Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 stycznia 2016 roku w S.

sprawy z powództwa Narodowego Funduszu Zdrowia w W.

przeciwko D. S.

o zapłatę

na skutek apelacji wniesionej przez powoda od wyroku Sądu Rejonowego w Gryfinie z dnia 8 kwietnia 2015 roku, sygn. akt I C 683/14

I oddala apelację;

II zasądza od powoda Narodowego Funduszu Zdrowia w W. na rzecz pozwanej D. S. kwotę 1200 (tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Violetta Osińska SSO Tomasz Szaj SSO Dorota Gamrat-Kubeczak

II Ca 862/15

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2015 r. Sąd Rejonowy w Gryfinie po rozpoznaniu sprawy z powództwa Narodowego Funduszu Zdrowia w W. przeciwko D. S. o zapłatę, sygn. akt I C 683/14: oddalił powództwo w całości (pkt I) oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 2.417 zł tytułem kosztów procesu (pkt II).

Sąd Rejonowy oparł powyższe rozstrzygnięcie na następującym stanie faktycznym sprawy i rozważaniach:

W dniu 1.02.2001 r. pozwana D. S. jako lekarz posiadający prawo do wykonywania zawodu zawarła z (...) Regionalną Kasą Chorych umowę nr (...) o upoważnieniu do wystawiania recept na leki i wyroby medyczne refundowane ze środków publicznych przysługujące świadczeniobiorcom. Na mocy umowy była upoważniona do wystawiania recept na refundowane leki i wyroby medyczne. Umowa ta została zmieniona aneksem nr (...) z dnia 14.03.2011 r. zawartym z (...) Oddziałem Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia z siedzibą w S., którym to aneksem wprowadzono nowy tekst umowy. W umowie określonej tym aneksem prawo wystawiania recept na refundowane przez NFZ leki i wyroby medyczne przyznano na rzecz pozwanej jako lekarza, ubezpieczonych członków jej rodziny oraz świadczeniobiorców oraz osób uprawnionych do świadczeń opieki zdrowotnej objętych opieką lekarza, przy czym zastrzeżono, iż opiekę tę sprawuje lekarz prowadzący indywidualną specjalistyczną działalność w G. przy ul. (...). Adres ten odpowiadał adresowi zakładu, jak również miejscu zamieszkania przedsiębiorcy, który pozwana wskazała we wpisie do ewidencji działalności gospodarczej, w której zarejestrowała działalność pod nazwą Indywidualna (...).

W dniu 11.05.2012 r. (...) Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdrowia z siedzibą w S. skierował do pozwanej pismo z 8.05.2012 r. informujące o konieczności podpisania aneksu do ww. umowy dostosowującego treść dotychczasowej umowy do przepisów ustawy z dnia 12.05.2011 r. o refundacji leków środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych. W piśmie tym powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy w razie nie zawarcia aneksu oraz załączył umowę w brzmieniu wprowadzonym zgodnie z ww. ustawą. Pozwana do dnia 30.06.2012 r. nie przysłała aneksu i nowej umowy w związku z tym umowa nr (...) została z tym dniem rozwiązana.

Na podstawie ww. umowy pozwana w styczniu 2012 r. zleciła wydruk recept w liczbie 600 sztuk od numeru (...) do (...). Ponownie wydruk recept w liczbie 600 sztuk od numerów (...) do (...) pozwana zleciła w czerwcu 2012 r.

Od 2008 r. pozwana jest zatrudniona w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych w G. na stanowisku lekarza wykonującego świadczenia zdrowotne.

W okresie od 1.07.2012 r. do dnia 4.02.2013 r. pozwana wykonując zawód w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. oraz w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w G. wystawiła na rzecz pacjentów recepty wymienione w poniższej tabeli nr 1, uprawniające do zakupu leków i wyrobów medycznych refundowanych przez NFZ. Recepty te wystawiła na pobranych wcześniej w ramach ww. umowy nr (...) blankietach oznaczonych nagłówkiem Indywidualnej (...). Przebieg wizyt pacjentów w ww. placówkach medycznych, w trakcie których pozwana przepisała im powyższe leki i wyroby medyczne, został odzwierciedlony w gromadzonych w tych placówkach dokumentacjach medycznych dotyczących pacjentów. Na podstawie tych recept pacjenci zakupili przepisane im przez pozwaną leki i wyroby medyczne, a NFZ wypłacił aptekom kwoty wyszczególnione w poniższej tabeli nr 1 tytułem refundacji, które łącznie złożyły się na sumę 24.714,81 zł.

Nadto w tym samym okresie pozwana na pobranych w ramach umowy nr (...) blankietach oznaczonych nagłówkiem Indywidualnej (...), wystawiła na rzecz pacjentów wymienionych w poniższej tabeli nr 2 recepty uprawniające do zakupu leków i wyrobów medycznych refundowanych przez NFZ. Nastąpiło to w trakcie wizyt tych pacjentów w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. oraz w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w G.. Na podstawie powyższych recept pacjenci zakupili przepisane im przez pozwaną leki i wyroby medyczne, a Narodowy Fundusz Zdrowia wypłacił aptekom kwoty wyszczególnione w poniższej tabeli nr 2 tytułem refundacji, które łącznie złożyły się na sumę 620,93 zł.

W piśmie z dnia 23.01.2013 r. (...) Oddział Wojewódzki (...) z siedzibą w S. poinformował pozwaną, iż z informacji przez niego posiadanych wynika, że nie podpisała umowy upoważniającej do wystawiania recept refundowanych i w świetle powszechnie obowiązujących przepisów nie jest osobą uprawnioną do wystawiania takich recept. Wystawianie przez pozwaną recept na leki refundowane jest sprzeczne z obowiązującymi przepisami oraz rodzi szkodę po stronie NFZ w wysokości refundacji, jaka została nienależnie wypłacona na podstawie wystawionych przez nią recept refundowanych. W związku z powyższym wezwał pozwaną do zaprzestania bezprawnego wystawiania recept refundowanych i poinformował, że pozwana może podpisać stosowną umowę na wystawiane recept refundowanych, a jednocześnie wezwał ją w terminie 14 dni do złożenia wyjaśnień w sprawie bezprawnego wystawiania recept refundowanych.

W piśmie z dnia 12.02.2013 r. pozwana złożyła wyjaśnienie ustosunkowujące się do powyższego pisma, iż wypisywanie recept na leki refundowane miało miejsce wyłącznie w Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G.. Wynikało to z umowy cywilno-prawnej zawartej z Niepublicznym Zakładem Opieki Zdrowotnej (...) w 2012 r. Wypisywanie recept refundowanych dotyczyło wyłącznie pacjentów ubezpieczonych i objętych opieką paliatywną. Poinformowała, iż nie wystawia recept refundowanych w ramach indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej tylko w ramach (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych w G. oraz (...), który ma zawartą umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia.

W piśmie z 29.10.2013 r. pozwana ponownie przedstawiła (...) Oddziałowi Wojewódzkiemu (...) ww. okoliczności wskazując, iż wszystkie wypisywane przeze nią leki, wyszczególnione w treści przedstawionego jej załącznika, były wypisywane pacjentom będącym pod opieką (...) w G.. Stwierdziła, iż wszyscy pacjenci objęci opieką tej poradni to pacjenci posiadający ubezpieczenie zdrowotne, cierpiący na schorzenie nowotworowe i będących u kresu życia. Mając na uwadze wystawianie recept pacjentom onkologicznym u kresu życia, ale z uprawnieniami ubezpieczenia zdrowotnego, wniosła o zwolnienie z płatności.

W piśmie z 6.11.2013 r. (...) Oddział Wojewódzki (...) poinformował pozwaną, iż prowadzi wobec niej postępowanie wyjaśniające w sprawie wystawiania recept refundowanych bez obowiązującej umowy w okresie 1.07.2012 r. – 4.02.2013 r.

Pismem z dnia 31.03.2014 r. (...) Oddział Wojewódzki (...) powołując się na fakt, iż pomimo braku obowiązującej umowy upoważniającej pozwana wystawiła 288 recept na leki refundowane, wezwał ją do zapłaty kwoty 25.303,83 zł w terminie 14 dni od dnia otrzymania wezwania. Wezwanie to zostało doręczone pozwanej w dniu 23.04.2014 r.

Pozwana zarejestrowała indywidualną działalność gospodarczą wyłącznie by móc zawierać umowy cywilno - prawne z podmiotami publicznymi. Nigdy nie prowadziła prywatnego gabinetu lekarskiego. Umowę upoważniającą ją do wystawiania recept refundowanych zawarła by móc wypisywać sobie i członkom rodziny recepty refundowane. Nie zawarła umowy upoważniającej do wystawiania recept refundowanych na następny okres, ponieważ zdecydowała się wybrać ścieżkę specjalizacji z medycyny paliatywnej i zakładała, że nie będzie prowadzić gabinetu prywatnego. Wykonując zawód w (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. posługiwała się blankietami recept, które pobrała na podstawie ww. umowy, ponieważ w ramach Hospicjum i (...) nie dokonano wydruku blankietów recept przyporządkowanych do tych placówek medycznych. Pobrane przed wypowiedzeniem umowy blankiety recept wykorzystywała także w okresie po wypowiedzeniu umowy, gdyż uważała, że może nadal posługiwać się tymi receptami także po tym, gdy wygasła umowa, skoro wydał je NFZ i były już wydrukowane.

Wszyscy pacjenci, na rzecz których pozwana wystawiła recepty wskazane w tabelach nr 1 i 2, byli ubezpieczeni zdrowotnie i mieli prawo korzystać z refundacji leków przez NFZ.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za niezasadne.

Zważył, iż powód już w pozwie wskazał, że powództwo swe wywodzi z art. 415 k.c., wobec czego jego roszczenie należało zbadać wyłącznie w kontekście tej regulacji, a przesłankami, które powód winien był udowodnić (art. 6 k.c.) były fakt bezprawnego zachowania pozwanej, szkoda powstała w majątku powoda, związek przyczynowy pomiędzy szkodą a bezprawnym zachowaniem pozwanej oraz wina pozwanej w zaistnieniu szkody. Sąd I instancji uznał jednak, że powód temu obowiązkowi nie sprostał. Podkreślił, że powód utożsamiał szkodę powstałą w jego majątku wprost z sumą świadczeń wypłaconych przez niego tytułem refundacji na podstawie recept wystawionych przez pozwaną. Jednak aby można było mówić o szkodzie w majątku powoda w tym znaczeniu, należałoby stwierdzić, że majątek, którym dysponował powód, został uszczuplony o taką kwotę, której powód nie byłby obowiązany wypłacić, a uczynił to z uwagi na zachowanie pozwanej. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że powód wyraźnie przyznał, iż wszystkie osoby, na rzecz których pozwana wystawiła recepty oznaczone w pozwie, były osobami ubezpieczonymi. Takie zaś, stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, są świadczeniobiorcami uprawnionymi do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na zasadach określonych w ww. ustawie. Według art. 15 ust. 2 pkt 14 ww. ustawy świadczeniobiorcom przysługują świadczenia gwarantowane z zakresu leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych realizacja świadczeń, o których mowa m.in. w art. 15 ust. 2 pkt 14 ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych świadczeniobiorcom, przysługuje świadczeniobiorcy na podstawie recepty wystawionej przez osobę uprawnioną.

Zdaniem Sądu słusznie pozwana argumentowała, iż według art. 2 pkt 14 lit. a) ww. ustawy osobą uprawnioną do wystawiania recept jest także lekarz ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych. Zgodnie z art. 5 pkt 14 tej ostatniej ustawy lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego jest lekarz, będący świadczeniodawcą, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo lekarz, który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wystawiona zatem przez lekarza, który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, recepta uprawnia świadczeniobiorców, którymi każdorazowo są osoby ubezpieczone, do otrzymania refundacji ze środków publicznych (art. 48 ust. 1 ustawy o refundacji leków), a więc do zakupu leków po cenie pomniejszonej o kwotę refundacji, którą następnie NFZ obowiązany jest zrekompensować aptekom (art. 46 ustawy o refundacji leków). Sąd Rejonowy ocenił, że skoro powód wprost przyznał, iż wszystkie osoby, na rzecz których pozwana wystawiła recepty oznaczone w pozwie, były osobami ubezpieczonymi, o szkodzie w majątku, którym powód dysponuje, można byłoby mówić wyłącznie wówczas, gdyby stwierdzić, że pozwana wystawiła te recepty w ramach swojej indywidualnej praktyki, a nie jako lekarz zatrudniony lub wykonujący zawód u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Bezspornym bowiem było, iż pozwana nie była osobą uprawnioną do wystawiania recept w ramach usług świadczonych indywidualnie, mogła więc to czynić w ramach zatrudnienia lub wykonywania zawodu w placówkach, które miały zawartą stosowną umowę na wystawiania recept refundowanych.

Zdaniem Sądu Rejonowego kluczowym dla rozstrzygnięcia sprawy było to, czy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, iż wymienione w pozwie recepty, wystawione na rzecz osób ubezpieczonych, pozwana wystawiła w ramach swej indywidualnej praktyki lekarskiej (co świadczyłoby o bezprawności jej zachowania jak i szkodzie tożsamej z sumą refundacji wypłaconej przez NFZ), czy w ramach zatrudnienia lub wykonywania zawodu u świadczeniodawcy, z którym NFZ zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (co świadczyłoby, że pozwana była w takich przypadkach uprawniona do wystawienia recept).

Sąd przychylił się do tego drugiego stanowiska, stwierdzając równocześnie brak dostatecznych podstaw dowodowych pozwalających przyjąć, iż pozwana wszystkie recepty wystawiła w ramach swej prywatnej praktyki lekarskiej. Oceniając zebrane dowody Sąd miał na uwadze, iż fakt wystawienia wszystkich wymienionych w pozwie recept na blankietach wydanych pozwanej przez NFZ na podstawie umowy nr (...) i oznaczonych nazwą jej indywidualnej praktyki lekarskiej mógł tworzyć przekonanie, iż recepty te zostały wystawione właśnie w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej pozwanej. Przekonanie to mogło zostać obalone każdym innym dowodem, w tym również dowodem z przesłuchania pozwanej, o ile jego ocena, dokonywana w świetle zasad przewidzianych w art. 233 § 1 k.p.c., przemawiałaby o jego wiarygodności. W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana na poparcie twierdzenia, iż wszystkie opisane w pozwie recepty wystawiła w ramach swojego zatrudnienia w placówce medycznej zgłosiła dowód z jej przesłuchania, a także przedłożyła dokumentację świadczącą o tym, iż jest zatrudniona w (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych w G. na stanowisku lekarza wykonującego świadczenia zdrowotne. Fakt zatrudnienia w powyższej placówce nie musiał oznaczać, iż przedmiotowe recepty zostały wystawione przez pozwaną właśnie w ramach tego zatrudnienia a nie indywidualnej działalności gospodarczej. Na pierwszym posiedzeniu przewidzianym na rozprawę, pełnomocnik pozwanej wniósł o przeprowadzenie dowodu z historii leczenia pacjentów wymienionych w pozwie. Rozważając czy dopuścić czy też pominąć powyższy dowód Sąd miał na uwadze treść art. 207 § 6 k.p.c., art. 217 § 2 k.p.c. i art. 503 § 1 zdanie 3 k.p.c. Niewątpliwie pozwana nie zgłosiła wniosku o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej pacjentów wskazanych w pozwie już w sprzeciwie od nakazu zapłaty, który w realiach sprawy zastępował odpowiedź na pozew. Przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej zawnioskowanego dopiero na pierwszym posiedzeniu przewidzianym na rozprawę prowadziło co prawda do zwłoki w rozpoznaniu sprawy, bowiem wymagało odroczenia rozprawy, Sąd uznał jednakże, że w sprawie występują inne wyjątkowe okoliczności nakazujące umożliwić pozwanej złożenie ww. dowodów, a następnie je dopuścić i przeprowadzić na rozprawie. Sąd podkreślił, iż regulacje zawarte w art. 207 § 6 k.p.c., art. 217 § 2 k.p.c. i art. 503 § 1 zdanie 3 k.p.c. mają na celu służyć koncentracji materiału procesowego i zapobiegać nieuzasadnionemu przewlekaniu postępowania przez kolejne składane przez strony wnioski dowodowe. Sensem tych regulacji nie jest doprowadzenie do stanu, w którym Sąd obligowany byłby wydać niesprawiedliwy wyrok, tylko dlatego, że strona wniosku o przeprowadzenie konkretnego dowodu nie złożyła w odpowiedzi na pozew czy w sprzeciwie od nakazu zapłaty, w szczególności jeżeli uczyniła to przy pierwszej nadarzającej się ku tym okazji, jaką było pierwsze posiedzenie przewidziane na rozprawę. Podkreślić trzeba, iż fakt, że wszystkie opisane w pozwie recepty pozwana wystawiła w ramach swojego zatrudnienia w placówce medycznej a nie w ramach indywidualnej praktyki lekarskiej miał być poparty dowodem z jej przesłuchania. Przedłożenie przez pozwaną dokumentacji medycznej dotyczącej pacjentów miało tu znaczenie pomocnicze, gdyż pozwalało Sądowi należycie ocenić dowód z przesłuchania pozwanej.

Sąd dostrzegł, iż dowody przedłożone przez powoda na poparcie faktu, że pozwana wystawiła ww. recepty w ramach swej prywatnej praktyki lekarskiej, były słabe. Powód twierdzenie swe opierał wyłącznie na samych drukach recept wystawionych przez pozwaną, na których widniało oznaczenie jej indywidualnej praktyki lekarskiej, oraz na zaświadczeniu z ewidencji działalności gospodarczej, w której pozwana zarejestrowała swoją indywidualną praktykę lekarską. Zwrócił uwagę, iż w ewidencji tej pozwana wskazała jako adres swojego zakładu głównego swój adres zamieszkania, tj. G. ul. (...). Jest to częsta praktyka, gdy osoby zamierzające zarejestrować swą indywidualną działalność gospodarczą w celu – jak utrzymywała pozwana – zawierania umów cywilnoprawnych z podmiotami, na rzecz których faktycznie zamierzają świadczyć swe usługi (zamiast pozostawać w stosunku pracy), podają w ewidencji jako adres zakładu swe miejsce zamieszkania. Powód nie przedstawił żadnego dowodu świadczącego wprost o tym, że pozwana faktycznie pod tym adresem faktycznie przyjmowała prywatnie pacjentów. Wobec braku tego rodzaju dowodów twierdzenie pozwanej złożone w trakcie jej przesłuchania, iż nigdy nie prowadziła prywatnego gabinetu lekarskiego, a indywidualną działalność zarejestrowała wyłącznie po to, aby móc zawierać umowy cywilnoprawne z placówkami medycznymi, jawiło się jako przekonujące. Dokumentacja medyczna przedłożona przez pozwaną po pierwszym posiedzeniu przewidzianym na rozprawę ugruntowała jedynie powyższe przekonanie Sądu, iż zeznania pozwanej polegają na prawdzie.

Sąd Rejonowy miał na uwadze, że powód przyznał iż wystawienie dominującej części recept znajduje swoje odzwierciedlenie w dokumentacji medycznej przedłożonej przez pozwaną (tabela nr 1). Powód stwierdził jednak, iż w odniesieniu do 34 pacjentów nie ma uzasadnienia dla przepisania im leków refundowanych. Nie wymienił tych 34 pacjentów, a jedynie czternastu pacjentów o numerach PESEL (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...), (...). Sąd w dokumentacji załączonej do pozwu jak również w treści pozwu nie odnalazł pacjenta o numerze PESEL (...). Jeżeli chodzi o pacjenta o nr PESEL (...), czyli E. S., powód w zestawieniu tabelarycznym przyznał, iż dla tego pacjenta w dokumentacji medycznej istnieje informacja o wpisaniu leku, natomiast w samej treści pisma z 22 grudnia 2014 r. zawarł odmiennie stwierdzenie. Ocenę tyczącą się pozostałych dwunastu pacjentów, co do których powód zarzucił wadliwość przedłożonej przez pozwaną dokumentacji medycznej, Sąd zawarł w tabeli nr 2. Sąd wskazał na konkretne zapisy w dokumentacji medycznej, zarówno tej, której kopie pozwana przedłożyła po pierwszym posiedzeniu przewidzianym na rozprawę, jak również przedłożonej na rozprawie. Wyłącznie co do trzech pacjentów (tj. M. R., M. Z. i H. K.) Sąd nie dopatrzył się wpisów wizyt, na których wystawione zostały recepty wymienione w pozwie, jednak dostrzegł, że pozwana przedłożyła dokumentację medyczną dotyczącą leczenia tych pacjentów, w której jako lekarz prowadzący wpisana została pozwana, gdzie w innych datach widnieją przepisane te same leki co na receptach. Brak konkretnych wpisów dotyczących konkretnych dat w zakresie jedynie tych trzech pacjentów nie dał Sądowi wystarczających podstaw, aby uznać, że tym trzem osobom recepty wypisała w ramach swej indywidualnej praktyki. W stosunku do pozostałych pacjentów ich dokumentacja medyczna zawiera wpisy o wystawieniu przez pozwaną recept wymienionych w pozwie, wprost uwiarygadnia ww. twierdzenie pozwanej.

Sąd nie był obowiązany weryfikować poprawności wpisów w dokumentacji medycznej dotyczącej wskazanych przez powoda pacjentów, a jedynie zweryfikować, czy wystawienie im recept przez pozwaną odbyło się w ramach jej indywidualnej praktyki lekarskiej czy w ramach wykonywania zawodu w placówce medycznej. Dokonując analizy dokumentacji medycznej Sąd dostrzegł, iż znajduje się w niej dokumentacja sygnowana nie tylko oznaczeniami (...) w G., ale również (...) Publicznego Zespołu Zakładów Opieki Zdrowotnej w G., (...) w G., (...) Ośrodka (...) w G., P. - Internistycznego (...) w G.. Gdy przyjrzeć się uważniej wpisom opatrzonym pieczęciami pozwanej wskazał, iż pochodzą one z tego etapu leczenia, które odbywało się bądź w (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. bądź w (...) w G.. Twierdzenia pozwanej złożone w trakcie jej przesłuchania, iż wystawienie recept nastąpiło wyłącznie w ramach jej pracy w tych dwóch ostatnich placówkach medycznych, a wpisy innych placówek pojawiły się dlatego, że pacjenci przedkładali dokumentację pochodzącą od miejsc, gdzie wcześniej się leczyli, były więc w pełni przekonujące. Sąd I instancji zauważył, iż powód nie twierdził, że (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. oraz (...) w G. nie posiadały umowy z NFZ uprawniającej do wystawiania recept refundowanych. W odpowiedzi na sprzeciw od nakazu zapłaty powód wprost przyznał, iż jeżeli pozwana zatrudniona była w tym Hospicjum, to miała prawo wypisywać recepty refundowane dla pacjentów w tym Hospicjum. Podobnie jeżeli recepty wystawiła w ramach zatrudnienia czy wykonywania zawodu w (...).

Mając na uwadze ogół zgromadzonego materiału dowodowego, kierując się opisaną wyżej argumentacją, Sąd Rejonowy uznał, iż wszystkie recepty pozwana wystawiła w ramach zatrudnienia bądź wykonywania zawodu w placówkach medycznych, które miały zawarte z NFZ umowy uprawniające do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej. Tym samym recepty wymienione w pozwie uprawniały wszystkich tych pacjentów do otrzymania leków refundowanych, co nakładało na powoda obowiązek refundacji. W związku z tym, zdaniem Sądu, nie sposób upatrywać w sumie kwot pochodzących z tej refundacji szkody powoda.

Tak argumentując Sąd Rejonowy powództwo oddalił orzekając jak w pkt I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w pkt II wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł powód domagając się jego zmiany poprzez uwzględnienie powództwa w całości oraz zasądzenie od pozwanej na rzecz powoda kosztów procesu za obie instancje, z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił naruszenie:

1.  art. 415 k.c. poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji, gdy przepis ten stanowi samoistną podstawę dochodzenia wyrównania szkody od bezpośredniego sprawcy,

2.  art. 48 ust.1 ustawy o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych w zw. z art. 15 ust. 2 pkt. 14, 17 i 18 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, poprzez ich niezastosowanie wskutek czego zachowanie pozwanego polegające na wypisywaniu leków refundowanych pomimo braku uprawnień nie uznano za działanie wyrządzające szkodę,

3.  art. 6 k.c. poprzez uznanie, że na powodzie ciążył obowiązek wykazania że pozwana nie prowadziła praktyki lekarskiej w ramach Indywidualnej (...), podczas gdy powód przedstawił wpisy w (...) o prowadzeniu tej praktyki, wszystkie wypisane recepty były wypisane na pieczątkach i receptach ściśle zaewidencjonowanych na nazwisko i działalność gospodarczą pozwanej, co oznacza, że dowód przeciwny ciążył na pozwanej, gdyż niewiarygodnym jest, że pozwana na swoich blankietach wypisywała recepty refundowane pacjentom trzem podmiotów leczniczych, z którymi współpracowała, zamiast korzystać z recept tych podmiotów,

4.  art. 233 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i:

-

przyjęcie, że pozwana była w okresie 01.07.2012 – 4.02.2013 r. lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu art. 2 ust. 14 lit „a” ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (dalej: ustawa zdrowotną) mimo braku do tego podstaw, albowiem pozwana oświadczyła, że wykonywała praktykę indywidualną jedynie na podstawie umowy z podmiotami leczniczymi posiadającymi umowy z NFZ, nie przedstawiła w tym względzie żadnego dowodu, a Sąd bezpodstawnie uznał że pozwana nie prowadziła praktyki indywidualnie podczas gdy sama przyznała, że wystawiła recepty osobom nieubezpieczonym i za te refundacje pieniądze zwróciła; nadto pozwana twierdziła, że pomyliła recepty i wystawiała recepty w podmiotach leczniczych na Indywidualną (...) zamiast na te podmioty, a w systemie polskim lekarz może występować w roli lekarza ubezpieczenia zdrowotnego oraz lekarza prowadzącego prywatną praktykę lekarską.

-

przyjęcie, że wszystkie przepisane leki dotyczyły pacjentów z tych podmiotów leczniczych tylko na tej podstawie, że pozwana przedstawiła historie chorób, gdy logicznym jest i z doświadczenia życiowego wynika, że pacjenci chodzą leczyć się prywatnie i do lekarzy przyjmujących również w podmiotach mających umowy z NFZ,

-

pominięcie dowodu z druku blankietów recept, z których wynika, że pozwana na dwa tygodnie przed rozwiązaniem umowy upoważniającej ją do wystawiania recept refundowanych zakupiła nowe blankiety recept do ich stosowania, mimo że jak twierdzi czyniła to nie w ramach Indywidualnej (...), ale podmiotów z którymi współpracowała i nie zamierzała w przyszłości prowadzić praktyki lekarskiej,

5.  art. 207 § 6 k.p.c. oraz art. 217 § 2 k.p.c. a także 503 § 1, zdanie trzecie k.p.c. poprzez dopuszczenie spóźnionego dowodu z dokumentacji medycznej, mimo że powód zgłosił w tej mierze zastrzeżenia do protokołu w trybie ad. 162 k.p.c. a Sąd zastosował własną interpretację przepisu przyznając w uzasadnieniu wyroku, że w ten sposób przedłużył trwanie procesu, gdyż odroczył w celu przedstawienia dowodu rozprawę, a nadto zezwolił na niepełne przedstawienie tych dowodów,

6.  art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nieustalenie wszystkich faktów uznanych przez Sąd za udowodnione, nie wyjaśnienie przyczyn dla których Sąd oddalił powództwo także w odniesieniu do recept pogrupowanych w uzasadnieniu przez Sąd w tabeli nr 2 oraz przyczyn zasądzenia od powoda kosztów procesu podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że to pozwana na podstawie art. 102 k.p.c. bądź 103 k.p.c. powinna ponieść koszty procesu, albowiem powód otrzymał niepełne uzasadnienie wyroku składające się z 8 kartek (bez treści wyroku) i nie jest w stanie wywnioskować stanowiska Sądu, co powód zakwestionował, wnosząc o doręczenie całości wyroku.

W uzasadnieniu apelacji powód odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 415 k.c. podniósł, iż postępowanie dowodowe wykazało, że powód rozwiązał z pozwaną umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych przed rozpoczęciem przez pozwaną wypisywania recept bez koniecznego ustawowego upoważnienia. Pozwana wypisywała recepty refundowane bez upoważnienia czym naruszała zasady na jakich mają być refundowane leki. Zgodnie bowiem z art. 48 ust.1 ustawy o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych, realizacja świadczeń o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt. 14, 17 i 18 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych przysługuje pacjentowi na podstawie recepty wystawionej przez osobę uprawnioną w rozumieniu art. 2 ust. 14 ustawy o refundacji leków, a pozwana taką osobą w chwili wypisywania recept nie była. Powyższe w ocenie powoda prowadzi do wniosku, że pozwana wypisując recepty refundowane nie posiadając do tego uprawnień wyrządziła swoim działaniem szkodę w rozumieniu art. 415 k.c. Skarżący podniósł, że Sąd bezpodstawnie przyjął iż pozwana był lekarzem ubezpieczenia zdrowotnego, albowiem pracowała na rzecz podmiotów leczniczych mających umowy z NFZ i nie musiała podpisywać umowy upoważniającej do wypisywania recept refundowanych z powodem. Jednakże ani jedna z zakwestionowanych recept nie pochodziła od podmiotu na rzecz którego pozwana miała świadczyć usługi zdrowotne. Zaznaczył przy tym, że z dowodu przeprowadzonego z inicjatywy powoda okazało się, że pozwana zleciła wydrukowanie recept na podstawie umowy kończącej się 1 lipca 2012 r. dwa tygodnie przed tym terminem. Gdyby współpracowała jedynie i wyłącznie w podmiotami posiadającymi prawo do wypisywania recept refundowanych, to tego nie uczyniłaby, gdyż recepty nie byłby pozwanej potrzebne.

W ocenie powoda wadliwie Sąd dał wiarę pozwanej, że nie prowadziła działalności gospodarczej innej niż wskazana przez nią, tj. świadcząc usługi podmiotom leczniczym. Przedstawienie recept wystawionych przez pozwaną w ilości 288 z nagłówkiem Indywidualna (...), załączenie wypisu z (...), wskazanie drukarni i potwierdzenie, że dwa tygodnie przed upływem terminu ważności umowy upoważniającej pozwaną do wystawiania recept refundowanych pozwana zamówiła do druku nowy pakiet blankietów recept przeczy temu. Jeżeli pozwana chciała udowodnić, że przedłożone recepty nie są receptami z jej działalności gospodarczej to powinna to udowodnić, a nie powód. Jeśli pozwana wypisywałaby recepty w ramach podmiotu, który zawarł umowę z NFZ to byłyby to recepty opieczętowane danymi tego podmiotu.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 233 k.p.c. apelujący zarzucił, że błędnie Sąd przyjął za prawdziwe twierdzenia pozwanej, iż nie prowadziła prywatnego gabinetu, mimo że potwierdziła, że zapłaciła powodowi za nieuzasadnione wystawienie recept refundowanych w ramach tej praktyki osobom nieubezpieczonym. Zwrotu refundacji nie dokonał żaden inny podmiot u którego wykonywała praktykę pozwana. Przy tym podkreślił, że nie można, biorąc pod uwagę doświadczenie życiowe, uznać za możliwe, by pozwana przez okres 7/8 miesięcy wypisał 288 recept przez pomyłkę na niewłaściwym blankiecie.

Skarżący zarzucił, że Sąd dopuścił spóźniony dowód z dokumentacji medycznej, mimo złożonego przez powoda w trybie art. 162 k.p.c. do protokołu zastrzeżenia. Sąd naruszając art. 503 § 1 k.p.c. doprowadził do przedłużenia procesu, dwukrotnie odroczył rozprawę, nadto mimo niepełnego przedstawienia dowodów, bo powód w 34 przypadkach nie potwierdził zasadności przepisanych leków, a tym samym przedstawionego spóźnionego dowodu, uznał dowody w całości za przekonywujące. Wskutek powyższego powód został postawiony w gorszej sytuacji dowodowej, gdyż jego zastrzeżenia zostały pominięte. Nadto Sąd I Instancji zamiast odnieść się do druków wystawionych recept badał sprawę na podstawie otrzymanej dokumentacji i wątpliwości rozstrzygał nie w oparciu o wypisaną przez pozwaną receptę, ale w oparciu o przedłożoną przez pozwaną dokumentację lekarską. Przy tym zdaniem apelującego braki przedstawionej dokumentacji medycznej nie zostały prawidłowe ocenione.

Finalnie apelujący zarzucił, że otrzymał wyrok wraz z uzasadnieniem, jednak niepełnym, co skutkowało tym, że nie jest w stanie wywnioskować stanowiska Sądu. Niezrozumiałe jednak dla apelującego jest, dlaczego Sąd I Instancji nie uznał zasadności żądania w części jaką określił tabelą II. Jeżeli Sąd podzielił żądanie powoda według klucza recepty które mogły by być wystawione w ramach podmiotu gospodarczego z którym współpracuje pozwana i recepty inne to co zaważyło na stanowisku Sądu że inne też nie są zasadnie żądane. Nie jest również zrozumiałe dla skarżącego, na jakiej podstawie Sąd Rejonowy zasądził od powoda koszty procesu gdy to pozwana dała asumpt do wystąpienia z pozwem. Wówczas Sąd powinien rozważyć zastosowanie art. 102 k.p.c. bądź art. 103 k.p.c.

W odpowiedzi na apelację pozwana wniosła o jej oddalenie oraz zasądzenie od powoda na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja powoda nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu Odwoławczego, ustalenia i ocena stanu faktycznego zawarta w orzeczeniu Sądu I instancji, obejmująca dokonaną przez ten Sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa, okazała się trafna i nie budzi zastrzeżeń Sądu Okręgowego, który w pełni akceptuje stanowisko Sądu Rejonowego i przyjmuje je za własne, czyniąc je integralną częścią poniższych rozważań.

Nade wszystko odnosząc się do zarzutów apelującego, a sprowadzających się do twierdzenia, jakoby Sąd I instancji z naruszeniem art. 233 § 1 k.p.c. w sposób dowolny ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, wskazania wymaga, iż zarzuty ten nie zyskały aprobaty i w związku z tym nie mógł doprowadzić do zmiany zaskarżonego orzeczenia w sposób postulowany przez powoda.

Jak stanowi art. 233 § 1 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Co istotne, skuteczne podniesienie zarzutu naruszenia przez sąd swobodnej oceny dowodów może mieć miejsce wyłącznie wówczas, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo wbrew zasadom doświadczenia życiowego nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia w/w przepisu nie wystarcza samo stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych, odwołujące się do stanu faktycznego, który w przekonaniu skarżącego odpowiada rzeczywistości. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie. Skarżący powinien wskazać jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając. Zwalczanie swobodnej oceny dowodów nie może polegać li tylko na przedstawieniu własnej, korzystnej dla skarżącego wersji zdarzeń, ustaleń stanu faktycznego opartej na własnej ocenie, lecz konieczne jest posłużeniu się argumentami wyłącznie jurydycznym wykazywanie, że wskazane w art. 233 § 1 k.p.c. kryteria oceny wiarygodności i mocy dowodów zostały naruszone, co miało wpływ na wyrok sprawy ( tak SA w Warszawie, wyrok z dnia 10 lipca 2008 r., VI ACa 306/08).

Przenosząc powyższe na kanwę rozpatrywanej sprawy Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż dokonana przez Sąd I instancji ocena zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego w żadnym razie nie nosi znamion dowolności. Sąd ten dokonał wszechstronnej oceny zgromadzonych w sprawie dowodów, poddał je analizie a przyjęte przez siebie stanowisko szeroko i wyczerpująco uzasadnił. Brak jest podstaw do formułowania twierdzeń, iżby wnioski przezeń zawarte były nielogiczne czy sprzeczne z zasadami doświadczenia życiowego. Odmienna ocena strony apelującej przeprowadzonych w sprawie dowodów, nie może podważyć uprawnienia sądu do dokonania oceny tego materiału według swego przekonania, przy zachowaniu reguł wynikających z art. 233 § 1 k.p.c., co też w okolicznościach niniejszej sprawy niewątpliwie miało miejsce. W tej sytuacji uznać należało, iż wywiedziona przez powoda apelacja ma w tym zakresie charakter li tylko polemiczny z prawidłowym stanowiskiem Sądu, wobec czego twierdzenia apelującego i podniesiona argumentacja, nie mogły skutecznie podważyć zapadłego w rozpoznawanej sprawie rozstrzygnięcia w sposób przezeń postulowany.

Przechodząc do merytorycznej oceny zgłoszonego w rozpoznawanej sprawie powództwa zważyć należało, iż podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 415 k.c. przewidujący, iż kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia. W kontekście tego przepisu należy mieć na uwadze, iż stosownie do art. 361 § 1 k.c. zobowiązany do świadczenia odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W świetle brzmienia powołanych wyżej przepisów przypisanie odpowiedzialności deliktowej danej osobie jest uzależnione od kumulatywnego spełnienia następujących przesłanek: 1) wystąpienia zdarzenia z którym wiąże się odpowiedzialność danego podmiotu, 2) wystąpienia szkody w majątku poszkodowanego, 3) istnienia związku przyczynowego między owym zdarzeniem a szkodą. Niewątpliwie z uwagi na wynikającą z art. 6 k.c. regułę rozkładu ciężaru dowodu, rolą strony dochodzącej naprawienia szkody - tj. wywodzącej z danego faktu określone skutki prawne - było udowodnienie zaistnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej sprawcy szkody. Innymi słowy, to na stronie powodowej spoczywał w tym postępowaniu ciężar wykazania, iż na skutek zawinionego działania lub zaniechanie pozwanej miało miejsce zdarzenie wywołujące szkodę w chronionych dobrach powoda (majątkowych lub niemajątkowych) oraz że między tym zdarzeniem a zaistniałą szkodą istnieje adekwatnym związek przyczynowo – skutkowy.

Wymaga podkreślenia, iż powód wywodząc w niniejszej sprawie powództwo o zapłatę jako jego podstawą faktyczną wskazywał, iż na skutek bezprawnego i zawinionego zachowania pozwanej poniósł on szkodę na kwotę 25.303,83 zł. Twierdził on bowiem, że pozwana wystawiła recepty na leki refundowane w okresie, gdy stron już nie łączyła umowa nr (...) o upoważnienie do wystawiania recept na leki i wyroby medyczne refundowane ze środków publicznych przysługujących świadczeniobiorcom, na podstawie której to umowy pozwana w ramach prowadzonej przez nią działalności gospodarczej pod nazwą (...) była do dnia 30.06.2012 r. uprawniona do wystawiania recept na leki i wyroby medyczne refundowane przez NFZ. Zdaniem powoda, skoro pozwana w okresie 01.07.2012 r. – 04.02.2013 r. nie była już uprawniona do wystawiania recept na leki refundowane, a pomimo to recepty takie wystawiała, to powód poniósł szkodę odpowiadając kwocie na jaką dokonał refundacji leków zakupionych przez pacjentów pozwanej na podstawie tak wystawionych recept i zwrot tej kwoty domagał się on od pozwanej w tym postępowaniu. Wprawdzie pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty przyznała, że we wskazanym wyżej okresie czasu wystawiała recepty na leki refundowane na blankietach przypisanych do jej indywidualnej praktyki lekarskiej, jednakże stanowczo przeczyła temu by nie była upoważniona do wystawienia zakwestionowanych przez powoda recept. Wedle pozwanej, recepty te wystawiła ona w ramach wykonywania zawodu lekarza w (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych w G., a która to placówka ma podpisaną umowę z NFZ o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, w tym do wystawiania recept na leki refundowane.

W świetle powyższego stwierdzić należało, iż istota sporu w niniejszej sprawie, przeniesiona na grunt postępowania odwoławczego, sprowadzała się zatem zasadniczo do rozstrzygnięcia, czy zachowanie pozwanej polegające na wystawieniem w okresie 01.07.2012 r. – 04.02.2013 r. recept refundowanych przez pozwaną, posługując się numerami recept przypisanych do umowy (...), która uległa rozwiązaniu z dniem 30.06.2012 r., spowodowało powstanie szkody u powoda.

Mając na uwadze zgromadzony materiał dowodowy Sąd Okręgowy podzielając stanowisko Sądu I instancji doszedł do przekonania, iż wbrew zapatrywaniu apelującego, działanie pozwanej nie skutkowało powstanie wskazywanej przez powoda szkody w jego majątku.

W kontekście okoliczności faktycznych mieć bowiem należało na uwadze, iż jak wynika z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r., nr 164, poz. 1027 tj. z późn.zm.; zwanej dalej: „ustawą o świadczenia opieki zdrowotnej”), do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych na zasadach określonych w ustawie mają prawo m.in. osoby objęte powszechnym obowiązkowym i dobrowolnym ubezpieczeniem zdrowotnym (tzw. świadczeniobiorcy). Jak stanowi art. 15 ust. 1 w/w ustawy, świadczeniobiorcy mają, na zasadach określonych w ustawie, prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie. W związku z tym, przysługują im świadczenia gwarantowane m.in. z zakresu leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych dostępnych w aptece na receptę (art. 15 ust. 2 pkt 14 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).

Ustawodawca w treści art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U. z 2011 r., nr 122, poz. 696 z późn.zm.; zwanej dalej: „ustawą o refundacji leków”) zastrzegł, iż realizacja świadczeń, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 14, 17 i 18 ustawy o świadczeniach, przysługuje świadczeniobiorcy na podstawie recepty wystawionej przez osobę uprawnioną. Co istotne, przez „osobę uprawnioną” w rozumieniu omawianego przepisu należy rozumieć nie tylko lekarza z którymi NFZ zawarł umowę upoważniającą do wystawiania recept refundowanych (art. 2 pkt 14 lit. b ustawy o refundacji leków), ale także lekarza ubezpieczenia zdrowotnego w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (art. 2 pkt 14 lit a w/w ustawy). Z kolei przez „lekarza ubezpieczenia zdrowotnego”, który na podstawie art. 2 pkt 14 lit a ustawy o refundacji leków jest uprawniony do wystawiania recept na leki refundowane przez NFZ, należy rozumieć lekarza, lekarza dentystę będącego świadczeniodawcą, z którym Fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, albo lekarza, lekarza dentystę, który jest zatrudniony lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy, z którym Fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (art. 5 pkt 14 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej).

Z powyższego wynika, iż przepisy powołanych ustaw skonstruowano tak, że uprawnienie świadczeniobiorcy do refundacji leków zostało powiązane z uprawnieniem lekarza do wystawiania recepty refundowanej. Uprawnienie do refundacji leków wymaga zatem kumulatywnego spełnienia obydwu w/w przesłanek tj. bycia osobą uprawnioną do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych oraz wystawienia recepty przez lekarza upoważnionego do wystawiania recept refundowanych. Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego prowadzi zaś do wniosku, iż obydwie te przesłanki w przypadku przedmiotowych recept zostały spełnione. Powód na żadnym postępowania nie kwestionował bowiem tego, że osoby na rzecz których pozwana wystawiła przedmiotowe recepty we wskazanym w pozwie okresie czasu posiadały ważne ubezpieczenie zdrowotne. Pacjentów tych uznać zatem należało za świadczeniobiorców o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej, uprawnionych do refundacji leków na receptę (art. 15 ust. 2 pkt 14 w/w ustawy). Przy tym nie budziło zastrzeżeń Sądu II instancji ustalenie Sądu Rejonowego, iż rzeczone recepty zostały wystawione przez osobę uprawnioną w rozumieniu art. 48 ust. 1 oraz art. 2 pkt 14 ustawy o refundacji leków.

Wprawdzie nie sposób nie zauważyć, iż recepty te pochodzą z blankietu przypisanego do (...), a bezspornym w sprawie było, że w okresie, w którym kwestionowane recepty zostały wystawione pozwaną nie łączyła już z powodowym Funduszem w ramach prowadzonej przez nią prywatnej praktyki umowa na wystawianie recept na leki refundowane. Powyższe skutkowało zaś brakiem po stronie pozwanej w okresie 01.07.2012 r. – 04.02.2013 r. uprawnień do wystawiania recept refundowanych w ramach prywatnej praktyki. Niemniej zwrócić należy uwagę na fakt istnienia różnicy między wystawianiem recept przez uprawnionego lekarza w ramach prywatnej praktyki lekarskiej, a wystawianiem recept przez tego samego lekarza w ramach zatrudnienia w jednostce organizacyjnej. W każdym bowiem przypadku inny jest podmiot leczniczy, w którego imieniu recepta jest wystawiana. Tymczasem mając na uwadze zgromadzony w toku tego postępowania materiał dowodowy Sąd Okręgowy za wiarygodne uznał wyjaśnienia pozwanej, iż pomimo że recepty były wydawane na blankietach przypisanych do prywatnej praktyki pozwanej, to jednak były one przez pozwaną wystawiane nie w ramach prowadzonej przez nią prywatnej praktyki, lecz w ramach wykonywania zawodu lekarza w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) Hospicjum (...) dla Dorosłych i (...) w G. oraz w Niepublicznym Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w G..