Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Toruń, 26 stycznia 2017r.

Sąd Okręgowy w Toruniu Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Stępniewicz

Protokolant: stażystka Grzegorz Nitka

po rozpoznaniu na rozprawie 23 stycznia 2016r.

sprawy z powództwa D. K.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powódki D. K. kwotę 90.000,00 (dziewięćdziesiąt tysięcy) zł z ustawowymi odsetkami od 3 maja 2015r., a od 1 stycznia 2016r. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie – z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych do dnia zapłaty,

2. oddala powództwo w pozostałej części,

3. zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 217,02 (dwieście siedemnaście złotych dwa grosze) zł tytułem zwrotu części kosztów procesu,

4. nakazuje pobrać od powódki z zasądzonego w punkcie jeden wyroku roszczenia na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) kwotę 4778,13( cztery tysiące siedemset siedemdziesiąt osiem złotych trzynaście groszy) zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych,

5. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa(kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) kwotę 5388,11(pięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem złotych jedenaście groszy) zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Pozwem, który do tutejszego Sądu wpłynął 7 sierpnia 2015r., powódka D. K. wniosła o zasądzenie od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 170.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 3 maja 2015r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm.

W uzasadnieniu swego żądania powódka wskazała, że 7 marca 2006r. około godz. 11.45 w G. na drodze krajowej nr (...) doszło do wypadku komunikacyjnego, w wyniku którego powódka doznała poważnych obrażeń. Sprawca zdarzenia- K. B. kierujący autobusem marki A. o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas włączania się do ruchu z zatoczki przystanku autobusowego (...), nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego doprowadził do zahaczenia od tyłu i wciągnięcia pod pojazd idącej w tym samym kierunku powódki. W sprawie wypadku, przed Sądem Rejonowym w T. toczyło się postępowanie karne. Wyrokiem z 20 grudnia 2006r. Sąd Rejonowy w T. uznał K. B. za winnego czynu z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 177 §1 kk. Powódka wskazała, że autobus A. (...) kierowany przez sprawcę K. B. w dacie zdarzenia był objęty umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Umowa ta zawarta była z pozwanym (...) SA z siedzibą w W.. Powódka podała, że bezpośrednio po wypadku została przetransportowana do Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w T., gdzie przeszła kilka zabiegów operacyjnych. Powódka została wypisana ze szpitala 10 lipca 2006r. z zaleceniem dalszego kontynuowania leczenia. Kolejny zabieg operacyjny powódka przeszła 24 stycznia 2008r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności 8 sierpnia 2008r. wydał decyzję o zaliczeniu powódki do grona osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim. Pomimo upływu 9 lat od wypadku, powódka nadal zmaga się z doskwierającymi jej silnymi bólami ze strony kręgosłupa oraz uszkodzonego kolana i uda. Powódka wskazała, iż przed wypadkiem była sprawną niespełna osiemnastoletnią dziewczyną z wieloma planami na przyszłość. Osiągała liczne sukcesy sportowe, grając w piłkę nożną i koszykówkę. Po zdarzeniu musiała zrezygnować z kariery sportowej, wymagała opieki osób najbliższych. Pozwany, na mocy decyzji z 25 czerwca 2007r., wypłacił na rzecz powódki kwotę 30.000 zł. Powódka pismem z 30 marca 2015r. wezwała ostatecznie pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia. Wezwanie pozostało bez odpowiedzi.

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwany podniósł, że przyznał powódce zadośćuczynienie w wysokości 30.000 zł oraz zrefundował koszty leczenia w wysokości 3445,17 zł. W ocenie pozwanego, wypłacone dotychczas zadośćuczynienie jest odpowiednie i adekwatne do rozmiaru krzywdy powódki. Pozwany zakwestionował żądanie odsetek ustawowych od daty wskazanej w pozwie. W jego ocenie roszczenie pozwu jest zbyt wygórowane, a wypłacone w 2006r. zadośćuczynienie było w zasadzie zgodne z żądaniem powódki, natomiast żądanie dalszej dopłaty w wysokości 170.000 zł nie jest uzasadnione.

Na terminie rozprawy 26 października 2015r. pełnomocnik pozwanego oświadczył, że może wypłacić powódce dodatkowo kwotę 20.000 zł zadośćuczynienia. Powódka nie wyraziła zgody na propozycję.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 7 marca 2006r. w G. na drodze krajowej nr (...), K. B. kierujący autobusem marki A. o nr rej. (...) naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że podczas włączania się do ruchu z zatoczki przystanku autobusowego (...), nie zachował szczególnej ostrożności, w wyniku czego doprowadził do zahaczenia od tyłu i wciągnięcia pod pojazd idącej w tym samym kierunku powódki D. K..

(okoliczności bezsporne )

Bezpośrednio po wypadku, powódka została przetransportowana karetką pogotowia ratunkowego do Wojewódzkiego Szpitala Dziecięcego w T. na Oddział Urologii i Chirurgii Dziecięcej. W szpitalu, po przeprowadzeniu specjalistycznych badań, u powódki rozpoznano uraz wielonarządowy ( zwłaszcza głowy, kończyny dolnej lewej, barku lewego, grzbietu i brzucha), ranę tłuczoną okolicy szczytu głowy, rozległą ranę szarpaną przyśrodkowej powierzchni uda lewego z ubytkiem skóry, ranę szarpaną okolicy kolana lewego z ubytkiem skóry i uszkodzeniem torebki stawowej, rozległe zanieczyszczone głębokie otarcie skóry grzbietu, stłuczenie z obecnością krwiaka śródskórnego okolicy barku lewego, skręcenie kręgosłupa szyjnego, zropienie ran uda lewego i okolicy pachwinowej lewej, pourazowe bóle głowy. W wyniku wypadku powódka doznała także złamania żeber IX i X po stronie lewej.

Z uwagi na charakter obrażeń zdiagnozowany u powódki, podczas pobytów w szpitalu poddano powódkę zabiegom:

- 7 marca 2006r. powódka przeszła zabieg operacyjny polegający na opracowaniu ran uda lewego, głowy, kolana lewego,

. 16 marca 2006r. powódka przeszła zabieg operacyjny polegający na oczyszczaniu ran,

20 marca 2006r. powódka przeszła zabieg operacyjny polegający na oczyszczaniu ran,

- 27 kwietnia 2006r. zabieg operacyjny polegający na przesunięciu płatów skórno-tłuszczowych uda lewego, przeszczep skórno-naskórkowy,

- 8 czerwca 2006r. przeszczep skórno-naskórkowy

- 24 stycznia 2008r. operacja bliznowca okolicy uda lewego.

Powódka w związku ze zdarzeniem była dwukrotnie hospitalizowana:

1.  od 7 marca 2006r. do 10 lipca 2006r.,

2.  od 21 stycznia 2008r. do 30 stycznia 2008r.

Podczas pierwszego pobytu w szpitalu stosowano w leczeniu powódki wiele antybiotyków, leków przeciwgrzybiczych, przeciwbólowych, podawano też preparaty krwi. Gojenie rany u powódki trwało około roku i wymagało częstych zmian opatrunków. Przez pół roku po wypadku, z uwagi na obrażenia odcinka szyjnego kręgosłupa , D. K. nosiła kołnierz ortopedyczny. Po wypisie ze szpitala w lipcu 2006r. powódka miała ograniczoną możliwość samodzielnego poruszania się, przez około 3 miesiące chodziła o kulach i w tym czasie wymagała pomocy osób drugich w zakresie: pielęgnacji podstawowej, ubierania, toalety, poruszania się, przygotowywania posiłków, utrzymywania porządku i załatwiania spraw poza domem. Później powódka nie wymagała już pomocy innych osób.

(dowód: opinia biegłego Z. M. k.125-i okoliczności bezsporne- dokumentacja medyczna- k. 30-53)

W dacie zdarzenia autobus A. (...)kierowany przez sprawcę K. B. objęty był umową obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych, nr polisy (...). Umowa zawarta była z pozwanym – (...) SA. z siedzibą w W..

(okoliczności bezsporne - akta szkody (...))

W sprawie wypadku, przed Sądem Rejonowym w T. toczyło się postępowanie karne. Wyrokiem z 20 grudnia 2006r. Sąd Rejonowy w T. uznał K. B. za winnego czynu z art. 177 § 2 kk w zw. z art. 177 §1 kk.

(okoliczności bezsporne, patrz też wyrok Sądu Rejonowego w T. z 20.12.2006r. sygn. akt II K 425/06 – k. 16-17)

W dacie zdarzenia powódka uczęszczała do liceum, udzielała się społecznie i charytatywnie. Po wypadku powódka z uwagi na doznane obrażenia ciała nie mogła uczęszczać do szkoły i musiała korzystać z indywidualnego toku nauczania

(okoliczności bezsporne, patrz też: orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania – k. 56-57, dyplomy uznania za osiągniecia sportowe powódki – k. 58-66,

zeznanie świadka P. S. – e protokół z 26.10.2015r. 01:25:08)

Po zdarzeniu, powódka pozostawała pod opieką psychologiczną. Psycholog rozpoznał u powódki występowanie cech zespołu stresu pourazowego, zaburzeń lękowych oraz zaburzeń nastroju.

(okoliczności bezsporne, patrz tez zaświadczenia z poradni psychologicznej – k. 67 i opinia psychologiczna – k. 68)

Decyzją z 25 czerwca 2007r. (...) przyznał powódce część zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w wysokości 30.000 zł. Nadto Centrum Likwidacji Szkód dokonało zwrotu kosztów zakupu stabilizatora uda w wysokości 252 zł oraz kosztów zakupu leków w wysokości 290,57 zł.

(dowód: pismo (...) SA z 25.06.2007r. – k. 29)

Po ostatnim pobycie w szpitalu, powódka kontynuowała leczenie doznanych na skutek wypadku urazów w Poradni Chirurgii Ogólnej oraz Poradni Ortopedycznej. Korzystała również z zabiegów fizjoterapeutycznych i rehabilitacyjnych.

(dowód: dokumentacja medyczna –k. 36, 38-47)

W dniu 8 sierpnia 2008r. Powiatowy Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydał decyzję, mocą której zaliczył powódkę do grona osób niepełnosprawnych w stopniu lekkim.

(okoliczności bezsporne, patrz też orzeczenie o stopniu niepełnosprawności – k. 54)

Pismem z 30 marca 2015r. powódka zwróciła się do (...) SA o zapłatę kwoty 270.000 zł tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie wywołane skutkami wypadku z 7 marca 2006r. oraz kosztów opieki w wysokości 4.495,50 zł za okres 5 miesięcy tj. od 11 lipca 2006r. do 11 grudnia 2006r.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 69-75)

Obecnie u powódki utrzymuje siĘ ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa z jego zespołem bólowym. W czasie badań wykonanych we wrześniu 2010r. stwierdzono zmiany patologiczne tego odcinka kręgosłupa. Ich powstanie jest częściowo powiązane z przebytym wypadkiem. Zmiany te mogą się pogłębiać, nasilając dolegliwości bólowe i dalsze ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódka z tego powodu może w przyszłości wymagać leczenia operacyjnego. Istnieje też ograniczenie ruchomości barku lewego. W obrębie uda lewego istnieje duże zniekształcenie tkanek miękkich uda lewego z ograniczeniem ruchomości biodra lewego. U powódki powstał uszczerbek na zdrowiu w postaci zniekształcenia uda lewego i ograniczeń ruchomości biodra lewego, uszczerbek odcinka szyjnego kręgosłupa oraz uszczerbek barku lewego w postaci jego ograniczeń ruchomości . Łączny uszczerbek na zdrowiu związany z wypadkiem biegły ocenił na 29%. Do chwili obecnej mogą się utrzymywać dolegliwości bólowe ze strony odcinka szyjnego kręgosłupa oraz przejściowe bóle lewego uda. Z powodu następstw wypadku powódka może mieć problemy z bieganiem, a długotrwałe utrzymywanie głowy w pozycji ustalonej np. przy czytaniu lub pracy z komputerem może powodować nasilenie dolegliwości bólowych. Ograniczenie ruchomości barku lewego może ograniczać wykonywanie czynności związanych z unoszeniem rąk do góry.

Powódka w 2007r. uległa kolejnemu wypadkowi, ale doznane obrażenia nie mają żadnego wpływu na wysokość uszczerbku na zdrowiu doznanego w wyniku wypadku z 7 marca 2006r.

(dowód: opinia sądowo-lekarska biegłego Z. M. – k. 125-128 i 176)

Powódka w wyniku wypadku 7 marca 2006r. doznała także wstrząśnienia mózgu lekkiego stopnia. Przebyty uraz nie spowodował uszkodzenia centralnego układu nerwowego. Powódka zgłasza obecnie bóle głowy, zaburzenia snu, lęki przed jazdą autobusem, skłonność do płaczu z powodu szpecących blizn pourazowych kończyny dolnej lewej. Zgłaszane bóle głowy nie mają cech swoistych, są zbliżone do bólu typu napięciowego i maja charakter psychogenny. Leczenie neurologiczne powódki zostało zakończone. Zgłaszane przez powódkę dolegliwości mają charakter zaburzeń adaptacyjnych.

(dowód: opinia sądowo-lekarska neurologiczna biegłej B. B.– k. 154-159)

U powódki stwierdzono przebyte zaburzenia adaptacyjne depresyjno-lękowe z elementami zespołu stresu pourazowego. Obecnie powódka przeżywa jeszcze smutek związany z wypadkiem, lęk związany z podróżowaniem autobusem, okresowo napięciowe bóle głowy oraz zaburzenia snu. Wypadek komunikacyjny miał wpływ na wystąpienie u badanej zaburzeń adaptacyjnych depresyjno-lękowych z elementami zespołu stresu pourazowego, które wymagały prowadzenia kilkumiesięcznej terapii psychologicznej. Powódka była zmuszona zrezygnować ze swojej działalności sportowej, co powodowało u niej frustracje i smutek. U powódki wystąpiło pogorszenie standardu życia związane ze zmianami w wyglądzie zewnętrznym oraz koniecznością zaniechania działalności sportowej. Powódka nie była poddana po wypadku terapii psychiatrycznej oraz farmakoterapii, gdyż nasilenie objawów nie było na tyle duże, aby wymagało takich form terapii. Obecnie powódka nie wymaga leczenia psychiatrycznego ani terapii psychologicznej.

(dowód: opinia sądowo-psychiatryczna E. K.- S. – k. 195-198)

Przed wypadkiem powódka uczęszczała do liceum sportowego, była dobrą uczennicą. Była towarzyska, udzielała się w harcerstwie. Grała w piłkę nożną i koszykówkę, miała wiele osiągnięć sportowych. Po zdaniu matury planowała studiować na Akademii Wychowania Fizycznego. Wypadek uniemożliwił powódce uprawianie sportu i pójście na wymarzone studia. Od czasu przedmiotowego zdarzenia, powódka wstydzi się wyglądu swojej nogi, gdyż widoczne są na niej blizny po przeszczepach. Z tego powodu powódka nie odsłania nóg, nie zakłada krótkich spodenek ani sukienek. Powódka nie może zbyt długo chodzić, gdyż wtedy noga ją boli i puchnie. Po wypadku powódka była załamana, jej stan psychiczny był zły. Potrzebowała pomocy osób najbliższych, gdyż nie mogła sama chodzić i nie mogła sama się ubrać.

W dniu 25 października 2008r. powódka zawarła związek małżeński z J. K.. Z małżeństwa pochodzi dwoje dzieci A. i W.. Obecnie powódka mieszka z mężem i dziećmi u swoich rodziców i zajmuje się synami. Małżonkowie zajmują osobny pokój i kuchnię. Powódka próbowała znaleźć pracę. Po wypadku odbyła sześciomiesięczny staż, pracowała przy rejestracji samochodów. Powódka nie może jednak wykonywać prac ciężkich ani zbyt długo stać czy chodzić. Powódka nadal odczuwa ból kręgosłupa oraz nogi i przyjmuje leki przeciwbólowe. Powódka obecnie zasłania nogi, nie nosi już sukienek i krótkich spodenek, chociaż przed wypadkiem to robiła. Powódka wstydzi się wyglądu swojej nogi, nie chodzi jak wcześniej na plażę. nawet przed mężem, którego prosi żeby nie dotykał jej w miejscu gdzie są blizny.

(dowody: zeznanie świadka E. W.- e protokóŁ z 26.10.2015r. 00:13:30

- zeznanie świadka G. W. – e protokół z 26.10.2015r. 00:28:01

- zeznanie świadka J. K. – e protokół z 26.10.2015r. 00:52:36

- zeznanie świadka P. S. – e protokół z 26.10.2015r. 01:25:08)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- zeznań świadków, który to dowód Sąd uznał za wiarygodny, gdyż ich treść była spójna, logiczna, nie zawierała sprzeczności i znalazła potwierdzenie w odpowiednim zakresie, w stosownych dokumentach urzędowych i prywatnych, których domniemanie autentyczności wynikające z art. 245 kpc; a w odniesieniu do dokumentów urzędowych również zgodności z prawdą tego co zostało w nich zaświadczone, wynikające z art. 244 kpc; nie zostało podważone,

- opinii biegłych.

Pozostałe okoliczności dotyczące samego wypadku, doznanych przez powódkę obrażeń czy przebiegu leczenia były w zasadzie między stronami bezsporne. Dlatego

na mocy z art. 230 kpc Sąd uznał za bezsporne okoliczności faktyczne przytoczone w pozwie oraz odpowiedzi na pozew, którym strona przeciwna nie zaprzeczyła, gdyż nie budziły wątpliwości co do zgodności z prawdziwym stanem rzeczy i znalazły potwierdzenie w pozostałym materiale procesowym zgromadzonym w sprawie.

W ocenie Sądu przymiot rzetelności, fachowości i bezstronności należało nadać opiniom sądowo lekarskim sporządzonym w niniejszej sprawie. Opinie biegłych: ortopedy, neurologa i psychiatry, zostały sporządzone przez specjalistów, których wiedza i doświadczenie nie budziły wątpliwości Sądu. Opiniujących nie łączyły jakiekolwiek relacje z żadną ze stron, a zatem nie mieli oni powodów, aby być stronniczymi. Wszystkie opinie są przejrzyste, jasne i konkretne, a zawarte w nich wnioski i zalecenia należy uznać za zgodne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Ponieważ okoliczności sporne zostały dostatecznie wyjaśnione Sąd w oparciu o art. 217§ 3 kpc pominął dowód z uzupełniającej opinii biegłego lekarza ortopedy.

Istota sporu sprowadzała się do wyjaśnienia czy wypłacona powódce przez pozwanego przed wniesieniem sprawy do sądu kwota z tytułu zadośćuczynienia była odpowiednią rekompensatą krzywd wywołanych doznanym wypadkiem, czy też była niewystarczająca.

Powódka domagała się zasądzenia od pozwanego kwoty 170.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za ból i cierpienie, jakiego doznała z powodu wypadku komunikacyjnego zaistniałego 7 marca 2006r. Powódka roszczenie swoje wywodziła z przepisów art. 444 i 445 § 1 kc.

Pozwany nie kwestionował swojej odpowiedzialności co do zasady. Twierdził jednak, że żądanie powódki z tytułu zadośćuczynienia zostało zaspokojone przedsądownie, bowiem wypłacił jej kwotę 30.000zł.

Zgodnie z treścią art. 444 kc w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.

W odniesieniu do w/w przepisu art. 445 § 1 kc stanowi, iż w wypadkach w nim przewidzianych sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Odpowiedniość kwoty zadośćuczynienia, o której stanowi art. 445 § 1 kc, ma służyć złagodzeniu doznanej krzywdy, a jednocześnie nie być źródłem wzbogacenia.

Sąd miał świadomość tego, że pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art. 445 § 1 kc w istocie ma charakter niedookreślony. Dlatego ustalając jej wysokość dążył do tego aby nie była ona nadmierną w stosunku do doznanej przez powódkę krzywdy, ale żeby była też „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być, przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego, utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa.

Kryteriami, jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia są: wiek poszkodowanego, rodzaj i rozmiar doznanych obrażeń, stopień i rodzaj cierpień fizycznych i psychicznych, intensywność i czas trwania tych cierpień, ewentualnie stopień kalectwa, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, skutki uszczerbku w zdrowiu na przyszłość, rodzaj dotychczas wykonywanej pracy przez poszkodowanego, który powoduje niemożność dalszego jej kontynuowania, szanse na przyszłość, związane np. z możliwością kontynuowania nauki, z wykonywaniem wyuczonego zawodu, życiem osobistym, poczucie nieprzydatności społecznej i bezradność życiowa powstałe na skutek zdarzenia, wywołującego obrażenia ciała, konieczność korzystania ze wsparcia innych, w tym najbliższych, przy prostych czynnościach życia codziennego

( por.wyrok SN z 9 listopada 2007 r., V CSK 245/07, LEX nr 369691; wyrok SN z 8 października 2008 r., IV CSK 243/08, LEX nr 590267; wyrok SN z 4 lutego 2008 r., III KK 349/07, Biul. PK 2008, nr 4, s. 7; wyrok SN z 12 kwietnia 1972 r., II CR 57/72, OSNCP 1972, nr 10, poz. 183; wyrok SN z 17 września 2010 r., II CSK 94/10, niepubl.; wyrok SN z 29 września 2004 r., II CK 531/03, LEX nr 137577; wyrok SN z 18 kwietnia 2002 r., II CKN 605/00, LEX nr 484718).

W kontekście powyższego należy w ocenie Sądu podkreślić, iż powódka w wyniku odniesionych bolesnych obrażeń, doznała krzywdy, a cierpienia D. K. określić należy jako znaczne. Powódka przeszła kilka zabiegów operacyjnych, w tym przeszczepy skóry, a łączny uszczerbek na zdrowiu powódki, związany z wypadkiem, został oceniony przez biegłego na 29 %. Sąd miał też na względzie, że pierwszy pobyt powódki w szpitalu, tuż po wypadku, trwał ponad 4 miesiące, a w styczniu 2008r. powódka ponownie została przyjęta do szpitala, gdzie została poddana zabiegowi operacyjnemu bliznowca okolic uda lewego. Hospitalizacja oraz przebyte zabiegi operacyjne, wiązały się dla powódki ze stresem, bólem i cierpieniem. Stan psychiczny powódki nie był najlepszy, dlatego wymagała wsparcia psychologicznego. W obrębie lewego uda nadal istnieje duże zniekształcenie tkanek miękkich. Na nodze powódki widoczne są rozległe blizny, których powódka się wstydzi. Z tego względu, powódka zasłania nogi, nie nosi już sukienek i krótkich spodenek, chociaż przed wypadkiem to robiła. Nadto, u powódki utrzymuje się ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa z jego zespołem bólowym. W ocenie biegłego, zmiany te mogą się pogłębiać, nasilając dolegliwości bólowe i dalsze ograniczenie ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa. Powódka z tego powodu może w przyszłości wymagać leczenia operacyjnego. Do tego dodać należy istniejące wciąż dolegliwości psychiczne, stany lękowe dotyczące na przykład podróżowania autobusem, zaburzenia snu oraz ograniczenie zdolności powódki do pracy. Podkreślenia wymaga, iż powódka w momencie wypadku była młodą osobą, miała niespełna 18 lat. Przed wypadkiem powódka uczyła się w liceum sportowym, grała w koszykówkę i piłkę nożną, miała wiele osiągnięć. Udzielała się w harcerstwie, była osobą wesołą i towarzyską. Pomagała rodzicom w obowiązkach domowych, miała wiele planów na przyszłość. Jej marzeniem były studia na Akademii Wychowania Fizycznego, gdyż swoją przyszłość chciała związać ze sportem. Jednak doznane urazy ograniczyły możliwość realizacji przez nią planów życiowych i pasji oraz uprawianie sportów. Powódka nie może już trenować koszykówki i gry w piłkę nożną. Z powodu odniesionych urazów nie mogła pójść na wymarzone studia. Powódka ma również problem ze znalezieniem odpowiedniej pracy. Nie może bowiem wykonywać pracy każdego rodzaju, nadal odczuwa bóle nogi i kręgosłupa, nie może zbyt długo chodzić i stać.

Powódka nadal odczuwa doraźne dolegliwości bólowe, które obniżają w sposób istotny komfort codziennego życia. Proces leczenia i rehabilitacji powódki wymagał również znacznego stopnia zaangażowania innych osób, tj. rodziców i wówczas jeszcze narzeczonego, a obecnie już męża. Po wypadku powódka nie mogła chodzić, nie potrafiła sama się ubrać, potrzebowała pomocy przy czynnościach dnia codziennego, była zależna od innych osób.

Ze wskazanych powyżej względów zdaniem Sądu przyznana przez pozwanego kwota zadośćuczynienia jawi się jako rażąco niska. Jednakże nie mogło umknąć uwadze Sądu i to, że do zdarzenia doszło ponad 10 lat temu i to, że pomimo cierpień i doznanego uszczerbku na zdrowiu powódka ułożyła sobie życie osobiste- ma męża i dwoje dzieci oraz to, że już po wypadku pracowała zawodowo, odbywając staż- przez około 6 miesięcy.

Z uwagi na powyższe okoliczności faktyczne oraz kompensacyjny charakter zadośćuczynienia, Sąd doszedł do przekonania, że łączna kwota zadośćuczynienia, która będzie dla powódki odpowiednia, to suma 120.000 zł. Dlatego, uwzględniając wypłaconą przedsądownie powódce kwotę 30.000 zł tytułem zadośćuczynienia, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 90.000 zł o czym Sąd orzekł jak w pkt 1 wyroku. Mając na względzie powyższe, Sąd oddalił powództwo w pozostałej części w punkcie 2 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 i 2 kc, zasądzając je zgodnie z żądaniem pozwu tj. od 3 maja 2015r. Odsetki ustawowe za opóźnienie Sąd zasądził od 1 stycznia 2016r., z uwzględnieniem zmiennej stopy procentowej odsetek ustawowych do dnia zapłaty. Orzekając o odsetkach Sąd miał na uwadze przyjętą w prawie cywilnym zasadę, iż dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Według art. 481 k.c., odsetki należą się za samo opóźnienie, choćby nawet wierzyciel nie poniósł szkody i choćby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności. Zobowiązanie z deliktu ma charakter bezterminowy i aktualizuje się poprzez wezwanie dłużnika przez wierzyciela.

Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2013r. poz. 392 ze zm.). Stosownie do dyspozycji tego przepisu zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni, licząc od dnia zawiadomienia o wypadku, a w przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu, albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, w terminie 14 dni licząc od dnia, kiedy przy zachowaniu należytej staranności było możliwe wyjaśnienie okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu, albo wysokości odszkodowania, jednak nie później niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. O uzasadnionych przeszkodach uniemożliwiających terminową wypłatę świadczenia ubezpieczyciel winien poinformować uprawnionego, wskazując jednocześnie przypuszczalny termin zajęcia ostatecznego stanowiska, ewentualnie wypłaca bezsporną część odszkodowania. Zadośćuczynienie za krzywdę, staje się wymagalne po wezwaniu odpowiedzialnego za naprawienie szkody do spełnienia świadczenia odszkodowawczego na rzecz pokrzywdzonego. Od tej zatem chwili biegnie termin do uiszczenia odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 k.c.). Zobowiązany do zapłaty zadośćuczynienia powinien zatem spełnić świadczenie na rzecz poszkodowanego niezwłocznie po otrzymaniu od niego stosownego wezwania do zapłaty skonkretyzowanej kwoty, a jeśli tego nie czyni, popada w opóźnienie uzasadniające naliczenie odsetek ustawowych od należnej wierzycielowi sumy. Jak wynika z poczynionych ustaleń, powódka pismem z 30 marca 2015r. wezwała ostatecznie pozwanego do zapłaty zadośćuczynienia. Wezwanie to pozwany odebrał 2 kwietnia 2015r. Powódka dochodziła zapłaty odsetek ustawowych od 3 maja 2015r. tj. po upływie 30 dni od odebrania przez pozwanego wezwania do zapłaty. Zdaniem Sądu, pozwany wydając decyzję o przyznaniu zadośćuczynienia znał już rozmiar szkody doznanej przez powódkę, a zatem w tej dacie pozwany pozostawał już w opóźnieniu.

O poniesionych kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 kpc.

Powódka wygrała proces w 53%, a więc przegrała w 47%. Poniesione koszty procesu strony powodowej to: 3.600zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Pozwany poniósł koszty zastępstwa procesowego oraz opłaty od pełnomocnictwa w takiej samej kwocie, tj. 3.617 zł. Zatem 3.617 zł x 53% = 1.917,01 zł, zaś 3.617 zł x 47% = 1.699,99 zł. Po kompensacji ( 1.917,01 zł – 1.699,99 zł = 217,02 zł) należało – jak w punkcie 3 wyroku - zasądzić od pozwanego na rzecz powódki kwotę 217,02 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu.

W punkcie 4 wyroku Sąd nakazał pobrać od powódki na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Toruniu ) z zasądzonego w punkcie pierwszym wyroku roszczenia kwotę 4778,13 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych, na które składały się: opłata od pozwu- 8.500 zł oraz wydatki w łącznej kwocie 1666,24 zł. Nastąpiło to na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 uksc. (10166,24 zł x 47% = 4778,13 zł).

W punkcie 5 wyroku, Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasy Sądu Okręgowego w Toruniu) kwotę 5388,11 zł tytułem części nieuiszczonych kosztów sądowych. Nastąpiło to na podstawie art. 113 ust. 1 i 2 uksc. (10166,24 zł x 53% = 5388,11 zł).