Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 30 maja 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

STAN CAR-S S. & W. Sp.j. w Wyrach

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda STAN CAR-S S. & W. Sp.j. w Wyrach kwotę 14 760,00 zł (czternaście tysięcy siedemset sześćdziesiąt złotych) z odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 355,00 zł (cztery tysiące trzysta pięćdziesiąt pięć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1312/16/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 28 października 2016 roku (data prezentaty Sądu) powódka Stan (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. kwoty 14 760,00 zł ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 20 października 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 4 grudnia 2015 r., za które odpowiedzialność ponosi pozwana, uległ uszkodzeniu samochód marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) stanowiący własność poszkodowanego M. M.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. W związku z zaistniałym wypadkiem w dniu 5 grudnia 2015 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 5 grudnia 2015 r. do dnia 7 marca 2016 r. (94 dni). Z tytułu najmu samochodu zastępczego, została wystawiona faktura VAT nr (...) na kwotę 17 343,00 zł brutto (94 dni x 150,00 zł netto). W odpowiedzi na zgłoszone roszczenie, pozwana w dniu 29 kwietnia 2016 r. wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 2 520,00 zł brutto, z uwagi na korektę czasu najmu samochodu zastępczego do 14 dni oraz redukcję dobowej stawki najmu do 180,00 zł brutto. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej. Po analizie odwołania pozwana jedynie zaakceptowała dobową stawkę w pełnej wysokości, przyznając tym samym dopłatę do odszkodowanie w wysokości 63,00 zł. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty brakujące kwoty odszkodowana , pozwana nie znalazła podstaw do zmiany stanowiska. Powódka ponadto wskazała, że poszkodowany przelał na jego rzecz wierzytelność przysługującą mu wobec pozwanej na podstawie umowy cesji wierzytelności z dnia 4 kwietnia 2016 r.

W dniu 3 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 3051/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów postępowania.

Pozwana nie kwestionowała swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia, do którego doszło w dniu 4.12.2015 r. Pozwana wyjaśniła, że przyznała odszkodowanie w wysokości 2 583.00 zł, tytułem najmu samochodu zastępczego od poszkodowanego uznając za zasadny okres 14 dni najmu. Zdaniem pozwanej na zasadny okres najmu składał się czas od zgłoszenia szkody do dnia poinformowania o wysokości przyznanego odszkodowania (7 dni) oraz dodatkowy czas na zagospodarowanie pojazdu w wyniku szkody całkowitej – 7 dni. Pozwana podniosła, że powódka nie wykazała, by poszkodowany podjął jakiekolwiek działania w celu zagospodarowania wraku czy kupna nowego pojazdu. Pozwana podniosła, że do dnia co najmniej 12 lipca 2016 r. poszkodowany nie zakupił nowego pojazdu. Wobec powyższego zdaniem pozwanej konieczność wynajmu do dnia wypłaty odszkodowania należy uznać za całkowicie bezzasadny. Zdaniem pozwanej w przedmiotowym przypadku zachodzi więc nieuzasadnione przedłużenie okres wynajmu pojazdu zastępczego, co należy rozpatrywać jako działanie sprzeczne z obowiązkiem minimalizacji skutków szkodowych oraz nie stanowiące normalnego następstwa szkody. Pozwana wobec powyższego zakwestionowała zasadność roszczenia strony powodowej ponad przyznaną kwotą. Pozwana nadto zakwestionowała przyjętą przez powódkę stawkę za dobę najmu pojazdu zastępczego wskazując, że odbiega ona od norm rynkowych w odniesieniu do stawek przyjmowanych przy najmie długoterminowy. Pozwana wskazała również, że poszkodowany w oświadczeniu nie wykazał przyczyn, dla których potrzebował samochodu. Ponadto, wobec braku podstaw do żądania roszczenia głównego, brak jest także podstaw do żądania odsetek.

Sąd ustalił, co następuję:

W dniu 4 grudnia 2015 roku samochód osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność M. M. uległ uszkodzeniu w wyniku kolizji drogowej. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Po przeprowadzeniu przez pozwaną postępowania likwidacyjnego uznała ona co do zasady swoją odpowiedzialność za szkodę i zakwalifikowała szkodę jako całkowitą. W związku z zaistniałym wypadkiem w dniu 5 grudnia 2015 r. poszkodowany zawarł z powódką umowę najmu pojazdu zastępczego marki S. (...). Pojazd zastępczy był mu niezbędny m. in. do dojazdów do szkoły, praktyk, zakupów. Pojazd ten był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 5 grudnia 2015 r. do dnia 7 marca 2016 r. (94 dni). Z tytułu najmu samochodu zastępczego, została wystawiona faktura VAT nr (...) na kwotę 17 343,00 zł brutto (94 dni x 150,00 zł netto). Powódka zwróciła się do pozwanej o zapłatę kwoty wynikającej z wystawionej faktury VAT za najem pojazdu zastępczego. W odpowiedzi na zgłoszone roszczenie, pozwana w dniu 29 kwietnia 2016 r. wydała decyzję o wypłacie odszkodowania w wysokości 2 520,00 zł brutto, z uwagi na korektę czasu najmu samochodu zastępczego do 14 dni oraz redukcję dobowej stawki najmu do 180,00 zł brutto. Powódka odwołała się od decyzji pozwanej. Po analizie odwołania pozwana zaakceptował dobową stawkę w pełnej wysokości, przyznając tym samym dopłatę do odszkodowania w wysokości 63,00 zł. Powódka wezwała pozwaną do zapłaty brakującej kwoty odszkodowana, pozwana nie znalazła podstaw do zmiany stanowiska. W dniu 4 kwietnia 2016 r. na podstawie umowy cesji wierzytelności poszkodowany M. M. przelał na rzecz powódki wierzytelność (w postaci czynszu za wynajęcie pojazdu zastępczego) przysługującą mu wobec pozwanej. Pozwana o cesji wierzytelności została powiadomiona.

Dowód: akta szkody na nośniku CD (k.83), pismo z dnia 19.10.2016r. (k.17-18), informacja o cesji wierzytelności z wezwaniem do zapłaty (k.19), umowa najmu pojazdu zastępczego (k.21-27), oświadczenie najemcy (k.28), oświadczenie (k.29), faktura (k.30), umowa przelewu (31-33), informacja o cesji (k.34), pismo (k.35), odwołanie (k.36-39), pismo pozwanej (k.40,49), email (k.41), monit (k.50), kosztorys (k.51-53), informacja o wysokości szkody (k.54), wyliczenie szkody (k.55-58),

Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego w związku ze zdarzeniem z dnia 4 grudnia 2015 roku, w którym uszkodzeniu uległ samochód osobowy marki V. (...) o numerze rejestracyjnym (...) wyniósł 94 dni. Pozwana w dniu 4 marca 2016 r. (piątek) wypłaciła poszkodowanemu odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej. Poszkodowany zdał samochód zastępczy w dniu 7 marca 2016 r. (poniedziałek – najbliższy dzień pracujący).

Dowód: email (k.41), monit (k.50), zeznania strony powodowej reprezentowanej przez A. W. (k.117-117v), umowa najmu pojazdu zastępczego (k.21-27), oświadczenie najemcy (k.28), oświadczenie (k.29), faktura (k.30), pismo (k.35), odwołanie (k.36-39), pismo pozwanej (k.40,49),

Dobowa stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego S. (...) (odpowiadająca klasie pojazdowi uszkodzonemu) tj. 150,00 zł netto przyjęta przez powódkę nie odbiegała od stawek obowiązujących na rynku lokalnym.

Dowód: cennik (k. 49-48, 74-82, 100-113), zeznania strony powodowej reprezentowanej przez A. W. (k.117- 117v)

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd uwzględnił również zeznania strony powodowej w osobie A. W., w ocenie Sądu zeznania ww. strony należało dać wiarę, jako że generalnie w sposób spójny przedstawiały one okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, które znalazły swój wyraz w wyżej ustalonym stanie faktycznym.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez Stan (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach przeciwko (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Podstawą prawną roszczenia powódki jest art. 509 k.c. zgodnie z którym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania.

Odpowiedzialność odszkodowawcza pozwanego znajduje podstawę w przepisach ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz.U. 2003 r. Nr 124, poz. 1152 ze zm.) oraz normach art. 415 k.c., 436 § 2 k.c. i art. 822 k.c. Przy czym przepis art. 19 przywołanej ustawy o ubezpieczeniach, analogicznie do treści art. 822§ 4 k.c. przyznaje poszkodowanemu roszczenie bezpośrednio od ubezpieczyciela odpowiadającego z tytułu umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej sprawcy.

Stosownie do treści art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, a naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazał się uzasadniony okres wynajmu pojazdu zastępczego przez poszkodowanego oraz stawka za dobę najmu pojazdu zastępczego.

Sąd po analizie całego materiału dowodowego doszedł do przekonania, że żądanie pozwu w całości zasługuje na uwzględnienie. Pozwana wniosła o oddalenie powództwa kwestionując okres wynajmu pojazdu zastępczego. W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11). Mając na uwadze powyższe Sąd nie mógł zgodzić się z pozwaną odnośnie kwestionowana okresu najmowanego samochodu zastępczego przez poszkodowanego, tj. powyżej 14 dni. Dla Sądu oczywistym jest, że samo wydanie decyzji o rozliczeniu szkody jako całkowitej, będącej notabene jedynie oświadczeniem wiedzy nie stanowi czynności, które skutkują naprawą szkody. Zatem biorąc pod uwagę powyższe, oczywistym jest fakt, że pozwana zobowiązana jest do refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego przy szkodzie całkowitej za okres czasu, który kończy się wraz ze spełnieniem świadczenia odszkodowawczego za szkodę w pojeździe, a to do momentu w którym może zakupić porównywalny pojazd (a zatem w praktyce do dnia wypłaty odszkodowania + 7 dni na zakup pojazdu). W niniejszej sprawie wypłata odszkodowania nastąpiła w dnia 4 marca 2016 r. (piątek) i dopiero w tej dacie poszkodowany dysponował środkami pieniężnymi na zakup nowego pojazdu. Poszkodowany zdał pojazd zastępczy w dniu 7 marca 2016 r., a wiec wynajmował pojazd do 7 dni po dniu, w którym pozwana wypłaciła odszkodowanie z tytułu szkody całkowitej.

Trudno również oczekiwać od poszkodowanego, aby posiadał on w zapasie środki finansowe umożliwiające mu zakup nowego pojazdu. Należy także podkreślić, iż w trakcie trwania wynajmu pojazdu zastępczego powódka kilkukrotnie przesyłała pozwanej monity o wypłatę odszkodowania. W ocenie Sądu zatem nic nie stało na przeszkodzie, by pozwana szybciej przyjęła odpowiedzialność za szkodę i szybciej wypłaciła odszkodowanie, tym bardziej, że posiadała wszystkie wystarczające dokumenty, które umożliwiały jej podjęcie stosownej decyzji.

W ocenie Sądu nie zasadnym jest również argumentacja pozwanej, tj. iż koszt najmu pojazdu zastępczego był wyższy od wartości pojazdu sprzed szkody. Należy wskazać, że poszkodowany nie mógł z góry przewidzieć okresu najmu pojazdu zastępczego oraz sposobu i długości likwidacji szkody przez samą pozwaną. Zdaniem Sądu jak już wyżej wskazano gdyby pozwana szybciej przeprowadziła postępowanie likwidacyjne, okres najmu byłby krótszy, a tym samym wysokość szkody byłaby mniejsza.

Wobec powyższego uzasadnionym był najem pojazdu przez okres 94 dni. Zatem zarzut pozwanej w tym zakresie w żaden sposób nie mógł się ostać.

Nie sposób również zgodzić się z twierdzeniem pozwanej jakoby stawka w wysokości 150,00 zł netto za najem pojazdu należącego do klasy C (wskazana przez powódkę w fakturze VAT) była zawyżona.

W ocenie Sąd dla wykazania wysokości stawek wynajmu pojazdów zastępczych funkcjonujących na rynku wystarczający jest bowiem fakt istnienia takich ofert, a skoro takowe funkcjonują na rynku, to oznacza, że potencjalni nabywcy są skłonni uiszczać ceny w takiej wysokości za najem pojazdu.

Zastosowana przez powódkę stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego była bez wątpienia stawką rynkową i nie odbiegała od pozostałych, a już na pewno nie była stawką najwyższą. Poszkodowany nie był również obarczany żadną kaucją/depozytem za najem, ani też opłatą za ponad normatywny przebieg. Jest to ważne z punktu widzenia oceny oferty.

Należ również wskazać, ze pozwana mogła również zaproponować poszkodowanemu wynajęcie pojazdu zastępczego lub też zasugerować źródła wynajmu pojazdu zastępczego oceniane przez siebie jako korzystne co do jakości i ceny tej usługi. Pozwana natomiast przyjęła postawę bierną i nie podjęła żadnych działań w tym zakresie.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 150,00 zł netto za najem pojazdu klasy C była w powyższej sprawie nieuzasadniona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek średnich stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie C na rynku lokalnym (woj. (...)).

Podkreślić należy, iż poszkodowany ma wprawdzie obowiązek współdziałania z dłużnikiem przy wykonywaniu zobowiązania oraz minimalizacji szkody. Jednakże po pierwsze zasada ta winna być stosowana wyłącznie uzupełniająco, gdy wybrana wypożyczalnia stosuje rażąco wygórowane stawki. Po drugie pamiętać także należy, że wypadek komunikacyjny jest zdarzeniem niespodziewanym, dlatego też nie można wymagać od poszkodowanego, aby ten każdorazowo poszukiwał na rynku lokalnym najtańszych ofert. Poszkodowany w wypadku komunikacyjnym ma prawo skorzystać z oferty ocenionej przez niego jako odpowiedniej. Tylko w wypadku wykazania przez zakład ubezpieczeń nielojalnego postępowania naruszającego obowiązujące wierzyciela (poszkodowanego) wymogi współpracy z dłużnikiem (zakładem ubezpieczeń) przy wykonaniu zobowiązania, można wierzycielowi postawić zarzut powiększania rozmiarów szkody przez wybranie oferty wyższej niż średnia (patrz wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25.04.2002 r., I CKN 1466/99). Natomiast przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wskazuje, że nie można postawić poszkodowanemu takiego zarzutu, tj. aby zastosowana przez powoda dla poszkodowanego dobowa stawka czynszu najmu pojazdu zastępczego, była rażąco wygórowana. O tego rodzaju stawce – rażąco wygórowanej – można mówić, gdy różnica pomiędzy porównywanymi stawkami dla każdego jest oczywiście duża i znaczna, oceniana stawka znacząco przekracza czy też odbiega od najwyższej z porównywanych stawek. Tymczasem analiza materiału dowodowego w sprawie (cenniki) prowadzi do wniosku, że tego rodzaju sytuacja nie ma miejsca w przedmiotowej sprawie. Z tych też przyczyn zasadne są stawki przyjętej przez powódkę w fakturze VAT.

Zatem mając powyższe na uwadze Sąd przyjął, że uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego wyniósł 94 dni, przy stawce 150,00 zł netto + 23% VAT za dobę najmu pojazdu zastępczego. Tym samym należne powódce odszkodowanie z tyt. zwrotu kosztów najmu pojazdu zastępczego wyniosło 17 343,00 zł brutto. Mając jednakże na uwadze, że pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu kwotę 2 520,00 zł brutto pozostałe należne powódce odszkodowanie wynosi 14 760,00 zł brutto.

Kwota ta podlegała więc zasądzeniu na podstawie art. 822 § 1 k.c. , 361 § 1 k.c. w zw. z art. 509 § 1 k.c. o czym Sąd orzekł w pkt 1 wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art . 481 § 1 k.p.c. w zw. z art . 14 ust . 1 i 2 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2003 roku, Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.).

Zgodnie z art. 14. 1. Zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie.

Zgodnie natomiast z art. 14.2. w przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego. W terminie, o którym mowa w ust. 1, zakład ubezpieczeń zawiadamia na piśmie uprawnionego o przyczynach niemożności zaspokojenia jego roszczeń w całości lub w części, jak również o przypuszczalnym terminie zajęcia ostatecznego stanowiska względem roszczeń uprawnionego, a także wypłaca bezsporną część odszkodowania.

Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 20 października 2016 roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 738,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 3 600,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z dnia 12 października 2016 r.), co daje łączną kwotę 4 355,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk