Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 29 lipca 2016 r. i skierowanym do w postępowania upominawczego pełnomocnik Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych A. F. (1) i J. F. na rzecz mocodawcy kwoty 8.055,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty – tytułem opłat związanych ze stanowiącym przedmiot odrębnej własności lokalem położonym w K. przy ul. (...), oznaczonym numerem (...), oraz nieruchomością wspólną. W tym samym piśmie procesowym pełnomocnik powoda zamieścił żądanie zasądzenia solidarnie od pozwanych na rzecz powodowej wspólnoty kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pisma wszczynającego niniejszy proces strona powodowa wskazała, iż na zasadach ustawowej wspólności majątkowej małżeńskiej pozwani A. F. (1) i J. F. są współwłaścicielami lokalu będącego przedmiotem odrębnej własności, położonego w K. przy ul. (...), oznaczonego numerem (...), a zarazem członkami powodowej wspólnoty mieszkaniowej. Zobowiązani są oni do ponoszenia opłat związanych z należącym do nich lokalem oraz nieruchomością wspólną, które to opłaty – w związku z zawartą umową o administrowanie – pobiera Spółdzielnia (...) w K.. Należności te obejmują opłaty za podgrzanie wody, opłatę eksploatacyjną, wpłatę na fundusz remontowy i opłatę za centralne ogrzewanie. Pozwani w okresie od lipca 2014 r. do czerwca 2016 r. obciążających ich opłat bądź nie uiszczali, bądź uiszczali w niepełnej wysokości. Mimo wezwania do zapłaty z dnia 20 lipca 2016 r., pozwani nie spłacili powstałego zadłużenia.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 11 sierpnia 2016 r. (sygn. akt I Nc (...)) referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w Sokółce orzekł, że pozwani A. F. (1) i J. F. powinni solidarnie zapłacić na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. kwotę 8.055,20 zł wraz z 7 % odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od dnia 29 lipca 2016 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 1.892,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu – w terminie dwóch tygodni od doręczenia niniejszego nakazu zapłaty albo wnieść w tymże terminie sprzeciw.

Odnośnie J. F. nakaz zapłaty uprawomocnił się z upływem dnia 31 sierpnia 2016 r..

W dniu 30 sierpnia 2016 r. sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty – z zachowaniem przepisanego terminu – wniosła A. F. (1). Pozwana domagała się w sprzeciwie oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania. W uzasadnieniu sprzeciwu A. F. (1) zakwestionowała zasadność żądania strony powodowej tak co do zasady, jak i co do wysokości. Na wstępie podniosła, iż w jej ocenie dochodzone przez wspólnotę opłaty nie powinny obciążać jej jako współwłaścicielki lokalu, lecz – z uwagi na ich powiązanie z używaniem lokalu położonego przy ul. (...) w K. – wyłącznie jej męża J. F. – jak jedynego mieszkańca tegoż lokalu. Dodatkowo, w opinii pozwanej, zasadności roszczenia powodowej spółdzielni sprzeciwiają się podjęte przez pozwaną próby porozumienia się ze wspólnotą (A. F. (1) wskazała, iż w celu zwolnienia się z od ewentualnym przyszłych żądań wspólnoty kilkukrotnie wyrażała wolę odpłatnego przeniesienia na rzecz wspólnoty przysługujących jej praw do lokalu, ta ostatnia nie podjęła jednak żadnych działań w kierunku realizacji propozycji). Odnosząc się natomiast do wysokości żądanej przez wspólnotę kwoty, pozwana wyraziła przekonanie o nadmierności naliczonych opłat, jak też wyraziła przypuszczenie, iż częściowo zostały one uiszczone przez J. F..

Na rozprawie w dniu 16 listopada 2016 r. profesjonalny pełnomocnik pozwanej wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powodowej wspólnoty mieszkaniowej na rzecz pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Pełnomocnik A. F. (1) oświadczył, iż strona pozwana nie kwestionuje istnienia roszczenia co do zasady, w jego ocenie powództwo winno jednak zostać oddalone z uwagi na nieudowodnienie – mimo obciążającego stronę powodową ciężaru dowodu – wysokości żądanej kwoty.

Sąd ustalił, co następuje:

Małżonkowie A. i J. F. są właścicielami – na prawach ustawowej małżeńskiej wspólności majątkowej – lokalu oznaczonego numerem (...), położonego w K. przy ul. (...), stanowiącego odrębną nieruchomość, dla którego to lokalu Sąd Rejonowy w Sokółce IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...). Wraz z właścicielami pozostałych lokali znajdujących się budynku wielomieszkalnym posadowionym w K. przy ul. (...) tworzą oni Wspólnotę Mieszkaniową K. ul. (...) w K.. Funkcję administratora nieruchomości pełni natomiast – na podstawie zawartej ze wspólnotą umowy o administrowanie – Spółdzielnia (...) w K. (okoliczności bezsporne; dowód: treść księgi wieczystej o numerze (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Sokółce IV Wydział Ksiąg Wieczystych, według stanu na dzień 25 lipca 2016 r. – k. 9-12).

W dniu 15 czerwca 2016 r., wobec braku regulowania opłat przypadających na lokal należący do małżonków A. i J. F., Wspólnota Mieszkaniowa K. ul. (...) podjęła w drodze jawnego głosowania uchwałę zobowiązującą Zarząd Wspólnoty do podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu odzyskania należności od dłużników, łącznie z zainicjowanie postępowania sądowego (dowód: uchwała powodowej wspólnoty mieszkaniowej – k. 7). W dniu 20 lipca 2016 r. pełniąca funkcję administratora nieruchomości Spółdzielnia (...) w K. sporządziła zaświadczenie, w którym wskazała, iż na dzień 30 czerwca 2016 r. zadłużenie A. F. (1) i J. F. z tytułu opłat czynszowych za okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2016 r. wynosiło łącznie 8.055,20 zł. Z przedstawionego w zaświadczeniu zestawienia kwot i tytułów obciążeń wynikało przy tym, iż na kwotę zadłużenia w wysokości 8.055,20 zł składają się należności z tytułu opłat czynszowych, należne za okres od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. – w wysokości 7.775,20 zł oraz opłaty za ciepłą wodę, naliczone za okres od 1 lipca 2014 r. do 31 marca 2016 r. (dowód: zaświadczenie o zaległości w opłatach czynszowych, wystawione w dniu 20 lipca 2016 r. przez Spółdzielnię (...)w K. – k. 13).

Pismami z dnia 20 lipca 2016 r. Spółdzielnia (...) w K. wezwała A. F. (1) i J. F. do uiszczenia zaległości z tytułu opłat związanych z utrzymaniem lokalu i nieruchomości wspólnej w wysokości 8.055,20 zł – terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania (dowód: wezwanie – k. 15-16).

Sąd zważył, co następuje:

Podstawę materialnoprawną roszczenia Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. stanowił art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1892).

Stosownie do art. 13 ust. 1 tej ustawy właściciel lokalu ponosi wydatki związane z utrzymaniem jego lokalu, jest obowiązany utrzymywać swój lokal w należytym stanie, przestrzegać porządku domowego, uczestniczyć w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, korzystać z niej w sposób nieutrudniający korzystania przez innych współwłaścicieli oraz współdziałać z nimi w ochronie wspólnego dobra.

Na właścicielu lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość spoczywają zatem obowiązki dwojakiego rodzaju. Do pierwszej kategorii należą koszty związane z utrzymaniem lokalu stanowiącego przedmiot odrębnej własności, między innymi opłaty za dostarczone do lokalu media (np. energię elektryczną, wodę, gaz). W tym przypadku wspólnota występuje wyłącznie jako pośrednik między dostawcami a odbiorcami – właścicielami lokali, zaś uiszczone przez właścicieli poszczególnych lokali opłaty nie są zaliczkami w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o własności lokali. Składniki drugiej kategorii wydatków – związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej i udziałem we wspólnocie – zostały przykładowo wymienione w art. 14 ustawy dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali jako zasadnicze koszty obciążające właścicieli lokali w ramach wspólnoty. Stosownie do powyższego przepisu na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności: wydatki na remonty i bieżącą konserwację, opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę, ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicznoprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio przez właścicieli poszczególnych lokali, wydatki na utrzymanie porządku i czystości oraz wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy. Jednocześnie, zgodnie z art. 15 ust. 1 cytowanej ustawy, na pokrycie kosztów zarządu właściciele lokali uiszczają zaliczki w formie bieżących opłat, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca.

W niniejszej sprawie bezspornym było, iż pozwana A. F. (1) wraz z mężem J. F. są współwłaścicielami, na zasadach małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej, lokalu położonego w budynku posadowionym w K. przy ulicy (...), w którym funkcjonuje powodowa wspólnota. W świetle ostatecznych stanowisk stron spornym nie było również, iż małżonkowie J. i A. F. (2) mają obowiązek solidarnie ponosić zarówno koszty utrzymania lokalu własnego, jak i zaliczek na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną.

Solidarna odpowiedzialność małżonków A. i J. F. za zobowiązania związane ze stanowiącym ich współwłasność na prawach małżeńskiej ustawowej wspólności majątkowej lokalem oznaczonym numerem (...), położonym w budynku posadowionym w K. przy ulicy (...), ma swoje źródło zarówno w przepisach prawa cywilnego, jak i rodzinnego. Stosownie bowiem do art. 370 k.c. jeżeli kilka osób zaciągnęło zobowiązanie dotyczące ich wspólnego mienia, są one zobowiązane solidarnie, chyba że umówiono się inaczej. Nie jest przy tym wymagane, aby każdy z tych podmiotów działał osobiście – może być on reprezentowany przez innego współuprawnionego, o ile występuje w tej czynności w charakterze strony (tak A. Raczyński w: M. Gutowski, Komentarz KC, t. I, 2016, Legalis). Obowiązek zapłaty kosztów utrzymania lokalu i przypadających na niego opłat z tytułu zarządu rzeczą wspólną spoczywa na właścicielu (współwłaścicielu) nieruchomości niezależnie od tego, kto faktycznie z tego lokalu korzysta. Bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy pozostawały zatem podnoszone przez pozwaną w sprzeciwie od nakazu zapłaty okoliczności związane z opuszczeniem przez nią lokalu i pozostawieniem go do wyłącznego korzystania mężowi J. F.. Jednocześnie stosownie do art. 30 § 1 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego małżonkowie za zobowiązania zaciągnięte przez jednego z nich dla zaspokojenia zwykłych potrzeb rodziny ponoszą oni odpowiedzialność solidarnie. Do zwykłych potrzeb rodziny, objętych powyższym uregulowaniem, zalicza się m. in. przeciętne, powtarzające się potrzeby w zakresie mieszkania, dostarczenia energii elektrycznej, wody czy ogrzewania. Przepisy kodeksu rodzinnego i opiekuńczego nie przewidują przy tym możliwości umownego wyłączenia przez małżonków tej odpowiedzialności solidarnej.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezspornym pozostawało, iż małżonkowie J. i A. F. (2) w pewnym momencie zaprzestali uiszczania obciążających ich opłat, co doprowadziło do powstania zadłużenia. Sporna pozostawała natomiast kwestia, w jakiej wysokości zadłużenie to istnieje. Obie strony procesu, domagając się uwzględnienia swoich żądań – w przypadku strony powodowej: zasądzenia solidarnie od pozwanych A. F. (1) i J. F. na rzecz wspólnoty kwoty 8.055,20 zł wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, zaś w przypadku strony pozwanej: oddalenia powództwa w całości – podnosiły zarzut niewywiązania się przeciwnika z obowiązków wynikających z rozkładu ciężaru dowodu.

Reguły dowodzenia, tj. przedmiot dowodu oraz osobę, na której spoczywa ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, określa art. 6 k.c., wskazując, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 16 grudnia 2003 r. (II CK 318/02, LEX nr 276331) wskazał – odnosząc się do kwestii rozkładu ciężaru dowodu – iż co do zasady powód powinien dowieść faktów tworzących prawo, jak też faktów uzasadniających jego odpowiedź na zarzuty pozwanego. Natomiast na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jej zarzuty przeciwko roszczeniu powoda, faktów tamujących oraz niweczących. Sąd Najwyższy wyjaśnił przy tym, iż tzw. fakty negatywne (jak nieistnienie zobowiązania) „mogące być dowodzone za pomocą dowodów faktów pozytywnych przeciwnych, których istnienie wyłącza twierdzoną okoliczność negatywną” (zob. nadto: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 grudnia 2006 r., IV CSK 299/06, LEX nr 233051; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 22 czerwca 2016 r., I ACa 176/16, LEX nr 2071260).

W niniejszej sprawie strona powodowa w sposób należyty wykazała istnienie – co do zasady – po stronie A. i J. F. zarówno zobowiązania do ponoszenia wydatków związanych z utrzymaniem należącego do nich lokalu oznaczonego numerem (...), położonego w posadowionym w K. przy ulicy (...), jak też i konieczność uczestniczenia w kosztach zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, przedstawiając treść księgi wieczystej o numerze (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Sokółce IV Wydział Ksiąg Wieczystych, według stanu na dzień 25 lipca 2016 r. (k. 9-12). Natomiast wysokość dochodzonego przez powodową wspólnotę od pozwanych roszczenia potwierdzało zaświadczenie z dnia 20 lipca 2016 r. sporządzone przez pełniącą funkcję administratora nieruchomości Spółdzielnię(...) w K., podpisane przez prezesa jej zarządu oraz główną księgową. Podzielić należy przy tym wyrażoną przez pełnomocnika pozwanej ocenę, iż przedstawione przez stronę powodową zaświadczenie jest wyłącznie dokumentem prywatnym i jako taki, zgodnie z art. 245 k.p.c., stanowi jedynie dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Niezależnie jednak od charakteru przedstawionego dokumentu dopuszczalne jest, w ocenie Sądu, poczynienie na jego podstawie ustaleń odnośnie istnienia i wysokości należności przysługującej powodowej wspólnocie. Dokument prywatny stanowi bowiem pełnoprawny środek dowodowy, który sąd orzekający może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych. Dlatego właśnie w niniejszej sprawie Sąd uznał, w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 k.p.c.), treść przedłożonego przez powoda zaświadczenia za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy. W zaświadczeniu przedstawiono bilans zadłużenia obciążającego A. F. (1) i J. F. na dzień 30 czerwca 2016 r., zawierający nie tylko ogólną kwotę zobowiązania, lecz również szczegółowe zestawienie nieuiszczonych opłat, z wyszczególnieniem poszczególnych comiesięcznych opłat czynszowych za okres od dnia 1 lipca 2014 r. do dnia 30 czerwca 2016 r., oraz kwartalnych opłat za dostarczenie ciepłej wody za okres od 1 lipca 2014 r. do 31 marca 2016 r. Z przedstawionego w zaświadczeniu zestawienia kwot i tytułów obciążeń wynikało, iż na zadłużenie pozwanej składają się należności z tytułu opłat czynszowych, należne za okres od 1 lipca 2014 r. do 30 czerwca 2016 r. w wysokości 7 775,20 zł, oraz z tytułu opłat za ciepłą wodę za okres od 1 lipca 2014 r. do 31 marca 2016 r. (dowód: zaświadczenie – k. 13). Dokonując analizy przedstawionego dokumentu i odnosząc się do twierdzeń stron, Sąd nie dostrzegł okoliczności wskazujących na niezgodność oświadczenia w nim zawartego ze stanem faktycznym.

W tym samym kontekście należy też podnieść, iż pozwana A. F. (1) nie wskazywała w ramach obrony przed żądaniem pozwu, iż przed wszczęciem przeciwko niej przez powodową wspólnotę procesu podjęła próbę zaskarżenia do sądu uchwały ogółu właścicieli lokali, podjętej w przedmiocie ustalenia wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną (art. 14 w zw. z art. 22 ust. 3 pkt. ustawy dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali; art. 25 tej ustawy).

Strona pozwana nie udźwignęła jednocześnie ciężaru dowodu w zakresie wykazania, iż obciążające ją zobowiązanie z tytułu kosztów utrzymania należącego do niej lokalu oraz kosztów zarządu związanych z utrzymaniem nieruchomości wspólnej jest w niższej wysokości niż wynika to z dowodów przedstawionych przez stronę powodową. Pozwana nie powołała się na żadne okoliczności wskazujące na niezgodność z prawdą przedstawionego przez powódkę zaświadczenia o stanie zadłużenia obciążającego właścicieli lokalu numer (...), położonego w budynku wielomieszkaniowym posadowionym w K. ul. (...) w K.. Powołując się na częściową spłatę zadłużenia nie przedstawiła – mimo obciążającego ją na podstawie art. 6 k.c. obowiązku – żadnych dowodów potwierdzających uregulowanie części świadczenia i wywodzony stąd skutek prawny w postaci częściowego wygaśnięcia zobowiązania. Nie sposób przy tym było oprzeć się w tym zakresie na gołosłownych przypuszczeniach pozwanej, iż jej mąż J. F. zobowiązanie to wykonał częściowo – w nieznanym jej terminie i nieznanej wysokości (tym bardziej, iż z treści wniesionego przez nią sprzeciwu od nakazu zapłaty wprost wynika, iż okoliczność ta pozostaje jedynie w sferze przypuszczeń pozwanej). Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy nie dał przy tym podstaw do uznania, iż powodowa wspólnota mieszkaniowa od małżonków A. i J. F. otrzymała jakąkolwiek wpłatę na poczet dochodzonej wierzytelności. Podkreślić przy tym należy, iż przy rozpoznawaniu sprawy nie jest rzeczą sądu zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie; Sąd nie jest też zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy. W przedmiotowym postępowaniu obie strony reprezentowane były przez profesjonalnych pełnomocników, którzy powinni być świadomi wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych w przypadku zaniedbania powinności udowodnienia dochodzonych roszczeń.

Wobec powyższego Sąd, na podstawie art. 13 ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy o własności lokali z 24 czerwca 1994 r. (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 r., poz. 1892) zasądził w punkcie I wyroku od pozwanej A. F. (1) – odpowiadającej solidarnie z J. F. co do przedmiotu sporu w zakresie oznaczonym w punkcie I nakazu zapłaty z dnia 11 sierpnia 2016 r., wydanego przez Sąd Rejonowy w Sokółce w postępowaniu upominawczym w sprawie z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. przeciwko A. F. (1) i J. F. o zapłatę (sygnatura akt: I Nc (...)) – na rzecz powoda Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. kwotę 8 055,20 zł.

Orzekając o należnych stronie powodowej od pozwanej A. F. (1) odsetkach Sąd miał na uwadze, iż s tosownie do art. 481 § 1-3 k.c. w brzmieniu obecnie obowiązującym w przypadku, gdy dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać – chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi – odsetek za czas opóźnienia. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego (obecnie 1,5%) i 5,5 punktów procentowych. Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 stycznia 2016 r. w sprawie wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (M.P. z 2016, poz. 47), poczynając od dnia 1 stycznia 2016 r. wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie wynosi 7% w stosunku rocznym.

W ocenie Sądu na podstawie przedłożonych przez powoda dowodów nie dało się ustalić terminu spełnienia świadczenia przez dłużnika. Strona powodowa nie przedstawiła żadnych dokumentów – takich jak stosowne uchwały wspólnoty – określających termin płatności opłat czynszowych, czy opłat z tytułu zużycia ciepłej wody. W tych okolicznościach Sąd przyjął, że zobowiązanie małżonków A. i J. F. wobec powodowej wspólnoty ma charakter bezterminowy. W takiej sytuacji dłużnik powinien spełnić świadczenie niezwłocznie po wezwaniu go przez wierzyciela do wykonania (art. 455 k.c.). Wezwanie dłużnika przez wierzyciela do wykonania zobowiązania przekształca dotychczasowe zobowiązanie bezterminowe w zobowiązanie terminowe (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 25 kwietnia 2013 r., I ACa 283/13, LEX nr 1314846). Znaczenie takiego wezwania wierzyciela polega na tym, że z tą chwilą na dłużniku zaczyna ciążyć obowiązek niezwłocznego spełnienia świadczenia, a nie spełniając go w tym okresie, popada w opóźnienie, które uprawnia wierzyciela do żądania odsetek za czas opóźnienia. W niniejszej sprawie strona powodowa przedstawiła co prawda datowane na dzień 20 lipca 2016 r. wezwanie A. F. (1) do zapłaty kwoty 8.055,20 zł terminie 7 dni od dnia otrzymania wezwania wraz z potwierdzoną za zgodność z oryginałem kserokopią dowodu nadania go listem poleconym na adres pozwanej, jednakże kserokopia tegoż nadania jest nieczytelna i nie pozwala na ustalenie, w jakim terminie wezwanie to zostało nadane. Skoro powodowa wspólnota nie wykazała skutecznie w toku procesu, iż wezwanie do zapłaty z dnia 20 lipca 2016 r. zostało doręczone pozwanej wcześniej niż w dacie doręczenia jej odpisu pozwu i odpisów załączników do tego pisma, przeto Sąd ustalił, iż A. F. (1) popadła w opóźnienie właśnie z dniem następnym po dniu doręczenia jaj odpisu pozwu, tj. w dniu 18 sierpnia 2016 r. Dalej idące w tym zakresie żądanie powoda podlegało, jako nieudowodnione, oddaleniu – w punkcie II wyroku (art. 6 k.c. w zw. z art. 455 k.c. i w zw. z art. 481 k.c.).

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 98 § 1 k.p.c. – zgodnie z zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana A. F. (1) przegrała sprawę w całości, a zatem to na niej ciążył obowiązek zwrotu powodowej wspólnocie poniesionych przez tą ostatnią kosztów procesu.

Na zasądzone od A. F. (1) – odpowiadającej solidarnie z J. F. co do kosztów procesu w zakresie oznaczonym w punkcie I nakazu zapłaty z dnia 11 sierpnia 2016 r., wydanego w sprawie o sygnaturze akt I Nc (...) – na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej K. ul. (...) w K. koszty procesu składały się: uiszczona przez powódkę opłata sądowa od pozwu – w wysokości 300,00 zł, opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – w wysokości 17,00 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2 400,00 zł. Należne stronie powodowej od pozwanego koszty zastępstwa procesowego ustalone zostały przez Sąd zgodnie z § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r., poz. 1804).