Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 lipca 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 r. w Warszawie

sprawy K. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania K. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 20 października 2015r., nr (...)

oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

Ubezpieczony K. K. w dniu 16 listopada 2015 roku złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. z dnia 20 października 2015 roku znak: (...), którą odmówiono mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Ubezpieczony w treści odwołania podważył ustalenia organu rentowego dotyczące jego stanu zdrowia. Odwołujący wskazał, iż przez ostatnie 4,5 roku pobierał świadczenie rentowe. W związku z powyższym podniósł, że niezasadnie organ rentowy nie przyznał mu ponownie renty, ponieważ stan jego zdrowia nie uległ poprawie. ( odwołanie z dnia 16 listopada 2015 roku, k. 2 a.s.)

Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. w odpowiedzi na odwołanie z dnia 9 grudnia 2015 roku wniósł o oddalenie odwołania ubezpieczonego na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie organ rentowy podniósł, że w toku postępowania wyjaśniającego K. K. został skierowany na badanie do Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z dnia 9 października 2015 roku uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. W oparciu o orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS organ rentowy decyzją z dnia 20 października 2015 roku odmówił ubezpieczonemu prawa do świadczenia. ( odpowiedź na odwołanie z dnia 9 grudnia 2015 roku, k. 3 a.s.)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołujący K. K., urodzony w dniu (...), pracuje od 5 lat jako pracownik gospodarczy na ½ etatu w Archiwum Państwowym w W.. W ramach zatrudnienia odwołujący wykonuje drobne naprawy, wykonuje pomiary temperatury i wilgotności w pomieszczeniach magazynowych. Z zawodu odwołujący jest mechanikiem maszyn i urządzeń przemysłowych. K. K. na podstawie decyzji organu rentowego z dnia 28 stycznia 2015 roku pobierał rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy do 31 sierpnia 2015 roku. ( decyzja z dnia 28 stycznia 2015 roku, k. 199 a.r.)

K. K. w dniu 26 sierpnia 2015 roku złożył wniosek o ponowne ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. ( wniosek o rentę z tytułu niezdolności do pracy, k. 219 a.r.)

W toku postępowania wyjaśniającego, odwołujący został skierowany na badanie lekarskie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który orzeczeniem wydanym w dniu 19 września 2015 roku uznał badanego za zdolnego do pracy. Na skutek wniesienia przez odwołującego sprzeciwu od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS, sprawa została skierowana do Komisji Lekarskiej ZUS, która po ponownym zbadaniu odwołującego wydała w dniu 9 października 2015 roku orzeczenie na mocy którego uznała, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy ( orzeczenie Lekarza Orzecznika ZUS z dnia 19 września 2015 roku roku, k. 225 a.r., sprzeciw k. 317 d.l., orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 9 październik 2015 roku, k. 235 a.r.).

W oparciu o powyższe orzeczenie organ rentowy wydał w dniu 20 października 2015 roku decyzję (znak: (...)) odmawiającą ubezpieczonemu prawa do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS w orzeczeniu z dnia 9 październik 2015 roku ustaliła, że badany nie jest niezdolny do pracy. ( decyzja z dnia 20 października 2015 roku, znak: (...), k. 237 a.r.).

W związku z niekorzystną decyzją organu rentowego K. K. złożył odwołanie do tut. Sądu, inicjując tym samym niniejsze postępowanie. ( odwołanie z dnia 16 listopada 2015 roku, k. 2 a.s.).

W toku postępowania, Sąd Okręgowy Warszawa – Praga w Warszawie postanowieniem z dnia 23 grudnia 2015 roku dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego lekarza ortopedy, neurologa, internisty-kardiologa, pulmonologa celem ustalenia czy odwołujący się jest zdolny czy też całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, ze szczególnym wskazaniem daty powstania tej niezdolności, czy jest to niezdolność trwała czy okresowa, a jeżeli okresowa to na jaki okres, jeżeli po dniu 31 sierpnia 2015 roku nastąpiła zmiana stanu zdrowia (poprawa lub pogorszenie) to na czym ona polegała, ( postanowienie z dnia 23 grudnia 2015 roku, k. 10 a.s.). Postanowieniem z dnia 14 stycznia 2016 roku Sąd dopuścił również dowód z opinii biegłego neurochirurga na wskazane powyżej okoliczności. ( postanowienie z dnia 14 stycznia 2016 roku, k. 14 a.s.)

Na podstawie opinii biegłego sądowego specjalisty kardiologa dr W. S. Sąd Okręgowy ustalił, że rozpoznane u odwołującego nadciśnienie tętnicze jest dobrze kontrolowane, a niewydolność serca oraz jawna choroba niedokrwienna nie występują. W związku z powyższym w ocenie biegłego odwołujący nie jest niezdolny do pracy z przyczyn kardiologicznych. ( opinia biegłego kardiologa, k. 25 a.s.)

Dokonując ustaleń faktycznych w zakresie schorzeń neurologicznych oraz neurochirurgicznych odwołującej, Sąd Okręgowy uwzględnił ocenę biegłego sądowego lekarza specjalisty neurologa dr B. A. oraz biegłego neurochirurga dr A. M. z dnia 8 marca 2016 roku, zgodnie z którą odwołujący jest nie jest niezdolny do pracy ze względu na stan neurologiczny. Biegłe rozpoznały u odwołującego chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa w odcinakach szyjnym, piersiowym, lędźwiowo-krzyżowym bez istotnych ubytków w stanie neurologicznym. W ocenie biegłych u odwołującego nie występuje naruszenie sprawności organizmu, które kwalifikowałoby się do orzeczenia długotrwałej niezdolności do pracy. Zdaniem biegłych w razie nasilenia dolegliwości kręgosłupa odwołujący może korzystać z czasowych zwolnień lekarskich. (opinia biegłego neurologa i neurochirurga, k. 39 - 40 a.s., opinia uzupełniająca, k. 134 – 135 a.s.)

Biegły lekarz ortopeda dr M. G. w opinii z dnia 15 czerwca 2016 roku wskazał, iż odwołujący z powodu naruszenia sprawności organizmu nie utracił zdolności do pracy zarobkowej zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami i umiejętnościami. Biegły podkreślił w swojej opinii, że poprawa w sensie ortopedycznym polega na uzyskaniu prawidłowego zakresu ruchu a nie występowaniu objawów zespołu bólowego. ( opinia biegłego ortopedy, k. 52 - 53 a.s.)

Biegły pulmonolog dr B. Ż. w opinii z dnia 4 października 2016 roku rozpoznała u odwołującego obturacyjny zespół senny. W ocenie biegłej odwołujący jest zdolny do pracy z wyłączeniem pracy jako kierowca oraz przy obsłudze maszyn ruchu. ( opinia biegłego pulmonologa, k. 90 – 90v a.s.)

W oparciu o zebrany wywiad, dokumentację medyczną oraz badania biegła z zakresu chorób wewnętrznych dr E. R. w opinii z dnia 13 grudnia 2016 roku wskazała, iż odwołujący nie jest niezdolny do pracy z przyczyn internistycznych z wyłączeniem pracy kierowcy i pracy przy obsłudze maszyn w ruchu. ( opinia biegłego internisty, k. 90 – 90v a.s.)

Stan faktyczny sprawy Sąd ustalił w oparciu o dokumentację medyczną zawartą w aktach sądowych, dokumentację znajdującą się w aktach rentowych ubezpieczonego oraz w oparciu o dowód z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Autentyczność zgromadzonych dokumentów i ich zgodność z rzeczywistym stanem rzeczy nie budziła zastrzeżeń, w związku z tym Sąd uznał dokumenty za pełnowartościowy i bezsporny materiał dowodowy.

Sąd jako materiał kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy uznał opinie powołanych biegłych sądowych, albowiem dowód ten pozwolił na dokładne określenie zakresu dysfunkcji jakie występują w stanie zdrowia odwołującego. Z tego też powodu ustalenia poczynione przez biegłych Sąd przyjął za własne, albowiem opinie biegłych wydane zostały w oparciu o obiektywne wyniki badań odwołującego, a biegli lekarze sporządzający te opinie są specjalistami w swoich dziedzinach, posiadającymi bogatą wiedzę medyczną i wieloletnie doświadczenie zawodowe. Zdaniem Sądu dołączone do akt opinie biegłych specjalistów w sposób wyczerpujący opisują aktualny stan zdrowia ubezpieczonego są zrozumiałe, czytelne i wydane na podstawie dogłębnej analizy całej dokumentacji medycznej znajdującej się w aktach sprawy w tym w aktach rentowych.

Zaznaczenia wymaga, że wprawdzie strona odwołująca na rozprawie w dniu 4 lipca 2017 roku ( k. 153 a.s.) wniosła o dopuszczenia dowodu z opinii biegłego lekarza medycyny pracy. Sąd oddalił wniosek mając na uwadze, że opinie (w tym opinie uzupełniające) powołanych w sprawie pięciu biegłych dokładnie i wyczerpująco diagnozują stan zdrowia wnioskodawcy, który jest od 5 lat zatrudniony na stanowisku pracownika gospodarczego.

Należy także stwierdzić, że orzecznictwo sądowe wypowiada się jednoznacznie co do kwestii, iż nie można przyjąć, iż sąd zobowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym przypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku, sygn. akt II CR 817/73, LEX nr 7404; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1974 roku, sygn. akt II CR 5/74, LEX nr 7407; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 roku, sygn. akt II UKN 604/00, PPiPS 2003, nr 9, poz. 67). Potrzeba powołania innego biegłego powinna zatem wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczasowej złożonej opinii (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1974 roku, sygn. akt I CR 562/74, LEX nr 7607; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 4 sierpnia 1999 roku, sygn. akt I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 22, poz. 807; uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2001 roku, sygn. akt II CKN 639/99, LEX nr 53135). Przy czym potrzebą taką nie może być przeświadczenie strony, że dalsze opinie pozwolą na udowodnienie korzystnej dla strony tezy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 2001 roku, sygn. akt II UKN 446/00, OSNAPiUS 2003, nr 7, poz. 182).

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy był wystarczający do wydania orzeczenia.

Sąd zważył co następuje:

Odwołanie K. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. dnia 20 października 2015 roku znak: (...) jest niezasadne i podlega oddaleniu.

Zgodnie z art. 57 ust 1. ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2016 r. poz. 887 t.j., dalej: ustawa emerytalna) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach składkowych wymienionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przy tym podnieść należy, że niezdolność do pracy jest kategorią ubezpieczenia społecznego łączącą się z całkowitą lub częściową utratą zdolności do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu bez rokowania jej odzyskania po przekwalifikowaniu (art. 12 ustawy emerytalnej). Przy ocenie stopnia i trwałości tej niezdolności oraz rokowania co do jej odzyskania uwzględnia się zarówno stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, jak i możliwość wykonywania pracy dotychczasowej lub podjęcia innej oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego (art. 13 ust. 1 ustawy emerytalnej) (wyrok Sądu Najwyższego 28 stycznia 2004 roku, sygn. akt II UK 222/03, Legalis). Prawo do świadczenia rentowego z tytułu niezdolności do pracy przysługuje zatem w wypadku wypełnienia wszystkich przesłanek z art. 57 ustawy emerytalnej.

Sąd zważył, że w niniejszej sprawie organ rentowy na gruncie decyzji z dnia 20 października 2015 roku podnosił, iż ubezpieczony nie spełnia naczelnej przesłanki wynikającej z art. 57 ust.1 pkt. 1 ustawy emerytalnej, a mianowicie nie jest niezdolny do pracy. W świetle zgromadzonego materiału dowodowego Sąd stwierdza, że decyzja organu rentowego jest zasadna i odpowiada prawu.

Jak bowiem wynika to z opinii powołanych w sprawie biegłych u ubezpieczonego występują poważne schorzenie w postaci obturacyjnego zespołu sennego, nadciśnienia tętniczego, zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, dny moczanowej to jednak obecnie dysfunkcje te nie są na tyle zaawansowane aby powodowały niezdolność do pracy.

Zdaniem Sądu ubezpieczony w chwili obecnej nie ma znacząco ograniczonej możliwość prawidłowego wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami – co znajduje potwierdzenie w opiniach powołanych w sprawie biegłych. Nadto należy podkreślić, iż odwołujący od 5 lat jest zatrudniony w Archiwum Państwowym w W., w którym wykonuje m.in. prace konserwatorskie. Biegli wskazali natomiast, iż odwołujący z uwagi na obturacyjny bezdech ciężki nie może wykonywać wyłącznie pracy kierowcy oraz pracy przy obsłudze maszyn w ruchu. Odwołujący takiej pracy nigdy nie wykonywał bowiem z zawodu jest mechanikiem maszyn i urządzeń przemysłowych, a wykonywana przez niego obecnie od 5 lat praca również nie ma związku z pracą kierowcy czy też przy obsłudze maszyn w ruchu.

Ponadto jak wynika to z utrwalonego w orzecznictwie stanowiska „o częściowej niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Koniecznym jest, aby w jego następstwie zaistniało naruszenie sprawności organizmu w takim stopniu, że skutkuje ono utratą zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, przynajmniej w znacznym stopniu (wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 6 grudnia 2012 roku, sygn. akt III AUa 897/12, Legalis). Sąd jest zdania, że u wnioskodawcy obecnie naruszenie takie nie występuje.

W tym stanie rzeczy zdaniem Sądu Okręgowego ubezpieczony z uwagi na aktualny stan zdrowia, nie spełnia przesłanki wynikającej z art. 57 ust. 1 pkt.1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, albowiem nie ma podstaw do uznania, że jest on niezdolny do pracy.

Z tych przyczyn Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c., orzekł jak w sentencji.