Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2017 roku

Sąd Rejonowy w Zgierzu I Wydział Cywilny w składzie następującym:
Przewodnicząca: Sędzia SR Małgorzata Nowak

Protokolant : st. sekr. sąd. Sylwia Domańska

po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2017 roku w Zgierzu na rozprawie sprawy

z powództwa P. J.

przeciwko Towarzystwu (...)„ w W.

o zapłatę

1.  zasądza od Towarzystwa (...)„ w W. na rzecz P. J. kwotę 15.600 złotych (piętnaście tysięcy sześćset) z odsetkami ustawowymi od dnia 31 sierpnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku oraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od Towarzystwa (...)„ w W. na rzecz P. J. kwotę 1.903,08 złotych (jeden tysiąc dziewięćset trzy 08/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  nakazuje pobranie od Towarzystwa (...)„ w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 380,97 złotych (trzysta osiemdziesiąt 97/100) tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.

Sygn. akt I C 1468/15

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 17 czerwca 2015 roku powód P. J. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 22.000 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 31 sierpnia 2012 roku
do dnia zapłaty tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z kosztami procesu.
W uzasadnieniu pozwu powód wskazał , że w dniu 17 czerwca 2012 roku doszło do wypadku komunikacyjnego z jego udziałem . W wyniku zdarzenia powód doznał złamania wieloodłamowego trzonu obydwu kości przedramienia prawego, stłuczenia klatki piersiowej po stronie prawej, złamania paliczka podstawowego palca IV stopy prawnej, złamania paliczka środkowego palca V stopy prawej, ran szarpanych palca IV i V stopy prawej, stłuczenia obu stawów kolanowych i licznych otarć naskórka. Powód był hospitalizowany
w okresie od dnia 17 czerwca 2012 roku do 26 czerwca 2012 roku. W dniu 18 stycznia 2012 roku przebył zabieg operacyjny otwartej repozycji złamania trzonów kości promieniowej
i łokciowej prawej i zespolenia wg AO – płytkami LCP. Ponownie był hospitalizowany w okresie od dnia 18 września 2012 roku do dnia 24 września 2012 roku z powodu stawu rzekomego kości promieniowej prawej. W trakcie pobytu w szpitalu przeprowadzono zabieg krwawej repozycji i zespolenia płytką LCP kości promieniowej prawej. Powód kontynuował leczenie w Poradni (...) Urazowo – Ortopedycznej oraz w (...). Samochód sprawcy wypadku był ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego, któremu powód zgłosił szkodę w dniu 23 lipca 2012 roku. W trakcie przeprowadzonego postępowania likwidacyjnego powodowi została wypłacona kwota 18.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, kwota 382,16 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów leczenia, kwota 90 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych oraz kwota 2.954 złote tytułem zwrotu kosztów opieki. Zdaniem powoda z uwagi na doznane przez niego urazy adekwatną kwotą zadośćuczynienia jest kwota 40.000 złotych, co przy wypłaconej dotychczas kwocie 22.000 złotych czyni zasadnym roszczenie o wypłatę 18.000 złotych tytułem dalszego zadośćuczynienia. Żądanie odsetek od kwoty 22.000 złotych od dnia 31 sierpnia 2012 roku powód uzasadnił treścią art. 14 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124 poz. 1152), biorąc pod uwagę, że powód w dniu 23 lipca 2012 roku zgłosił szkodę pozwanemu, a pismo zawierające wezwanie do zapłaty winno być doręczone najpóźniej w dniu 30 sierpnia 2012 roku.

(pozew – k. 2-9)

Pozwane Towarzystwo (...) w W. nie uznało powództwa i wniosło o jego oddalenie powództwa i zasądzenie od powódki kosztów procesu. Pozwany przyznał, że w dniu 17 czerwca 2012 roku doszło do wypadku komunikacyjnego w wyniku, którego powód doznał obrażeń ciała. Nie kwestionował tego, że sprawca wypadku miał u niego wykupiona polisę OC pojazdów mechanicznych, a powód otrzymała w toku postępowania likwidacyjnego kwotę 18.000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Pozwany podniósł natomiast , że na obecny stan zdrowia powoda mają wpływ wszelkie inne urazy i schorzenia jakie posiadał przed wypadkiem. Nadto zdaniem pozwanego konieczne jest ustalenie jakiego rodzaju czynności powód wykonuje w ramach swojej pracy zawodowej, bowiem w sytuacji kiedy wymagają one sprawności ruchowej to brak zwolnień lekarskich może wskazywać na postępy terapii i przywrócenie powoda do zdrowia.

( odpowiedź na pozew – k. 48-50)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 17 czerwca 2012 roku około godz. 20:20 J. P. kierujący pojazdem marki R. (...) nr rej (...) jadąc z kierunku A. Ł.
w kierunku Z. drogą krajową numer (...) nie zachował szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru skrętu w lewo na teren posesji numer 19a i nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu wskutek czego doprowadził do zderzenia z jadącym z kierunku Z. w kierunku A. Ł. motocykla marki S. nr rej (...), którym kierował powód. W wyniku zderzenia powód oraz pasażer motocykla - córka powoda W. J. upadli na jezdnię a motocykl przemieścił się na przeciwny pas ruchu uderzając w jadący pojazd marki R. (...) nr rej (...) kierowany przez S. P..
W chwili zdarzenia wszyscy kierujący pojazdami byli trzeźwi.

(kserokopia notatki urzędowej z 17.06.2012 r. - k. 15, k. 1-1v – załączonych akt II W 1746/12, notatka urzędowa k. 2-2v. – załączonych akt II W 1746/12, protokoły badania trzeźwości – k. 10-11v., wyjaśnienia informacyjne powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147)

Prawomocnym wyrokiem nakazowym wydanym przez Sąd Rejonowy w Zgierzu, Wydział II Karny J. P. został uznany za winnego dokonania zarzucanego mu czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 k.w. i wymierzono mu karę grzywny.

( wyrok nakazowy - akta szkody 254/12/33/18, )

P. J. z miejsca zdarzenia została zabrana karetką pogotowia do Wojewódzkiego Szpitala w Z. im. M. S.-Curie w Z.. W wykonanym badaniu RTG stwierdzono widoczne wieloodłamowe złamania trzonów obu kości przedramienia prawego z przemieszczeniem odłamów. W dniu 18 czerwca 2012 roku powód przebył zabieg operacyjny otwartej repozycji trzonów kości promieniowej i łokciowych i zespolenia wg AO płytkami LCP. Rękę umieszczono w szynie gipsowej przedramiennej. Zaopatrzono chirurgiczne rany palców IV i V. Zastosowano leczenie farmakologiczne – tarcefandol, tramal, pyralgina, perfaglan, AT, metronidazol, daflon. Zalecono dalsze leczenie w poradni ortopedycznej oraz kontynuowanie wyuczonych ćwiczeń. Wyznaczono badanie kontrolne za 8 tygodni a w razie nasilenia się dolegliwości bólowych natychmiastowe zgłoszenie się do poradni. Zakazano powodowi wykonywania rotacji przedramienia w stawie łokciowym prawym. Powód był hospitalizowany do dnia 25 czerwca 2012 roku.

( karta informacyjna z (...) w Z. – k. 16-16v, k. 131-131v., karta informacyjna – k. 17, k. 132, zdjęcia RTG na płytach CD – k. 135 wyjaśnienia informacyjne powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147, zeznania R. J. – k. 75-75v. 00:30:15-00:49:05, płyta CD z nagraniem – k. 76)

Dalsze leczenie powód kontynuował w (...), Poradni Ogólnej oraz (...).

( zdjęcia RTG– k. 19-23, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia dokumentacji medycznej z poradni ortopedycznej – k. 24-26, k. 128-130, kopia dokumentacji medycznej z poradni rehabilitacyjnej – k. 27-27v., k. 130-130v.)

Powód ponownie był hospitalizowany w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Z. z powodu stawu rzekomego kości promieniowej prawej i destabilizacji zespolenia. W dniu 19 września 2012 roku przeprowadzono zabieg krwawej repozycji i zespolenia płytką (...) kości promieniowej prawej z przeszczepami kostnymi, wymieniono płytki (...). Założono szynę gipsową ramienno – dłoniową. Zastosowani leczenie farmakologiczne F., P., T., D. P. i T.. Zalecono dalsze leczenie w (...) i przeciwobrzękowe ułożenie operowanej kończyny.

( karta informacyjna z (...) w Z. – k. 17, k. 132, skierowanie do poradni ortopedycznej – k. 18, wyjaśnienia informacyjne powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147)

Po wypadku powód był przez 13 miesięcy niedolny do pracy. Przebywał przez
na zwolnieniu lekarskim przez okres 6 miesięcy a następnie pobierał zasiłek rehabilitacyjny przez okres kolejnych 6 miesięcy. Powód miał unieruchomioną prawą rękę przez 7 miesięcy. Szyna była zdejmowana codziennie, bo musiały być robione opatrunki. Korzystał z zabiegów rehabilitacyjnych fizjoterapeutycznych – pole magnetyczne

( zeznania powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147, zeznania R. J. – k. 75-75v. 00:30:15-00:49:05, płyta CD z nagraniem – k. 76, skierowanie na zabiegi fizjoterapeutyczne – k. 28-28v., k. 134 )

Przed wypadkiem P. J. leczył się w (...) w A. z powodu dolegliwości bólowych kręgosłupa. W dniu 28 września 2007 roku przebył operację kręgosłupa w związku z dyskopatią lędźwiową L-5/S-1 w Szpitalu w S.. Korzystał również z leczenia uzdrowiskowego w okresie od dnia 19 sierpnia 2007 roku do 11 września 2007 roku w Sanatorium (...) w W..

( poświadczona za zgodność z oryginałem kopia dokumentacji medycznej - k. 96, poświadczona za zgodność z oryginałem kopia dokumentacji medycznej – k. 99, nadto zeznania powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. kserokopia dokumentacji medycznej – k. 113, k. 128-130, nadto zeznania powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147147,)

Z punktu widzenia ortopedy powód w wyniku wypadku komunikacyjnego
z dnia 17 czerwca 2012 roku doznał wygojonego złamania trzonów obu kości przedramienia prawego z ograniczeniem funkcji, wygojonego złamania paliczka podstawowego palca
IV i paliczka środkowego palca V stopy prawej – wygojone rany szarpane, stanu po stłuczeniu obu stawów kolanowych bez następstw. Wypadek z dnia 17 czerwca 2012 roku spowodował u powoda trwały uszczerbek na zdrowiu w wysokości 12 %, w tym 10 % według punktu 122a – złamania w obrębie dalszych nasad jednej lub kości przedramienia, powodujące ograniczenia ruchomości nadgarstka i zniekształcenia – w zależności od stopnia zaburzeń czynnościach ze zniekształceniem - dla rozpoznania 1A oraz 2 % według punktu 180 dla rozpoznania 1B – inne upośledzenia i zniekształcenia palców – w zależności od stopnia upośledzenia funkcji 1-5 zgodnie z treścią Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 18 grudnia 2002 roku (Dz. U. z 2013 r. poz. 954).

Stłuczenie obu stawów kolanowych nie spowodowało trwałego uszczerbku na zdrowiu. Rozmiar cierpień fizycznych należy określić jako średni biorąc pod uwagę konieczność dwukrotnego zabiegu operacyjnego przez okres 3-4 miesięcy. Skutki wypadku i konieczność dwukrotnego zabiegu operacyjnego mogły wpływać na aktywność życiową i zawodową powoda przez okres około 12 miesięcy od wypadku. Stan zdrowia powoda związany ze skutkami wypadku jest utrwalony i nie należy oczekiwać istotnych zmian. Powód wymaga usunięcia materiału zespalającego z kości przedramienia prawego.

Natomiast biegły zakwestionował rozpoznanie u powoda stawu rzekomego w karcie informacyjnej z września 2012 roku, bowiem staw rzekomy można rozpoznać dopiero po upływie 6 miesięcy od złamania. Fakt destabilizacji złamania, konieczność powtórnego zabiegu operacyjnego wydłużyły proces leczenia i nie miały wpływu na wysokość trwałego uszczerbku na zdrowiu.

( pisemna opinia biegłego ortopedy M. S. (2) – k. 119-124 )

Sprawca wypadku komunikacyjnego posiadał w dacie wypadku polisę OC wykupioną u pozwanego.

( bezsporne, nadto dane polisowe - akta szkody 254/12/33/18)

W dniu 27 lipca 2012 roku P. J. zgłosił pozwanemu szkodę jakiej doznał
w wyniku wypadku z dnia 17 czerwca 2012 roku i wystąpił o przyznanie kwoty 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, 1.800 złotych tytułem zwiększonych potrzeb oraz 3840 złotych tytułem zwrotu kosztów opieki osób trzecich i wydatków poniesionych w związku
z uszczerbkiem na zdrowiu w okresie 60 dni po wypadku w wymiarze 5 godzin dziennie oraz kolejnych 60 dni w wymiarze 3 godzin dziennie przy stawce 8 złotych za godzinę.

( kserokopia wezwania – akta szkody 254/12/33/18, kserokopia wezwania – k. 29-32)

Decyzją z dnia 24 sierpnia 2012 roku pozwany odmówił realizacji roszczeń powoda. W dniu 24 września 2012 roku powód wystąpił do pozwanego z dalszym roszczeniem w wysokości 144,38 złotych tytułem poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych.

(decyzja z dnia 24.08.2012 r. – akta szkody 254/12/33/18, W dniu 24 września 2012 roku powód wystąpił do pozwanego z dalszym roszczeniem w wysokości 144,38 złotych tytułem poniesionych kosztów dojazdów do placówek medycznych.

Następnie w dniu 17 listopada 2012 roku powód wystąpił z roszczeniem o zwrot kosztów zakupu leków i środków opatrunkowych w kwocie 80,99 złotych oraz zmodyfikował roszczenie dotyczące świadczonej opieki i pomocy żądając kwoty 5.840 złotych

( odwołanie – akta szkody 254/12/33/18)

Decyzją z dnia 7 października 2013 roku w oparciu o przeprowadzone badanie lekarskie pozwany przyznał powodowi kwotę 21.426,16 złotych w tym: 18.000 złotych tytułem zadośćuczynienia, 2.954 złote tytułem kosztów opieki, 381,16 złotych tytułem kosztów leczenia i 90 złotych tytułem kosztów leczenia.

( kserokopia konsultacji medycznej – k. 34-38, decyzja z 8.10.2013 r. – akta szkody 254/12/33/18, k. 33, wyjaśnienia informacyjne powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147)

P. J. ma 42 lata. Po wypadku wymagał pomocy osób trzecich przez 7 miesięcy. W chwili zdarzenia powód pracował jako kierowca ciężarówki. Po wypadku wrócił do pracy na stanowisku kierowcy ale miał problemy z podłączeniem pojazdu czy zmianą biegów. Przy prowadzeniu pojazdu musiał się wspierać lewą ręką. Ukrywał niedowład ręki przed pracodawcą. Sam zrezygnował z tej pracy, uważając jej wykonywanie za niebezpieczne dla siebie i współużytkowników innych pojazdów poruszających się po drogach. Obecnie powód jest bezrobotny, pomaga żonie w prowadzeniu sklepu ogólnospożywczego. Jego pomoc polega na obserwowaniu monitoringu i podwożeniu żony do pracy.

Przed wypadkiem powód chciał zostać żołnierzem zawodowym . Z tego powodu podjął naukę w liceum zaocznym dla dorosłych . Przed wypadkiem zaliczył dwa semestry. Zaliczył kurs sprawnościowy w staraniu się o przyjęcie do służby wojskowej . Z powodu problemów z ręką zrezygnował z tych planów. Musiał również zrezygnować z czynnego uprawiania sportu. Dopiero po półtora roku od wypadku zaczął znowu biegać. Przestał jeździć na motocyklu.

Po wypadku musiał zakrywać blizny na rękach. Miał kłopoty z dostosowaniem obuwia. Odczuwa bóle ręki w czasie zmian pogody. Nie może dźwigać ciężkich przedmiotów. Prawa ręka ma słabszy uścisk. Ma dwie blizny przez całą długość ręki. Musiał chodzić w ubraniach z długim rękawem, ponieważ wstydził się blizn. Korzystał z pomocy finansowej żony i syna. Przed wypadkiem pomagał żonie w pracach domowych jak prasowanie, pranie czy wieszanie firanek, obecnie te czynności sprawiają mu dużą trudność .

(wyjaśnienia informacyjne powoda – k. 74-74v. 00:02:08-00:28:23, płyta CD z nagraniem – k. 76 w zw. z zeznaniami powoda – k. 146-146v. 00:01:29-00:14:20 – płyta CD z nagraniem – k. 147, zeznania R. J. – k. 75-75v. 00:30:15-00:49:05, płyta CD z nagraniem –
k. 76)

Poczynione ustalenia faktyczne Sąd oparł na kserokopiach dokumentów załączonych do akt sprawy jak również dokumentacja zgromadzonej w aktach szkody 254/12/33/18, których prawdziwość nie została zakwestionowana przez strony, jak również na podstawie załączonych akt II W 1746/12 a także w oparciu o opinię biegłego za zakresu ortopedii. Sąd dał wiarę załączonym do akt sprawy dokumentom, gdyż ich prawdziwość i wiarygodność
w świetle wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Opinie biegłego sądowego M. S. (2) Sąd uznał za rzetelną, sporządzoną zgodnie z wymogami specjalistycznej wiedzy, zawierającą pełne i fachowe wyjaśnienia kwestii wymagających wiadomości specjalnych. Biegły wydał opinię po zapoznaniu się z aktami sprawy i po przeprowadzeniu badania powoda. Wnioski przedstawione w sporządzonej opinii, zostały oparte na powyżej wskazanym materiale dowodowym, jak również poparte doświadczeniem własnym biegłego. Biorąc pod uwagę jej podstawy teoretyczne, sposób motywowania oraz stopień stanowczości wyrażonych w nich wniosków Sąd uznał sporządzoną opinię za w pełni miarodajną i wyczerpującą. Strony nie kwestionowały opinii i nie zgłaszały wniosku o powołanie dowodu z opinii innego biegłego. Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy był zatem wystarczający do oceny zasadności roszczeń dochodzonych w niniejszej sprawie przez powoda.

Sąd uznał za wiarygodne w całości zeznania powoda, który był przesłuchiwany na okoliczność zakresu obrażeń doznanych przez powoda w wypadku, przebiegu procesu leczenia i rehabilitacji oraz następstw wypadku w życiu powoda
i aktualnego stanu zdrowia Powód przedstawił szczegółową relację dotyczącą przebiegu procesu leczenia, zmian jakie wypadek i jego skutki wywarły na jej życie prywatne
i zawodowe. Sąd nie miał podstaw do kwestionowania zeznań powódki, gdyż zostały one potwierdzone w pozostałym materiale dowodowym, w tym w szczególności w zeznaniach świadka R. J. (2).

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w przeważającej części.

Warunki odpowiedzialności pozwanego określają w przedmiotowej sprawie przepisy kodeksu cywilnego dotyczące umowy ubezpieczenia – art. 805 § 1 i § 2 pkt 1 k.c., art. 821 k.c. i art. 822 k.c. oraz regulujące odpowiedzialność cywilną posiadacza i kierowcy z tytułu czynów niedozwolonych – art. 436 § 2 k.c., a nadto ustawa z dnia 22 maja 2003 roku
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (t.j. Dz. U. 2016/2060) – art. 19 ust. 1, art. 34
ust. 1.Pozwany nie kwestionował zasady swej odpowiedzialności za sprawcę zdarzenia.

Stosownie do art. 444 § 1 zd. 1 k.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty.
W myśl art. 445 § 1 k.c., w wypadkach przewidzianych w artykule poprzedzającym sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego
za doznaną krzywdę.

W orzecznictwie ukształtowana została zasada, zgodnie z którą funkcja kompensacyjna powinna mieć najistotniejsze znaczenie dla ustalenia wysokości zadośćuczynienia. Uzupełnieniem jak i ograniczeniem tej zasady był pogląd, że wysokość zadośćuczynienia powinna być utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (zob. np. orzeczenie SN
z dnia 24 czerwca 1965 roku, sygn. akt I PR 203/65, OSP 1966/4/92). Jego konsekwencją
– na co wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku,
sygn. akt I CK 131/03, opublikowanego w OSNC 2005/2/40 – była utrzymująca się tendencja do zasądzania skromnych sum tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę. W ostatnich latach Sąd Najwyższy, w dążeniu do przełamania tej tendencji, wielokrotnie podkreślał, że
ze względu na kompensacyjny charakter zadośćuczynienia o jego rozmiarze powinien decydować w zasadzie rozmiar doznanej krzywdy, tj. stopień cierpień fizycznych
i psychicznych, ich rodzaj, intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, konsekwencje uszczerbku na zdrowiu w dziedzinie życia osobistego i społecznego, wiek poszkodowanego, rodzaj wykonywanej pracy i inne podobne okoliczności danej sprawy (wyrok SN z dnia 17 września 2010 roku, sygn. akt II CSK 94/10, OSNC 2011/4/44, wyrok SN z dnia 30 stycznia 2004 roku, sygn. akt I CK 131/03, OSNC 2005/2/40, wyrok SA
w Gdańsku z dnia 31 grudnia 2010 roku, sygn. akt III APa 21/10, LEX nr 784244, wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 roku, sygn. akt III CSK 62/09, wyrok SN z dnia 19 stycznia 2012 roku, sygn. akt IV CSK 221/11, LEX nr 1119550).

W aktualnej linii orzeczniczej podkreśla się, iż zadośćuczynienie ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i tym samym jego wysokość musi przedstawiać pewną ekonomicznie odczuwalną wartość (wyrok SA w Katowicach z dnia 21 listopada 2007 roku, sygn. akt I ACa 617/07, LEX nr 795203, wyrok SA w Łodzi z dnia 7 września 2012 roku, sygn. akt I ACa 640/12, LEX nr 1220559).

Zwraca się również uwagę na konieczność rozważenia wszystkich okoliczności istotnych dla określenia rozmiaru doznanej krzywdy takich jak: wiek poszkodowanego, stopień cierpień fizycznych i psychicznych, ich intensywność i czas trwania, nieodwracalność następstw uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia (kalectwo, oszpecenie), rodzaj wykonywanej pracy, szanse na przyszłość, poczucie nieprzydatności społecznej, bezradność życiowa oraz inne czynniki podobnej natury, które to okoliczności muszą być rozważane indywidualnie w związku z konkretną osoba pokrzywdzonego i sytuacją życiową, w jakiej się znalazł (zob. wyrok SN z dnia 9 listopada 2007 roku, sygn. akt V CSK 245/2007, OSNC - ZD 2008/4/ 95, wyrok SN z dnia 26 listopada 2009 roku, sygn. akt III CSK 62/09, LEX
nr 738354, wyrok SN z dnia 13 grudnia 2007 roku, sygn. akt I CSK 384/07, LEX nr 351187).

Jak wynika z powyższego, zadośćuczynienie pełni funkcję kompensacyjną, przyznana bowiem suma pieniężna ma stanowić przybliżony ekwiwalent poniesionej szkody niemajątkowej. Powinna ona wynagrodzić doznane cierpienia fizyczne i psychiczne,
aby w ten sposób przynajmniej częściowo została przywrócona równowaga zachwiana
na skutek doznanego uszczerbku. Jego wysokość winna być zatem ustalona w odniesieniu
do osoby pokrzywdzonego i całokształtu okoliczności konkretnej sprawy.

W niniejszej sprawie powód dochodziła zadośćuczynienia od ubezpieczyciela posiadacza pojazdu marki R. (...) o numerze rej. (...), który był sprawcą wypadku drogowego z dnia 17 czerwca 2012 roku.

Bezspornym pozostawał fakt zaistnienia opisanego wyżej wypadku komunikacyjnego, jak również to, że obowiązek naprawienia powstałej w wyniku tego wypadku szkody majątkowej spoczywa na pozwanym. Pozwany zresztą nie kwestionował podstawy swojej odpowiedzialności w toku niniejszego postępowania, a jedynie twierdził, iż na obecny stan zdrowia powoda mają wpływ także schorzenia i urazy występujące przed wypadkiem. Wskazywał, że skoro powód nie otrzymał zwolnienie lekarskiego na dalszy okres to nie ma podstaw do uznania, że jest osobą niesamodzielną w czynnościach życiowych.

Orzekając o zadośćuczynieniu Sąd miał na względzie cierpienia powoda związane
z doznanymi w wyniku wypadku poważnymi obrażeniami ciała. Rozmiar tych cierpień był
w ocenie Sądu znaczny, powód musiał przejść dwa zabiegi operacyjne. Po każdym
z zabiegów jego sprawność była znacznie ograniczona, bowiem musiał nosić opatrunek gipsowy. Jednocześnie każdy z zabiegów wiązał się z określonymi dolegliwościami bólowymi. Wypadek miał wpływ także na kondycję fizyczną powoda. Po wypadku przestał uprawiać sport, a co najważniejsze musiał zrezygnować również ze swoich planów zawodowych. Jednocześnie z uwagi na mniejszą sprawność prawej ręki zrezygnował z dotychczas wykonywanej pracy kierowcy samochodów ciężarowych.

Należy również zauważyć, że powód nadal odczuwa skutki zdarzenia z dnia 17 czerwca 2012 roku. Uskarża się na dolegliwości bólowe przy zmianach pogody. Nadal przyjmuje leki przeciwbólowe. Nie może dźwigać cięższych przedmiotów.
To zaś oznacza, że po wypadku pogorszył się komfort życia powoda, występują u niego dolegliwości i ograniczenia, których nie miał przed wypadkiem. Nie bez znaczenia
w tym zakresie, w ocenie Sądu, jest również fakt, iż powód w wieku pełnej aktywności zawodowej , gdyż obecnie ma 42 lata.

Sąd miał także na względzie, że doznane urazy przez powoda skutkują u niego łącznie 12 % trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Stan zdrowia powoda jest utrwalony i nie należy oczekiwać istotnych zmian.

Jednocześnie należy wskazać, że okoliczność że powód leczył się przed wypadkiem
z powodu dolegliwości kręgosłupa i przebył operacje kręgosłupa nie miała dla oceny jego skutków na zdrowie powoda żadnego znaczenia i nie była brana pod uwagę przy ustaleniu odniesionego przez powoda uszczerbku na zdrowiu w wyniku zdarzenia z dnia 17 czerwca 2012 roku . Trudno bowiem powiązać dolegliwości powoda powstałe po wypadku z przebytą operacją kręgosłupa , bowiem dolegliwości , na które skarży się powód dotyczą kończyn .

Nie było również podstaw do przyjęcia jako słusznego twierdzenia pozwanego , że brak zwolnień lekarskich powoda świadczyłby o postępach terapii i przywróceniu powoda do zdrowia. Powód przyznał bowiem , że po zwolnieniach wrócił do pracy w charakterze kierowcy ciężarówek , jednak czuł uciążliwość w wykonywaniu tego zawodu ze względu na sprawność prawej kończyny oraz niemożność wykonywania czynności wymagających dźwigania . Natomiast skoro stan zdrowia powoda jest utrwalony to trudno przyjąć, że powód byłby w stanie pracować w zawodzie w którym jest wymagana pełna sprawność fizyczna obu rąk. Samo nieotrzymywanie zwolnień lekarskich nie świadczy jeszcze o samodzielności w czynnościach życiowych i w stanie faktycznym sprawy nie przemawia za obniżeniem wysokości zadośćuczynienia.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd, po wszechstronnym rozważeniu cierpień fizycznych i psychicznych powoda, trwałości poszczególnych skutków wypadku na zdrowie
i aktywność życiową oraz jego aktualny stan zdrowia, określił wysokość należnego powodowi zadośćuczynienia za doznaną w wyniku przedmiotowego wypadku krzywdę na kwotę 33.600 złotych. Mając na względzie, że w toku postępowania likwidacyjnego wypłacono powodowi kwotę 18.000 złotych, a powód żądał tytułem zadośćuczynienia kwoty 22.000 złotych roszczenie to należało uwzględnić do kwoty 15.600 złotych.

O odsetkach co do kwoty 15.600 złotych Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. mając na uwadze, że powód roszczenie o zadośćuczynienie w tym zakresie zgłosił w postępowaniu likwidacyjnym w dniu 27 lipca 2012 roku. Skoro pozwany pozostawał w opóźnieniu w realizacji roszczeń powoda to był on uprawniony do żądania odsetek od kwoty zadośćuczynienia od dnia następnego po upływie 30-dniowego terminu na wydanie decyzji tj. od dnia 27 sierpnia 2012 roku. Skoro powód żądał odsetek od dochodzonego roszczenia od dnia 31 sierpnia 2012 roku to roszczenie to należało uznać za zasadne.

Mając na uwadze, iż wyrok w niniejszej sprawie został wydany w dacie obowiązywania znowelizowanych przepisów w zakresie odsetek określonych w Kodeksie Cywilnym, niezbędnym było uwzględnienie przedmiotowych zmian w treści wyroku. Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 9 października 2015 roku o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015/1830) art. 481 k.c. otrzymał, począwszy od jego § 2, następujące brzmienie: Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była oznaczona, należą się odsetki ustawowe
za opóźnienie w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego
i 5,5 punktów procentowych. Jednakże gdy wierzytelność jest oprocentowana według stopy wyższej, wierzyciel może żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy. Nadto,
w dodanych § 2 ¹-2 ⁴ powołanego przepisu, wskazano, iż: maksymalna wysokość odsetek
za opóźnienie nie może w stosunku rocznym przekraczać dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie (odsetki maksymalne za opóźnienie) (§ 2 ¹); jeżeli wysokość odsetek za opóźnienie przekracza wysokość odsetek maksymalnych za opóźnienie, należą się odsetki maksymalne za opóźnienie (§ 2 ²); postanowienia umowne nie mogą wyłączać
ani ograniczać przepisów o odsetkach maksymalnych za opóźnienie, także w przypadku dokonania wyboru prawa obcego. W takim przypadku stosuje się przepisy ustawy (§ 2 ³); Minister Sprawiedliwości ogłasza, w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie
(§ 2 ⁴).

W dotychczasowym brzmieniu powołanego art. 481 k.c., wskazywano jedynie,
iż odsetki za opóźnienie, w przypadku, gdy ich wysokość nie była z góry oznaczona, równe są wysokości odsetek ustawowych. W przypadku natomiast, gdy wierzytelność była oprocentowana według stopy wyższej niż stopa ustawowa, wierzyciel mógł żądać odsetek za opóźnienie według tej wyższej stopy.

W myśl art. 56 powołanej ustawy nowelizującej do odsetek należnych za okres kończący się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie natomiast z art. 57 tejże ustawy, z wyjątkiem art. 50, art. 51 i art. 54, wchodzi ona w życie z dniem 1 stycznia 2016 roku.

Powyższe rozróżnienie odsetek zasądzonych w wyroku jest tym bardziej uzasadnione, iż do 31 grudnia 2015 roku Kodeks cywilny posługiwał się jednakowym pojęciem odsetek ustawowych na oznaczenie odsetek kapitałowych (art. 359 § 2 k.c.) i odsetek za opóźnienie (art. 481 § 1 i § 2 k.c.) oraz miały one jednakową wysokość, podczas gdy od 1 stycznia 2016 roku funkcjonują w tej ustawie dwa pojęcia, a mianowicie odsetek ustawowych i odsetek ustawowych za opóźnienie, a nadto drugie z nich są wyższe od pierwszych.

Mając na uwadze powyższe, koniecznym było zasądzenie odsetek od kwoty
15.600 złotych począwszy od dnia 31 sierpnia 2012 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku
(tj. dnia poprzedzającego wejście w życie przedmiotowej ustawy nowelizującej, w zakresie przepisów dotyczących odsetek określonych w kodeksie cywilnym) w wysokości odsetek ustawowych, określonych w art. 481 k.c. w brzmieniu sprzed 1 stycznia 2016 roku, które wynosiły 8 % rocznie, a od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, odsetek ustawowych za opóźnienie, o których mowa w art. 481 k.c. w aktualnym brzmieniu, które wynoszą obecnie
7 % w skali roku.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. stosując zasadę stosunkowego rozdzielenia kosztów procesu.

Powód zażądał w niniejszej sprawie łącznie kwoty 22.000 złotych. Wartość przedmiotu sporu wyniosła zatem 22.000 złotych, z której to kwoty Sąd zasądził na rzecz powódki kwotę 15.600 złotych. Powód wygrał zatem sprawę w 71 %.
(15.600 zł/22.000 zł x 100 % = 70,9 %).

Powód poniósł w sprawie koszty procesu w wysokości 3.851 złotych, na które składały się koszty zastępstwa procesowego przez pełnomocnika profesjonalnego będącego radcą prawnym w wysokości 2.400 złotych, opłata sądowa w wysokości 1.100 złotych (k. 40), kwota 51 złotych tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw (k. 13-14) oraz zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego w wysokości 300 złotych (k. 80). Z kolei pozwany poniósł koszty procesu w wysokości 2.485 złotych , na które składały się koszty zastępstwa procesowego przez pełnomocnika profesjonalnego będącego adwokatem w wysokości
2.400 złotych oraz kwota 85 złotych tytułem opłat skarbowych od pełnomocnictw
(k. 52, 64, 69, 73, . 90)

W konsekwencji na rzecz powoda od pozwanego należało zasądzić kwotę
1903,08 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, o czym Sąd orzekł w punkcie 2. orzeczenia.

Skarb Państwa – Sąd Rejonowy w Zgierzu poniósł w sprawie tymczasowo koszty
w wysokości 380,97 złotych tym koszty wynagrodzenia biegłych w wysokości 346,66 złotych (k. 136) oraz koszty wynagrodzenia za sporządzenie i nadesłanie dokumentacji lekarskiej powoda w wysokości 34,31 złotych ( k. 102). Sąd nakazał pobranie od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Zgierzu powyższej kwoty tytułem zwrotu wydatków tymczasowo poniesionych przez Skarb Państwa.