miało charakter ciągły. Dlatego w związku z trwaniem stanu naruszenia prawnych zakazów, nie doszło do naruszenia przez pozwanego miesięcznego terminu do rozwiązania umowy o pracę. W judykaturze przeważa stanowisko, iż w przypadku rozciągniętego w czasie trwania naruszenia obowiązków, miesięczny termin do rozwiązania umowy o pracę mógłby zostać naruszony jeśli pracodawca dowiedział się o naruszeniu obowiązków a pracownik zaprzestałby naruszeń (por. wyr. SN z dn. 19.12.97r., I PKN 443/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 631, Biul. I.. Pr. 1998 nr 4, str. 10, Biul. I.. Pr. 1998 nr 4, str. 10, Legalis 32071; wyr. SN z 20.01.2011r., I PK 112/10, MoPr 2011 nr 7, str. 372, Legalis 341646; wyr. SN z 14.02.2001 I PKN 236/00). Stan naruszenia przez powódkę przepisów ustawy antykorupcyjnej trwał w chwili rozwiązania umowy o pracę. Powódka oświadczeniem z dnia 3 czerwca 2015 r. potwierdziła, iż nie zamierza zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej. Bez znaczenia w ocenie Sądu pozostawała okoliczność, iż powódka prowadziła działalność już od 8 maja 2014 r. oraz, czy informowała o powyższym wcześniej pracodawcę w składanych oświadczeniach majątkowych. Ocena czy pracodawca tolerował i przez jaki czas stan naruszenia pozostaje wtórna do okoliczności samego naruszenia przez powódkę ustawowego zakazu, który uzasadniał rozwiązanie z nią stosunku pracy w trybie art. 52 k.p. W rezultacie należało uznać, iż pracodawca dochował miesięcznego terminu do rozwiązania stosunku pracy z powódką.

W ocenie Sądu Okręgowego wskazana przez pozwanego przyczyna rozwiązania umowy o pracę z powódką była konkretna i rzeczywista. Prowadzenie przez powódkę działalności gospodarczej w sytuacji zajmowania przez nią stanowiska głównego specjalisty, stanowiło ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków pracowniczych.

Zgodnie art. 4 pkt 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne, osoby zajmujące stanowiska równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze, nie mogą (w czasie zajmowania tych stanowisk) prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, a także zarządzać taką działalnością lub być przedstawicielem czy pełnomocnikiem w prowadzeniu takiej działalności (nie dotyczy to działalności wytwórczej w rolnictwie w zakresie produkcji roślinnej i zwierzęcej, w formie i zakresie gospodarstwa rodzinnego). Prowadzenie działalności gospodarczej przez członka korpusu służby cywilnej zajmującego stanowisko równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami kierowniczymi jest niedozwolone i stanowiło przewinienie służbowe, zaś przepisy art. 5 ust. 2 i 6 wskazanej wyżej ustawy przesądzały, że było to naruszenie podstawowego obowiązku pracowniczego podlegające odpowiedzialności dyscyplinarnej lub stanowiące podstawę do rozwiązania stosunku pracy bez wypowiedzenia z winy pracownika.

Powódka prowadziła działalność gospodarczą z własnej inicjatywy. Nawet jeśli przyjąć, że początkowo nie miała ona świadomości naruszenia ustawowego zakazu, to zdaniem Sądu Okręgowego w chwili, w której otrzymała od Dyrektora Generalnego wezwanie do zaprzestania prowadzenia takiej działalności, niezaprzeczalnie uzyskała wiedzę o swoim naruszeniu. Od tego momentu w sposób w pełni świadomy naruszała zakaz z art. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne. Dlatego naruszenie przez powódkę podstawowych obowiązków pracowniczych charakteryzuje się jej winą umyślną.

W ocenie Sądu Okręgowego nie zasługiwał na uwzględnienie również zarzut apelacji odnoszący się do wykładni pojęcia „stanowiska równorzędnego pod względem płacowym”. Sad Rejonowy prawidłowo przyjął, iż wykładni pojęcia „równorzędność stanowiska pod względem płacowym" dokonywać należy w ten sposób, że oznacza to otrzymywanie płacy na poziomie osoby zajmującej stanowisko kierownicze. W rozporządzeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 9 grudnia 2009 r. w sprawie określenia stanowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji zawodowych, stopni służbowych urzędników służby cywilnej, mnożników do ustalania wynagrodzenia oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania innych świadczeń przysługujących członkom korpusu służby cywilnej (Dz. U. z 2009 r. Nr 211, poz. 1630, z późn. zm.) wskazano stanowiska urzędnicze i sposób ustalania wynagrodzenia. Załączniki do powyższego rozporządzenia zawierały tabele: wykaz grup stanowisk urzędniczych i mnożniki kwoty bazowej służących do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego. Aby ustalić jakie stanowiska są równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami kierowniczymi, należało stanowiska z tabeli I w zał. nr 1 rozporządzenia z 9 grudnia 2009 r. skonfrontować z mnożnikami z tabeli I w zał. nr 2 do tego rozporządzenia. Z analizy tej wynikało, że wynagrodzenie osób zajmujących stanowiska koordynujące (np. naczelnik wydziału) i stanowiska samodzielne w służbie cywilnej (np. główny specjalista) ustalane było według identycznych mnożników 1,0 - 6,0.

