Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2017r.

Sąd Okręgowy w Lublinie XI Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Śpiewla

Sędziowie SO Magdalena Kurczewska-Śmiech

SO Sławomir Kaczor (spr.)

p.o. Protokolanta Wojciech Czajkowski

przy udziale Prokuratora Dariusza Lenarda

po rozpoznaniu dnia 20 czerwca 2017r.

sprawy R. P. (1) urodzonego (...) w Ł. s. M.
i A. z d. N.

M. K. urodzonego (...) w M. s. J. i D. z d. F.

P. G. urodzonego (...) w P. s. P.
i B. z d. P.

M. W. urodzonego (...) w W. s. P. i M. z d. K.

L. H. (1) urodzonego (...) s. L. i M.

oskarżonych o czyny z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora i Urząd Celny w Białej Podlaskiej

od wyroku Sądu Rejonowego w Łukowie

z dnia 26 kwietnia 2016r. sygn. akt II K 599/14

I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. wydatkami poniesionymi w postępowaniu odwoławczym obciąża Skarb Państwa.

Sławomir Kaczor Włodzimierz Śpiewla Magdalena Kurczewska-Śmiech

XI Ka 697/16 U Z A S A D N I E N I E

R. P. (1) oskarżony został o to, że w okresie od 8 sierpnia 2012r. do 18 kwietnia 2013r. w sklepie (...) w Ł. woj. (...) prowadził nielegalnie gry hazardowe na automatach o nazwach (...) bez numerów, (...) o nr H. (...) ora P. o nr (...) wbrew przepisom art.3, art.6, art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s. ;

M. K. oskarżony został o to, że będąc właścicielem Firmy Handlowo Usługowej (...): z siedzibą M. w okresie od 8 sierpnia 2010r. do 18 kwietnia 2013r. pomagał R. P. (2) w prowadzeniu w sklepie (...) przy ul. (...) w Ł. woj. (...) nielegalnych gier hazardowych na automatach (...) o nr H. (...) oraz P. o nr (...) wbrew przepisom art.3, art.6 ust.1, art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych w ten sposób, że dostarczył do sklepu przedmiotowe automaty oraz poinformował o możliwości prowadzenia na nich gier hazardowych wbrew przepisom ustawy

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s. w zw.
z art.18 § 3 k.k.;

P. G. oskarżony został o to, że będąc właścicielem Firmy (...) z siedzibą w D. w okresie od 7 kwietnia 2013r. do 18 kwietnia 2013r.
w Sklepie (...) w Ł. woj. (...) urządzał nielegalne gry hazardowe na automacie o nazwie (...) bez nr wbrew przepisom art.3, art.6, art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s.;

M. W. oskarżony został o to, że będąc Prezesem Spółki (...) z siedzibą w W., w okresie od 8 sierpnia 2012r. do 21 października 2012r. w Sklepie (...) w Ł. woj. (...) urządzał nielegalne gry hazardowe na automacie o nazwie (...) o nr H. (...) wbrew przepisom art.3, art.6, art.14 ust.1
i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s.;

L. H. (1) oskarżony został o to, że:

I. będąc Prezesem Spółki (...) z siedzibą w W., w okresie od 22 października 2012r. do 18 kwietnia 2013r. w Sklepie (...) w Ł. woj. (...) urządzał nielegalne gry hazardowe na automacie o nazwie (...) o nr H. (...) wbrew przepisom art.3, art.6, art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s.;

II. będąc Prezesem Spółki (...) z siedzibą w W., w okresie od 1 marca 2013r. do 18 kwietnia 2013r. w Sklepie (...) w Ł. woj. (...) urządzał nielegalne gry hazardowe na automacie o nazwie P. o nr (...) wbrew przepisom art.3, art.6, art.14 ust.1 i art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych

tj. o przestępstwo skarbowe określone w art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.6 § 2 k.k.s.;

Sąd Rejonowy w Łukowie wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2016r.:

I. oskarżonych R. P. (1), M. K., P. G., M. W. i H. L. uniewinnił od dokonania zarzuconych im czynów;

II. na podstawie art.230 § 2 k.p.k. w zw. z art.113 § 1 k.k.s. orzekł zwrot następujących dowodów rzeczowych:

1. na rzecz P. G. jako właściciela Firmy (...) z siedzibą
w D. automatu do gier (...) bez nr – 1 szt. – przechowywanego w magazynie depozytowym przy Urzędzie Celnym w B. według protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 24.04.2013r. (...) (k.146) wraz z odpowiednimi kluczami;

2. na rzecz H. F. Polska Sp z o.o. w W. automatów do gier (...) o nr H. (...) szt. oraz (...) o nr (...) -1 szt. przechowywanych w magazynie depozytowym przy Urzędzie Celnym w B. według protokołu zdawczo – odbiorczego z dnia 24.04.2013r. (...) (k.146) wraz z odpowiednimi kluczami;

3. na rzecz R. P. (1) środków pieniężnych w kwocie 685 zł wyjętych z automatu do gier (...) bez nr wpłaconych na konto Izby Celnej w B. – dowód wpłaty nr (...) z dnia 24.10.2013r. (k.310) oraz dokumentów takich jak: umowa o wspólnym przedsięwzięciu z dnia (...) (k.5-9), umowa najmu – dzierżawy z dnia (...)(k.10), umowa dzierżawy powierzchni z dnia (...) (k.11-12), faktura VAT nr (...) (k.13), zeszyt koloru niebieskiego z zapiskami liczący 12 kart (k.14), zeszyt koloru czarnego z zapiskami liczący 24 karty (k.15), zeszyt koloru zielono – żółtego z zapiskami liczący 23 karty (k.16), kartki luźne z zapiskami 2 kart (k.17-18);

III. na podstawie art.632 pkt 2 k.p.k. w zw. z art.113 § 1 k.k.s. kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Od wyroku tego apelacje wnieśli prokurator oraz Urząd Celny w Białej Podlaskiej zaskarżając rozstrzygnięcie w całości na niekorzyść wszystkich oskarżonych.

Prokurator zarzucił obrazę prawa materialnego tj. art.107 § 1 k.k.s. w zw. z art.3, 6 ust.1
i 14 ust.1 i 23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2015r. poz.612 z późn. zm.) poprzez zaniechanie zastosowania tych przepisów i uznanie, iż wobec braków formalnych, których dopuścił się ustawodawca w trakcie prac legislacyjnych prowadzących do uchwalenia ustawy o grach hazardowych, a polegających na zaniechaniu notyfikacji wymienionej ustawy Komisji Europejskiej, wbrew zaleceniom zawartym w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U. UE L 204 z 21 lipca 1998r.) nie może zastosować art.107 § 1 k.k.s., co skutkowało uznaniem, iż w niniejszej sprawie zachodzi inna okoliczność wyłączająca ściganie, wskazana w art.17 § 1 pkt 11 k.p.k., co doprowadziło do niesłusznego uniewinnienia oskarżonych od popełnienia zarzuconych im czynów.

Urząd Celny w Białej Podlaskiej zarzucił obrazę prawa materialnego, zwłaszcza art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ustawy z dnia 19.11.2009r. o grach hazardowych poprzez przyjęcie, iż w czasie którego dotyczą zarzuty pominięto obowiązkową procedurę notyfikacji tych przepisów, które jako bezskuteczne nie mogą być stosowane, co doprowadziło do wadliwego uznania, iż przypisane oskarżonym zachowanie nie wyczerpuje znamion przestępstwa z art.107 § 1 k.k.s.

Podnosząc powyższe zarzuty skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Chociaż wywody zaprezentowane w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, jakie legły u podstaw jego wydania, nie mogą zostać w całości zaaprobowane, to jednak finalne rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego musi zostać uznane za trafne.

Z kolei analiza zarzutów zawartych we wniesionych środkach odwoławczych oraz argumentacji przytoczonej na ich poparcie prowadzi do wniosku o wewnętrznej sprzeczności tych apelacji. Z uwagi zaś na ich kierunek oraz regulację art.434 § 1 k.p.k. kwestia ta wymaga omówienia w pierwszej kolejności.

Co się więc tyczy apelacji prokuratora to nie sposób na wstępie nie zauważyć stanowiska tego skarżącego, zgodnie z którym podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowi art.17 § 1 pkt 11 k.p.k., statuujący negatywną przesłankę procesową w postaci „innej okoliczności wyłączającej ściganie”. Niezależnie jednak od tego, że zaistnienie takowej przesłanki skutkowałoby – zgodnie z regulacją art.414 § 1 k.p.k. – umorzeniem postępowania, nie zaś wydaniem wyroku uniewinniającego, podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy w sposób precyzyjny wskazał, że w jego ocenie czyny popełnione przez oskarżonych nie zawierają znamion czynu zabronionego, a więc zaszła sytuacja przewidziana w art.17 § 1 pkt 2 k.p.k. (vide str.15 uzasadnienia). W konsekwencji wyżej przytoczone stanowisko zaprezentowane w zarzucie apelacji musi zostać uznane jako pozbawione jakichkolwiek podstaw, a tym samym będące wyrazem kreowania przez skarżącego okoliczności nieistniejącej.

W dalszej kolejności stwierdzić należy, iż okolicznością bezsporną, bo wprost wynikającą ze sformułowanego zarzutu, jest to, że skarżący uznał za trafne stanowisko Sądu Rejonowego, zgodnie z którym art.6 ust.1, art.14 ust.1 oraz art.23a ust.1 ustawy z dnia 19 listopada 2009r.
o grach hazardowych (w dalszej części niniejszego uzasadnienia określanej skrótem „ugh”) stanowią przepisy techniczne w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 22 czerwca 1998r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm
i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informatycznego (Dz.Urz WE L 204z 21.07.1998r. ze zm.). Wadliwości rozstrzygnięcia w ocenie skarżącego należy zaś upatrywać w odmowie zastosowania tych przepisów przez Sąd Rejonowy, który takową odmowę uzasadnił brakiem notyfikacji tych przepisów Komisji Europejskiej.

Stanowisko powyższe, szeroko uargumentowane na str.5 i 6 apelacji (k.2223-2223v), jest jednak nietrafne. Kwestia konsekwencji kolizji prawa krajowego z prawem unijnym w świetle zasady bezpośredniego stosowania prawa Unii Europejskiej (art.93 ust.3 Konstytucji) została bowiem przesądzona w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 19 stycznia 2017r., I KZP 17/16 (OSNKW 2017/2/7). Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w powołanej uchwale kolizja takowa może prowadzić do zastąpienia przepisów krajowych uregulowaniami prawa unijnego albo do wyłączenia normy prawa krajowego przez bezpośrednio skuteczną normę prawa Unii Europejskiej. W konsekwencji norma niestosowania krajowego przepisu technicznego, którego projektu nie notyfikowano Komisji Europejskiej wynikająca z dyrektywy 98/34/ wyłącza możliwość zastosowania w sprawie o przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. takiego (technicznego i nienotyfikowanego) przepisu.

Wprawdzie cytowana uchwała ogranicza taki zakaz do art.14 ust.1 ugh, wyłączając spod jego zakresu art.6 ust.1 ugh, to jednak podkreślenia wymaga, że zdaniem skarżącego również drugi
z powołanych przepisów ma charakter przepisu technicznego. Reasumując, jeżeli Sąd Rejonowy uznał niedopuszczalność stosowania nienotyfikowanych przepisów technicznych to podważanie takiego stanowiska jest skazane na niepowodzenie.

Ubocznie tylko należy zauważyć, iż skarżący zarzuca również obrazę – w wyżej wskazany sposób – art.3 i 23a ugh. Abstrahując jednak od tego, że art.23a ust.1 ugh został notyfikowany przed datami czynów zarzuconych oskarżonym podkreślenia wymaga, iż przepis ten nie może być stosowany samodzielnie albowiem stanowi on konkretyzację art.6 ugh. Analogiczna – co do zasady – sytuacja ma miejsce w przypadku art.3 ugh, który w brzmieniu obowiązującym w okresie objętym zarzutami aktu oskarżenia nie zawierał precyzyjnej regulacji i powołując się na „przepisy ustawy”. Stąd też znaczenie kluczowe dla możliwości przypisania wszystkim oskarżonym realizacji znamion art.107 § 1 k.k.s. ma dopuszczalność zastosowania art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ugh. Tą zaś Sąd Rejonowy wykluczył, a stanowisko to odnośnie pierwszego z powołanych przepisów jest wadliwe albowiem – co wynika zarówno z cytowanej wyżej uchwały Sądu Najwyższego jak
i z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 13 października 2016r., C-303/15 – art.6 ust.1 ugh nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE z 22 czerwca 1998r.

Reasumując powyższe wywody należy stwierdzić, że stanowisko Sądu Rejonowego w zakresie odnoszącym się do art.6 ust.1 ugh jest nietrafne nie dlatego, że – jak to wywodzi skarżący – istnieje możliwość zastosowania nienotyfikowanego przepisu technicznego lecz dlatego, że przepis ten nie podlegał obowiązkowi zgłoszenia na podstawie art.8 ust.1 dyrektywy 98/34/WE. Nieprawidłowość ta w ocenie Sądu Odwoławczego nie dyskwalifikuje jednak zaskarżonego wyroku z przyczyn szczegółowo wskazanych w dalszej części niniejszego uzasadnienia.

Analiza dalszej części uzasadnienia apelacji prokuratora (k.2223v-2224) dowodzi, że skarżący po zaprezentowaniu poglądu o możliwości stosowania nienotyfikowanych przepisów technicznych zdaje się następnie kwestionować taki właśnie charakter wszystkich przepisów ustawy
o grach hazardowych, których obrazę zarzucił, co skutkuje zasygnalizowaną na wstępie wewnętrzną sprzecznością tego środka odwoławczego.

Przedstawione powyżej uwagi pozostają – co do zasady – aktualne także odnośnie drugiej apelacji. Środek odwoławczy wniesiony przez Urząd Celny w Białej Podlaskiej również z jednej strony wywodzi możliwość stosowania nienotyfikowanych przepisów technicznych, aprobując przy tym stanowisko Sądu Rejonowego odnośnie takiego właśnie charakteru art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ugh (k.2233-2235), by finalnie dojść do przeciwnej konstatacji, zgodnie z którą przepisy te nie podlegały obowiązkowi notyfikacji (k.2235v). Nie jest to zresztą jedyna sprzeczność występująca w tej apelacji. Wystarczy bowiem wskazać, że po stanowisku jej autora, zgodnie z którym żadne z postanowień Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie określa skutków braku notyfikacji przez państwo członkowskie przepisów technicznych następuje stwierdzenie, iż konsekwencje niedochowania wymogów notyfikacyjnych zostały ustalone dopiero w orzecznictwie tego Trybunału (k.2233). W dalszej kolejności skarżący kategorycznie wywodzi, iż moc wiążąca wyroków TSUE ograniczona jest wyłącznie do sprawy, w której wystąpiono z pytaniem prejudycjalnym (k.2233 in fine) by końcowo zaprezentować pogląd o konieczności zawieszenia postępowania odwoławczego w sprawie niniejszej do czasu zajęcia stanowiska przez Trybunał w sprawie C-303/15 na pytanie prejudycjalne przedstawione przez Sąd Okręgowy w Łodzi (k.2236).

Waga powyższych mankamentów zawartych w środkach odwoławczych wniesionych przez fachowe podmioty na niekorzyść oskarżonych nie pozwalała na ich pominięcie.

Jak już zasygnalizowano wadliwość stanowiska Sądu Rejonowego co do technicznego charakteru art.6 ust.1 ugh pozostaje bez wpływu na ocenę zaskarżonego wyroku, który musi zostać uznany za słuszny, jednakże z powodów innych niż zaprezentowane przez Sąd I instancji.

Rzecz bowiem w tym, że problematyka odpowiedzialności za występek z art.107 § 1 k.k.s., ściśle uzależnionej od charakteru art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ugh, a tym samym możliwości ich stosowania przez sądy, jawi się jako jedna najbardziej skomplikowanych i spornych w ostatnich latach. Wyjaśnienie tej kwestii nastąpiło bowiem dopiero w uchwale 7 sędziów Sądu Najwyższego (I KZP 17/16), której wydanie zostało poprzedzone zawieszeniem postępowania w sprawie I KZP 10/15 celem wydania przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej orzeczenia w sprawie C-303/15. O ile więc od wydania przez Sąd Najwyższy uchwały w pierwszej z powołanych wyżej spraw sytuacja w omawianym zakresie wydaje się być jasna zarówno co do charakteru art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ugh jak i niemożności stosowania przepisów technicznych, które nie zostały notyfikowane Komisji Europejskiej, to taki stan rzeczy w okresie wcześniejszym, a zwłaszcza w latach 2012 – 2013 był zgoła odmienny.

Wystarczy więc odwołać się do tego, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego ugruntowany był pogląd o technicznym charakterze wskazanych przepisów ustawy o grach hazardowych (vide postanowienie z dnia 27 listopada 2014r., II KK 55/14, OSNKW 2015/4/37 oraz postanowienie 7 sędziów z dnia 14 października 2015r., I KZP 10/15, OSNKW 2015/11/89), brak było natomiast zgodności co do konsekwencji naruszenia obowiązku notyfikacji wynikającego z dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 listopada 2006r. W takich warunkach
w orzecznictwie sądów powszechnych zdecydowanie dominowała linia, na którą wprost w złożonych wyjaśnieniach powołał się oskarżony W., zgodnie z którą art.6 ust.1 i art.14 ust.1 ugh miały charakter przepisów technicznych, do których odwoływał się mający charakter blankietowy art.107 § 1 k.k.s., zaś ich nienotyfikowanie Komisji Europejskiej czyniło niekaralną działalność w zakresie gier na automatach prowadzoną wbrew wymogom określonym w tych przepisach. Taka linia obrony oskarżonego znajduje oparcie zarówno w fakcie jego niekaralności za czyn
z art.107 § 1 k.k.s. w okresie objętym zarzutem aktu oskarżenia (uwaga ta pozostaje aktualna odnośnie wszystkich pozostałych oskarżonych - k.777-784), jak również w szeregu prawomocnych orzeczeniach, mocą których umarzano postępowanie karne zarówno przeciwko M. W. jak i innym osobom oskarżonym o czyny z art.107 § 1 k.k.s. (k.85-95 oraz wykaz spraw na które powołał się oskarżony k.384-393), uchylano postanowienia o zatrzymaniu automatów do gier (k.96-108), a wreszcie w wyrokach sądów administracyjnych uchylających decyzje izb celnych o nałożeniu na spółkę (...) kar pieniężnych z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry (k.109-135).

Chociaż oskarżony L. H. (2) nie złożył w sprawie wyjaśnień, to jednak wziąwszy pod uwagę to, że odnośnie jego osoby zarzutem objęto okres bezpośrednio po okresie dotyczącym M. W., a dodatkowo, że był on następcą tego oskarżonego na stanowisku prezesa spółki H. F., to nie sposób uznać by w przekonaniu o niekaralności kontynuowanego przedsięwzięcia kierował się innymi motywami niż jego poprzednik.

Jakkolwiek linia obrony oskarżonych M. K. i P. G. polegała również na kwestionowaniu losowego charakteru gier urządzanych na automatach, to także ci oskarżeni powoływali się na fakt zapadania wyroków uniewinniających w sprawach analogicznych do sprawy niniejszej, zaś oskarżony K. dodatkowo na zwracanie spółce (...) przez organy ścigania uprzednio zajmowanych automatów oraz ich osobiste odbieranie (k.1498).

W zaistniałej sytuacji Sąd Okręgowy nie znalazł podstaw by odmówić oskarżonym działania w warunkach art.10 § 4 k.k.s., a więc dopuszczenia się zarzuconych im czynów w warunkach usprawiedliwionej nieświadomości ich karalności. Zważywszy bowiem na to w jakich okolicznościach zostało finalnie ustalone, że art.6 ugh jako nie wymagający notyfikacji mógł i może stanowić uzupełnienie normy blankietowej zawartej w art.107 § 1 k.k.s. nie sposób aktualnej w tym przedmiocie wiedzy wprost przełożyć na okoliczności w jakich działali oskarżeni, a w konsekwencji uznać, iż świadomie łamali porządek prawny. Nie sposób również – w realiach sprawy niniejszej – zaaprobować formułowanego niejednokrotnie przez organy ścigania stanowiska, zgodnie
z którym sam fakt wszczynania postępowań karnych przesądzał o tym, że osoby prowadzące
i urządzające gry hazardowe na automatach poza kasynami gry winny mieć świadomość możliwości popełniania przestępstw, a tym samym niejako „z ostrożności” powstrzymać się od takiej działalności. Jeżeli bowiem w okresach objętych zarzutami sądy przyznawały rację spółce (...) (pierwszy prawomocny wyrok skazujący M. W. za czyn z art.107 § 1 k.k.s. zapadł w styczniu 2015r. – k.1524), to sama tylko odmienna ocena jej działalności przez organa ścigania nie stanowi argumentu do innej niż dokonana przez Sąd Okręgowy oceny strony podmiotowej czynów zarzuconych oskarżonym.

Zasadną wydaje się być uwaga, że odnośnie oskarżonego M. K. powyższa argumentacja powinna zostać niejako wyprzedzona przez stwierdzenie, iż w jego przypadku nie sposób w ogóle mówić o pomocnictwie w rozumieniu art.18 § 3 k.k. Wymieniony zgodnie z zarzutem aktu oskarżenia miał dopuścić się pomocnictwa do występku z art.107 § 1 k.k.s. w ten sposób, że dostarczył dwa automaty do gier do sklepu prowadzonego przez R. P. (1) oraz poinformował go o możliwości prowadzenia na nich gier hazardowych wbrew przepisom ustawy. Rzecz jednak w tym, że gdyby nawet oskarżony poinformował R. P. (1) o takiej możliwości, co w rzeczywistości nie miało miejsca z uwagi na brak jakiegokolwiek dowodu na taki stan rzeczy, to idąc tokiem rozumowania przyjętym przez autora skargi pomocnictwa do dokonanego przestępstwa uszkodzenia ciała przy użyciu noża dopuściłby się jego sprzedawca (bądź też kurier, który takie narządzie od sprzedawcy dostarczył) jeżeli poinformowałby nabywcę
o możliwości użycia noża w przestępczy sposób. Niezależnie zaś od tego, że oskarżony poinformował – zgodnie z posiadanym stanem wiedzy – R. P. (1) o możliwości prowadzenia gier na dostarczonych automatach w sposób legalny (vide wyjaśnienia k.1498v oraz brak dowodu przeciwnego), zachowania takiego nie sposób ocenić jako spełniającego wymogi omawianej formy zjawiskowej popełnienia przestępstwa. Decyzja w tym przedmiocie została bowiem podjęta samodzielnie przez R. P. (1) na etapie zawierania umów z firmą (...) reprezentowaną przez oskarżonych W. i H..

Co się zaś tyczy odpowiedzialności R. P. (1), to nie uszło uwadze Sądu Odwoławczego to, że oskarżony ten przyznał się do dokonania zarzuconego mu czynu. Mając jednak na uwadze wyjaśnienia M. K. złożone na okoliczność informacji udzielonych właścicielowi firmy (...), samo literalne przyznanie do dokonania zarzuconego czynu nie może przesądzać o odpowiedzialności karnej. Wyżej przytoczona argumentacja uprawnia do stwierdzenia, że w warunkach w jakich działał oskarżony nawet osoba o podwyższonym stanie świadomości prawnej w zakresie przepisów regulujących organizowanie gier na automatach mogła nie posiadać należytego rozeznania w omawianym przedmiocie. Oskarżony – z racji rodzaju, okoliczności oraz zakresu prowadzonej działalności – osobą taką z pewnością nie był.

Z tych względów Sąd Okręgowy na podstawie art.437 § 1 k.p.k. orzekł jak w wyroku. Rozstrzygnięcie w przedmiocie wydatków za postępowanie odwoławcze nastąpiło na podstawie art.632 pkt 1 k.p.k. w zw. z art.634 k.p.k.

Magdalena Kurczewska – Śmiech Sławomir Kaczor Włodzimierz Śpiewla