Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 lipca 2015r.

Sąd Rejonowy dla Miasta Stołecznego Warszawy w W. VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSR Małgorzata Nożykowska

Protokolant: Maciej Przesmycki

po rozpoznaniu w dniu 27 lipca 2015 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa K. L.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o odszkodowanie z umowy o zakazie konkurencji i wynagrodzenie za pełnienie funkcji członka zarządu

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda K. L. kwotę 11.050 zł (jedenaście tysięcy pięćdziesiąt złotych) brutto wraz z odsetkami ustawowymi od dnia 30 lipca 2013 roku do dnia zapłaty tytułem wynagrodzenia za pełnienie funkcji członka zarządu w maju 2012r.,

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 22.500 zł (dwadzieścia dwa tysiące pięćset złotych) tytułem odszkodowania z umowy o zakazie konkurencji wraz z ustawowymi odsetkami od następujących kwot:

a)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 2 lipca 2012 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty

c)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 września 2012 roku do dnia zapłaty

d)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych od dnia 1 października 2012 roku do dnia zapłaty

e)  od kwoty 3.750 zł(trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 listopada 2012 roku do dnia zapłaty

f)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania,

4.  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W.) kwotę 1.678 zł (jeden tysiąc sześćset siedemdziesiąt osiem złotych) tytułem opłaty od pozwu, której powód nie miał obowiązku uiścić z mocy ustawy;

5.  wyrokowi w pkt 2 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty 15.157,58 zł (piętnaście tysięcy sto pięćdziesiąt siedem złotych pięćdziesiąt osiem groszy).

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 24 września 2013 roku (data stempla pocztowego) K. L., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wystąpił przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. o zapłatę, domagając się zasądzenia na swą rzecz od pozwanej:

-

kwoty 11.050 zł brutto z ustawowymi odsetkami od dnia 30 lipca 2013 roku do dnia zapłaty, z tytułu wynagrodzenia za pełnienie funkcji członka zarządu spółki (...) S.A., oraz

-

kwoty 22.500 zł brutto jako odszkodowania z tytułu przestrzegania zakazu konkurencji na podstawie umowy z dnia 12 marca 2012 roku wraz z ustawowymi odsetkami od następujących kwot:

a)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 2 lipca 2012 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 września 2012 roku do dnia zapłaty,

d)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych od dnia 1 października 2012 roku do dnia zapłaty,

e)  od kwoty 3.750 zł(trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 listopada 2012 roku do dnia zapłaty,

f)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty.

Powód wniósł również o zasądzenie na swą rzecz od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazał na łączącą go z pozwaną spółką umowę, na podstawie której był zatrudniony na stanowisku dyrektora handlowego. Wskazał, iż pełnił również funkcję członka zarządu spółki. Z tytułu świadczonej pracy oraz piastowanej funkcji przysługiwało mu wynagrodzenie. Wynagrodzenie w tytułu pełnienia funkcji członka zarządu za miesiąc maj 2012 roku nie zostało mu wypłacone. Ponadto, pracodawca nie wypłacił mu należnego odszkodowania z tytułu powstrzymania się od podejmowania działalności konkurencyjnej w okresie 6 miesięcy od ustania stosunku pracy, podczas gdy tego rodzaju zobowiązanie przyjął na siebie na mocy zawartej przez strony dnia 12 marca 2012 roku umowy.

W dniu 6 listopada 2013r. został wydany nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym uwzględniający powództwo.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazano, iż roszczenie powoda nie jest roszczeniem wynikającym ze stosunku pracy. Wedle pozwanej powodowi nie należało się wynagrodzenie za pełnienie funkcji członka zarządu w miesiącu maju 2012 roku, albowiem zgodnie z uchwałą Rady Nadzorczej wynagrodzenie miało być wypłacane od miesiąca czerwca 2012 roku. Pozwana stwierdziła, iż powód zrzekł się wynagrodzenia z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu za miesiąc maj 2012 roku, a przedstawiona wraz z pozwem uchwała z dnia 30 kwietnia 2012 roku nie może być podstawą wypłaty. Ponadto, powodowi nie należy się odszkodowanie za okres obowiązywania zakazu konkurencji, albowiem w czasie tym podjął pracę w spółce prowadzącej działalność konkurencyjną, nie uzyskawszy uprzednio zgody (...) S.A.

W odpowiedzi na sprzeciw pełnomocnik powoda podtrzymał dotychczasowe stanowisko, negując jednocześnie okoliczności podnoszone przez stronę pozwaną. Zdaniem powoda zasadnym jest rozpoznanie niniejszej sprawy przed sądem pracy, albowiem roszczenia K. L. pozostają nierozłącznie związane ze stosunkiem pracy zawiązanym ze spółką (...) S.A. Ponadto, w ocenie strony powodowej K. L. , niezależnie od wynagrodzenia za pracę świadczoną w ramach stosunku pracy należne było również odrębne wynagrodzenie z tytułu piastowania stanowiska wiceprezesa zarządu spółki, które nie zostało mu wypłacone za miesiąc maj 2012 roku. Strona powodowa wskazała również, iż spółka (...) sp. z o.o. nie prowadziła działalności konkurencyjnej w stosunku do pozwanej, a nawet jeśli hipotetycznie przyjąć, że tak było, to pozwana była inicjatorem zatrudnienia powoda w tej spółce, a tym samym wyraziła zgodę na podjęcie przez niego zatrudnienia. Umowę z pozwanym podpisał G. K., będący jednocześnie prezesem zarządu (...) sp. z o.o. Pozwana nie poinformowała powoda o powstaniu przyczyn uzasadniających zwolnienie go z umownego obowiązku zakazu konkurencji.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana spółka (...) S.A. z siedzibą w W. prowadzi działalność m.in. w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, samochodów osobowych i pozostałych pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli (odpis z KRS- k 97-110).

Powód K. L. na podstawie umowy z dnia 12 maja 2010 roku, przedłużonej następnie z dniem 12 marca 2012 roku na czas nieokreślony, zatrudniony był w spółce (...) S.A. na stanowisku Dyrektora Handlowego. W umowie określono, iż z tytułu świadczonej pracy pracownikowi przysługiwało wynagrodzenie zasadnicze za pracę:

-

w okresie od dnia podpisania umowy do końca drugiego pełnego miesiąca kalendarzowego, w którym wartość sprzedaży brutto przekroczy 200.000 zł lub spółka zafakturuje sprzedaż ponad 200 pojazdów w kwocie 15.000 zł;

-

po spełnieniu w/w wymogu w kwocie 20.000 zł

Wynagrodzenie płatne było z dołu do 28 dnia każdego miesiąca.

W przedmiotowej umowie z dnia 12 marca 2012 roku zawarto również postanowienia dotyczące zakazu działalności konkurencyjnej. Na mocy przedmiotowej umowy K. L. zobowiązał się, że zarówno w trakcie trwania stosunku pracy jak i przez okres 6 miesięcy po jego ustaniu (rozwiązaniu lub wygaśnięciu) nie będzie bez pisemnej zgody pracodawcy, w sposób bezpośredni lub pośredni, prowadzić działalności konkurencyjnej wobec działalności pracodawcy, w tym nie będzie:

-

prowadzić bezpośrednio lub pośrednio działalności konkurencyjnej wobec spółki na własny lub cudzy rachunek w formie indywidualnej działalności gospodarczej, w ramach spółki cywilnej, jawnej, partnerskiej, jako komandytariusz lub komplementariusz spółki komandytowej bądź jako komplementariusz spółki komandytowo – akcyjnej,

-

świadczyć pracy w ramach stosunku pracy czy też usług w ramach stosunku zlecenia lub innego stosunku prawnego na rzecz podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną wobec spółki,

-

obejmować funkcji w organach podmiotów prowadzących działalność konkurencyjną wobec spółki,

-

uczestniczyć w przedsięwzięciach lub podmiotach prowadzących działalność konkurencyjną wobec działalności pracodawcy, w szczególności przez wnoszenie wkładów, nabywania lub obejmowania udziałów lub akcji za wyjątkiem nabywania lub obejmowania w celu lokaty kapitału, akcji oferowanych w publicznym obrocie papierami wartościowymi.

Działalność konkurencyjną strony zdefiniowały również jako:

-

działalność prowadzoną w dowolnej formie prawnej, którą pracownik faktycznie wykonuje, a która pokrywa się w całości lub w części z przedmiotem działalności przedsiębiorstwa pracodawcy,

-

działalność podmiotu (w którym pracownik uczestniczy jako osoba prowadząca działalność gospodarczą, jako wspólnik, członek organów tego podmiotu, pracownik, doradca czy osoba współpracująca w oparciu o jakikolwiek tytuł prawny), którego przedmiot działalności określony we właściwym rejestrze lub ewidencji pokrywa się w całości lub w części z przedmiotem działalności przedsiębiorstwa pracodawcy.

Na mocy umowy pozwany natomiast zobowiązał się wypłacić powodowi stosowne odszkodowanie, które miało zostać wypłacone na rachunek bankowy pracownika w 6 ratach miesięcznych, począwszy od następnego miesiąca po ustaniu stosunku pracy. Każda rata wysokością miała odpowiadać sumie stanowiącej 25% średniego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego za ostatnie 12 miesięcy przed rozwiązaniem stosunku pracy. (umowa o pracę- k 8-14, k 75- 81).

Ponadto K. L. pełnił również, w okresie od dnia 14 marca 2011 roku do dnia 31 maja 2013 roku funkcję członka zarządu spółki. (uchwała z dnia 14 marca 2011- k 55, zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291).

Z uwagi na konieczność obniżenia kosztów spółki, pozwany zaproponował powodowi rozwiązanie jego umowy o pracę ze spółką i zatrudnienie powoda w innej spółce – Agencji (...) - (...) sp. z o. o., powiązanej osobowo z pozwaną spółką. Powód zawarł z pozwanym porozumienie stron rozwiązujące jego stosunek pracy z dniem 31 maja 2012r. Kolejnego dnia, 1 czerwca 2012 roku K. L. podpisał umowę i podjął zatrudnienie w spółce (...) sp. z oo. z siedzibą w W., na stanowisku dyrektora generalnego spółki. Umowę z ramienia spółki (...) sp. z o.o. podpisał G. K., piastujący funkcję prezesa zarządu w/w spółki, jak również prezesa zarządu pozwanej spółki (...) S.A. Pan G. K. był także pracownikiem spółki (...). Był on osobą uprawniona do jednoosobowego wyrażenia zgody na podjęcie przez powoda działalności konkurencyjnej (świadectwo pracy- k 15-16, porozumienie stron- k 94, umowa z dnia 1.06.2012 r. k. 95, zeznania świadka A. O.- k 148-149, zeznania świadka K. K. (1)- k 268-269, zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291, zeznania G. K.- k 288-289, nagranie- k 291).

Zgodnie z danymi ujawnionymi w Krajowym Rejestrze Sądowym spółka (...) sp. z o. o. z siedzibą w W. prowadzi działalność w zakresie usług windykacyjnych, a także w zakresie sprzedaży hurtowej i detalicznej samochodów osobowych i furgonetek, samochodów osobowych i pozostałych pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli (zeznania świadka A. O.- k 148-149, odpis z KRS-k 105-110, zeznania świadka K. K. (1)- k 268-269, zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291, zeznania G. K.- k 288-289, nagranie- k 291).

Na podjęcie zatrudnienia w spółce (...) powód nie otrzymał zgody na piśmie (zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291, zeznania G. K.- k 288-289, nagranie- k 291).

K. L. przez cały okres świadczenia stosunku pracy pobierał miesięczne wynagrodzenie w kwocie 15.000 zł brutto. Ponadto z tytułu pełnionej funkcji Członka Zarządu spółki powodowi, mocą uchwały Rady Nadzorczej Spółki Akcyjnej (...) z siedzibą w W. z dnia 30 kwietnia 2012 roku przyznano wynagrodzenie w kwocie 11.050 brutto. (uchwała z dnia 30.04.2012r. k. 12).

Kolejną uchwałą (nie oznaczoną datą ani numerem) przyznano powodowi ryczałt z tytułu pełnienia funkcji wiceprezesa zarządu w wysokości 11.385 zł brutto począwszy od miesiąca czerwca 2012r, a panu K. ryczałtu z tytułu pełnienia funkcji prezesa zarządu spółki w wysokości 5.075 złotych brutto począwszy od miesiąca czerwca 2012r. (uchwała – k 92).

Wynagrodzenie należne z tytułu pełnienia funkcji członka zarządu za maj 2012 roku nie zostało powodowi wypłacone. Nie zostało także wypłacone innym członkom zarządu (bezsporne).

Powód nie zrzekł się wynagrodzenia za pełnienie funkcji członka zarządu za miesiąc maj 2012r. (zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291).

Od czerwca 2012r. powodowi wpłacono wynagrodzenie za pełnienie funkcji członka zarządu w wysokości po 11.385 zł brutto (zeznania powoda- k 287-288, nagranie- k 291, zeznania G. K.- k 288-289, nagranie- k 291).

Uchwałą z dnia 10 kwietnia 2013r. rada nadzorcza zawiesiła powoda w funkcji członka zarządu. Pismem z dnia 24 maja 2013r. powód złożył rezygnację z funkcji członka zarządu (pismo- k 96, uchwała- k 93).

Pismem z dnia 25 lipca 2013 roku powód wezwał pozwaną do zapłaty zaległego wynagrodzenia związanego z pełnieniem funkcji członka zarządu spółki. Pismo to zostało doręczone spółce dnia 29 lipca 2013 roku. (pismo- k 21-23, potwierdzenie odbioru- k 24).

Średnie miesięczne wynagrodzenie powoda obliczone jak ekwiwalent za urlop wynosiło 15.157,58 złotych. (zaświadczenie k. 47, zeznania G. K.- k 288-289, nagranie- k 291).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wyżej wymienione dokumenty znajdujące się w aktach sprawy, którym wobec braku podstaw do kwestionowania ich prawdziwości dał wiarę w pełni. Sąd oparł swoje ustalenia także na zeznaniach powoda, którym dał wiarę w pełni wobec uznania ich za prawdziwe, spójne i logiczne.

Sąd oparł się także na zeznaniach świadków A. O. i K. K. (1), a także na zeznaniach prezesa zarządu G. K., którym dał wiarę w części.

Sąd odmówił wiary świadkowi O. w tym zakresie, w którym zeznał, że powód wyraził zgodę na „wycofanie się” przez radę nadzorczą z uchwały z dnia 30 kwietnia 2012r. Wskazać należy, że brak jest jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie tych faktów, zaś powód składając zeznania tej okoliczności zaprzeczył. Sąd nie dał wiary świadkowi O. także co do okoliczności i przyczyn „wycofania” tej uchwały i zastąpienia jej kolejną (nieoznaczoną datą). Wskazać bowiem należy, że uchwała, na którą powołuje się strona pozwana, poza tym, że nie zawiera daty ani miejsca jej podjęcia, nie odnosi się także w żadnym zakresie do poprzedniej uchwały z 30 kwietnia 2012r., zaś określone tą uchwałą wynagrodzenie dla członków zarządu zostało przyznane dopiero od czerwca 2012r. Brak jest w tej uchwale jakichkolwiek postanowień regulujących prawo do wynagrodzenia za miesiąc maj 2012r. Brak jest zatem jakichkolwiek argumentów przemawiających za tym, że uchwała ta miała zastąpić uchwałę z 30 kwietnia 2012r. Niepodobna przyjąć, aby usunięcie z obiegu prawnego uchwały stanowiącej (zdaniem świadka O.) efekt „błędu technicznego” nie znalazło żadnego odzwierciedlenia w dokumentacji firmy, zwłaszcza, iż uchwała ta dotyczyła ważkiej z perspektywy polityki płacowej kwestii oraz rodziła po stronie pozwanej spółki zobowiązania finansowe. Stąd też Sąd uznał relacje świadków w omówionym zakresie za niewiarygodne, uznając, iż stanowiły one wyłącznie narzędzie obrony przez roszczeniami podnoszonymi przez powoda, zwłaszcza, iż wszyscy wymienieni świadkowie występowali z ramienia pozwanej spółki, pełnią również istotne role w jej strukturach.

Podobnie, w ocenie Sądu, wyłącznie odparciu roszczeń K. L. służyły twierdzenia G. K. w zakresie, w jakim usiłował on przekonać, iż K. L. podjął zatrudnienie w spółce (...) sp. z o.o. bez zgody dotychczasowego pracodawcy, co stanowiło o naruszeniu zakazu działalności konkurencyjnej wynikającego z zawartej z nim umowy. Odmienne bowiem wnioski płynął ze stanu faktycznego ustalonego w toku postępowania.

Sąd pominął zeznania świadka K. M. z uwagi na to, że nie miała ona wiedzy na temat okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie.

Przedpole rozważań odnośnie meritum sporu stanowiła ocena kognicji sądu w zakresie rozpoznania niniejszej sprawy, albowiem zdaniem strony pozwanej wymykała się ona spod zakresu właściwości rzeczowej sądu pracy. Analizując okoliczności zaistnienia sporu, na bazie których powód budował swe roszczenia, nie sposób jednak podzielić stanowiska pozwanego. Przepis art. 476 § 1 k.p.c. szeroko definiuje pojęcie spraw pracowniczych, zakreślając, iż przez sprawy z zakresu prawa pracy rozumie się sprawy o roszczenia ze stosunku pracy lub z nim związane. W świetle obowiązujących poglądów orzecznictwa należy natomiast stwierdzić, iż zaistnienie aspektu przedmiotowego - związanego z faktyczną podstawą roszczenia (które nie powstałoby gdyby nie istniał stosunek pracy) oraz podmiotowego (roszczenie związane ze stosunkiem pracy nie może być skierowane przeciwko podmiotowi, który nie jest szeroko rozumianym pracodawcą) pozwala zakwalifikować sprawę jako związaną ze stosunkiem pracy (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia. 2.grudnia 2010 r., I CSK 111/10 i orzecznictwo tam cytowane), a tym samym poddaną kognicji sądu pracy.

Analiza ustalonego przez Sąd stanu faktycznego prowadzi do wniosku, iż w niniejszej sprawie zachodziła ścisła zależność między stosunkiem pracy, na podstawie którego K. L. był zatrudniony w spółce (...) S.A. w charakterze dyrektora handlowego, a stosunkiem, na bazie którego piastował on następnie funkcję członka zarządu spółki, co też zostało bardzo trafnie podkreślone w pismach procesowych powoda. Dość wskazać, iż zgłoszone przez powoda roszczenie o zapłatę wynagrodzenia pozostaje w nierozerwalnym związku z polityką wynagradzania przyjętą w ramach struktur organizacyjnych spółki, której powód był poddany będąc – w jednej strony zatrudnionym pracownikiem spółki, a z drugiej – członkiem jej organu. Roszczenia powoda są kierowane przeciwko byłemu już pracodawcy, tym samym należy stwierdzić, iż na kanwie niniejszej sprawy zaistniały wszelkie okoliczności przemawiające za uznaniem, iż sprawa wynagrodzenia należnego K. L. w związku z piastowanym stanowiskiem członka zarządu jest sprawą związaną ze stosunkiem pracy. Abstrahując jednak nawet od powyższego należy zauważyć, iż nawet przyjęcie odmiennego stanowiska i uznanie właściwości wydziału cywilnego nie wpłynęłoby na zmianę składu sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, ani jej skierowanie do sądu wyższego rzędu.

Odnośnie pierwszego z przedstawionych przez powoda roszczeń, dotyczącego wypłaty wynagrodzenia, prezentowana przez pozwanego linia obrony niezbyt konsekwentnie zdaje się wskazywać, że wynagrodzenie za okres pełnienia funkcji członka zarządu w maju 2012 roku nie należało się powodowi albo z racji faktu, iż powoływana przez niego uchwała nie obowiązywała, albo z racji faktu, iż podobnie jak pozostali członkowie zarządu zrzekł się on prawa do wynagrodzenia.

Bez względu na to, którą koncepcję przyjąć jako ostateczną, należy wskazać, że przepis art. 6 k.c. stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Wyraża on dwie ogólne reguły: pierwszą – generalnie wymagającą udowodnienia powołanego przez stronę faktu, powodującego powstanie określonych skutków prawnych, oraz drugą, która sytuuje ciężar dowodu danego faktu po stronie osoby, która z tego dowodu wywodzi skutki prawne. Zgodnie z art. 6 k.c., to powód winien zatem wykazać realizację przesłanek uzasadniających zasądzenie na jego rzecz od pozwanego żądanej kwoty tytułem wynagrodzenia za miesiąc maj 2012 roku. Reguła dotycząca ciężaru dowodu nie może być jednak rozumiana w ten sposób, że zawsze, bez względu na okoliczności sprawy, spoczywa on na stronie powodowej. Jeżeli strona powodowa udowodniła fakty przemawiające za zasadnością powództwa, to na stronie pozwanej spoczywa ciężar udowodnienia ekscepcji i faktów uzasadniających jej zdaniem oddalenie powództwa, tym samym pozwany również powinien był wskazać fakty i dowody na poparcie twierdzeń przedstawionych w odpowiedzi na pozew, ustosunkować się do twierdzeń strony powodowej, tak, by umożliwić Sądowi rozstrzygnięcie – według własnego przekonania i na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału, która ze stron postępowania ma rację (por. wyrok SN z dnia 20.04.1982 r., I CR 79/82, LEX nr 8416, wyrok SN z dn. 9.07.2009r., III CSK 341/08, LEX nr 584753). Nadmienić nadto należy, iż postępowanie cywilne jest oparte na zasadzie kontradyktoryjności. Wywieść zatem należy stwierdzenie, iż rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.) (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 1996 r. sygn. I CKU 45/96).

W ocenie Sądu K. L. ciężarowi dowodu sprostał. W sprawie przeprowadzono dowód z przedłożonego przez powoda dokumentu stanowiącego uchwałę Rady Nadzorczej pozwanej spółki (...) S.A. z dnia 30 kwietnia 2012 roku, regulującego politykę płacową w miesiącu maju 2012 roku. Z dokumentu tego wynika, iż Rada Nadzorcza spółki wyznaczyła wynagrodzenie za pełnienie funkcji członka zarządu dla K. L., w kwocie 11.050,00 zł, zaś uchwała weszła w życie z dniem 1 maja 2012 roku. Uchwała pochodzi od organu uprawnionego - zgodnie ze statutem spółki - do kształtowania zasad wynagradzania członków jej zarządu, która to kwestia nie była przez stronę pozwaną poddawana w wątpliwość.

Strona pozwana nie dowiodła natomiast słuszności swego stanowiska.

W ocenie Sądu nie sposób kwestionować, iż przedłożona przez pozwaną do akt sprawy, nieopatrzona datą, uchwała Rady Nadzorczej faktycznie weszła w życie w miesiącu czerwcu 2012 roku, kształtując politykę płacową firmy względem członków jej zarządu począwszy od miesiąca czerwca 2012 roku. Powyższe nie przeczy jednak powoływanej przez powoda okoliczności, jakoby podstawą wypłaty wynagrodzenia w miesiącu maju miała być poprzednia uchwała, zapadła dnia 30 kwietnia 2012 roku. Dowody powołane przez stronę pozwaną nie wykazały, jakoby w miesiącu maju nie miała obowiązywać uchwała przedstawiona przez powoda. Dokument przedłożony przez pozwaną nie zawiera w swej treści żadnej wzmianki o derogacji poprzedniej uchwały. Na okoliczność derogowania uchwały z dnia 30 kwietnia 2012 roku strona pozwana nie przedstawiła żadnych dowodów, ograniczając się do stwierdzenia, iż stanowiła ona wynik błędu, które to twierdzenia same w sobie nie przekonały Sądu. Powoływane przez pozwaną okoliczności dotyczące późniejszej realizacji postanowień uchwały, która weszła w życie w miesiącu czerwcu 2012 roku , nie dowodzą okoliczności mających miejsce miesiąc wcześniej. Pozwana nie przedstawiła również żadnego dowodu na okoliczność, jakoby powód miał złożyć oświadczenie, w którym zrzekł się prawa do wynagrodzenia za miesiąc maj 2012 roku.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał roszczenie K. L., dotyczące wypłaty wynagrodzenia za okres pełnienia funkcji członka zarządu w miesiącu maju 2012 roku, za zasadne i zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.050 zł brutto tytułem w/w wynagrodzenia.

Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych stanowił art. 481 §1 i zd. 1 § 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Powód domagał się odsetek od dnia 30 lipca 2013 roku, wykazując, iż w dniu 29 lipca 2013 roku pozwany odebrał pismo stanowiące wezwanie do zapłaty. Tym samym Sąd uznał, iż roszczenie K. L. o zapłatę wynagrodzenia było w dniu 30 lipca 2013 roku wymagalne, co uzasadnia uwzględnienie powództwa w zakresie odsetek w całości.

Odnośnie drugiego z roszczeń powoda, strona pozwana, powołując się na dane ujawnione w Krajowym Rejestrze Sądowym, broniła się stwierdzeniem, iż powód K. L. naruszył zakaz konkurencji, podejmując zatrudnienie w spółce (...) sp. z o.o., prowadzącej działalność konkurencyjną. Powyższemu przeczył natomiast powód, usiłując dowieść, iż spółka (...) sp. z o.o. skupiała się w rzeczywistości wokół działalności windykacyjnej. Stanowiska powoda sąd nie podzielił uznając, że w świetle ustalonego stanu faktycznego działalność obu spółek pozostawała w pewnym zakresie konkurencyjna, natomiast roszczenie powoda zasługuje na uwzględnienie, gdyż powód posiadał zgodę na podjęcie zatrudnienia w Agencji (...) sp. z o. o.

Tytułem wstępu należy wskazać, iż kwestię zakazu konkurencji kodeks pracy reguluje w wąskim zakresie. Umowa o zakazie konkurencji jest terminową umowa wzajemną z zakresu prawa pracy, którą należy oceniać przez pryzmat art. 101 ¹-101 ⁴ k.p. mając również na względzie art.300 k.p., zgodnie, z którym w sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy do stosunku pracy stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy.

Zgodnie z art. 101 ¹ § 1 kodeksu pracy w zakresie określonym w odrębnej umowie, pracownik nie może prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy ani też świadczyć pracy w ramach stosunku pracy lub na innej podstawie na rzecz podmiotu prowadzącego taką działalność (zakaz konkurencji). Jak wynika z treści art.101 ² § 1 kodeksu przepis art. 101 ¹ § 1 stosuje się odpowiednio, gdy pracodawca i pracownik mający dostęp do szczególnie ważnych informacji, których ujawnienie mogłoby narazić pracodawcę na szkodę, zawierają umowę o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy. W umowie określa się także okres obowiązywania zakazu konkurencji oraz wysokość odszkodowania należnego pracownikowi od pracodawcy, z zastrzeżeniem przepisów § 2 i § 3. Sytuację ustania zakazu konkurencji reguluje § 2 tego przepisu, zgodnie z którym zakaz konkurencji, o którym mowa w § 1, przestaje obowiązywać przed upływem terminu, na jaki została zawarta umowa przewidziana w tym przepisie, oraz w razie ustania przyczyn uzasadniających taki zakaz lub niewywiązywania się pracodawcy z obowiązku wypłaty odszkodowania.

Przedstawiona regulacja upoważnia do wniosku, że zakaz konkurencji, który jest adresowany do pracownika, przestaje go obowiązywać przed upływem umówionego przez strony okresu trwania zakazu w dwóch sytuacjach: po pierwsze - gdy ustały przyczyny, które były podstawą ustanowienia tego zakazu, oraz po wtóre - gdy pracodawca nie wywiązał się z obowiązku wypłaty odszkodowania należnego pracownikowi w myśl zawartej umowy o zakazie konkurencji.

W niniejszej sprawie strony określiły, że pracownik w trakcie trwania stosunku pracy jak i przez okres 6 miesięcy po jego ustaniu nie będzie bez pisemnej zgody pracodawcy, w sposób bezpośredni lub pośredni, prowadzić działalności konkurencyjnej wobec działalności pracodawcy (§ 9 pkt. 4 umowy).

Z okoliczności sprawy wynika, że do podjęcia zatrudnienia przez powoda w Agencji (...) sp. z o. o doszło za wiedzą i zgodą a także z inicjatywy pozwanego. Było to działanie mające na celu obniżenie kosztów pozwanej spółki. Jak wynika z materiału dowodowego powód posiadał zgodę na to zatrudnienie, przy czym zgoda ta została udzielona per facta conludentia.

Przepisy prawa pracy zastrzegają formę pisemną dla umowy o zakazie działalności konkurencyjnej pod rygorem nieważności, okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalają jednak stwierdzić, jakoby udzielenie zgody na podjęcie działalności konkurencyjnej w formie innej niż pisemna stanowiło o nieważności tej czynności prawnej. Należy zaznaczyć, iż udzielenie zgody na podjęcie pracy na rzecz podmiotu zajmującego się działalnością konkurencyjną stanowi kwestię incydentalną, całkowicie odrębną od samej umowy. Z treści umowy nie wynika, jakoby udzielenie tego rodzaju zgody stanowiło o rozwiązaniu umowy, odstąpieniu od niej przez którąkolwiek ze stron, bądź uzupełnieniu czy modyfikacji postanowień stanowiących jej essentialia negotii. Uzyskanie pisemnej zgody miało zatem stanowić czynność nie wpływającą na treść umowy, element umożliwiający powodowi podjęcie zatrudnienia na rzecz podmiotu co do którego wyrażono zgodę. Poza tym strony pozostawały zobowiązane względem siebie w pierwotnie ustalonym zakresie, umowa obowiązywała nadal, w niezmienionym kształcie, przez okres na jaki ją zawarto, z ustalonymi konsekwencjami jej naruszenia przez którąkolwiek ze stron (zbliżone zapatrywania, choć na gruncie nieco innego stanu faktycznego, wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 marca 2015 r., sygn. akt I CSK 119/14, LEX nr 1677114). Należy również zauważyć, iż strony zastrzegły formę pisemną dla zgody pracodawcy, nie określając jednak skutków jej niedochowania, który to fakt uprawnia do stwierdzenia, iż forma pisemna została przez strony zastrzeżona – zgodnie z art. 76k.c. zdanie drugie – wyłącznie dla celów dowodowych. Jednocześnie analiza obowiązującego orzecznictwa nakazuje ocenianie w sposób liberalny czynności pracodawcy względem pracownika, także w zakresie tyczącym się ich skuteczności, co oznacza konieczność zachowania daleko idącej ostrożności w stosowaniu sankcji bezwzględnej nieważności (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22.04.1998r., I PKN 58/98, OSNAPiUS 1999 nr 8, poz. 280). Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepisy o zakazie konkurencji zostały ustanowione w celu ochrony interesów pracodawcy, z drugiej jednak strony zakaz konkurencji stanowi istotną uciążliwość dla pracownika, w postaci nie tylko ograniczenia możliwości osiągania dochodów z prowadzenia działalności gospodarczej lub zarobkowania z tytułu zatrudnienia, lecz także faktycznego ograniczenia kariery i rozwoju zawodowego.

Zdaniem Sądu ustalony stan faktyczny pozwala na wyprowadzenie wniosku, iż powód K. L. dysponował zgodą pracodawcy na podjęcie zatrudnienia w spółce (...) sp. z o.o., mimo, iż nie została ona wydana w postaci sformalizowanej.

Zgodnie z art. 60 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny (…). W przedmiotowej sprawie nie należy tracić z pola widzenia faktu, iż prezesem zarządu obu spółek, tj. pozwanej spółki (...) S.A. oraz zpółki (...) sp. z o.o., uprawnionym do ich jednoosobowej reprezentacji, była ta sama osoba, tj. G. K.. Nie sposób wprawdzie kwestionować, iż G. K. i spółka (...) S.A. stanowią dwa odrębne podmioty, niemniej jednak granica tej odrębności rozmywa się gdy G. K. występuje jako reprezentant spółki, zaś dla osób trzecich, działających w przekonaniu, iż mają do czynienia z uprawnionym do reprezentacji danej spółki, może pozostawać wręcz niedostrzegalna. W takim kontekście należy natomiast sytuować powoda K. L. w momencie negocjowania warunków zatrudnienia w spółce (...) sp. z o.o. Mało tego, zatrudnienie K. L. w spółce (...) sp. z o.o. nastąpiło z inicjatywy samej pozwanej spółki, co miało na celu jej odciążenie finansowe w trudniejszym okresie. Podobne względy zaważyły z resztą także na zatrudnieniu w spółce (...) sp. z o.o. samego prezesa zarządu G. K..

W ocenie Sądu zachowanie G. K., polegające na podpisaniu z powodem umowy o pracę, z ramienia spółki (...) sp. z o.o., należy interpretować jako wyraz zgody na podjęcie takiego zatrudnienia, w imieniu spółki (...) S.A., nawet jeśli ostatecznie nie doczekała się ona postaci sformalizowanej. W przeciwnym wypadku wskazanemu przedsięwzięciu należałoby bowiem całkowicie odmówić logiki. Dodać należy, iż domniemanie wyrażenia zgody przez spółkę (...) S.A. na podjęcie przez jej pracowników i członków organów zarządzających zatrudnienia w strukturach spółki (...) sp. z o.o. znalazło zastosowanie nawet wobec samego prezesa zarządu, z którego zeznań wynikało, iż o udzielenie tego rodzaju zgody (mimo umownego obowiązku), w wersji sformalizowanej, nie zabiegał. W tym kontekście natomiast przedłożony do akt sprawy dokument umowy o pracę z dnia 1 czerwca 2012 roku, zawartej między spółką (...) sp. z o.o. a K. L., podpisany przez G. K., pełni zdaniem Sądu również rolę dokumentu uprawdopodabniającego na piśmie wyrażenie zgody przez spółkę (...) S.A. Żadne z ujawnionych okoliczności sprawy nie wskazują przy tym, by działaniu K. L. polegające na zmianie pracodawcy zostało podjęte w złej wierze.

W ocenie Sądu zastosowanie w takiej sytuacji sankcji bezwzględniej nieważności zgody udzielonej mu przez prezesa zarządu, uprawnionego do jednoosobowej reprezentacji pozwanej spółki, byłoby sprzeczne z zasadami realizowania zobowiązań prawa pracy (art. 65 i 354 KC w związku z art. 101 2 i art. 300 KP), jednocześnie kolidując z zasadą ochrony praw pracownika, czyli generalnie z funkcją ochronną prawa pracy. Dodać również należy, iż pozwana miała pełną faktyczną możliwość wcześniejszego rozwiązania łączącej strony umowy jeszcze przed ustaniem stosunku pracy z powodem lub jednocześnie z nim, jeżeli uznawała, iż jej interesy nie uzasadniają trwania takiej umowy.

Ze wszystkich powyższych względów Sąd uznał, iż powód K. L. dysponował zgodą pozwanej na podjęcie zatrudnienia wbrew postanowieniom umowy o zakazie konkurencji. Poza powyższą spółką powód w okresie obowiązywania zakazu nie podjął innego zatrudnienia. Powyższe ustalenia doprowadziły Sąd do przekonania, iż powód w dobrej wierze wykonywał obowiązującą go klauzulę konkurencyjną.

Konkludując, celem świadczenia, którego powód domagał się w niniejszym postępowanie jest odszkodowanie za powstrzymanie się od podjęcia dzielności konkurencyjnej po ustaniu stosunku pracy i rekompensata za ograniczenie pracownikowi swobody w wolności wyboru zatrudnienia. Powód, jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego, dotrzymał warunków zawartej z pozwanym umowy i nie podjął w ustalonym okresie działalności konkurencyjnej. Nie może zatem budzić wątpliwości, iż powodowi należy się odszkodowanie wynikające z umowy o zakazie konkurencji za okres obowiązywania zakazu.

Mając powyższe na względzie Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda odszkodowanie w kwocie 22.500 zł, wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od następujących kwot:

a)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 2 lipca 2012 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 sierpnia 2012 roku do dnia zapłaty

c)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 września 2012 roku do dnia zapłaty

d)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych od dnia 1 października 2012 roku do dnia zapłaty

e)  od kwoty 3.750 zł(trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 listopada 2012 roku do dnia zapłaty

f)  od kwoty 3.750 zł (trzy tysiące siedemset pięćdziesiąt złotych) od dnia 1 grudnia 2012 roku do dnia zapłaty.

Ustalając wysokość odszkodowania Sąd baczył na zapisy umowne, z których wynikało, iż każda rata odszkodowania miała stanowić równowartość 25% średniego miesięcznego wynagrodzenia podstawowego przez okres ostatnich 12 miesięcy przez rozwiązaniem stosunku pracy. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wskazało, że powód osiągał miesięczne zarobki na poziomie 15.000 zł brutto. Zasądzona kwota każdej z rat stanowi 25% tej sumy. Wprawdzie w pismach procesowych pozwany kwestionował, jakoby powód miał osiągać wynagrodzenie w wyżej wskazanej kwocie, niemniej jednak okoliczność ta została przyznana w toku rozprawy przez prezesa zarządu pozwanej spółki (...), nadto wynika również z przedłożonego do akt sprawy przez pozwaną zaświadczenia dotyczącego uposażenia K. L..

Podstawę rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych stanowił art. 481 §1 i zd. 1 § 2 k.c., zgodnie z którym jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. W zakresie roszczenia odsetkowego Sąd miał na względzie postanowienia umowne, w których określono, iż wypłata odszkodowania nastąpi w 6 miesięcznych ratach począwszy od następnego miesiąca po ustaniu stosunku pracy. Stosunek pracy ustał z końcem miesiąca maja 2012 roku, stąd też pierwsza z rat odszkodowania winna zostać wypłacona powodowi w miesiącu czerwcu 2012 roku. W umowie strony nie zakreśliły daty dziennej, do której rata odszkodowania powinna zostać uregulowana, stąd też należało stwierdzić, iż roszczenie odnośnie każdej z rat stawało się wymagalne w dniu następującym po zakończeniu miesiąca, w którym powinna ona zostać – zgodnie z umową – uiszczona. Tym samym żądanie powoda w zakresie odsetek należało uznać za zasadne, albowiem we wskazanej w pozwie dacie naliczania odsetek co do każdej z kolejnych rat jego roszczenie w zakresie zapłaty danej raty było wymagalne. Kwestia ta nie była zresztą sporna między stronami.

Konsekwencją rozstrzygnięcia jest orzeczenie o kosztach, którymi Sąd na mocy art.98 kpc obciążył pozwanego. Wysokość kosztów została ustalona w oparciu o § 6 pkt 5 i § 11 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, na kwotę 1.800 złotych.

Stosownie do art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowiącego, że kosztami sądowym, których strona nie miała obowiązku uiścić lub których nie miał obowiązku uiścić kurator albo prokurator, sąd w orzeczeniu kończącym sprawę w instancji obciąży przeciwnika, jeżeli istnieją do tego podstawy, przy odpowiednim zastosowaniu zasad obowiązujących przy zwrocie kosztów procesu, Sąd nakazał ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – kasa Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy w W. kwotę 1.678 zł tytułem nieuiszczonej przez powoda opłaty od pozwu.

Na mocy art. 477 2 kpc Sąd z urzędu nadał wyrokowi rygor natychmiastowej wykonalności do kwoty stanowiącej równowartość miesięcznego wynagrodzenia powoda, tj. do równowartości kwoty 15.157,58 zł, zgodnie z zaświadczeniem o zarobkach, którego strony nie kwestionowały.

Z uwagi na powyższe orzeczono jak w sentencji.