Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 września 2017 r.

Sąd Okręgowy Warszawa - Praga w Warszawie VII Wydział Pracy
i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Jarząbek

Protokolant: Małgorzata Nakielska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2017 r. w Warszawie

sprawy W. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

o świadczenie przedemerytalne

na skutek odwołania W. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W.

z dnia 27 lutego 2017 r. znak: (...)

- oddala odwołanie.

UZASADNIENIE

W dniu 9 marca 2017r. (data prezentaty w ZUS) W. S. złożył
za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. odwołanie od decyzji z dnia 27 lutego 2017r. nr (...), na postawie której odmówiono mu prawa do świadczenia przedemerytalnego. Odwołujący wniósł o zmianę skarżonej decyzji poprzez przyznanie mu prawa do ww. świadczenia.

W uzasadnieniu odwołania ubezpieczony wskazał, że organ rentowy odmówił przyznania mu prawa do świadczenia przedemerytalnego ze względu na brak wymaganego wieku oraz nieprzedłożenie postanowienia sądu o upadłości prowadzonej prze niego działalności gospodarczej. Odnosząc się do argumentacji ZUS ubezpieczony wskazał, że udokumentował staż wynoszący 40 lat, 8 miesięcy i 13 dni, w związku z czym przysługuje mu świadczenie emerytalne z pominięciem kryterium wiekowego. Z kolei w kwestii upadłości odwołujący powołując się na orzecznictwo Sądu Najwyższego wskazał, że za likwidację pracodawcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004r. o świadczeniach przedemerytalnych (t.j. Dz. U. z 2013r. poz. 170) można uznać trwałe i faktyczne zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej. W tym kontekście odwołujący wyjaśnił, że działalność w postaci spółki cywilnej była prowadzona przez 22 lata, a uległa zakończeniu ze względu na wymówienie udziału wspólnika.

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 30 marca 2017r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wniósł o oddalenie odwołania W. S. na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Uzasadniając swoje stanowisko w sprawie pełnomocnik organu rentowego powołała się na przepisy ustawy o świadczeniach przedemerytalnych i w całości podzieliła argumentację prezentowaną w uzasadnieniu skarżonej decyzji, wskazując, że ubezpieczonemu odmówiono prawa do ww. świadczenia ze względu na nieprzedstawienie postanowienia o ogłoszeniu upadłości oraz fakt, że ukończy wiek 61 lat dopiero w dniu 1 czerwca 2018r. W ocenie organu rentowego nie ma możliwości rozpatrzenia uprawnień odwołującego na podstawie
art. 2 ust. 1 pkt 5 lub 6 ww. ustawy, gdyż wymienione punkty warunkują otrzymanie prawa do świadczenia przedemerytalnego od rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego, natomiast ubezpieczony nie pozostawał w stosunku pracy, lecz prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

W. S., urodził się w dniu (...) (akta rentowe - okoliczność bezsporna).

W dniu 10 czerwca 1994r. W. S. rozpoczął wraz z S. K. prowadzenie działalności gospodarczej pod firmą (...). Działalność jest prowadzona w formie spółki cywilnej, W. S. jest jednym ze wspólników spółki. Działalność była prowadzona co najmniej do 28 lipca 2016r. (poświadczenie dla celów emerytalno-rentowych k. 10-11 a.r. tom I).

W dniu 30 lipca 2016r. W. S. zarejestrował się w Powiatowym Urzędzie Pracy w W. jako osoba bezrobotna, zostało mu przyznane prawo do zasiłku dla bezrobotnych. W trakcie pobierania zasiłku ubezpieczony nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia, innej pracy zarobkowej, zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (zaświadczenie z PUP W. k. 6 a.r. tom I).

W dniu 26 stycznia 2017r. złożył do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. wniosek o świadczenie przedemerytalne (wniosek z załącznikami k. 1-6 a.r. tom I). W toku postępowania organ rentowy ustalił, że W. S. posiada okresy składkowe w wymiarze 39 lat, 10 miesięcy i 17 dni, okresy nieskładkowe w wymiarze 9 miesięcy i 26 dni, łącznie 40 lat, 8 miesięcy i 13 dni. Po przeprowadzeniu postępowania Zakład Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddział w W. wydał decyzję z dnia 27 lutego 2017r. znak: (...), na podstawie której odmówił W. S. prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. wskazując, że nie przedłożył postanowienia sądu o ogłoszeniu upadłości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz nie ukończył 61 roku życia (dane o okresach zatrudnienia k. 12-13 a.r., skarżona decyzja ZUS k. 15 a.r. tom I).

Sąd Okręgowy ustalił powyższy stan faktyczny na podstawie załączonych
do akt sprawy akt rentowych o numerach kart wskazanych powyżej, którym, jako dowodom z dokumentów urzędowych zgodnie z art. 244 k.p.c., dał wiarę w całości. Wskazane wyżej okoliczności stanu faktycznego były bezsporne – strony postępowania wskazywały na te same okoliczności, których nie kwestionowały, spór natomiast dotyczył wykładni przepisów art. 2 ust. 1 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych. W tych okolicznościach Sąd uznał zgromadzony materiał dowodowy za wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie W. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (...) Oddziału w W. z dnia z dnia 27 lutego 2017r. nr (...) było niezasadne i podlegało oddaleniu.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było ustalenie, czy odwołującemu W. S. przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego. Organ rentowy zakwestionował spełnienie przez odwołującego przesłanek wymaganych do uzyskania tego świadczenia określonych w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. Z kolei odwołujący wskazywał, że wobec spełnienia przez niego innych warunków określonych w art. 2 ust. 1 ww. ustawy istnieje możliwość przyznania mu przedmiotowego świadczenia na innej podstawie niż zostało
to wskazane przez organ rentowy. W tych okolicznościach konieczne było rozważenie, czy odwołujący faktycznie spełnia przesłanki do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w ustawie.

Ustawa o świadczeniach przedemerytalnych w art. 2 ust. 1 określa zbiory przesłanek stanowiących podstawę przyznania wnioskodawcy ww. świadczenia. Zgodnie z treścią ww. przepisu do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która:

1) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła
co najmniej 56 lat - kobieta oraz 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

2) do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku służbowego z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.), w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna oraz posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat dla kobiet i 35 lat dla mężczyzn, lub

3) do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.), i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający
do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

4a) zarejestrowała się we właściwym powiatowym urzędzie pracy w ciągu 60 dni od dnia ustania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego lub specjalnego zasiłku opiekuńczego, o których mowa w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1518 i 1579), lub zasiłku dla opiekuna, o którym mowa w ustawie z dnia 4 kwietnia 2014 r. o ustaleniu i wypłacie zasiłków dla opiekunów (Dz. U. z 2016 r. poz. 162 i 972), pobieranych nieprzerwanie przez okres co najmniej 365 dni, jeżeli utrata prawa do nich była spowodowana śmiercią osoby, nad którą opieka była sprawowana, i do dnia, w którym ustało prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, specjalnego zasiłku opiekuńczego lub zasiłku dla opiekuna, ukończyła co najmniej 55 lat - kobieta oraz 60 lat - mężczyzna i osiągnęła okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, lub

5) do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

6) do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Oprócz okoliczności powyższych ustawa o świadczeniach przedemerytalnych stawia dodatkowy warunek w postaci legitymowania się statusem osoby bezrobotnej oraz spełnieniu związanych z nim dodatkowych wymogów. Zgodnie z art. 2 ust. 3 u.ś.p. świadczenie przedemerytalne przysługuje osobie określonej w ust. 1 po upływie co najmniej 180 dni pobierania zasiłku dla bezrobotnych, o którym mowa w ustawie o promocji zatrudnienia, jeżeli osoba ta spełnia łącznie następujące warunki:

1)  nadal jest zarejestrowana jako bezrobotna;

2)  w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówiła bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych;

3)  złoży wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych.

W kontekście stanowisk stron należało wziąć pod uwagę trzy z wymienionych wyżej zbiorów przesłanek określone w art. 2 ust. 1 pkt 3, 5 i 6 u.ś.p. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wprost nawiązał do przesłanek określonych w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p., zgodnie z którym prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585, z późn. zm.), i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenia społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat - kobieta i 61 lat - mężczyzna i posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn. Z kolei ubezpieczony co prawda nie wskazał wprost na przepisy ww. ustawy, jednakże w treści odwołania podkreślił, że spełnia przesłanki stażu pracy w dwóch przypadkach, co prowadzi do pominięcia kryterium wiekowego. Wskazane przez odwołującego przypadki zostały określone w art. 2 ust. 1 pkt 5 i 6 u.ś.p, zgodnie z którymi prawo do świadczenia przedemerytalnego przysługuje osobie, która

- do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów ustawy o promocji zatrudnienia, w którym była zatrudniona przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający do emerytury, wynoszący co najmniej 35 lat dla kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub

- do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku służbowego, z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, u którego była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiadała okres uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej 34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd Okręgowy stwierdził, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych prawidłowo przyjął, iż do odwołującego znajdują zastosowania wymogi określone w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. Jak wynika z treści art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność uważa się:

1)  osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych;

2)  twórcę i artystę;

3)  osobę prowadzącą działalność w zakresie wolnego zawodu:

a)  w rozumieniu przepisów o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,

b)  z której przychody są przychodami z działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych;

4)  wspólnika jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością oraz wspólników spółki jawnej, komandytowej lub partnerskiej;

5)  osobę prowadzącą publiczną lub niepubliczną szkołę, inną formę wychowania przedszkolnego, placówkę lub ich zespół, na podstawie przepisów o systemie oświaty.

Odwołujący był wspólnikiem spółki cywilnej (...), a więc osobą prowadzącą działalność pozarolniczą w rozumieniu ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Okoliczność ta wynikała zarówno z prowadzonej przez ZUS dokumentacji dotyczącej okresów podlegania przez odwołującego ubezpieczeniom społecznym, jak i oświadczeń samego ubezpieczonego, który na łamach składanych w toku procesu pism procesowych, w tym przede wszystkim w treści odwołania, w sposób jednoznaczny wskazywał, że w ww. spółce cywilnej był wspólnikiem.

W tych okolicznościach ZUS prawidłowo przyjął, że do odwołującego znajdują zastosowanie wymogi określone w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p., gdyż był osobą prowadzącą działalność gospodarczą. W przypadku odwołującego nie znajdują natomiast zastosowania przypadki określone w art. 2 ust. 1 pkt 5 i 6 u.ś.p., a tym samym określony w nich wymóg posiadania stosownego stażu pracy (odpowiednio 40 i 39 lat) gdyż w obu opisanych w tych przepisach sytuacjach mamy do czynienia ze stosunkiem zatrudnienia wnioskodawcy
w zakładzie pracy, który w przypadku odwołującego nie występował, bowiem nie był w przedmiotowej spółce zatrudniony, a tylko taki przypadek podlega rozpatrzeniu w kontekście ww. przepisów; punkt 5 dotyczy sytuacji, w której pracodawca rozwiązał z wnioskodawcą stosunek pracy z przyczyn dotyczących zakładu pracy, z kolei punkt 6 dotyczy sytuacji, gdy w którym wnioskodawca rozwiązał stosunek pracy lub stosunek służbowy z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności pracodawcy, w rozumieniu przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy. Oba przepisy wprowadzają również wymóg minimalnego okresu zatrudnienia (w punkcie 6 również okresu służbowego) wynoszącego minimum 6 miesięcy. Odwołujący nie przedłożył w toku postępowania jakichkolwiek dowodu, na podstawie których można by stwierdzić istnienie pomiędzy nim a prowadzoną przez niego spółką stosunku pracy. W tym kontekście należy zresztą podkreślić, iż każda z podstaw określonych w art. 2 ust. 1 u.ś.p. ma charakter autonomiczny w tym sensie, że konieczne jest spełnienie przesłanek w niej określonych przy jednoczesnym zaistnieniu okoliczności określonych w art. 2 ust. 3 u.ś.p. Oznacza to, że każdy zbiór przesłanek określony w poszczególnych punktach art. 2 ust. 1 u.ś.p. stanowi odrębną podstawę uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego. Każdy z tych przepisów opisuje, bowiem osobną sytuację, w której znajduje się bądź może się znajdować potencjalny wnioskodawca ubiegający się o prawo do świadczenia przedemerytalnego. Powyższy wniosek płynie już z pobieżnej analizy katalogu przesłanek określonego w ww. przepisie. Tym samym nie jest możliwa sytuacja łączenia poszczególnych przesłanek czy też ich grup w sposób proponowany przez odwołującego, np. poprzez uwzględnienie wymogu stażowego określonego w punktach 5 i 6 z wymogiem likwidacji prowadzonej działalności gospodarczej przewidzianym w punkcie 3 ww. przepisu.

W tym kontekście należy wskazać, że odnosząc się do wskazywanych przez odwołującego orzeczeń Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2015 r. sygn. akt I UK 255/14 oraz z dnia 22 kwietnia 2015 r. sygn. akt II UK 185/14 należy podkreślić, że dotyczą one innych okoliczności, niż te które są istotne w przypadku wymogów jakie odwołujący musiał spełnić aby uzyskać prawo do świadczenia przedemerytalnego. Wyroki te dotyczą bowiem „likwidacji pracodawcy”, które ustawa o świadczeniach przedemerytalnych zastrzega dla sytuacji określonych w art. 2 ust. 1 pkt 1 i 6 u.ś.p. W art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. jest natomiast wprost mowa o dniu ogłoszeniu upadłości przez osobę prowadzącą pozarolniczą działalność w myśl ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Powyższe przepisy, jak wspomniano wyżej, są więc adresowane do wnioskodawców różniących się tytułami ubezpieczeń; stosunkiem pracy w pierwszym z wymienionych przypadków oraz działalnością pozarolniczą w drugim.

Zważywszy na powyższe okoliczności konieczne było rozpatrzenie, czy odwołujący spełnia przesłanki do uzyskania prawa do świadczenia przedemerytalnego określone w art. 2 ust. 1 pkt 3 i ust. 3 u.ś.p. Z załączonych do akt sprawy dokumentów (zaświadczenie z PUP W.) wynika, że odwołujący w dniu złożenia wniosku o sporne świadczenie był zarejestrowany jako osoba bezrobotna z prawem do zasiłku, w okresie pobierania zasiłku dla bezrobotnych nie odmówił bez uzasadnionej przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, w rozumieniu ustawy o promocji zatrudnienia, albo zatrudnienia w ramach prac interwencyjnych lub robót publicznych, zaś wniosek o przyznanie świadczenia przedemerytalnego został wniesiony w terminie nieprzekraczającym 30 dni od dnia wydania przez powiatowy urząd pracy dokumentu poświadczającego 180-dniowy okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych, tym samy spełnił warunek określony w art. 2 ust. 3 u.ś.p. Odwołujący legitymował się również znacznym (40 lat, 8 miesięcy i 13 dni) stażem pracy przekraczającym określony w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. okres 25 lat stażu pracy przewidziany dla mężczyzn.

Jednocześnie z załączonych do akt sprawy dokumentów nie wynika, aby nastąpiła upadłość pozarolniczej działalności prowadzonej przez ubezpieczonego, nie została również dołączona dokumentacja potwierdzająca rozpoczęcie postępowania likwidacyjnego działalności gospodarczej prowadzonej przez ubezpieczonego. W orzecznictwie podkreśla się jednoznaczność powyższego wymogu na tle całokształtu przesłanek określonych w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p.
W wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 listopada 2006 r., sygn. akt. SK 66/06, OTK-A 2006/10/152 stwierdzono, że w stosunku do osób wymienionych w art. 6 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. warunkiem ubiegania się o świadczenie przedemerytalne jest ogłoszenie upadłości, co ma zastosowanie do osób będących przedsiębiorcami, czyli - osób fizycznych, prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które we własnym imieniu prowadzą działalność gospodarczą lub zawodową (art. 5 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe
i naprawcze; Dz. U. z 2003 r. Nr 60, poz. 535 z późn. zm.). W przedmiotowym rozstrzygnięciu Trybunał Konstytucyjny zwrócił również uwagę, że rentowność działalności gospodarczej jest pojęciem ekonomicznym, a nie prawnym, zatem uzależnienie prawa do świadczenia emerytalnego od rentowności wymagałoby odwołania się w ustawie do ściśle oznaczonego pojęcia ekonomicznego, precyzyjnego określenia o jaką rentowność chodzi, wskazania sposobu jej ustalania na potrzeby różnych typów działalności gospodarczej oraz wskazania progu deficytowości, decydującego o powstaniu uprawnienia. Jednakże z uwagi na cel, o jaki chodzi, takie rozwiązanie nie byłoby racjonalne ze względu na wysokie koszty jego stosowania. W oparciu o istniejące instytucje prawne i procedury, wymagane jest ogłoszenie upadłości w przypadku zaprzestania wykonywania działalności gospodarczej.

Odwołujący ani w toku postępowania przed organem rentowym ani w trakcie procesu w niniejszej sprawie nie przedstawił żadnych okoliczności prowadzących do stwierdzenia, że w stosunku do prowadzonej przez niego działalności pozarolniczej została ogłoszona upadłość w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. Co prawda odwołujący wskazywał na to, że działalność została zakończona już w 2016 roku i nie wynikało to z jego decyzji, jednakże należy podkreślić z całą stanowczością, że zakończenie działalności nie jest tożsame
z ogłoszeniem upadłości. Treść przepisu art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy o świadczeniach przedemerytalnych jest jednoznaczna i wymaga ogłoszenia upadłości. Osoby ubiegające się o świadczenie przedemerytalne, które prowadziły działalność gospodarczą muszą legitymować się postanowieniem sądowym w przedmiocie ogłoszenia upadłości tej działalności (zob. wyroki: Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 12 lipca 2016r. III AUa 958/15, Sądu Okręgowego w Ostrołęce z dnia 11 grudnia 2013r. III U 1617/13). Odwołujący nie przedstawił powyższej okoliczności, tym samym nie spełnił przesłanki koniecznej,
jaką jest ogłoszenie upadłości działalności gospodarczej. Niejako konsekwencją powyższego jest brak możliwości spełnienia przez ubezpieczonego przewidzianej w omawianym przepisie przesłanki wieku; zgodnie bowiem z treścią art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p. o prawo do świadczenia przedemerytalnego może ubiegać się osoba, która do dnia ogłoszenia upadłości ukończyła co najmniej 56 lat w przypadku kobiet i 61 lat w przypadku mężczyzn. Ubezpieczony, jako mężczyzna urodzony w dniu (...), abstrahując od uzależnienia przesłanki wieku od dnia ogłoszenia upadłości, nie osiągnął tego wieku nawet w dniu składania przedmiotowego wniosku o świadczenie przedemerytalne.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy wskazuje, że organ rentowy w wydanej decyzji z dnia 27 lutego 2017r. nr (...) prawidłowo ustalił,
że ubezpieczonemu W. S. nie przysługuje prawo do świadczenia przedemerytalnego. Ubezpieczony nie udowodnił bowiem przesłanek określonych w art. 2 ust. 1 pkt 3 u.ś.p., co w konsekwencji doprowadziło to do uniemożliwienia organowi rentowemu wydania decyzji korzystnej dla odwołującego się.

Z tych względów Sąd orzekł jak w wyroku na podstawie powołanych wyżej przepisów i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c.

Zarządzenie: (...)

(...)