Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w następującym składzie :

Przewodniczący : Sędzia SR Joanna Łakomska - Grzelak

Protokolant : S t.sek.sąd. Ewa Napieralska- Dłużniewska

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2017 r. w Zgierzu na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy M. O. reprezentowanej przez (...) Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O.

przeciwko I. D.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 2523/16

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 29 sierpnia 2016 roku Gmina M. O., w imieniu której działa zarządca nieruchomości (...) sp. z o.o. w O. wniosła o zasądzenie od I. D. kwoty 4.102,35 złotych wraz z ustawowymi odsetkami od kwot:

- 388,56 złotych od dnia 11 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

- 96,85 złotych od dnia 14 lipca 2011 roku do dnia zapłaty;

- 96,85 złotych od dnia 12 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty;

- 388,56 złotych od dnia 11 sierpnia 2011 roku do dnia zapłaty;

- 96,85 złotych od dnia 16 września 2011 roku do dnia zapłaty;

- 388,56 złotych od dnia 11 września 2011 roku do dnia zapłaty;

- 292,62 złote od dnia 11 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

- 97,92 złotych od dnia 18 października 2011 roku do dnia zapłaty;

- 292,62 złote od dnia 11 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

- 251,56 złotych od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

- 292,62 złote od dnia 11 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty;

- 393,70 złotych od dnia 20 grudnia 2011 roku do dnia zapłaty;

- 300,72 złotych od dnia 11 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty;

- 346,01 złotych od dnia 13 stycznia 2012 roku do dnia zapłaty;

- 378,35 złotych od dnia 16 lutego 2012 roku do dnia zapłaty.

Nadto powódka wniosła o zasądzenie od pozwanej kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że zawarta pomiędzy stronami
w dniu 22 grudnia 2009 roku umowa najmu lokali użytkowych numer (...) w budynku komunalnym w Z. przy ulicy (...) w O. została rozwiązana bez wypowiedzenia z powodu zalegania przez powódkę z regulowaniem czynszu najmu i opłat eksploatacyjnych. Następnie wyrokiem z dnia 26 maja 2011 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie sygn. akt I C 712/10 nakazał pozwanej opróżnienie przedmiotowych lokali. Według powódki pozwana opuściła lokale w lutym 2012 roku i powinna uregulować należności za ten lokal za okres od lipca 2011 roku do lutego 2012 roku, których nie uregulowała. Powódka wzywała pozwaną do zapłaty zaległości, jednak wezwania te okazały się bezskuteczne. (pozew – k. 3-8)

Powódka była wzywana do wyjaśnienia na jakiej podstawie domaga się odsetek od należności za media od dnia następującego po dniu wystawienia ich rozliczeń, ewentualnie do zmodyfikowania żądania w tym zakresie, pod rygorem skierowania sprawy na rozprawę. Brak reakcji strony powodowej skutkował uznaniem, że nie zachodzą podstawy do wydania nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i skierowaniem sprawy na rozprawę. (zarządzenie – k. 39).

Zarządzeniami z 24 października i 29 listopada 2016 roku Sąd udzielił pełnomocnikowi powódki terminu 14 dni na zgłoszenie wszelkich twierdzeń, zarzutów i wniosków dowodowych pod rygorem pominięcia w dalszym postępowaniu. Powódka i jej pełnomocnik otrzymali przedmiotowe zarządzenia odpowiednio w dniu 7 listopada i 5 grudnia 2016 roku. (zarządzenie – k. 42, dowód doręczenia zarządzenia – k. 45-46 i k. 48)

Na terminie rozprawy w dniu 29 listopada 2016 roku w imieniu powódki nikt się nie stawił. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa. Podniosła, iż od lipca 2011 roku do lutego 2012 roku nie zajmowała już lokali wobec wcześniejszego zdania kluczy w (...) (protokół rozprawy z dnia 29.11.2016 r. – k. 47)

Na ostatnim terminie rozprawy w dniu 21 lutego 2017 roku nikt się nie stawił strony oraz pełnomocnik powoda o terminie powiadomieni (protokół rozprawy z 21.02.2017 – k. 57)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Na podstawie umowy z dnia 23 grudnia 2013 roku Gmina M. O. powierzyła O. Przedsiębiorstwu (...) z siedzibą w O. zarządzanie budynkami wraz z przyległymi terenami przydomowymi stanowiącymi składniki mienia komunalnego gminy, w tym nieruchomość położoną w O. przy ulicy (...) budynek B. Na podstawie § 5 pkt 1, 3 i 12 do zadań zarządcy należało zawieranie i wypowiadania umów najmu na lokale mieszkalne i użytkowe w zarządzanym zasobie, pobieranie od najemców lokali czynszów i odszkodowań za bezumowne korzystanie z lokali oraz od dzierżawców gruntu opłat, będących dochodem Gminy O. jak również prowadzenie wszelkich spraw przed sądami i organami administracji publicznej, jakie wynikną w czasie trwania umowy wynikających z przedmiotu umowy (bezsporne, nadto umowa o zarządzanie nieruchomościami wraz z załącznikiem nr 1, 2 i 3 – k. 9-12, odpis KRS Nr (...) – k. 13-16)

W dniu 3 sierpnia 2009 roku Gmina O. działająca przez zarządcę nieruchomości – O. Przedsiębiorstwo (...) z siedzibą w O. zawarła z I. D. umowę najmu lokali użytkowych numer (...) położonych
w O. przy ulicy (...) ((...) o łącznej powierzchni użytkowej 48,60 m ² na działalność produkcyjną dla firmy pod nazwą P.P.H.U. (...). Zgodnie z § 7 pkt 1 i 2 umowy najemca był zobowiązany do uiszczania czynszu za lokale w wysokości
364,65 złotych miesięcznie oraz opłat za świadczenia związane z użytkowaniem lokalu m.in. za energię elektryczną, dostawę wody i odbiór ścieków, wywóz nieczystości i dostawę energii cieplnej. Najemca był zobowiązany uiszczać czynsz do 10 dnia każdego miesiąca kalendarzowego, a opłaty związane z użytkowaniem lokalu w terminie 14 dni od dnia doręczenia faktury. W razie jednomiesięcznej zwłoki w zapłacie czynszu Wynajmujący mógł naliczyć odsetki ustawowe i rozwiązać umowę najmu ze skutkiem natychmiastowym po uprzednim wezwaniu do zapłaty (§ 8 ust. 1 umowy najmu). Za okres bezumownego korzystania Wynajmujący był uprawniony do naliczania odszkodowania w wysokości czynszu jaki osoba zajmująca lokal byłaby obowiązana płacić z tytułu jego najmu (§ 8 ust. 2 umowy najmu). (bezsporne, umowa najmu lokalu użytkowego – k. 34-35)

Wyrokiem zaocznym z dnia 26 maja 2011 roku sygn. akt I C 712/10 Sąd Rejonowy
w Z. w punkcie 1 nakazał I. D. opróżnienie lokali użytkowych numer
106 i 107 położonych w O. przy ulicy (...) w budynku oznaczonym literą B wraz z mieniem stanowiącym jej własność. Postanowieniem z dnia 12 lipca 2011 roku Sąd nadał klauzulę wykonalności na punkt 1 i 2 wyroku Sądu Rejonowego w Zgierzu z dnia 26 maja 2011 roku. (bezsporna, nadto kserokopia odpisu wyroku zaocznego sygn. akt I C 712/10 – k. 32, kserokopia odpisu postanowienia - k. 33)

Powódka w okresie od dnia 30 czerwca 2011 roku do dnia 15 lutego 2012 roku naliczała pozwanej następujące opłaty za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego oraz za media:

- 388,56 złotych czynszu za lipiec 2011 roku;

- 96,85 złotych za media za czerwiec 2011 roku;

- 96,85 złotych za media za lipiec 2011 roku;

- 388,56 złotych czynszu za sierpień 2011 roku;

- 96,85 złotych za media za sierpień 2011 roku;

- 388,56 złotych czynszu za wrzesień 2011 roku;

- 97,92 złotych za media za wrzesień 2011 roku;

- 251,56 złotych za media za październik 2011 roku;

- 393,70 złotych za media za listopad 2011 roku;

- 346,01 złotych za media za grudzień 2011 roku;

- 378,35 złotych za media za styczeń 2012 roku. (bezsporne, nadto kopie informacji o wysokości opłat – k. 21-31v.)

W dniu 24 czerwca 2016 roku i w dniu 31 grudnia 2015 roku powódka wystosowała do pozwanej wezwania do zapłaty należności z tytułu opłat za lokal użytkowy położony przy ulicy (...) w O. za okres od lipca 2011 roku do lutego 2012 roku. Zostały one doręczone pozwanej odpowiednio 7 stycznia i 28 czerwca 2016 roku. (bezsporne, nadto wezwania do zapłaty wraz z potwierdzeniami doręczenia – k. 19-20v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych w treści uzasadnienia dowodów. Wprawdzie powódka złożyła jedynie kopie dokumentów, ale wynikające z nich okoliczności co do zasady nie były kwestionowane. Większość okoliczności uznać należy zatem za przyznane zgodnie z art. 230 k.p.c..

O ile dochodzone należności - pomimo, że nie zostały w żaden sposób wykazane - Sąd władny był uznać za bezsporne, o tyle daty wymagalności należności z tytułu rozliczenia mediów nie zostały wskazane, a żądanie odsetek nie pozwala na odtworzenie twierdzeń strony powodowej co do tych dat bowiem, abstrahując od dat doręczenia pozwanej informacji o wysokości tych należności, stoi ono w ewidentnej sprzeczności z zapisami umowy. Udowodnienie dat doręczenia poszczególnych rozliczeń spoczywało na stronie powodowej, czego jednak nie uczyniła.

Sporny był również sam fakt korzystania przez pozwaną z przedmiotowych lokali użytkowych w okresie objętym roszczeniem Gminy. Wbrew ciążącemu na stronie powodowej ciężarowi nie zgłosiła ona żadnych dowodów na tę okoliczność pomimo wiedzy o zakwestionowaniu tej okoliczności przez pozwaną i udzieleniu jej ponownie terminu na zgłoszenia wszelkich wniosków dowodowych.

Zgodnie z art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, spoczywa na tej stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne Według tego przepisu to na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej ciąży obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających wniosek o oddalenie powództwa. Strona, która nie wykazuje inicjatywy dowodowej powinna się liczyć z mogącymi wystąpić ujemnymi sankcjami, nawet w postaci niekorzystnego dla tej strony wyniku procesu. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, Sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu, co do tych okoliczności na niej spoczywał (vide wyrok S.A. we Wrocławiu z dnia 18 stycznia 2012 roku sygn. akt I ACa 1320/11, wyr. S.A. w Katowicach z dnia 10.09.2013r. , sygn. akt I ACa 494/13). Obowiązująca w procesie cywilnym zasada kontradyktoryjności (art. 3 k.p.c. i art. 232 k.p.c.) nie obliguje sądu do bezwzględnego poszukiwania prawdy obiektywnej. Wedle wymienionych przepisów, ciężar dostarczenia w postępowaniu sądowym materiału procesowego spoczywa, zasadniczo na stronach, a sąd utracił prawo prowadzenia dochodzenia w celu ustalenia dowodów koniecznych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Niniejszym pozwem powódka domagała się odszkodowania za bezumowne korzystanie przez pozwaną z lokalu numer (...) położonego w O. przy ulicy
(...) budynek B i za media za okres od lipca 2011 roku do lutego 2012 roku. Należało mieć na uwadze, że wobec pozwanej w maju 2011 roku został wydany wyrok eksmisyjny i pozwana była zobowiązana do opuszczenia lokali. Z twierdzeń strony powodowej nie wynika aby wyrok musiał być wyegzekwowany przymusowo, co wskazuje na jego dobrowolne wykonanie. Przedmiotowe lokale mają charakter użytkowy, a miejsce zamieszkania pozwanej jest inne. Dokonywane na adres zamieszkania doręczenia nie wskazują zatem na dalsze zajmowanie przedmiotowych lokali przez pozwaną w spornym okresie. Skoro powódka twierdziła, iż I. D. zajmowała sporny lokal bez tytułu prawnego w okresie dochodzonym pozwem, już po wydaniu wobec niej wyroku eksmisyjnego, winna zgodnie z ciężarem dowodu przedstawić stosowne dowody na potwierdzenie swojego stanowiska, tym bardziej, że pozwana tej okoliczności zaprzeczyła. Nie można przy tym uznać, że dalsze zajmowanie lokalu jest okolicznością negatywną, której udowodnienie nie było możliwe, w szczególności w świetle dowodów złożonych przez pełnomocnika Gminy już po wydaniu wyroku. Obok dowodu z zeznań świadków dowodem potwierdzającym korzystanie przez pozwaną z przedmiotowego lokalu mógł być protokół – zdawczo odbiorczy z daty późniejszej niż okres objęty roszczeniem. Pomimo udzielenia pełnomocnikowi powódki dwukrotnie terminu na zgłoszenie wniosków dowodowych, które powinny zostać zgłoszone już w pozwie i pomimo jego wiedzy o zakwestionowaniu przez pozwaną zajmowania lokali w spornym okresie żadne wnioski nie zostały zgłoszone nie tylko w wyznaczonym terminie celem uniknięcia ich sprekludowania, ale również do momentu zamknięcia rozprawy.

Sąd, wydając wyrok z dnia 21 lutego 2017 roku, nie mógł oczywiście uwzględnić dowodu z przedstawionego przez powódkę protokołu zdawczo – odbiorczego złożonego wraz z pismem z dnia 23 lutego 2017 roku, czyli po zamknięciu rozprawy i wydaniu orzeczenia. W konsekwencji dowód ten nie mógł mieć żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, bowiem zgodnie z art. 316 § 1 k.p.c. Sąd wydaje swoje orzeczenie na podstawie stanu rzeczy z chwili zamknięcia rozprawy i na podstawie zaproponowanych do tego momentu dowodów. Na marginesie uznać należy, że strona powodowa musiała mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów, skoro jeszcze po zamknięciu rozprawy i wydaniu orzeczenia złożyła pismo procesowe zawierające wnioski dowodowe pomimo upływu w dniu 21 listopada 2016 roku terminu na ich zgłoszenie.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku „o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego” (t.j. Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266), osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie. Odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego (art. 18 ust. 2). Osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł (art. 18 ust. 3).

Oczywistym jest, że podstawową przesłanką uwzględnienia dochodzonego roszczenia było dalsze zajmowanie lokali wskazanych w pozwie przez I. D.. Okoliczność ta nie została jednak wykazana.

Nadto, jak już zostało wskazane, nie zostały wykazane daty wymagalności należności z tytułu rozliczenia mediów, a co za tym idzie początkowy bieg odsetek.

Mając na uwadze powyższe powództwo jako nieudowodnione podlegało oddaleniu.