Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2017r. w Gliwicach

sprawy z powództwa F. R. (R.)

przeciwko Spółce (...) Spółce Akcyjnej w B. (następcy prawnemu (...) Spółki Akcyjnej w K.)

o deputat węglowy

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Zabrzu

z dnia 10 stycznia 2017 r. sygn. akt IV P 726/16

1)  oddala apelację;

2)  odstępuje od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego na rzecz strony pozwanej.

(-) SSR del. Anna Capik-Pater (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (spr.) (-) SSO Grażyna Łazowska

Sędzia Przewodniczący Sędzia

Sygn. akt VIII Pa 140/17

UZASADNIENIE

F. R. domagał się od (...) S.A. w K. zapłaty ekwiwalentu pieniężnego za węgiel za 2015r. w kwocie 1802,40zł i za 2016r. w kwocie 1695,81zł. Wskazał, że był pracownikiem kopalni należącej do pozwanej i w dniu 26 września 1995r. przeszedł na emeryturę. W chwili jego przejścia na emeryturę obowiązywało rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1981r. w sprawie szczególnych przywilejów dla pracowników górnictwa – Karta górnika. Na tej podstawie przysługuje mu bezpłatny węgiel w wysokości 3 ton rocznie.

Pozwana w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa podnosząc, że prawo do bezpłatnego węgla dla emerytów, rencistów i innych uprawnionych osób wynikało z porozumienia zawartego ze związkami zawodowymi w dniu 20 grudnia 2004r. W związku z istotnym pogorszeniem jej sytuacji finansowej koniecznym stało się wprowadzenie programu restrukturyzacyjnego, w konsekwencji w dniu 6 lutego 2014r. zawarto porozumienie, w którym zmniejszono roczny wymiar bezpłatnego węgla dla emerytów, rencistów i innych osób uprawnionych, o jedną tonę rocznie na okres dwóch lat. Następnie uchwałą nr 875/2014 z dnia 19 września 2014r. zarząd pozwanej podjął decyzję o likwidacji deputatu węglowego dla byłych pracowników od dnia 1 stycznia 2015r. i wypowiedział organizacjom związkowym §10 Porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. oraz §6 i 7 Porozumienia zawartego dnia 6 lutego 2014r. Pozwana podniosła, że wypowiedzenia dokonano z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, który upłynął w dniu 31 grudnia 2014r. Wskazała także, że zgodnie z art. 241 ⁷ k.p. można rozwiązać układ zbiorowy pracy, a więc także porozumienie zbiorowe. Nadto, jeżeli może wypowiedzieć te akty w całości, to tym bardziej może zrobić to w części. Pozwana wskazała, że powiadomiła wszystkie uprawnione osoby, w tym także powoda o likwidacji deputatów węglowych z dniem 1 stycznia 2015r.

Sąd Rejonowy w Zabrzu wyrokiem z dnia 10 stycznia 2017r. oddalił powództwo.

W pisemnym uzasadnieniu wyroku zostało ustalone, że F. R. był pracownikiem poprzednika prawnego pozwanej (...) S.A. w K. i przeszedł na emeryturę w dniu 26 września 1995r. Pozwana aż do 2014r., co roku wypłacała powodowi deputat węglowy w wymiarze 3 ton.

Ustalono, że uchwałą nr 875/20014r. z dnia 19 września 2014r. zarząd pozwanej podjął decyzję o likwidacji prawa emerytów, rencistów i innych uprawnionych osób do bezpłatnego węgla poczynając od 1 stycznia 2015r. i wypowiedział zachowując trzymiesięczny okres §10 oraz §7 i 6 porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. oraz jego załącznik nr 14. Pismem z dnia 19 września 2014r. pozwana zawiadomiła organizacje związkowe o zamiarze wypowiedzenia warunków umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony w części dotyczącej uprawnień do bezpłatnego węgla z chwilą odejścia na emeryturę lub rentę lub korzystania ze świadczenia przedemerytalnego nabytego bezpośrednio po zakończeniu pobierania zasiłku dla bezrobotnych. Jako przyczynę złożenia wypowiedzeń wskazała trudną sytuację ekonomiczno-finansową spółki i zagrożenie upadłością, odniosła się także do uchwały zarządu nr 875/201 z dnia 19 września 2014r. Wypowiedzenie doręczono wszystkim organizacjom związkowym, które podpisały porozumienie z dnia 20 grudnia 2004r. W dniu 23 września 2014r. pozwana zawiadomiła Państwową Inspekcję Pracy w K. o wypowiedzeniu porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. w zakresie uprawnienia dla bezpłatnego węgla dla emerytów, rencistów i innych uprawnionych z dniem 1 stycznia 2015r.

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd pierwszej instancji uznał, że roszczenie powoda nie zasługiwało na uwzględnienie.

Stwierdzone zostało, że nie ma w sprawie zastosowania Karta górnika, gdyż ustawą z 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. nr 24, poz. 110 z późn.zm.) uchylono część przepisów, na podstawie których wprowadzono Kartę górnika, tj. art. 79, 129 § 2, art. 130 § 2 i art. 160 k.p. Ustawa weszła w życie 2 czerwca 1996r. Nowelą przyjęto jednak swoistą konstrukcję dalszego obowiązywania niektórych przepisów rozporządzeń wykonawczych. Stosownie do art. 11 ustawy nowelizującej obowiązujące do dnia wejścia w życie ustawy przepisy określające zasady wynagradzania za pracę oraz przyznawania innych świadczeń związanych z pracą, wydane na podstawie art. 79 k.p., zachowują moc do czasu objęcia pracowników, których te przepisy dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich normowanego – postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy, z zastrzeżeniem ust. 2.

Sąd stwierdził, że zgodnie z powyższym Karta górnika w zakresie zasad wynagradzania za pracę oraz zasad przyznawania innych świadczeń związanych z pracą zachowuje moc do czasu objęcia pracowników, których te przepisy dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich normowanego – postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy, z zastrzeżeniem art. 11 ust. 2 ustawy nowelizującej Kodeks pracy. Podkreślono, że co do zasady Karta górnika w zakresie wynagrodzenia i świadczeń związanych ze stosunkiem pracy zachowuje moc bezterminowo, ale w odniesieniu do konkretnych pracodawców górniczych i tylko do momentu, w którym ich pracownicy zostaną objęci postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy. Jak wskazał Sąd Najwyższy nie ma przy tym znaczenia, czy nowe regulacje są od Karty górnika korzystniejsze czy nie – wyrok z 14 kwietnia 2010r., sygn. akt III PK 61/09. W ocenie Sądu Najwyższego akty wykonawcze wydane na podstawie art. 79 k.p. (zasady wynagradzania) obowiązują dalej tylko w odniesieniu do tych pracowników, do których były stosowane przed 2 czerwca 1996r. i tylko w takim zakresie w jakim stosowane były do tej daty (wyrok z 20 maja 2011r., sygn. akt II PK 288/10).

W związku z tym Sąd wskazał, że uprawienie powoda do bezpłatnego węgla zostało uregulowane „na nowo” w porozumieniach pomiędzy zarządem pozwanej a związkami zawodowymi (porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. i 6 lutego 2014r.).

W dalszej części rozważań Sąd analizował, czy wypowiedzenie §10 oraz §7 i 6 porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. oraz jego załącznika nr 14 było skuteczne.

Wskazane tutaj zostało, że z art. 59 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wynika między innymi wymóg zagwarantowania związkom zawodowym i organizacjom pracodawców: prawa występowania z inicjatywą zawarcia układu zbiorowego, prawa uczestniczenia w rokowaniach dotyczących układu zbiorowego, swobody podejmowania decyzji w sprawie związania się wynegocjowanym układem zbiorowym oraz możliwie szerokiego zakresu swobody w zakresie kształtowania treści układów zbiorowych. Z kolei art. 239 § 2 k.p. stanowi, że objęcie emerytów i rencistów układem zbiorowym pracy nie jest obowiązkowe. Tym samym nowo zawierane układy zbiorowe pracy mogą w ogóle pomijać byłych pracowników danego zakładu pracy, będących emerytami lub rencistami, co oznacza również możliwość pozbawienia ich dotychczasowych świadczeń. Wskazuje na to również art. 240 § 2 k.p., zgodnie z którym określanie w układach zbiorowych pracy innych spraw niż treść stosunku pracy czy wzajemne zobowiązania stron jest fakultatywne i zależy od stron układu. Do takich zaś spraw należą uprawnienia emerytów i rencistów.

Sąd stwierdził, że w układzie zbiorowym pracy (lub innych porozumieniach zbiorowych) można odstąpić od pewnych świadczeń przyznanych wcześniej emerytom lub rencistom w poprzednim układzie. Za taką możliwością przemawiają ogólne zasady zbiorowego prawa pracy, w tym zwłaszcza swoboda rokowań, leżąca u podstaw zbiorowego prawa pracy. Oznacza ona bowiem, że jeżeli strony układu zbiorowego pracy przyznały określone uprawnienia pracownikom lub byłym pracownikom, to mogą je następnie uchylić. Swoboda ta może być ograniczona tylko z mocy wyraźnego przepisu prawa; natomiast brak jest przepisu, który zabraniałby odstępowanie od świadczeń przyznanych wcześniej emerytom lub rencistom. Odstąpienie od świadczeń przyznanych emerytom i rencistom nie wymaga dokonania wypowiedzeń zmieniających, bowiem strony nie łączy już stosunek pracy. Wystarczy, że emeryci lub renciści (lub inne osoby uprawnione, niebędące pracownikami) zostaną tylko poinformowani o pozbawieniu ich świadczeń przyznanych w porozumieniu zbiorowym. Do rozwiązywania porozumień zbiorowych znajdują zastosowanie w drodze analogii przepisy dotyczące układów zbiorowych. Powołano tutaj art. 241 ⁷ § 1 k.p. Podkreślono, że rozwiązanie układu zbiorowego pracy (porozumienia zbiorowego) z zachowaniem okresu wypowiedzenia jest czynnością jednostronną i niewymagającą podania przyczyny.

Dnia 19 września 2014r. pozwana zgodnie z wymogami art. 241 ⁷ § 1 pkt 3, § 2, § 3 k.p. złożyła na piśmie stronie społecznej (reprezentowanej przez organizacje związków zawodowych) oświadczenie woli o wypowiedzeniu z zachowaniem okresu wypowiedzenia wynoszącego trzy miesiące kalendarzowe ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2014r.: 1) § 10 Porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. wraz z załącznikiem Nr 14, 2) § 6 i § 7 Porozumienia z dnia 6 lutego 2014r. Trzymiesięczny okres wypowiedzenia minął w dniu 31 grudnia 2014r. Stwierdzone zostało, że pozwana we wrześniu 2014r. skutecznie wypowiedziała stronie społecznej porozumienia zbiorowe w zakresie prawa do bezpłatnego węgla dla emerytów, rencistów lub innych osób uprawnionych, a okres wypowiedzenia upłynął z dniem 31 grudnia 2014r. Sąd Rejonowy powołał tutaj prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Gliwicach z dnia 22 kwietnia 2016r. sygn. akt VIII Pa 215/15 i Sądu Okręgowego w Katowicach sygn. akt IX Pa 514/15. Stwierdzone zostało w związku z tym, że pozwana skutecznie odstąpiła od prawa do bezpłatnego węgla dla emerytów, rencistów lub innych osób uprawnionych za 2015r., to powództwo należało oddalić, również w zakresie ustalenia prawa do deputatu od stycznia 2016r.

Na zasadzie art. 102 k.p.c. w związku z art. 97 ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych Sąd odstąpił od obciążania powoda kosztami zastępstwa procesowego pozwanej.

Apelację od powyższego wyroku złożył powód zarzucając naruszenie prawa do sprawiedliwego procesu, art. 2 i 45 Konstytucji poprzez dopuszczenie dowodów nie przedstawionych powodowi oraz naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie jak i nieprawidłową jego wykładnię.

Stawiając powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i orzeczenie zgodnie z żądaniem pozwu.

W trakcie postępowania apelacyjnego doszło do wykreślenia z Krajowego Rejestru Sądowego pozwanej (...) S.A. W związku z powyższy na mocy art. 174 § 1 pkt 1 k.p.c. Sąd zawiesił postępowanie. Następnie postępowanie zostało podjęte z udziałem następcy prawnego (...) S.A. w B..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja wniesiona przez powoda nie zasługuje na uwzględnienie albowiem podniesione w niej zarzuty są nieuzasadnione.

W ocenie Sądu drugiej instancji Sąd pierwszej instancji poczynił prawidłowe ustalenia odnośnie stanu faktycznego, przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a następnie w prawidłowy sposób, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego dokonał trafnej oceny zebranych dowodów i wyciągnął właściwe wnioski, które legły u podstaw wydania zaskarżonego wyroku.

Dokonana przez Sąd pierwszej instancji swobodna ocena dowodów nie narusza reguł zawartych w art. 233 § 1 k.p.c.

W konsekwencji, Sąd Okręgowy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji uznał je za własne co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku Sądu odwoławczego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998r., I PKN 339/98).

Uprawnienie powoda do węgla deputatowego wynikało z Porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r., ustalonego ostatecznie tekstem jednolitym z dnia 19 grudnia 2011r. które jest źródłem prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p.

Zgodnie z art. 59 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej związki zawodowe oraz pracodawcy i ich organizacje mają prawo do rokowań, w szczególności w celu rozwiązania sporów zbiorowych, oraz do zawierania układów zbiorowych pracy i innych porozumień. Podany przepis Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej dopuszcza wyraźnie zawieranie przez związki zawodowe i pracodawców i ich organizacje nie tylko układów zbiorowych pracy, ale również innych porozumień zbiorowych. Porozumienie z dnia 20 grudnia 2004r. ma zatem oparcie w ustawie – Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Prawidłowo Sąd Rejonowy uznał, że uprawnienie powoda do deputatu nie wynikało z przepisów Karty górnika. Dodatkowo wskazać tutaj należy, że przepis art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 2 lutego 1996r. o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1996r. Nr 24, poz. 110) stanowiący, że obowiązujące do dnia wejścia w życie ustawy przepisy określające zasady wynagradzania za pracę oraz przyznawania innych świadczeń związanych z pracą, wydane na podstawie art. 79 Kodeksu pracy, zachowują moc do czasu objęcia pracowników, których te przepisy dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich normowanego - postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy dotyczy wyłącznie uprawnień pracowników. Tak więc przepisy wydane na podstawie art. 79 k.p. mogły zachować przez pewien okres – do czasu objęcia postanowieniami układu zbiorowego lub innymi przepisami prawa pracy – moc obowiązującą ale wyłącznie w zakresie uprawień pracowników w zakresie zasad wynagradzania za pracę oraz przyznawania innych świadczeń związanych z pracą, a nie w zakresie uprawnień pracowników po ich przejściu na emeryturę.

Słuszne jest też stanowisko Sądu pierwszej instancji dotyczące stosowania do porozumień zbiorowych przepisów Kodeksu pracy w zakresie układów zbiorowych pracy. Wskazać tutaj należy jednak, że przepisy te stosuje się odpowiednio.

W wyroku z dnia 24 września 2013r., III PK 88/12, teza III 1. Sąd Najwyższy wskazał, że do porozumień zbiorowych innych niż układy zbiorowe pracy, w zakresie nieuregulowanym przepisami ustawy upoważniającej do zawarcia danego porozumienia zbiorowego i w zakresie w jakim to nie pozostaje w sprzeczności z celem danego typu porozumienia zbiorowego, należy odpowiednio stosować przepisy prawa odnoszące się do układów zbiorowych pracy, a w szczególności zakładowych układów zbiorowych pracy. Stosowanie w sprawach nieuregulowanych do porozumień zbiorowych przepisów dotyczących układów zbiorowych pracy następuje jednak na zasadzie analogii.

Należy się też zgodzić ze stanowiskiem Sądu Rejonowego odnośnie możliwości częściowego wypowiedzenia porozumienia zbiorowego.

W doktrynie zaprezentowany został pogląd, iż mimo braku wyraźnych ku temu podstaw prawnych, dopuszczalne jest wypowiedzenie częściowe układu zbiorowego pracy. Polega ono na złożeniu przez uprawniony podmiot będący stroną układu zbiorowego oświadczenia, którego celem jest doprowadzenie – po upływie ustalonego z góry czasu – do uchylenia mocy obowiązującej niektórych postanowień tego układu – J. S. „Zmiany treści układu zbiorowego pracy” Przegląd Sądowy 10/2002. Za dopuszczalnością częściowego wypowiedzenia układu wypowiedział się K. J. w Komentarzu do Kodeksu pracy Lex 2016; J. P. w Komentarzu do Kodeksu Pracy Lex 2014; I. S. „Układy zbiorowe pracy. W stulecie urodzin Profesora W. S.” pod redakcją Z. G. Lex; U. J. „Układy Zbiorowe Pracy” Służba Pracownicza 1997/9/12.

Podobnie w uzasadnieniu wyroku z dnia 22 lutego 20108r., I PZP 12/07 Sąd Najwyższy, odnosząc, się do wypowiedzenia pracownikom układowych warunków płacowych, stwierdził wyraźnie, że musi to nastąpić przy wypowiedzeniu układu choćby w części.

Pamiętać tutaj należy, że przepisy o układach zbiorowych pracy do porozumień zbiorowych znajdą zastosowanie jedynie odpowiednio. Art. 241 ⁷ § 1 k.p. przewiduje, że układ rozwiązuje się z upływem okresu wypowiedzenia dokonanego przez jedną ze stron. Podobnie więc również i porozumienie zbiorowe może zostać wypowiedziane przez jedną ze stron. Skutki wypowiedzenia całkowitego są dalej idące niż skutki wypowiedzenia częściowego, a więc nie ma powodu aby wykluczać dopuszczalność preferowania środka łagodniejszego – częściowego wypowiedzenia. Tym bardziej, co podkreśla tutaj Sąd drugiej instancji, że dotyczy to porozumienia zbiorowego, a nie układu zbiorowego pracy.

Wskazać w tym miejscu należy jeszcze, że brak jest przepisów ustawowych, które zabraniałaby odstępowanie od świadczeń przyznanych emerytom lub rencistom. Odstąpienie od świadczeń przyznanych emerytom i rencistom nie wymaga dokonania wypowiedzeń zmieniających (jest to instytucja prawna stosowana wyłącznie w trakcie trwającego stosunku pracy). Wystarczy, że emeryci i renciści zostaną tylko poinformowani o pozbawieniu ich świadczeń przyznanych w układzie zbiorowym (porozumieniu zbiorowym).

Dopuszczalność częściowego wypowiedzenia porozumienia zbiorowego nie jest uzależnione o prowadzenia wcześniejszych rokowań przez strony. Skoro pracodawca, a więc jedna ze stron porozumienia była uprawniona do jednostronnego wypowiedzenia części postanowień tego porozumienia, to nie była obowiązana do przeprowadzenia wcześniejszych uzgodnień z organizacjami związkowymi w tym zakresie. Wypowiedzenie określonej części porozumienia nie jest bowiem tożsame z jego zmianą, a tylko zmiany do układów (porozumień) wprowadza się w drodze protokołów dodatkowych, do których stosuje się odpowiednio przepisy o układach (art. 241 ⁹ § 1 k.p.), czyli zawarcie ich następuje w drodze rokowań (art. 241 ² § 1 k.p.). Wypowiedzenie natomiast układu(porozumienia) w całości lub w części nie jest uzależnione od prowadzenia przez strony jakichkolwiek rokowań.

Zgodnie z treścią art. Art. 241 ²³ k.p. zakładowy układ zbiorowy pracy zawiera pracodawca i zakładowa organizacja związkowa. Podobnie należy przyjąć, że porozumienie zbiorowe może zawrzeć pracodawca z zakładową organizacją związkową (zakładowymi organizacjami związkowymi). Wypowiedzenie całości lub części porozumienia zbiorowego powinno być w związku z tym skierowane wyłącznie do zakładowych organizacji związkowych.

Wypowiedzenie częściowe Porozumienia z dnia 20 grudnia 2004r. ustalonego tekstem jednolitym z dnia 19 grudnia 2001r. zostało prawidłowo skierowane do zakładowych organizacji związkowych. Zatem pozwana skutecznie w miesiącu wrześniu 2014r. wypowiedziała stronie społecznej Porozumienie zbiorowe w zakresie prawa do bezpłatnego węgla dla emerytów i rencistów lub innych osób uprawnionych. Okres wypowiedzenia upłynął z dniem 31 grudnia 2014r.

Oznacza to, że od dnia 1 stycznia 2015r. powodowi nie przysługuje już prawo do bezpłatnego węgla i powództwo zasadnie zostało oddalone.

W trakcie rozprawy apelacyjnej w dniu 21 września 2017r. Sąd drugiej instancji uzupełniając materiał dowodowy przeprowadził dowód z wyroku Sądu Okręgowego w Gliwicach wydanego w sprawie VIII Pa 215/16, wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach wydanego w sprawie VII P 2282/14 oraz wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach wydanego w sprawie IX Pa 514/15.

W sprawach tych zostały poczynione szczegółowe ustalenia w zakresie skuteczności złożonego przez (...) S.A. wypowiedzenia Porozumienia zbiorowego w zakresie prawa do bezpłatnego węgla dla emerytów i rencistów lub innych osób uprawnionych. Sąd Okręgowy rozpoznający niniejszą sprawę ustalenia te w całości podziela.

Powód w trakcie postępowania apelacyjnego złożył wiosek o wezwanie do udziału w sprawie (...) Spółki z o.o. Wniosek taki został oddalony albowiem stosownie do treści art. 391 § 1 k.p.c. w postępowaniu apelacyjnym nie mogą znaleźć zastosowanie przepisy o wezwaniu do udziału w sprawie (art. 194-196 k.p.c.).

Powoływana przez powoda okoliczność związana z odmową dopuszczenia przedstawiciela związku zawodowego do działania w imieniu ubezpieczonego w sprawie VIII U 1256/14 jest bez znaczenia w rozpoznawanej sprawie.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 385 k.p.c. apelacja strony powodowej została oddalona jako bezzasadna.

Na mocy art. 102 k.p.c. odstąpiono od obciążania powoda obowiązkiem zwrotu kosztów procesu stronie pozwanej z uwagi na charakter sprawy.

(-) SSO Grażyna Łazowska (-) SSO Małgorzata Andrzejewska (-) SSR(del.)Anna Capik-Pater

Sędzia Przewodniczący Sędzia