Analogiczne stanowisko zaprezentował również Szef Służby Cywilnej w opinii z dnia 28 września 2012 r. skierowanej do Zastępcy Rzecznika Praw Obywatelskich oraz Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z dnia 12 maja 2015 r. sygn. akt K 7/14, gdzie wskazał, że interpretując zwrot „stanowiska równorzędne pod wzglądem płacowym” należy posłużyć się zarówno językowymi, jak i funkcjonalnymi dyrektywami wykładni uwzględniając związki merytoryczne ustawy z 1997 r. z innymi aktami normatywnymi regulującymi status i zasady wynagradzania osób zajmujących stanowiska państwowe. Podstawowe znaczenie w tym kontekście mają tabele zawierające mnożniki niezbędne do ustalania wynagrodzeń - załączniki do rozporządzeń określających wynagrodzenie poszczególnych grup urzędników.

Wynagrodzenie powódki na stanowisku głównego specjalisty ustalono według mnożnika 1,0-6,0, czyli identycznie jak wynagrodzenie osób zajmujących stanowiska koordynujące (np. naczelnik wydziału). Dlatego stanowisko powódki było stanowiskiem równorzędnym pod względem płacowym ze stanowiskami zajmowanymi przez pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze. W konsekwencji należało uznać, że powódka była pracownikiem o którym mowa w art. 2 ust. 2 w/w ustawy.

Zdaniem Sadu przyjęcie interpretacji jaką prezentowała powódka w toku procesu, mogłoby prowadzić do paradoksalnej sytuacji, w której pracownicy osiągający wyższe wynagrodzenie podlegaliby obowiązkowi składania oświadczeń majątkowych oraz zakazowi prowadzenia działalności gospodarczej, zaś ci o niewiele niższych dochodach, nie podlegaliby zakazowi. Mogłoby również dojść do sytuacji, kiedy zostałyby pokrzywdzone osoby z niższym wynagrodzeniem zasadniczym ale posiadające liczne dodatki np. za wysługę lat, lub za wyniki w pracy.

Reasumując w ocenie Sądu Okręgowego powódka zajmowała u pozwanego stanowisko równorzędne pod względem płacowym ze stanowiskami zajmowanymi przez pracowników urzędów państwowych, w tym członków korpusu służby cywilnej, zajmujących stanowiska kierownicze. Pracownicy wymienieni w art. 2 ust. 2 ustawy antykorupcyjnej są zobowiązani do składania oświadczeń majątkowych w oparciu o art. 10 tejże ustawy. Sama powódka nie kwestionowała, że dotyczył jej obowiązek złożenia powyższego oświadczenia oraz składała takie oświadczenia. W spornym okresie powódka prowadziła działalność gospodarczą, przez co naruszyła zakaz z art. 4 pkt. 6 ustawy antykorupcyjnej. Oświadczeniem z dnia 3 czerwca 2015 r. powódka potwierdziła, iż nie zamierzała zaprzestać prowadzenia powyższej działalności. Fakt prowadzenia przez powódkę działalności gospodarczej oraz odmowa zaprzestania powyższego naruszenia stanowiło w ocenie Sądu Okręgowego ciężkie naruszenie podstawowych obrazków pracowniczych uzasadniające rozwiązanie z powódką umowy o prace w trybie art. 52 k.p.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja powódki nie zawierała uzasadnionych zarzutów, zaś zaskarżony wyrok odpowiada prawu. W tym stanie rzeczy na mocy art. 385 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił apelację jako bezzasadną.

Na podstawie art. 108 § 1 zd. 1 k.p.c. Sąd rozstrzyga o kosztach w każdym orzeczeniu kończącym sprawę w instancji. O kosztach procesu w instancji odwoławczej Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie, z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. W niniejszej sprawie powódka zobowiązana jest do zwrotu pozwanemu kosztów związanych z zastępstwem procesowym przed Sądem II instancji. Dlatego Sąd Okręgowy na podstawie § 9 ust. 1 pkt. 1 w zw. z § 10 ust. 1 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. (Dz.U. z 2015 r., poz. 1804) w sprawie opłat za czynności radców prawnych, zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 180 zł tytułem kosztów zastępstwa prawnego w instancji odwoławczej.

Monika Sawa Grzegorz Kochan Sylwia Kulma

Zarządzenie: odpis wyroku z uzasadnieniem proszę doręczyć pełnomocnikowi powódki.

Monika Sawa