Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2013 r.

Sąd Okręgowy w Gdańsku

VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Trybulec-Czernek

Protokolant: st. sekr. sądowy Barbara Urmańska

po rozpoznaniu w dniu 31 października 2013 r. w Gdańsku

sprawy S. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania S. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 7 maja 2013 r. nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje ubezpieczonemu S. K. prawo do emerytury od dnia 1 lutego 2013 roku i stwierdza, że pozwany nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

/na oryginale właściwy podpis/

Sygnatura akt VIII U 1089/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 7 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił S. K. prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach, a jedynie 13 lat, 7 miesięcy i 28 dni. Zakład Ubezpieczeń Społecznych nie uwzględnił jako okresu pracy w szczególnych warunkach okresu od 12 października 1993 roku do 12 stycznia 1995 roku, od 2 listopada 1995 roku do 20 marca 1996 roku oraz od 7 maja 1996 roku do 30 listopada 1996 roku albowiem w ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczony jako osoba, która samodzielnie opłaca składki na ubezpieczenie społeczne za okres pracy na kontraktach zagranicznych nie jest pracownikiem, w związku z czym nie mają do niego zastosowania przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. K. wnosząc o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach. W uzasadnieniu wskazał, zakwestionowane okresy pracy powinny zostać uznane jako okresy pracy ubezpieczonego w szczególnych warunkach albowiem za okresy te została opłacona składka na ubezpieczenia społeczne przez samego ubezpieczonego, praca, którą wykonywał nosiła cechy stosunku pracy jak również wymieniona jest w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Ubezpieczony wskazał, iż posiada dokumentację świadczącą o opłaceniu przez niego składek za łącznie 20 miesięcy objętych spornym okresem.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o oddalenie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że załączone przez ubezpieczonego zaświadczenia mające świadczyć o wykonywaniu przez niego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie nie pochodzą od pracodawców a od firm pośredniczących w zawieraniu kontraktów z zagranicznymi armatorami. Ponadto ubezpieczony nie wykazał istnienia statusu pracowniczego w zatrudnieniu u pracodawców zagranicznych.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

S. K. (...). Nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego. Na dzień 1 stycznia 1999 roku miał udowodnionych 25 lat okresów składkowych i nieskładkowych, w tym 13 lat, 7 miesięcy i 28 dni pracy w szczególnych warunkach.

/okoliczności bezsporne/

W okresie od 12 października 1993 roku do dnia 12 stycznia 1995 roku S. K. był zatrudniony za pośrednictwem (...) Ltd.” sp. z o.o. w G. u armatora zagranicznego w systemie kontraktowym na stanowisku „fitter” na statku(...) (...).

W okresie od 2 listopada 1995 roku do dnia 20 marca 1996 roku S. K. był zatrudniony za pośrednictwem C (...) (...) G. u armatora zagranicznego w systemie kontraktowym na stanowisku „fitter” na statku(...) (...).

W okresie od 7 maja 1996 roku do dnia 30 listopada 1996 roku S. K. był zatrudniony za pośrednictwem (...) Agencja (...) (...) G. u armatora zagranicznego w systemie kontraktowym na stanowisku „fitter” na statku(...) (...).

W powyższych okresach ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy jako członek załóg w/w statków morskich w żegludze międzynarodowej na w/w stanowiskach.

W trakcie przebywania na ww. statkach ubezpieczony wykonywał polecenia swoich przełożonych jak również jego praca była przez nich kontrolowana.

/dowody: zaświadczenia k. 15, 23, 24 akt ubezpieczeniowych; dowód z przesłuchania w charakterze strony 00:01:53 – 00:10:45 płyta CD k. 36/

W ramach powyższych okresów ubezpieczony S. K. dobrowolnie opłacił składki na ubezpieczenie społeczne za miesiące od stycznia do grudnia 1994 roku, od stycznia do marca oraz od lipca do listopada 1996 roku.

/dowody: karta przebiegi zatrudnienia k. 41 akt ubezpieczeniowych; książeczka wpłat koperta k. 21, 23/

W dniu 28 lutego 2013 roku S. K. złożył wniosek o przyznanie mu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach.

Decyzją z dnia 7 maja 2013 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. odmówił ubezpieczonemu prawa do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach, bowiem nie udowodnił on 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

/okoliczności bezsporne/

Stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy, w tym w aktach ubezpieczeniowych, których wiarygodność nie była kwestionowana w trakcie postępowania przez żadną ze stron, zatem również Sąd uznał je za miarodajne dla dokonania ustaleń. Sąd uznał za wiarygodne zeznania ubezpieczonego przesłuchanego w charakterze strony, bowiem znalazły one potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym zebranym w sprawie w szczególności w zaświadczeniach wystawianych przez agencje pośredniczące w zatrudnianiu ubezpieczonego przez armatorów zagranicznych.

Sąd zważył, co następuje:

Na tle ustalonego stanu faktycznego Sąd uznał, iż odwołanie S. K. zasługuje na uwzględnienie, bowiem spełnia on wszelkie przesłanki dla przyznania mu prawa do dochodzonego świadczenia.

Ubezpieczony domagał się ustalenia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach. Podstawą takiego żądania jest art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2009 nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Na wstępie wskazać należy, iż przepis ten stanowi szczególne uregulowanie, tworząc osobną kategorię ubezpieczonych i mając zastosowania do innych stanów faktycznych, aniżeli objęte regulacjami art. 32 ust. 1 i 46 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Przepis art. 184 tej ustawy znajduje zastosowanie w stosunku do osób urodzonych po dniu 31 grudnia 1948r., które zasadnicze, wskazane w nim warunki nabycia prawa do świadczenia, spełniły już w dacie wejścia ustawy o emeryturach i rentach z FUS, a więc na dzień 1 stycznia 1999r. i gwarantuje osobom tym możność nabycia prawa do świadczenia na dotychczasowych warunkach. Przepis ten został zawarty w przepisach przejściowych, ma na celu zagwarantowanie częściowo nabytych uprawnień emerytalnych – prawa do emerytury w wieku obniżonym z tytułu pracy w szczególnych warunkach osobom urodzonym po 31 grudnia 1948r. – z tytułu spełnienia warunków stażowych, określonych w tym przepisie, do dnia wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Niewątpliwie bowiem ustawa o emeryturach i rentach z FUS ograniczyła uprawnienia emerytalne tych osób, chociażby w art. 46 ust. 1 określając czasokres, do którego można spełnić warunki do uzyskania świadczenia. Z uwagi na ten fakt właśnie ustawodawca wprowadził przepis przejściowy, jakim jest art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, pozwalający realizować wskazanej w nim grupie ubezpieczonych prawo do emerytury.

Stosownie do jego treści, ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w tym przepisie przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Zgodnie z art. 27 ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. przysługuje emerytura, jeżeli osiągnęli wiek emerytalny wynoszący co najmniej 60 lat dla kobiet i co najmniej 65 lat dla mężczyzn, a nadto mają okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Nadto, zgodnie z art. 32 ust. 1 i 4 tej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 r. będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 (ust.1), gdzie wiek emerytalny, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych. Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).

Przepisami dotychczasowymi, do których odsyła ustawa o emeryturach i rentach z FUS jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983r. nr 8, poz. 43 ze zm.).

Stosownie do treści § 3 tego rozporządzenia, za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury uważa się okres wynoszący 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia.

Natomiast w myśl § 4 ust. 1 i 2 ww. rozporządzenia, pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

⚫

osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 60 lat dla mężczyzn,

⚫

ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w cytowanym rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Przepis §2 rozporządzenia stanowi dalej, iż okresy pracy w szczególnych warunkach stwierdza zakład pracy na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według stosownego wzoru lub w świadectwie pracy.

Należy podkreślić, że wskazanego wyżej ograniczenia dowodowego, dotyczącego ustalania okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nie stosuje się w postępowaniu odwoławczym przed okręgowymi sądami pracy i ubezpieczeń społecznych. Ustawa z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rozpoznawaniu przez sądy spraw z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 20, poz. 85 ze zm.), nakazująca stosowanie w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych przepisy kodeksu postępowania cywilnego (art. 1 ust. 3 wym. ustawy), nie zawiera ograniczeń dowodowych.

Bezspornym jest, iż ubezpieczony ukończył 60 lat, udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 25 lat i nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

Przedmiotem niniejszego postępowania była kwestia prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym z tytułu pracy w szczególnych warunkach, a w szczególności posiadanie przez ubezpieczonego wymaganego 15-letniego okresu pracy w tychże warunkach. Do okresów pracy w szczególnych warunkach organ rentowy nie zaliczył okresów zatrudnienia ubezpieczonego od 12 października 1993 roku do 12 stycznia 1995 roku, od 2 listopada 1995 roku do 20 marca 1996 roku oraz od 7 maja 1996 roku do 30 listopada 1996 roku albowiem w ocenie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczony jako osoba, która samodzielnie opłaca składki na ubezpieczenie społeczne za okres pracy na kontraktach zagranicznych nie jest pracownikiem, w związku z czym nie mają do niego zastosowania przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach jak również z uwagi na fakt, iż załączone przez ubezpieczonego zaświadczenia mające świadczyć o wykonywaniu przez niego pracy w szczególnych warunkach w spornym okresie nie pochodzą od pracodawców a od firm pośredniczących w zawieraniu kontraktów z zagranicznymi armatorami.

W niniejszej sprawie koniecznym była analiza kwestii możliwości uwzględnienia spornych okresów do stażu pracy w szczególnych warunkach. W pierwszej kolejności wskazać należy, iż nie zasługuje na uwzględnienie argument pozwanego organu rentowego jakoby pracy wykonywanej przez ubezpieczonego nie można było uznać za stosunek pracowniczy. Wskazać należy, iż charakter prawny pracowniczego zatrudnienia marynarzy, które polega na wykonywaniu na statkach morskich odpłatnej pracy szczególnie podporządkowanej, mógłby być podważony tylko wtedy, gdyby z ustalonych okoliczności sprawy wynikało, że sporna praca była świadczona nieodpłatnie, np. w ramach uprawiania turystyki, albo przy braku pracowniczego podporządkowania, np. na własnym statku morskim lub jako podmiot świadczący usługi turystyczne lub inne (por. uzasadnienie wyroku S.N. z dnia 1 czerwca 2010 r. w sprawie II UK 5/10, publik. LEX nr 589882). Tymczasem jak wynika z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego wynika, że ubezpieczony w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu wykonywał osobiście pracę podporządkowaną członka załogi statku morskiego w żegludze międzynarodowej. Stwierdzić zatem należy, iż ubezpieczony niewątpliwie świadczył tę pracę w ramach stosunku pracy.

W dalszej kolejności należy rozważyć, czy okres zatrudnienia ubezpieczonego u zagranicznych armatorów w spornym okresie może zostać uznany jako okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. W ocenie Sadu nie może budzić wątpliwości, iż okresy zatrudnienia ubezpieczonego u armatorów zagranicznych, w części w jakiej ubezpieczony dobrowolnie opłacił składki na ubezpieczenie społeczne, są okresami składkowymi. Wskazać w tej materii należy na fakt, iż zgodnie z kartą przebiegu zatrudnienia wystawioną przez pozwany organ rentowy (vide k. 47 akt ubezpieczeniach) sporne okresy, w części za jakie została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne, zostały uznane przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych za takie okresy. Ponadto wskazać należy, iż przepisy ustaw z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu (Dz. U. Nr 75, poz. 446 ze zm.) a następnie ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457 ze zm.) ustaliły, iż okres zatrudnienia obywateli polskich za granicą jest traktowany jak okres zatrudnienia w Polsce w zakresie uprawnień pracowniczych oraz w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin pod warunkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne oraz na Fundusz Pracy. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 46 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu (Dz. U. Nr 106, poz. 457 ze zm.), obowiązującym do dnia 31 grudnia 1994 roku, jeżeli umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, okresy pracy obywateli polskich za granicą na podstawie umów zawartych przez obywateli polskich z pracodawcami zagranicznymi uznaje się za okresy zatrudnienia na obszarze Polski w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, o ubezpieczeniu społecznym i rodzinnym oraz świadczeniach pieniężnych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych jeżeli okresy te udokumentowano oraz uiszczono składki na ubezpieczenie społeczne pracowników w wysokości przewidzianej dla pracowników zatrudnionych w Polsce od zadeklarowanej kwoty, nie niższej jednak od przeciętnego wynagrodzenia, co też miało miejsce w przedmiotowej sprawie. Wskazać również należy, iż w myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz. U. z 2003 r. Nr 58, poz. 514 z późn. zm.), obowiązującej od dnia 1 stycznia 1995 roku, w brzmieniu obowiązującym do dnia 5 maja 2000 r. jeżeli umowy międzynarodowe nie stanowią inaczej, udokumentowane okresy zatrudnienia obywateli polskich za granicą u pracodawców zagranicznych zaliczane są do okresów składkowych w rozumieniu przepisów o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, o ubezpieczeniu społecznym i rodzinnym oraz o świadczeniach pieniężnych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, pod warunkiem opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Zgodnie zaś z treścią art. 7 pkt 3 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 z późn. zm.) w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r. prawo do dobrowolnego objęcia ubezpieczeniami emerytalnym i rentowymi przysługuje obywatelom polskim wykonującym pracę za granicą w podmiotach zagranicznych oraz obywatelom polskim wykonującym pracę w podmiotach zagranicznych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli podmioty te nie posiadają w Polsce swojej siedziby ani przedstawicielstwa.

Ponadto za uwzględnieniem okresów pracy u armatorów zagranicznych, w których ubezpieczony sam dobrowolnie uiszczał składki przemawia orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 25.06.2010r. w spawie II UK 76/10 w którym Sąd Najwyższy stwierdził ,iż pod rządami ustawy z dnia 16.10.91r. o zatrudnieniu i bezrobociu niezależnie od podstawy zatrudnienia w podmiocie zagranicznym , ubezpieczonego , nawet dobrowolnie , należało traktować jako pracownika. Jeżeli wykonywał prace w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, ma on prawo do emerytury z tego tytułu.

Mając zatem powyższe na uwadze i uznając sporne okresy ubezpieczonego, za które została opłacona składka na ubezpieczenie społeczne, jako okresy pracownicze Sąd uznał za zasadne ustalić charakter pracy ubezpieczonego w tych okresach. Zaznaczyć należy, iż prawo do emerytury z tytułu pracy w szczególnych warunkach przysługuje wówczas, gdy ubiegający się o prawo wykonywał prace w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

Decydujące znaczenie ma zatem rodzaj i wymiar wykonywanej pracy, a nie przedłożenie odpowiedniego świadectwa pracy w szczególnych warunkach, ze wskazaniem stanowiska pracy określonego w wykazie prac w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego. Jak zauważył Sąd Najwyższy - określanie dla celów emerytalnych stanowisk pracy jako „pracy wykonywanej w szczególnych warunkach” w rozumieniu wykazów stanowiących załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) nie należy do kompetencji pracodawcy (vide: wyrok z dnia 22 czerwca 2005r., sygn. akt I UK 351/04, OSNP 2006/5-6/90).

Przeprowadzone przez Sąd postępowanie dowodowe potwierdziło, że okresami zatrudnienia ubezpieczonego wykonywanymi w szczególnych warunkach są okresy od 1 stycznia do 31 grudnia 1994 roku oraz od 1 stycznia do 20 marca 1996 roku i od 1 lipca do 30 listopada 1996 roku albowiem w okresach tych ubezpieczony stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach i za okresy te udokumentował opłacenie składek na ubezpieczenie społeczne. W okresach tych ubezpieczony był kierowany do pracy za granicą przez uprawnioną do tego jednostkę, świadczył pracę marynarza w międzynarodowej żegludze morskiej, jako członek załóg statków armatorów zagranicznych, wpisanych na listę załóg tych statków, (pracę w szczególnych warunkach wymienioną w wykazie A Działu VIII rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze ( Dz.U. Nr 8 poz.43 ze zm) - pozycja 4. Powyższe ustalenie znalazło potwierdzenie nie tylko w dowodzie z przesłuchania ubezpieczonego w charakterze strony, ale również w dokumentach w postaci zaświadczeń wystawionych przez agencje pośredniczące w zatrudnieniu ubezpieczonego u zagranicznych armatorów jak i w postaci książeczek wpłat tytułem składek na ubezpieczenie społeczne.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż wnioskodawca wykazał wymagane przepisem 15 lat pracy w szczególnych warunkach, spełnia on zatem warunki do przyznania mu emerytury od pierwszego dnia miesiąca, w którym złożył on wniosek o przyznanie mu tego świadczenia.

Wobec powyższego, na mocy przepisów przywołanych wyżej i w oparciu o art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., Sąd orzekł jak w sentencji wyroku. Jednocześnie Sąd Okręgowy uznał, iż pozwany organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nie ustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji z uwagi na to, że dopiero przeprowadzenie postępowania dowodowego w toku postępowania sądowego pozwoliło ustalić, iż wnioskodawca w spornych okresach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę w szczególnych warunkach.

SSO Elżbieta Trybulec – Czernek