Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 24 lutego 2016 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. odmówił ubezpieczonemu P. R. przyznania prawa do renty socjalnej na dalszy okres od dnia 1 marca 2016 roku, albowiem orzeczeniem komisji lekarskiej z dnia 10 lutego 2016 roku nie ustalono istnienia całkowitej niezdolności do pracy (akta ZUS).

Odwołanie od decyzji złożył ubezpieczony, zaskarżając ją w całości. W uzasadnieniu zakwestionował treść orzeczeń lekarza orzecznika ZUS i komisji lekarskiej ZUS. Podkreślił, że od poprzednich badań jego stan zdrowia nie uległ poprawie, co – w jego ocenie – przesądza o dalszym istnieniu prawa do renty socjalnej. Wobec tego wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do renty socjalnej od dnia 1 marca 2016 roku, a więc od dnia wstrzymania jej wypłaty (k. 2 – 2 v. akt).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w treści zaskarżonej decyzji (k. 38 akt).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Ubezpieczony P. R. urodził się w dniu (...). Ukończył szkołę specjalną podstawową i zawodową, uzyskując zawód krawiec – szwacz.

Nie pracował w zawodzie.

Obecnie ubezpieczony jest zatrudniony w zakładzie pracy chronionej przy obsłudze myjni automatycznej przy użyciu pilota w pełnym wymiarze czasu pracy. Praca ta odbywa się w pozycji siedzącej. Osiąga przychody nie przekraczające dopuszczalnego dla przyznania renty socjalnej przychodu. okoliczności bezsporne/

Decyzją z dnia 2 października 2003 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu prawo do renty socjalnej do dnia 30 czerwca 2004 roku. W następnych latach renta ta była przedłużana na kolejne okresy.

Decyzją z dnia 19 marca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. przyznał ubezpieczonemu rentę socjalną od dnia 1 sierpnia 2013 roku do dnia 29 lutego 2016 roku.

W dniu 16 grudnia 2015 roku ubezpieczony wystąpił z wnioskiem o ponowne ustalenie prawa do renty socjalnej.

dowód: decyzja ZUS, k. 11 – 11 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 54 – 54 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 67 – 67 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 117 – 117 v. akt ZUS; decyzja ZUS, k. 18 – 19 v. akt ZUS; wniosek, k. 27 – 27 v. akt ZUS/

Ubezpieczony od dzieciństwa cierpi na dysplazję stawu biodrowego lewego. Był sześciokrotnie operowany. W 1986 roku wykonano u niego zabieg plastyki stawu biodrowego lewego. W 1987 roku był hospitalizowany z powodu nawrotowego zwichnięcia stawu biodrowego lewego. W 1990 roku u ubezpieczonego stwierdzono martwicę aseptyczną stawu biodrowego lewego. W 2009 roku był on hospitalizowany z powodu wysokiego zwichnięcia stawu biodrowego lewego w przebiegu dysplazji rozwojowej. Obecnie oczekuje na kolejny zabieg ortopedyczny – endoprotezoplastykę stawu biodrowego lewego.

Ubezpieczony zgłasza dolegliwości w postaci bólu biodra i kolana lewego. Utyka na kończynę dolną lewą, albowiem jest ona krótsza o około 6 – 7 cm od kończyny dolnej prawej. Stwierdzono u niego zaniki mięśniowe w obrębie uda i podudzia lewego. Zakres ruchomości w stawie biodrowym lewym – zgięcie 30 stopni, wyprost pełen, odwiedzenie, przywiedzenie i rotacja śladowa.

U ubezpieczonego rozpoznano zwichnięcie stawu biodrowego lewego z martwicą aseptyczną głowy kości udowej lewej znacznie upośledzającej wydolność statyczno – dynamiczną kończyny dolnej lewej.

Schorzenia te skutkują tym, że ubezpieczony jest nadal całkowicie niezdolny do pracy. W porównaniu z poprzednimi badaniami nie nastąpiła żadna poprawa w stanie jego zdrowia. Niezdolność ta ma charakter okresowy – do 2020 roku. Całkowita niezdolność do pracy pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem 18 roku życia. Praca może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji społecznej, przy czym przeciwwskazana jest praca fizyczna.

dowód: karta informacyjna leczenia szpitalnego, k. 14 – 21 akt; historia choroby, k. 25 – 26 akt; zaświadczenie o stanie zdrowia, k. 30 – 31 akt; historia choroby, k. 32 – 35 v. akt; opinia sądowo – lekarska, k. 48 – 49 akt; uzupełniająca opinia sądowo – lekarska, k. 67 – 69 akt; dokumentacja orzeczniczo – lekarska ZUS/

Poza powyższym schorzeniem u ubezpieczonego stwierdzono zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego oraz funkcjonowanie na poziomie upośledzenia umysłowego w stopniu lekkim.

dowód: dokumentacja lekarsko – orzecznicza ZUS/

Orzeczeniem Powiatowego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności w P. z dnia 11 czerwca 2015 roku ubezpieczony został uznany za osobę niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym do dnia 30 czerwca 2019 roku w związku z naruszoną sprawnością organizmu, która wymaga czasowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych właściwych dla każdego człowieka, zależnych od wieku, płci, czynników społecznych i kulturowych.

W orzeczeniu tym stwierdzono, że niepełnosprawność ta istnieje od urodzenia, zaś umiarkowany stopień niepełnosprawności – od dnia 10 kwietnia 2013 roku. Wskazano odpowiednie zatrudnienie w zakładzie pracy chronionej.

dowód: orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, k. 7 – 7 v. akt/

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 22 stycznia 2016 roku oraz orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 10 lutego 2016 roku stwierdzono, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

dowód: orzeczenie lekarza orzecznika ZUS, k. 4 – 4 v. akt, k. 32 – 32 v. akt ZUS; orzeczenie komisji lekarskiej ZUS, k. 6 – 6 v. akt; k. 33 – 33 v. akt ZUS/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o wskazane dokumenty załączone do akt sądowych, jak i znajdujące się w załączonych aktach organu rentowego, w tym w dokumentacji orzeczniczo – lekarskiej, którym przyznano walor wiarygodności. Nie wzbudziły one zastrzeżeń Sądu, a i strony w żaden sposób nie kwestionowały ich autentyczności oraz prawdziwości zawartych w nich informacji.

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił również w oparciu o dowód z opinii sądowo – lekarskiej z dnia 5 stycznia 2017 roku (k. 48 – 49 v. akt), jak również na podstawie uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej z dnia 25 lutego 2017 roku (k. 67 - 69 akt). Sąd za miarodajną uznał każdą z tych opinii, albowiem zostały one sporządzone przez biegłego z dziedziny ortopedii dr n. med. S. F., a więc przez podmiot profesjonalny, dysponujący konkretną wiedzą w zakresie dziedziny, którą reprezentuje, w sposób fachowy i zgodny z obowiązującym prawem, na podstawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego, a wnioski w nich wyrażone są spójne, logiczne i korespondują z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie.

Organ rentowy złożył zastrzeżenia do opinii głównej (k. 62 akt), kwestionując prawidłowość wniosków biegłego w zakresie całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy. Organ rentowy wskazał, iż ubezpieczony jest aktywny zawodowo, ma upośledzenie funkcji jednego stawu biodrowego, co wyklucza – jak podkreślił organ rentowy – przyjęcie całkowitej niezdolności do pracy. Zarzucił, iż nieprawidłowe jest bazowanie przez biegłego na poprzednich orzeczeniach biegłych wydanych w innych sprawach ubezpieczonego w zakresie stwierdzenia zmian w stanie zdrowia ubezpieczonego.

Zastrzeżenia organu rentowego zostały w sposób pełny wyjaśnione w uzupełniającej opinii biegłego z dnia 25 lutego 2017 roku (k. 67 – 69 akt). Biegły w pełnej rozciągłości podtrzymał treść opinii głównej.

Pomimo szczegółowego wyjaśnienia zastrzeżeń organu rentowego, zarzuty do opinii biegłego zostały podtrzymane przez organ rentowy w piśmie procesowym z dnia 22 marca 2017 roku (k. 83 akt).

W ocenie Sądu biegły wydał przedmiotową opinię na podstawie przeprowadzonych badań lekarskich oraz dokumentów zgromadzonych w aktach, w tym również biorąc pod uwagę rozpoznania zawarte we wcześniejszych opiniach w kwestii stanu niezdolności ubezpieczonego do pracy. Na ich podstawie poczynił samodzielnie wnioski w przedmiocie całkowitej niezdolności ubezpieczonego do pracy.

Zdaniem Sądu skoro wątpliwości organu rentowego podniesione w zgłoszonych zastrzeżeniach zostały wyjasnione w opinii uzupełniającej, ich dalsze podtrzymywanie należy traktować jako bezprzedmiotową już obecnie polemikę organu rentowego z prawidłowymi ustaleniami biegłego, prowadzącą jedynie do niepotrzebnego i generującego dalsze koszty wydłużania postępowania. Zdaniem Sądu, organ rentowy nie podniósł żadnych merytorycznych zarzutów w kwestii prawidłowości opinii sądowo – lekarskiej, które uzasadniałyby powołanie innego biegłego tej samej specjalności. Zadaniem Sądu nie zachodzi potrzeba obiektywizacji opinii w zakresie żądnym przez organ rentowy. W przekonaniu Sądu zarówno opinia główna, jak i opinia uzupełniająca były na tyle kategoryczne i przekonywujące, że w sposób dostateczny wyjaśniały zagadnienia wymagające wiadomości specjalnych.

Sąd Okręgowy podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym okoliczność, że opinia biegłych nie ma treści odpowiadającej stronie, zwłaszcza gdy w sprawie wypowiedziało się kilku kompetentnych pod względem fachowości biegłych, nie stanowi dostatecznego uzasadnienia dla przeprowadzenia dowodu z opinii dalszych biegłych. Jeżeli opinia biegłego jest tak kategoryczna i tak przekonywająca, że sąd określoną okoliczność uznaje za wyjaśnioną, to nie ma obowiązku dopuszczania dowodu z dalszej opinii biegłych. Potrzeba powołania innego biegłego, czy konieczności przeprowadzenia dodatkowych badań powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony (wyr. SN z dnia 30 maja 2007 r., IV CSK 41/07, Lex nr 346211). Dlatego też, Sąd – na podstawie art. 217 § 3 kpc – oddalił wniosek organu rentowego o powołanie innego biegłego z dziedziny ortopedii.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz poczynionych na jego podstawie ustaleń Sąd Okręgowy uznał, iż odwołanie od zaskarżonej decyzji jest zasadne i musi prowadzić do zmiany decyzji w kształcie przyjętym w sentencji wyroku.

Zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (tekst jedn.: Dz. U. z 2013, poz. 982) renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej całkowicie niezdolnej do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało:

1) przed ukończeniem 18 roku życia;

2) w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej – przed ukończeniem 25. roku życia;

3) w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury naukowej.

Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1, przysługuje renta socjalna stała – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała bądź renta socjalna okresowa – jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa.

Na kanwie cytowanego przepisu w orzecznictwie przyjmuje się, że renta socjalna jest świadczeniem mającym szczególny charakter. Analiza pozytywnych przesłanek nabycia prawa do tego świadczenia, wśród których brak jest przecież wymogu posiadania jakiegokolwiek stażu ubezpieczeniowego, wskazuje jednoznacznie, iż jest ono przyznawane osobom, które ze względu na stan zdrowia powodujący całkowitą niezdolność do pracy powstałą wskutek naruszenia sprawności organizmu powstałego przed wejściem na rynek pracy, nie miały możliwości ”wypracowania” stażu ubezpieczeniowego, który dawałby im podstawę do skutecznego ubiegania się przynajmniej o rentę z tytułu niezdolności do pracy. Renta socjalna stanowi więc świadczenie o charakterze zabezpieczającym, kompensującym brak możliwości uzyskania uprawnień do świadczeń z sytemu ubezpieczeń społecznych, a jej celem jest zapewnienie osobie spełniającej ustawowe warunki do przyznania tego świadczenia środków finansowych niezbędnych do życia (wyr. SN z dnia 8 kwietnia 2008 r., I UK 264/07, MPP 2008 nr 10, s.548, wyr. SN z dnia 2 lutego 2010 r., II UK 172/09, legalis).

Ustalenia całkowitej niezdolności do pracy i jej stopnia – w myśl art. 5 ustawy o rencie socjalnej – dokonuje się na zasadach i w trybie określonym w ustawie emerytalnej.

Rozróżnia się dwa stopnie niezdolności do pracy – całkowitą i częściową. Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 887) częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Z kolei całkowita niezdolność do pracy polega na utracie zdolności do wykonywania jakiejkolwiek pracy (art. 12 ust. 2 ustawy). Przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu.

Niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą bądź częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (wyrok SN z dnia 28 stycznia 2004 r., II UK 222/03, legalis nr 65041).

Dokonując analizy pojęcia „całkowita niezdolność do pracy” należy brać pod uwagę zarówno kryterium biologiczne (stan organizmu dotkniętego schorzeniami naruszającymi jego sprawność w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do jakiejkolwiek pracy), jak i ekonomiczne (całkowita utrata zdolności do zarobkowania wykonywaniem jakiejkolwiek pracy). Niezdolność do pracy jest kategorią prawną, zatem kwalifikacja danego stanu faktycznego ustalonego na podstawie opinii biegłych w zakresie wymagającym wiedzy medycznej należy do sądu, a nie do biegłych. Dla oceny i stopnia zaawansowania chorób, ich wpływu na stan czynnościowy organizmu uprawnione są osoby posiadające fachową wiedzę medyczną, a zatem okoliczności tych można dowodzić tylko przez dowód z opinii biegłych (wyr. SA w Gdańsku z dnia

17 października 2016 r., III AUa 628/15, legalis). Całkowita niezdolność do pracy – jako przesłanka prawa do renty socjalnej – musi być spowodowana naruszeniem sprawności organizmu, które powstało w okresach wymienionych w art. 4 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o rencie socjalnej (wyr. SN z dnia 14 maja 2009 r., I UK 346/08, OSNP 2011/1-2/18).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy stwierdzić trzeba, iż pomiędzy stronami wywiązał się spór w kwestii istnienia u ubezpieczonego całkowitej niezdolności do pracy, czego pochodną było ustalenie prawa do renty socjalnej na dalszy okres.

Organ rentowy w zaskarżonej decyzji uznał, iż ubezpieczony z uwagi na fakt, iż nie jest całkowicie niezdolny do pracy, nie ma legitymacji do ubiegania się o przyznanie renty socjalnej. Natomiast odwołujący zajął przeciwne stanowisko, wywodząc, iż od czasu ostatniego rozstrzygnięcia w przedmiocie renty socjalnej jego stan zdrowia nie uległ poprawie, a występujące u niego schorzenia nadal czynią go całkowicie niezdolnym do pracy. Dlatego też – w ocenie odwołującego – zasadnym jest przyznanie mu prawa do renty socjalnej na dalszy okres.

Sąd uznał, że ocena niezdolności ubezpieczonego do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, wymaga wiadomości specjalnych, dlatego też dopuścił na tę okoliczność dowód z opinii biegłego z dziedziny ortopedii, a następnie celem wszechstronnego wyjaśnienia okoliczności spornych, a tym samym zweryfikowania wątpliwości organu rentowego co do prawidłowości opinii – dowód z uzupełniającej opinii sądowo – lekarskiej. Z opinii sądowo – lekarskiej bezsprzecznie wynika, iż od urodzenia ubezpieczony zmaga się ze schorzeniem narządu ruchu. Aktualne badania przeprowadzone przez biegłego wykazały zwichnięcie stawu biodrowego lewego z martwicą aseptyczną głowy kości udowej lewej znacznie upośledzające wydolność statyczno – dynamiczną kończyny dolnej lewej. Rozpoznanie takie znajduje potwierdzenie w przedłożonej w sprawie dokumentacji medycznej ubezpieczonego. Schorzenie to – jak wynika z treści opinii sądowo – lekarskiej – powoduje całkowitą niezdolność to pracy, która ma charakter okresowy do 2020 roku. Co więcej, niezdolność ta pozostaje w związku z naruszeniem sprawności organizmu powstałym przed ukończeniem przez ubezpieczonego 18 roku życia. W konsekwencji biegły nie podzielił wniosków lekarza orzecznika ZUS, ani też komisji lekarskiej ZUS, albowiem przyjmując, że ubezpieczony nie jest całkowicie niezdolny do pracy, nie przedstawiono – jak zauważył biegły – na czym poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego miałaby polegać w porównaniu z poprzednimi badaniami (1.05.2004, 7.03.2014, 2.10.2014). Zdaniem biegłego, stan zdrowia ubezpieczonego z porównaniu z poprzednimi badaniami nie uległ istotnej poprawie, która pozwalałaby na zmianę orzeczenia w przedmiocie całkowitej niezdolności do pracy. Co więcej, w opinii uzupełniającej po ponownej analizie akt biegły kategorycznie stwierdził, że nie nastąpiła żadna poprawa w stanie zdrowia ubezpieczonego oraz że stan zdrowia badanego nie pozwala na uznanie, że ubezpieczony jest częściowo niezdolny do pracy czy też zdolny do pracy na ogólnym rynku pracy. Biegły stwierdził, że poprawę stanu zdrowia ubezpieczonego, a tym samym zmianę orzeczenia w przedmiocie niezdolności do pracy spowodować może jedynie zabieg operacyjny endoprotezoplastyki stawu biodrowego lewego. W jego ocenie aktualnie wykonywana praca na stanowisku pracownika obsługującego myjnię automatyczną może być traktowana wyłącznie jako forma rehabilitacji. Uzyskany stopień niepełnosprawności pozwala na pracę w warunkach chronionych i dostosowanie pracy do aktualnego upośledzenia narządu ruchu.

W ocenie Sądu opinia biegłego zawiera kompleksową i wyczerpującą ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego i uwzględniają wpływ rozpoznanego u niego schorzenia na zdolność do pracy, jednocześnie zawiera przekonywujące uzasadnienie w zakresie rozpoznanych schorzeń oraz przyczyn, dla których wnioskodawca powinien być uznany za całkowicie niezdolnego do pracy.

Zauważyć trzeba, iż ubezpieczony uczęszczał do specjalnej szkoły zawodowej, uzyskując kwalifikacje krawca – szwacza. Nigdy nie pracował w zawodzie. Natomiast z zasad wiedzy i doświadczenia życiowego jasno wynika, iż praca krawca czy też szwacza jest pracą fizyczną, wymagającą dużej sprawności, skupienia i wymuszonej pozycji ciała. Natomiast – zgodnie z wnioskami biegłego – stan zdrowia ubezpieczonego wyklucza wykonywanie pracy fizycznej, a więc również wykonywania wyuczonego zawodu. Wprawdzie ubezpieczony pracuje obecnie w zakładzie pracy chronionej na stanowisku operatora myjki automatycznej w pełnym wymiarze czasu pracy, aczkolwiek zdaniem Sądu, nie może to przesądzać – jak to wywodził organ rentowy – o braku całkowitej niezdolności do pracy. Taki argument nie przekonywuje Sądu, albowiem przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu. Natomiast praca ubezpieczonego w zakładzie pracy chronionej odbywa się na specjalnie przystosowanym do jego schorzeń stanowisku pracy. Możliwość uznania całkowitej niezdolności do pracy jest wykluczona przy zachowaniu choćby ograniczonej zdolności, ale tylko w tzw. normalnych warunkach (wyr. SN z dnia 19 marca 2014 r., I UK 434/13, legalis). Dlatego też, podejmowanie aktywności zawodowej w miejscu przystosowanym odpowiednio do stanu zdrowia ubezpieczonego w zakładzie pracy chronionej nie może – jak to przyjął organ rentowy – wykluczać istnienia całkowitej niezdolności do pracy.

W tym stanie rzeczy z przyczyn wskazanych i opisanych wyżej Sąd stanął na stanowisku, że odwołujący wykazał w postępowaniu przed Sądem, iż z uwagi na występujące u niego schorzenia ruchu jest on całkowicie niezdolny do pracy, a niezdolność ta powstała przed uzyskaniem 18 roku życia. Wobec tego zasadne jest roszczenie ubezpieczonego w przedmiocie przyznania mu renty socjalnej od dnia 1 marca 2016 roku, a więc od dnia wstrzymania prawa do renty socjalnej do dnia 31 grudnia 2020 roku, bowiem do tego czasu całkowita niezdolność do pracy ubezpieczonego będzie trwać zgodnie z wnioskami biegłego.

Mając na względzie powyższe, na podstawie art. 47714 § 2 kpc, należało orzec jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

Ponadto zgodnie z treścią art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS, przyznając odwołującemu prawo do świadczenia rentowego sąd zobowiązany jest do zamieszczenia z urzędu w sentencji wyroku rozstrzygnięcia w przedmiocie odpowiedzialności organu rentowego odnośnie do nieustalenia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. W ocenie Sądu, w przedmiotowej sprawie istniały podstawy do obciążenia organu rentownego odpowiedzialnością za nieprzyznanie odwołującemu prawa do renty socjalnej, albowiem na etapie postępowania rentowego pozwany organ rentowy dysponował niezbędną dokumentacją medyczną, która pozwalała na poczynienie prawidłowych wniosków w przedmiocie całkowitej niezdolności do pracy ubezpieczonego. Natomiast o winie organu rentowego rodzącej odpowiedzialność za nieustalenie prawa do świadczenia można mówić, gdy już w oparciu o dostępne organowi rentowemu dokumenty można było jednoznacznie rozstrzygnąć o przysługiwaniu zawnioskowanego świadczenia. Taka sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie. Z tego względu Sąd stwierdził, że organ rentowy ponosi odpowiedzialność za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Mając powyższe na uwadze, zgodnie z przepisem art. 118 ust. 1a ustawy o emeryturach i rentach z FUS a contrario, należało orzec jak w punkcie 2 sentencji wyroku.

SSO Elżbieta Pietrzak