Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie, XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

Przewodnicząca: SSO Wiktor Piber (spr.)

Sędziowie: SO Magdalena Nałęcz

SO Andrzej Sobieszczański

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Podjaska

po rozpoznaniu w dniu 23 marca 2016 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy ze skargi Skarbu Państwa- Centrum Usług (...) w W.

z udziałem przeciwnika skargi (...) spółki akcyjnej w K.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem

Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 października 2015 r. (sygn. akt XXIII Ga 1157/15)

I.  oddala w całości skargę o wznowienie postępowania,

II.  zasądza od Skarbu Państwa - Centrum Usług (...) w W. na rzecz (...) spółki akcyjnej w K. 1800 zł (tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów postępowania skargowego.

Sygn. akt XXIII Ga 150/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 29 października 2015 r., tut. Sąd Okręgowy XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy oddalił skargę Skarbu Państwa – Centrum Usług (...) w W. od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej w W., z dnia 22 czerwca 2015 r., sygn. akt KIO 1089/15.

Ponadto tym samym wyrokiem zasądzono od skarżącego na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w K. koszty zastępstwa prawnego w postępowaniu sądowym (k. 359 akt o sygn. XXIII Ga 1157/15).

Przedmiotowe orzeczenie Sądu Okręgowego zostało wydane po przeprowadzeniu rozprawy apelacyjnej w dniu 15 października 2015 r. (k. 353 akt o sygn. XXIII Ga 1157/15). Na rozprawie tej nie był nikt obecny ze strony skarżącego Skarbu Państwa – Centrum Usług (...) w W..

Z protokołu wynikało, iż zawiadomienie o terminie rozprawy, skierowane do skarżącego było prawidłowe (k. jw.).

Sąd Okręgowy po zamknięciu w/w rozprawy wydał postanowienie o odroczeniu ogłoszenia wyroku, na podstawie art. 326 § 1 k.p.c. (k. 354 akt o sygn. XXIII Ga 1157/15).

W dniu 29 października 2015 r., na ogłoszenie odroczonego wyroku nikt się nie stawił w imieniu skarżącego Skarbu Państwa – Centrum Usług (...) w W. (k. 357 akt o sygn. XXIII Ga 1157/15).

Pełnomocnik skarżącego dopiero w dniu 12 lutego 2016 r. złożył pisemny wniosek o doręczenie wyroku z dnia 29 października 2015 r., wraz z uzasadnieniem (k. 387 akt o sygn. XXIII Ga 1157/15).

Wcześniej, w dniu 26 stycznia 2016 r., Skarb Państwa – Centrum Usług (...) w W. (dalej skrótowo – skarżący lub (...)) wniósł skargę o wznowienie postępowania z powodu nieważności wraz z wnioskiem o wstrzymanie wykonania wyroku (k. 2 akt niniejszej sprawy).

Skarga opierała się podstawie wznowienia zawartej w art. 401 pkt 2 k.p.c. Ponadto zarzucono w skardze – w związku z podstawą wznowieniową z w/w przepisu ustawy – naruszenie art. 131 § 1, 132 § 1, 149 § 2 i 207 § 3 i 6 k.p.c.

W skardze o wznowienie postępowania (...) zarzucił Sądowi Okręgowemu brak zawiadomienia o terminie rozprawy poprzedzającej ogłoszenie wyroku, co skutkowało pozbawieniem go możności działania. Skarżący wskazywał, iż nie mógł – z uwagi na nieobecność na rozprawie – zapoznać się z pismem procesowym przeciwnika skargi, tj. (...) Spółki Akcyjnej w K.. Nie mógł także oponować przyjęciu przez Sąd Okręgowy tego pisma, mimo braku jego doręczenia skarżącemu oraz złożenia rzeczonego pisma bez zobowiązania Sądu (k. 3 akt niniejszej sprawy).

Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2016 r., Sąd Okręgowy w Warszawie oddalił wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku (k. 49 akt niniejszej sprawy).

Przeciwnik skargi – poprzez ustanowionego pełnomocnika – złożył odpowiedź na skargę o wznowienie postępowania, wnosząc o jej oddalenie w całości i zasądzenie od skarżącego na jego rzecz kosztów sądowych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych (k. 73 akt niniejszej sprawy).

W dniu 15 marca 2016 r., pełnomocnik skarżącego złożył pismo procesowe, w którym przedstawił merytoryczne stanowisko w sprawie – odnośnie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego (k. 87 - 92 akt niniejszej sprawy).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż zgodnie z art. 405 k.p.c., do wznowienia postępowania z przyczyn nieważności właściwy jest sąd, który wydał zaskarżone orzeczenie. Dlatego też sprawa była rozpoznawana przez Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy, oczywiście w składzie osobowym innym niż wydający zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 412 § 1 k.p.c., Sąd rozpoznaje sprawę na nowo w granicach, jakie zakreśla podstawa wznowienia. W myśl zaś § 2 w/w przepisu ustawy, po ponownym rozpoznaniu sprawy sąd stosownie do okoliczności bądź oddala skargę o wznowienie, bądź uwzględniając ją zmienia zaskarżone orzeczenie albo je uchyla i w razie potrzeby pozew odrzuca lub postępowanie umarza.

W tym miejscu przywołać należy tezy zaprezentowane przez M. M. (sędziego Sądu Apelacyjnego w Warszawie), która w swym komentarzu do art. 412 k.p.c. (teza 3 i 4) stwierdziła:

„Odrzuceniu podlega również skarga, która nie została oparta na ustawowej podstawie. Istnieją kontrowersje, co należy rozumieć przez to pojęcie i w jakich sytuacjach sąd ma prawo odrzucić skargę na posiedzeniu niejawnym, a kiedy konieczne będzie wyznaczenie rozprawy. W obecnym stanie prawnym (po uchyleniu art. 411 i zmianie treści art. 410) nie można wyróżnić w procesie badania skargi o wznowienie postępowania dwóch stadiów tego postępowania, to jest iudicium rescindens (obejmującego badanie dopuszczalności skargi) i iudicium rescissorium (dotyczącego merytorycznego rozpoznania skargi). Są to aspekty badania skargi brane pod uwagę w toku całego postępowania.”

„Badanie dopuszczalności skargi jest kwestią prejudycjalną dla dalszego postępowania, podobnie jak w postępowaniu rozpoczętym wniesieniem pozwu. Jeśli okaże się, że skarga nie jest oparta na ustawowej podstawie, podlega ona odrzuceniu w każdym stadium postępowania (podobnie jak w przypadku pozwu).”

„Sąd obecnie nie jest skrępowany koniecznością wydania postanowienia o wznowieniu postępowania, co wykluczałoby w późniejszym terminie zmianę stanowiska przez ten sam sąd (wyjątek stanowi sytuacja określona w art. 412 § 4 dotycząca orzekania w sprawie skargi przez SN).”

„Tak jak w przypadku pozwu sąd przez cały czas trwania postępowania czuwa nad istnieniem ustawowej podstawy wznowienia i w rezultacie zbadania sprawy albo skargę odrzuca, albo rozpoznaje ją merytorycznie.”

„Do rozpoznania merytorycznego może dojść tylko wówczas, gdy podstawa wznowienia istnieje, i w zależności od tego, czy miała ona wpływ na treść poprzedniego rozstrzygnięcia, podlega oddaleniu bądź uwzględnieniu. Regulacja zawarta w art. 410 pozwala na wydanie postanowienia o odrzuceniu skargi na posiedzeniu niejawnym. Nie wyznacza natomiast w sposób stanowczy etapu badania tej skargi, tak jak to czynił art. 411. Po uchyleniu tego przepisu i rezygnacji przez ustawodawcę z dwoistości pojęć „oparcie skargi na ustawowej podstawie" i „brak ustawowej podstawy" art. 410 nie powinien być odczytywany w ten sposób, że na posiedzeniu niejawnym może dojść do odrzucenia skargi wyłącznie wówczas, gdy istnieje formalna sprzeczność między przyczynami wskazanymi w skardze a przyczynami ustawowymi.”

Przyjmując wyrażony pogląd za własny, Sąd Okręgowy stwierdził – bez formalnego sporządzania postanowienia – istnienie ustawowej podstawy wznowienia z art. 401 pkt 2 k.p.c. Wyrażone to zostało ustami Przewodniczącego składu orzekającego, na rozprawie wznowieniowej w dniu 23 marca 2016 r.

Sąd Okręgowy badając akta sprawy XXIII Ga 1157/15 doszedł do jednoznacznej i nie budzącej żadnych wątpliwości konkluzji, iż (...) w przedmiotowym postępowaniu zostało pozbawione możności obrony swych praw. Nie mogło bowiem przedstawiać merytorycznego stanowiska w sprawie, na rozprawie w dniu 15 października 2015 r.

Zawiadomienie o terminie tej rozprawy, skierowane do skarżącego było wadliwe. Wykazane zostało, iż pracownik sekretariatu XXIII Wydziału Gospodarczego Odwoławczego popełnił błąd skutkujący wysłaniem do skarżącego zawiadomienia o terminie rozprawy, która już się odbyła. Jest to bezsporne i w związku z tym bez żadnego prawnego znaczenia były dywagacje przeciwnika skargi na temat dalszego zachowania się Skarbu Państwa, związanego z tą wadliwą korespondencją sądową. Ciężar odpowiedzialności za prawidłowe doręczenie spoczywał na tym kto doręczał a nie na tym kto korespondencję przyjmował – to powinno być oczywiste. Nadawcą przesyłki był Sąd Okręgowy i to sąd miał/ma obowiązek prawidłowego informowania uczestnika postępowania, czemu – co z przykrością należy to stwierdzić – nie sprostał.

(...) nie wiedziało także o odroczeniu ogłoszenia wyroku, gdyż decyzja ta zapadła na feralnej rozprawie z dnia 15 października 2015 r.

Przeciwnik skargi nie wykazał natomiast faktu, aby (...) mimo nieprawidłowego zawiadomienia – wiedziało o terminie rozprawy. Tylko wtedy można byłoby mówić o braku podstaw do wywodzenia niemożności obrony praw w tym postępowaniu sądowym.

W konsekwencji, pozwoliło to Sądowi Okręgowemu na ponowne rozpoznanie sprawy ze skargi Skarbu Państwa – Centrum Usług (...) w W., wywiedzionej od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej w W., z dnia 22 czerwca 2015 r. (KIO 1089/15).

Skargę rozpoznano w granicach jakie skarga zakreślała. Skarżący mógł zarówno odnieść się do stanowiska przeciwnika jak i w sposób nieskrępowany przedstawiać własne, merytoryczne stanowisko w sprawie. Tym samym umożliwiono (...) obronę swych praw procesowych.

Sąd Okręgowy – w składzie niniejszym – doszedł jednak do identycznej konkluzji jak ten sam sąd rozpoznający sprawę pod sygn. akt XXIII Ga 1157/15.

Gwoli jedynie przypomnienia (pełne uzasadnienie merytoryczne już znajduje się w/w aktach) oraz z uwagi ma wymogi ustawowe wynikające z art. 328 k.p.c., wskazać należały na następujące okoliczności postępowania przetargowego, zakończonego skargą (...) do Sądu Okręgowego w Warszawie, od orzeczenia Krajowej Izby Odwoławczej.

Krajowa Izba Odwoławcza w W., wyrokiem z dnia 22 czerwca 2015 r., po rozpoznaniu odwołania wniesionego przez wykonawcę (...) Spółkę Akcyjną w K. (postępowanie prowadzone przez zamawiającego Skarb Państwa - Centrum Usług (...) w W.) orzekła:



w pkt 1 uwzględniła odwołanie i nakazała zamawiającemu unieważnienie czynności unieważnienia postępowania oraz unieważnienie czynności unieważnienia wyboru oferty najkorzystniejszej;



w pkt 2 obciążyła kosztami postępowania zamawiającego Skarb Państwa - Centrum Usług (...) w W..

Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła za bezsporne, że zamawiający dokonał wyboru oferty (...) jako najkorzystniejszej. Mimo tego faktu zamawiający nie zawarł z odwołującym umowy o zamówienie publiczne lecz unieważnił swój wybór oraz unieważnił postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego wskazując m.in., że okoliczności stanowiące uzasadnienie unieważnienia postępowania stanowią informację niejawną w rozumieniu ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych.

W dniu 20 maja 2015 r. odwołujący złożył wniosek o udostępnienie protokołu postępowania na podstawie art. 96 ust. 3 ustawy oraz § 5 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 26 października 2010 r., w sprawie protokołu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego wraz z załącznikami w zakresie dokumentów odnoszących się do ustalenia przez zamawiającego zasadności unieważnienia postępowania.

W dniu 22 maja 2015 r. zamawiający odpowiedział, że dokumentacja przetargowa zostanie odwołującemu udostępniona w dniu 25 maja 2015 r., w siedzibie zamawiającego w godz. 12:00-16:00.

Na podstawie załącznika nr 1 do pisma z dnia 3 czerwca 2015 r. zarejestrowanego w Kancelarii (...) w dniu 3 czerwca 2015 r. pod numerem (...), Krajowa Izba Odwoławcza ustaliła, że :



pismo to zawiera informacje dotyczące okoliczności związanych z istnieniem/nieistnieniem interesu publicznego w prowadzeniu przedmiotowego postępowania;



z dokumentu tego nie wynika, iż okoliczności uzasadniające odpadnięcie interesu publicznego zaistniały najpóźniej w dacie 15 maja 2015 r.;

Natomiast z ogłoszenia o udzieleniu zamówienia nr (...) wynikało, że w dniu
4 maja 2015 r., szef KPRM informował o weryfikowaniu kwestii zapewnienia bezpieczeństwa obrotu pocztowego.

(...) powinien był zawrzeć z (...) umowę w dniu 17 maja 2015 r.

(...) oddaliła wniosek odwołującego o umożliwienie mu wglądu do załącznika nr 1 do pisma (...)z dnia 3 czerwca 2015 r. zarejestrowanego w Kancelarii (...) w dniu 3 czerwca 2015 r. pod numerem (...).

Wskazano, że przepisy art. 189 ust. 7-9 ustawy wprowadzają jedynie regulację dotyczącą wyłączenia jawności posiedzenia lub rozprawy w przypadku rozpoznawania odwołań podczas, którego może być ujawniona informacja niejawna. Zdaniem Izby ustawa nie zawiera trybu postępowania z dowodami, które zawierają informację niejawną.

Z kolei § 2a Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań (Dz.U.2014.964 j.t.) w przypadku rozpoznawania odwołań, podczas którego może być ujawniona informacja niejawna odsyła do regulacji wynikających z ustawy o ochronie informacji niejawnych.

Analogiczne stanowisko wywodzono z § 23 tegoż rozporządzenia

Izba stwierdziła, że zarzuty odwołania są zasadne z trzech powodów:

1.  (...), w zakresie podania podstaw faktycznych, wprost w treści informacji o unieważnieniu postępowania wskazał, że okoliczności uzasadniające brak interesu publicznego dowodzi za pomocą dokumentu zawierającego informacje niejawne. Zatem w informacji podał jedynie uzasadnienie przesłanki odpadnięcia interesu publicznego. To, że załącznik nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015r. zawiera uzasadnienie dla nieistnienia interesu publicznego w prowadzeniu postępowania potwierdza także akapit 1 zdanie ostatnie str. 1 załącznika nr 1 wskazując na cel sporządzenia tegoż dokumentu.

Zamawiający natomiast nie wykazał w informacji o unieważnieniu postępowania pozostałych przesłanek tj. istotności zmiany, momentu jej wystąpienia (ziszczenia się zmiany przed podjęciem decyzji o unieważnieniu) oraz braku możliwości jej przewidzenia, ani w tym zakresie nie odesłał do treści dokumentu zawierającego informację niejawną.

Nadto w decyzji o unieważnieniu postępowania brak było informacji pozwalających na ustalenie, że rzeczywiście istnieje dokument zawierający informację niejawną, skonkretyzowany choćby przez podanie gdzie, kiedy i pod jakim numerem dokument zawierający informację niejawną został zarejestrowany i jest przechowywany.

W ocenie Izby ta ostatnia okoliczność powodowała, że prawdziwość i wiarygodność informacji o unieważnieniu postępowania w żaden sposób nie mogła być zweryfikowana przez wykonawców. Brak takich danych konkretyzujących dokument powodowało, że jeśli nie byłby on elementem dokumentacji postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, to wykonawca nie byłby w stanie powołać się na taki dokument jako dowód w postępowaniu odwoławczym i skargowym.

Izba podtrzymała swoje stanowisko, co do braku podstawy prawnej do uwzględnienia wniosku o umożliwienie odwołującemu wglądu do załącznika nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015 r., o tyle Izba ma możliwość dopuszczenia dowodu z dokumentu, ale również musi posiadać informacje umożliwiające identyfikację dowodu. Na podstawie wyłącznie danych podanych w informacji o unieważnieniu postępowania nie była możliwa identyfikacja dowodu. Nadto sporządzenie uzasadnienia podstawy faktycznej przez odwołanie się do nieskonkretyzowanego dokumentu zawierającego informację niejawną mogła stwarzać niebezpieczny precedens dający zamawiającemu nadmierną swobodę postępowania przy unieważnianiu odwołań.

Izba podziela stanowisko odwołującego w tym zakresie, w jakim odwołujący wskazywał na konieczność wyważenia między potrzebą ochrony informacji niejawnej, a zasadą jawności i przejrzystości postępowania o udzielenie zamówienia publicznego i słusznym interesem wykonawców.

W konsekwencji KIO stwierdziła, że zarzut naruszenia art. 93 ust. 3 (w tym pkt. 2) ustawy potwierdził się i nakazała zamawiającemu unieważnienie czynności unieważnienia postępowania.

2.  KIO analizując natomiast treść załącznika nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015 r. zbadała także treść tego pisma pod kątem istnienia przesłanek wynikających z art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy.

Na podstawie dokonanej analizy doszła do przekonania, że dokument ten nie stanowi dowodu na to, że moment wystąpienia zmiany okoliczności, powodującej odpadnięcie interesu publicznego w prowadzeniu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego lub wykonania takiego zamówienia, nastąpił najpóźniej w dacie 15 maja 2015 r. (tj. wystąpienia przesłanki ziszczenia się zmiany przed podjęciem decyzji o unieważnieniu).

Przekonanie to KIO wywiodła z akapitu 2 i zdaniu 3 akapitu 3 na str. 2 załącznika nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015 r. Zwróciła uwagę na brzmienie art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy i na użyty w tym przepisie tryb dokonany - „wystąpiła istotna zmiana okoliczności powodująca, że prowadzenie postępowania lub wykonanie zamówienia nie leży w interesie publicznym".

Zdaniem KIO fakt wystąpienia zmiany nie mógł być zdarzeniem przyszłym i niepewnym, ale musi zaistnieć w dacie podejmowania decyzji o unieważnieniu postępowania. Na tę okoliczność brak było uzasadnienia faktycznego w dokumencie mającym stanowić dowód prawidłowości czynności zamawiającego w momencie podejmowania decyzji o unieważnieniu postępowania.

Z tego względu KIO uznała, że (...) podejmując w dniu 15 maja 2015 r. decyzję o unieważnieniu postępowania nie był w stanie udowodnić kumulatywnego zaistnienia przesłanek wynikających z art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy, w konsekwencji doszło do naruszenia przez zamawiającego art. 96 ust. 1 pkt 6 ustawy i nakazała zamawiającemu unieważnienie czynności unieważnienia postępowania.

3.  KIO doszła także do przekonania, że przepis art. 93 ust. 1 ustawy nie nakazuje zamawiającemu unieważniania poszczególnych czynności składających się na postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego. Wskazując, iż wyjątkiem jest jedynie postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego dopuszczającego możliwość składania ofert częściowych (art. 92 ust. 2 ustawy), który nie był jednak przedmiotem rozpoznania w sprawie, z uwagi na odmienny stan faktyczny.

KIO stanęła na stanowisku, że podjęcie przez zamawiającego decyzji o unieważnieniu postępowania z art. 93 ust. 1 ustawy powoduje, że z chwilą gdy czynność zamawiającego staje się niewzruszalna, unieważnieniu ulegają wszystkie czynności zamawiającego dokonane w postępowaniu i należy je traktować jako nieistniejące ex nunc.

Biorąc to pod uwagę należało stwierdzić, że ustawodawca nie przewidział konieczności unieważnienia przez zamawiającego poszczególnych czynności postępowania przy unieważnianiu postępowania w całości, z tego względu KIO uznała, że unieważnienie czynności wyboru oferty najkorzystniejszej było niezgodne z art. 93 ust. 1 i art. 92 ust. 1 ustawy.

W ocenie KIO to naruszenie przez zamawiającego przepisów ustawy mogło mieć istotny wypływ na wynik postępowania, albowiem w przypadku gdy zamawiający dokonuje unieważnienia postępowania jedną czynnością, to uchylenie tej czynności przez organ ochrony prawa powoduje przywrócenie wszystkich cząstkowo uchylonych czynności podjętych w postępowaniu. Natomiast, gdy zamawiający uchyla wszystkie czynności decyzją o unieważnieniu postępowania i nadmiernie uchyla jeszcze dodatkowo konkretną pojedynczą czynność, to powstaje wątpliwość, czy dla przywrócenia tej konkretnej czynności wystarczające jest uchylenie czynności unieważnienia postępowania.

Taka zaś sytuacja wywołuje niepewność prawa po stronie wykonawców i dlatego nie zasługiwała na ochronę.

Krajowa Izba Odwoławcza uznała, że zamawiający naruszył także art. 92 ust. 1 ustawy i art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy i nakazała zamawiającemu unieważnienie czynności unieważnienia postępowania i unieważnienie czynności unieważnienia wyboru oferty najkorzystniejszej.

Ponadto Krajowa Izba Odwoławcza uznała, że zarzut naruszenia przez zamawiającego art. 7 ust. 1 ustawy zasługiwał na uwzględnienie. Nie podzieliła tym samym stanowiska zamawiającego, że zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 ustawy nie mógł być zasadnie w niniejszej sprawie podniesiony.

Wskazała, że art. 7 ust. 1 ustawy nie może być samodzielną podstawą prawną zarzutów odwołania, ale nie oznacza to jednak, że zarzut taki nie może być postawiony i że podlega każdorazowo oddaleniu. W ocenie Izby zarzut taki może być zarzutem prawidłowo postawionym, jeżeli jest wskazywany jako konsekwencja naruszenia innych przepisów określających konkretne obowiązki ciążące na zamawiający, które naruszył, albo z których się nie wywiązał.

W przedmiotowej sprawie mimo, że odwołujący expresis verbis nie wskazał związku art. 7 ust. 1 ustawy z art. 93 ust. 1 pkt 6 i z art. 93 ust. 3 pkt 2 ustawy, to z uzasadnienia faktycznego zarzutu wynika, że odwołujący dopatrywał się naruszenia zasady równego traktowania w związku z unieważnieniem postępowania i brakiem ujawnienia informacji pozwalających na skuteczną weryfikację okoliczności faktycznych unieważnienia postępowania.

Tym samym wbrew stanowisku zamawiającego zarzut naruszenia art. 7 ust. 1 ustawy nie został podstawiony samodzielnie. Biorąc pod uwagę fakt, że Krajowa Izba Odwoławcza dopatrzyła się w działaniu zamawiającego naruszenia zarówno art. 93 ust. 1 pkt. 6 jak i art. 93 ust. 3 pkt 2 ustawy, w konsekwencji doszło również do naruszenia art. 7 ust. 1 ustawy, gdyż zamawiający nie podając informacji umożliwiających weryfikację prawdziwości i prawidłowości decyzji o unieważnieniu postępowania, uniemożliwił wykonawcom zachowanie zasady uczciwej konkurencji.

Zamawiający Skarb Państwa - Centrum Usług (...) w W. nie zgodził się z rozstrzygnięciem Krajowej Izby Odwoławczej i zaskarżył wyrok w całości.

Wyrokowi zarzucono:

1.  naruszenie art. 189 ust. 8 ustawy prawo zamówień publicznych w związku z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228) w zw. z § 2a Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 marca 2010r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni wskazanych przepisów i w konsekwencji uznanie przez Krajową Izbę Odwoławczą, iż nie jest ona uprawniona do udostępnienia dokumentu obejmującego informacje niejawne stronom i uczestnikom postępowania, a jedynie jest dysponentem informacji niejawnej, przy czym Krajowa Izba Odwoławcza pominęła §7 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie sposobu oznaczania materiałów i umieszczania na nich klauzul tajności z dnia 22 grudnia 2011 r. (Dz. U. Nr 288, poz. 1692), na skutek czego niezasadnie oddaliła wniosek Odwołującego o udostępnienie mu dokumentu zawierającego informacje niejawne, w związku z czym strony postępowania nie mogły zająć stanowisk w stosunku do dokumentu zawierającego informacje niejawne, a tym samym zostały pozbawione prawa do obrony, co miało wpływ na wynik postępowania odwoławczego;

2.  naruszenie art. 4 ust. 1 oraz art. 8 pkt 1 i 2 w zw. z art. 2 pkt 3 i art. 5 ust. 4 w zw. z ustawy o ochronie informacji niejawnych w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy prawo zamówień publicznych mające wpływ na treść orzeczenia polegające na przyjęciu przez Krajową Izbę Odwoławczą, że Zamawiający był zobowiązany do udostępnienia z urzędu wykonawcy dokumentu zawierającego informacje niejawne, podczas gdy zgodnie z treścią ww. przepisów Zamawiający jest zobowiązany do zachowania poufności wskazanego dokumentu, udostępniania go tylko upoważnionym adresatom, w sposób zapewniający ochronę informacji niejawnych. Błędne ustalenie poczynione przez Krajową Izbę Odwoławczą miało wpływ na wynik postępowania odwoławczego, bowiem gdyby Krajowa Izba Odwoławcza przyjęła zgodnie z treścią ww. przepisów, że Zamawiający jest zobowiązany do zachowania poufności wskazanego dokumentu, udostępniania go tylko upoważnionym adresatom, w sposób zapewniający ochronę informacji niejawnych — oddaliłaby odwołanie Odwołującego;

3.  naruszenie art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych w zw. z art. 244 k.p.c. poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni treści dokumentu urzędowego zawierającego informacje niejawne, tj. przez uznanie, iż dokument ten nie potwierdza wystąpienia wszystkich przesłanek unieważnienia postępowania, tj.: istotności zmiany, momentu jej wystąpienia oraz braku możliwości jej przewidzenia, co doprowadziło do nieprawidłowego zastosowania art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych i uznanie, że Skarżący nie udowodnił kumulatywnego wystąpienia wszystkich przesłanek wynikających z tego przepisu, a tym samym uznanie, że czynność unieważnienia postępowania oraz wyboru oferty najkorzystniejszej została dokonana wadliwie, co miało wpływ na wynik postępowania, bowiem gdyby Krajowa Izba Odwoławcza prawidłowo przeanalizowała ww. dokument - oddaliłaby odwołanie z uwagi na fakt, że ww. dokument stanowiący załącznik nr 1 do pisma z dnia 03 czerwca 2015 r. zarejestrowany w Kancelarii (...) w dniu 03 czerwca 2015 r. pod numerem (...)jednoznacznie potwierdza kumulatywne wystąpienie wszystkich przesłanek wynikających z treści art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych;

4.  naruszenie art. 191 ust. 1 ustawy prawo zamówień publicznych w zw. z art. 6 k.c. w zw. z art. 190 ust. 1 ustawy prawo zamówień publicznych poprzez uniemożliwienie stronom zajęcia stanowiska odnośnie dokumentu zawierającego informacje niejawne, potwierdzający okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, co w konsekwencji spowodowało, iż Krajowa Izba Odwoławcza arbitralnie dokonała oceny przedstawionego dokumentu z pominięciem stanowiska stron, a tym samym wydała wyrok w oparciu o niedostatecznie wyjaśniony stan rzeczy, jak również poprzez pominięcie okoliczności zaniechania żądania przez Odwołującego o udostępnienie dokumentu stanowiącego informację niejawną czym naruszył ciążący na nim obowiązek dochowania należytej staranności, co miało wpływ na wynik postępowania odwoławczego;

5.  naruszenie art. 190 ust. 7 ustawy prawo zamówień publicznych w zw. z § 10 ust. 1 Rozporządzenia w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań poprzez dokonanie oceny dowodów w postaci dokumentacji postępowania, w tym również informacji o unieważnieniu postępowania i wyboru najkorzystniejszej oferty oraz dokumentu zawierającego informacje niejawne (stanowiącego załącznik nr 1 do pisma z dnia 03 czerwca 2015 r. zarejestrowanego w Kancelarii (...) w dniu 03 czerwca 2015 r. pod numerem (...)) w sposób wybiórczy, niekompletny, naruszający zasady wykładni oraz logiki, co doprowadziło do wniosków sprzecznych z rzeczywistą treścią dokumentów, a tym samym do błędów w ustaleniach faktycznych, tj.:



do błędnego ustalenia, iż dokument (stanowiący załącznik nr 1 do pisma z dnia 03 czerwca 2015 r. zarejestrowany w Kancelarii (...) w dniu 03 czerwca 2015 r. pod numerem (...)) zawierający informacje niejawne dotyczy okoliczności związanych z istnieniem lub nieistnieniem interesu publicznego w prowadzeniu przedmiotowego postępowania, podczas gdy z treści akapitu 2 str. 2 ww. dokumentu niejawnego oraz z treści przypisu nr 4 do ww. dokumentu niejawnego jednoznacznie wynika brak interesu publicznego w prowadzeniu postępowania o udzielenie zamówienia publicznego,



do błędnego ustalenia, że z dokumentu (stanowiącego załącznik nr 1 do pisma z dnia 03 czerwca 2015 r. zarejestrowanego w Kancelarii (...) w dniu 03 czerwca 2015 r. pod numerem (...)) zawierającego informacje niejawne nie wynika, iż okoliczności uzasadniające odpadnięcie interesu zaistniały najpóźniej w dacie 15 maja 2015 r., podczas gdy na tę datę wskazuje wprost ww. dokument, jak również szereg okoliczności wynikający z dokumentacji postępowania,

co miało wpływ na wynik postępowania odwoławczego, bowiem gdyby Krajowa Izba Odwoławcza poczyniła prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o treść ww. dokumentu niejawnego — oddaliłaby odwołanie.

6.  naruszenie art. 93 ust. 3 (w tym pkt 2) ustawy prawo zamówień publicznych poprzez dokonanie nieprawidłowej wykładni treści uzasadnienia czynności unieważnienia postępowania oraz czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, tj. poprzez dowolne uznanie, że Skarżący (Zamawiający) nie wykazał w uzasadnieniu wszystkich przesłanek uzasadniających unieważnienie postępowania, nie odesłał w pełnym zakresie do dokumentu zawierającego informacje niejawne, jak również nie wskazał informacji dotyczących tego dokumentu, co doprowadziło do nieprawidłowego zastosowania art. 93 ust. 3 pkt 2 ustawy prawo zamówień publicznych i uznanie, że Skarżący (Zamawiający) nie dopełnił obowiązków wynikających z niniejszego przepisu, wadliwie uzasadniając czynność unieważnienia postępowania oraz wyboru oferty najkorzystniejszej, podczas gdy prawidłowo dokonana interpretacja treści uzasadnienia czynności unieważnienia postępowania oraz czynności wyboru oferty najkorzystniejszej prowadzi do wniosku, że wszystkie przesłanki uzasadniające unieważnienie postępowania zostały spełnione a przepis art. 93 ust. 3 pkt 2 ustawy prawo zamówień publicznych został zastosowany prawidłowo. Powyższe naruszenie miało wpływ na treść orzeczenia, bowiem gdyby Krajowa Izba Odwoławcza prawidłowo zinterpretowała treść uzasadnienia czynności unieważnienia postępowania oraz czynności wyboru oferty najkorzystniejszej - oddaliłaby odwołanie;

7.  naruszenie art. 192 ust. 7 w zw. z art. 180 ust. 3 ustawy prawo zamówień publicznych i § 4 ust. 1 pkt 6 i 8 Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 22 marca 2010 r. w sprawie regulaminu postępowania przy rozpoznawaniu odwołań poprzez nieprawidłowe niezastosowanie wskazanych przepisów i orzeczenie na podstawie zarzutów, które nie były podnoszone w odwołaniu, co miało wpływ na wynik postępowania odwoławczego;

8.  naruszenie art. 192 ust. 2 w zw. z art. 92 ust. 1 i art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych poprzez uwzględnienie zarzutu odwołania dotyczącego unieważnienia czynności wyboru oferty najkorzystniejszej, podczas gdy w świetle przepisów okoliczność ta nie miała wpływu na wynik postępowania,

9.  naruszenie art. 7 ust. 1 w zw. z art. 180 ust. 3 ustawy prawo zamówień publicznych poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie i uwzględnienie zarzutu art. 7 ust. 1 ustawy prawo zamówień publicznych, który został podniesiony przez (...) w sposób sprzeczny z art. 180 ust. 3 ustawy prawo zamówień publicznych oraz w okolicznościach sprawy, w której nie doszło do naruszenia zasad uczciwej konkurencji oraz równego traktowania wykonawców, co miało wpływ na wynik postępowania.

(...) wniosło o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez oddalenie odwołania w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania odwoławczego oraz postępowania przed drugą instancją.

W odpowiedzi na skargę (...) S.A. w K. wniósł o oddalenie skargi i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zapoznawszy się z całym materiałem dowodowym zgromadzonym w obu sprawach (skargowej i wznowieniowej), doszedł do tożsamych wniosków co Sąd Okręgowy w sprawie XXIII Ga 1157/15.

Tę część uzasadnienia należy zacząć jednak od stwierdzenia, iż postępowanie skargowe przed Sądem Okręgowym opiera się na przepisach k.p.c., dotyczących apelacji (vide – art. 198a ustawy prawo zamówień publicznych). W istniejącym porządku prawnym dotyczącym postępowania cywilnego mamy do czynienia z tzw. instytucją apelacji pełnej. Oznacza to, iż sąd jest władny do merytorycznego zbadania całości sprawy pod kątem nie tyle prawidłowości postępowania Krajowej Izby Odwoławczej lecz pod kątem prawidłowości postępowania zamawiającego i zasadności złożonego odwołania. To stanowisko wzmocnione zostało przez ustawodawcę w art. 198f ust. 2 ustawy prawo zamówień publicznych. Tylko w wyjątkowych i enumeratywnie wymienionych przypadkach, orzeczenie sądu może mieć charakter kasatoryjny (vide – ust. 3 w/w przepisu ustawy).

W związku z powyższym należało rozstrzygnąć czy czynności zamawiającego kwestionowane przez (...) w odwołaniu były uzasadnione czy też zasługiwały na ich unieważnienie.

Sąd Okręgowy opowiada się w obu orzeczeniach za stanowiskiem, które także zaprezentowała Krajowa Izba Odwoławcza i szeroko wyjaśniła w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia. Oznacza to, że Sąd Okręgowy identycznie – krytycznie – ocenił postępowanie zamawiającego, w przedmiotowym postępowaniu o udzielenie zamówienia publicznego.

Zgodzić się należało, iż istotą/esencją przedmiotowej sprawy jest ocena prawidłowości unieważnienia postępowania przez zamawiającego na podstawie art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych.

Dlatego w tym kontekście fundamentalne znaczenie ma treść załącznika nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015 r. na który powołał się (...). Ten dokument stanowił podstawę unieważnienia postępowania. Sąd z pełną premedytacją używa sformułowania „dokument stanowił podstawę unieważnienia” a nie „treść tego dokumentu stanowiła podstawę unieważnienia”.

Zamawiający/Skarżący bowiem – co zostało także jednoznacznie wyartykułowane na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. – z samego tylko faktu otrzymania rzeczonego dokumentu niejawnego wywodził konieczność unieważnienia postępowania przetargowego. W żaden sposób nie odnosił się merytorycznie do jego treści, nie poddawał analizie pod kątem czy rzeczywiście zawiera on informacje, które wymuszają tak drastyczną czynność jaką jest unieważnienie postępowania.

Zgodnie z art. 93 ust.1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych, zamawiający unieważnia postępowanie o udzielenie zamówienia jeżeli wystąpiła istotna zmiana okoliczności powodująca, że prowadzenie postępowania lub wykonanie zamówienia
nie leży w interesie publicznym, czego nie można było wcześniej przewidzieć.

Ponadto stosownie do treści art. 93 ust.3 pkt 2 ustawy prawo zamówień publicznych, na zamawiającym spoczywa obowiązek podania uzasadnienia faktycznego i prawnego unieważnienia postępowania w zawiadomieniu wykonawców, którzy złożyli oferty.

W ocenie Sądu Okręgowego, zamawiający nie sprostał temu obowiązkowi i nie podał faktycznego uzasadnienia swojej decyzji o unieważnieniu postępowania w zakresie wszystkich przesłanek art. 93 ust.1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych. Otrzymanie przez zamawiającego informacji niejawnej nie zwalniało go z tego obowiązku.

Przesłanki unieważnienia postępowania należy interpretować rygorystycznie, gdyż celem prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego jest zawarcie umowy, unieważnienie jest w swej istocie zaprzeczeniem idei postępowania, tym samym musi być stosowane wyjątkowo i po spełnieniu wszystkich ustawowych przesłanek.

Zamawiający powołując się w uzasadnieniu na informację niejawną, którą okazał się dokument niejawny nr 1 (załącznik nr 1 do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015 r.) mógł co najwyżej twierdzić, iż zgłaszane są uwagi dotyczące jednej z przesłanek objętych dyspozycją art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych, tj. przesłanki braki interesu publicznego w wykonaniu zamówienia.

W ocenie Sądu Okręgowego – w składzie rozpoznającym sprawę na rozprawie w dniu 23 marca 2016 r. – z treści tego dokumentu niejawnego nie wynikały jakiekolwiek przesłanki z art. 93 ust. 1 pkt 6 ustawy prawo zamówień publicznych.

Nie ma w nim dowodu na:



wystąpienie istotnej zmiany okoliczności;



zaistnienie okoliczności, że wykonanie zamówienia nie leży w interesie publicznym (sprawa jest badana);



brak możliwości przewidzenia wcześniej, że wykonanie zamówienia nie leży w interesie publicznym (chyba, że uznamy za tą okoliczność brak możliwości przewidzenia, że takie pismo niejawne się u zamawiającego pojawi, co oczywiste takie rozumowanie nie może zostać przez sąd zaakceptowane).

Zgodzić się także należało ze stanowiskiem prezentowanym przez Sąd Okręgowy w postępowaniu pod sygn. akt XXIII Ga 1157/15, iż drugi dokument niejawny (przedstawiony w toku postępowania sądowego), nie miał znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy albowiem data jego wystawienia świadczy, iż nie mógł on stanowić podstawy podjęcia decyzji przez zamawiającego o unieważnieniu postępowania.

Analogicznie, powoływanie się przez (...) na inne dokumenty zgormadzone w sprawie nie mogło odnieść skutku albowiem zamawiający nie wskazywał tych okoliczności i dokumentów w uzasadnieniu unieważnienia postępowania. Najistotniejsze jest jednak, że treść tych dokumentów, nie daje nadal podstaw do unieważnienia zamówienia publicznego, takie jest konsekwentne stanowisko Sądu Okręgowego.

Zgodzić się także należało, iż (...) w uzasadnieniu unieważnienia postępowania w żaden sposób nie zidentyfikował informacji niejawnej, na którą się powoływał, co niewątpliwie utrudniało czy wręcz uniemożliwiało zapoznanie się (...) z faktycznymi przyczynami unieważnienia. Informacji niejawnej nadano najniższą klauzulę „zastrzeżone”. Gdyby zamawiający zidentyfikował informację niejawną nawet w najbardziej podstawowy sposób, wykonawca nie byłby pozbawiony możliwości zapoznania się z dokumentem przysyłając pełnomocników z odpowiednim poziomem dostępu do informacji niejawnych, tak jak miało to miejsce chociażby w postępowaniu sądowym.

Powtórzyć należy wiernie sformułowania Sądu Okręgowego w Warszawie zawarte w uzasadnieniu skarżonego wyroku (Sygn. akt XXIII Ga 1157/15), w pełni się z nimi identyfikując :

„Odnosząc się do sformułowanego zarzutu naruszenia art. 93 ust.1 ustawy prawo zamówień publicznych w zw. z art. 244 k.p.c., w zakresie objęcia domniemaniem autentyczności i zgodności z prawdą treści przedstawionych w sprawie dokumentów niejawnych, jako dokumentów urzędowych należy stwierdzić, iż różnorodność treści, przeznaczenia i pochodzenia dokumentów urzędowych powoduje, że ich moc dowodowa powinna być oceniana na tle konkretnego przypadku, a określone skutki prawne związane z jednym rodzajem dokumentu urzędowego nie muszą odnosić się do innych.

W sytuacji, gdy weryfikacja zawartych w treści dokumentu przez zainteresowanego jest w znacznym stopniu utrudniona lub niemożliwa, to zdaniem Sądu Okręgowego przyjmowanie domniemania, co do treści dokumentu winno następować z dużą dozą ostrożności (zob. wyrok SA w Warszawie z dnia 4 czerwca 2013r., I ACa 1525/12, LEX 1344267).

Zdaniem Sądu Okręgowego sporządzone przez organ powołany do ochrony bezpieczeństwa wewnętrznego państwa i jego porządku konstytucyjnego dokumenty niejawne, mają charakter szczególny, ale w okolicznościach przedmiotowej sprawy brak było podstaw do bezwzględnego przyjęcia domniemania treści dokumentu, skutkującego odpowiednim przeniesieniem ciężaru dowodowego.

Ponadto jeszcze raz należy zaznaczyć, iż w niniejszej sprawie nawet przyjmując, domniemanie treści dokumentu niejawnego, to z załącznika nr 1, do pisma (...) z dnia 3 czerwca 2015r., nie wynika zaistnienie wszystkich przesłanek, określonych w art. 93 ust.1 pkt 6 PZP, mogących skutkować unieważnieniem postępowania.”.

Odnosząc się do zarzutów skarżącego związanych z naruszeniem przez KIO przepisów ustawy o ochronie informacji niejawnych oraz uniemożliwienia stronom zajęcia stanowisk w zakresie treści dokumentów niejawnych, należy stwierdzić, iż z uwagi na sposób sformułowania przepisów postępowania przed Izbą, nie można odmówić trafności stanowisku KIO, że na podstawie tak sformułowanych przepisów przyjęło, że ustawodawca dopuścił jedynie możliwość zapoznania się składu izby z informacją niejawną, bez możliwości jej udostępniania.

Należy dodać, iż w ocenie Sądu Okręgowego okoliczność braku polemiki stron w toku rozprawy w zakresie treści dokumentów niejawnych nie miała znaczenia dla prawidłowości rozstrzygnięcia. Dokumenty niejawne nie zostały sporządzone przez żadną ze stron postępowania tylko przez organ zewnętrzny. Dokumenty nie zawierały żadnych oświadczeń woli czy wiedzy stron postępowania, zatem polemika stron, co do ich treści byłaby bezprzedmiotowa. Strony zapoznały się z dokumentami niejawnymi i miały możliwość zajęcia stanowiska względem nich.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko Izby, że unieważnienie postępowania z art. 93 ust.1 PZP powoduje, że z chwilą, gdy czynność zamawiającego staje się niewzruszalna, unieważnieniu ulegają wszystkie czynności zamawiającego dokonane w postępowaniu, a zatem zamawiający unieważniając postępowanie niezasadnie dodatkowo unieważnił dodatkowo konkretną czynność w postaci wyboru oferty najkorzystniejszej. W celu zapobiegnięcia ewentualnym błędnym interpretacją wyroku, Krajowa Izba Odwoławcza słusznie wydała orzeczenie unieważniające zarówno czynność unieważnienia postępowania jak i czynność unieważnienia wyboru oferty najkorzystniejszej.

Zdaniem Sądu Okręgowego, należy podzielić argumentację Krajowej Izby Odwoławczej, że z uwagi na uzasadnienie faktyczne zarzutu naruszenia art. 7 ust.1 PZP nie można przyjąć, że zarzut ten został postawiony w oderwaniu od art. 93 ust.1 pkt 6 jak i art. 93 ust.3 pkt 2 PZP. W przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia art. 93 ust.1 pkt 6 jak i art. 93 ust.3 pkt 2 PZP, a w konsekwencji doszło także do naruszenia zasady uczciwej konkurencji (art. 7 ust. 1 PZP) poprzez nie podanie przez zamawiającego informacji umożliwiających weryfikację prawdziwości i prawidłowości decyzji o unieważnieniu postępowania.”.

Sąd Okręgowy w tym miejscu ponownie odwoła się także do stanowiska
M. M. , która w swym komentarzu do art. 412 k.p.c. (teza 5) stwierdziła:

„Jeśli podstawa skargi o wznowienie postępowania rzeczywiście istnieje, ale nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia, skarga podlega oddaleniu. Decyzja taka powinna być podjęta wówczas, gdy pomimo przeprowadzenia ponownego postępowania na zasadach określonych w art. 412 § 1 okazuje się, że wydane orzeczenie miałoby taką samą treść, co orzeczenie objęte skargą o wznowienie. Dotyczy to zarówno skargi opartej na podstawie restytucyjnej, jak i na przyczynie nieważności postępowania. Nieważność postępowania, jeśli nie prowadzi do odrzucenia pozwu bądź umorzenia postępowania, obliguje sąd we wznowionym postępowaniu do powtórzenia tych wszystkich czynności procesowych, które objęte są nieważnością (nawet powtórzenia całego postępowania). Nie oznacza to jednak w żadnym razie, że wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy orzeczenie ma mieć charakter kasatoryjny. Jeśli powtórzone postępowanie prowadzi do takich samych wniosków końcowych, to skarga podlega oddaleniu, a wydany uprzednio w warunkach nieważności wyrok (postanowienie co do istoty sprawy) zostaje sanowany przez wydanie wyroku oddalającego skargę w niedotkniętym nieważnością i prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu. W tym przypadku likwidacja uchybień w postępowaniu (errores in procedendo) likwiduje jednocześnie wadliwość wyroku (errores in iudicando), gdyż wydany prawidłowo pod względem formalnym wyrok oddalający skargę oznacza de facto powtórzenie poprzedniego rozstrzygnięcia. Cel skargi zostaje wówczas osiągnięty, gdyż stronom zapewniono wszelkie gwarancje procesowe, chociaż wynik postępowania jest taki sam.”

Mając powyższy stan faktyczny i prawny na uwadze, brak było podstaw do uwzględnienia skargi o wznowienie postępowania – wyrok Sądu Okręgowego byłby bowiem identyczny z tym wydanym w dniu 29 października 2015 r.

Orzeczenie o kosztach postępowania ze skargi o wznowienie postępowania w przedmiocie skargi od wyroku Krajowej Izby Odwoławczej, znajduje swą podstawę w art.198f ust. 5 ustawy prawo zamówień publicznych.

Wysokość zasądzonych kosztów została ustalona w oparciu o § 10 ust.1 pkt. 1 Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych w zw. z § 3 pkt 2 b Rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15.03.2010 r. w sprawie wysokości i sposobu pobierania wpisu od odwołania oraz rodzajów kosztów w postępowaniu odwoławczym i sposobu ich rozliczania.

Stanowisko w przedmiocie wysokości kosztów jest spowodowane tym, iż postępowanie na skutek skargi od orzeczenia Krajowej Izby Odwoławczej nie jest wymienione w/w Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości. Nie ma także tam postępowania, które byłoby zbliżone do tego postępowania. Z całą pewnością za takie nie może być uznane postępowanie o uchylenie wyroku sądu polubownego.

SSO Magdalena Nałęcz SSO Wiktor Piber SSO Andrzej Sobieszczański