Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

STAN CAR-S S. & W. Sp.j. w Wyrach

przeciwko:

(...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) S.A. w W. na rzecz powoda STAN CAR-S S. & W. Sp.j. w Wyrach kwotę 9 618,60 zł (dziewięć tysięcy sześćset osiemnaście złotych sześćdziesiąt gorszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 298,00 zł (dwa tysiące dwieście dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 69/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 21 października 2016 roku (data prezentaty Sądu) powódka Stan CAR–S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. w W. kwoty 9 619 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 21 maja 2016 roku do dnia zapłaty i kosztami postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powódka wskazała, że wskutek zdarzenia z dnia 9 lutego 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki B. (...) nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego J. R.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas naprawy rzeczowego samochodu, wynajął od strony powodowej samochód zastępczy marki V. (...) nr rej. (...), który był niezbędny poszkodowanemu do potrzeb własnych. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 9 lutego 2016 r. do dnia 26 marca 2016 r. i był klasy niższej niż pojazd uszkodzony. Z uwagi na przedłużenie naprawy z winy leżącej po stronie serwisu powódka uwzględniła 43 dniowy okres najmu samochodu zastępczego. Powódka ponadto wskazała, że nabyła od poszkodowanego wierzytelność przysługującą poszkodowanemu wobec pozwanej w zakresie zwrotu kosztów najmu samochodu zastępczego. Dnia 20 maja 2016 r. pozwana wydała decyzję o częściowej wypłacie odszkodowania w wysokości 2 263,20 zł w oparciu o korektę stawki dziennej z kwoty 230 zł netto do kwoty 115 zł netto oraz korektę czasu do 16 dni. Pismem z dnia 20 maja 2016 r. powódka odwołała się od decyzji pozwanej w wyniku czego pozwana dopłaciła powódce kwotę 282,90 zł brutto uznając dodatkowo dwa dnia najmu.

W dniu 22 grudnia 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 3437/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W ustawowym terminie (...) S.A. z siedzibą w W., wniósł sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że wypłaciła odszkodowanie w kwocie 2 546,10 zł. Pozwana wskazała, że w jej ocenie uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego wynosił 18 dni i to na powodzie ciąży ciężar wykazania, że wynoszący 43 dni okres najmu był okresem uzasadnionym. Pozwana wskazała również, że w jej ocenie przyjęta przez powoda stawka wynajmu pojazdu zastępczego jest wygórowana.

Sąd ustalił co następuje:

Dnia 9 lutego 2016 r. uległ uszkodzeniu samochód marki B. (...) nr rej. (...) stanowiący własność poszkodowanego J. R.. W dacie wypadku pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas naprawy rzeczowego samochodu, wynajął od strony powodowej samochód zastępczy marki V. (...) nr rej. (...) który był niezbędny poszkodowanemu do dojazdów do pracy, na zakupy oraz na rehabilitację. Pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 9 lutego 2016 r. do dnia 26 marca 2016 r. Dnia 26 kwietnia 2016 r. powódka wystawiła na rzecz poszkodowanego fakturę VAT nr (...) opiewającą na kwotę 12 164,40 tytułem wynajmu samochodu zastępczego.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego (k. 10-12), faktura VAT (k. 13), oświadczenie najemcy (k. 14), akta szkody (k. 80-151).

W dniu 26 kwietnia 2016 r. poszkodowany i powódka zawarli umowę cesji wierzytelności zgodnie, z którą cedent przelał na cesjonariusza swoją wierzytelność – prawo do zwrotu kosztów z tytułu najmu auta zastępczego w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 9 lutego 2016 r. Pismem z dnia 26 kwietnia 2016 r. poszkodowana poinformowała pozwaną o dokonanej cesji wierzytelności na rzecz powódki.

Dowód: umowa cesji wierzytelności (k. 15-16), informacja o cesji wierzytelności (k. 17).

Decyzją z dnia 20 maja 2016 r. pozwana przyznała odszkodowanie w wysokości 2 263,20 zł dokonując korekty stawki dziennej z kwoty 230 zł netto do kwoty 115 zł netto oraz korektę czasu do 16 dni. Pozwana odwołaniem z dnia 20 maja 2016 r. pozwana odwołała się od decyzji pozwanej w wyniku czego pozwana dopłaciła powódce kwotę 282,90 zł brutto uznając dodatkowo dwa dnia najmu

Dowód: decyzje (k. 18), odwołanie (k. 19-22), akta szkody (k. 80-151), kalkulacja (k. 82v-86).

Uzasadnioną dobową stawką wynajmu samochodu zastępczego jest stawka 230 zł netto. Uzasadniony okres wynajmu samochodu zastępczego wynosił 43 dni.

Dowód: wydruk cenników (k. 23-42), mail (k. 46), zeznania świadka J. R. (k. 175-176), przesłuchanie strony A. W. (k. 176-177), mail (k. 46-47), kalkulacja naprawy (k. 48-56), faktura VAT (k. 57).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o nie budzące wątpliwości, merytoryczne dokumenty znajdujące się w aktach sprawy. Brak było jakichkolwiek powodów aby dowodom tym odmówić waloru rzetelności i prawdziwości.

Zeznania świadka J. R. i przedstawiciela strony powodowej A. W. są w ocenie Sądu wiarygodne. Zeznania ich są w ocenie Sądu jasne, spójne i konsekwentne. Nie dostrzeżono u nich skłonności do konfabulacji.

Sąd oddalił wniosek od dowód z opinii biegłego albowiem technologiczny czas naprawy nie jest pomiędzy stronami sporny zaś pozostały czas naprawy oraz z tym związany okres najmu nie wymagał wiadomości specjalnych.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez Stan (...) –S S. & W. Sp. j. z siedzibą w Wyrach przeciwko (...) S.A. z siedzibą w W. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

W niniejszym postępowaniu zastosowanie znajdują przepisy odpowiedzialności deliktowej z art. 415 k.c., do której przesłanek należą zdarzenie, z którym system prawny wiąże odpowiedzialność na określonej zasadzie, oraz szkoda i związek przyczynowy między owym zdarzeniem, a szkodą. Przy ustalaniu odpowiedzialności z tytułu czynów niedozwolonych znajdują zastosowanie przepisy ogólne dotyczące związku przyczynowego, szkody i sposobów jej naprawienia (art. 361-363 k.c.).

Z kolei zgodnie z art. 436 § 1 k.c. odpowiedzialność przewidzianą w artykule 435 § 1 k.c. ponosi również samoistny posiadacz mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody. Jednocześnie zgodnie z § 2 w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

Podnieść należy, że w myśl obowiązujących przepisów kodeksu cywilnego wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania (art. 509 § 1 k.c.). Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki (art. 509 § 2 k.c.). Celem i skutkiem przelewu wierzytelności jest przejście na nabywcę ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. W takim wypadku stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, a zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela. W razie podjęcia kroków celem wyegzekwowania należności, warunkiem otrzymania należności przez nabywcę wierzytelności jest udowodnienie, że takie prawo przysługiwało pierwotnemu wierzycielowi. W ocenie Sądu powódka w należyty sposób wykazała, iż skutecznie nabyła przedmiotową wierzytelność od poszkodowanego.

W myśl art. 361 § 1 i 2 k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Przesłankami odpowiedzialności jest łączne wykazanie trzech przesłanek: zachowanie sprawcy szkody, powstanie szkody w majątku poszkodowanego oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zachowaniem a szkodą. Pozwana nie kwestionowała, że doszło do wypadku objętego umową ubezpieczenia w okresie ochrony ubezpieczeniowej oraz że pomiędzy tym zdarzeniem, a zaistniałą szkodą istnieje związek przyczynowo-skutkowy.

Zgodnie z art. 822 §1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem, których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której została zawarta umowa ubezpieczenia. Przy tym §4 cytowanego przepisu przewiduje, że uprawniony do odszkodowania może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń. W przedmiotowej sprawie nie było przedmiotem sporu, że doszło do zdarzenia objętego ochroną ubezpieczeniową, skutkującego obowiązkiem wypłaty przez pozwaną odszkodowania. Spornym pomiędzy stronami natomiast okazała się wysokość stawki dobowej za najem pojazdu zastępczego oraz okres najmu pojazdu zastępczego.

Sąd nie mógł zgodzić się z zarzutem pozwanej, tj. co do kwestionowania wysokości stawki dobowej za wynajem pojazdu zastępczego przyjętej przez powódkę. Z dokumentów zgromadzonych w sprawie w sposób oczywisty wynika, iż przyjęta przez powódkę stawka za wynajęcie pojazdu zastępczego należącego do klasy D tj. 230 zł netto odpowiadała średnim stawkom stosowanym na rynku lokalnym właściwym dla miejsca zamieszkania strony poszkodowanej. Potwierdzają to liczne cenniki wynajmu dołączone jako dowody w sprawie.

Zatem w ocenie Sądu dokonana przez pozwaną korekta nie znajduje odzwierciedlenia w zasadzie pełnego odszkodowania. Należy również wyjaśnić, iż przyjęcie cen przeciętnych dla określenia wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania, niezależenie od samej metody ich wyliczania, która może być zróżnicowana, nie kompensowałyby poniesionej przez poszkodowanego szkody, gdyby ceny przyjęte u danego przedsiębiorcy (którego przedmiotem działalności gospodarczej jest wynajem pojazdów) byłyby wyższe od przeciętnych. Nadto Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 kwietnia 2002 r. (sygn. akt. I CKN 1466/99) stwierdził, iż poszkodowany nie ma obowiązku poszukiwania podmiotów, które oferują swoje usługi w tymże zakresie najtaniej. Tym samym przyjęcie przez pozwaną tezy jakoby stawka 230 zł netto za najem pojazdu klasy D była w powyższej sprawie zawyżona w żaden sposób nie mogła się ostać zważywszy na fakt, że zastosowana przez powódkę stawka jak najbardziej mieściła się w granicach stawek stosowanych przez podmioty wynajmujące pojazdy zastępcze w tej klasie tj. klasie D na rynku lokalnym (woj. (...)).

Sąd nie mógł również zgodzić się z pozwaną odnośnie kwestionowana długości okresu najmu samochodu zastępczego przez poszkodowanego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że w przypadku definitywnej utraty rzeczy odszkodowanie przysługuje za okres od jej utraty do uzyskania odszkodowania (zwrotu innego przedmiotu), a w przypadku utraty czasowej - do chwili odzyskania rzeczywistej możliwości korzystania z niej. (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z 17 listopada 2011 r., III CZP 5/11).

Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, czas konieczny do naprawy samochodu poszkodowanego wyniósł 43 dni kalendarzowe. Powyższe potwierdza zgormadzona w sprawie dokumentacji oraz zeznania J. R. i A. W.. Należy również wskazać, że powódka mając na uwadze obowiązek minimalizacji szkody pomimo, iż samochód zastępczy faktycznie był wynajmowany w okresie od dnia 9 lutego 2016 r. do dnia 26 marca 2016 r. wystawiła fakturę za wynajem samochodu zastępczego jedynie przez okres 43 dni. Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że 43 dniowy okres najmu samochodu zastępczego był okresem uzasadnionym.

Zatem biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powódkę roszczenie za zasadne i w związku z tym w punkcie 1 wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 9 618,60 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powódka domagała się odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 21 maja 2016 r. do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 3 wyroku na podstawie art. 98 i 99 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 481,00 złotych tytułem opłaty od pozwu, 17,00 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 1.800,00 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §6 pkt. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ze zm.) co daje łączną kwotę 2 298,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk