Pełny tekst orzeczenia

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy Gdańsk-Południe w Gdańsku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący Sędzia SR Andrzej Wojtaszko

Protokolant Anita Grunt

w obecności prokuratora Zbigniewa Lemke

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 maja 2017 roku sprawy

M. S. (1) urodzonej dnia (...) w G., córki H. i K. z domu K.

o wydanie wyroku łącznego, skazanej prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 19 marca 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 7 i 13 sierpnia 2011 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 275§1 k.k. popełnione w nieustalonym okresie początkowym do dnia 14 sierpnia 2011 roku na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 275§1 k.k. popełnione w dniu 14 sierpnia 2011 roku na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 11,13,15,17,18,19,20,21,22 i 31 lipca 2011 roku oraz 1,2,3,4,5,6,7,9,10,12,13 oraz 14 sierpnia 2011 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zb. z art. 275§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 04.10.2010r., 27.11.2010r., 30.11.2010r., 01.02.2011r., 10.03.2011r., 01.04.2011r., 02.05.2011r.,01.06.2011r., 01.07.2011r. i 11.08.2011r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzono skazanej karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 14 lutego (...). zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary; postanowieniem z dnia 16 marca 2016 roku dokonano kontrawencjonalizacji kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I wyroku na karę 30 dni aresztu oraz stwierdzono, iż orzeczone w punktach II-V wyroku kary pozbawienia wolności podlegają odrębnemu wykonaniu ;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1358/12 za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. popełnione w dniu 19 kwietnia 2012 roku na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda;

orzeka

I. przy zastosowaniu art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw na podstawie, art. 85 k.k., art. 86 § 1 k.k., art. 569 § 1 k.p.k.. łączy jednostkowe kary pozbawienia wolności orzeczone w punktach II, III, IV i V wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 19 marca 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12 i jako karę łączną wymierza skazanej M. S. (1) karę roku i 3 (słownie: trzech) miesięcy pozbawienia wolności;

II. w pozostałym zakresie orzeczenia zawarte w wyroku Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku z dnia 19 marca 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12 podlegają odrębnemu wykonaniu;

III. na podstawie art. 577 k.p.k. zalicza skazanej na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I wyroku okresy rzeczywistego pozbawienia wolności: w dniach 14-15 sierpnia 2011 roku tj. dwa dni zatrzymania w sprawie II K 45/12 Sądu Rejonowego Gdańsk-Północ w Gdańsku oraz od dnia 24 listopada 2014 roku do dnia 21 lipca 2014 roku;

IV. na podstawie art. 572 k.p.k. umarza postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego odnośnie wyroku wymienionego w punkcie 2 części wstępnej wyroku wobec braku podstaw do objęcia wyrokiem łącznym;

V. na mocy art. 624 §1 k.p.k. zwalnia skazaną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. Z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty;.

Sygn. akt II K 168/17

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 sierpnia 2016 roku w Sądzie Rejonowym Gdańsk-Północ w Gdańsku wszczęto z urzędu postepowanie o wydanie wobec skazanej M. S. (1) wyroku łącznego. U podstaw działania sądu z urzędu była dokonana postanowieniem z dnia 16 marca 2016 roku kontrawencjonalizacja wyroku tego sądu z dnia 19 marca 2012r. w sprawie II K 45/12.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. S. (1) została skazana następującymi prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Północ w Gdańsku z dnia 19 marca 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 45/12 za przestępstwo z art. 278 § 1 k. k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 7 i 13 sierpnia 2011 roku na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 275§1 k.k. popełnione w nieustalonym okresie początkowym do dnia 14 sierpnia 2011 roku na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 275§1 k.k. popełnione w dniu 14 sierpnia 2011 roku na karę 2 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 11,13,15,17,18,19,20,21,22 i 31 lipca 2011 roku oraz 1,2,3,4,5,6,7,9,10,12,13 oraz 14 sierpnia 2011 roku na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwo z art. 270§1 k.k. w zb. z art. 275§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. w zw. z art. 12 k.k. popełnione w dniach 04.10.2010r., 27.11.2010r., 30.11.2010r., 01.02.2011r., 10.03.2011r., 01.04.2011r., 02.05.2011r.,01.06.2011r., 01.07.2011r. i 11.08.2011r. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, wymierzono skazanej karę łączną roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 3 lat tytułem próby; postanowieniem z dnia 14 lutego (...). zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary; postanowieniem z dnia 16 marca 2016 roku dokonano kontrawencjonalizacji kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I wyroku na karę 30 dni aresztu oraz stwierdzono, iż orzeczone w punktach II-V wyroku kary pozbawienia wolności podlegają odrębnemu wykonaniu ;

2.  Sądu Rejonowego Gdańsk – Południe w Gdańsku z dnia 28 listopada 2012 roku w sprawie o sygnaturze akt II K 1358/12 za przestępstwo z art. 270 § 1 k.k. w zb. z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. popełnione w dniu 19 kwietnia 2012 roku na karę roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby oraz karę grzywny w wymiarze 50 stawek dziennych po 10 złotych każda;

Dowód: odpis wyroku k. 19-20, odpis postanowienia k. 33-34, 35-36, 73-73v, obliczenie kary k. 37-39, karta karna k. 69-71, opinia o skazanej k. 74-74v, informacja o pobytach i orzeczeniach k. 75-75v, wywiad środowiskowy k. 78-79, z akta sprawy II k 45/12: wyrok k. 212-214, postanowienie z dnia 14.03.2016r. z akt sprawy II K 1358/12 : wyrok k. 143-144

Skazana w izolacji więziennej przebywała od 25 listopada 2014 roku do 21 lipca 2015 roku tj. uzyskania przerwy w karze /do dnia 21 lipca 2016 roku/. Obecnie ukrywa się przed policją. Zachowanie skazanej w warunkach izolacji penitencjarnej było dobre, funkcjonowała bezkonfliktowo, do przełożonych była regulaminowa. Nie karana dyscyplinarnie, 8 razy nagradzana za wyróżniające się zachowanie. Nie korzystała z przepustek. Była zatrudniona nieodpłatnie. Z obowiązków pracowniczych wywiązywała się właściwie. Karę odbywała w systemie programowego oddziaływania. Nie deklarowała przynależności do nieformalnych struktur podkultury więziennej. Krytycznie wypowiadała się do popełnionych przestępstw i dotychczasowego stylu życia. Opiekowała się chorą matka – co też było powodem udzielenia przerwy w karze, matka zmarła 7 marca 2016 roku, po upływie przerwy w skazana nie stawiła się w zakładzie karnym, obecnie ukrywa się gdyż jest poszukiwana przez policję, jest poszukiwana listem gończym.

Dowód: opinia o skazanym, informacja o pobytach i orzeczeniach k. 74-75, kwestionariusz wywiadu środowiskowego k. 77-79 ;

Sąd zważył, co następuje:

Zacząć wypada od wskazania, iż od dnia 1 lipca 2015r. ustawodawca gruntownie przebudował model orzekania w przedmiocie wyroku łącznego i kar łącznych, uchwalając również przepisy intertemporalne, które wskazują jakie przepisy stosować po danie 1 lipca 2015r – w związku z wejściem w życie w dniu 1 lipca 2015 roku przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 roku o zmianie ustawy – Kodeks Karny oraz niektórych innych. Wskazać należy na poniższe przepisy tejże ustawy:

art. 19. 1. Przepisów rozdziału IX ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do kar prawomocnie orzeczonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, chyba że zachodzi potrzeba orzeczenia kary łącznej w związku z prawomocnym skazaniem po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy.

2. Jeżeli prawomocnie orzeczona przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy kara łączna jest wyższa niż górna granica wymiaru kary łącznej określona w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wymierzoną karę łączną obniża się do górnej granicy wymiaru kary łącznej określonej w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.

Ww. przepis art. 19 ust. 1 stanowi przepis szczególny wobec art. 4 k.k. i tak więc co do kar orzeczonych przed1 lipca 2015r. stosuje się przepisu „stare” tj. w brzmieniu obowiązującym do dnia 1 lipca 2015r. Ustalenia powyższego stanu faktycznego Sąd dokonał w oparciu o całokształt opisanego powyżej materiału dowodowego, w szczególności w oparciu o dowody z dokumentów w postaci odpisów wyroków, postanowień, danych o karalności, opinii jednostki penitencjarnej o skazanej, kwestionariuszu wywiadu środowiskowego które zostały poddane wnikliwej analizie i którym Sąd dał wiarę, albowiem ich rzetelność i zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła wątpliwości.

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione, jeżeli zachodzą warunki orzeczenia kary łącznej określone w treści art. 85 k.k. oraz gdy oskarżony został już prawomocnie skazany co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami. Karę łączną natomiast, w myśl art. 85 k.k., wymierza się w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a mianowicie wówczas, gdy ten sam sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do którekolwiek z tych przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Sąd podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, której nadano moc zasady prawnej oraz we wskazanym wyroku kasacyjnym z dnia 13 stycznia 2016 roku , orzekł w pkt I wyroku o karze łącznej.

W rozpoznawanej sprawie zachodziły przesłanki do wydania wyroku łącznego jedynie do jednostkowych skazań z wyroku opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, konieczność zaś wydania wyroku łącznego co do ww. wyroku w sprawie II K 45/12 wynikała z dokonanej kontrawencjonalziacji kary 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej w punkcie I ww. wyroku. Czyn zaś opisany w komparycji niniejszego wyroku w pkt 2 części został popełnione po dacie wyroku opisanego w punkcie 1 części wstępnej wyroku, stąd też co do tego wyroku (II K 1358/12) postępowanie należało umorzyć – o czym orzeczono w punkcie IV wyroku łącznego.

Zgodnie z treścią art. 569 § 1 k.p.k. przesłanki wydania wyroku łącznego są spełnione, jeżeli zachodzą warunki orzeczenia kary łącznej określone w treści art. 85 k.k. gdy oskarżony został już prawomocnie skazany co najmniej dwoma prawomocnymi wyrokami. Karę łączną natomiast, w myśl art. 85 k.k. czy 91§2 k.k., wymierza się w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a mianowicie wówczas, gdy ten sam sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do którekolwiek z tych przestępstw lub przestępstwa należące do ciągu przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu, biorąc za podstawę kary z osobna wymierzone za zbiegające się przestępstwa.

Sąd podzielając stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w uchwale z dnia 25 lutego 2005 roku, I KZP 36/04, której nadano moc zasady prawnej, orzekł w pkt I wyroku o karze łącznej.

Należy wyjaśnić, że sam zwrot „zanim zapadł pierwszy wyrok” zawarty w dyspozycji art. 85 k.k., odnosi się do pierwszego chronologicznie, a nie pierwszego historycznie wyroku, który zapadł przed popełnieniem przez sprawcę kolejnych przestępstw. Bezspornym jest, że przestępstwa pozostające w zbiegu winny zostać popełnione przed wydaniem pierwszego wyroku. (...) nie może być wyrok wydany później, czyli chronologicznie jako drugi lub trzeci, w zależności od okoliczności konkretnej sprawy i układu procesowego. Ustawodawca odwołuje się bowiem do postawy sprawcy, wskazując, iż może skorzystać z instytucji kary łącznej, jeśli popełni dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadnie pierwszy nieprawomocny wyrok. Popełnienie kolejnych przestępstw już po wydaniu owego pierwszego wyroku skutkuje tym, że skazanie za te czyny nie będzie objęte karą łączną.

Watro wskazać, że stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 6 września 2000 r., III KKN 340/00 /orzeczenie mówiące o tzw. „śladzie poprzedniej kary łącznej” , w straciło na aktualności po wydaniu przez Sąd Najwyższy uchwały w składzie siedmiu sędziów w dniu 25 lutego 2005 r., I KZP 36/04, OSNKW 2005, z.2, poz. 13, czego wyrazem było choćby postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 sierpnia 2012 r., III KK 52/12, Lex nr 1220872.

Karę łączną można wymierzyć w oparciu o systemy: kumulacji – polegający na prostym zsumowaniu kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, absorpcji, gdzie kara najsurowsza pochłania pozostałe kary oraz kierując się zasadą mieszaną, zakładającą dwie górne i jedną dolną granicę kary łącznej, który to system został przyjęty między innymi przez obecnie obowiązującą ustawę karną.

Dyspozycja art. 86 k.k. zakreśla granice wymiaru kary łącznej. W przypadku łącznej kary pozbawienia wolności dolną granicę stanowi najwyższa z kar wymierzonych za poszczególne zbiegające się przestępstwa, natomiast górną – suma kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa, która nie może jednak przekroczyć 15 lat pozbawienia wolności (granica dla kary określonej w art. 32 pkt 3 k.k.). Kara łączna nie może przekroczyć sumy kar łącznych orzeczonych w wyrokach jednostkowych. Jeżeli jednak sprawca w warunkach określonych w art. 85 k.k. popełnia dwa lub więcej ciągów przestępstw określonych w art. 91 § 1 k.k. lub ciąg przestępstw oraz inne przestępstwo, sąd orzeka karę łączną, stosując odpowiednio przepisy rozdziału IX Kodeksu karnego (art. 91 § 2 k.k.).

Kodeks karny, za wyjątkiem art. 88 k.k., nie określa jakichkolwiek reguł, którymi należy się kierować przy łączeniu kar za zbiegające się przestępstwa. Obowiązują zatem ogólne zasady wymiaru kary określone w art. 53 k.k. ze wskazaniami zawartymi w ogólnych regułach, które ukształtowało orzecznictwo sądowe. W szczególności należy wskazać na ugruntowane stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w wyroku z dnia 25 października 1983 roku, sygn. akt IV KR 213/83, że wydając wyrok łączny sąd orzekający nie jest uprawniony do ponownego rozważenia tych samych okoliczności, które legły u podstaw wymiaru kary w poprzednio osądzonych sprawach, lecz powinien rozważyć przede wszystkim, czy pomiędzy poszczególnymi czynami, za które wymierzono te kary istnieje ścisły związek przedmiotowy, czy też związek ten jest dość odległy, lub w ogóle go brak, a ponadto powinien rozważyć, czy okoliczności, które zaistniały już po wydaniu poprzednich wyroków, przemawiają za korzystnym lub niekorzystnym ukształtowaniem kary łącznej. Na wymiar kary łącznej nie ma już zatem wpływu stopień zawinienia oraz stopień społecznej szkodliwości poszczególnych przestępstw. Decydujące znaczenie przy wymiarze kary ma wzgląd na prewencyjne oddziaływanie kary w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej ( podobnie OSNKW 1984/5-6/65; wyrok SN z dnia 12 listopada 1973 roku IV KR 208/73; OSNKW 1974/5/88; wyrok SN z dnia 17 grudnia 1973 roku IKR 286/73 opublikowany w: „Kodeks karny z orzecznictwem” pod redakcją Krzysztofa Janczukowicza, Wydawnictwo Prawnicze „LEX” Gdańsk, str. 327, teza 1). Nadto instytucja kary łącznej nie jest i nie może być formą łagodzenia represji karnej w przypadku realnego zbiegu przestępstw, a opiera się na założeniu, że wydanie wyroku powinno być ostrzeżeniem dla sprawcy przed popełnieniem nowego przestępstwa. Stwierdzenie rzeczywistego zbiegu przestępstw nie zobowiązuje sądu do wymierzenia kary łącznej w niższej wysokości niż suma kar podlegających łączeniu, jeśli suma ta nie przekraczałaby granic z art. 86 § 1 k.k. Obowiązujące przepisy nie zawierają w końcu normy nakazującej traktować karę łączną jako instytucję mającą na celu łagodzenie prawnokarnych konsekwencji dla sprawcy kilku przestępstw, czy też uregulowanie traktowane jako swego rodzaju ustawowe złagodzenie kary.

Na wymiar kary łącznej w wyroku łącznym wpływ ma również zachowanie się skazanego w zakładzie karnym albo w środowisku, w którym znajduje się po prawomocnym skazaniu poszczególnymi wyrokami. Jednakże okoliczności tej nie można nadawać nadmiernego znaczenia, przeważającego słuszność kary wynikającą ze stopnia związku zbiegających się przestępstw, bo ma ono jedynie funkcję subsydiarną, to jest ma pomóc w określeniu celowości kary łącznej.

W niniejszej sprawie w ramach rozstrzygnięcia w pkt I wyroku Sąd mógł wymierzyć skazanej karę łączną pozbawienia wolności od 10 miesięcy pozbawienia wolności do 2 lat pozbawienia wolności. Całkowitą absorpcję można zastosować tylko wtedy, gdy wszystkie czyny wskazują bliską więź przedmiotową i podmiotową albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, co wobec wysokości orzeczonych względem skazanej kar za zbiegające się przestępstwa nie miało miejsca. Zastosowanie wobec skazanej metody pełnej absorpcji prowadziłoby niewątpliwie do premiowania sprawcy popełniającego nie jedno, lecz więcej przestępstw. Z drugiej strony kumulacja prawomocnie orzeczonych jednostkowych kar pozbawienia wolności stanowiłaby dolegliwość, która przekroczyłaby potrzeby resocjalizacji. Zważywszy na powyższe okoliczności Sąd w pkt I wyroku wymierzył skazanej karę łączną roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, uznając iż taka kara, niższa niż wynikająca ze zsumowania kar, spełni zadania w zakresie prewencji indywidualnej i ogólnej.

W ocenie Sądu popełnienie przestępstw skierowanych przeciwko różnym dobrom prawnym – przeciwko mieniu – co prawda kara została skontawencjonalizowana ale M. S. dalej jest skazana za to przestępstwo, oraz przeciwko dokumentom jest istotnym czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji, tym bardziej iż przestępstwa przeciwko dokumentom zostały popełnione w stosunkowo długim okresie czasu, na przestrzeni 11 miesięcy tj. od października 2010 roku do sierpnia 2011 roku. Zdaniem Sądu ówczesny sposób życia skazanej wskazywał na uporczywe lekceważenie porządku prawnego. Zachowanie skazanej pozostawało wówczas w rażącej sprzeczności z obowiązującymi normami społecznymi i prawnymi. Choć skazana przebywając w warunkach izolacji deklarowała krytyczną ocenę odnośnie przypisanych jej czynów, to obecna postawa i ukrywanie się przed policja, niepowrót z przerwy w karze, przeczy takim deklaracjom. Lekceważenie obowiązujących norm prawnych nakazuje wnikliwe rozważenie rzeczywistego przebiegu resocjalizacji sprawcy. W ocenie Sądu skazana jest sprawcą niepoprawnym, która jedynie deklaruje chęć poprawy swojego postępowania.

Na wymiar kary łącznej niewątpliwie miało wpływ zachowanie skazanej w warunkach izolacji zakładu karnego, jednakże okoliczność bezkonfliktowego funkcjonowania podczas osadzenia nie może w większym jeszcze stopniu oddziaływać na wysokość wymierzonej kary łącznej, wszak osoba skazana jest zobowiązana do przestrzegania norm prawnych regulujących odbywanie kary pozbawienia wolności w warunkach zakładu karnego.

Na zasadzie art. 576 § 1 k.p.k. w punkcie II wyroku łącznego Sąd orzekł o pozostawieniu do odrębnego wykonania pozostałych rozstrzygnięć zawartych w wyroku objętym niniejszych wyrokiem łącznym.

W punkcie III orzeczono na podstawie art. 577 k.p.k. o zaliczeniu skazanej okresów rzeczywistego pozbawienia wolności na poczet kary łącznej.

Sąd na zasadzie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił skazaną w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w tym na mocy art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983 Nr 49, poz. 223 ze zm.) od opłaty.