Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 lipca 2015 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 21 kwietnia 2015 r. odmówił B. W. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy wskazał, że decyzja została wydana w oparciu o orzeczenie komisji lekarskiej ZUS z dnia 19 czerwca 2015 r., która orzekła, że B. W. nie jest niezdolna do pracy.

(decyzja – k. 27 akt ZUS)

Odwołanie od powyższej decyzji złożyła B. W. wnosząc o jej zmianę poprzez przyznanie jej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wnioskodawczyni wskazała, że orzeczenie komisji lekarskiej pozostaje w sprzeczności z stanem jej zdrowia. Skarżąca nie zgadza się z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS i w jej ocenie koniecznym jest wydanie opinii przez biegłych lekarzy sądowych. Wniosła o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

(odwołanie - k.2- 7)

W odpowiedzi na odwołanie pełnomocnik organu rentowego wniósł o jego oddalenie, podnosząc tożsame argumenty, co w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie - k. 19)

W piśmie z dnia 18 kwietnia 2017 r ubezpieczona wniosła o wyłączenie biegłego L. P., wskazując, że w treści opinii zawarł stwierdzenie w nieodpowiedniej formie, w postaci, w jej ocenie pouczeń i odesłania do literatury medycznej.

(pismo – k. 138)

Postanowieniem z dnia 19 kwietnia 2017 r Sąd Okręgowy oddalił wniosek ubezpieczonej o wyłączenie biegłego sądowego L. P..

(postanowienie – k. 140)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczona B. W. urodziła się (...) Posiada wykształcenie średnie techniczne o kierunku spożywczym, następnie przez 30 lat pracowała jako księgowa.

(okoliczności bezsporne)

W dniu 21 kwietnia 2015 roku ubezpieczona złożyła wniosek o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(wniosek – k. 1 – 7 akt ZUS)

Lekarz orzecznik ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania i dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznał u ubezpieczonej: epizod depresji łagodnej / umiarkowany. Wnioskodawczyni została uznana za osobę w dobrym kontakcie, płytko obniżonym napędzie i nastroju bez psychozy, w trakcie leczenia farmakologicznego, przy współistniejącym zespole bólowym szyjnym, bez objawów korzeniowych i ubytkowych, kontrolowanym farmakologicznie nadciśnieniu tętniczym, niedosłuchem ucha lewego. Orzeczeniem z dnia 18 maja 2015 roku lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że ubezpieczona nie jest niezdolny do pracy

(opinia lekarska – k. 55/56 dokumentacji medycznej, orzeczenie lekarza orzecznika ZUS – k 22)

Od powyższego orzeczenia B. W. w dniu 3 czerwca 2015 r. wniosła sprzeciw.

(sprzeciw – k. 58 dokumentacji medycznej)

Komisja lekarska ZUS po przeprowadzeniu bezpośredniego badania ubezpieczonej oraz po dokonaniu analizy dokumentacji medycznej rozpoznała u ubezpieczonej: organiczne zaburzenia nastroju, nadciśnienie tętnicze poddające się farmakoterapii, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa bez upośledzenia sprawności ruchowej, szumy uszne z niedosłuchem lewostronnym. Orzeczeniem z dnia 19 czerwca 2015 roku komisja lekarska ZUS uznała, że ubezpieczona nie jest niezdolna do pracy.

(opinia lekarska – k. 70 - 71 dokumentacji medycznej, orzeczenie komisji lekarskiej ZUS – k. 25)

U ubezpieczonej rozpoznano: nadciśnienie tętnicze chwiejne, bez powikłań, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka L/S kręgosłupa z objawowym zespołem bólowym. Kamicę pęcherzyka żółciowego z okresowymi napadami bólowymi, aktualnie niema klinicznie. Przewlekłe zapalenie żołądka z infekcją H.pylori w wywiadach w 2009 r. Niedosłuch lewostronny i szumy uszne. Nie stwierdza się internistycznych przyczyn długotrwałej niezdolności do pracy.

Chwiejne nadciśnienie tętnicze w aktualnym stanie zaawansowanie nie powoduje powikłań narządowych i wymaga korekty farmakoterapii (zwiększenie dawek betablokerów), co może być wykonane w ramach leczenia ambulatoryjnego. U badanej nie stwierdza się objawów niewydolności układu krążenia i oddychania. Dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego mogą być leczone operacyjnie (kamica pęcherzyka żółciowego) lub ambulatoryjnie (przewlekłe zapalenie żołądka). Rozpoznane choroby nie powodują u wnioskodawczyni niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Z badań epidemiologicznych populacji polskiej, wiadomo, że nadciśnienie tętnicze występuje u około 45-50% osób w dekadzie życia i wzrasta z wiekiem. Z przyczyn obiektywnych zdecydowana większość tych osób leczona jest ambulatoryjnie i kontynuuje pracę zarobkową. Sam pomiar wskazujący wzrost ciśnienia tętniczego nie jest powodem uznania niezdolności do pracy. Dopiero powikłania nadciśnienia tętniczego w postaci niewydolności serca, nerek czy udaru mózgu uzasadniają orzeczenie niezdolności do pracy. Takie przypadki wymagają hospitalizacji. Podkreślono, że wnioskodawczyni nigdy nie była hospitalizowana z przyczyn internistycznych, w tym z powodów sercowo – naczyniowych.

Z internistycznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

( opinia biegłego sądowego specjalisty chorób wewnętrznych L. P. - k. 31- 34, pisemna opinia uzupełniająca – k. 69 - 70)

U B. W. badanie osobowości wskazało na występowanie zaburzeń adaptacyjnych w postaci stanów obniżonego nastroju, depresyjnych, stanów lękowych, skłonności do koncentracji na dolegliwościach somatycznych i somatyzacji objawów, skłonności do chwiejności emocjonalnej, ograniczania kontaktów interpersonalnych. Stwierdzono występowanie tendencji do dysymulacji trudności osobowościowych. Nie stwierdzono występowania zaburzeń w zakresie percepcji wzrokowej, zdolności grafomotorycznych, pamięci bezpośredniej wzrokowej na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym. Stwierdzono występowanie niewielkiego stopnia zaburzeń w zakresie procesów uwagi na podłożu uszkodzenia centralnego układu nerwowego.

(opinia biegłego sądowego psychologa klinicznego G. J. – k. 51 – 51, pisemna opinia uzupełniająca – k. 78)

U ubezpieczonej stwierdzono zaburzenia depresyjno – lękowe adaptacyjne zredukowane farmakologicznie. Wnioskodawczyni była leczona psychiatrycznie ambulatoryjnie, jak podano od 2014 r. z powodu zaburzeń nastroju związanych z sytuacją życiową. Nigdy nie była hospitalizowana psychiatrycznie. Wnioskodawczyni bez objawów z kręgu psychotycznego, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju, jest sprawna intelektualnie. Występujące zaburzenia depresyjno – lękowe o początku reaktywnym (adaptacyjne) są zredukowane farmakologicznie. Nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy.

Z psychiatrycznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

( opinia biegłego sądowego psychiatry G. P. – k. 52 – 54, pisemna opinia uzupełniająca – k. 72)

Rozpoznano u ubezpieczonej: zespół bólowy – kręgosłupa szyjnego i L/S na podłożu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, aktualnie bez objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji. Schorzenia neurologiczne nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, które stanowiłoby przyczynę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. W badaniu neurologicznym – bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...), bez objawów korzeniowych oraz bez istotnego pogorszenia funkcji – objawy oponowe nieobecne, nerwy czaszkowe – bez zmian, bez niedowładów, odruchy głębokie żywe, symetryczne, próby koordynacyjne zborne, ruchomość kręgosłupa i napięcie mięśni przykręgosłupowych w normie, objaw L.’a obustronnie ujemny, zginanie i prostowanie stóp – prawidłowe, próba R. ujemna.

Ewentualne zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Rozpoznane przepukliny ma 99% społeczeństwa i nie są one podstawą do przyznania prawa do renty, okresowo można korzystać ze zwolnień lekarskich. Nie stwierdzono objawów korzeniowych. Wnioskodawczyni zgłaszała zaburzenie czucia całej lewej części ciała, ale takie są tylko po udarach, którego wnioskodawczyni nie miała. Nie może być to związane z urazem kręgów szyjnych. Zaburzenia czucia twarzy nie mają związku z kręgosłupem. Złe czucie w lewej ręce nie jest powodem do przyznania renty.

Z neurologicznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

(opinia biegłego sądowego neurologa J. B. – k. 67 – 68, pisemna opinia uzupełniająca – k. 146 – 147, ustna opinia uzupełniająca – protokół z rozprawy z dnia 27 czerwca 2017 r. 00:01:56 – 00:24:01 - 173 )

U ubezpieczonej rozpoznano: głuchotę ucha lewego, szumy uszne w wywiadzie. Ubezpieczona przy wyłączonym praktycznie uchu lewym ma zachowany poziom słuchu po stronie prawej w stopniu stosownym do wieku. Posiada społecznie wydolny słuch pozwalający jej na porozumienie słowne z otoczeniem. Zgłaszane szumy uszne należą do objawów subiektywnych mogących pozostawiać ślad w psychice – do ewentualnej oceny przez psychiatrę.

Z laryngologicznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do pracy zarobkowej.

(opinia biegłego sądowego otolaryngologa A. L. – k. 73 - 74)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Powyższy stan faktyczny został ustalony na podstawie dowodów z dokumentów w postaci orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskiej ZUS, wniosku o przyznanie renty z tytułu niezdolności do pracy oraz opinii biegłych sądowych.

Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych z zakresu: laryngologii, neurologii, psychiatrii, psychologii, interny.

Złożone w sprawie opinie są jasne, zostały sporządzone przez biegłych o specjalnościach właściwych z punktu widzenia schorzeń, na jakie cierpi wnioskodawczyni, w oparciu analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej i bezpośrednie badanie wnioskodawczyni. Sąd oceniając zgromadzony materiał dowodowy, w pełni uznał wartość dowodową opinii powołanych w sprawie biegłych. W ocenie Sądu złożone do sprawy opinie oraz opinie uzupełniające nie zawierają żadnych braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy. Biegli wydali opinie po przeprowadzeniu stosownych badań i analizie dostępnej dokumentacji lekarskiej wnioskodawczyni. Określili schorzenia występujące u niej oraz ocenili ich znaczenie dla jej zdolności do pracy, odnosząc swą ocenę do kwalifikacji zawodowych. Zdaniem Sądu opinie biegłych są rzetelne, zostały sporządzone zgodnie z wymaganiami fachowości i niezbędną wiedzą w zakresie stanowiącym ich przedmiot, a wynikające z nich wnioski są logiczne i prawidłowo uzasadnione.

Sąd nie widział potrzeby powołania kolejnych biegłych – psychiatry i internisty, czy ewentualnego ponownego uzupełniania sporządzonych opinii . Z tego względu wniosek ubezpieczonej w tym zakresie podlegał oddaleniu. Podkreślić, bowiem należy, iż w ocenie Sądu opinie te nie zawierają żadnych braków, a co istotne biegli w opiniach uzupełniających odnieśli się szczegółowo do zgłoszonych zarzutów, w szczególności w zakresie zarzutów formalnych oraz w zakresie zastosowanych metod badawczych ( w szczególności biegła neurolog w toku opinii ustnej uzupełniającej opisała sposób przeprowadzonego badania) , czy rodzaju dokumentacji medycznej, z którą się zapoznali. W ocenie Sądu zaprezentowane opinie odpowiadają zakreślonej tezie dowodowej, są jasne, należycie uzasadnione i poddają się weryfikacji. Należy także przypomnieć, że nie jest rolą biegłego przeprowadzanie dodatkowych badań specjalistycznych, a jedynie ocena dostępnej – przedstawionej przez ubezpieczoną dokumentacji medycznej i własne badanie podmiotowe i przedmiotowe. Zadaniem biegłego zasadniczo nie jest bowiem poszukiwanie dowodów i okoliczności mających uzasadniać argumentację stron procesu, lecz dokonanie oceny przedstawionego materiału z perspektywy posiadanej wiedzy naukowej technicznej lub branżowej i przedstawienie sądowi danych (wniosków) umożliwiających poczynienie właściwych ustaleń faktycznych i właściwą ocenę prawną znaczenia zdarzeń z których strony wywodzą swoje racje./tak SA w Łodzi z dnia 13 października 2016 r. ,I ACa 432/16, LEX nr 2162983/

Sąd oddalił także wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka - syna wnioskodawczyni na okoliczność stanu jej zdrowia, z uwagi na to, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, Sąd ocenia kwestię niezdolności do pracy w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną co do występujących schorzeń i ich wpływu na zdolność do wykonywanie pracy zarobkowej. Powyższy dowód w postępowaniu sądowym jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka lub eksperymentem sądowym bez udziału biegłego, dokumentacją medyczną pochodzącą od lekarzy prowadzących ani też orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS lub orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS), zaś sąd orzekający nie jest uprawniony do samodzielnego (bez oparcia się na opinii właściwych biegłych) ustalania okoliczności, dla których wyjaśnienia wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych (do których należy w szczególności wiedza z zakresu medycyny)/tak wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2017 r. ,III AUa 552/16 LEX nr 2265713/.

Dowód, zatem w postaci zeznań świadka nie mógł w żaden sposób podważyć wydanych w niniejszej sprawie opinii.

Podkreślić należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art.217§1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, niepubl.).A taka sytuacja w postępowaniu nie wystąpiła.

Sąd nie uwzględnił wniosku ubezpieczonej o udzielenie terminu na ustosunkowanie się do ustnej uzupełniającej opinii biegłej neurolog, gdyż w ocenie Sądu wniosek ten zmierzał wyłącznie do przewleczenia postępowania. Wnioskodawczyni była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, opinia ustna stanowiła tylko uzupełnienie tez z opinii pisemnej, w której były określone wyniki badania podmiotowego i przedmiotowego, zatem pełnomocnik ubezpieczonej miał możliwość przygotowania się do oceny opinii uzupełniającej, która stanowiła jedynie przedstawienie sposobu badania.

Sąd oddalił także wniosek o wyłączenie biegłego L. P., nie znajdując do tego podstaw w świetle art. 49 kpc. Podniesione we wniosku zarzuty, co do nieodpowiednich, w ocenie ubezpieczonej, sformułowań w opinii, nie są uzasadnione, a stanowią wyłącznie odpowiedź na zarzuty ubezpieczonej co do zastosowanych metod badawczych, czy braku ustosunkowania się do schorzeń ubezpieczonej wykraczających poza specjalność lekarza internisty.

Pełnomocnik wnioskodawczyni nie zgłosił zastrzeżeń co do tych decyzji procesowych w trybie art. 162 kpc.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie jest niezasadne.

Zgodnie z treścią art.57 ust.1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U. z 2016 roku, poz.887 z późn. zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełni łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy,

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3)  niezdolność powstała w okresach wymienionych w cytowanym przepisie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Brak choćby jednego z warunków wymienionych w art.57 ww. ustawy powoduje brak prawa do świadczenia.

W niniejszej sprawie spór między stronami ograniczał się do oceny stanu zdrowia ubezpieczonej pod kątem niezdolności do pracy.

Zgodnie z treścią art.12 ww. ustawy niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1)stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2)możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art.13 ust.1 ww. ustawy).

W definicji niezdolności do pracy ustawodawca dał wyraz powiązaniu prawa do renty z rzeczywistą znaczną utratą zdolności do pracy zarobkowej jako takiej, a częściową niezdolność do pracy powiązał z niezdolnością do pracy w ramach posiadanych kwalifikacji, przy uwzględnieniu możliwości i sprawności niezbędnych do dalszego zaangażowania w procesie pracy, zaakcentował istnienie potencjalnej przydatności do pracy. Chodzi zatem o zdolność do pracy zarobkowej nie tylko jako zdolność do wykonywania dotychczasowej pracy, ale zdolność do podjęcia pracy w ogóle, z uwzględnieniem rodzaju i charakteru dotychczas wykonywanej pracy, poziomu wykształcenia, wieku, predyspozycji psychofizycznych.

Zdolność do pracy ma dwa elementy: biologiczny (ogólna sprawność psychofizyczna) i gospodarczy (przydatność na rynku pracy).

Należało, zatem ustalić, czy ubezpieczona jest zdolna do wykonywania pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami, czy jej kwalifikacje pozwalają na wykonywanie innej pracy, czy też konieczne jest jej przekwalifikowanie.

Z poczynionych na podstawie opinii biegłych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy.

U ubezpieczonej rozpoznano: nadciśnienie tętnicze chwiejne, bez powikłań, zmiany zwyrodnieniowo – dyskopatyczne odcinka L/S kręgosłupa z objawowym zespołem bólowym. Kamicę pęcherzyka żółciowego z okresowymi napadami bólowymi, aktualnie niema klinicznie. Przewlekłe zapalenie żołądka z infekcją H.pylori w wywiadach w 2009 r. Niedosłuch lewostronny i szumy uszne. Nie stwierdza się internistycznych przyczyn długotrwałej niezdolności do pracy.

Chwiejne nadciśnienie tętnicze w aktualnym stanie zaawansowanie nie powoduje powikłań narządowych i wymaga korekty farmakoterapii (zwiększenie dawek betablokerów), co może być wykonane w ramach leczenia ambulatoryjnego. U badanej nie stwierdza się objawów niewydolności układu krążenia i oddychania. Dolegliwości ze strony przewodu pokarmowego mogą być leczone operacyjnie (kamica pęcherzyka żółciowego) lub ambulatoryjnie (przewlekłe zapalenie żołądka). Rozpoznane choroby nie powodują u wnioskodawczyni niezdolności do pracy zgodnej z kwalifikacjami. Z badań epidemiologicznych populacji polskiej, wiadomo, że nadciśnienie tętnicze występuje u około 45-50% osób w dekadzie życia i wzrasta z wiekiem. Z przyczyn obiektywnych zdecydowana większość tych osób leczona jest ambulatoryjnie i kontynuuje pracę zarobkową. Sam pomiar wskazujący wzrost ciśnienia tętniczego nie jest powodem uznania niezdolności do pracy. Dopiero powikłania nadciśnienia tętniczego w postaci niewydolności serca, nerek czy udaru mózgu uzasadniają orzeczenie niezdolności do pracy. Takie przypadki wymagają hospitalizacji. Podkreślono, że wnioskodawczyni nigdy nie była hospitalizowana z przyczyn internistycznych, w tym z powodów sercowo – naczyniowych.

Z internistycznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

U B. W. badanie osobowości wskazało na występowanie zaburzeń adaptacyjnych w postaci stanów obniżonego nastroju, depresyjnych, stanów lękowych, skłonności do koncentracji na dolegliwościach somatycznych i somatyzacji objawów, skłonności do chwiejności emocjonalnej, ograniczania kontaktów interpersonalnych. Stwierdzono występowanie tendencji do dysymulacji trudności osobowościowych. Nie stwierdzono występowania zaburzeń w zakresie percepcji wzrokowej, zdolności grafomotorycznych, pamięci bezpośredniej wzrokowej na podłożu zmian organicznych w centralnym układzie nerwowym. Stwierdzono występowanie niewielkiego stopnia zaburzeń w zakresie procesów uwagi na podłożu uszkodzenia centralnego układu nerwowego.

U ubezpieczonej stwierdzono zaburzenia depresyjno – lękowe adaptacyjne zredukowane farmakologicznie. Wnioskodawczyni była leczona psychiatrycznie ambulatoryjnie, jak podano od 2014 r. z powodu zaburzeń nastroju związanych z sytuacją życiową. Nigdy nie była hospitalizowana psychiatrycznie. Wnioskodawczyni bez objawów z kręgu psychotycznego, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju, jest sprawna intelektualnie. Występujące zaburzenia depresyjno – lękowe o początku reaktywnym (adaptacyjne) są zredukowane farmakologicznie. Nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy.

Z psychiatrycznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

Rozpoznano u ubezpieczonej: zespół bólowy – kręgosłupa szyjnego i L/S na podłożu wielopoziomowych zmian zwyrodnieniowo – dyskopatycznych, aktualnie bez objawów korzeniowych, bez istotnego pogorszenia funkcji. Schorzenia neurologiczne nie powodują takiego naruszenia sprawności organizmu, które stanowiłoby przyczynę całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy. W badaniu neurologicznym – bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...), bez objawów korzeniowych oraz bez istotnego pogorszenia funkcji – objawy oponowe nieobecne, nerwy czaszkowe – bez zmian, bez niedowładów, odruchy głębokie żywe, symetryczne, próby koordynacyjne zborne, ruchomość kręgosłupa i napięcie mięśni przykręgosłupowych w normie, objaw L.’a obustronnie ujemny, zginanie i prostowanie stóp – prawidłowe, próba R. ujemna.

Ewentualne zaostrzenia dolegliwości bólowych kręgosłupa mogą być leczone w ramach zwolnień lekarskich. Rozpoznane przepukliny ma 99% społeczeństwa i nie są one podstawą do przyznania prawa do renty, okresowo można korzystać ze zwolnień lekarskich. Nie stwierdzono objawów korzeniowych. Wnioskodawczyni zgłaszała zaburzenie czucia całej lewej części ciała, ale takie są tylko po udarach, którego wnioskodawczyni nie miała. Nie może być to związane z urazem kręgów szyjnych. Zaburzenia czucia twarzy nie mają związku z kręgosłupem. Złe czucie w lewej ręce nie jest powodem do przyznania renty.

Z neurologicznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do wykonywania pracy zarobkowej.

U ubezpieczonej rozpoznano: głuchotę ucha lewego, szumy uszne w wywiadzie. Ubezpieczona przy wyłączonym praktycznie uchu lewym ma zachowany poziom słuchu po stronie prawej w stopniu stosownym do wieku. Posiada społecznie wydolny słuch pozwalający jej na porozumienie słowne z otoczeniem. Zgłaszane szumy uszne należą do objawów subiektywnych mogących pozostawiać ślad w psychice – do ewentualnej oceny przez psychiatrę.

Z laryngologicznego punktu widzenia uznaje się wnioskodawczynię za zdolną do pracy zarobkowej.

Należy wskazać ,iż o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Decydująca dla stwierdzenia niezdolności do pracy jest utrata możliwości wykonywania pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu przy braku rokowania odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, (vide: wyrok SA w Szczecinie w sprawie III AUa 254/13 z dnia 18.09.2013r, Lex 1378800, wyrok SA w Katowicach w sprawie III AUa 2183/12 z dnia 9.07.2013, Lex 1363251).

Podkreślić należy ,iż złe samopoczucie wnioskodawczyni i jej subiektywne odczucia dotyczące stanu zdrowia nie mogą stanowić podstawy do orzeczenia o jej niezdolności do pracy. W wyroku z dnia 20.05.2013 roku SN w sprawie o sygn.. akt I UK 650/12 (Lex 1341963) wskazał, iż podstawą do przyznania świadczenia jest przygotowana przez biegłych ocena stanu zdrowia osoby ubiegającej się o nie. Nie są brane pod uwagę subiektywne odczucia zainteresowanego. Pogląd ten w pełni podziela Sąd orzekający. W tym miejscu należy również zwrócić uwagę, iż stan zdrowia wnioskodawczyni niewątpliwie uzasadnia konieczność leczenia czy okresowej kontroli lekarskiej. Niezdolności do pracy pojawiające się okresowo np. w wyniku wystąpienia zaostrzenia dolegliwości uzasadniają podjęcie leczenia, ale wnioskodawczyni może to czynić w ramach udzielanych zwolnień lekarskich. Samo tylko istnienie schorzeń powodujących konieczność pozostawania w stałym leczeniu nie stanowi samodzielnej przyczyny uznania częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy, chociaż w pewnych okresach wymaga czasowych zwolnień lekarskich. Upośledzenie organizmu nie jest wystarczającą przesłanką przyznania renty, w sytuacji, gdy mimo tego upośledzenia możliwe jest podjęcie dotychczasowej pracy i systematyczne leczenie schorzenia. ( vide wyrok SA w Krakowie z dnia 5.03.2013 roku w sprawie III AUa 1208/12 Lex 1294800, postanowienie SN z dnia 11.06.2013 r w sprawie II UK 65/13 Lex nr 1363198).

Zebrany w niniejszym postępowaniu materiał dowodowy nie pozwolił zakwestionować prawidłowości zaskarżonej przez ubezpieczoną decyzji. W złożonych opiniach biegli szczegółowo odnieśli się do stanu jej zdrowia i możliwości wykonywania pracy zarobkowej.

Podkreślić w tym miejscu należy, że przy ocenie opinii biegłych lekarzy Sąd nie może zająć stanowiska odmiennego, niż wyrażone w opinii, na podstawie własnej oceny stanu faktycznego. Odmienne ustalenie w tej mierze może być dokonane tylko na podstawie opinii innych biegłych lekarzy, jeżeli ich opinia jest bardziej przekonywująca oraz wszechstronnie przedstawia kwestię nasuwającą wątpliwości w sprawie (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 1987 roku, II URN 228/87, (...)). Jednakże opinię innego biegłego sądowego Sąd może dopuścić jedynie wtedy, gdy opinia, która została już złożona do sprawy zawiera istotne braki, względnie nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, II CR 817/73, niepubl).

Nie ulegało w niniejszej sprawie wątpliwości, że ubezpieczona oprócz wykształcenia średniego technicznego o kierunku spożywczym, następnie przez 30 lat pracowała, jako księgowa, co jest świadectwem kolejnego wyuczonego zawodu, który wnioskodawczyni może wykonywać.

Zważyć, należy jednak na fakt, że pomimo schorzeń jakie zostały u niej rozpoznane, to jednak z zebranego w sprawie materiału dowodowego – opinii biegłych z zakresu: laryngologii, neurologii, psychiatrii, psychologii, interny, jednoznacznie wynika, że rozpoznane u ubezpieczonej schorzenia nie ograniczają jej sprawności w stopniu znacznym, powodującym niezdolność do pracy zarobkowej zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami.

Ponad wszelką wątpliwość stwierdzić należy, zatem że ubezpieczona może wykonywać prace adekwatne do swoich kwalifikacji i posiadanego wykształcenia.

W konsekwencji brak jest podstaw do przyznania ubezpieczonej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy i Sąd Okręgowy na postawie art.477 ¹⁴§1 k.p.c. oddalił odwołanie.

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi wnioskodawczyni.

7.08.17 (urlop s. ref. 30.06. – 4. 08.17 )

A.L.