Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 października 2017r.

Sąd Rejonowy w Łęczycy Wydział I Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR Grzegorz Manista

Protokolant sekr. sąd. Aneta Kuleczka

po rozpoznaniu w dniu 20 września 2017r., w Ł.

na rozprawie

sprawy z powództwa G. S.

przeciwko (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. na rzecz G. S. kwotę 1.600zł (jeden tysiąc sześćset złotych) z ustawowymi odsetkami od dnia 16 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. na rzecz G. S. kwotę 1.602,95zł (jeden tysiąc sześćset dwa złote dziewięćdziesiąt pięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje zwrócić G. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 577,05zł (pięćset siedemdziesiąt siedem złotych pięć groszy) tytułem zwrotu nadpłaconej zaliczki na opinię biegłego zaksięgowanej pod pozycją 2417 160100.

Sygn. akt I C 331/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Łęczycy powód G. S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. kwoty 1.600zł tytułem częściowego dalszego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 16 czerwca 2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych (k.2-4 – pozew o zapłatę).

Zarządzeniem z dnia 29 stycznia 2015r. Przewodniczący na podstawie art. 130 ^{( 2)}§1 k.p.c. zwrócił pozew wniesiony przez G. S. przeciwko (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. o zapłatę (k.22 – Zarządzenie Przewodniczącego z dnia 29 stycznia 2015r., sygn. akt I C 286/15).

W terminie tygodniowym od dnia doręczenia zarządzenia w przedmiocie zwrotu pozwu, pełnomocnik powoda uiścił należną opłatę sądową (k. 23 – zwrotne potwierdzenie odbioru; k. 24 – dowód uiszczenia opłaty sądowej).

W odpowiedzi na pozew, pozwany (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o odrzucenie pozwu z uwagi na powagę rzeczy osądzonej i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa radcowskiego, według norm przepisanych. Pozwany podniósł, iż „w sprawie zachodzi bezwzględna konieczność odrzucenia pozwu z uwagi na zaistnienie ujemnej przesłanki procesowej, jaką jest powaga rzeczy osądzonej. Sprawa o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami została już prawomocnie osądzona nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym Sądu Rejonowego w Kutnie, VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Łęczycy z dnia 12 sierpnia 2014 roku” (k. 37 – uzasadnienie odpowiedzi na pozew).

W odpowiedzi na pozew, pozwany wniósł, w przypadku uznania przez Sąd, że pomiędzy tymi stronami o to samo roszczenie sprawa nie została już prawomocnie osądzona, o oddalenie powództwa w całości, podnosząc, iż kwestionuje wysokość żądanego pozwem odszkodowania, uznając je za zawyżone i nieudowodnione (k. 36-39 – odpowiedź pozwanego na pozew).

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 kwietnia 2013r. G. S. kierując samochodem marki B. o nr rej. (...), na ulicy (...) w Ł., drodze powiatowej nr (...), wjechał w jedną z dziur znajdujących się w jezdni, podczas wymijania z innym pojazdem. Uszkodzeniu uległa jedna opona – przednia lewa po stronie zewnętrznej oraz obręcz koła przedniego lewego (d. k. 50 – kserokopia dokumentacji z miejsca zdarzenia ; k. 53-54 – kserokopia notatnika służbowego posterunkowego D. K.).

Biegły sądowy z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G., wyliczył koszt naprawy samochodu osobowego marki B. o nr rej. (...), w zakresie dotyczącym wymiany lewej opony i obręczy koła przedniego lewego, przy użyciu części oryginalnych i średniej stawki roboczo-godziny w wysokości 80zł netto w regionie, na dzień powstania szkody na kwotę 3.510,33zł brutto. Biegły podkreślił, iż na dzień powstania szkody nie występowały części alternatywne (d. k. 80-83 – opinia biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G. ).

Koszt naprawy samochodu powoda przy uwzględnieniu dodatkowych elementów, tj. obręczy koła tylnego lewego, opony koła tylnego lewego, wahacza przedniego lewego, wzmocnienia bocznego PL, przy uwzględnieniu części oryginalnych oraz średniej stawki roboczo-godziny w regionie na poziomie 80zł, wynosi 10.460,77zł (d. k. 113-114 – opinia uzupełniająca biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G. ).

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego w Kutnie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Łęczycy powód G. S., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. kwoty 1.600zł tytułem częściowego odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi naliczanymi od dnia 16 czerwca 2013r. do dnia zapłaty oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych.

Sąd Rejonowy w Kutnie VI Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w Łęczycy nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym nakazał pozwanemu (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W., aby zapłacił powodowi G. S. kwotę 1.600zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 czerwca 2013r. do dnia zapłaty oraz kwotę 620zł tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 600zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Nakaz zapłaty uprawomocnił się w dniu 8 września 2014r. ( d. załączone akta VI Nc 761/14 Sądu Rejonowego w Kutnie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Łęczycy: k. 2-4 – pozew o zapłatę; k. 26 – nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 sierpnia 2014r.).

Zarządcą drogi powiatowej nr (...), na której doszło do zdarzenia jest Zarząd Dróg Powiatowych w Ł. (okoliczność bezsporna).

Ochrony ubezpieczeniowej w zakresie odpowiedzialności cywilnej Zarządowi Dróg Powiatowych w Ł. udzielał (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. (okoliczność bezsporna).

Powód zgłosił pozwanemu szkodę z umowy odpowiedzialności cywilnej Zarządu Dróg Powiatowych w Ł.. W toku prowadzonego postępowania likwidacyjnego, pozwany wyliczył koszt naprawy pojazdu powoda na kwotę 532,75zł (d. k. 12-13 – kserokopia (...)'S nr (...)).

(...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. pismem z dnia 16 maja 2013r. odmówił G. S. wypłaty odszkodowania, wskazując, iż nie znalazł podstaw do uznania odpowiedzialności odszkodowawczej za zgłoszoną szkodę z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej Zarządu Dróg Powiatowych w Ł. (d. k. 7-8 – kserokopia pisma z dnia 16 maja 2013r., nr sprawy (...)).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanego powyżej w pełni wiarygodnego materiału dowodowego w postaci opinii biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G. (k. 80-83; k. 113-114; e-protokół rozprawy z dnia 24 marca 2017r. – 00:01:52 – 00:10:03).

Sąd uznał za rzetelną, fachową, obiektywną, bezstronną i rzeczową opinię biegłego sądowego z zakresu rekonstrukcji wypadków drogowych i techniki samochodowej Z. G., który na zlecenie Sądu wydał opinie w przedmiotowej sprawie. Opinie zostały sporządzone zgodnie z zakreśloną tezą dowodową, w oparciu o wnikliwą analizę akt sprawy i własną wiedzę biegłego. Podjęte przez biegłego czynności w celu zgromadzenia materiału w oparciu, o które możliwe było wydanie opinii, obrazuje sporządzona przez biegłego opinia z załącznikami oraz z licznymi, szczegółowymi wyliczeniami.

Sąd uznał za wiarygodne dowody z dokumentów zgromadzone w aktach sprawy, albowiem, w ocenie Sądu, w toku postępowania nie ujawniła się żadna okoliczność, która podważyłaby wiarygodność tych dowodów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługuje na uwzględnienie w całości.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do podniesionego przez pozwanego zarzutu powagi rzeczy osądzonej, gdyż jego uwzględnienie skutkować musi odrzuceniem pozwu, na podstawie art. 199§1 pkt 2 k.p.c. Sąd uznał, iż w realiach rozpoznawanej sprawy podniesiony przez pozwanego zarzut jest niezasadny. Analiza żądania powoda zawartego w sprawie VI Nc 761/14 Sądu Rejonowego w Kutnie VI Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w Łęczycy, jednoznacznie wskazuje, iż powód G. S. żąda zapłaty kwoty 1.600zł tytułem częściowego odszkodowania w samochodzie marki B. o nr rej (...), jak i treść pozwu, w rozpoznawanej sprawie, w którym powód żąda zapłaty kwoty 1.600zł tytułem częściowego dalszego odszkodowania, jednoznacznie wskazuje, iż powód dokonał rozdrobnienia (podziału) swojego żądania dotyczącego naprawienia szkody w samochodzie marki B. o nr rej (...).

Nauka i orzecznictwo wyprowadza instytucję rozdrobienia roszczenia z istoty zasady dyspozycyjności, a zwłaszcza z tego, że prawo procesowe nie zakazuje jej (uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 lipca 1995r., III CZP 81/95, OSNC 1995, nr 11, poz. 159). Rozdrabnianie roszczeń polega na tym, że powód nie dochodzi całego roszczenia wynikającego z konkretnego stosunku materialno-prawnego, mimo że całe roszczenie jest wymagalne, lecz albo dochodzi tylko jego części, albo dochodzi go w częściach w kilku sprawach. Sprawy te są wówczas samodzielne do tego stopnia, że wyłączony jest zarzut litispendencji, a skutki prawomocności materialnej rozciągają się jedynie na część roszczenia objętego konkretną sprawą, nie powstaje więc sytuacja rei iudicatae w odniesieniu do pozostałych części roszczenia przeniesionych do innych spraw. Do rozdrobnienia roszczenia dochodzi wtedy, gdy powód nie dochodzi w procesie całego swego roszczenia w znaczeniu materialno-prawnym wynikającym z określonego stosunku prawnego, lecz dochodzi tylko jego części, która jako roszczenie procesowe stanowi przedmiot procesu. Nie chodzi tu więc o rozdrobnienie roszczenia procesowego, ale roszczenia materialno-prawnego. W takim wypadku przedmiotem procesu jest tylko część roszczenia materialnego. Rozdrobnienie roszczenia umożliwia powodowi prowadzenie procesu próbnego. Na gruncie polskiej procedury cywilnej należy opowiedzieć się za dopuszczalnością rozdrabniania roszczeń, skoro kodeks postępowania cywilnego tego nie zabrania i nie łączy z dochodzeniem tylko części roszczenia materialno-prawnego w zasadzie ujemnych skutków procesowych, np. orzeczenie co do części roszczenia nie ma powagi rzeczy osądzonej co do reszty, która nie była przedmiotem orzekania sądu (wyrok Sądu Najwyższego z 25 czerwca 2015r., V CSK 612/14, Legalis nr 1326432 ).

Mając na uwadze przedstawione powyżej rozważania, należy uznać, iż żądanie pozwanego odrzucenia pozwu z powodu powagi rzeczy osądzonej jest nieuzasadnione, albowiem w rozpoznawanej sprawie nie wystąpiła sytuacja opisana w dyspozycji art. 199§1 pkt 2 k.p.c. (o to samo roszczenie pomiędzy tymi samymi stronami sprawa jest w toku albo została już prawomocnie osądzona), która skutkowałaby obligatoryjnym odrzuceniem pozwu.

Bezspornym w niniejszej sprawie jest, że w dniu 15 kwietnia 2013r. G. S., kierując pojazdem B. o nr rej (...), po drodze powiatowej nr (...), ul. (...) w Ł., wjechał w wyrwę w drodze, co skutkowało uszkodzeniem pojazdu, będącego własnością powoda. Fakt istnienia dziury w drodze został potwierdzony przez interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy Policji. Przyczyną uszkodzenia pojazdu powoda, co podkreślił biegły sądowy Z. G., było wjechanie pojazdu w wyrwę, która znajdowała się w drodze. Poza sporem jest również okoliczność, że do zdarzenia powodującego szkodę doszło na drodze zarządzanej przez Zarząd Dróg Powiatowych w Ł. oraz, że podmiot ten był ubezpieczony w zakresie odpowiedzialności cywilnej w pozwanym (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W..

Zgodnie z treścią art. 822§1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony.

Odpowiedzialność cywilna ubezpieczonego Zarządu Dróg Powiatowych w Ł., a w konsekwencji i pozwanego (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W., ma charakter deliktowy i opiera się na winie, na co wskazuje brzmienie przepisu art. 415 k.c., zgodnie z którym kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Pozwany w toku procesu nie kwestionował zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 15 kwietnia 2013r. Sporna w przedmiotowej była jedynie wysokość należnego powodowi odszkodowania.

Zgodnie z art. 363§1 k.c., naprawienie szkody powinno nastąpić według wyboru poszkodowanego bądź przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie szkody było niemożliwe albo gdyby pociągało dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty, roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w pieniądzu. Świadczenie zakładu ubezpieczeń zawsze sprowadza się przy tym do zapłaty określonej sumy pieniężnej.

W przypadku uszkodzenia samochodu, odszkodowanie obejmuje przede wszystkim kwotę pieniężną, konieczną do opłacenia jego naprawy lub przywrócenia do stanu sprzed wypadku. Osoba odpowiedzialna jest zobowiązana zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należą koszty nowych części i innych materiałów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 20 października 1972r., II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Przywrócenie rzeczy uszkodzonej do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody.

Z przepisów kodeksu cywilnego wynika, że naprawienie szkody przez ubezpieczyciela może polegać tylko na zapłacie odpowiedniej sumy pieniężnej, nawet, więc gdy poszkodowany wybiera naprawienie szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, to świadczenie zakładu ubezpieczeń sprowadza się do wypłaty sumy pieniężnej. Skoro ma ona jednak pełnić taką samą funkcję jak przywrócenie do stanu poprzedniego, to wysokość tego odszkodowania powinna pokryć wszystkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki niezbędne do przywrócenia stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu.

Przywrócenie stanu poprzedniego uszkodzonego pojazdu wiąże się z reguły z koniecznością wymiany niektórych jego elementów, które uległy zniszczeniu. Należy zauważyć, że chodzi o przywrócenie do stanu sprzed wyrządzenia szkody pojazdu, jako całości. Przywrócenie do stanu poprzedniego oznacza wobec tego, że pojazd ma być sprawny technicznie i zapewnić poszkodowanemu komfort jazdy w takim stopniu jak przed zdarzeniem. Konieczność wymiany uszkodzonej części stanowi niewątpliwie normalne następstwo działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła (art. 361§1 k.c.), jeżeli nie da się jej naprawić w taki sposób, aby przywrócić ją do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, musi zostać zastąpiona inną. O tym, że zamontowanie części nowych w miejsce starych prowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego można mówić tylko wtedy, gdyby spowodowało to wzrost wartości pojazdu, jako całości. Z faktów powszechnie znanych wynika, że jeżeli pojazd był naprawiany w związku z wypadkiem, to jego cena ulega obniżeniu, nie ma, więc znaczenia, iż zamontowano w nim elementy nowe. Poszkodowany, który żąda przywrócenia stanu poprzedniego pojazdu, nawet, jeżeli otrzymuje odszkodowanie wypłacone przez ubezpieczyciela, które pokrywa koszty naprawy i nowych części, z reguły nie tylko nie zyskuje, ale biorąc pod uwagę wartość pojazdu, jako całości, może - gdyby chciał go sprzedać - ponieść stratę. Zgodnie z art. 363§2 k.c., może żądać naprawienia szkody przez przywrócenie do stanu poprzedniego, a wtedy zakład ubezpieczeń powinien ustalić wysokość odszkodowania z uwzględnieniem cen części nowych, jeżeli są one potrzebne do naprawy samochodu W szczególności nie ma podstaw, aby odrębnie oceniać wartość części samochodu i jeżeli części stare były w chwili wypadku częściowo zużyte, obniżać należne odszkodowanie.

Wykładnia art. 361§2 i art. 363§2 k.c. prowadzi do wniosku, że ubezpieczyciel, w ramach umowy o odpowiedzialności cywilnej, powinien ustalić odszkodowanie w kwocie, która zapewnia przywrócenie pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę, jako całości. Brak podstaw, aby poszkodowany ponosił dodatkową stratę w postaci różnicy pomiędzy wartością części zamiennych, jaką miały one przed wypadkiem, a wartością części nowych, których zamontowanie w naprawionym pojeździe było celowe.

Nie można jednak z góry wyłączyć, że zamontowanie podczas przywracania do stanu poprzedniego nowych części spowoduje jednak wzrost wartości pojazdu, jako całości. Jeżeli wymianie podlegały części już znacznie wyeksploatowane i przestarzałe technicznie, a jednocześnie stanowiące znaczną część wartości całego pojazdu, to może się okazać, że w konkretnym przypadku wartość pojazdu po naprawie wzrośnie. Ciężar dowodu w tym zakresie powinien jednak obciążać zakład ubezpieczeń, skoro, bowiem z reguły wymiana części starych na nowe nie prowadzi do wzrostu wartości samochodu, to tylko wykazanie przez zobowiązanego do ustalenia i wypłaty odszkodowania, że w konkretnym wypadku jest inaczej pozwala na zmniejszenie odszkodowania. Także względy celowościowe przemawiają za tym, aby ciężarem dowodu w tym zakresie obciążyć ubezpieczyciela, a nie poszkodowanego, poszkodowany, bowiem ma prawo oczekiwać, że kwota ubezpieczenia pokryje wszystkie koszty przywrócenia jego pojazdu do stanu sprzed zdarzenia wyrządzającego szkodę. To zakład ubezpieczeń, przedstawiając dowód, że w konkretnym wypadku wartość pojazdu, jako całości wzrosła po naprawie, osiąga z tego skutki prawne, gdyż może zmniejszyć sumę ubezpieczeniową, którą zobowiązany jest wypłacić (por. uzasadnienie uchwały siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 12 kwietnia 2012r., III CZP 80/11, OSNC 2012/10/112).

Jak ustalono w toku postępowania, uzasadnione koszty naprawy uszkodzonego pojazdu powoda w zakresie wyłącznie pozostającym w związku przyczynowym ze zdarzeniem drogowym z dnia 15 kwietnia 2013r., uwzględniając części oryginalne i średnią stawkę roboczogodziny obowiązującej na rynku lokalnym wyniosły 3.510,33zł brutto.

Mając na uwadze przedstawione powyżej okoliczności, oraz wypłaconą przez pozwanego kwotę 1.600zł, zasądzoną w nakazie zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 12 sierpnia 2014r., na podstawie art. 805§1 i §2 pkt 1 k.c., art. 822§1 k.c. w zw. z art. 321§1 k.p.c., Sąd zasądził od (...) Spółka Akcyjna (...) z siedzibą w W. na rzecz G. S. kwotę 1.600zł ( 3.510,33zł minus 1.600zł) z ustawowymi odsetkami od dnia 16 czerwca 2013r. do dnia 31 grudnia 2015r. i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016r. do dnia zapłaty.

O należnych odsetkach ustawowych, Sąd orzekł zgodnie z brzmieniem przepisów art. 359§1 k.c., 481§1 i §2k.c., art. 455 k.c. w zw. z art. 321§1 k.p.c.

W razie wyrządzenia szkody czynem niedozwolonym odsetki należą się poszkodowanemu już od chwili zgłoszenia roszczenia o zapłatę odszkodowania, w tej, bowiem chwili staje się, zgodnie z art. 455 k.c., wymagalny obowiązek spełnienia świadczenia odszkodowawczego. Rozmiar szkody, a tym samym wysokość zgłoszonego żądania podlega weryfikacji w toku procesu, nie zmienia to jednak faktu, że chodzi o weryfikację roszczenia wymagalnego już w dacie zgłoszenia, a nie dopiero w dacie sprecyzowania kwoty i przedstawienia dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 lutego 2012r., sygn. akt V CSK 57/11, LEX nr 1147804).

W rozpoznawanej sprawie, pozwany decyzją z dnia 16 maja 2013r., odmawiając wypłaty odszkodowania powodowi zakończył proces likwidacji zgłoszonej szkody. Od dnia następnego, tj. od dnia 17 maja 2013r., pozwany pozostawał w zwłoce z zapłatą należnego powodowi świadczenia i dlatego też, zgodnie z żądaniem powoda, Sąd zasądził ustawowe odsetki od kwoty 1.600zł od dnia 16 czerwca 2013r.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98§1 i §3 k.p.c. obciążając pozwanego w całości kosztami procesu. Na zasądzoną od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.602,95zł złożyło się: opłata sądowa w wysokości 80zł, koszty opinii biegłego w łącznej wysokości 922,95zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika w wysokości 600zł ustalone na podstawie §21 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r., poz. 1800 ze zm.) w zw. z § 6 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (tj. Dz. U. z 2013r., poz. 461 ze zm.).

Na podstawie art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tj. Dz. U. z 2016, poz. 623 ze zm.), Sąd nakazał zwrócić G. S. ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Łęczycy kwotę 577,05zł tytułem zwrotu nadpłaconej zaliczki na opinię biegłego.