Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 sierpnia 2017 r.

Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Śródmieścia we Wrocławiu Wydział X Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSR Agnieszka Chlipała-Kozioł

Ławnicy: M. W., G. M.

Protokolant: Katarzyna Kunik

po rozpoznaniu w dniu 4 sierpnia 2017 r. we Wrocławiu

sprawy z powództwa: (...) w P., działającego na rzecz R. B. i T. B.

przeciwko: (...) sp. z o.o. w K.

o zapłatę ryczałtów za noclegi, ewentualnie diet i ryczałtów za noclegi

I.  oddala powództwo główne i powództwo ewentualne w całości;

II.  nieuiszczonymi kosztami sądowymi obciąża Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 20 grudnia 2013r. strona powodowa (...) w P., działające na rzecz powodów materialnych R. B. i T. B. , wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) sp. z o.o. z siedzibą w K. na rzecz powoda R. B. kwoty 19.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem należności za niewypłacone powodowi ryczałty za noclegi w okresie od dnia 3 lutego 2011r. do dnia 17 września 2011r., zaś na rzecz powoda T. B. kwoty 24.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie tytułem należności za niewypłacone powodowi ryczałty za noclegi w okresie od dnia 3 lutego 2011r. do dnia 19 listopada 2011r. Ponadto powodowe Stowarzyszenie wniosło o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powodów kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powodowie w okresie objętym sporem byli zatrudnieni w pozwanej spółce na stanowisku kierowców i w ramach stosunku pracy świadczyli pracę wyjeżdżając poza granice kraju, za co nie otrzymali od strony pozwanej ryczałtu za noclegi w kwocie określonej przepisami Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie wysokości oraz warunków ustalenia należności przysługujących w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, przy czym strona pozwana nie zapewniła pracownikom nigdy odpowiedniego i bezpłatnego noclegu. Powodowie wskazali, że w dacie wnoszenia pozwu nie byli w posiadaniu dokumentów pozwalających na dokładne wyliczenie przysługujących im należności, stąd też złożyli wnioski o zobowiązanie strony pozwanej do przedłożenia dokumentacji będącej w jej posiadaniu a dotyczącej nawiązania i przebiegu stosunku pracy. Powodowie oszacowali, że w związku ze służbowymi wyjazdami zagranicznymi w każdym miesiącu powód R. B. miał otrzymać kwoty po 2.500,- zł za każdy miesiąc pracy, zaś za ostatni miesiąc kwotę 1.500,- zł. W analogiczny sposób obliczono kwoty należności na rzecz powoda T. B.. Podstawy prawnej roszczenia odsetkowego powodowie dopatrywali w przepisie § 13 pkt. 3 i 4 przywołanego rozporządzenia, zgodnie z którym pracodawca powinien rozliczyć się z pracownikiem w terminie 14 dni od dnia zakończenia podróży służbowej.

W odpowiedzi na pozew strona pozwana (...) sp. z o.o. w K. wniosła o oddalenie powództwa. Uzasadniając swoje stanowisko strona pozwana przyznała, że powodowie R. B. i T. B. byli zatrudnieni w pozwanej spółce na stanowiskach kierowców w międzynarodowym transporcie drogowym w okresach podanych w pozwie. Jednocześnie strona pozwana zaprzeczyła twierdzeniom powodów, jakoby nie otrzymali oni należności z tytułu podróży służbowych. Strona pozwana wskazała, że wypłaciła powodom z tytułu podróży służbowych należności z tytułu diet obejmujących również ryczałt noclegowy w kwocie określonej Regulaminem wynagradzania. Jednocześnie strona pozwana przedłożyła dokumenty potwierdzające fakt wypłaty należności, a nadto wskazała, że treść Regulaminu wynagradzania była znana zarówno powodowi R. B., jak i powodowi T. B., a powodowie w czasie trwania stosunku pracy nie składali żadnych zastrzeżeń co do sposobu wynagradzania.

Pismem z dnia 25 marca 2014r. powodowie zakwestionowali fakt obowiązywania w dacie zatrudnienia powoda R. B. i T. B. w pozwanej spółce przedłożonego przez pozwaną Regulaminu wynagradzania, a nadto wskazali, że zapis postanowienia Regulaminu, na podstawie którego w pojęciu diety mieści się również ryczałt za nocleg jest sprzeczny z prawem i jako taki nieważny. Ponadto powodowa organizacja zarzuciła naruszanie zasady równego traktowania, wskazując że § 12 pkt. 2 Regulaminu wynagradzania przedłożonego z odpowiedzią na pozew nakłada na pozwanego obowiązek wypłaty pracownikom diet i innych świadczeń w wysokości określonej w przepisach szczególnych w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza jego granicami, a wyjątek od tej ogólnej zasady został przyjęty tylko dla jednej grupy pracowników – zatrudnionych na stanowisku kierowcy, a zatem zarzucono, że Regulamin ustala dla tej grupy znacznie gorsze rozwiązania niż te, które zostały ustalone dla ogółu pracowników.

W odpowiedzi na powyższe w piśmie z dnia 5 maja 2014r. strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, a nadto zakwestionowała argumentację powodów w przedmiocie zarzutu nieważności zapisów Regulaminu wynagradzania oraz zaprzeczyła, jakoby naruszyła zasadę równego traktowania pracowników.

W piśmie z dnia 13 czerwca 2014r. powodowie zgłosili roszczenie ewentualne wnosząc o zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda materialnego R. B. kwoty 15.946,14 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu otrzymania pisma do dnia zapłaty oraz zasądzenie od strony pozwanej na rzecz powoda materialnego T. B. kwoty 24.015,23 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po dniu otrzymania pisma do dnia zapłaty – tytułem należności za niewypłacone pracownikowi brakujące części diet i ryczałtów za noclegi. Roszczenie powyższe zostało zgłoszone na wypadek uznania przez Sąd, że strona pozwana jako pracodawca wypłaciła powodom jako pracownikom ryczałt za nocleg w wysokości 27 euro za każdy dzień noclegu i dietę w wysokości 18 euro. Kwoty dochodzone przez każdego z powodów zostały obliczone poprzez odjęcie od kwot należnych, zdaniem powodów, z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju na podstawie powszechnie obowiązujących przepisów, a kwotami wypłaconymi przez pozwaną spółkę z tytułu odbytych przez powodów podróży służbowych.

W piśmie z dnia 11 lipca 2014r.strona pozwana podtrzymała swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, a nadto wniosła o oddalenie powództwa ewentualnego, zaś w piśmie z dnia 2 października 2014r. podniosła zarzut przedawnienia w stosunku do roszczeń zgłoszonych przez powodów pismem z dnia 13 czerwca 2014r. za okres od dnia 3 lutego 2011r. do dnia 1 lipca 2011r. uznając, że w tym zakresie doszło do rozszerzenia powództwa wobec zmiany podstawy faktycznej żądania nie zaś do zgłoszenia roszczenia ewentualnego.

W toku postępowania, w dniu 13 października 2014r., uwzględniając wniosek dowodowy powodów, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu rachunkowości i finansów mgr M. P. (1) na okoliczność kwot należnych, a nie wypłaconych powodom materialnym R. B. za sporny okres od dnia 3 lutego 2011r. do dnia 17 września 2011r. i T. B. za okres sporny od dnia 3 lutego 2011r. do dnia 19 listopada 2011r. z tytułu diet za podróże służbowe i ryczałtów za nocleg. Zlecając biegłemu sporządzenie opinii Sąd polecił przyjąć następujące założenia: pracodawca, zgodnie z obowiązującym w całym spornym okresie regulaminem, wypłacał powodom materialnym kwotę 27 euro za każdy nocleg i dzienną dietę w wysokości 18 euro – kwoty te należy uwzględnić w rozliczeniu (odrębnie rozliczyć należne i wypłacone diety, a odrębnie ryczałty); pracownicy winni byli otrzymywać diety w wysokości wynikającej z regulaminu, ale nie mniejszej niż wynikająca z obowiązującego w spornym okresie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (za uchwałą SN z 12 czerwca 2014r., II PZP 1/14); pracownicy winni byli otrzymywać ryczałty za noclegi w wysokości wynikającej z regulaminu, ale nie mniejszej niż wynikająca z obowiązującego w spornym okresie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (za uchwałą SN z 12 czerwca 2014r., II PZP 1/14); w przypadku braku możliwości ustalenia na podstawie przedłożonych przez pozwanego dokumentów dokładnego przebiegu podróży służbowych, należne ryczałty należy naliczyć w jednej średniej wysokości, przez przyjęcie średniej dla trzech krajów, do jakich jeździli powodowie materialni; należy przeliczyć wartości z euro na złote według średniego kursu NBP z dnia wypłaty diet i ryczałtów za poszczególne okresy i przedstawić wyliczenia w rozbiciu na poszczególne miesiące.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lutego 2011r. pomiędzy powodem R. B. a stroną pozwaną została zawarta umowa o pracę na okres próbny do dnia 30 kwietnia 2011r. W dniu 29 kwietnia pomiędzy wymienionymi stronami została zawarta umowa o pracę na czas określony do dnia 30 kwietnia 2013r. Stosunek pracy łączący strony ustał w dniu 17 września 2011r. wskutek wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez stronę pozwaną.

Bezsporne, a nadto

dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 2 września 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- świadectwo pracy z dnia 22 września 2011r, akta osobowe powoda R. B.

- przesłuchanie powoda R. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

W ramach łączącego strony stosunku pracy powód R. B. był zatrudniony na stanowisku kierowcy w równoważnym systemie czasu pracy. Do obowiązków powoda należał przewóz rzeczy w transporcie drogowym. Miejscem pracy powoda była siedziba strony pozwanej jako pracodawcy, przy czym pracodawca miał prawo delegować powoda jako pracownika poza stałe miejsce pracy, do pracy na terenie kraju lub poza jego granicami.

Bezsporne, a nadto

dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda R. B.

Za świadczenie pracy powodowi R. B. należało się wynagrodzenie zasadnicze ustalone w umowach zawartych między stronami na kwotę 1.386,00 zł brutto. Integralną częścią umów o pracę był Regulamin wynagradzania, który określał min. wysokość należnych pracownikowi świadczeń w przypadku wykonywania przez pracownika pracy poza siedzibą pracodawcy. W dniu 1 lutego 2011r., tj. przed zawarciem pierwszej umowy o pracę ze stroną pozwaną, powód R. B. zapoznał się z Regulaminem wynagradzania, którą to okoliczność potwierdził własnoręcznym podpisem.

Dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda R. B.

- oświadczenie powoda o zapoznaniu się z zakładowymi przepisami prawa pracy oraz odbyciu szkolenia BHP, akta osobowe powoda T. B.

W dniu 3 lutego 2011r. pomiędzy powodem T. B. a stroną pozwaną została zawarta umowa o pracę na okres próbny do dnia 30 kwietnia 2011r. W dniu 29 kwietnia 2011r. pomiędzy wymienionymi stronami została zawarta umowa o pracę na czas określony do dnia 30 kwietnia 2013r. Stosunek pracy łączący strony ustał w dniu 19 listopada 2011r. wskutek wypowiedzenia umowy o pracę dokonanego przez stronę pozwaną.

Bezsporne, a nadto

Dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- wypowiedzenie umowy o pracę z dnia 31 października 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- świadectwo pracy z dnia 21 listopada 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- przesłuchanie powoda T. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

W ramach łączącego strony stosunku pracy powód T. B. był zatrudniony na stanowisku kierowcy w równoważnym systemie czasu pracy. Do obowiązków powoda należał przewóz rzeczy w transporcie drogowym. Miejscem pracy powoda była siedziba strony pozwanej jako pracodawcy, przy czym pracodawca miał prawo delegować powoda jako pracownika poza stałe miejsce pracy, do pracy na terenie kraju lub poza jego granicami.

Bezsporne, a nadto

Dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda T. B.

Za świadczenie pracy powodowi T. B. należało się wynagrodzenie zasadnicze ustalone w umowach zawartych między stronami na kwotę 1386,00 zł brutto. Integralną częścią umów o pracę był Regulamin wynagradzania, który określał min. wysokość należnych pracownikowi świadczeń w przypadku wykonywania przez pracownika pracy poza siedzibą pracodawcy. W dniu 1 lutego 2011r., tj. przed zawarciem pierwszej umowy o pracę ze stroną pozwaną, powód T. B. zapoznał się z Regulaminem wynagradzania, którą to okoliczność potwierdził własnoręcznym podpisem.

Dowód:

- umowa o pracę z dnia 3 lutego 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- umowa o pracę z dnia 29 kwietnia 2011r., akta osobowe powoda T. B.

- oświadczenie powoda o zapoznaniu się z zakładowymi przepisami prawa pracy oraz odbyciu szkolenia BHP, akta osobowe powoda T. B.

Regulamin wynagradzania został wprowadzony u strony pozwanej w dniu 1 czerwca 2007r. i udostępniony do wiadomości pracowników, w szczególności poprzez wywieszenie na tablicy ogłoszeń w siedzibie pracodawcy.

Dowód:

- informacja o wprowadzeniu Regulaminu u strony pozwanej

- zeznania świadka M. P. (2), protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 lipca 2014r.

Zgodnie z § 12 ust. 1 Regulaminu wynagradzania pracownikowi z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę przysługiwała dieta oraz zwrot kosztów obejmujących: przejazd, nocleg, dojazd środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Stosownie do regulacji zawartej w § 12 ust. 2 i 3 Regulaminu pracownikom należało wypłacić dietę z tytułu podróży oraz zwrot kosztów w wysokości określonej w załączniku nr 4 oraz ryczałt noclegowy określony w załączniku nr 4, obliczony na podstawie norm zawartych w § 9 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Zapis zawarty w § 12 ust. 4 Regulaminu przyznawał uprawnienie Prezesowi Zarządu (...) sp. z o.o. do podwyższenia w drodze decyzji wysokości diet z tytułu podróży do 300% w stosunku do wartości podstawowej, o której mowa w przepisach szczególnych w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi (…) z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza jego granicami. W Załączniku nr 4 do Regulaminu wynagradzania została szczegółowo określona wysokość diet delegacyjnych dla pracowników zatrudnionych w charakterze kierowców oraz wysokość ryczałtu należnego pracownikom strony pozwanej z tytułu podróży służbowej. Stosownie do regulacji zawartej w pkt. I. Załączniku nr 4 dzienna delegacyjna dieta krajowa dla pracowników zatrudnionych w charakterze kierowców wynosiła 23,00 zł, zaś dzienna dieta zagraniczna ustalana była według indywidualnej umowy z pracownikiem, nie mogła jednak przekraczać 18,00 euro. Stosownie natomiast do postanowień pkt. II Załącznika nr 4 do Regulaminu wynagradzania, pracownikowi przysługiwał ryczałtowy zwrot kosztów noclegów z tytułu podróży służbowej odbywanej w terminie i państwie określonym przez pracodawcę w wysokości 27 euro, przy czym unormowanie powyższe nie miało zastosowania, jeżeli pracodawca zapewniał pracownikowi bezpłatny nocleg.

Dowód:

- Regulamin wynagradzania, k. 267-276

Powodowie materialni R. B. i T. B. w ramach stosunku pracy odbywali zarówno podróże służbowe na terenie kraju, jak i poza jego granicami.

Bezsporne, a nadto

Dowód:

- przesłuchanie powoda R. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

- przesłuchanie powoda T. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

R. B. i T. B. rozwozili towar samochodem ciężarowym. Samochód ten stacjonował na terenie Niemiec. Do samochodu powodowie dojeżdżali busem. Powodowie przekraczali granicę kraju w O. lub Z., przejeżdżając z siedziby pracodawcy odległość odpowiednio 171 km lub 143 km. Czas przejazdu nie przekraczał 2 godzin.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu rachunkowości i finansów mgr M. P. (1), k. 306-309

- przesłuchanie powoda R. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

- przesłuchanie powoda T. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

Powodowie przyjeżdżali do Polski co 3-4 tygodnie i przebywali na terenie kraju przez kilka dni.

Dowód:

- przesłuchanie powoda R. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

- przesłuchanie powoda T. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

W czasie trwania stosunku pracy powód R. B. przebywał w podróży służbowej poza granicami kraju przez 154 dni, tj. 22 dni w lutym 2011r., 24 dni w marcu 2011r., 24 dni w kwietniu 2011r., 23 dni w maju 2011r., 20 dni w czerwcu 2011r., 23 dni w lipcu 2011r. i18 dni w sierpniu 2011r.

Dowód:

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za luty 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.196-197

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za marzec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.198-199

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za kwiecień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.200-201

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za maj 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.202-203

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za czerwiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.204-205

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za lipiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.206-207

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za sierpień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.208-209

W czasie trwania stosunku pracy powód T. B. przebywał w podróży służbowej poza granicami kraju przez 214 dni, tj. 22 dni w lutym 2011r., 24 dni w marcu 2011r., 24 dni w kwietniu 2011r., 23 dni w maju 2011r., 29 dni w czerwcu 2011r., 22 dni w lipcu 2011r., 26 dni w sierpniu 2011r., 23 dni we wrześniu 2011r.i 21 dni w październiku 2011r.

Dowód:

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za luty 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.196-197

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za marzec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.198-199

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za kwiecień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.200-201

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za maj 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.202-203

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za czerwiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.204-205

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za lipiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.206-207

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za sierpień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.208-209

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za wrzesień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.210-211

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za październik 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych.,k.212-213

Powodowie jeździli na trasie Niemcy - Hiszpania, Hiszpania - Niemcy, tranzytem przez Francję. Mogli nocować na terenie każdego z wyżej wymienionych państw. Powodowie nocowali w kabinie samochodu.

Dowód:

- opinia biegłego z zakresu rachunkowości i finansów mgr M. P. (1), k. 306-309

- przesłuchanie powoda R. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

- przesłuchanie powoda T. B., protokół elektroniczny rozprawy z dnia 7 maja 2014r.

Na należne powodom świadczenia z tytułu podróży zagranicznych składały się kwota 27 euro tytułem ryczałtu za każdy nocleg poza granicami kraju oraz kwota 18 euro dziennie tytułem diety, tj. łącznie 45 euro. Kwoty powyższe zostały ustalone w oparciu o zapisy Regulaminu wynagradzania.

Dowód:

- Regulamin wynagradzania, k. 267-276

- zeznania świadka M. P. (2), protokół elektroniczny rozprawy z dnia 16 lipca 2017r.

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za luty 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.196-197

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za marzec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.198-199

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za kwiecień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.200-201

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za maj 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.202-203

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za czerwiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.204-205

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za lipiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.206-207

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za sierpień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.208-209

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za wrzesień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.210-211

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za październik 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych.,k.212-213

Strona pozwana przyznała powodowi R. B. świadczenia delegacyjne w łącznej kwocie 27.729,84 zł, a w tym:

- za luty 2011r. w wysokości 990,00 euro, tj. 45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 3.935,94 zł

- za marzec 2011r. w wysokości 1080,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.306,82 zł

- za kwiecień 2011r. w wysokości 1080,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.252,61 zł

- za maj 2011r. w wysokości 1035,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.111,64 zł

- za czerwiec 2011r. w wysokości 900,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 3.608,55 zł

- za lipiec 2011r. w wysokości 1035,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.152,94 zł

- za sierpień 2011r. w wysokości 810,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 3.361,34 zł

W czasie trwania stosunku pracy powód nigdy nie kwestionował wysokości przyznanych świadczeń.

Dowód:

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za luty 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.196-197

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za marzec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.198-199

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za kwiecień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.200-201

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za maj 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.202-203

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za czerwiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.204-205

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za lipiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.206-207

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za sierpień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.208-209

Strona pozwana przyznała powodowi T. B. świadczenia delegacyjne w łącznej kwocie 39.332,45 zł, a w tym:

- za luty 2011r. w wysokości 990,00 euro, tj. 45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 3.935,54 zł

- za marzec 2011r. w wysokości 1080,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.306,82 zł

- za kwiecień 2011r. w wysokości 1080,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.252,61 zł

- za maj 2011r. w wysokości 1035,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.111,64 zł

- za czerwiec 2011r. w wysokości 1305,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 5.232,40 zł

- za lipiec 2011r. w wysokości 990,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 3.972,38 zł

- za sierpień 2011r. w wysokości 1.170,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.855,27 zł

- za wrzesień 2011r. w wysokości 1035,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.584,33 zł

- za październik 2011r. w wysokości 945,00 euro, tj.45,00 euro za każdy dzień, tj. w kwocie 4.081,46 zł

W czasie trwania stosunku pracy powód nigdy nie kwestionował wysokości przyznanych świadczeń.

Dowód:

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za luty 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.196-197

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za marzec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.198-199

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za kwiecień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.200-201

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za maj 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.202-203

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za czerwiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych,k.204-205

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za lipiec 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.206-207

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za sierpień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.208-209

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za wrzesień 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych, k.210-211

- zestawienie ilości dni delegacji pracowników strony pozwanej za październik 2011r. wraz z rozliczeniem świadczeń delegacyjnych.,k.212-213

Strona pozwana wypłaciła powodom materialnym R. B. oraz T. B. kwoty należne z tytułu łączącego je stosunku pracy, w tym kwoty przyznane tytułem zwrotu kosztów podróży służbowych, z uwzględnieniem stosownych potrąceń. W czasie trwania stosunku pracy powodowie nie kwestionowali rozliczeń dokonanych przez stronę pozwaną jako pracodawcę.

Dowód:

- raport operacji z systemu DB powerNET dotyczący powoda R. B.

- raport operacji z systemu DB powerNET dotyczący powoda R. B.

Regulamin wynagradzania, jako podstawa do obliczenia należności z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, w wysokości 18 euro z tytułu diety oraz 27 euro tytułem ryczałt za nocleg, był przedmiotem kontroli przez Państwową Inspekcję Pracy.

Dowód:

- protokół kontroli z dnia 14 grudnia 2011r., k.190-191

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy zważył, co następuje.

Materialnoprawną podstawę roszczeń strony powodowej stanowiły przepisy art. 77 ⁵ § 1, 3 i 4 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy.

Zgodnie z przepisem art. 77 ⁵ § 1 k.p. pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której się znajduje siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową. Stosownie do unormowania zawartego w przepisie art. 77 ⁵ § 3 k.p., warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż państwowa lub samorządowa jednostka sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Zgodnie z przepisem art. 77 ⁵ § 4 k.p. postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju lub poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej określona dla pracownika zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej.

Do czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 24 listopada 2016r., K 11/15, ogłoszonego w Dzienniku Ustaw z dnia 29 grudnia 2016r., poz. 2206 podstawę prawną roszczeń kierowców o pokrycie kosztów podróży służbowej stanowił przepis art. 21 a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców oraz przepisy oraz art. 77 ⁵ § 3 – 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Zgodnie z unormowaniem zawartym w przepisie art. 21 a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004r. o czasie pracy kierowców, kierowcy w podróży służbowej przysługiwały należności na pokrycie kosztów związanych z wykonywaniem tego zadania służbowego, ustalane na zasadach określonych w przepisach art. 77 ⁵ § 3 – 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Definicja podróży służbowej zawarta była – i jest w dalszym ciągu – w przepisie art. 2 pkt. 7 powoływanej ustawy o czasie pracy kierowców, zgodnie z którym to unormowaniem podróżą służbową jest każde zadanie służbowe polegające na wykonywaniu na polecenie pracodawcy przewozu drogowego poza miejscowość, w której ma siedzibę pracodawca, na rzecz którego kierowca wykonuje swoje obowiązki oraz inne miejsce prowadzenia działalności przez pracodawcę, w szczególności filie, przedstawicielstwa, oddziały lub wyjazdu poza wyżej wskazaną miejscowość w celu wykonania przewozu drogowego. Do czasu wydania przez Trybunał Konstytucyjny wyżej wskazanego wyroku z dnia 24 listopada 2016r. przyjmowano, że do kierowców w transporcie drogowym nie ma zastosowania art. 77 ⁵ § 1 k.p., który stanowi, że pracownikowi wykonującemu na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową, zastosowanie ma bowiem wyżej wskazane, autonomiczne rozumienie podróży służbowej. Pogląd ten był powszechnie aprobowany w orzecznictwie (wyrok SN z dnia 20 maja 2011r., II UK 349/10, LEX nr 901607,wyrok SN z dnia 10 lutego 2015r., II UK 225/13, LEX nr 1654743).

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2016 r. wydanym w sprawie o sygn. akt K 11/15 Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 Kodeksu pracy w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U.236.1991, ze zm.) w zakresie, w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji. Nadto Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż także art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 Kodeksu pracy w związku z § 16 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 poz.167) w zakresie w jakim znajduje zastosowanie do kierowców wykonujących przewozy w transporcie międzynarodowym jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

W konsekwencji wydania powołanego wyroku w orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażony został pogląd, że „Od dnia 29 grudnia 2016 r. (data ogłoszenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., K 11/15 w Dzienniku Ustaw z 2016 r. poz. 2206) art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 k.p. oraz w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju nie może być stosowany. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego został wprawdzie ogłoszony w dniu 24 listopada 2016 r. i wówczas objęty nim przepis stracił domniemanie zgodności z Konstytucją RP. Nie oznacza to jednak, że do tego momentu zakwestionowany przez Trybunał Konstytucyjny przepis powinien być bez zastrzeżeń stosowany do stanów faktycznych powstałych przed ogłoszeniem orzeczenia lub innym terminem ustalonym przez Trybunał. Uznany przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją przepis nie może być stosowany przez sądy i inne organy także w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału.” (wyrok SN z dnia 8 marca 2017r., II PK 410/15, LEX nr 2306367).

W najnowszym, wydanym już po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24.11.2016 r. orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się, że mimo, że „(…) nie może być stosowany art. 21a ustawy z 2004 r. o czasie pracy kierowców w związku z art. 77 ⁵ § 2, 3 i 5 k.p. w związku z § 9 ust. 1, 2 i 4 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Niemniej jednak obowiązująca ustawa o czasie pracy kierowców, mając charakter lex specialis względem przepisów Kodeksu pracy, zawiera definicję podróży służbowej. Naturalną formułą rekompensat takich podróży jest zwrot kosztów pracownikowi. W tym aspekcie normą szczegółową był art. 21a ustawy o czasie pracy kierowców, który został wyeliminowany z porządku prawnego mocą wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Jednak w ten sposób nie powstała luka w przepisach, gdyż podstawowe metody wykładni prawa pozwalają na rozstrzygnięcie spornego zagadnienia, choć jej wybór może być różny. Z jednej strony, przez art. 2 ust. 7 ustawy o czasie pracy kierowców można, poszukiwać podstawy prawnej do ustanowienia zasad zwrotu należności z tytułu podróży służbowej w związku z art. 77 ⁵ § 1 k.p., albo też przez odpowiednie stosowanie art. 4 ustawy o czasie pracy kierowców, zgodnie z którym w zakresie nieuregulowanym ustawą stosuje się przepisy Kodeksu pracy.” (wyrok SN z dnia 17 maja 2017r., II PK 106/16, LEX nr 2306361)

Na podstawie upoważnienia zawartego w przepisie art. 77 ⁵ § 2 k.p., Minister Pracy i Polityki Społecznej wydał w dniu 19 grudnia 2002r. rozporządzenie w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1990) oraz rozporządzenie w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz.U. Nr 236, poz. 1991)

Zgodnie z unormowaniem zawartym w § 3 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju drugiego rozporządzeń, z tytułu podróży odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę pracownikowi przysługują diety oraz zwrot kosztów: 1) przejazdów; 2) noclegów; 3) dojazdów środkami komunikacji miejscowej; 4) innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży (§ 4 ust. cytowanego rozporządzenia). Należność z tytułu diet oblicza się za czas od rozpoczęcia podróży (wyjazdu) do powrotu (przyjazdu) po wykonaniu zadania, w następujący sposób: 1) jeżeli podróż trwa nie dłużej niż dobę i wynosi: a) od 8 do 12 godzin - przysługuje połowa diety, b) ponad 12 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości; 2) jeżeli podróż trwa dłużej niż dobę, za każdą dobę przysługuje dieta w pełnej wysokości, a za niepełną, ale rozpoczętą dobę: a) do 8 godzin - przysługuje połowa diety, b) ponad 8 godzin - przysługuje dieta w pełnej wysokości (§ 4 ust. 2 cytowanego rozporządzenia). W myśl § 2 rozporządzenia w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tytułu podróży, odbywanej w terminie i w państwie określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują: 1) diety; 2) zwrot kosztów: a) przejazdów i dojazdów, b) noclegów, c) innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. W § 3 cytowanego rozporządzenia wskazano, że czas pobytu pracownika poza granicami kraju liczy się przy podróży odbywanej środkami komunikacji:1) lądowej – od chwili przekroczenia granicy polskiej w drodze za granicę do chwili przekroczenia granicy polskiej w drodze powrotnej do kraju. Dieta przysługuje w wysokości obowiązującej dla docelowego państwa podróży i oblicza się ją w następujący sposób: 1) za każdą dobę podróży przysługuje dieta w pełnej wysokości; 2) za niepełną dobę podróży: a) do 8 godzin – przysługuje 1/3 diety, b) ponad 8 do 12 godzin - przysługuje 1/2 diety, c) ponad 12 godzin – przysługuje dieta w pełnej wysokości (§ 4 ust. 3 i 4 cytowanego rozporządzenia).

Kwestię zwrotu kosztów noclegu poza granicami kraju regulują akty wykonawcze w postaci cytowanego już rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz.U. z 2013 poz.167).

W przepisie § 9 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju wskazano, że za nocleg przysługuje pracownikowi zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem hotelowym, w granicach ustalonego na ten cel limitu określonego w załączniku do rozporządzenia (ust. 1). W razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1. Ryczałt ten nie przysługuje za czas przejazdu (ust. 2) Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewnia pracownikowi bezpłatny nocleg (ust. 4). Zgodnie z unormowaniem zawartym w § 16 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej ustawodawca wskazał, że za nocleg podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia. Stosownie do regulacji zawartej w § 16 ust. 2 rozporządzenia w razie nieprzedłożenia rachunku za nocleg, pracownikowi przysługuje ryczałt w wysokości 25% limitu, o którym mowa w ust. 1, przy czym ryczał ten nie przysługuje za czas przejazdu. Przepisów powyższych nie stosuje się, jeżeli pracodawca lub strona zagraniczna zapewniają pracownikowi bezpłatny nocleg (§ 16 ust. 4).

Reasumując, w orzecznictwie przyjmuje się, że „ Po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 listopada 2016 r., K 11/15, nie stosuje się art. 21a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, ale stosuje się art. 77 ⁵ § 1, 3 i 4 k.p., a także art. 77 ⁵ § 5 k.p., jednakże ten ostatni przepis tylko w przypadku, gdy pracodawca nie uregulował zasad zwrotu należności z tytułu podroży służbowej w układzie zbiorowym pracy, regulaminie wynagradzania lub umowie o pracę.” (wyrok SN z dnia 8 marca 2017r., II PK 410/15, LEX nr 2306367).

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że strona pozwana jako pracodawca nie będący jednostką sfery budżetowej, była uprawniona do określenia innej wysokości diet, niż wskazane w powoływanym rozporządzeniu. Przepisy rozporządzeń mogłyby mieć zastosowanie jedynie w przypadku, gdyby postanowień dotyczących diet nie zawierały postanowienia umowy, regulaminu wynagradzania lub układu zbiorowego pracy. Powyższe prowadzi zatem do jednoznacznego wniosku, że wobec uregulowania kwestii diet w akcie prawa zakładowego w postaci Regulaminu pracy, powodom materialnym nie przysługiwały diety w wysokości określonej rozporządzeniami. Zauważyć nadto należy, że regulacje zawarte w Regulaminie wynagradzania obowiązującym u strony pozwanej w czasie trwania stosunku pracy spełniały wymagania przepisu art. 77 ⁵ § 4 k.p., albowiem stawka diety ustalona przez pracodawcę dla powodów na kwotę 18 euro dziennie była trzykrotnie wyższa niż wysokość diety za dobę krajowej podróży służbowej, która to kwota wynosiła 23 zł. Na marginesie, abstrahując od treści żądania powodów, zwrócić należy uwagę na fakt, że powodom nie należały się również żadne diety z tytułu służbowej podróży na terenie kraju. Jak słusznie bowiem zauważył biegły w swej opinii, powodom materialnym nie przysługiwały świadczenia z tytułu diet w związku z podróżami służbowymi na terenie kraju z uwagi na to, że podróże służbowe do granicy i z granicy kraju trwały poniżej 8 godzin, zaś zgodnie z unormowaniem zawartym w przepisie § 4 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na terenie kraju, dieta należy się wówczas, gdy podróż trwa dłużej niż 8 godzin. Z uwagi na fakt, że ani w umowie o pracę, ani w Regulaminie wynagradzania, nie zawarto uregulowań szczególnych w tym zakresie, podstawę przyznania diety w podróży służbowej powinny stanowić przepisy wyżej powołanego rozporządzenia, zaś wobec czasu trwania podróży służbowej z siedziby pracodawcy do granicy kraju, powodom nie należały się diety z tytułu tej podróży.

Nie znajduje również uzasadnienia dochodzenie od pracodawcy ryczałtu za nocleg w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej. Wysokość należności za nocleg została określona w obwiązujących u strony pozwanej aktach prawa wewnętrznego w postaci Regulaminu wynagradzania, co tym samym wyłączyło dopuszczalność stosowania w tym zakresie przepisów powoływanych rozporządzeń.

Wskazać również należy, że Regulamin wynagradzania był przedłożony w toku postępowania kontrolnego przeprowadzanego przez Państwową Inspekcję Pracy w roku 2011. Postanowienia Regulaminu, w zakresie w jakim stanowiły podstawę do obliczania diet i ryczałtów z tytułu podróży służbowej kierowców w kwotach odpowiednio - nie więcej niż 18 euro i 27 euro nie zostały zakwestionowane w toku przeprowadzonego postępowania kontrolnego.

W odniesieniu do roszczenia powodów z tytułu ryczałtów za noclegi szczególnego podkreślenia wymaga okoliczność, że zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 8.03.2017 r. (II PK 409/15), „ Konsekwencją wyroku Trybunału Konstytucyjnego 24 listopada 2016 r., K 11/15, jest utrata aktualności uchwały Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 2014 r., II PZP 1/14 (OSNP 2014 nr 12, poz. 164) w zakresie, w jakim wskazywała ona, że postanowienia zakładowych przepisów prawa pracy regulujących kwestię świadczeń należnych kierowcom zatrudnionym w transporcie międzynarodowym z tytułu podróży służbowych nie mogą przewidywać świadczeń w wysokości niższej niż przewidziane w aktach wykonawczych wydanych na podstawie art. 77 ⁵ k.p.”. W przypadkach – jak w niniejszej sprawie – uregulowania przez pracodawcę wysokości świadczeń z tytułu ryczałtów w regulaminie wynagradzania, nie ma zatem podstaw do dochodzenia przez pracowników różnicy między kwotami ryczałtów wynikającymi z rozporządzenia a kwotami ustalonymi w regulaminach. Przy zlecaniu opinii biegłemu, co miało miejsce przed wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego, Sąd nakazał biegłemu przyjęcie założenia, że „ pracownicy winni byli otrzymywać ryczałty za noclegi w wysokości wynikającej z regulaminu, ale nie mniejszej niż wynikająca z obowiązującego w spornym okresie Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (za uchwałą SN z 12 czerwca 2014r., II PZP 1/14)”. Biegły stosowne wyliczenia poczynił, lecz w świetle utraty mocy uchwały z dnia 12.06.2014 r. w tym zakresie (jak wynika z wyroku SN z 8.03.2017 r.), wyliczenia te nie mogły stać się obecnie podstawą rozstrzygnięcia. Ostatecznie bowiem uznać należało, że ustalając ryczałty na poziomie niższym niż wynikające z Rozporządzenia, pracodawca działał zgodnie z prawem.

W świetle powyższego uznać należy, że kwoty należne tytułem zwrotu kosztów podróży służbowych zostały ustalone prawidłowo, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa zakładowego, a należności te zostały przez stronę pozwaną wypłacone, której to okoliczności powodowie nie przeczyli.

Z powyższych względów powództwo główne podlegało oddaleniu, co czym orzeczono w pkt. I wyroku.

Nie zasługiwało również na uwzględnienie powództwo ewentualne, oparte na twierdzeniu o naruszeniu zasady równego traktowania w zatrudnieniu nieuprawnione przez zróżnicowanie wysokości świadczeń z tytułu podróży służbowych przysługujących kierowcom i innym pracownikom strony pozwanej. Twierdzenia powodów, jakoby strona pozwana pracodawca ustalając w Regulaminie wynagradzania inne zasady rekompensowania kosztów związanych z odbywaniem podróży służbowych przez kierowców oraz przez pozostałe grupy pracowników naruszyła zasady równego traktowania, jest w ocenie Sądu Rejonowego chybione. Wprowadzenie szczególnej regulacji dotyczącej rozliczenia kosztów podróży służbowych pracowników będących kierowcami uzasadnione jest specyfiką pracy świadczoną przez pracowników zatrudnionych na tym stanowisku. Kierowcy transportu międzynarodowego odbywający podróże w ramach wykonywania umówionej pracy i na umówionym obszarze, są grupą osób pracujących w warunkach stałego przemieszczania się, zaś podróż nie stanowi u nich zjawiska wyjątkowego, lecz jest normalnym wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24.11.2016 r. również wskazał, że kierowcy nie przebywają w „typowej” podróży służbowej. Świadczenie pracy przez pozostałych pracowników, nie będących kierowcami, nie polegało na codziennym odbywaniu podróży służbowej. Incydentalny charakter podróży służbowej pozostałych grup pracowników i brak możliwości spędzania przez nich noclegów w miejscu zapewnionym przez pracodawcę, związanym ze specyfiką wykonywanej pracy (specjalnie przystosowanych kabinach), a także konieczność ponoszenia przez nich faktycznych kosztów noclegów podczas podróży służbowych, w pełni uzasadniał zdaniem Sądu przyznanie im wyższych kwot z tytułu podróży służbowych. Inne ukształtowanie sytuacji prawnej kierowców i innych pracowników było zatem prawidłowe i uzasadnione.

Dlatego też powództwo ewentualne ulegało oddaleniu, wobec czego orzeczono jak w pkt. I wyroku.

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na dowodach z dokumentów przedłożonych przez strony, których autentyczności - z wyjątkiem Regulaminu wynagradzania - strony nie kwestionowały. Powodowie podważali jedynie autentyczność Regulaminu wynagradzania, jednakże podnoszone zarzuty okazały się chybione. Strona pozwana wyjaśniła przyczyny z jakich na przedłożonym wraz z pozwem egzemplarzu Regulaminu wynagradzania widniał podpis T. R., który w dacie uchwalania Regulaminu nie pełnił funkcji dyrektora spółki, wskazując, że w dacie składania odpowiedzi na pozew pozwana spółka nie mogła znaleźć kopii Regulaminu z podpisem ówczesnego dyrektora spółki, zaś podpis swój złożył jedynie celem uwiarygodnienia treści Regulaminu. Jednocześnie strona pozwana przedłożyła dokument w postaci Regulaminu wynagradzania (kopię notarialnie poświadczoną za zgodność z oryginałem) podpisany przez ówczesnego dyrektora pozwanej spółki M. K.. Ponadto świadek M. P. (2) potwierdził fakt obowiązywania Regulaminu wynagradzania, a nadto sposób zapoznawania pracowników przez pracodawcę z zakładowymi przepisami prawa pracy. W tych okolicznościach Sąd uznał, że strona pozwana wykazała autentyczność przedłożonego przez nią dokumentu w postaci Regulaminu wynagradzania oraz datę początkową obowiązywania tego aktu prawa zakładowego, a zatem zarzuty podnoszone przez powodów zmierzające do wykazania, że Regulamin wynagradzania, a przynajmniej zapisy Regulaminu wynagradzania dotyczące rozliczania kosztów podróży służbowych nie obowiązywały w czasie nawiązania i trwania stosunku pracy łączącego stronę pozwaną z powodami materialnymi, okazały się bezskuteczne. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał wszelkie zgromadzone w toku postępowania dowody z dokumentów za wiarygodne nie widząc uzasadnionych podstaw do kwestionowania ich prawdziwości i autentyczności. Przy dokonywaniu ustaleń faktycznych Sąd oparł się również na osobowych źródłach dowodowych, tj. zeznaniach świadka M. P. (2), które uznał za w pełni wiarygodne i korespondujące z pozostałym materiałem dowodowym. Sąd dał również wiarę zeznaniom powodów w zakresie, w jakim powodowie wskazywali na okoliczności nawiązania stosunku pracy, charakter świadczonej pracy i wysokość otrzymanych świadczeń od pozwanej, odmówił natomiast waloru wiarygodności tym zeznaniom w zakresie, w jakim powodowie kwestionowali fakt obowiązywania u pracodawcy Regulaminu wynagradzania w dacie nawiązywania stosunku pracy oraz brak znajomości jego treści. Twierdzeniom powodów przeczy pozostały zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci dowodów z dokumentów, w szczególności Regulaminu wynagradzania wraz z wydrukiem z komunikatora wskazującym na datę początkową jego obowiązywania oraz fakt udostępnienia tego Regulaminu u pracodawcy, zapisów umów o pracę oraz oświadczeń powodów z dnia 1 lutego 2011r. w przedmiocie zapoznania się z przedmiotowym Regulaminem. Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się również częściowo na dowodzie z opinii biegłego, mimo że wnioski ostateczne zawarte w opinii biegłego okazały się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, a to z uwagi na zmianę stanu prawnego, jaka nastąpiła pomiędzy datą zlecenia opinii i datą wyrokowania. Niemniej jednak Sąd czyniąc ustalenia faktyczne Sąd oparł się na opinii biegłego w takim zakresie, w jakim nie straciła ona na aktualności mimo zmiany stanu prawnego, uznając ją w tej części za jasną i trafną, a nadto mającą znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy.

Orzeczenie o kosztach oparto o przepis art. 113 ust.1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, albowiem powód korzystał w niniejszej sprawie z ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych, a brak było podstaw do obciążenia kosztami sądowymi przeciwnika, a wobec oddalenia powództwa nie ma możliwości ściągnięcia kosztów (które sprowadzały się do kosztów opinii biegłego) z zasądzonego roszczenia. Dlatego orzeczono jak w pk. II wyroku.

Z uwagi na powyższe, orzeczono jak w sentencji.