Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 r.

Sąd Rejonowy Szczecin - Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie w IV Wydziale Karnym w składzie :

Przewodniczący : SSR Radosław Lorenc

Protokolant : Alicja Wojciechowska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 05 września 2017 r.

przy udziale prokuratora Katarzyny Pukiewicz

sprawy

P. U.

s. A. i R. z d. W.

ur. (...) we W.

oskarżonego o to, że:

będąc prezesem zarządu Sp. z o.o. (...) z siedzibą przy ul. (...) lok (...) w W. w okresie od dnia 01.11.2015 r. do dnia 30.11.2015 r. oraz będąc prezesem zarządu Sp. z o.o. (...) z siedzibą przy ul. (...) w P. w okresie od dnia 01.12.2015 r. do dnia 02.12.2015 r. w lokalu (...) S. przy ul. (...) w S., urządzał gry na automacie H. S. A. bez numeru wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych,

to jest o czyn z art. 107 § 1 kks

orzeka

I uznaje oskarżonego P. U. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za przestępstwo to na podstawie art. 107 § 1 kks w zw. z art. 37 § 1 pkt 4 kks oraz art. 38 § 1 pkt 3 kks wymierza mu karę 1 ( jednego ) miesiąca pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 100 ( stu ) stawek dziennych po 65 ( sześćdziesiąt pięć ) złotych każda stawka;

II na podstawie art. 41 § 1 i 4 kks oraz art. 69 § 1 i 2 kk oraz art. 70 § 1 kk w zw. z art. 20 § 1 kks wykonanie orzeczonej w punkcie 1 wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 1 ( jednego ) roku próby;

III na podstawie art. 30 § 5 kks orzeka przepadek automatu do gry o nazwie H. (...) bez numeru przechowywanego w magazynie depozytowym Urzędu Celnego w S. pod pozycją magazynową (...) oraz gotówkę w kwocie 210 złotych przechowywaną na koncie sum depozytowych Izby Celnej w S.

IV na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zasądza od oskarżonego koszty postępowania, w tym wymierza mu opłatę od kary w kwocie 710 ( siedmiuset dziesięciu ) złotych.

Sygn. akt IV K 987/16

UZASADNIENIE

P. U. od 22 lipca 2014r. był prezesem zarządu (...) Sp. z o.o. z siedzibą przy ul. (...) lok (...) w W., a następnie od 9 listopada 2015r. tę samą funkcję pełnił w (...) Sp. z o.o. w P.. W ramach sprawowanych funkcji w dniu 9 września 2015r. i 1 grudnia 2015r. zawarł on umowę najmu lokalu użytkowego przy ul. (...) w S., gdzie od około listopada 2015 r. do eksploatacji zostało podłączone, należące do reprezentowanych przez niego spółek urządzenie elektroniczne H. S. A. bez numeru, będące automatem do gry.

W dniu 2 grudnia 2015r. funkcjonariusze Urzędu Celnego w S. w lokalu tym przeprowadzili kontrolę pod kątem nielegalnego urządzania gier na automatach. Ujawnili wtedy między innymi włączony do eksploatacji przedmiotowy automat, który tego dnia został zatrzymany.

Dowód:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonego P. U., k. 190 – 191,

- zeznania A. P., k. 62 – 63, 192,

- zeznania S. W., k. 192 – 193,

- zeznania M. S., k. 44 – 45,

- zeznania A. Z., k. 98 – 99,

- protokół zatrzymania rzeczy, k. 1 – 4,

- protokół oględzin, k. 5 – 8, 10 - 12, 19 – 20,

- umowa najmu, k. 53, 65,

- faktury, k. 66,

- pismo, k. 75,

- raport zbiorczy, k. 113,

- uchwała nr 2, k. 121,

Zabezpieczony automat został następnie przez funkcjonariuszy celnych poddany oględzinom i czynności odtworzenia możliwości przeprowadzenia na nim gier. Na ich podstawie stwierdzono, że na ww. urządzeniu elektronicznym rozgrywane są gry, których wynik jest niezależny od umiejętności gracza, tj. zawierające element losowości, zaś funkcjonowanie automatu pozwala na uzyskanie wygranej pieniężnej i tym samym gry prowadzone na badanym automacie zawierają się w definicji gier na automatach, określonej w art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych.

Dowód:

- protokół oględzin, k. 10 – 12.

P. U. ma obecnie skończone 48 lat. Jest żonaty, posiada dwoje małoletnich dzieci, które pozostają na jego utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, z wyuczonym zawodem technika samochodowego. Obecnie nie pracuje, utrzymując się z oszczędności i dzięki pomocy rodziny. Wcześniej z tytułu zajmowanego stanowiska dyrektora (...) Sp. z o.o. osiągał dochód w wysokości około 3.000 zł. W przeszłości był pięciokrotnie karany sądownie za czyny z art. 107 § 1 kks.

Dowód:

- wyjaśnienia oskarżonego, k. 189,

- karta karna, k. 175 - 176

Oskarżony P. U. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, zaprzeczając, jakoby miał w sposób świadomy łamać przepisy ustawy o grach hazardowych. Jak wskazał, zna aktualne stanowisko Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Sądu Najwyższego w sprawie urządzania gier na automatach, jednak należy cofnąć się do czasu, kiedy przedmiotowa działalność była przez niego wykonywana, gdyż wtedy stanowisko Sądu Najwyższego było odmienne. Oskarżony powołał się w tym względzie na orzeczenia Sądu Najwyższego I KZP 10/15 z dnia 14.10.2015 r. i II KK 55/14 z 27.11.2014 r., wedle których techniczność art. 6 i 14 ustawy o grach hazardowych nie powinna budzić wątpliwości. Zdaniem oskarżonego powodowało to brak mocy wiążącej owych przepisów i tym tłumaczył prowadzenie przez siebie działalności w zakresie gier hazardowych. Podniósł też, że nie był odosobniony w tym stanowisku, na potwierdzenie czego wskazał na dwie sprawy: (...)i (...), w których Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zwracał automaty zarządzanej przez niego wcześniejsze spółce (...). Oskarżony oświadczył też, że część spraw, prowadzonych przeciwko niemu i jego bratu A. U. była umarzana, zaś w sprawie (...)Sąd Rejonowy w Żaganiu wydał wyrok uniewinniający jego brata z uwagi na brak notyfikacji przepisów ustawy o grach hazardowych. Ponadto - jak stwierdził - sądy jako argument przeciwko niemu podają często uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego w sprawie KZP 15/13, jednak według niego nie znalazło ono potwierdzenia w orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego, który nie nakazał sądom stosowania prawa, jeżeli te uznają, że nienotyfikowane przepisy nie obowiązują. Oskarżony wskazał też na treść rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23.12.2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji, norm i aktów prawnych, w jakim według niego jest wyraźnie napisane, iż notyfikacji podlegają akty prawne zawierające przepisy techniczne, a nie tylko wyciągnięte z ustawy same przepisy techniczne, zaś nowelizacja z 2009 r. nigdy nie została poddana notyfikacji, co zdaniem oskarżonego powinno nastąpić. Tymczasem definicja automatu do gry zawarta w art. 2 ust. 3, 4 i 5 ustawy o grach hazardowych stanowi specyfikację techniczną, ponieważ opisuje cechy urządzenia, których eksploatacja poza kasynami gry jest zakazana i jest uzupełnieniem art. 14. Oskarżony wyjaśnił również, iż zamieszanie związane z brakiem notyfikacji i notyfikacją niektórych przepisów w najgorszym przypadku powinno dla niego stanowić okoliczność łagodzącą i dlatego wniósł o jak najniższy wymiar kary. Tłumaczył też, że gdyby interpretacja i wykładnia wyroku Trybunału Sprawiedliwości, określającego art. 14 jako przepis techniczny pojawiłaby się wcześniej, to nie prowadziłby tej działalności.

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego co do potwierdzenia przez niego bezspornych faktów, sprowadzających się do tego, iż w lokalu wynajmowanym od A. P. przy ul. (...) w S. zlokalizowany był włączony do eksploatacji, należący do zarządzanych przez niego Spółek automat do gry H. S. A.. Oskarżony nie zaprzeczał również temu, że miejsce to nie było kasynem w rozumieniu ustawy o grach hazardowych, a co za tym idzie, że prowadzona przez niego działalność w świetle ustawy o grach hazardowych była zakazana. Sąd przy tym nie uwzględnił wyjaśnień oskarżonego, w których twierdził on, że z uwagi na kontrowersje związane z technicznością przepisów ustawy o grach hazardowych, a podyktowane orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz Trybunału Konstytucyjnego i Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości towarzyszyło mu usprawiedliwione przeświadczenie o nieskuteczności tych przepisów. O tym, że oskarżony doskonale zdawał sobie sprawę z tego, iż prowadzona działalność jest nielegalna świadczą po pierwsze okoliczności odnoszące się do przedmiotowego automatu, który jak wynika z przeprowadzonych przez funkcjonariuszy celnych oględzin jest automatem, o którym mowa w ustawie o grach hazardowych, albowiem prowadzone gry na nim mają charakter losowy (uzyskane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od woli gracza), a nadto pozwalają one uzyskiwać wygrane rzeczowe. Oskarżony zatem chcąc urządzać gry na takim automacie winien posiadać koncesję na prowadzenie kasyna, a takiej nie uzyskał. Nadto miejsce, w którym prowadzona byłaby gra na takim automacie winno mieć status kasyna, czego lokal należący do A. P. nie spełniał. Okolicznościom powyższym oskarżony nie zaprzeczał i były one w zasadzie bezsporne. Po drugie o tym, że oskarżony zdawał sobie sprawę, iż oddając do eksploatacji urządzenie o takich właściwościach nie dopełnił wymogów stawianych przez przepisy ustawy o grach hazardowych świadczy niezbicie fakt, że był on już kilkukrotnie karany za czyn z art. 107 § 1 kks. Oskarżony nie mógł w tym względzie zasłaniać się niewiedzą co do obowiązywania przepisów o grach hazardowych. Prowadząc działalność w zakresie urządzania gier hazardowych był bowiem doskonale zorientowany w kwestii wątpliwości co do prawidłowości notyfikowania art. 6 i art. 14 ustawy o grach hazardowych, które to wątpliwości zostały w zasadzie zakończone po wejściu w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. nowelizującej ustawę o grach hazardowych, to jest po dniu 3 września 2015r. Z tego względu oskarżony wiedział, że przynajmniej od tego dnia, to jest 3 września 2015r. nie mógł prowadzić dotychczasowej działalności w zakresie urządzania gier, bowiem pozostawało to w oczywistej sprzeczności z przepisami art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1, których treść nie powinna budzić wątpliwości co do ich obowiązywania z uwagi na prawidłowo przeprowadzoną procedurę notyfikacji przepisów znowelizowanej ustawy, o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części rozważań.

Sąd uznał za w pełni wiarygodne zeznania przesłuchanych w sprawie świadków: A. P., S. W., M. S. i A. Z., a to z uwagi na ich rzeczowość i logiczność. Świadkowie ci potwierdzili w zasadzie bezsporne fakty, sprowadzające się do tego, że przedmiotowy automat był włączony do eksploatacji, a korzystający z niego klienci otrzymywali wygrane pieniężne, jak również dotyczące zasad, na jakich spółki (...) wynajmowały lokal, w którym znajdował się automat oraz czasu, w jakim został on tam wstawiony.

Ustalając stan faktyczny Sąd miał na uwadze także pozostały materiał dowodowy w postaci dokumentarnej, w szczególności protokoły zatrzymania rzeczy i oględzin, które zostały sporządzone zgodnie z obowiązującymi przepisami przez osoby do tego uprawnione.

Czyn przypisany oskarżonemu stanowi przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks, do którego znamion należy prowadzenie lub urządzanie gier losowych, grach na automatach lub zakładów wzajemnych wbrew przepisom ustawy lub warunkom koncesji lub zezwolenia. Przepis ten ma charakter blankietowy i należy odnieść go do przepisów, w tym wypadku ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych. Zgodnie z art. 6 działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach może być prowadzona na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry i to przez podmiot będący spółką z ograniczoną odpowiedzialnością lub spółką akcyjną mającą siedzibę na terytorium RP. Nadto – zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gry na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy. Definicję automatu do gry zawiera przepis art. 2 ust. 3 ustawy, której to definicji w pełni odpowiada zabezpieczony automat należący do oskarżonego. Grami na automatach bowiem są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. Zatem do uznania urządzenia za automat do gry w rozumieniu ustawy z 2009 r. o grach hazardowych wystarczające jest, że cechą przeprowadzanej na nim gry jest organizowanie jej w celach komercyjnych i że gra ma charakter losowy. Uznać należy, że urządzanie gry na automatach w rozumieniu art. 107 § 1 kks polega w szczególności na zachowaniu aktywnym polegającym na zorganizowaniu i pozyskaniu odpowiedniego miejsca na zamontowanie urządzeń, przystosowania go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego miejsca nieograniczonej ilości graczy, utrzymywanie automatów w stanie stałej aktywności, umożliwiające ich sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, związane z obsługą urządzeń czy zatrudnieniem odpowiedniego przeszkolonego personelu.

W realiach niniejszej sprawy oskarżony wypełnił znamiona wyżej opisanego przestępstwa, gdyż w ramach zarządzanych przez niego przedsiębiorstw zawarł on z A. P. umowę najmu lokalu, gdzie prowadził działalność w zakresie gier m. in. na ww. urządzeniu H. S. A., będącym automatem do gry w rozumieniu art. 2 ust. 3 ustawy o grach hazardowych, a następnie umieścił przedmiotowe urządzenie tam uruchamiając je i pozwalając klientom na korzystanie z niego (urządzenie to zawierało elementy losowości, a nadto oferowało ono wygrane rzeczowe w postaci kontynuowania gry w związku z uzyskanymi punktami za dotychczasowe gry oraz wypłacało nagrody pieniężne - wynika to z przeprowadzonych oględzin automatu). Miejsce to nie jest kasynem gry, a nadto oskarżony nie posiadał koncesji na jego prowadzenie. Tak więc jego działalność była bezprawna, zważywszy dodatkowo na fakt, że miało to miejsce po dniu 3 września 2015 r., to jest po dniu wejścia w życie znowelizowanych przepisów ustawy o grach hazardowych prawidłowo notyfikowanych Komisji E..

Mając na uwadze powyższe należało przyjąć, iż oskarżony P. U., będąc prezesem zarządu Sp. z o.o. (...) z siedzibą przy ul. (...) lok (...) w W. w okresie od dnia 01.11.2015 r. do dnia 30.11.2015 r. oraz będąc prezesem zarządu Sp. z o.o. (...) z siedzibą przy ul. (...) w P. w okresie od dnia 01.12.2015 r. do dnia 02.12.2015 r. w lokalu (...) S. przy ul. (...) w S., urządzał gry na automacie H. S. A. bez numeru wbrew przepisom ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych, wypełniając tym samym znamiona przestępstwa skarbowego kwalifikowanego z art. 107 § 1 kks.

Sąd nie znalazł żadnych okoliczności, których zaistnienie skutkowałoby niemożliwością przypisania oskarżonemu winy do tak opisanego czynu, a w postępowaniu nie ujawniły się żadne okoliczności, które uchylałyby bezprawność działania oskarżonego. Należy w tym miejscu wskazać, iż Sąd nie uznał, iż w realiach niniejszej sprawy wystąpił po stronie oskarżonego błąd co do prawa ujęty w art. 10 § 4, to jest błąd co do "nieświadomości karalności czynu", na który de facto powoływał się w swoich wyjaśnieniach. Oskarżony wprawdzie twierdził, że opierał się w tym zakresie, w okresie objętym zarzucanym mu czynem, na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości i Sądu Najwyższego, które wskazywały na techniczny charakter przepisów ustawy o grach hazardowych i konsekwencji ich nienotyfikowania, którą rozumiał on w ten sposób, iż przepisy ustawy o grach hazardowych zakazujące prowadzenie gier na automatach bez koncesji na prowadzenie kasyna i poza kasynami nie obowiązują. Takie tłumaczenie oskarżonego można było uwzględnić w odniesieniu do stanu faktycznego mającego miejsce przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. nowelizującej ustawę o grach hazardowych, czyli przed 03 września 2015 r., gdzie rzeczywiście istniał stan prawny, który mógł budzić wątpliwości adresatów norm prawnych zawartych w ustawie o grach hazardowych z uwagi na nienotyfikowanie Komisji Europejskiej przepisów mających znaczenie dla prowadzenia gier na automatach, a mianowicie art. 14 ustawy. Od dnia 03 września 2015 r. uchybienie to zostało sanowane poprzez notyfikację przepisu art. 14 i innych ustawy o grach hazardowych ( nawet przepisu art. 6, który jednak – jak wskazał to Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku z dnia 13 października 2016r. w sprawie C-303/15, nie wymagał tego, gdyż nie był przepisem technicznym ), zgodnie z którymi zasadniczo urządzenie gier na automatach do gier poza kasynami jest zabronione. Ponadto należy wskazać, iż przepis art. 3 ustawy zarówno przed nowelizacją ustawy, jak i po jej dokonaniu stanowił, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie, a takich warunków nigdy oskarżony nie spełnił, ani przed wejściem w życie nowelizacji, ani po jej wejściu. Stosownie do art. 10 § 4 i 5 kks aby przyjąć, iż sprawca nie popełnia przestępstwa skarbowego musi działać w usprawiedliwionej nieświadomości jego karalności. Należy stwierdzić zatem, iż w chwili czynu przepis ustawy o grach hazardowych, to jest art. 6, art. 14 i inne były jasne i nie mogły budzić wątpliwości interpretacyjnych. Nie zmienia tego lektura orzecznictwa sądów, czy Sądu Najwyższego, czy nawet orzeczenia wydane wobec oskarżonego i jego brata, gdzie mieli być oni uniewinniani od czynów z art. 107 kk, gdzie stan faktyczny mógł być zgoła odmienny ( vide k. 178 wyrok dot. brata oskarżonego A. U., który dotyczył zdarzenia z 2011 r. ). W orzecznictwie i doktrynie istniała wprawdzie rozbieżność, ale nie co do treści ustawy o grach hazardowych, lecz tego jaką konsekwencją dla jednostki jest nienotyfikowanie przepisów technicznych, a jak wskazano to powyżej, w czasie objętym zarzutem ten problem już nie istniał z uwagi na notyfikowanie przepisów ustawy odnoszących się do działalności objętej zarzutem. Zważywszy na prowadzoną przez oskarżonego działalność, treść przepisów, charakter i zasady działania przedmiotowego automatu, wynikającą z tego wiedzę, jego świadomość, należy uznać, że mamy do czynienia tak naprawdę z wygodną dla niego linią obrony. Oskarżony działając bowiem w zamiarze co najmniej ewentualnym, tj. przewidując możliwość popełnienia przestępstwa na to się godził i popełnił przypisany mu czyn. To, że przewidywał on możliwość popełnienia przestępstwa jest oczywiste także i w kontekście tego na co zwrócono uwagę już powyżej, że nie spełniał warunków wynikających z art. 3 ustawy o grach hazardowych. Nie posiadał bowiem – zgodnie z art. 6 ust. 1 i 4 ustawy koncesji na prowadzenie kasyna, aby móc urządzać gry na automatach. To, że oskarżony godził się na to, że możliwe jest iż popełnia przestępstwo w okolicznościach sprawy nie może więc budzić wątpliwości, szczególnie iż był on wielokrotnie skazywany za przestępstwa podobne z art. 107 kks.

Wprawdzie okoliczność ta nie była podnoszona przez oskarżonego w jego wyjaśnieniach, lecz na marginesie należy wskazać, iż oskarżony nie mógł mieć również wątpliwości co do brzmienia art. 4 wspomnianej powyżej ustawy z dnia 12 czerwca 2015 r. nowelizującej ustawę o grach hazardowych, który stanowi, że podmioty prowadzące działalność w zakresie m.in. urządzania gier na automatach, w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy (tj. 3 września 2015 r.), mają obowiązek dostosowania się do wymogów określonych w zmienianej ustawie o grach hazardowych do dnia 1 lipca 2016 r. Otóż przepis ten nie ma charakteru abolicyjnego i nie spowodował depenalizacji zachowania polegającego na urządzaniu gier na automatach poza kasynami gry. Przepis ten znajduje zastosowanie jedynie w odniesieniu do podmiotów, które w dacie wejścia w życie prowadziły w sposób zgodny z przepisami ustawy o grach hazardowych ( art. 3 ) działalność polegającą na urządzaniu gier na automatach, tj. w kasynie gry na podstawie koncesji udzielonej na prowadzenie kasyna gry. Tylko takie podmioty miały czas do dnia 01 lipca 2016 roku, aby dostosować swoją działalność do wymogów wprowadzonych nowelizacją ustawy, m.in. do wprowadzenia regulaminu, który musi być zatwierdzony. Urządzanie gier na automatach przez podmioty nieposiadające koncesji, w miejscach, które nie są kasynem gry od dnia wejście w życie znowelizowanych przepisów ustawy o grach hazardowych, to jest od dnia 03 września 2015 r. stanowi przestępstwo stypizowane w art. 107 § 1 kks. Kwestię tę, mimo, iż jest ona oczywista i nie powinna budzić wątpliwości nawet dla przeciętnego człowieka i dla jej prawidłowego zrozumienia, rozstrzygał również Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2016 r. w sprawie I KZP 1/16.

Dodatkowo wypada podnieść, że koncepcja zasygnalizowana przez oskarżonego w jego wyjaśnieniach, z których wynikać może, iż w związku z wątpliwościami co do technicznego charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych w dacie zarzuconego mu czynu dozwolone było urządzanie gier na automatach wbrew przepisom ustawy, jest nadto nielogiczna i nieracjonalna. Przyjęcie jej bowiem oznaczałoby, iż adresaci norm prawnych w pierwszej kolejności winni badać proces uchwalania przepisów, a gdy będą mieli choćby najmniejsze wątpliwości w zakresie jego prawidłowego przebiegu mogą odmówić ich stosowania. Takie założenie jest mylne i nieracjonalne, gdyż nawet błędny proces legislacyjny nie eliminuje z obrotu prawnego danego przepisu. Ponadto należy wskazać, iż przepis art. 3 ustawy zarówno przed nowelizacją ustawy, jak i po jej dokonaniu stanowił, że urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier losowych, zakładów wzajemnych i gier na automatach jest dozwolone wyłącznie na zasadach określonych w ustawie, a takich warunków nigdy oskarżony nie spełnił, ani przed wejściem w życie nowelizacji, ani po jej wejściu, na co wskazuje jego karta karna.

Sąd wymierzając oskarżonemu karę za przypisany mu czyn kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 12 kks i następne uznając, iż stopień społecznej szkodliwości był znaczny. Oskarżony dopuścił się bowiem naruszenia dobra chronionego prawem, jakim jest przestrzeganie obowiązków nakładanych przez przepisy prawa materialnego w zakresie dostępu społeczeństwa do hazardu, który co do istoty jest szkodliwy.

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd poczytał na jego niekorzyść fakt, iż był on już pięciokrotnie karany i to za czyny podobne kwalifikowane z art. 107 § 1 kks. Miało to wpływ na przyjęcie także w podstawie skazania przepisu art. 37 § 1 pkt 4 kks oraz art. 38 § 1 pkt 3 kks, o czym będzie mowa poniżej.

Na korzyść oskarżonego Sąd z kolei wziął pod uwagę fakt, że obecnie prowadzi on poprawny tryb życia. Nadto okres powadzenia gier na przedmiotowym automacie nie był znaczny.

Powyższe okoliczności uzasadniały wymierzenie P. U. kary pozbawienia wolności w wysokości 1 miesiąca oraz kary grzywny w rozmiarze 100 stawek dziennych, po 65 zł każda stawka. Przy ustalaniu wysokości poszczególnych stawek dziennych na poziomie zbliżonym do najniższego z chwili czynu Sąd miał na uwadze jego sytuację materialną, a mianowicie fakt, iż aktualnie utrzymuje się z prac dorywczych i pomocy rodziny, choć bez wątpienia jest on osobą zdolną do pracy i będzie w stanie karę grzywny we wskazanym wymiarze przy przyjęciu takiej stawki dziennej uiścić. W ocenie Sądu tak orzeczone kary winny spełnić cele przed nimi stawiane w zakresie prewencji indywidualnej oraz ogólnej będąc nauką dla oskarżonego oraz dla innych osób, szczególnie prowadzących podobną działalność w zakresie urządzania gier na automatach. Kary te będą czynić także zadość poczuciu społecznej sprawiedliwości. Jak zasygnalizowano to powyżej Sąd przy tym wskazuje, iż zważywszy na treść art. 37 § 1 pkt 4 kks oraz art. 38 § 1 pkt 3 kks oskarżony działał w rozumieniu tych przepisów w ramach powrotu do przestępstwa, to jest po uiszczeniu kary grzywny w wymiarze przekraczającym 120 stawek dziennych za przestępstwo tego samego rodzaju – w tym wypadku oskarżony w dniu 30 czerwca 2015 r., a więc niespełna 5 miesięcy przed okresem objętym niniejszym postępowaniem, wykonał grzywnę za przestępstwo z art. 107 § 1 kks w wymierzę 140 stawek dziennych po 50 zł każda w sprawie (...)Sądu Rejonowego w B. Wydział Zamiejscowy w G. D.( vide karta karna poz. 1 z k. 176 ). W takiej sytuacji Sąd zobligowany był zastosować wobec niego nadzwyczajne obostrzenie kary i w związku z tym kara pozbawienia wolności za przypisane mu przestępstwo nie mogła być niższa aniżeli 1 miesiąc, a mogła być podwyższona do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę, a więc do 4 lata i 6 miesięcy. Tak więc nie można przyjąć, iż kara pozbawienia wolności, ale i kara grzywny są w przypadku P. U. karami surowymi, gdyż tak naprawdę mieszczą się one w dolnych granicach przewidzianych w przepisach nakazujących nadzwyczajne obostrzenie kary.

W ocenie Sądu realia przedmiotowej sprawy pozwalają postawić wobec P. U. pozytywną prognozę kryminologiczną, albowiem obecnie prowadzi on poprawny tryb życia i nie jest on osobą zdemoralizowaną w stopniu wykluczającym uznanie, iż zachodzą podstawy do skorzystania przez niego z dobrodziejstwa warunkowego zawieszania wykonania kary. Już sama groźba wykonania kary pozbawienia wolności będzie wystarczająca, by oskarżony przestrzegał obowiązującego porządku prawnego, zaś skutki popełnienia opisanego w zarzucie czynu i tak będą dla niego odczuwalne, zważywszy na orzeczoną obok kary pozbawienia wolności karę grzywny. Sąd orzekł przy tym wobec oskarżonego roczny okres próby jako wystarczający dla weryfikacji przebiegającego w warunkach wolnościowych procesu jego resocjalizacji.

W razie ustalenia, że doszło do popełnienia przestępstwa z art. 107 § 1 kks zgodnie z art. 30 § 5 kks obligatoryjnie orzeka się przepadek urządzenia do gry losowej, gry na automacie, a także znajdujących się w nich środków pieniężnych oraz wygranych, które na podstawie tego dokumentu przypadają grającemu, a także środków uzyskanych ze sprzedaży udziału w grze lub wpłaconych stawek. Z tego względu orzeczono przepadek zabezpieczonego w niniejszej sprawie urządzenia wraz z gotówka w wysokości 210 złotych, ujawnioną w jego wnętrzu.

Biorąc pod uwagę fakt, iż oskarżony posiada dobre możliwości zarobkowe i jest w stanie osiągać dochody Sąd obciążył go kosztami postępowania w tym opłatą od kary stosownie do art. 627 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks.