Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 08 sierpnia 2013 roku (data prezentaty) powód m.st. W. wniósł o nakazanie pozwanym J. S. i G. S. opróżnienia i opuszczenia lokalu nr (...), położonego w W. przy ul. (...) w W. wraz ze wszystkimi osobami, które swoje prawa od nich wywodzą oraz ze wszystkimi rzeczami i o wydanie przedmiotowego lokalu powodowi. Powód wniósł jednocześnie o orzeczenie o braku uprawnień pozwanych do lokalu socjalnego oraz o zasądzenie solidarnie na jego rzecz od pozwanych kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż pozwani zajmują sporny lokal bez tytułu prawnego. Podniósł, iż został on przydzielony M. S. na podstawie decyzji MSW nr (...) z dnia 09 września 1968 roku o przydziale mieszkania służbowego. Przedmiotowy lokal znajdował się w dyspozycji Komendy Głównej Policji, która za porozumieniem z dnia 04 sierpnia 2009 roku zwróciła go do zasobu mieszkaniowego m.st. W.. Dalej powód podniósł, że M. S. nie zamieszkuje w lokalu od wielu lat i zaprzestał wykonywania umowy najmu, w konsekwencji powód przestał traktować go jak najemcę i zaczął naliczać pozwanym odszkodowanie za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego. W tej sytuacji pozwani zajmują lokal mieszkalny nr (...) położony przy ul. (...) w W., nie posiadając do niego tytułu prawnego i nie zwrócili go powodowi pomimo wezwania z dnia 06 lutego 2013 roku i z dnia 20 lutego 2013 roku. W tym stanie rzeczy powództwo zdaniem powoda stało się w pełni uzasadnione i konieczne (pozew k. 1- 2).

Na rozprawie w dniu 16 stycznia 2014 roku pozwany G. S. oświadczył, że nie zgadza się na eksmisję, natomiast jego ojciec M. S. nie wyprowadził się z lokalu tylko zmarł. (protokół z rozprawy k. 42-43)

Pismem procesowym z dnia 28 sierpnia 2014 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie na ich rzecz solidarnie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Pozwani podnieśli, że posiadają tytuł prawny do lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ulicy (...) w W.. Wskazali, że powód oraz pozwana J. S. zawarli w dniu 2 lutego 2009 roku pisemną umowę najmu, poprzez którą strony potwierdziły łączący je już uprzednio stosunek najmu nawiązany w sposób konkludentny.

W ocenie pozwanych powód od co najmniej 8 lat posiadał wiedzę o niezamieszkiwaniu przez M. S. w przedmiotowym lokalu. J. S., uznając się prawidłowo za najemcę złożyła oświadczenie o zamieszkiwaniu w lokalu podpisując je w miejscu przeznaczonym dla najemcy, zaś powód przyjął je i zaakceptował. Analogiczna sytuacja miała miejsce w dniu 21 września 2007 roku. Pozwani wskazywali, że w dniu 2 lutego 2009 roku strony potwierdziły pisemnie łączący je stosunek prawny poprzez podpisanie przez pozwaną J. S. dokumentu dotyczącego zmiany stawki czynszu, gdyż oświadczenie o wyrażeniu zgody na podwyżkę czynszu mógł złożyć wyłącznie najemca. Jednocześnie, pozwana zaniechała złożenia oświadczenia o odmowie przyjęcia podwyżki akceptując tym samym zmianę istotnego postanowienia umownego w zakresie stosunku najmu łączącego strony. Po śmierci M. S. powód traktował pozwanych jak najemców, natomiast pozwani wypełniali obowiązki związane ze stosunkiem najmu, w tym opłacali czynsz. Powód nie wzywał pozwanych do opuszczenia lokalu , nie wnosił pozwu o eksmisję ani o ustalenie nieistnienia stosunku najmu. Argumentowali, iż umowa najmu została nawiązana z pozwanymi w sposób konkludentny , a następnie potwierdzona w sposób pisemny. Nadto zdaniem pozwanych żądanie powoda pozostaje w sprzeczności z zasadami współżycia społecznego, pozwani są bowiem osobami starszymi, schorowanymi, J. S. ma 89 lat i jest obłożnie chora i wymaga całodobowej opieki, którą sprawuje pozwany. G. S. nie może z uwagi na konieczność opieki nad matką podjąć stałego zatrudnienia. Pozwani wskazali, że sporny lokal jest ich ośrodkiem życiowym od prawie pół wieku.

(pismo procesowe pozwanych k. 73-79)

W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 09 października 2014 roku powód wskazał, że nie kwestionuje stałego i nieprzerwanego zamieszkania pozwanych w spornym lokalu. Jednocześnie zaprzeczył jakoby w dniu 2 września 2009 roku zawarł pisemną umowę najmu z pozwaną J. S. potwierdzającą stosunek najmu wcześniej zawarty w sposób konkludentny. Powód, nie wiedząc o śmierci najemcy M. S. traktował pozwanych jako członków rodziny uprawnionych do zamieszkiwania w sposób pochodny od najemcy, natomiast wszelkie dokumenty dotyczące lokalu kierowane były do M. S.. Ponadto podnosił, iż w okresie po śmierci najemcy do czasu przekazania dysponowania lokalem przez KGP na rzecz m.st. W. ewentualne nabycie uprawnień do lokalu mogło nastąpić wyłącznie na podstawie przepisów resortowych- ustawy o Policji oraz ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji.

(pismo procesowe powoda k. 185-187)

Następnie w piśmie procesowym z dnia 13 listopada 2014 roku (data nadania przesyłki w placówce pocztowej) pozwani podnieśli, że wielokrotnie informowali powoda za pośrednictwem jego pracowników o śmierci M. S.. Niezależnie od powyższego wskazali, ze powód –gmina m.st. W. posiadał wiedzę o śmierci M. S. albowiem urzędy stanu cywilnego wchodzą w skład urzędu gminy. Zatem pozwani dysponując odpisem aktu zgonu M. S. w dniu 5 stycznia 1998 roku zasadnie przyjmowali, że powód ma wiedzę o śmierci najemcy. Błędne adresowanie pism do M. S. pozostaje bez znaczenia dla stosunku prawnego łączącego strony niniejszego postępowania, zawartego w sposób per facta concludentia. Ostatecznie pozwani sprecyzowali, że najpóźniej w dniu 21 kwietnia 2010 roku powód oraz pozwana J. S. zawarli pisemną umowę najmu.

(pismo procesowe pozwanych k. 212-218))

Do zamknięcia rozprawy strony podtrzymały stanowiska w sprawie. Strona pozwana wniosła o przyznanie prawa do lokalu socjalnego w razie orzeczenia eksmisji (protokół z rozprawy z dnia 11 grudnia 2014 roku k. 222-227)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Lokal mieszkalny nr (...), położony w W. przy ulicy (...) w W., znajduje się w zasobie mieszkaniowym m.st. W. - Zakładu (...) w D. M. m. st. W. (bezsporne).

Lokal nr (...) położony w budynku przy ulicy (...) w W. został przydzielony M. S. jako pracownikowi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Milicji Obywatelskiej na mocy decyzji nr (...) z dnia 09 września 1968 roku o przydziale mieszkania służbowego. Do zamieszkiwania w tymże lokalu uprawnieni byli: żona J. S. ora syn G. S..

(dowód: decyzja k. 3)

W dniu 8 października 1968 roku w W. pomiędzy Zarządem (...) a M. S. została zawarta umowa najmu przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Zgodnie z § 20 w/w umowa została zawarta na czas oznaczony w przydziale lokalu i traci moc z upływem terminu lub na wypadek prawomocnego cofnięcia przydziału lub rozwiązania stosunku najmu.

(dowód: umowa najmu lokalu k. 4-5v)

W dniu 04 stycznia 1998 roku zmarł M. S.. W chwili śmierci był emerytem policyjnym. W chwili śmierci najemcy w przedmiotowym lokalu zamieszkiwała jego żona J. S. oraz syn G. S..

(dowód: odpis skrócony aktu zgonu k. 38, bezsporne)

Od dnia 4 stycznia 1998 roku J. S. pobiera rentę rodzinną po zmarłym mężu, wypłacaną przez Zakład Emerytalno-Rentowy MSWiA.

( dowód : pismo k. 41)

Pozwani nie zgłosili administracji budynku faktu śmierci M. S.. Wszelkie pisma wysyłane przez administratora, związane z przedmiotowym lokalem a dotyczące zmiany wysokości opłat za lokal, rozliczenia płatności, aneksy do umowy najmu kierowane były do M. S.. Pisma te odbierała i podpisywała jego żona J. S.. Pozwani uiszczali czynsz i opłaty związane z korzystaniem z lokalu,

(dowód: akta lokalowe, zeznania pozwanego G. S. złożone na rozprawie w dniu 11 grudnia 2014 r. k. 222-227)

Pozwani nie zwracali się do organów Policji o wydanie decyzji potwierdzającej uprawnienie do dalszego zajmowania lokalu . Dysponent lokalu nigdy nie domagał się od pozwanych jego opróżnienia.

( dowód : zeznania G. S. k. 225)

W dniu 04 sierpnia 2009 roku pomiędzy Miastem S. W. a Komendantem Głównym Policji zostało zawarte porozumienie w sprawie współpracy w zakresie dysponowania lokalami stanowiącymi własność m.st. W. i pozostającymi w dyspozycji Komendanta Głównego Policji, z przeznaczeniem na tymczasowe kwatery dla funkcjonariuszy policji. Na jego podstawie Komendant Główny Policji zrzekł się dyspozycji lokalami mieszkalnymi stanowiącymi zasób komunalny, w tym lokalem przy ul. (...) w W..

(dowód: porozumienie wraz z aneksem k. 10-12, wyciąg z załącznika nr 3 do porozumienia k. 13 , pismo z Komendy Głównej Policji z dnia 05 czerwca 2014 roku k. 56)

W maju 2011 roku pozwany G. S. zgłosił się do administracji i poinformował o niezamieszkiwaniu w lokalu przez M. S.. Został poinformowany, że J. S. winna zgłosić się do (...) w celu uregulowania tytułu prawnego do lokalu.

( dowód : notatka służbowa k. 14)

Pismem z dnia 14 lipca 2011 roku administrator wystosował do J. S. pismo z prośbą o dostarczenie potwierdzenia tytułu prawnego do zajmowanego lokalu. Jednocześnie pozwana została poinformowana, iż w przypadku jego braku powinna zgłosić się do Wydziału Zasobów Lokalowych w celu uzupełnienia dokumentów a w razie ich braku zostanie obciążona stawką odszkodowania za bezumowne korzystanie z lokalu .

( dowód : pismo k. 15)

Pozwani nie złożyli wymaganych dokumentów .

( dowód : zeznania pozwanego G. S. k. 225)

Na dzień 31 lipca 2011 roku lokal zajmowany przez pozwanych był zadłużony na kwotę 16.538,76 złotych .

( dowód : pisma z dnia 29 sierpnia 2011roku k. 87-88 akt lokalu)

Pismem z dnia 7 września 2011 roku do J. S. zostało wysłane zawiadomienie o zajmowaniu lokalu bez tytułu prawnego i zmianie wysokości opłat w związku z naliczaniem odszkodowania w wysokości 17,40 złotych za m 2 a pismami z dnia 19 kwietnia 2012 roku i 19 października 2012 roku kolejne zawiadomienia o zmianie wysokości odszkodowania .

( dowód : zawiadomienie k. 16, zawiadomienie k, 97 ,104 akt lokalu)

Pozwem z dnia 28 marca 2012 roku powód wystąpił przeciwko M. S., J. S. i G. S. o zapłatę zaległości w opłatach związanych z korzystaniem z lokalu w wysokości. 17.558,81 złotych.

( dowód: pozew k. 90-92 akt lokalu)

Pismami z dnia 6 lutego 2013 roku pozwani zostali wezwani do opróżnienia lokalu w terminie 14 dni i do zapłaty zadłużenia za lokal w wysokości 41.871,72 złotych .

( dowód : pismo k. 17-18)

Ponowne wezwanie do opróżnienia lokalu zostało do pozwanych wystosowanie w dniu 20 lutego 2013roku.

( dowód : pismo k.19-20)

Pozwana J. S. ma 89 lat, pobiera świadczenie rentowe w wysokości ok. 4 000 zł, obciążone zajęciem komorniczym, jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym przewlekle chorą, wymagającą całodobowej opieki, od 2012 roku nie porusza się. Pozwana choruje na cukrzycę, potrzebuje wielokrotnych badań w ciągu dnia poziomu cukru oraz iniekcji insuliny, musi przestrzegać odpowiedniej diety, ponadto ma problemy z sercem – ma wszczepiony symulator serca.

Pozwany G. S. ma 65 lat, utrzymuje się z renty matki, którą się opiekuje, ponadto otrzymuje zasiłek opiekuńczy w wysokości 512 zł. Choruje na cukrzycę, ma kłopoty z błędnikiem oraz chorobę wieńcową.

Pozwani nie mają możliwości zamieszkania w innym mieszkaniu. Pozwana J. S. stale potrzebuje łóżka z pilotem oraz materaca przeciwodleżynowego.

(dowód: zeznania pozwanego G. S. złożone na rozprawie w dniu 11 grudnia 2014 r. k. 222-227, decyzja o przyznaniu zasiłku, orzeczenie o stopniu niepełnosprawności k. 221)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie złożonych do akt sprawy dokumentów, nie kwestionowanych przez strony co do ich prawdziwości. W zasadzie stan faktyczny był bezsporny między stronami a spór sprowadzał się do interpretacji i skutków prawnych korespondencji wysyłanej przez powoda pozwanym a dotyczącej przedmiotowego lokalu. Sąd ustalając sytuację materialną i rodzinną pozwanych oparł się na zeznaniach pozwanego G. S. uznając je za wiarygodne i szczegółowe z tym zastrzeżeniem, że nie dał wiary pozwanemu odnośnie poinformowania w 2011 roku administracji budynku o śmierci M. S. albowiem jego zeznania w tym zakresie są sprzeczne z treścią notatki służbowej sporządzonej ze spotkania, z której wynika, że informował jedynie o niezamieszkiwaniu przez niego w lokalu. Z akt lokalu nie wynika, aby pozwany składał do administracji akt zgonu ojca, a względy doświadczenia życiowego i znajomość praktyki wskazują, iż taki dokument jest przez właściciela lokalu wymagany.

Sąd oddalił wnioski dowodowe pozwanych o przesłuchanie świadków wskazanych w piśmie procesowym z dnia 2 września 2014 roku albowiem fakt stałego i nieprzerwanego zamieszkiwania pozwanych w lokalu nie był przez powoda kwestionowany a dowód ten nie mógł natomiast wykazać tego, czy pozwani byli traktowani przez powoda jak najemcy. Sąd oddalił również wnioski pozwanych złożone na rozprawie w dniu 11 grudnia 2014 roku o zobowiązanie powoda do wskazania osoby odpowiedzialnej za księgowanie opłat czynszowych za lokal oraz dowód z przesłuchania świadka – pracownika Poczty Polskiej na okoliczności ustalenia , iż powód miał świadomość, ze opłat za czynsz najmu po dacie śmierci M. S. dokonywała wyłącznie J. S., mające na celu wykazanie, iż J. S. dokonywała wpłat czynszu najmu w imieniu własnym - z uwagi na to, iż okoliczności te nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia . Strona powodowa nie kwestionowała prawdziwości dowodów wpłat złożonych do akt sprawy przez pozwanych na których jako osoba wpłacająca widniała J. S. , natomiast sam fakt uiszczania opłat czynszowych przez dorosłego domownika zamieszkałego w lokalu nie dowodzi, że powód przyjmując te opłaty traktuje taką osobę jako najemcę lokalu.

Sąd zważył, co następuje:

Wywiedzione powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 222 §1 k.c. właściciel może żądać od osoby, która faktycznie włada jego rzeczą ażeby rzecz została mu wydana, chyba, że tej osobie przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Tak więc w sprawie o eksmisję przedmiotem badania Sądu jest to, czy pozwany posiada tytuł prawny do zajmowanego lokalu, a więc skuteczne wobec właściciela uprawnienie do władania lokalem, oraz czy w razie orzeczenia eksmisji pozwanemu przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego.

W okolicznościach niniejszej sprawy bezsporne było, że właścicielem przedmiotowego lokalu mieszkalnego jest powód Miasto S. W. – Zakład (...) w D. M. m. st. W.. Jako właściciel Miasto S. W. posiadało zatem legitymację czynną do wystąpienia z roszczeniem windykacyjnym. Podkreślenia wymaga, że na mocy odrębnych przepisów przedmiotowy lokal był wcześniej oddany do dyspozycji Komendanta Głównego Policji jako jednostki podległej Ministrowi Spraw Wewnętrznych . KGP w drodze decyzji o przydziale mieszkania funkcyjnego przydzielił przedmiotowy lokal M. S.. Najemca zamieszkał w nim wraz z żoną J. S. oraz synem G. S. oraz przebywał aż do śmierci w 1998 roku, będąc już pułkownikiem w stanie spoczynku. Zgodnie bowiem z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 roku o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby kontrwywiadu wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej straży pożarnej i służby więziennej oraz ich rodzin (Dz.U.94.53.214), jako funkcjonariusz zwolniony ze służby i uprawniony do policyjnej emerytury lub renty miał prawo do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji odpowiednio ministra właściwego do spraw wewnętrznych lub podległych mu organów w rozmiarze przysługującym mu w dniu zwolnienia ze służby. Do mieszkań tych stosuje się odpowiednie przepisy dotyczące lokali mieszkalnych dla funkcjonariuszy. Z kolei na podstawie ust. 2 powołanego przepisu „prawo do lokalu mieszkalnego, określone w ust. 1, przysługuje również członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, oraz po zmarłych emerytach i rencistach”. Zgodnie z ust. 3 tego przepisu , prawo do lokalu przysługuje do czasu przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego, nie krócej jednak niż na czas posiadania uprawnień do policyjnej renty rodzinnej.

Biorąc pod uwagę treść tego przepisu uznać należy, iż pozwana J. S. jako wdowa po M. S. , pobierająca po jego śmierci rentę rodzinną posiadała prawo do przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Nie mniej jednak, stosownie do treści §19 w zw. z §13 ówcześnie obowiązującego Zarządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 30 września 1997 roku w sprawie szczegółowych zasad przydziału , opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów ( MP z dnia 15.10.1997) oraz art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji przydział i opróżnianie mieszkań następowało w drodze decyzji administracyjnej. Oznacza to, że aby można było uznać, iż pozwana J. S. posiada tytuł prawny do zajmowania przedmiotowego lokalu , winna posiadać decyzję o przydziale tego lokalu na swoją rzecz wydaną w oparciu o art. 29 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (..) przez dysponenta lokalu.

Bezspornym w niniejszej sprawie było, że pozwana takiej decyzji nie posiada i nigdy nie posiadała.

Wskazać w tym miejscu należy, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 18 września 2008 r., sygn. akt K 7/07 orzekł, iż art. 90 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - w zakresie, w jakim odnosi się do dalszego bezterminowego dysponowania przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych oraz podległe mu organy użytkowanymi dotychczas lokalami mieszkalnymi w domach stanowiących własność prywatną jest niezgodny z art. 64 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej .

Na kanwie powyższego wyroku Trybunału Konstytucyjnego zostało w dniu 4 sierpnia 2009 roku zawarte porozumienie pomiędzy Prezydentem Miasta W. a Komendantem Głównym Policji, na mocy którego Komendant Główny Policji zrzekł się prawa do dysponowania lokalami funkcyjnymi, których właścicielem jest Miasto S. W.. Tak więc od dnia 4 sierpnia 2009 roku przedmiotowy lokal nr (...) przy ul. (...) przestał być w dyspozycji KGP i tym samym od tego momentu stosuje się do niego przepisy ogólne - w tym o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego.

Pozwani w niniejszym procesie uzasadniając wniosek o oddalenie powództwa argumentowali, iż posiadają tytuł prawny do lokalu – stosunek najmu został nawiązany przez czynności konkludentne, a następnie potwierdzony pisemną umową najmu, za którą należy uznać potwierdzenie otrzymania wypowiedzenia dotychczasowej wysokości czynszu podpisane na druku w miejscu najemcy przez J. S. i zaakceptowane przez powoda. Podkreślenia jednak w pierwszym rzędzie wymaga, że w okresie , gdy lokal znajdował się w dyspozycji MSWiA i podległych mu organów, stosownie do treści art. 90 ust. 1 ustawy o Policji, podejmowanie jakichkolwiek decyzji odnośnie tego lokalu przez jego właściciela – m.st. W. – było wyłączone a dla nawiązania stosunku najmu konieczna była decyzja administracyjna. Zatem nie było prawnej możliwości aby w tym czasie pomiędzy J. S. a powodem m.st. W. został nawiązany stosunek najmu tego lokalu per facta concludentia . Taka teoretyczna możliwość zaistniała dopiero z dniem przekazania lokalu właścicielowi przez KGP, czyli 4 sierpnia 2009 roku.

W tym miejscu zaznaczyć trzeba, że zgodnie z uregulowaniami polskiego prawa cywilnego złożenie oświadczeń woli stron stosunku prawnego w celu dokonania czynności prawnej nie musi być zawsze wyraźne. Zgodnie z art. 60 KC z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Tym samym art. 60 k.c. ustanawia zasadę swobody formy (sposobu) oświadczenia woli (por. wyr. SN z dnia 20 kwietnia 2011 r., I CSK 391/10, Lex nr 936480). Wynika z niego również, iż wymaganie złożenia oświadczenia woli w formie szczególnej (np. notarialnej, pisemnej z datą pewną itp.), uzasadnione potrzebą zwiększenia bezpieczeństwa i pewności obrotu, musi wynikać każdorazowo z wyraźnego przepisu ustawy (por. M. Safjan (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2008, s. 338). W wyr. z dnia 16 stycznia 1970 r. (III PRN 96/69, OSNP 1970, nr 9, poz. 161) Sąd Najwyższy stwierdził, że oświadczenie woli może być złożone przez każde zachowanie się ujawniające wolę w sposób dostateczny, jeżeli ustawa nie przewiduje dalej idących wymagań (por. też wyr. SN z dnia 23 lipca 2008 r., III CSK 87/08, Lex nr 442527). Pojęcie dorozumianych oświadczeń woli należy odnosić do wszelkich pozajęzykowych zachowań ujawniających wolę dokonania określonej czynności prawnej, a także do tych wypowiedzi językowych, które nie zostały sformułowane w sposób wystarczająco jednoznaczny, precyzyjny lub pełny. Użycie znaków słownych nie wyklucza zatem możliwości złożenia oświadczenia woli per facta concludentia, chociażby ze względu na wieloznaczność słów i zwrotów językowych (tak trafnie L. M., Oświadczenie dorozumiane a swoboda formy czynności prawnych, RPEiS 1983, z. 1, s. 76). Ustalenie, czy konkretne zachowanie danej osoby ma walor dorozumianego oświadczenia woli oraz jaka jest jego treść, wymaga każdorazowo uwzględniania informacji pochodzących z bezpośredniego kontekstu, w jakim miało ono miejsce. Artykuł 60 k.c. pozwala uznać czyjeś zachowanie za oświadczenie woli tylko wówczas, gdy wyraża ono wolę dokonania czynności prawnej w sposób dostateczny. Trafnie w wyroku z dnia 10 marca 2004 r. ( IV CK 95/03, Lex nr 84431) Sąd Najwyższy stwierdził, że zamiaru stron dokonania czynności prawnej nie można domniemywać, musi on być dostatecznie uzewnętrzniony. W doktrynie przyjmuje się, że dorozumiane oświadczenie woli to zachowanie, w którym wola przejawiana jest w sposób pośredni, domniemany z okoliczności towarzyszących, np. w przypadku zawarcia umowy przez sam fakt przystąpienia do jej wykonania (A. Wypiórkiewicz (w:) Praktyczny komentarz..., op. cit., s. 159).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy w ocenie Sądu, w świetle zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać na leży, że umowa najmu między stronami nie została zawarta w sposób dorozumiany. Brak jest jakiejkolwiek czynności ze strony powoda, którą można by uznać za czynność wyrażającą wolę nawiązania z pozwaną stosunku najmu i traktowania ją jak najemcy. W szczególności- jak słusznie podnosiła strona powodowa - wobec całokształtu okoliczności sprawy o zawarciu umowy najmu nie może świadczyć fakt uiszczania przez pozwanych opłat z tytułu korzystania z przedmiotowego lokalu. Wskazać bowiem należy, że wszyscy dorośli domownicy zamieszkali w lokalu są zobowiązani do ponoszenia ciężarów związanych z jego utrzymaniem a dla stosunku prawnego łączącego strony nie ma znaczenia który z domowników faktycznie opłat tych dokonuje. Jak wynika z dokumentów dotyczących spornego lokalu , przez cały okres czasu aż do 2011 roku, kiedy to do administracji udał się pozwany G. S. i poinformował o niezamieszkiwaniu w lokalu M. S., wszystkie pisma związane z przedmiotowym lokalem kierowane były przez powoda do M. S. jako najemcy lokalu. Z zeznań pozwanego wynika, iż wcześniej, pomimo zgonu M. S. , administracja nie została przez pozwanych o tym fakcie poinformowana. Pozwany zeznawał, że dopiero w 2011 roku informował administrację o śmierci ojca a nie o jego niezamieszkiwaniu - przy czym brak jest potwierdzenia tej okoliczności w dokumentach zgromadzonych w aktach lokalu. Z notatki służbowej sporządzonej w maju 2011 roku wynika, iż informacja , którą G. S. udzielił dotyczyła niezamieszkiwania , a nie śmierci M. S.. Niezależnie jednak od powyższego, dopiero z tą chwilą ZGN w D. M. powziął informację o opuszczeniu lokalu przez najemcę lokalu i podjął dalsze kroki zmierzające do uzyskania od J. S. dokumentu potwierdzającego jej tytuł prawny do lokalu, a po bezskutecznych wezwaniach w tym zakresie zaczął obciążać J. S. odszkodowaniem za bezumowne korzystanie z lokalu i w konsekwencji żądał jego opróżnienia przez pozwanych. W ocenie Sądu, brak jest jakichkolwiek podstaw do wywodzenia skutków prawnych z faktu, że to pozwana J. S. potwierdzała odbiór dokumentów ( w tym wypowiedzenia dotychczasowej wysokości czynszu) w sytuacji, gdy powód nie miał świadomości śmierci M. S., pozwana była osobą uprawnioną do wspólnego z nim zamieszkiwania na mocy decyzji o przydziale wydanej przez dysponenta, a pismo było kierowane nie do niej lecz M. S.. Sam fakt iż powód- m.st. W. – posiadający w ramach swoich struktur Urzędy Stanu Cywilnego powinien wiedzieć, że najemca lokalu zmarł , nie ma znaczenia dla nawiązania stosunku najmu w sposób dorozumiany. Zawarcie umowy nawet w sposób dorozumiany polega bowiem na złożeniu zgodnych oświadczeń woli stron zatem strona składająca takie oświadczenie woli musi mieć świadomość tego, że taką wolę swoim zachowaniem wyraża. Nawet niedochowanie przez pracowników ZGN w D. M. m.st. W. staranności i niesprawdzenie w Urzędzie Stanu Cywilnego czy najemca nadal żyje ewentualnie przyjmowanie, że powód jako gmina powinien wiedzieć o śmierci najemcy nie zmienia faktu, że administracja przedmiotowego lokalu nie wiedziała o facie jego zgonu. Wszelkie podejmowane przez administrację działania do 2011 roku były dokonywane w przekonaniu, że najemca żyje, zatem nie można ich traktować jako zachowania de facto wyrażające wolę zawarcia umowy najmu z J. S. .

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż zostały spełnione przesłanki z art. 222 § 1 k.c., a powód zasadnie domaga się wydania lokalu mieszkalnego zajmowanego przez pozwanych bez tytułu prawnego. Wobec tego powództwo jako zasadne podlegało uwzględnieniu, a w pkt I orzeczenia Sąd w oparciu o w/w przepisy prawne nakazał pozwanym opróżnienie i wydanie lokalu nr (...) przy ul. (...) w W. - powodowi.

W przypadku uwzględnienia powództwa o nakazanie opróżnienia lokalu do kompetencji Sądu należy również ustalenie czy, a jeżeli tak, to w stosunku do których
z pozwanych, znajduje zastosowanie art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity Dz. U. nr 31 z 2005 roku poz. 266 z późn. zm.) precyzujący przesłanki do obligatoryjnego przyznania prawa do lokalu socjalnego. Ponadto Sąd bierze pod uwagę sposób korzystania przez najemcę z lokalu oraz jego szczególną sytuację materialną
i rodzinną.

Stosownie do dyspozycji art. 14 ust.4 Sąd nie może orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie na podstawie art. 14 ust. 4 pkt 2 i 3 w stosunku do pozwanej J. S., która jest osobą niepełnosprawną, z orzeczonym znacznym stopniem niepełnosprawności oraz sprawującego nad nią opiekę G. S. należało orzec o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Pozwani nie mają możliwości zamieszkania w innym lokalu. Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd na podstawie powołanych wyżej przepisów prawa orzekł jak w pkt. II wyroku.

W myśl art. 14 ust. 6 w/w ustawy Sąd orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego w stosunku do pozwanych J. S. oraz G. S. nakazał wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez m.st. W. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Z tego względu Sąd orzekł jak w pkt. III wyroku.

Na koniec odnieść się jeszcze należy do kwestii sprzeczności żądania powoda z zasadami współżycia społecznego wyrażonych w art. 5 kc. Sąd orzekający stanął jednak na stanowisku, że w okolicznościach niniejszej sprawy nie mógł on stanowić podstawy oddalenia powództwa o eksmisję. . Zgodnie z treścią art. 5 k.c. nie można czynić ze swego prawa użytku, który byłby sprzeczny ze społeczno gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Godzi się w tym miejscu wskazać na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 27 maja 1999r. sygn. akt III CKN 337/98, w którym Sąd Najwyższy podkreślił, że zasady współżycia społecznego, na które powołuje się osoba zajmująca bez tytułu prawnego nieruchomość budynkową, nie mogą uzasadniać trwałego pozbawienia właściciela uprawnienia do wyłącznego korzystania z budynku. Stosownie do art. 140 k.c. z faktu przysługiwania powodowi prawa własności nieruchomości wynika jego uprawnienie do korzystania z tej nieruchomości z wyłączeniem innych osób. Wprawdzie w myśl powołanego przepisu granice prawa własności określają m.in. zasady współżycia społecznego, ale nie ma wśród nich takiej zasady, która, działając na rzecz osób zajmujących znajdujący się w budynku lokal bez tytułu prawnego, uzasadniałaby - także w okolicznościach przemawiających za zapewnieniem tym osobom jak najdalej idącej ochrony-trwałe pozbawienie właściciela jego uprawnienia do wyłącznego korzystania z lokalu .Nawet ograniczenie własności w drodze ustawy dopuszczalne jest jedynie w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności (art. 64 ust. 3 Konstytucji RP). Naruszeniem tym byłoby zaś trwałe pozbawienie właściciela podstawowego uprawnienia właścicielskiego, jakim jest korzystanie z przedmiotu własności z wyłączeniem innych osób. Sąd orzekający podziela tą linię orzecznictwa, która opowiada się za przyjęciem w zasadzie niedopuszczalności stosowania art. 5 kc jako podstawy oddalenia powództwa windykacyjnego ( np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 14 stycznia 2014 roku I ACa 861/13, LEX 1428182, wyrok SN z dnia 30 maja 2000 roku IV CKN 28/00, LEX 303361 ) Z. współżycia społecznego chroniąc przed nadużyciem prawa własności nie mogą tego prawa w ogóle unicestwiać. Dlatego w procesie windykacyjnym mogą one jedynie powodować odroczenie wydania nieruchomości a nie całkowite pozbawienie uprawnionego jego prawa podmiotowego ( wyrok SN z dnia 22 marca 2000 r., I CKN 440/98, LEX 521753, wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2012 roku, I ACa 399/12, LEX 1283336, wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 kwietnia 2014 roku, I ACa 62/14, LEX 1466736) Zważywszy jednak na przyznanie pozwanym prawa do lokalu socjalnego – a faktem powszechnie znanym jest niedobór lokali socjalnych w W. i konieczność długiego, niejednokrotnie kilkuletniego oczekiwania na zawarcie umowy najmu takiego lokalu, w niniejszej sprawie zastosowanie art. 320 kpc i odroczenie terminu wykonania eksmisji Sąd uznał za niecelowe.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowej obrony lub dochodzenia praw. Ponieważ pozwani przegrali niniejszą sprawę w całości, obowiązani są zwrócić powodowi koszty w takim samym stosunku w jakim zostały poniesione (zasada odpowiedzialności za wynik procesu).

Na koszty celowego dochodzenia swoich praw przez powoda, składały się w niniejszym postępowaniu: wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda będącego radcą prawnym w kwocie 120 zł ustalone zgodnie z przepisem § 9 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.) oraz opłata sądowa od pozwu w kwocie 200 zł.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji.