Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 kwietnia 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant: st. sekr. sąd Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r. w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa M. Z.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Towarzystwa (...) „ z siedzibą w W. na rzecz M. Z. kwotę 37.758,43 złotych ( trzydzieści siedem tysięcy siedemset pięćdziesiąt osiem 43/100 ) z następującymi odsetkami :

a/ co do kwoty 10.000 złotych ( dziesięć tysięcy ) z odsetkami ustawowymi od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ;

b/ co do kwoty 2.282 złotych ( dwa tysiące dwieście osiemdziesiąt dwa ) z odsetkami ustawowymi od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

c/ co do kwoty 478,43 złotych ( czterysta siedemdziesiąt osiem 43/100 ) z odsetkami ustawowymi od dnia 1 grudnia 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty ;

d/ co do kwoty 24.998 złotych ( dwadzieścia siedem tysięcy dziewięćset dziewięćdziesiąt osiem ) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 21 marca 2017 roku do dnia zapłaty ;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie ;

3.  zasądza od Towarzystwa (...) „ z siedzibą w W. na rzecz M. Z. kwotę 1.964,54 złotych ( jeden tysiąc dziewięćset sześćdziesiąt cztery 54/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu .

4.  nakazuje pobranie na rzecz Skarbu Państwa –Sądu Rejonowego w Zgierzu od :

a/ M. Z. kwotę 139,70 złotych ( sto trzydzieści dziewięć 70/100 ) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu ;

b/ od Towarzystwa (...) „ z siedzibą w W. kwotę 2.909,48 złotych ( dwa tysiące dziewięćset dziewięć 48/100 ) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu oraz opłaty sądowej od uiszczenia której powódka była zwolniona .

Sygn. akt I C 1445/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 12 czerwca 2015 roku powódka M. Z. wniosła o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 10.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia i kwoty 2.282 złotych wraz z odsetkami ustawowymi liczonymi od dnia 12 lutego 2015 roku do dnia zapłaty tytułem zwrotu kosztów leczenia. Nadto wniosła o zasądzenie od pozwanego kosztów procesu i zwolnienie od kosztów sądowych.

W uzasadnieniu pozwu powódka powołała się na wypadek komunikacyjny w dniu 10 stycznia 2013 roku z jej udziałem . W wyniku zdarzenia powódka doznała urazów w postaci złamania kości kulszowej i łonowej po stronie prawej, złamania żeber prawych V, VI, VII, powierzchownego urazu kręgosłupa L-S, złamania III palca ręki prawej (w okolicy stawu DIP). Z tego powodu była hospitalizowana w okresie od dnia 10 stycznia 2013 roku do dnia 17 stycznia 2013 roku. Następnie przez 10 tygodni leżała w łóżku. Musiała stosować kurację przeciwzakrzepową oraz przyjmować leki przeciwbólowe. Powódka wymagała pomocy osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności. Do dnia dzisiejszego pozostaje pod opieką Poradni Ortopedycznej i korzysta z rehabilitacji. Porusza się przy pomocy kul łokciowych. Uzasadniając roszczenie powódka wskazała , że okoliczności zdarzenia, doznane przez nią obrażenia ciała, przebyte leczenie i rehabilitację, wiek , a także wpływ na jej życie osobiste i społeczne uzasadniają zasądzenia na rzecz powódki zadośćuczynienia w dochodzonej pozwem wysokości. Roszczenie o zwrot kosztów leczenia powódka uzasadniła przedłożonymi dowodami księgowymi dokumentującymi koszty poniesionych zabiegów rehabilitacyjnych. Pozwany przyjął odpowiedzialność za zaistniały wypadek komunikacyjny i wypłacił powódce w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 8.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 200 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia. Pozwany wobec zgłoszenia dalszych roszczeń wypłacił powódce dodatkowo kwotę 24.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 1.474,69 złotych tytułem kosztów leczenia (decyzja z dnia 13.05.2013 r., decyzja z dnia 9.07.2013 r., decyzja z dnia 23.10.2013 r., decyzja z dnia 30.05.2014 r.). Roszczenie o zasądzenie odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia 8 sierpnia 2014 roku powódka uzasadniła tym, że pozwany w toku postępowanie likwidacyjnego ostatecznie odmówił decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 roku realizacji roszczeń powódki. Na tej samej zasadzie uzasadniła roszczenie o zasądzenie odsetek ustawowych od dochodzonych kosztów leczenia wskazując, że pozwany decyzją z dnia 12 lutego 2015 roku odmówił realizacji roszczeń powódki w tym zakresie.

( pozew – k. 2-7 )

Pozwane Towarzystwo (...) w W. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Pozwany przyznał, fakt wypadku komunikacyjnego w wyniku, którego powódka doznała obrażeń ciała. Nie kwestionował również tego, że sprawca wypadku miał u niego wykupiona polisę OC pojazdów mechanicznych, a powódka otrzymała w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i 5.541,03 złote tytułem odszkodowania. Pozwany podniósł, że na obecny stan zdrowia powódki ma wpływ także choroba zwyrodnieniową kręgosłupa i stawów biodrowych , na którą powódka cierpiała już przed wypadkiem. Nadto zdaniem pozwanego koszty leczenia dochodzone przez powódkę wiążą się z leczeniem choroby zwyrodnieniowej, a nie pozostają w związku z wypadkiem komunikacyjnym z dnia 10 stycznia 2013 roku.

( odpowiedź na pozew – k. 31-32 )

Pismem procesowym z dnia 27 listopada 2015 roku powódka rozszerzyła powództwo o dalszą kwotę 478,43 złotych tytułem zwrotu kosztów leczenia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty.

(pismo procesowe powódki – k. 51-52, dowód doręczenia pisma pozwanemu – k. 114 )

Pozwany pismem z dnia 23 listopada 2016 roku nie uznał powództwa także
w rozszerzonym zakresie.

( pismo procesowe pozwanego – k. 115 )

W piśmie procesowym z dnia 23 marca 2017 roku powódka rozszerzyła powództwo o dalszą kwotę 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty oraz o dalszą kwotę 10.080 złotych z tytułu kosztów opieki osób trzecich z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od daty rozszerzonego powództwa do dnia zapłaty .

( pismo procesowe z dnia 23.03.2017 r. – k. 128-131, dowód doręczenia pisma pozwanemu – k. 139 )

Pozwany w piśmie procesowym z dnia 4 kwietnia 2017 roku nie uznał powództwa w rozszerzonym zakresie i wniósł o oddalenie powództwa w całości. Ponadto podniósł , że powództwo w zakresie kosztów opieki osób trzecich nie zostało udowodnione , bowiem żądanie nie było przedmiotem postepowania dowodowego dokonanego przez biegłych , a ponadto sporna jest kwota kosztów opieki zaproponowana przez powoda a wynikająca ze stawek minimalnych wynagrodzenia w sektorze opieki zdrowotnej i pomocy społecznej .

( pismo pozwanego – k. 137, protokół rozprawy k 142 odw nagranie w protokole elektronicznym 00:23:06 )

Postanowieniem z dnia 20 lipca 2015 roku Sąd zwolnił M. Z. od kosztów sądowych ponad 250 złotych i oddalił wniosek powódki o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

( postanowienie – k. 24-25)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 stycznia 2013 roku około godz. 6:30 E. C. kierujący pojazdem marki A. (...) o numerze rej. (...) jadąc ulicą (...) w kierunku ulicy (...) w Z. nie ustąpił pierwszeństwa pieszej M. Z., przechodzącej przez jezdnię na ulicy (...) ze strony lewej na prawą, na oznakowanym znakami drogowymi przejściu dla pieszych, doprowadzając do zderzenia kierowanego pojazdu
z pieszą.

( opis zdarzenia, kserokopia notatki urzędowej z 10.01.2013 r. - akta szkody 1997/13/33/40 – płyta CD k. 29, nadto wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35-00:27:17 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD
z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50)

M. Z. z miejsca zdarzenia została zabrana karetką pogotowia do Wojewódzkiego Szpitala w Z. im. M. S.-Curie w Z.. W wykonanym badaniu RTG stwierdzono złamanie gałęzi górnej kości łonowej prawej, złamanie gałęzi kości kulszowej prawej z przemieszczeniem odłamu kostnego w dół o szerokości kości, złamanie żeber prawych V, Vi i VII. Natomiast USG brzucha wykazało wystawanie wątroby na około 7 cm spod łuku żebrowego w linii śródobojczykowej prawej. Zlecono konsultację chirurgiczną. Zastosowano leczenie zachowawcze – leżenie, badania dodatkowe, farmakoterapię (leki: C., P., AT, (...), K., D., T., N., P., kwas foliowy, A.) oraz przetoczono dwie jednostki krwi. Powódka była hospitalizowana do dnia 17 stycznia 2013 roku. Zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej, przebywanie w pozycji leżącej do 4 tygodni, tryb życia fotelowo- łóżkowy i przyjmowanie leków C., P. C., kwasu foliowego i A..

( karta informacyjna z (...) w Z., zaświadczenie lekarskie z dnia 6.05.2013 r., usg brzucha - akta szkody 1997/13/33/40 - płyta CD – k. 29, nadto zeznania
B. N. – k. 46-46v. 00:49:17 – 01:10:08, wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50 )

Po wyjściu ze szpitala powódka leżała w łóżku przez 10 tygodni. Ze względu na złamanie kości łonowej nie mogła wstawać , chodzić do momentu zrośnięcia się tej kości . W tym czasie korzystała z wizyt lekarza ortopedy i rehabilitacji w domu.

( zeznania L. S. – k. 46 00:28:57 – 00:45:33 wyjaśnienia informacyjne powódki –
k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD )

Powódką opiekowała się jej córka L. S. (2), która wzięła w pracy w tym celu urlop opiekuńczy. Przyjeżdżała codziennie. Robiła zakupy, sprzątała. W opiece nad powódką pomagała również jej sąsiadka B. N. (2), która pomagała powódce w spożywaniu posiłków, praniu i robiła zakupy. Do powódki odpłatnie na 2 godziny dziennie przychodziła pielęgniarka, która myła i przewijała powódkę.

( zeznania L. S. – k. 46 00:28:57 – 00:45:33, zeznania B. N. – k. 46-46v. 00:49:17 – 01:10:08, wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50 )

Badanie RTG ręki prawej wykazało ponadto , że powódka doznała oderwania drobnego fragmentu podstawy paliczka paznokciowego palca III- go – zerwania przyczepu prostownika.

( badanie RTG – akta szkody 1997/13/33/40 - płyta CD – k. 29, nadto wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 -00:27:17 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50)

W okresie od dnia 4 lipca 2013 roku do dnia 1 sierpnia 2013 roku w ramach NFZ powódka korzystała na Oddziale Rehabilitacji Narządów Ruchu i Chorób Oddechowych SP ZOZ w S. z zabiegów rehabilitacyjnych (kinezyterapia, fizykoterapia). W czasie rehabilitacji nauczyła się chodzić o kulach.

( karta informacyjna – płyta CD akta szkody – k. 29, nadto wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 -00:27:17 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50, zeznania L. S. – k. 56 płyta CD z nagraniem k. 48 00:28:57-00:45:33 )

Ponadto powódka korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych – naświetlanie, prądy (...), pole magnetyczne prywatnie. Rehabilitacja trwała 10 dni po 30-40 zabiegów. Po rehabilitacji powódka wytrzymuje bez bólu , bądź z mniejszym bólem przez około 2 miesiące . Potem dolegliwości ruchowe i ból nasilają się . Dlatego powódka nadal korzysta z zabiegów rehabilitacyjnych raz na dwa miesiące. Jedna rehabilitacja rocznie jest finansowana ze środków NFZ, a za pozostałe powódka płaci z własnych środków.

( zaświadczenie NFZ – k. 64, nadto wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35 w zw. z zeznaniami powódki – k. 143v., płyta CD z nagraniem – k. 143 00:04:01-00:15:50)

Wobec konieczności ciągłego leżenia w łóżku powódka wypożyczyła łóżko rehabilitacyjne na okres 4-5 miesięcy.

( zeznania L. S. – k. 56 płyta CD z nagraniem k. 48 00:28:57-00:45:33)

Powódka poniosła koszty leczenia w związku z rehabilitacją w wysokości 2754,43 złotych .

( kserokopia faktury nr (...) – k. 17, faktura nr (...) – k. 20 , faktura nr (...) – k. 22, faktura nr (...).2013, faktura nr (...), faktura nr (...), faktura
nr 15.12.2013 – akta szkody (...) – płyta CD k. 29, faktura nr (...) – k. 53, faktura nr (...) - k. 54 )

Powódka przebywała na zwolnieniu lekarskim od dnia 10 stycznia 2013 roku do dnia 11 lipca 2013 roku, bowiem przed wypadkiem pracowała w (...) w Z. jako dozorca domu . Zakład pracy rozwiązał z nią umowę , a powódka nie podjęła innej pracy .

( druki (...) akta szkody (...) płyta CD - k. 29)

Przed wypadkiem powódka miała operację tarczycy w Szpitalu (...) w Ł.. Leczyła się z powodu rwy kulszowej i bóli kręgosłupa szyjnego. Korzystała ze świadczeń rehabilitacyjnych w Przychodni (...) przy ulicy (...) w Z. i ZOZ przy ulicy (...) w Z.. Pozostawała pod opieką Poradni Neurologicznej przy (...) w Z.. Powódka od daty wypadku pozostaje pod opieką (...)

[ zaświadczenie NFZ – k. 64,poświadczona za zgodność kserokopia dokumentacji medycznej z poradni neurologicznej – k. 76-76v., poświadczona za zgodność z oryginałem kopia dokumentacji medycznej z poradni ortopedycznej – k. 18-19, badanie CT kręgosłupa – k. 77, skierowanie na zbiegi fizjoterapeutyczne – k. 80-80v., historia choroby z POZ – k. 84-85v., skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 86-90v., zeznania L. S. – k. 56 płyta CD z nagraniem k. 48 00:28:57-00:45:33]

Z punktu widzenia ortopedy powódka w wyniku wypadku komunikacyjnego
z dnia 10 stycznia 2013 roku doznała złamania kości łonowej i kulszowej po stronie prawej
z przemieszczeniem odłamów, zerwania ścięgna prostownika palca III ręki prawej
z upośledzeniem funkcji, złamania żeber V,VI, VII po stronie prawej, stłuczenia kręgosłupa lędźwiowego. Uszczerbek na zdrowiu powódki na skutek obrażeń doznanych w wyniku wypadku z wyłączeniem złamania żeber jest trwały i wynosi 14 % : w tym 12 % według punktu 96a – złamanie miednicy z przerwaniem obręczy biodrowej jedno- lub wielomiejscowe – w zależności od zniekształcenia i upośledzenia chodu w odcinku przednim (kość łonowa, kulszowa) oraz 2 % według punktu 141 punkt b – wszelkie inne uszkodzenia w obrębie palców III, IV, V i odpowiednich kości śródręcza (blizny, uszkodzenia ścięgien, zniekształcenia, przykurcze stawów, zesztywnienia, zmiany troficzne, czuciowe) . Obrażenia te powodują znaczne ograniczenia funkcji palca w zależności od stopnia dla palca ręki prawej zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia
18 grudnia 2002 roku (Dz. U. 2013/954). Powódka posiada schorzenia samoistne w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawów, szczególnie stawów barkowych i stawów biodrowych, z upośledzeniem funkcji tych stawów i zespołem bólowym, które powodują istotne upośledzenie funkcji narządów dotkniętych zmianami zwyrodnieniowymi. Schorzenia te nie mają związku przyczynowo – skutkowego w urazem powstałym w dniu 10 stycznia 2013 roku. Na skutek wypadku komunikacyjnego została naruszona pierwotna struktura anatomiczna narządów i nie ma możliwości całkowitego powrotu do stanu sprzed wypadku. Obrażenia mogą mieć wpływ na dalsze funkcjonowanie powódki z powodów bólowych. Upośledzenie ruchomości stawów kończyn górnych i kończyn dolnych oraz kręgosłupa są spowodowane schorzeniami samoistnymi. Dolegliwości bólowe, które sygnalizuje powódka są subiektywne i nie można precyzyjnie ustalić jak długo powódka będzie odczuwała skutki wypadku. Powódka po wypadku wymaga pomocy osób trzecich w wymiarze 8 godzin dziennie przez okres 3 miesięcy oraz w wymiarze 4 godzin dziennie przez okres następnych
3 miesięcy. Obecnie wymaga opieki osób trzecich z powodu schorzeń samoistnych.

( pisemna opinia biegłego ortopedy M. S. (2) – k. 100-105 )

Z punktu widzenia pulmunologa powódka w wyniku wypadku z dnia 10 stycznia 2013 roku doznała tępego urazu prawej połowy klatki piersiowej, skutkującego złamaniem 3 żeber V, VI i VII, któremu towarzyszyło uszkodzenie płuc oraz opłucnej i niewydolność oddechowa. Leczenie tych urazów ograniczało się do unikania urazów klatki piersiowej i przyjmowania leków o działaniu przeciwbólowym. Powódka doznała 10 % trwałego uszczerbku na zdrowiu według punktu 58a Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (Dz. U. 2013/954) – uszkodzenie przynajmniej
2 żeber (złamanie itp.) z obecnością zniekształceń klatki piersiowej i bez zmniejszenia pojemności życiowej płuc. Złamanie żeber spowodowało trwałe naruszenie ich budowy anatomicznej. Złamanie wiązało się bowiem z przesunięciem względem siebie odłamów kostnych. Złamanie żeber zostało wygojone, ale jego długotrwałym następstwem może być ból rusztowania kostnego klatki piersiowej podczas zmiany pogody, czy większego bodźca dotykowego w miejscu urazu. Występujące dolegliwości bólowe mogą wymagać stosowania ogólnie dostępnych środków bólowych. Ich występowanie w niewielkim stopniu wpłynie na funkcjonowanie organizmu oraz ogólną sprawności organizmu powódki. Bóle te mogą mieć charakter trwały co jest potęgowane przez jej wiek biologiczny.

( opinia biegłego z zakresu pulmunologii J. G. - k. 117-120 )

Sprawca wypadku komunikacyjnego posiadał w dacie wypadku polisę OC wykupioną u pozwanego.

( bezsporne )

W dniu 29 kwietnia 2013 roku powódka zgłosiła pozwanemu szkodę jakiej doznała w wyniku wypadku z dnia 10 stycznia 2013 roku i wystąpiła o przyznanie kwoty 25.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, 711,88 złotych tytułem zwrotu kosztów i wydatków poniesionych w związku z doznanym uszczerbkiem w tym 529,88 złotych tytułem zakupu lekarstw, 120 złotych tytułem poniesionych kosztów najmu łóżka rehabilitacyjnego
i 62 złotych za zakup kuli oraz 3000 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich
i wydatków poniesionych w związku z uszczerbkiem na zdrowiu w okresie 60 dni po
5 godzin dziennie przy stawce 10 złotych za godzinę.

( wniosek powódki – akta szkody (...)– płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 13 maja 2013 roku pozwany uznał roszczenie powódki co do kwoty 8.200 złotych w tym 8.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwoty 200 złotych tytułem kosztów leczenia.

( operat cząstkowy, decyzja z dnia 13.05.2013 r. – akta szkody (...) – płyta CD
k. 29 )

W dniu 7 czerwca 2013 roku powódka wystąpiła do pozwanego z dalszym roszczeniem w wysokości 665,80 złotych tytułem kosztów leczenia i 2.208,34 złotych tytułem utraconego dochodu.

( odwołanie – akta szkody(...) – płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 9 lipca 2013 roku pozwany przyznał powódce kwotę 17.258,32 złote na którą składała się kwoty:

- 20.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, pomniejszone o dotychczas wypłaconą kwotę 8.000 złotych;

- 2.058 złotych tytułem kosztów opieki przy przyjęciu, że powódka wymagała opieki przez okres 21 dni bezpośrednio po wypadku w wymiarze 6 godzin dziennie, a następnie przez
kolejne 21 dni w wymiarze 4 godzin dziennie oraz przez kolejne 42 dni w wymiarze 2 godzin dziennie według stawki 7 złotych za godzinę opieki;

- 1.191,98 złotych tytułem kosztów leczenia, pomniejszono o uprzednio przyznaną kwotę
w wysokości 200 złotych;

- 2.208,34 złote tytułem utraconego dochodu.

( decyzja – akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Pismem z dnia 14 września 2013 roku powódka wystąpiła z dalszym roszczeniem
o wypłatę 35.000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwotę 94,70 złotych tytułem kosztów leczenia.

( odwołanie – akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 23 października 2013 roku pozwany uznał roszczenie powódki co do kwoty 2.082,71 złotych w tym: 22.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, pomniejszając tę kwotę o dotychczas zrealizowane roszczenie z tego tytułu w wysokości 20.000 złotych i 82,71 złotych tytułem kosztów leczenia.

( decyzja z 23.10.2013 r. – akta szkody (...)– płyta CD k. 29 )

W dniu 10 grudnia 2013 roku powódka zgłosiła roszczenie z tytułu kosztów leczenia w wysokości 830 złotych.

(odwołanie – akta szkody (...)– płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 24 stycznia 2014 roku pozwany odmówił realizacji roszczeń powódki z tytułu zadośćuczynienia ponad kwotę 22.000 złotych.

( decyzja - akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Powódka złożyła odwołanie od decyzji z dnia 24 stycznia 2014 roku.

( akta szkody - akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

W piśmie z dnia 8 marca 2014 roku powódka wniosła o przyznanie dalszej kwoty 809,29 złotych w tym 39,29 złotych tytułem kosztów zakupu lekarstw, 10 złotych tytułem kosztów zakupu nasadki na kule, 630 złotych tytułem kosztów rehabilitacji i 65 złotych tytułem kosztów dojazdów.

(pismo powódki - akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Pismem z dnia 14 maja 2014 roku powódka zwiększyła roszczenie z tytułu zadośćuczynienia łącznie do kwoty 50.000 złotych.

( pismo powódki – akta szkody (...)– płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 30 maja 2014 roku pozwany uznał roszczenie powódki w zakresie kwoty 30.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Pomniejszył przyznaną kwotę o wypłacone wcześniej zadośćuczynienie w wysokości 22.000 złotych i wypłacił powódce z tytułu zadośćuczynienia kwotę 8.000 złotych.

( decyzja z dnia 30.05.2014 r. – akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 roku pozwany odmówił ostatecznie realizacji roszczeń powódki i wskazał, że powódka może dochodzić dalszych roszczeń na drodze sądowej.

( decyzja z dnia 7.08.2014 r. – akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

W dniu 8 stycznia 2015 roku powódka wniosła o przyznanie kwoty 775,62 złote tytułem kosztów leczenia. Pozwany odmówił realizacji tego roszczenia.

( odwołanie powódki z dnia 8.01.2015 r., decyzja z dnia 9.02.2014 r. - akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Pozwany decyzją z dnia 1 sierpnia 2015 roku odmówił również powódce zwrotu kosztów rehabilitacji w wysokości 270 złotych.

( operat cząstkowy, pismo pozwanego – akta szkody (...) – płyta CD k. 29 )

Powódka M. Z. ma 69 lat. Od 2003 roku jest na emeryturze. Przed wypadkiem była zatrudniona na czas nieokreślony jako dozorca budynku w (...)
w Z.. Po wypadku nie wróciła już do pracy. Powódka mieszka sama. Codziennie odwiedza ją córka, zięć i wnuczka. Córka robi zakupy i sprząta. Pomagają też sąsiedzi. Jak jest ładna pogoda wychodzi na spacer. Cały czas chodzi o kulach. Jak trochę pochodzi to do poruszania wystarczy jej jedna kula. Nie może sama nic ugotować ponieważ nie może długo stać. Nie może przenosić ciężkich przedmiotów Odczuwa ból miednicy, biodra i żeber przy nieprawidłowych ruchach. Czasami ból potrafi trwać kilka dni. Bierze leki przeciwbólowe,
a przy większym bólu zwiększa dawkę leku. Nie ma dolegliwości bólowych na zmianę pogody. Oczekuje na termin operacji biodra .

( zaświadczenie ZGM, umowy o pracę – akta szkody k. 29, wyjaśnienia informacyjne powódki – k. 45-45v., płyta CD z nagraniem –k. 48 00:03:35-00:27:17 zeznania powódki – k. 142v. nagranie płyta CD – k. 143 00:04:01-00:15:50 )

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy jak również dokumentacji zgromadzonej w aktach szkody(...) na nośniku elektronicznym, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, a także w oparciu o opinie powołanych w sprawie biegłych za zakresu ortopedii i pulmonologii .

Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron. Opinie biegłych Sąd uznał za rzetelne, sporządzone zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawierające pełne i fachowe wyjaśnienia kwestii wymagających wiadomości specjalnych. Biegli wydali opinie po zapoznaniu się z aktami sprawy i po przeprowadzeniu badania powódki. Wnioski przedstawione w sporządzonych opiniach, zostały oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłych. Biorąc pod uwagę ich podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków Sąd uznał sporządzone opinie za w pełni miarodajne i wyczerpujące. Strony nie kwestionowały opinii i nie zgłaszały wniosku o powołanie dowodu z opinii innych biegłych. W ocenie Sądu również nie było potrzeby dalszego uzupełnienia sporządzonych opinii. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był zatem wystarczający do oceny zasadności roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie przez powódkę.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania powódki, która była przesłuchiwana oraz na okoliczność jej stanu zdrowia przed wypadkiem, przebiegu leczenia oraz rehabilitacji oraz skutków wypadku na obecną chwilę. Powódka przedstawiła szczegółową relację dotyczącą przebiegu procesu leczenia, zmian jakie wypadek i jego skutki wywarły w jej życiu prywatnym i zawodowym . Sąd nie miał podstaw do kwestionowania zeznań powódki, gdyż zostały one potwierdzone w pozostałym materiale dowodowym, w tym w szczególności w zeznaniach świadków L. S. (2) i B. N. (2).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Warunki odpowiedzialności pozwanego określają w przedmiotowej sprawie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy ubezpieczenia – art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c., art. 821 k.c. i art. 822 k.c. oraz regulujące odpowiedzialność cywilną posiadacza i kierowcy z tytułu czynów niedozwolonych – art. 436 § 2 k.c., a nadto ustawa z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2016/2060) – art. 19 ust. 1, art. 34
ust. 1.

W sprawie pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności za sprawcę zdarzenia.

Stosownie do art. 444 § 1 zd. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
W myśl art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie ukształtowana została zasada, zgodnie z którą funkcja kompensacyjna powinna mieć najistotniejsze znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Uzupełnieniem jak i ograniczeniem tej zasady był pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. np. orzeczenie SN
z dnia 24 czerwca 1965 roku, sygn. akt I PR 203/65, OSP 1966/4/92). Jego konsekwencją
– na co wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku,
sygn. akt I CK 131/03, opublikowanego w OSNC 2005/2/40 – była utrzymująca się tendencja do zasądzania skromnych sum tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ostatnich latach Sąd Najwyższy, w dążeniu do przełamania tej tendencji, wielokrotnie podkreślał, że
ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia o jego rozmiarze powinien decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych
i psychicznych, ich rodzaj, intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego, wiek poszkodowanego, rodzaj wykonywanej pracy i inne podobne okoliczności danej sprawy (wyrok SN z dnia 17 września 2010 roku, sygn. akt II CSK 94/10, OSNC 2011/4/44, wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005/2/40, wyrok SA
w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2010 roku, sygn. akt III APa 21/10, LEX nr 784244, wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 roku, sygn. akt III CSK 62/09, wyrok SN z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt IV CSK 221/11, LEX nr 1119550).

W aktualnej linii orzeczniczej podkreśla się, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok SA w Katowicach z dnia 21 listopada 2007 roku, sygn. akt I ACa 617/07, LEX nr 795203, wyrok SA w Łodzi z dnia 7 września 2012 roku, sygn. akt I ACa 640/12, LEX nr 1220559).

Zwraca się również uwagę na konieczność rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury, które to okoliczności muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osoba pokrzywdzonego i sytuacją życiową, w jakiej się znalazł (zob. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95, wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 roku, sygn. akt III CSK 62/09, LEX
nr 738354, wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 roku, sygn. akt I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Jak wynika z powyższego, zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne,
aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana
na skutek doznanego uszczerbku. Jego wysokość winna być zatem ustalona w odniesieniu
do osoby pokrzywdzonego i całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.

W niniejszej sprawie powódka dochodziła zadośćuczynienia i odszkodowania
od ubezpieczyciela posiadacza pojazdu marki A. (...) o numerze rej. (...), który był sprawcą wypadku drogowego z dnia 10 stycznia 2013 roku.

Bezspornym pozostawał fakt zaistnienia opisanego wyżej wypadku komunikacyjnego, jak również to, że obowiązek naprawienia powstałej w wyniku tego wypadku szkody majątkowej spoczywa na pozwanym. Pozwany zresztą nie kwestionował podstawy swojej odpowiedzialności w toku niniejszego postępowania, a jedynie twierdził, iż na obecny stan zdrowia powódki mają wpływ także schorzenia i urazy występujące przed wypadkiem w postaci choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa i stawów biodrowych. Wskazywał, że poniesione przez powódkę koszty leczenia wiążą się z leczeniem choroby zwyrodnieniowej.

Sąd opierając się w tej mierze na opinii biegłego z zakresu ortopedii stwierdził, że powódka przed wypadkiem cierpiała na schorzenia samoistne w postaci zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa i stawów, szczególnie stawów barkowych i stawów biodrowych z upośledzeniem funkcji stawów i zespołem bólowym. Wobec tego co zresztą słusznie zostało uwzględnione w opinii biegłego z zakresu ortopedii nie było żadnych podstaw do uwzględnienia w ocenie uszczerbku doznanego przez powódkę na skutek wypadku komunikacyjnego z dnia 10 stycznia 2013 roku skutków tych urazów. Należy również wziąć pod uwagę fakt, że ograniczona do momentu wypadku sprawność powódki i jej odczucia bólowe właśnie na skutek wypadku doznały zasadniczej zmianie . Rozległość urazu i jej wpływ na ogólna kondycję fizyczną i psychiczna powódki musiał więc w znacznym stopniu nasilić się u powódki mimo wcześniejszych , występujących u niej schorzeń kręgosłupa , co znalazło odzwierciedlenie w opinii biegłego ortopedy M. S. (2) .

Orzekając o zadośćuczynieniu Sąd miał na względzie cierpienia powódki związane z doznanymi w wyniku wypadku poważnymi obrażeniami ciała, wymagającymi ponad dwumiesięcznego leżenia w łóżku z koniecznością opieki w pełnym zakresie
(także mycie, potrzeby fizjologiczne, jedzenie itd.). Wypadek skutkował dla powódki tym, że nie może się poruszać samodzielnie i musi korzystać z pomocy kul. Nie może sama przenosić cięższych przedmiotów. Nie jest w stanie sama robić większych zakupów. Nie może również sama przygotować sobie posiłków. Każdy niewłaściwy ruch powoduje ból bioder
i kręgosłupa. Ból czasami nie ustępuje przez wiele dni. Wtedy powódka chodzi na rehabilitację i przyjmuje zwiększone dawki leków przeciwbólowych co powoduje krótkotrwałą poprawę, ponieważ ból dolegliwości bólowe powracają. Należy mieć na uwadze jak wskazał biegły sądowy z zakresu ortopedii w wydanej opinii, że powódka nigdy nie wróci do dawnej sprawności, co jest także związane z jej biologicznym wiekiem. Sąd miał także na względzie, że doznane urazy przez powódkę skutkują u niej łącznie 24 % uszczerbkiem na zdrowiu, w tym 14 % trwałego uszczerbku z przyczyn ortopedycznych i 10 % długotrwałego uszczerbku z przyczyn pulmunologicznych.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd, po wszechstronnym rozważeniu cierpień fizycznych i psychicznych powódki, trwałości poszczególnych skutków wypadku na zdrowie i aktywność życiową powódki oraz jej aktualny stan zdrowia, określił wysokość należnego powódce zadośćuczynienia za doznaną w wyniku przedmiotowego wypadku krzywdę na kwotę 72.000 złotych. Mając na względzie, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono powódce kwotę 30.000 złotych, a powód ostatecznie po rozszerzeniu powództwa żądał tytułem zadośćuczynienia kwoty 30.000 złotych roszczenie to należało uwzględnić w całości.

O odsetkach od kwoty zadośćuczynienia co do kwoty 10.000 złotych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. mając na uwadze, że powód roszczenie o zadośćuczynienie w tym zakresie zgłosił w postępowaniu likwidacyjnym, a pozwany ostatecznie odmówił realizacji roszczenia decyzją z dnia 7 sierpnia 2014 roku. Skoro pozwany pozostawał w opóźnieniu w realizacji roszczeń powódki to powódka ona uprawniona do żądania odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia następnego po wydaniu decyzji tj. od dnia 8 sierpnia 2014 roku.

Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dacie obowiązywania znowelizowanych przepisów w zakresie odsetek określonych w Kodeksie Cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015/1830) art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe
za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto,
w dodanych § 2 ¹-2 ⁴ powołanego przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek
za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹); jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ²); postanowienia umowne nie mogą wyłączać
ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy (§ 2 ³); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie
(§ 2 ⁴).

W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.

Powyższe rozróżnienie odsetek zasądzonych w wyroku jest tym bardziej uzasadnione, iż do 31 grudnia 2015 roku Kodeks cywilny posługiwał się jednakowym pojęciem odsetek ustawowych na oznaczenie odsetek kapitałowych (art. 359 § 2 k.c.) i odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) oraz miały one jednakową wysokość, podczas gdy od 1 stycznia 2016 roku funkcjonują w tej ustawie dwa pojęcia, a mianowicie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie, a nadto drugie z nich są wyższe od pierwszych.

Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek od kwoty
10.000 złotych począwszy od dnia 8 sierpnia 2014 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku (tj. dnia poprzedzającego wejście w życie przedmiotowej ustawy nowelizującej, w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych, określonych w art. 481 k.c. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 roku, które wynosiły 8 % rocznie, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetek ustawowych za opóźnienie,
o których mowa w art. 481 k.c. w aktualnym brzmieniu, które wynoszą obecnie 7 % w skali roku.

Natomiast o odsetkach ustawowych za opóźnienie co kwoty 20.000 złotych Sąd orzekł w punkcie 1 d. orzeczenia mając na uwadze, że powód żądał ich zasądzenia od daty rozszerzenia powództwa a zatem roszczenie w tym zakresie stało się wymagalne w dniu
21 marca 2017 roku tj. od dnia następnego po dniu nadania do pozwanego pisma procesowego zawierającego to żądanie. (k. 132-134)

Pełnomocnik pozwanego podnosił, że powódka dochodziła roszczenia odszkodowawczego z tytułu opieki osób trzecich, które nie zostało wykazane żadnym dowodem, nadto nie było objęte pierwotnym żądaniem pozwu do momentu rozszerzenia powództwa w piśmie procesowym z dnia 23 marca 2017 roku. W rozpoznawanej sprawie poza sporem pozostaje, iż powód nie przedstawił dowodu faktycznej zapłaty na rzecz kogokolwiek wynagrodzenia z tego tytułu. Okoliczność ta jednak nie może stanowić przesłanki do całkowitego oddalenia roszczenia o zwrot kosztów dodatkowej opieki. Poza sporem pozostawało i co wynikało z opinii biegłych z zakresu ortopedii, że powódka wymagała pomocy w wykonywaniu czynności życia codziennego w zakresie wskazanym w tej opinii i w tym zakresie należało uznać za udowodnione to roszczenie właśnie opinią biegłego sądowego M. S. (2) .

Zwiększenie się potrzeb poszkodowanego stanowi szkodę polegającą na stale powtarzających wydatkach na ich zaspokojenie np. konieczność stałego leczenia, opieki osoby trzeciej itp. Przy czym wbrew stanowisku pozwanego prawo do odszkodowania związanego ze zwiększonymi potrzebami wynikającymi z konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazanie, że poszkodowany potrzeby te faktycznie zaspokaja i wydatki ponosi. Wystarczy samo istnienie tych potrzeb jako następstwo czynu niedozwolonego. Fakt ponoszenia całego ciężaru opieki nad poszkodowanym przez członków najbliższej rodziny nie zwalnia osoby odpowiedzialnej od zwrotu kwoty obejmującej wartość tych świadczeń, i nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty tej opieki. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 1969 r., sygn. akt I PR 1969 r. publ. OSNCP 1969, z. 12, poz.229 , wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 26 lipca 1977 r., I CR 143/77 Lex nr 7971 ).

Sąd przyjmując ten wymiar opieki osób trzecich wskazany w opinii biegłego ortopedy M. S. (2) zasądził na rzecz powódki kwotę 4.498 złotych przyjmując, że powódka wymagała opieki osób trzecich w wymiarze 8 godzin dziennie przez pierwsze trzy miesiące po wypadku ( 8h x 7 zł/h x 28 dni x 3 = 4.704 złotych), a przez następne 3 miesiące w wymiarze 4 godzin dziennie ( 4h x 7 zł/h x 28 dni x 3 = 2.352 złote). Jako miarodajne do oceny kosztów opieki przyjęte zostały przez Sąd stawki zastosowane przez strone pozwaną przy wypłacie odszkodowania . Sąd dokonując wyliczeń miał na uwadze to, że jeden miesiąc zgodnie z wyliczeniami powoda liczył 28 dni. Od uzyskanej kwoty należało odliczyć kwotę 2.058 złotych, która powódka utrzymała właśnie w toku postępowania likwidacyjnego.

Nie można było się przy tym zgodzić, że stawki za jedną godzinę opieki jakimi posługiwała się powódka przy wyliczaniu roszczenia odszkodowawczego nie zostały udowodnione. Należy zauważyć, że powódka posługiwała się stawką 10 złotych za godzinę opieki, tymczasem pozwany w toku postępowania likwidacyjnego wypłacając powódce świadczenie z tytułu opieki osób trzecich posługiwał się stawką 7 złotych za godzinę opieki. Tym samym skoro pozwany wcześniej uznawał za całkowicie uzasadnioną stawkę te właśnie stawkę 7 zł należało tę stawkę zastosować również w niniejszym rozstrzygnięciu .

Na uwzględnienie zasługiwało roszczenie powódki o zasądzenie kosztów leczenia. Powódka przedstawiła bowiem faktury VAT dokumentujące koszty leczenia (k. 17, k. 20, k. 22) na kwotę 822 złote oraz kwotę 472,43 złote (k. 53, 54). Dodatkowo w aktach szkody znajdowały się faktury nr (...) na kwotę 1.460 złotych. Faktury te dotyczyły wyłącznie zakupu medykamentów niezwiązanych
z koniecznością leczenia posiadanych przez powódkę przed wypadkiem schorzeń samoistnych.

O odsetkach od zasądzonych kosztów leczenia co do kwoty 2.282 złote Sąd orzekł na tej samej zasadzie jak w punkcie 1a orzeczenia mając na uwadze, że pozwany odmówił realizacji roszczeń powódki w tym zakresie decyzją z dnia 12 lutego 2015 roku. Natomiast co do kwoty 478,82 złote Sąd zasądził odsetki ustawowe od dnia 1 grudnia 2015 roku mając na uwadze, że powódka zgłosiła roszczenie w tym zakresie w piśmie procesowym złożonym w dniu 1 grudnia 2015 roku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Powódka zażądała w niniejszej sprawie łącznie kwoty 42.840,43 złote. Wartość przedmiotu sporu wyniosła zatem 42.840,43 złote, z której to kwoty Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 37.758,43 złotych. Powódka wygrała zatem sprawę w 88 %.
(37.758,43 zł/42.840,43 zł x 100 % = 88 %).

Powódka poniosła w sprawie koszty procesu w wysokości 2.963,40 złotych na które składały się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 złotych, opłaty sądowej w wysokości 250 złotych (k. 26) oraz opłat skarbowych od pełnomocnictw (k. 15, k. 40)
oraz kosztów wynagrodzenia biegłych w wysokości 139,70 złotych. Z kolei pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 5.360,48 złotych na które składały się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 2.400 złotych, opłaty sądowej w wysokości 1.185 złotych
w zakresie w jakim powódka od ponoszenia tej opłaty była zwolniona, opłat skarbowych od pełnomocnictw (k. 44, k. 72) oraz kosztów wynagrodzenia biegłych w wysokości 1.024,48 złotych.

Łącznie zatem koszty procesu poniesione przez strony w niniejszej sprawie wynosiły 8.323,88 złotych, z czego powódka powinna ponieść koszty w wysokości 998,86 złotych (8.323,88 zł x 12 % = 998,86 zł), a poniosła 1.964,54 złote. Na rzecz powódki należało zatem zasądzić kwotę 1964,54 złote tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie 3 orzeczenia.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu poniósł w sprawie tymczasowo koszty opłaty od rozszerzonego powództwa w wysokości 2.143 złote oraz kwotę 1.164,18 złote tytułem wynagrodzenia biegłych (593,70 złotych – k. 106; 570,48 złotych – k. 122). Biorąc pod uwagę, że pozwany przegrał sprawę w 88 %, a powódka w 12 %, a przy tym była zwolniona od ponoszenia kosztów sądowych w niniejszej sprawie ponad kwotę 250 złotych (k. 24). Sąd nakazał pobranie od powódki na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwoty 139,70 złotych (1164,18 x 12 %), a od pozwanego kwoty 2.909,48 złotych (1164,18 zł x 88 % + 2143 zł –x 88 % ) tytułem zwrotu wydatków poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu.