Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 kwietnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 kwietnia 2017 roku w S.

sprawy z powództwa Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W.

przeciwko Gminie M. S.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum w Szczecinie z dnia 19 maja 2016 roku, sygn. akt III C 1236/15

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powódki Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. na rzecz pozwanej Gminy M. S. kwotę 1200 (jeden tysiąc dwieście) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO Wiesława Buczek - Markowska SSO Sławomir Krajewski SSR del. Zofia Piwowarska

II Ca 1344/16

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 19 maja 2016 r., wydanym w sprawie III C 1236/15 Sąd Rejonowy Szczecin Centrum w S. oddalił powództwo o zapłatę Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. przeciwko Gminie M. S. a w pkt II zsądził od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 zł tytułem kosztów procesu.

Powyższe rozstrzygnięcie Sąd Rejonowy oparł na następującym stanie faktycznym i prawnym:

Lokal mieszkalny nr (...) położony w S. przy ulicy (...) pozostaje w dyspozycji Agencji Mienia Wojskowego w W.. 21 grudnia 2012 roku Sąd Rejonowy Szczecin - Centrum w Szczecinie wydał wyrok w sprawie o sygn.. akt I C 1175/12, w którym nakazał pozwanym J. K. i B. P. aby opróżnili lokal mieszkalny położony w S. przy ulicy (...) i wydali go powódce Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. Oddziałowi Regionalnemu w S. w stanie wolnym od osób i rzeczy a także ustalił, że pozwanym J. K. i B. P. przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego oraz wstrzymał wykonanie punktu I wyroku do czasu złożenia J. K. i B. P. przez Gminę M. S. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego oraz orzekł o kosztach procesu. Wyrok uprawomocnił się 12 stycznia 2013 roku. Pismem z dnia 7 maja 2013 roku Agencja Mienia Wojskowego w W. zwróciła się do Gminy M. S. z wnioskiem o złożenie J. K. i B. P. oferty najmu lokalu socjalnego. Od czerwca 2013 roku do lipca 2013 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 444,79 złotych, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 222,81 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 221,98 złotych.

Od sierpnia 2013 roku do października 2013 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 445,79 złotych, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 222,81 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 222,98 złotych.

Od listopada 2013 roku do grudnia 2013 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 459,66 złotych, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 222,81 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 236,85 złotych.

Od stycznia 2014 roku do kwietnia 2014 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 453,12 zł, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 216,27 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 236,85 złotych.

Od maja 2014 roku do września 2014 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 450,12 złotych, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 216,27 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 233,85 złotych. Od października 2014 roku Agencja Mienia Wojskowego naliczała J. K. i B. P. opłatę za zajmowanie lokalu w wysokości 457,01 złotych, która obejmowała opłatę za używanie lokalu w kwocie 216,27 złotych i opłaty na poczet centralnego ogrzewania, podgrzania wody, ścieków, wywozu nieczystości stałych i zimnej wody w kwocie 240,74 złotych. J. K. i B. P. nie uiszczali na rzecz Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w W. opłat za korzystanie z lokalu przy ulicy (...). Pismami z dnia 20 sierpnia 2013 roku, 30 września 2014 roku i 17 kwietnia 2015 roku Agencja Mienia Wojskowego wzywała Gminę M. S. do zapłaty odszkodowania z tytułu niedostarczenia lokalu socjalnego dla J. K. i B. P.. Wezwania te okazały się bezskuteczne. Pismem z dnia 18 listopada 2014 roku Gmina M. S. złożyła J. K. i B. P. ofertę zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego położonego w S. przy ulicy (...). 15 kwietnia 2015 roku Gmina M. S. zawarła z J. K. i B. P. umowę najmu lokalu socjalnego położonego w S. przy ulicy (...). B. P. i J. K. opróżnili i wydali Agencji Mienia Wojskowego w W. lokal przy ulicy (...) pod koniec kwietnia 2015 roku. Pod koniec 2015 roku wydanych było 2 325 wyroków, w których orzeczono o uprawnieniu do lokalu socjalnego. Średnio rocznie przybywa około 300 - 400 takich orzeczeń. Gmina M. S. jest w stanie zapewnić około 100 lokali socjalnych. Lokale socjalne pochodzą z odzysku, w szczególności na skutek zgonu lokatora, jego eksmisji lub dokonania zamiany lokali. W 2014 roku Gmina M. S. zawarła z Agencją Mienia Wojskowego w W. porozumienie, na mocy którego Gmina M. S. zobowiązała się do wskazania co najmniej czterech lokali rocznie. W 2014 roku Gmina M. S. wskazała pięć lokali, a w 2015 roku - cztery lokale.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd uznał, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, że podstawę prawną żądania pozwu stanowi przepis art. 29 b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Następnie Sąd przywoła treść art. 417 kc. Sąd argumentował o odpowiedzialności na zasadzie art. 417 kc i przeanalizował okoliczności podnoszone przez pozwaną, które w jej ocenie stanowić miały o braku zawinienia w dostarczeniu lokalu socjalnego a tym samym braku odpowiedzialności za powstanie szkody majątkowej po stronie powodowej. Sąd Rejonowy podkreślił, że obiektywne przeszkody (brak środków w budżecie) uniemożliwiające pozwanej Gminie dostarczenie lokali socjalnych wszystkim uprawnionym, nie niweczą odpowiedzialności odszkodowawczej Gminy. Tym samym skoro, bezsprzecznie pozwana w objętym sporem okresie nie dostarczyła lokalu socjalnego J. K. i B. P., to jej zachowanie było sprzeczne z przepisem art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (...) i jako takie bezprawne w rozumieniu przepisu art. 417 k.c. Odpowiedzialność odszkodowawcza gminy wynikająca z art. 417 k.c. w zw. z art. 29 b ust. 4 ustawy o zakwaterowaniu sił zbrojnych za niedostarczenie osobom uprawnionym do lokalu socjalnego z mocy wyroku związana jest bowiem z zaniechaniem podjęcia przez gminę czynności umożliwiających wierzycielowi przeprowadzenie skutecznej egzekucji (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lutego 2014 roku, V CNP 32/13). Obowiązek zaś odszkodowawczy powstaje od chwili uprawomocnienia się wyroku w sprawie o eksmisję, w którym orzeczono o uprawnieniu pozwanych do lokalu socjalnego. Sąd stwierdził, że za poniesioną przez powódkę szkodę w rozumieniu przepisu art. 417 k.c. uznać należy zatem uznać - zgodnie z wynikającą z przepisu art. 361 par. 2 k.c. zasadą wynagrodzenia szkody w pełnej wysokości - stratę spowodowana zarówno nieuiszczaniem opłat za używanie lokalu w wysokości określonej w ustawie jak i stratę spowodowaną nieuiszczaniem przez uprawnionych opłat pośrednich ponoszonymi przez powódkę jako właściciela lokalu na rzecz wspólnoty mieszkaniowej oraz dostawców mediów dostarczanych do należących do niej lokali mieszkalnych (por. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2012 roku, III CZP 12/12). odpowiedzialność gminy za szkodę wynikającą z niedostarczenia lokalu socjalnego nie jest uzależniona ani od uprzedniego dochodzenia zapłaty od osoby zajmującej lokal ani od bezskuteczności egzekucji wobec niej. Strata właściciela lokalu spowodowana zarówno nieuiszczaniem przez lokatora opłat za używanie lokalu mieszkalnego jak i opłat zwanych w ustawie o zakwaterowaniu sił zbrojnych opłatami pośrednimi pozostaje zatem w normalnym związku przyczynowym z zaniechaniem wypełnienia przez gminę obowiązku dostarczenia uprawnionemu lokalu socjalnego.

Wynikająca z przepisu art. 361 par. 2 k.c. zasada pełnego odszkodowania nie zwalnia strony powodowej od obowiązku wykazania wysokości straty, jaką poniosła na skutek niedostarczenia lokalu socjalnego w tej konkretnej sprawie. Zgodnie bowiem z przepisem art. 6 k.c. powód jest zobowiązany do wykazania wszystkich okoliczności uzasadniających jego roszczenie tak co do zasady jak i wysokości. Powódka nie wywiązała się z obowiązku wykazania zasadności żądanej pozwem kwoty co do wysokości.

W uzasadnieniu żądania pozwu powódka wskazała, że domaga się zapłaty zaległości w opłatach za lokal mieszkalny położony w S. przy ulicy (...) za okres od czerwca 2013 roku do grudnia 2014 roku w łącznej kwocie 8 244,09 złotych. W ujęciu tabelarycznym wskazała, że domaga się należności głównej tytułem czynszu za okres od czerwca 2013 roku do grudnia 2014 roku w wysokości wynikającej z załączonych do pozwu wydruków wymiaru opłat oraz rozliczenia mediów zaksięgowanych w marcu 2014 roku i grudniu 2014 roku. Wskazała nadto, że stawka opłat za używanie lokali mieszkalnych w jej zasobie ustalana jest przez Dyrektora Oddziału (...) a mierniki pozostałych składników opłaty obciążającej lokatorów w postaci: opłaty za wywóz śmieci, zaliczki na potrzeby c.o. i ciepłej wody oraz stawki opłat za dostarczanie wody i odprowadzanie ścieków wynikając bądź to z aktów prawa miejscowego bądź też pismo zarządcy wspólnoty mieszkaniowej, w zasobach której znajduje się lokal przy ulicy (...). Ostatecznie wskazała, że żądanie pozwu obejmuje należności objęte wezwaniami do zapłaty z dnia 20 sierpnia 2013 roku, 30 września 2014 roku oraz 17 kwietnia 2015 roku, którymi Dyrektor Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wzywał Gminę M. S. do zapłaty odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego J. K. i B. P. za okres objęty niniejszym pozwem. Sąd podkreślił, że kwota wynikająca z tabeli wynosi 8 706,21 złotych, zaś kwota do zapłaty której wzywano pozwaną ww. pismami wynosi dochodzoną pozwem kwotę 8 244,09 złotych. Rozbieżności tych, w ocenie Sądu powódka w żaden sposób nie wyjaśniła ani nie wskazała w jaki sposób naliczona została żądana pozwem kwota.

Sąd Rejonowy podkreślił, że na wysokość opłat za używanie lokali mieszkalnych znajdujących się w zasobie powódki składają się należności z tytułu opłaty za używanie lokalu oraz tzw. opłaty pośrednie. Część opłaty - opłata za używanie lokalu ustalana jest przez Dyrektora Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w oparciu o przepis paragrafu 6 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. W skład opłaty obciążającej lokatorów wchodzą także określone zaliczkowo: opłaty za centrale ogrzewanie, których wysokość określił zarządca wspólnoty mieszkaniowej, opłaty za wywóz śmieci, opłaty za dostarczenie wody oraz odprowadzenie ścieków. Powyższe w ocenie Sądu Rejonowego nie pozwala na uznanie, że powódka wskazała czym w istocie jest dochodzona pozwem kwota. Jest to zagadnienie pierwszoplanowe, bowiem definiuje ono podstawową kwestię dla odpowiedzialności z art. 417 par. 1 k.c., a mianowicie powstanie szkody w mieniu poszkodowanego. Sąd wskazał, że ze względu na powiązania prawne pomiędzy kilkoma podmiotami możliwe jest uznanie, że:

1.  dochodzona pozwem kwota «to suma należności jaką lokatorzy powinni uiszczać na rzecz wspólnoty mieszkaniowej, która zarządza lokalem lub też podmiotu zarządzającego wspólnotą (relacja lokatorzy - wspólnota),

2.  dochodzona kwota to kwota przelewana z rachunku Agencji na rzecz zarządcy na podstawie kalkulacji zarządcy (relacja Agencja - wspólnota),

3.  dochodzona kwota to kwota przelewana z rachunku Agencji na rzecz zarządcy na podstawie własnych kalkulacji Agencji (relacja Agencja - wspólnota),

4.  dochodzona kwota to swoisty zapis księgowy jaki kalkuluje oceniając swoją szkodę Agencja (relacja Agencja - Gmina).

Przytoczone przez powoda w toku procesu okoliczności nie pozwoliły Sądowi Rejonowemu na ustalenie, którą z powyższych hipotetycznych kategorii uznaje za szkodę i która stanowi podstawę żądanego pozwem roszczenia, Następnie Sąd dokonał analizy powyższych wariantów. Analizując możliwość pierwszą, czyli że dochodzona kwota to suma należności jaką lokatorzy powinni uiszczać na rzecz wspólnoty mieszkaniowej Sąd napotkał wskazaną wyżej sprzeczność, a mianowicie, iż suma należności z tabeli nie odpowiada kwocie wskazanej w wezwaniu do zapłaty, są to bowiem inne kwoty. Ponadto przedłożony przez powódkę wydruk należności zawiera zestawienie zaliczek - nie zaś ostateczne rozliczenie lokalu przez zarządcę. Powódka nie wykazała dowodami, że chodzi właśnie o takie rozumienie szkody.

Oceniając drugą możliwość, czyli że dochodzona kwota to kwota przelewana z rachunku Agencji na rzecz zarządcy na podstawie kalkulacji zarządcy Sąd stwierdził, że podstawą uznania szkody jest wykazanie przez powódkę, ze istotnie zapłaciła wspólnocie mieszkaniowej żądane pozwem kwoty. Tymczasem powódka nie wykazała, że jej majątek jest uszczuplany w ten sposób i ponosi ona szkodę.

Oceniając trzecią możliwość, czyli że dochodzona kwota to kwota przelewana z rachunku Agencji na rzecz zarządcy na podstawie własnych kalkulacji Agencji Sąd dokonał identycznej konkluzji jak powyżej. Uznanie natomiast, że dochodzona kwota to zapis księgowy jaki kalkuluje oceniając swoją szkodę Agencja to sąd wskazał, że brak wykazania tej szkody. Sam zapis księgowy „winien" w przypadku braku dowodów poniesienia wydatków we wskazanej wysokości, nie może być uznany za wystarczający do wykazania szkody. Sąd zaakcentował, że zważywszy na to, iż powódka nie wskazała w sposób dostatecznie jasny czym jest poniesiona przez nią szkodą, której naprawienia domaga się poprzez zasądzenie żądanej pozwem kwoty, wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego należało oddalić. Powódka nie określiła czym jest ta szkoda i założeń w tym przedmiocie musiałby dokonywać Sąd. Skoro powódka nie określa co tworzy rzekomą szkodę, to opinia biegłego nie może być zadaniem dla biegłego do wskazania, czym w istocie ta szkoda jest. To strona powodowa powinna - stosownie do treści przepisu art. 187 par. 1 pkt i 2 k.c. - dokładnie określić żądanie i przytoczyć okoliczności mające je uzasadniać. Mając na uwadze powyższe Sąd powództwo oddalił. O kosztach procesu orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się strona. W wywiedzionej apelacji zaskarżono wyrok w całości, zarzucając mu naruszenie prawa materialnego - przepisu art. 361 § 1 i 2 i art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w wyniku czego Sąd I instancji błędne przyjął, iż w niniejszej sprawnie nie została wykazana wysokość szkody poniesionej przez powódkę z tytułu niedostarczenia przez pozwaną lokalu socjalnego, jak również nie zostały wykazane przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanej; naruszenie prawa procesowego - przepisu art. 232 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku czego Sąd I instancji przyjął, iż powódka nie wykazała wysokości szkody związanej z niedostarczeniem przez pozwaną lokalu socjalnego; naruszenie prawa procesowego - przepisu art. 233 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego poprzez niewłaściwą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i uznanie w konsekwencji, iż nie pozwala on na ustalenie wysokości szkody poniesionej przez powódkę; naruszenie prawa procesowego - przepisu art. 207 § 3-4 i 6 oraz 217 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego poprzez pominięcie wniosków dowodowych złożonych przez powódkę pomimo zobowiązania nałożonego na nią przez Sąd w tym zakresie; oraz pomimo tego iż przeprowadzenie zgłoszonych dowodów nie mogło doprowadzić do przedłużenia postępowania; naruszenie prawa procesowego - przepisu art. 278 ustawy z dnia z dnia 17 listopada 1964 r. kodeks postępowania cywilnego poprzez oddalenie wniosku z opinii biegłego na okoliczność wysokości szkody poniesionej przez powódkę w wyniku niedostarczenia przez gminę lokalu socjalnego osobom uprawnionym do tego z mocy wyroku sądowego. Podnosząc powyższe strona apelująca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uwzględnienie powództwa oraz o zasądzenie od pozwanej rzecz powódki kosztów postępowania za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych, w obu sprawach połączonych do wspólnego rozpoznania i wyrokowania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy.

W uzasadnieniu, w pierwszej kolejności powódka wskazała, iż żaden z przyjętych przez Sąd I instancji wariantów opisu szkody nie jest właściwy dla niniejszej sprawy. Powódka dodała, iż w niniejszej sprawi na szkodę poniesioną przez powódkę składa się suma opłat które Agencja jest zobowiązana wnosić do Wspólnoty Mieszkaniowej oraz czynsz ustalany przez Dyrektora Oddziału (...) decyzją wydawaną na podstawie przepisu § 6 ust. 2 i 3 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 19 listopada 2010 r. w sprawie opłat za używanie lokali mieszkalnych będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (Dz.U. z 2010 r., Nr 233, poz. 1531). Pomimo sygnalizowanego w uzasadnieniu orzeczenia niezrozumienia istoty szkody w niniejszej sprawie, Sąd na żadnej z rozpraw nie starał się nawet w najmniejszym stopniu doprecyzować tej kwestii poprzez zadawanie pytań pełnomocnikowi powódki. Pełnomocnik powódki marginalnie zauważył, iż kwestia mechanizmu ustalania wysokości szkody jest raczej jasna i nie wymaga dalszego doprecyzowywania.

W ocenie strony apelującej bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy jest to czy powódka faktycznie zapłaciła na rzecz Wspólnoty Mieszkaniowej jakiekolwiek kwoty, którymi była przez nią obciążana. Istotne jest jedynie to że powódka była dłużnikiem z tego stosunku prawnego, a zatem mogła w każdej chwili dobrowolnie lub poprzez zastosowanie przymusu (w wyniku realizacji wyroku) zapłacić kwoty należne Wspólnocie. Nie jest prawdziwe również w ocenie apelującej twierdzenie Sądu I instancji, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwalał na wyliczenie wysokości szkody. Sąd zezwolił stronie powodowej na złożenie nowych wniosków dowodowych, powódka złożyła wnioski o zobowiązanie Wspólnoty Mieszkaniowej do złożenia dokumentacji źródłowej na podstawie, której dokonywała obciążeń Agencji. Dokumentacja ta pozwalała zatem biegłemu na zweryfikowanie prawidłowości naliczenia wysokości opłat jakimi Agencja była obciążana przez Wspólnotę, a przez to na ustalenie wysokości szkody w tym zakresie. Pozostała część szkody, o czym była mowa wyżej, stanowiła pochodną stawki ustalonej decyzją Dyrektora Oddziału (...) oraz powierzchni użytkowej lokalu zajmowanego przez osoby obowiązane do jego opróżnienia na mocy wyroku eksmisyjnego. W tej ostatniej części szkoda była zatem pochodną cen urzędowych, bo za takie należy uznać stawki czynszu ustalane przez Dyrektora Oddziału (...), na podstawie delegacji wyrażonej w powyższym rozporządzeniu. Niezależnie od powyższego, zdaniem powódki, materiał dowodowy załączony do pozwu, uzupełniony wnioskiem o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego pozwalał Sądowi na ustalenie wysokości szkody. Do pozwu załączono bowiem wszystkie dokumenty na podstawie, których powódka ustalała odszkodowanie za bezumowne zajmowanie lokalu mieszkalnego. Przeprowadzenie przez Sąd wszystkich powyższych dowodów pozwalało zatem na ustalenie wartości szkody..

Powódka zwróciła również uwagę na fakt, iż Sąd nie mógł sam ocenić czy zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający dla wydania opinii przez biegłego. Jedynie sam biegły, po otrzymaniu zlecenia wykonania opinii, mógł dojść do takiego wniosku. Sam Sąd, jako podmiot pozbawiony wiedzy specjalistycznej, w ocenie powódki nie mógł prawidłowo takiej oceny dokonać, co czyni czynności polegające na oddaleniu zgłoszonego przez powódkę wniosku o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego wadliwymi.

Strona pozwana sporządziła odpowiedź na apelację, w której zawarła żądanie oddalenia apelacji i zasądzenia na jej rzecz kosztów postępowania odwoławczego. W uzasadnieniu odniesiono się do prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Wywiedziona apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż rację ma strona apelująca, iż w niniejszej sprawie określenie przez powoda co składa się na dochodzone pozwem roszczenie nie powinno było budzić wątpliwości Sądu I instancji. Już bowiem w pierwszym piśmie procesowym strona powodowa wskazała, że na kwotę wskazaną w pozwie składają opłaty związane z używaniem lokalu mieszkalnego znajdującego się w zasobie powodowej Agencji, które zostały ustalone decyzjami Dyrektora Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej (decyzją z dnia 30 lipca 2012 r. oraz 28 listopada 2013 r.) a także opłaty obciążające lokatorów tj. zaliczki związane z wywozem nieczystości stałych, zaliczki na potrzeby centralnego ogrzewania oraz ciepłej wody oraz zaliczki związane z dostarczaniem wody i odprowadzaniem ścieków. Tym samym za nieprawidłowy należało uznać wywód Sądu Rejonowego, iż strona powodowa nie wskazała w sposób dostatecznie jasny czym jest poniesiona przez nią szkodą, której naprawienia domaga się poprzez zasądzenie żądanej pozwem kwoty i że założeń w tym przedmiocie musiałby dokonywać Sąd.

Przechodząc do oceny zasadności apelacji w pozostałej części wskazać należy, iż poza sporem w niniejszej sprawie pozostawała okoliczność, że odpowiedzialność pozwanej powinna być rozpatrywana w kontekście art. 417 k.c. Wynika to z art. 29b ust. 4 ustawy z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis ten stanowi, że jeżeli gmina nie wykonała wyroku sądowego w zakresie dostarczenia lokalu socjalnego osobie uprawnionej, Wojskowej Agencji Mieszkaniowej przysługuje roszczenie o odszkodowanie od gminy na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 417 k.c., za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy sprawowaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego. Oczywistym jest, że zaniechanie przez gminę wypełnienia obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego osobie do tego uprawnionej pozostaje przy tym w normalnym związku przyczynowym ze stratą właściciela lokalu mieszkalnego spowodowaną nieuiszczeniem przez byłego lokatora opłat za używanie zajmowanego lokalu. Żaden przepis nie uzależnia uprawnienia właściciela nieruchomości do odszkodowania od realnych możliwości dostarczenia przez gminę lokali socjalnych. Obowiązek odszkodowawczy powstaje bowiem w związku z niezłożeniem uprawnionym oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego. Inne okoliczności w tym realne możliwości dostarczenia lokalu, informowanie poszkodowanego o kolejności przyznawania lokali lub umieszczenie uprawnionych na liście oczekujących nie zwalniają gminy z odpowiedzialności odszkodowawczej. Roszczenie odszkodowawcze pozostaje bowiem w związku z ograniczeniem możliwości korzystania z właściciela z nieruchomości zajmowanej przez osoby, co do których istnieje prawny obowiązek gminy dostarczenia lokalu socjalnego. Gmina pozostająca w zwłoce z dostarczeniem lokalu od chwili wezwania przez właściciela do spełnienia świadczenia, musi liczyć się z koniecznością uiszczenia odszkodowania na podstawie art. 417 k.c. W niniejszej sprawie niedostarczenie takiego lokalu nie przesądza o zasadności żądania pozwu. Strona powodowa w niniejszym postępowaniu nie zdołała bowiem wykazać przedłożonymi dowodami z dokumentów, iż w związku z niedostarczeniem przez pozwaną lokalu socjalnego, poniosła szkodę stanowiącą sumę należności z tytułu opłat za używanie lokalu w kwocie dochodzonej pozwem i opłat pośrednich związanych z lokalem stanowiącym zaliczki na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Strona pozwana kwestionowała wysokość dochodzonego roszczenia; dodatkowo podkreślała, że wskazane kwoty nie są poparte dowodami na ich rzeczywistą wysokość oraz faktem ich uiszczenia przez powodową Agencję zamiast osób zamieszkujących lokal.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż strona powodowa przedłożyła na poparcie swoich twierdzeń kserokopie dokumentów oraz kopie niepodpisanych wydruków mających stanowić o kwotach obciążających byłych lokatorów zajmujących lokal pozostający w zasobach powodowej Agencji. Dowodem w postępowaniu cywilnym mogą być dokumenty urzędowe i prywatne. Dokumentem jest utrwalone, wyłącznie w formie pisemnej (niezależnie od materiału, na którym zostało sporządzone), uzewnętrznienie wszelkiego rodzaju spostrzeżeń, myśli, oświadczeń ludzkich, nadające się do wielokrotnego wykorzystania . Zgodnie z art. 244 kpc , dokumenty urzędowe sporządzone w odpowiedniej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej w zakresie ich działania lub przez organizacje zawodowe, samorządowe, spółdzielcze i inne organizacje pozarządowe w zakresie powierzonych im przez przepisy ustawy spraw z dziedziny administracji publicznej, korzystają z domniemania zgodności z prawdą tego, co zostało w nich urzędowo zaświadczone oraz z domniemania prawdziwości (autentyczności pochodzenia takiego dokumentu od jego wystawcy). Z dokumentem prywatnym (definiowanym w nauce jako każdy dokument pisemny nie spełniający kryteriów dokumentu urzędowego) art. 245 kpc wiąże wzruszalne domniemanie jego autentyczności pochodzenia zawartego w nim oświadczenia od wystawcy, który go własnoręcznie podpisał. W przedmiotowej sprawie powódka zaoferowała w ramach inicjatywy dowodowej kserokopie, które nie spełniają żadnego z powyższych wymogów. Nie są to bowiem ani dokumenty sporządzone w odpowiedniej formie przez powołane do tego organy władzy publicznej, ani także prywatne, gdyż stanowią jedynie kserokopię. Dokumenty, o których mowa w kpc, to dokumenty oryginalne, które mogą być zastąpione odpisami, gdy ustawa na to pozwala. Brak jest natomiast przepisu pozwalającego na zastąpienie dokumentu (oryginalnego) jego niepoświadczonym odpisem, w tym przede wszystkim odbitką ksero. Zwykła odbitka ksero nie stanowi dokumentu, gdyż nie zawiera ani podpisu osoby poświadczającej, która odbitkę sporządziła, ani oryginalnego podpisu wystawcy dokumentu kopiowanego, ponieważ podpis oryginalny został tu odwzorowany metodą kopiowania elektrostatycznego, tj. kserograficznie. Dopuszczalny jest jedynie odpis dokumentu prywatnego, który również jest dokumentem i stanowi dowód istnienia oryginału dokumentu. Zatem kopie dokumentów, niepoświadczone za zgodność z oryginałem nie są dowodami z dokumentów ( zob. uchwała SN z dnia 29 marca 1994 r., III CZP 37/94, OSNC 1994, Nr 11, poz. 206). Warunkiem uznania kserokopii za dokument jest umieszczenie na niej zaopatrzonego podpisem poświadczenia jej zgodności z oryginałem dokumentu ( por. uzasadnienie postanowienia SN z dnia 27 lutego 1997 r., III CKU 7/97, LEX nr 50764, wyrok SN z dnia 3 kwietnia 2009 r., II CSK 459/08, LEX nr 607254; wyrok SN z dnia 29 kwietnia 2009 r., II CSK 557/08, LEX nr 584200). Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że zaoferowane przez stronę powodową kserokopie nie stanowią dowodów w sprawie. Tym samym nie mogły być podstawą jakichkolwiek ustaleń w zakresie wysokości szkody.

Niezależnie od powyższego wskazać należy, iż w aktach sprawy brak jest wykazania jakimkolwiek dowodem metrażu lokalu z którego orzeczono eksmisję wraz z uprawnieniem do lokalu socjalnego. Nie sposób zatem odnieść wartości wskazanych w decyzjach Dyrektora Oddziału (...) Wojskowej Agencji Mieszkaniowej z dnia 30 lipca 2012 r. oraz 28 listopada 2013 r. do kwot wskazanych jako część szkody. Skoro w wydrukach wskazano stawki określone w pln bez odniesienia wartości jakiej dotyczą np. m ² a nieznany jest także metraż lokalu przy ul. (...) to nie sposób było pozytywnie zweryfikować twierdzeń pozwu w zakresie szkody poniesionej przez powodową Agencję a wynikającą z braku opłat za używanie lokalu. Nie została zatem wykazana wartość miesięcznej opłaty za używanie lokalu.

W dalszej części wskazać należy, iż strona powodowa nie wykazała, że poniosła szkodę którą określa wartością zaliczek na rzecz wspólnoty mieszkaniowej. Strona powodowa poza przedstawieniem kserokopii dokumentów oraz wydruków nie przedstawiła wiarygodnych dowodów określających wysokość zaliczek na rzecz wspólnoty mieszkaniowej a przede wszystkim faktu ich poniesienia. Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe przedstawione w apelacji, których nie przeprowadził także Sąd Rejonowy. Po pierwsze strona apelująca nie wskazała jakie dokumenty, z których żądała przeprowadzenia postępowania dowodowego, stanowią dokumentację źródłową a to nie rzeczą Sądy było ustalanie tej okoliczności. Wniosek o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego był z kolei w niniejszej sprawie zbędny. Dla określenia wartości szkody stanowiącej rzeczywiście poniesione koszty zaliczek koniecznym było przedłożenie dokumentów potwierdzających ten fakt a nie wnioskowanie dowodu z opinii biegłego sądowego na okoliczność wysokości poniesionej przez powódkę szkody. Co ważkie, nie podniesiono nawet twierdzeń wskazujących na to, że właściciel lokal przy ul. (...) jest członkiem wspólnoty mieszkaniowej w związku z czym byłby zobowiązany do uiszczania określonych zaliczek.

Reasumując, powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie z uwagi na brak adekwatnej do twierdzeń pozwu, inicjatywy dowodowej. Wobec powyższego Sąd Okręgowy orzekł jak w pkt 1 sentencji na podstawie art. 385 kpc

W pkt 2 wyroku Sąd Okręgowy orzekł o kosztach postępowania apelacyjnego. Stosownie do wyniku postepowania apelacyjnego uznając powodową Agencję za przegrywającą to postepowanie Sąd zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł podstawie § 2 pkt 4 w zw. z § 10 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.