Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 4 kwietnia 2017 roku (znak (...)) Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. odmówił J. S. (1) przyznania emerytury, ponieważ nie został udowodniony wymagany 15 letni okres pracy w szczególnych warunkach wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Organ rentowy wskazał, że brak jest świadectwa wykonywania prac w szczególnych warunkach. Z posiadanej przez ZUS dokumentacji wynikają rozbieżności co do zajmowanego stanowiska w trakcie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) w okresie od 1 września 1072 roku do 6 lutego 1992 roku: kierowca, kierowca pojazdu ciężarowego, kierowca towarowy, mechanik napraw pojazdów ciężarowych. Organ rentowy przyjął za udowodnione okresy na dzień 1 stycznia 1999 roku: nieskładkowe – 3 miesiące i 21 dni, składkowe – 26 lat i 10 dni. Staż sumaryczny wyniósł 26 lat, 4 miesiące i 1 dzień.

(decyzja – k. 53 akt ZUS)

W dniu 24 maja 2017 roku J. S. (1) złożył odwołanie od powyższej decyzji zaskarżając ją w całości. Powyższej decyzji zarzucił naruszenie art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 ust. 1 oraz § 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez odmowę przyznania mu prawa do emerytury w sytuacji, gdy spełnione zostały warunki do jej przyznania. W uzasadnieniu odwołania J. S. (1) podniósł, że w okresie od dnia 1 września 1975 roku do 7 lutego 1992 roku stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę jako kierowca samochodu ciężarowego będąc zatrudnionym w Przedsiębiorstwie (...) w P.. Ubezpieczony jeździł samochodem marki S.. Z angaży wynika, że ubezpieczony pracował jako kierowca, dodatkowo w części angaży stanowisko jest wskazane jako „kierowca samochodów ciężarowych”, a z innych jako „kierowca towarowy”. Niezależnie od zapisów ubezpieczony jeździł cały czas jako kierowca samochodu marki S. (tj. samochodu powyżej 3,5 tony).

(odwołanie – k. 12 – 12 verte)

W odpowiedzi na odwołanie w dniu 1 czerwca 2017 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w Ł. wniósł o jego oddalenie podnosząc argumentację jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie – k. 12 – 12 verte).

Na rozprawie bezpośrednio poprzedzającej wydanie wyroku w dniu 17 sierpnia 2017 roku, pełnomocnik wnioskodawcy poparł odwołanie i wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

(stanowisko pełnomocnika wnioskodawcy – e-protokół z rozprawy z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:43:18 – płyta CD k. 38)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

J. S. (1) urodził się (...). Wnioskodawca nie przystąpił do otwartego funduszu emerytalnego.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 6 marca 2017 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o emeryturę.

(wniosek – k. 1 – 4 akt ZUS)

W okresie od 1 września 1972 roku do 6 lutego 1992 roku wnioskodawca pracował w Przedsiębiorstwie (...) w P. w pełnym wymiarze czasu pracy. W okresie od 1 września 1972 roku do 31 sierpnia 1975 roku wnioskodawca był uczniem przyzakładowej szkoły zawodowej przy (...), od 1 września 1975 roku do 6 lutego 1992 roku był kierowcą pojazdu ciężarowego. Stosunek ustał na mocy porozumienia między zakładami pracy.

(świadectwo pracy z dnia 6 lutego 1992 roku – k. 50 – 50 verte znajdująca się w aktach osobowych w kopercie k .25)

W dniu 1 września 1972 roku J. S. (2) zawarł umowę o naukę zawodu mechanika – kierowcy pojazdów samochodowych z Wojewódzkim Przedsiębiorstwem (...) Oddział XIII w P.. Zgodnie z treścią umowy szkolenie miało wynosić trzy lata od 1 września 1972 roku do 30 września 1975 roku.

(umowa o naukę zawodu z dnia 1 września 1972 roku – k. 10 – 14 znajdujące się w aktach osobowych w kopercie k .25)

Wnioskodawca ukończył (...) Szkołę Zawodową dla Pracujących (...) Oddział III w P. w zawodzie mechanik – kierowca pojazdów samochodowych z wynikiem ogólnym dostatecznym.

(świadectwo ukończenia szkoły z dnia 18 czerwca 1975 roku – k. 8 znajdująca się w aktach osobowych w kopercie k .25)

J. S. (1) zdał egzamin uzyskując kategorię zaszeregowania osobistego z przydziałem na funkcję mechanika napraw pojazdów samochodowych grupa V z dniem 1 lipca 1975 roku. Egzamin był prowadzony na pojeździe S..

(protokół z dnia 1 lipca 1975 roku – k.16 akt osobowych w kopercie k .25; arkusz okresowy kierowcy przy przyjęciu do (...) k. 18 – 19 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Od dnia 1 lipca 1975 roku wnioskodawca został przeniesiony ze stanowiska ucznia szkoły przyzakładowej (...) na stanowisko mechanika napraw pojazdów samochodowych.

(angaż z dnia 1 sierpnia 1975 roku – k. 15 akt osobowych w kopercie k .25; zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:02:20 – płyta CD k.38)

J. S. (1) w dniu 12 maja 1976 roku przyjął do eksploatacji pojazd S. (...).

(arkusz okresowy kierowcy przy przyjęciu do (...) k. 18 – 19 akt osobowych znajdujących się w kopercie k .25)

Od 6 lutego 1976 roku wnioskodawca uzyskał uprawnienia do prowadzenia pojazdów kat. A, B, C, BE, CE.

(okoliczność bezsporna)

W dniu 10 maja 1976 roku na podstawie skierowania na przeprowadzenie badań dla stwierdzenia czy stan zdrowia J. S. (1) pozwoli na zatrudnienie go w Przedsiębiorstwie (...) w P. w charakterze kierowca samochodu ciężarowego w opinii lekarza stwierdzono, że wnioskodawca jest zdolny jako kierowca towarowy do 14 ton.

(skierowanie na badanie – k. 21 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Od dnia 10 maja 1976 roku J. S. (1) został przeniesiony ze stanowiska mechanika napraw pojazdów samochodowych na stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego z wynagrodzeniem zasadniczym wg kat. V stawki godz. 8 zł tabeli płac plus dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu 1zł/godz. według szczebla 2 tabeli C oraz pozostałe dodatki zgodnie z obowiązującymi przepisami i premie zgodnie z regulaminem premiowania.

(angaż z dnia 10 maja 1976 roku – k. 17 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z angażu wynika, że J. S. (1) został skierowany do pracy w charakterze kierowcy samochodu ciężarowego przez Przedsiębiorstwo (...) w P..

(angaż – k. 22 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z pisma z dnia 1 lipca 1976 roku wynika, że dyrektor oddziału potwierdził zatrudnienie wnioskodawcy na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego w Oddziale (...) w P. z zachowaniem warunków wynagrodzenia, jak w umowie o pracę.

(pismo – k. 23 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 maja 1977 roku wnioskodawca zatrudniony na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego został przeszeregowany z kat. V stawki godz. 8, dodatku za rodzaj prowadzonego pojazdu 1 zł do kat. V stawki godz. 8,40 według tabeli 2 płac do dodatku za rodzaj prowadzonego pojazdu w wysokości 1zł/godz wg II szczebla C oraz pozostałe dodatki zgodnie z obowiązującymi przepisami i premia wg regulaminu premiowania.

(pismo – k. 24 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 maja 1978 roku J. S. (1) – kierowca samochodu ciężarowego został przeszeregowany z kat. V stawki godz. 8,40 dodatku za rodzaj prowadzonego pojazdu 1 zł do kat. V stawki godz. 9,30 według tabeli 1 płac do dodatku za rodzaj prowadzonego pojazdu w wysokości 1zł/godz. wg II szczebla C oraz pozostałe dodatki zgodnie z obowiązującymi przepisami i premia wg regulaminu premiowania.

(pismo z dnia 26 maja 1978 roku – k. 25 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z pisma z dnia 15 września 1979 roku o przekazaniu tekstu wspólnej uchwały do wiadomości wynika, że stanowisko pracy J. S. (1) było określone jako kierowca towarowy.

(pismo z dnia 15 września 1979 roku – k. 26 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Pismem z dnia 27 października 1979 roku ustalającym wnioskodawcy z dniem 1 października 1979 roku wynagrodzenie zasadnicze wg dotychczasowej kategorii zaszeregowania , I tabeli płac i stawki godzinowej płacy zasadniczej w wysokości 5 zł/godz. oraz dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu wg szczebla wysokości 2,50 zł/godz. określono jego stanowisko pracy jako kierowca towarowy.

(pismo z dnia 27 października 1979 roku – k. 27 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 stycznia 1980 roku ustalono wnioskodawcy, zatrudnionemu na stanowisku kierowca ciężarowy, stawkę godzinową płacy zasadniczej w wysokości 12,00 zł wg kat. VI i tabeli I plus dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu – 2,50 zł.

(pismo z dnia 9 września 1980 roku – k. 28 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 września 1980 roku ustalono wnioskodawcy zatrudnionemu na stanowisku kierowca samochodu ciężarowego dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu w wysokości 5 zł/ godz. wg szczebla 10 przy zachowaniu stawki godzinowej, stawki zasadniczej w wysokości 12 zł/godz. Wg VI kat. zaszeregowania i I tabeli plac.

(pismo z dnia 25 września 1980 roku – k. 29 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z pisma z dnia 20 stycznia 1981 roku wynika, że J. S. (1) był zatrudniony na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego w Przedsiębiorstwie (...) w W. Oddział Towarowo – Spedycyjny w P. i od 1 listopada 1980 roku ustalono mu stawkę godzinową w wysokości 21 zł/godz. wg VIII kat. zaszeregowania i II B tabeli płac.

(pismo z dnia 20 stycznia 1981 roku – k. 30 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Porozumieniem pomiędzy J. S. (1) zatrudnionym w Oddziale Towarowo – Spedycyjnym (...) w P. a dyrektorem tego oddziału, w którym zmieniono system wynagrodzenia wnioskodawcy zamieszczony w umowie o pracę zawartą w dniu 28 grudnia 1982 roku i oparty na systemie czasowo premiowym na wynagrodzenia prowizyjne wyliczone procentowo na podstawie uzyskanych wpływów w obu kierunkach jazdy , określono stanowisko pracy wnioskodawcy, jako kierowca towarowy. W punkcie trzecim porozumienia wskazano, że zmiany zasad wynagrodzenia wprowadzone będą od 1 listopada 1982 roku na czas nieograniczony.

(porozumienie – k. 32 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Pismem z dnia 1 sierpnia 1983 roku, zmieniającym wysokość stawki godzinowej płacy zasadniczej wnioskodawcy, określono jego stanowisko jako kierowca samochodu ciężarowego.

(pismo z dnia 1 sierpnia 1983 roku – k.33 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z pisma z dnia 10 lipca 1984 roku wydanego przez Przedsiębiorstwo (...) w W. Oddział Towarowy w P. wynika, że J. S. (1) zatrudnionemu na stanowisku kierowca pojazdu samochodowego, ustalono z dniem 1 lipca 1984 roku wynagrodzenie miesięczne wg VII kat. zaszeregowania w wysokości za godz. 47 zł. Ponadto do wynagrodzenia włączono m.in. wynagrodzenie za obsługę codzienną pojazdów samochodowych i przyczep.

(pismo z dnia 10 lipca 1984 roku – k. 34 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 grudnia 1986 roku J. S. (1) zatrudnionemu na stanowisku: kierowca ustalono stawkę godzinową płacy zasadniczej w wysokości 59 zł/godz. wg VI kat. zaszeregowania. Pismo stanowiące podstawę powyższego zostało wydane przez Przedsiębiorstwo (...) w W. Oddział Towarowy w P..

(pismo z dnia 10 stycznia 1987 roku – k. 36 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 czerwca 1988 roku wnioskodawcy ustalono wynagrodzenie zasadnicze wg III kat. zaszeregowania w wysokości 97 zł/godz., dodatek za staż pracy bez zmian oraz premię wypłaconą zgodnie z regulaminem premiowania. Jednocześnie wskazano, że wnioskodawca jest zatrudniony na stanowisku kierowca towarowy. Podstawę powyższego ustalenia stanowi pismo wydane przez Przedsiębiorstwo (...) w W. Oddział Towarowy w P..

(pismo z dnia 20 czerwca 1988 roku – k. 37 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 maja 1989 roku J. S. (1) podwyższono wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 200 zł/godz. przysługujące wg IV kat. zaszeregowania, wskazując, że pracuje on na stanowisku kierowca towarowy.

(pismo – k. 38 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Następnie z dniem 1 sierpnia 1989 roku wnioskodawcy podwyższono wynagrodzenie zasadnicze do wysokości 570 zł/godz. Przysługujące wg IV kat. zaszeregowania wskazując, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowca.

(pismo – k.39 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z dniem 1 stycznia 1990 roku ustalono wnioskodawcy wynagrodzenie zasadnicze w wysokości 1450 zł/godz. Przysługujące wg IV kat. zaszeregowania, wskazując, że był on zatrudniony jako kierowca towarowy (...). Podstawę ustalenia stanowi pismo z Przedsiębiorstwa (...) w W. Oddział Towarowy w P..

(pismo z dnia 4 stycznia 1990 roku – k. 40 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z pisma z dnia 3 marca 1990 roku wskazującego, że z dniem 1 marca 1990 roku podwyższono wnioskodawcy stawkę godzinową płacy zasadniczej do 1830 zł wg IV kat. zaszeregowania określono, że J. S. (1) był zatrudniony na stanowisku kierowca.

(pismo z dnia 3 marca 1990 roku – k. 41 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Następnie z dniem 1 lipca 1990 roku wskazano stanowisko wnioskodawcy – kierowca oraz wysokość stawki godzinowej – 2800 zł wg IV kat.

(pismo z dnia 1 lipca 1990 roku – k. 42 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Wskazując, że wnioskodawca był zatrudniony na stanowisku kierowca, z dniem 1 lutego 1991 roku ustalono mu wyższą stawkę godzinową płacy zasadniczej (4.900 zł/godz. wg IV kat. zaszeregowania).

(pismo z dnia 1 lutego 1991 roku – k. 43 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z opinii służbowej z dnia 6 lutego 1992 roku wynika, że J. S. (1) był zatrudniony w Przedsiębiorstwie (...) na stanowisku kierowcy towarowego.

(kserokopia opinii służbowej z dnia 6 lutego 1992 roku – k. 16 akt ZUS)

Na skutek złożonego wniosku J. S. (1) Przedsiębiorstwo (...) w P. wyraziło zgodę na przejście wnioskodawcy z dniem 7 luty 1992 roku do pracy w Przedsiębiorstwie Cukrownia (...) w D. na zasadzie porozumienia między zakładami pracy.

(pismo z dnia 5lutego 1992 roku – k. 46 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

Z treści karty obiegowej z dnia 7 lutego 1992 roku wynika, że na mocy porozumienia zakładowego z dniem 7 lutego 1992 roku wnioskodawca został zwolniony z pracy w Przedsiębiorstwie (...) w P., gdzie jak wskazano, był zatrudniony na stanowisku kierowca w D. Organizacji i (...).

(karta obiegowa – k. 49 akt osobowych znajdujących się w kopercie k.25)

W kartach wynagrodzeń J. S. (1) wskazano jako stanowisko jego pracy - kierowca albo nie zamieszczano żadnej informacji.

(karty wynagrodzeń znajdujące się w aktach osobowych wnioskodawcy w kopercie k. 25)

Wnioskodawca początkowo był kierowcą wywrotki S. (...) o wadze około 4,5 tony. Jeździł w rejonach dróg publicznych przewożąc asfalt, piasek, w (...) również beton. Był tam wynajmowany przez (...). Później podjął pracę na cięższym sprzęcie S. (...), o wadze około 10 ton. Był to pojazd siodłowy przeznaczony do przewożenia rzeczy pod plandeką. Przewoził nim różne rzeczy, ale głównie jeździł dla cukrowni przewożąc cukier. Wnioskodawca jeździł po całej Polsce. Tym samochodem jeździł do 1985 roku, później przesiadł się na Stara 200 o jeszcze większym tonażu, bo był z przyczepą. Miał 12 ton. Wnioskodawca jeździł tym samochodem również głównie w cukrowni przewożąc cukier oraz w (...) przewożąc tworzywa. W latach 90-tych przesiadł się na jeszcze większy samochód, na K. o tonażu ok. 20 ton. To był pojazd siodłowy. Przewoził nim węgiel z kopalń i tworzywa sztuczne w (...). Przez cały czas jeździł na terenie całej Polski. Nigdy nie prowadził w pracy mniejszych samochodów, ani samochodów osobowych. W P. były 2 oddziały (...) oddział towarowy i osobowy. Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w (...) jeździł samochodami ciężarowymi, w pełnym wymiarze czasu pracy.

J. S. (1) przekazano informację z kadr, że wszystko trzeba odnosić do pierwszego angażu, gdzie miał wpisane kierowca samochodu ciężarowego i potem jak było wpisane kierowca, to też dotyczyło tylko samochodu ciężarowego.

(zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:02:20 – płyta CD k.38; zeznania świadka C. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:17:59 – płyta CD k. 38; zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:23:13 – płyta CD k. 38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:28:24 – płyta CD k. 38)

Kierowcy samochodów ciężarowych, w tym również skarżący, pracowali na pełny etat, ale często zdarzało się, że pracowali po 12 – 24 godziny. Wnioskodawca średnio przepracowywał od 200 do 220 godzin miesięcznie. Nigdy nie pracował mniej niż w pełnym wymiarze czasu pracy.

(zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:26:52 – płyta CD k. 38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:28:24 – płyta CD k. 38; zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:34:42 – płyta CD k. 38; zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:02:20 – płyta CD k.38)

W przedsiębiorstwie wszystkie samochody były powyżej 3,5 tony. Jedynie w dziale gospodarczym były dwa/ trzy Ż., do których byli przydzieleni inni kierowcy, nie kierujący dużymi samochodami. Ż. kierowali kierowcy o mniejszych kwalifikacjach. Wnioskodawca nie jeździł Ż., ani N..

(zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:26:52, 00:27:40 – płyta CD k. 38; zeznania świadka C. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00: 71:59 – płyta CD k. 38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:32:25 – płyta CD k. 38; zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:34:42 – płyta CD k. 38)

Samochody ciężarowe były przydzielone do konkretnych kierowców, którzy cały czas jeździli tymi samymi samochodami. Wnioskodawca nie miał zamiennika. Samochody, którymi jeździł były przypisane do niego.

(zeznania świadka C. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:21:54 – płyta CD k. 38; zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:23:13 – płyta CD k. 38; zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:12:12 – płyta CD k.38)

Na początku w bazie było około 200 ciężkich samochodów. (...) było trochę mniej. Jeżeli taki pojazd ulegał awarii i naprawa trwała dłużej niż jeden dzień, przesadzano kierowcę na inny samochód. W Przedsiębiorstwie był warsztat i samochód naprawiano w stacji obsługi. Naprawą zajmowali się mechanicy, nie kierowcy. Żadnych przestojów nie było.

(zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:13:10 – płyta CD k.38; zeznania świadka C. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:22:26 – płyta CD k. 38; zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:23:13 – płyta CD k. 38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:28:24, 00:33:37 – płyta CD k. 38; zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:34:42 – płyta CD k. 38)

Jak samochód się zepsuł, to kierowca dzwonił po pogotowie techniczne, które ściągało samochód. Jeśli zepsuł się w trasie, kierowca sam go naprawiał, o ile mógł. Dotyczyło to drobnych usterek, jak np. wymiany koła.

(zeznania świadka J. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:23:13 – płyta CD k. 38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:32:25 – płyta CD k. 38; zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:34:42 – płyta CD k. 38)

Koledzy wnioskodawcy, którzy byli kierowcami przeszli na wcześniejsze emerytury.

(zeznania wnioskodawcy J. S. (1) – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:41:57 – płyta CD k. 38 w związku z jego wyjaśnieniami informacyjnymi – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:12:12 – płyta CD k.38; zeznania świadka T. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:28:24 – 00:31:56, 00:33:37 – płyta CD k. 38; zeznania świadka C. K. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:17:59 – płyta CD k. 38; zeznania świadka M. S. – e-protokół z dnia 17 sierpnia 2017 roku – 00:34:42 – 00:38:51 – płyta CD k. 38)

Wnioskodawca udowodnił na dzień 1 stycznia 1999 roku ogółem okresów składkowych: 26 lat i 10 dni oraz okresów nieskładkowych 3 miesiące i 21 dni. Staż sumaryczny wnioskodawcy wynosi 26 lat, 4 miesiące i jeden dzień.

(decyzja – k.53 akt ZUS)

Powyższych ustaleń faktycznych Sąd dokonał w oparciu o materiał dowodowy zebrany w sprawie, w szczególności o dowody z dokumentów znajdujących się w aktach emerytalnych ZUS, jak również dokumentów przesłanych przez Archiwum (...) w P.. Przymiot wiarygodności Sąd przypisał również zeznaniom świadków T. K., J. K., M. S. oraz C. K., którzy zeznawali na okoliczność czynności wykonywanych przez wnioskodawcę w okresie zatrudnienia w (...) w P.. Świadkowie zgodnie twierdzili, iż J. S. (1) stale i w pełnym wymiarze czasu pracy był kierowcą pojazdu ciężarowego o masie powyżej 3,5 tony. Zeznania przywołanych świadków mają tym większy walor dowodowy, że pochodzą od osób bezpośrednio współpracujących z wnioskodawcą w spornym okresie i korelują z powołanymi dokumentami, które pozostawały w dyspozycji organu rentowego. Stanowią tym samym wiarygodne źródło dowodów. Podkreślić należy także, iż zeznania te nie były kwestionowane przez organ rentowy do chwili zamknięcia rozprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 184 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t. j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1383) ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet i 65 lat – dla mężczyzn oraz,

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 - wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn.

Z kolei art. 184 ust. 2 cytowanej ustawy stanowi, iż emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Stosownie do art. 32 ust. 1 powołanej ustawy, ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku, będącym pracownikami zatrudnionymi w szczególnych warunkach, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 pkt 1. Ustęp 2 tego przepisu stanowi natomiast, że dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia.

Ustęp 4 cytowanego przepisu stanowi, że wiek emerytalny, o którym mowa w ustępie 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ustępie 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

W myśl § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983 roku, Nr 8, poz.43 z zm.), za okres zatrudnienia wymagany do uzyskania emerytury, zwany „wymaganym okresem zatrudnienia” uważa się okres wynoszący 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, liczony łącznie z okresami równorzędnymi i zaliczanymi do okresów zatrudnienia. Z kolei § 4 tego rozporządzenia stanowi, że pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach, wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia łącznie następujące warunki:

1) osiągnął wiek emerytalny wynoszący 55 lat dla kobiet i 60 lat dla mężczyzn,

2) ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

W świetle § 2 rozporządzenia okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy. Okresy pracy stwierdza zakład pracy, na podstawie posiadanej dokumentacji, w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach, wystawionym według wzoru stanowiącego załącznik do przepisów wydanych na podstawie § 1 ustęp 2 rozporządzenia, lub w świadectwie pracy. Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, okresami pracy uzasadniającymi prawo do świadczeń na zasadach określonych w rozporządzeniu są okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze jest wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku pracy, przy czym powyższe okoliczności pracownik jest obowiązany udowodnić (por. wyrok Sądu Najwyższego z 15 grudnia 1997 r. II UKN 417/97 – (...) i US (...), Legalis nr 32028 i wyrok Sądu Najwyższego z 15 listopada 2000 r. II UKN 39/00 Prok. i Prawo (...)).

W orzecznictwie (por. np. wyrok z dnia 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, OSNAPiUS 1998 nr 21, poz. 638, Legalis nr 32028) przyjmuje się, że nie korzysta z uprawnienia do emerytury w niższym wieku emerytalnym pracownik, który nie udowodnił, że wykonywał pracę w szczególnych warunkach w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku.

W myśl art. 46 ust. 1 tej ustawy prawo do emerytury na warunkach określonych w art. 29, 32, 33 i 39 przysługuje również ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 r. a przed dniem 1 stycznia 1969 r., jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

1) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa;

2) warunki do uzyskania emerytury określone w tych przepisach spełnią do dnia 31 grudnia 2008 r.

Przenosząc rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy wskazać należy, że okres zatrudnienia wnioskodawcy nie był kwestionowany. Ubezpieczony J. S. (1) ukończywszy w dniu 24 marca 2017 roku 60 lat udowodnił wymagany 25 letni okres składkowy i nieskładkowy na dzień 1 stycznia 1999 roku. Nie budzi również wątpliwości, że nie przystąpił również do otwartego funduszu emerytalnego.

Przedmiotem sporu było udowodnienie przez wnioskodawcę wymaganego okresu co najmniej 15 lat pracy w szczególnych warunkach. Organ rentowy, wydając zaskarżoną decyzję uznał, że J. S. (1) nie udowodnił 15 lat pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze. Tym samym organ rentowy zakwestionował okres pracy wnioskodawcy w Przedsiębiorstwie (...) od 1 września 1972 roku do 6 lutego 1992 roku, jako okres pracy w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze, ponieważ z wydanej dokumentacji wynikają rozbieżności dotyczące zajmowanego stanowiska. Organ renty wskazał, że wnioskodawca zajmował stanowiska: kierowcy, kierowcy pojazdu ciężarowego, kierowcy towarowego, mechanika napraw pojazdów ciężarowych.

W świetle przywołanego wcześniej Rozporządzenia, zakład pracy wydaje zaświadczenie o zatrudnieniu w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, wyłącznie na podstawie posiadanej dokumentacji, natomiast w sądowym postępowaniu odwoławczym możliwe jest ustalenie tych okresów także w oparciu o inne dowody (Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 21 września 1984 r. III UZP 48/84, publikowanej L.). Regulacja § 2, statuująca ograniczenia dowodowe i obowiązująca w postępowaniu przed organem rentowym, nie ma zastosowania w postępowaniu odwoławczym przed sądem pracy i ubezpieczeń społecznych. W konsekwencji okoliczność i okresy zatrudnienia w szczególnych warunkach sąd uprawniony jest ustalać także innymi środkami dowodowymi niż dowód z zaświadczenia zakładu pracy, w tym nawet zeznaniami świadków (uchwała Sądu Najwyższego z 27 maja 1985 roku, III UZP 5/85, Lex 14635, uchwała Sądu Najwyższego z 10 marca 1984 roku III UZP 6/84, Lex 14625; wyrok Sądu Najwyższego z 30 marca 2000 r. II UKN 446/99, Lex 48778). Nadto zgodnie ze stanowiskiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W., wyrażonym w wyroku z dnia 5 października 2004 roku, jeżeli pracownik nie posiada świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach i z uwagi na likwidację zakładu pracy nie ma możliwości uzyskania takiego świadectwa, jednak posiada świadectwo pracy, z którego wynika, że był we wskazanym tam okresie zatrudniony na stanowisku wymienionym w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz.U. Nr 8 poz. 43 ze zm.) albo w załącznikach do tego rozporządzenia w pełnym wymiarze czasu pracy, to dokument taki jest wystarczającym potwierdzeniem, iż we wskazanym w nim czasie pracownik ten wykonywał pracę w szczególnych warunkach, czy też w szczególnym charakterze (4/II SA/Wr 2069/01).

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na okoliczność pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w szczególnych warunkach dopuścił dowód z dokumentów, z zeznań świadków i wnioskodawcy.

Skarżący spełnia ustawowe przesłanki co do wieku, posiadanych okresów składkowych i nieskładkowych oraz nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego. Ponadto pomimo braku świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze J. S. (1) wykazał, zarówno zeznaniami świadków, własnymi, jak i przedłożonymi dokumentami, iż będąc zatrudnionym w (...) w P. począwszy od dnia 6 lutego 1976 roku do 2 lutego 1992 roku wykonywał prace w szczególnych warunkach.

Kwestia nabycia uprawnień na prowadzenie pojazdów kat. A, B, C, BE, CE przez wnioskodawcę od dnia 6 lutego 1976 roku nie była kwestionowana w toku postępowania przez organ rentowy i od tej daty należy przyjąć wykonywanie pracy w warunkach szczególnych przez wnioskodawcę. Zaznaczyć należy, że od 1 września 1972 roku do 31 sierpnia 1975 roku wnioskodawca był uczniem przyzakładowej szkoły zawodowej przy (...) na kierunku mechanik – kierowca pojazdów samochodowych, w związku z czym nie sposób przyjąć, że w tym czasie wykonywał pracę w warunkach szczególnych. Zaznaczyć przy tym należy, że nauka uniemożliwiała J. S. (1) wykonywanie pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Po ukończeniu szkoły skarżący został zatrudniony na stanowisku mechanika napraw pojazdów samochodowych.

Ubezpieczony udowodnił w toku postępowania, zarówno zeznaniami świadków, zeznaniami własnymi, jak i przedłożonymi dokumentami, iż będąc zatrudnionym w (...) w P. począwszy od dnia 6 lutego 1976 roku do dnia 6 lutego 1992 roku, wykonywał prace w szczególnych warunkach na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Analiza treści wykazu A do powołanego rozporządzenia z dnia 7 lutego 1983 roku wskazuje, że wymieniona w pkt 2 działu VIII praca kierowców samochodów ciężarowych
o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony jest pracą w szczególnych warunkach.

Pomocnicze znaczenie w tym zakresie stanowi wykaz A, stanowiący załącznik nr 1 do zarządzenia resortowego nr 9 Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 1 lipca 1983 roku w sprawie stanowisk pracy resortu administracji, gospodarki terenowej i ochrony środowiska, na których wykonywane są prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, uprawniające do niższego wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytury lub renty inwalidzkiej, w którym w dziale VIII, poz. 2 pkt 1 wskazano stanowisko kierowcy samochodu ciężarowego, pojazdu członowego i specjalnego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym co najmniej 3,5 tony.

Na okoliczność charakteru pracy wykonywanej przez wnioskodawcę w spornym okresie zatrudnienia w Przedsiębiorstwie (...) zarówno wnioskodawca, jak i świadkowie zgodnie zeznawali, że J. S. (1) początkowo był kierowcą wywrotki S. (...) o wadze około 4,5 tony. Jeździł w rejonach dróg publicznych przewożąc asfalty, piasek, w (...) również beton. Potem kierował samochodem o marce S. 200, o tonażu około 10 ton. Był to pojazd siodłowy przeznaczony do przewożenia rzeczy pod plandeką. Przewoził nim głównie cukier w cukrowni. Wnioskodawca jeździł po całej Polsce. Tym samochodem jeździł do 1985 roku, później kierował S. 200 o wadze około 12 ton. Wnioskodawca jeździł tym samochodem w cukrowni przewożąc cukier oraz w (...) przewożąc tworzywa. W latach 90-tych przesiadł się na pojazd siodłowy o około 20 tonowym tonażu – K.. Tym pojazdem przewoził węgiel z kopalń i tworzywa sztuczne w (...). Przez cały czas jeździł na terenie całej Polski. Nigdy nie prowadził w pracy mniejszych samochodów, ani samochodów osobowych. Wnioskodawca nie prowadził ani (...) ani Ż., które nie tylko były w innym wydziale, ale do których byli przydzieleni inni kierowcy, którzy mieli znacznie mniejsze uprawnienia. Wnioskodawca przez cały okres zatrudnienia w (...) jeździł samochodami ciężarowymi, w pełnym wymiarze czasu pracy. Ponadto samochody, którymi jeździł były przypisane do niego. Zasadą było, że samochody ciężarowe w (...) były przydzielane do konkretnych kierowców, a wnioskodawca nie miał zamiennika. Potwierdzeniem powyższego są zeznania wszystkich świadków: T. K., J. K., M. S., C. K..

Nie bez znaczenia dla oceny zebranego materiału dowodowego jest również okoliczność, iż czynności wykonywane przez wnioskodawcę w (...) były cały czas takie same, a zmieniał się jedynie tonaż kierowanego pojazdu ciężarowego, który co należy uznać za oczywiste, wynosił zawsze powyżej 3,5 tony i zwiększał się w miarę nabywania doświadczenia zawodowego. Natomiast wskazane w angażach nazwy stanowisk wnioskodawcy: kierowcy pojazdu ciężarowego, kierowcy towarowego czy kierowcy, nie mają żadnego wpływu na orzeczenie w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu Okręgowego decydujące znaczenie mają bowiem faktycznie wykonywane czynności, a nie nazwa stanowiska. Nadto należy zauważyć, że również całościowo analizowana dokumentacja osobowa skarżącego potwierdza zatrudnienie go w warunkach szczególnych, jako kierowcy samochodu ciężarowego o ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony.

Już w dniu 10 maja 1976 roku, na podstawie skierowania na przeprowadzenie badań dla stwierdzenia czy stan zdrowia J. S. (1) pozwoli na zatrudnienie go w Przedsiębiorstwie (...) w P., w charakterze kierowca samochodu ciężarowego w opinii lekarza stwierdzono, że wnioskodawca jest zdolny jako kierowca towarowy do 14 ton. W późniejszym okresie de facto wymiennie stosowano nazwy stanowisk kierowca samochodu ciężarowego i kierowca towarowy. Z pisma z dnia 10 lipca 1984 roku wydanego przez Przedsiębiorstwo (...) w W. Oddział Towarowy w P. wynika, że J. S. (1) zatrudnionemu na stanowisku kierowca pojazdu samochodowego, ustalono z dniem 1 lipca 1984 roku wynagrodzenie miesięczne wg VII kat. zaszeregowania w wysokości za godz. 47 zł. Ponadto do wynagrodzenia włączono m.in. wynagrodzenie za obsługę codzienną pojazdów samochodowych i przyczep. A zatem, wbrew twierdzeniu organu rentowego, już z tego angażu wynika, że stanowisko „kierowca pojazdu samochodowego” faktycznie dotyczyło kierowcy samochodu ciężarowego, skoro do wynagrodzenia włączono wynagrodzenie za obsługę codzienną pojazdów samochodowych i przyczep. Poza tym z angaży i ustaleń zaszeregowania wynika, że wnioskodawcy przyznawany był dodatek za rodzaj prowadzonego pojazdu (początkowo w wysokości 1 zł/godz., od 1979 roku 2,50 zł/godz.). Taki dodatek należał się właśnie kierowcom samochodów ciężarowych. Prawo do tego dodatku skarżący miał przez cały okres zatrudnienia, nawet jak w angażach wskazane było stanowisko „kierowca”. Nadto stanowisko kierowca, pojawia się pomiędzy angażami na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego czy kierowcy towarowego. Samo zaś określenie kierowca towarowy, nie może budzić wątpliwości, w kontekście zebranego w sprawie materiału dowodowego, że dotyczy faktycznie stanowiska kierowcy samochodu ciężarowego.

Dodatkowo podkreślić należy, że wnioskodawca pracował w pełnym wymiarze czasu pracy, jednakże często jego czas pracy był znacznie wydłużany. Średnio przepracowywał od 200 do 220 godzin miesięcznie. Poza tym w pracy wnioskodawca nie miał żadnych przestojów, co wynika wprost z zeznań świadka C. K.. W przedsiębiorstwie było około 200 ciężkich samochodów, a kierowców było mniej. Jeżeli taki pojazd ulegał awarii i naprawa trwała dłużej niż jeden dzień, przesadzano kierowcę na inny samochód, naprawą zajmowali się mechanicy w warsztacie, a kierowcy dokonywali jedynie napraw drobnych usterek w drodze, np. wymiany koła. Natomiast w obliczu wykonywania przez wnioskodawcę pracy w godzinach nadliczbowych, takie drobne naprawy nie wpływały na ogólny czas jego pracy na stanowisku kierowcy pojazdu samochodowego o dopuszczalnym ciężarze całkowitym powyżej 3,5 tony. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, że takie czynności wchodziły w zakres obowiązków kierowcy i jako takie nie mogą wpływać negatywnie na ustalenie pracy w warunkach szczególnych. Skarżący nie wykonywał bowiem pracy mechanika, od momentu objęcia stanowiska kierowcy samochodu ciężarowego, nie naprawiał samochodów, a jedynie w sytuacjach awaryjnych dokonywał drobnych napraw w drodze.

Praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale (codziennie) i w pełnym wymiarze czasu pracy (przez 8 godzin dziennie, jeżeli pracownika obowiązuje taki wymiar czasu pracy) w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w wykazie stanowiącym załącznik do ww. rozporządzenia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 2001 roku, sygn. II UKN 598/00, Lex nr 79840, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku sygn. I PK 194/08, Lex nr 653420).

Stałe wykonywanie pracy w warunkach szczególnych jest rozumiane w orzecznictwie Sądu Najwyższego jako wypełnianie pełnego wymiaru czasu pracy na zajmowanym stanowisku pracy, gdyż nie jest dopuszczalne uwzględnianie do okresów pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze innych równocześnie wykonywanych prac w ramach dobowej miary czasu pracy, które nie oddziaływały szkodliwie na organizm pracownika (por. np. wyrok z dnia 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, OSNP 2009 nr 21-22, poz. 290, Legalis nr 168184). Wyjątek mogą tu stanowić krótkotrwałe, konieczne szkolenia pracownika, zwłaszcza wstępne (wyrok z dnia 22 stycznia 2008 r., I UK 210/07, OSNP 2009 nr 5-6, poz. 75, Legalis nr 125900).

Zdaniem Sądu Okręgowego zebrany w sprawie materiał dowodowy dał dostateczne podstawy do uznania pracy świadczonej przez odwołującego się w Przedsiębiorstwie (...) w P. od dnia 6 lutego 1976 roku do 6 lutego 1992 roku za pracę w warunkach szczególnych. Wymienione prace wnioskodawca wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Udowodniony przez ubezpieczonego staż pracy w szczególnych warunkach wynosi zatem 16 lat i tym samym przekracza ustawowe minimum 15 lat pracy w szczególnych warunkach.

Na podstawie art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do emerytury powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do jej nabycia.

Zgodnie z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu.

Skarżący w dniu 6 marca 2017 roku wystąpił do organu rentowego z wnioskiem o emeryturę.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 24 marca 2017 roku, to jest od dnia osiągnięcia wieku emerytalnego.

O kosztach postępowania przed Sądem pierwszej instancji Sąd Okręgowy orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. Zgodnie z powyższym Zakład Ubezpieczeń Społecznych obowiązany jest ponieść koszty postępowania, z uwagi na fakt, że przegrał proces w całości. Koszty poniesione przez ubezpieczonego reprezentowanego przez profesjonalnego pełnomocnika w osobie adwokata wyniosły łącznie: 180 złotych i zostały ustalone w oparciu o § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

ZARZĄDZENIE

odpis wyroku wraz z uzasadnieniem doręczyć pełnomocnikowi organu rentowego , wypożyczając akta rentowe.

A.M.