Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 30 maja 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł., po rozpatrzeniu wniosku z dnia 16 maja 2016 roku, odmówił I. J. przyznania prawa do emerytury. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że wnioskodawca do dnia 1 stycznia 1999 roku nie udowodnił wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Na podstawie dowodów uzyskanych w toku przeprowadzonego postępowania organ rentowy na dzień 1 stycznia 1999 roku przyjął za udowodnione: okresy składkowe w wymiarze: 24 lata, 8 miesięcy i 24 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 4 miesiące i 14 dni, łącznie 25 lat, 1 miesiąc i 8 dni, w tym 14 lat 10 miesięcy i 11 dni stażu pracy w szczególnych warunkach. Jednocześnie wskazano, że do 15 – letniego okresu pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględniono wypłaconych po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy oraz zasiłków chorobowych na podstawie art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej.

(decyzja ZUS - k. 12 plik III akt ZUS)

W dniu 4 lipca 2016 roku wnioskodawca złożył odwołanie od decyzji z dnia
30 maja 2016 roku, podnosząc, że do stażu pracy w szczególnych warunkach błędnie nie zaliczono okresów, za które otrzymał zasiłki chorobowe.

(odwołanie - k. 2-2odwrót)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 19 lipca 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że wnioskodawca udowodnił ogółem 25 lat, 1 miesiąc i 8 dni okresów podlegania ubezpieczeniom społecznym. Jednocześnie uznano za udowodnione 14 lat, 10 miesięcy i 11 dni okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w okresach: od dnia 18 grudnia 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1983 roku, od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 30 września 1991 roku, od dnia 12 sierpnia 1992 roku do dnia 31 października 1992 roku, od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku. Do stażu pracy wykonywanej w warunkach szczególnych nie uznano zatrudnienia w w/w okresach, w których wnioskodawca po 14 listopada 1991 roku przebywał na zwolnieniach lekarskich.

(odpowiedź na odwołanie – k. 3-3odwrót)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca I. J. urodził się w dniu (...).

(okoliczność bezsporna)

W dniu 16 maja 2016 roku I. J. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddziału w Ł. wniosek o przyznanie prawa do wcześniejszej emerytury. Wnioskodawca nie jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego.

(wniosek- k. 1-6 plik III akt ZUS)

W okresach: od dnia 18 grudnia 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1983 roku oraz od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 30 września 1991 roku I. J. był zatrudniony w Zakładzie (...) Spółce Akcyjnej w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku elektromontera i ślusarza.

(bezsporne, świadectwa pracy - k.6,8 plik I akt ZUS )

Zakład (...) Spółka Akcyjna w Ł. wystawiła wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 30 sierpnia 1999 roku, stwierdzające, że w okresach od dnia 18 grudnia 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1983 roku, od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 14 maja 1986 roku, od dnia 15 maja 1986 roku do dnia 30 września 1991 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę na stanowiskach elektromontera i ślusarza wymienione w wykazie A, dziale XIV, poz. 25, pkt.1, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 19 z dnia 6 sierpnia 1983 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

(świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – k. 7-8 plik III akt ZUS)

W okresie od dnia 12 sierpnia 1992 roku do dnia 31 października 2004 roku wnioskodawca był zatrudniony w Zakładach (...) w Ł. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku maszynisty stacji uzdatniania wody i elektromontera instalacji elektrycznych.

(bezsporne, świadectwo pracy – k. 2 plik II akt ZUS )

Zakłady (...) w Ł. wystawiły wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze z dnia 13 grudnia 2004 roku, stwierdzające, że w okresie od dnia
12 sierpnia 1992 roku do dnia 31 października 1992 roku oraz od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 października 2004 roku wnioskodawca stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę przy wytwarzaniu i przesyłaniu energii elektrycznej i cieplnej oraz przy montażu, remoncie i eksploatacji urządzeń elektroenergetycznych i cieplnych na stanowiskach maszynisty stacji uzdatniania wody oraz elektromontera instalacji elektrycznych wymienione w wykazie A, dziale II-VII, poz. 1, pkt.22 oraz 9, stanowiącym załącznik nr 1 do zarządzenia Ministra Przemysłu Chemicznego i Lekkiego nr 7 z dnia 7 lipca 1987 roku w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w zakładzie pracy resortu przemysłu chemicznego i lekkiego.

(świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze – k. 9-10 plik III akt ZUS)

Po dniu 14 listopada 1991 roku wnioskodawca przebywał na zwolnieniach lekarskich w okresach: od dnia 22 marca 1993 roku do dnia 14 kwietnia 1993 roku (24 dni), od dnia
11 lutego 1994 roku do dnia 11 marca 1994 roku (29 dni), od dnia 22 sierpnia 1994 roku do dnia 16 września 1994 roku (26 dnia), od dnia 27 marca 1995 roku do dnia 14 kwietnia 1995 roku (19 dni), od dnia 6 maja 1996 roku do dnia 23 maja 1996 roku (18 dni), od dnia
7 sierpnia 1997 roku do dnia 14 sierpnia 1997 roku ( 8 dni), od dnia 1 października 1997 roku do dnia 10 października 1997 roku (10 dni) = 4 miesiące i 14 dni.

(bezsporne, karta przebiegu zatrudnienia - k. 11 plik III akt ZUS)

Wnioskodawca na dzień 1 stycznia 1999 roku udokumentował łączny staż ubezpieczeniowy wynoszący 25 lat, 1 miesiąc i 8 dni, w tym 24 lat, 8 miesięcy i 24 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 14 dni okresów nieskładkowych.

( karta przebiegu zatrudnienia - k. 11 plik III akt ZUS)

Sąd ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie dokumentacji zawartej w aktach rentowych oraz dokumentów przedstawionych w trakcie postępowania sądowego uznając je za wiarygodne do poczynienia przedmiotowych ustaleń. Stan faktyczny pomiędzy stronami był w całości bezsporny.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie zasługuje na uwzględnienie i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Stosownie do treści art. 184 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 roku, poz. 887, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą emerytalna), ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy, tj. w dniu 1 stycznia 1999 roku, osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Z kolei art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, że emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Według treści § 3 i 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz. 43, z późn. zm) za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany dalej „wymaganym okresem zatrudniania” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczalnymi do okresów zatrudnienia. Pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1)  osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn;

2)  ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Powołany wykaz wskazuje wszystkie te prace w szczególnych warunkach, których wykonywanie uprawnia do niższego wieku emerytalnego.

W świetle § 2 ust. 1 i 2 tegoż rozporządzenia oraz zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...) i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

Reasumując dotychczasową część rozważań należy zatem stwierdzić, że w świetle powołanych przepisów wnioskodawca chcąc uzyskać prawo do wcześniejszej emerytury winien był wykazać:

1. iż na dzień wejścia w życie ustawy, to jest na dzień 1 stycznia 1999 roku osiągnął okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat;

2. iż na dzień wejścia w życie ustawy, to jest na dzień 1 stycznia 1999 roku posiadał okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wynoszący co najmniej 15 lat;

a ponadto

3. osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat;

4. nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego albo złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, iż wnioskodawca osiągnął w dniu 29 maja 2016 roku wiek emerytalny wynoszący 60 lat oraz wykazał, że na dzień 1 stycznia 1999 roku osiągnął wymagany okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 25 lat. Wnioskodawca nie przystąpił również do otwartego funduszu emerytalnego.

Jedyną kwestią sporną w sprawie było to, czy osiągnięty został przez wnioskodawcę na dzień 1 stycznia 1999 roku, wymagany przez ustawodawcę w przypadku wcześniejszych emerytur, okres co najmniej 15 lat zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze.

ZUS uwzględnił bowiem, że wnioskodawca legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 roku okresem pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze w wymiarze: 14 lat, 10 miesięcy i 11 dni przypadających w okresach: od dnia 18 grudnia 1979 roku do dnia 30 kwietnia 1983 roku, od dnia 15 kwietnia 1986 roku do dnia 30 września 1991 roku, od dnia 12 sierpnia 1992 roku do dnia 31 października 1992 roku, od dnia 1 listopada 1992 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku.

Organ rentowy nie zaliczył odwołującemu do okresów zatrudnienia w szczególnych warunkach, okresów niewykonywania pracy przypadających po dniu 14 listopada 1991 roku, za które otrzymał wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby.

Odnosząc się do wskazanej wyżej okoliczności spornej, dotyczącej sposobu wyliczania okresu zatrudnienia w warunkach szczególnych, należy wskazać, iż ustawą z dnia 20 kwietnia 2004 roku o zmianie ustawy o emeryturach i rentach (Dz. U. Nr 121, poz. 1264), która weszła w życie w dniu 1 lipca 2004 roku, do artykułu 32 dodano ustęp 1a. Zgodnie z pkt 1 tego przepisu przy ustalaniu okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze nie uwzględnia się okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Mając na względzie fakt, iż art. 32 ust. 1a pkt 1 wprowadza odmienną zasadę ustalania okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, która nie jest i nie była wcześniej wskazana w treści art. 184 cytowanej ustawy, zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy ma ustalenie wzajemnej relacji pomiędzy wskazanymi przepisami, a w szczególności relacji pomiędzy funkcjonowaniem zasady lex posteriori derogat priori w obliczu zasady ochrony praw nabytych.

O ile skutki wprowadzenia przepisu art. 32 ust 1a ustawy są oczywiste dla stosunków powstałych po dniu 1 lipca 2004 roku, jak również stosunków zakończonych przyznaniem prawa do wcześniejszej emerytury przed tym dniem, o tyle wprowadzenie wskazanego przepisu budzi poważne wątpliwości w zakresie zasad obliczania okresów pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze w pozostałych przypadkach, a więc dla pracowników, którzy albo spełnili warunki wskazane w art. 184 ustawy emerytalnej dopiero po dniu 1 lipca 2004 roku albo dla pracowników, którzy wprawdzie spełnili warunki z art. 184 ustawy przed dniem 1 lipca 2004 roku, ale nie osiągnęli przed tą datą wymaganego wieku emerytalnego.

Doniosłość problemu nie uszła uwadze Sądu Najwyższego, który w uchwale z dnia
8 lutego 2007 roku (II UZP 14/2006, opubl. w OSNP 2007/13-14 poz. 199) uznał art. 184 ustawy o emeryturach i rentach za samoistną podstawę prawa do emerytury bez względu na chwilę osiągnięcia wieku emerytalnego (zob. też wyrok Sądu Najwyższego z 18 lipca 2007 r., I UK 62/2007, opubl. w OSNP 2008/17-18, poz. 269). W uchwale tej Sąd Najwyższy wskazał, iż art. 184 ustawy o emeryturach i rentach winien znaleźć zastosowanie do tych ubezpieczonych, którzy w dniu 1 stycznia 1999 roku osiągnęli pełny staż ubezpieczeniowy, w tym wymagany okres pracy w szczególnych warunkach, lecz nie osiągnęli wieku emerytalnego. Z kolei art. 32 ust. 1a ustawy znajduje zastosowanie do tych ubezpieczonych, którzy chociażby jeden z tych okresów osiągnęli po wejściu w życie ustawy, nie później niż do dnia 31 grudnia 2007 roku. W orzeczeniu tym wskazano również, że ubezpieczeni, do których ma zastosowanie art. 184 ustawy, mogą realizować prawo do emerytury na „starych” zasadach po osiągnięciu wieku emerytalnego, nawet jeśli wiek ten osiągną po dniu 31 grudnia 2007 roku. W uzasadnieniu powyższych tez Sąd Najwyższy wskazał, że w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach stworzono w istocie odrębną kategorię ubezpieczonych, co znajduje potwierdzenie w art. 24 ustawy, w którym ubezpieczeni urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 roku, zatrudnieni w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, zostali wyłączeni z regulacji emerytur pomostowych.

Należy w tym miejscu zauważyć, iż do chwili wejścia w życie przepisu art. 32 ust. 1a ustawy emerytalnej, okres pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze obejmował zarówno okresy składkowe jak i nieskładkowe, jeśli mieściły się one w okresie wykonywania pracy zgodnie z umową o pracę. Stanowisko takie potwierdził m. in. Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 listopada 2003 roku (sygn. akt III UZP 10/03, opubl. w OSNP 2004/5, poz. 87), wskazując, że do okresu pracy w szczególnych warunkach wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania stosunku pracy przypadające od dnia wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji rent i emerytur (t.j. po dniu 14 listopada 1991 roku).

Wskazane orzecznictwo prowadzi zatem do wniosku, iż treść art. 32 ust. 1a pkt 1 ustawy emerytalnej znajduje zastosowanie do osób, które przed dniem 1 lipca 2004 roku nie spełniły wszystkich warunków nabycia prawa do wcześniejszej emerytury. W piśmiennictwie przekonująco jednak podnosi się, że poprzez sformułowanie „wszystkie warunki” rozumieć należy warunki wskazane w treści art. 184 ustawy emerytalnej. Nie obejmuje ono zatem warunku osiągnięcia przez ubezpieczonego przed dniem 1 lipca 2004 roku wieku emerytalnego przewidzianego w art. 32 i 46 ustawy emerytalnej, gdyż byłoby to zbyt daleko idące i pomijałoby ochronę prawa tymczasowego, ukierunkowanego na przyszłe świadczenia (por. glosę K. Stopki do wyroku Sądu Najwyższego z 17 września 2007 r., III UK 51/2007, opubl. w OSP 2009/10, poz. 111, str. 779).

Innymi słowy, mężczyźni, którzy w dniu wejścia w życie ustawy emerytalnej wypełnili warunki stażu szczególnego (15 lat pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze) oraz stażu ogólnego (co najmniej 25 lat okresu składkowego i nieskładkowego) nabywają prawo do wcześniejszej emerytury w oparciu o art. 184 ustawy emerytalnej i to nawet w sytuacji, gdy wiek emerytalny osiągnęli już po dniu 1 lipca 2004 roku. Art. 32 ust 1a ustawy nie znajdzie zatem do takich osób zastosowania.

Jak trafnie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 23 kwietnia 2010 roku (II UK 313/2009, opubl. w OSNP 2011/19-20, poz. 260), w art. 184 ustawy emerytalnej ustawodawca utrwalił sytuację osób, które w dniu wejścia w życie ustawy wypełniły warunki wskazane w tym przepisie i zadeklarował ich przyszłe prawo do emerytury w wieku wcześniejszym. Nastąpił zatem pewien stan związania, polegający na zobowiązaniu się przez Państwo do powstrzymania się od jakiejkolwiek ingerencji w istniejące prawo tymczasowe. Z tego względu przewidziana w ustawie ekspektatywa prawa do emerytury nie mogła wygasnąć na skutek nowej regulacji ustalania stażu zatrudnienia. Wskazane rozważania doprowadziły Sąd Najwyższy do konstatacji, iż wykazanie w dniu 1 stycznia 1999 roku określonego w art. 184 ustawy emerytalnej okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach wyłącza ponowne ustalenie tego okresu po osiągnięciu wieku emerytalnego według zasad wynikających z art. 32 ust. 1a pkt 1, obowiązujących po dniu 1 lipca 2004 roku.

Podzielając w pełni powyższy pogląd należy zauważyć, iż znajduje on dodatkowe potwierdzenie w treści art. 32 ust. 4 ustawy emerytalnej, gdzie ustawodawca w zakresie wieku emerytalnego o którym mowa w ust. 1 tego artykułu, rodzaju prac lub stanowisk oraz warunków na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury – odsyła do przepisów dotychczasowych, a więc obowiązujących przed dniem 1 stycznia 1999 roku.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż zgodnie z ustaleniami dokonanymi w toku postępowania, na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca wykazał okresy składkowe i nieskładkowe w łącznym wymiarze 25 lat, 1 miesięcy i 8 dni, w tym 24 lat, 8 miesięcy i 24 dni okresów składkowych oraz 4 miesiące i 14 dni okresów nieskładkowych oraz staż pracy w szczególnych warunkach w wymiarze ponad 15 lat, co wynika z dodania do uznanego przez organ rentowy stażu 14 lat 10 miesięcy i 11 dni, okresu niezdolności do pracy wskutek choroby i pobierania świadczeń z tym związanych - po dniu 14 listopada 1991 roku, tj. 4 miesiące i 14 dni - przypadającego w okresie, za który pracodawca wystawił wnioskodawcy świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach.

Zgodnie zatem z obowiązującymi w dniu 1 stycznia 1999 roku zasadami, nakazującymi do okresu pracy w szczególnych warunkach wliczać zarówno okresy składkowe jak i nieskładkowe przypadające po dniu wejścia w życie ustawy o rewaloryzacji rent i emerytur - należało uznać, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca spełnił wynikające z treści art. 184 ustawy emerytalnej oraz z treści §3 i §4 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze warunki stażu szczególnego (15 lat pracy w szczególnych warunkach) oraz stażu ogólnego (co najmniej 25 lat okresu składkowego i nieskładkowego). W tej sytuacji zastosowanie wobec wnioskodawcy wskazanych w treści art. 32 ust 1a pkt 1 ustawy emerytalnej zasad obliczania okresu zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, nakazujących przy ustalaniu okresu takiego zatrudnienia nie uwzględnianie okresów niewykonywania pracy, za które pracownik otrzymał po dniu 14 listopada 1991 roku wynagrodzenie lub świadczenia z ubezpieczenia społecznego w razie choroby lub macierzyństwa – było nieuprawnione, albowiem w świetle poczynionych wcześniej rozważań, przepis ten nie miał zastosowania do wnioskodawcy.

Reasumując, należy stwierdzić, że odwołujący składając w dniu
16 maja 2015 roku wniosek o przyznanie prawa do emerytury wykazał, iż na dzień 1 stycznia 1999 roku posiadał wymagany w treści art. 184 ustawy emerytalnej oraz w treści §3 i §4 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, staż szczególny (co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach) oraz staż ogólny (co najmniej 25 lat okresu składkowego i nieskładkowego). W dniu 29 maja 2016 roku wnioskodawca osiągnął wiek emerytalny wynoszący 60 lat.

Na mocy art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu. Wnioskodawca złożył wniosek o emeryturę w dniu 16 maja 2016 roku, wiek 60 lat uzyskał w dniu 29 maja 2016 roku, a zatem prawo do emerytury należało wnioskodawcy przyznać od dnia 29 maja 2016 roku, tj. od momentu osiągnięcia wieku emerytalnego.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c., zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w sentencji.

Zarządzenie: odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego, wypożyczając akta rentowe.

10.02.2017r.