Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 kwietnia 2017 r.

Sąd Okręgowy w Olsztynie IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 11 kwietnia 2017 r. w Olsztynie

na rozprawie

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

o prawo do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy

na skutek odwołania S. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O.

- z dnia 29 lutego 2016 r. nr (...)

- z dnia 24 maja 2016 r. nr (...)

o d d a l a o d w o ł a n i a

/-/ SSO B. Kurowska

Sygn. akt: IV U 507/16

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w O. decyzją z dnia 29 lutego 2016 roku przyznał S. W. prawo do renty szkoleniowej na okres 6 miesięcy od 01.01.2016r. do 30.06.2016r.

Ponadto organ rentowy decyzją z dnia 24 maja 2016r. przeliczył wnioskodawcy okresową rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Od powyższych decyzji odwołanie złożył ubezpieczony wnosząc o przyznanie mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy. Zaskarżonym decyzjom zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia polegający na tym, że ZUS oparł zaskarżone orzeczenia na błędnej opinii komisji lekarskiej ZUS. Wnioskodawca wniósł o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych na okoliczność określenia faktycznego stanu zdrowia skarżącego. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że w dniu 17 lipca 2003r. uległ wypadkowi i doznał obrażeń w postaci złamania kompresyjnego kręgu L4, którego następstwem były 4 operacje kręgosłupa, choroba krążków międzykręgowych lędźwiowych i innych, uszkodzenie nerwów rdzeniowych, stan po heminalektomiiL4 prawostronnej, niestabilność L3-L5, obustronna rwa kulszowa które to schorzenia, mają charakter postępujący co przy uwzględnieniu jego wykształcenia oraz kwalifikacji zawodowych czyni z niego osobę całkowicie niezdolną do pracy.

W odpowiedzi na odwołania organ rentowy wniósł o ich oddalenie. Odnośnie decyzji z dnia 29.02.2016r. organ rentowy wskazał, że zarówno lekarz orzecznik jak i komisja lekarska ZUS uznali celowość przekwalifikowania zawodowego skarżącego, stwierdzając, że niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie pozostaje w związku z wypadkiem przy pracy. Z tych powodów organ rentowy na podstawie art. 60 ustęp 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS przyznał rentę szkoleniową w związku z wypadkiem przy pracy na okres 6 miesięcy tj. od 01.01.2016r. do 30.06.2016r.

W odpowiedzi na odwołanie od decyzji z dnia 24.05.2016r. organ rentowy w uzasadnieniu podniósł, że lekarz orzecznik orzeczeniem z dnia 25.04.2016r. uznał badanego za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 30.04.2019r., ustalając datę powstania niezdolności na 17.07.2003r. Również komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 16.05.2016r. uznała skarżącego za osobę częściowo niezdolną do pracy do 30.04.2019r. ustalając datę powstania niezdolności na 17.07.2003r.

Zarządzeniem z dnia 29.06.2016r. Sąd postanowił połączyć sprawy o numerach IV U 507/16 i IV U 981/16 oraz łącznie prowadził i rozpoznał je pod numerem IV U 507/16 (k.26 akt sprawy).

Sąd ustalił co następuje :

Decyzją z dnia 31.03.2005r. pozwany przyznał ubezpieczonemu od dnia 11.02.2005r. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy do dnia 31.03.2006r. Kolejnymi decyzjami organ rentowy przyznawał prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy na dalsze okresy, ostatnio decyzją z dnia 08.01.2015r. – do dnia 31.12.2015r.

( dowód: akta ZUS )

W dniu 03 grudnia 2015r. ubezpieczony ponownie złożył wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W postępowaniu orzeczniczym lekarz orzecznik w orzeczeniu z dnia 03.02.2016r. wskazał, że u badanego doszło do naruszenia funkcji narządu ruchu, narusza to sprawność organizmu w istotnym stopniu a stwierdzone naruszenie sprawności organizmu skutkuje ograniczeniem do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Ocenę tę podtrzymała komisja lekarska ZUS, wskazując za lekarzem orzecznikiem na celowość przekwalifikowania zawodowego.

Zaskarżoną w sprawie decyzją z dnia 29.02.2016r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy prawo do renty szkoleniowej, w związku z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS o celowości przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie, na okres 6 miesięcy od 01.01.2016r. do 30.06.2016r. Pismem z dnia 23.03.2016r. Urząd Pracy Powiatu (...) poinformował pozwanego o braku możliwości przekwalifikowania S. W. do innego zawodu. Z tych powodów organ rentowy decyzją z dnia 04.04.2016r. wstrzymał wypłatę renty szkoleniowej.

Po ponownym postępowaniu orzeczniczym zarówno lekarz orzecznik w orzeczeniu z dnia 25.04.2016r. jak i komisja lekarska ZUS, w orzeczeniu z dnia 16.05.2016r. uznali wnioskodawcę okresowo do 30.04.2019r. za częściowo niezdolnego do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z dnia 17.07.2003r.

(dowód: dokumentacja orzeczniczo-lekarska ZUS, akta rentowe ZUS )

Okolicznością istotną dla rozstrzygnięcia sprawy była ocena stanu zdrowia odwołującego, a w szczególności ustalenie czy skarżący jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy po dniu 31 grudnia 2015r.

Wymagało to wiadomości specjalnych. Celem wyjaśnienia stanu zdrowia wnioskodawcy i ustalenia podstawy faktycznej rozstrzygnięcia Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych: neurochirurga i neurologa – specjalistów z zakresu chorób, które zgłaszał skarżący oraz wskazanych w zaświadczeniach o jego stanie zdrowia.

Biegły neurochirurg w opinii z dnia 20.07.2016r., po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską, po zebraniu wywiadu i zbadaniu wnioskodawcy rozpoznał u badanego przebyte ( 2003r.) złamanie trzonu kręgu L4 bez deficytu neurologicznego, chorobę zwyrodnieniową odcinka L/S kręgosłupa stopnia zaawansowanego wymagającą leczenia operacyjnego, niestabilność kręgosłupa, stan po stabilizacji wielopoziomowej odcinka L3-S1 i uznał ubezpieczonego za osobę częściowo niezdolną do pracy okresowo do dnia 30.04.2019r. W uzasadnieniu biegły podniósł, że u badanego po przebytym urazie kręgosłupa w 2003r., doszło do znacznego ograniczenia funkcji podporowej i mechanicznej kręgosłupa z jednoczesnym występowaniem przewlekłego zespołu bólowego, co ogranicza w istotny sposób zdolność do wykonywania pracy u badanego szczególnie pracy fizycznej wymagającej pozycji wymuszonej i dźwigania

( dowód: opinia k.32-33 akt sprawy)

Również lekarz biegły neurolog w opinii z dnia 04.11.2016r., po zapoznaniu się z aktami sprawy, dokumentacją lekarską, po zebraniu wywiadu i zbadaniu wnioskodawcy uznał ubezpieczonego za osobę nadal po 31.12.2015r. częściowo niezdolną do pracy okresowo do 30.04.2019r. W uzasadnieniu swojego stanowiska biegły podniósł między innymi, że powodem niezdolności do pracy jest zespół bólowy ograniczający w chwili obecnej funkcje narządu ruchu. Biegły stwierdził objawy korzeniowe, ograniczenie ruchomości kręgosłupa, wzmożenie napięcia mięśni przykręgosłupowych. Biegły podkreślił, że obecnie powód nadal nie jest zdolny do pracy fizycznej, jednakże nie można uznać, że jest całkowicie niezdolny do pracy – czyli niezdolny do każdej pracy.

(dowód – opinia biegłego k. 46 akt sprawy)

W zastrzeżeniach do tych opinii skarżący wniósł o przeprowadzenie ponownego dowodu z opinii lekarzy sądowych, gdyż urazy, których skarżący doznał na skutek wypadku powodują u niego trwałą całkowitą niezdolność do pracy. W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że „ nie zgadza się z opinią biegłego lekarza sądowego ze względu na to, że opinia nie uwzględnia szeregu faktów i okoliczności wynikających wprost z wyników badań medycznych, które są niepodważalne, a które nie mogły zostać w sposób prawidłowy zweryfikowane przez biegłego , gdyż nie przeprowadził on szczegółowych badań i nie zapoznał się w sposób szczegółowy z dokumentacją medyczną skarżącego, co wyklucza możliwość poprawnego ustalenia uszczerbku na zdrowiu jakiego skarżący doznał na skutek wypadku”.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołania ubezpieczonego nie zasługują na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z 30 października 2002 roku o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2015, 1242 z póź. zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej.

Ustalenie stopnia owej niezdolności do pracy, zgodnie z dyspozycją art. 17 ust. 1 ustawy, dokonuje się na zasadach i w trybie określonym w ustawie z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz.U.2015.748 z póź. zm.) z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 30 października 2002 roku. Zgodnie zaś z treścią ustępu 4 cytowanego przepisu prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, przywraca się w razie ponownego powstania tej niezdolności bez względu na okres, jaki upłynął od ustania prawa do renty.

Zgodnie z przepisem art. 12 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu,

1.  całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy,

2.  częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji,

Decydujące znaczenie dla rozważenia zasadności złożonego odwołania miało ustalenie, czy skarżący jest osobą całkowicie niezdolną do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Zważywszy, iż do rozstrzygnięcia powyższej kwestii potrzebna jest wiedza specjalna, Sąd powołał biegłych sądowych z zakresu: neurochirurgii i neurologii. Sąd podzielił wnioski płynące z opinii biegłych lekarzy sądowych z których jednoznacznie wynika, że wnioskodawca jest osobą okresowo częściowo niezdolną do pracy, nie jest zaś osobą całkowicie niezdolną do pracy.

Zdaniem Sądu opinie biegłych lekarzy są jasne, logiczne, pełne i zasługują na uwzględnienie. Zostały sformułowane po przeanalizowaniu historii chorób wnioskodawcy znajdujących się w aktach sprawy i rentowych. Biegli sporządzający opinię, wbrew twierdzeniom skarżącego, dokonali starannego wszechstronnego rozpoznania, a wydane opinie w sposób wyczerpujący uzasadnili. Sąd dał w pełni wiarę zawartym w tych opiniach wnioskom są bowiem jasne, logiczne, przekonywujące i wzajemnie ze sobą korespondują. W ocenie Sądu, opinie te nie nasuwają wątpliwości co do swojej wiarygodności. Uwzględniają w pełni tezę dowodową Sądu i znajdują potwierdzenie w pozostałym zgromadzonym przez Sąd materiale dowodowym.

Zaznaczyć w tym miejscu należy, że sposób motywowania oraz stopień stanowczości wniosków wyrażonych w opinii biegłych jest jednym z podstawowych kryteriów oceny dokonywanej przez sąd, niezależnie od kryteriów zgodności z zasadami wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego oraz podstaw teoretycznych opinii (tak: postanowienie SN z dnia 27.11.2000 r. I CKN 1170/98 OSNC 2001 nr 4 poz. 84). Niewątpliwe w niniejszej sprawie opinie biegłych specjalistów są stanowcze i zdecydowane.

Tym samym odwołujący nie spełnia przesłanek koniecznych do przyznania mu prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy.

Sąd nie uwzględnił wniosku skarżącego o powołanie nowego zespołu biegłych. Sąd nie jest zobowiązany do uwzględniania kolejnych wniosków dowodowych stron i może je pominąć od momentu dostatecznego wyjaśnienia spornych okoliczności sprawy. Zarzuty do opinii biegłych zgłoszone przez odwołującego sprowadzają się do odmiennej subiektywnej oceny stanu jego schorzeń. Co istotne skarżący mimo wskazania na pominięcie przez biegłych „ szeregu faktów i okoliczności wynikających wprost z wyników badań medycznych „ nie wskazał żadnego takiego faktu czy okoliczności. Potrzeba powołania innego zespołu biegłych powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonych opinii. Okoliczność, że opinia biegłych nie zadawala jednej ze stron nie nakłada na Sąd powinności zasięgania kolejnej opinii (Wyrok Sądu najwyższego z dnia 16.08.2005 I UK 362/04 OSNAPIUS 2006, Nr 11-12, poz. 193 i wyrok Sądu najwyższego z dnia 04.08.1999 I PKN 20/99 OSNAPIUS 2000, Nr 22, poz. 807).

W tym stanie rzeczy Sąd w oparciu o art. 477 z indeksem 14 § 1 k.p.c. orzekł jak w wyroku.

SSO B. Kurowska