Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 października 2017r.

Sąd Rejonowy w Gdyni, Wydział I Cywilny

w składzie

Przewodniczący: SSR Adrianna Gołuńska-Łupina

Protokolant: st. sek. sąd. Iwona Górska

po rozpoznaniu w dniu 12 października 2017 r. w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa S. F. i A. F.

przeciwko Przedsiębiorstwu (...) spółce z o.o. w G.

z udziałem interwenienta ubocznego (...) SA V. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z o.o. w G. solidarnie na rzecz powodów S. F. i A. F. kwotę 21 640 zł. 76 gr. (dwadzieścia jeden tysięcy sześćset czterdzieści złotych 76/100) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lutego 2015 roku do dnia zapłaty;

II.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  zasądza od pozwanego Przedsiębiorstwa (...) spółki z o.o. w G. solidarnie na rzecz powodów S. F. i A. F. kwotę 613 zł. 71 gr. (sześćset trzynaście złotych 71/100) tytułem zwrotu kosztów procesu;

Sygnatura akt: I C 901/15

UZASADNIENIE

Stan faktyczny:

Powodowie A. F. i S. F. są posiadaczami lokalu położonego w G. przy ul. (...). W piwnicy tego budynku znajdują się m.in. dwie łazienki, pralnia, spiżarnia, warsztat.

(dowód: zeznania świadka A. D. płyta CD k. 206, przydział lokalu mieszkalnego k. 333-334)

Budynek powodów został wybudowany na początku lat 90-tych XX w. w ramach inwestycji realizowanej przez (...) Spółdzielnię (...) w G.. Budynek nie jest wyposażony w urządzenie przeciwzalewowe. Spadek na przyłączu do sieci instalacji sanitarnej wynosi 2 %. Posadzka piwnicy znajduje się ponad 2 m ponad poziomem instalacji kanalizacyjnej.

(dowód: zeznania świadka J. S. płyta CD k. 341, przesłuchanie powoda A. F. płyta CD k. 341, projekt techniczny przyłącza wody zimnej i kanalizacji sanitarnej k. 315-321)

W dniu 21 grudnia 2014r. doszło do wybicia kanalizacji i zalania pomieszczeń piwnicznych w powyższym budynku przez ścieki i fekalia z sieci kanalizacyjnej wchodzącej w skład Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Pomieszczenia piwniczne zostały zalane do wysokości około 15-20 cm. Wskutek zalania zniszczeniu uległy ruchomości znajdujące się w pomieszczeniach piwnicznych, w tym m.in. materace, dywany, pościel, ubrania, książki, prezenty świąteczne. Powodowie wraz z córką i zięciem uprzątnęli nieczystości i osuszyli zalane pomieszczenia.

(dowód: potwierdzenie przyczyny szkody k. 10, zeznania świadka M. G. płyta CD k. 150, zeznania świadka A. D. płyta CD k. 206, zeznania świadka R. D. płyta CD k. 206)

Przyczyną zalania był zator w kanalizacji sanitarnej przebiegającej pod ul. (...) (na wysokości budynku nr (...)), który spowodował spiętrzenie ścieków. Zator spowodowany był materiałami włóknistymi, gruzem i betonem.

(dowód: potwierdzenie przyczyny szkody k. 10, notatka służbowa k. 11-12, zeznania świadka W. K. płyta CD k. 227)

Jesienią 2014r. były wykonane prace remontowe na ul. (...).

(dowód: zeznania świadka A. D. płyta CD k. 206, zeznania świadka R. D. płyta CD k. 206, zeznania świadka W. K. płyta CD k. 227)

Pozwane Przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. było ubezpieczone w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.. W dniu 22 grudnia 2014r. powodowie zgłosili szkodę Przedsiębiorstwu (...) sp. z o.o. z siedzibą w G.. Decyzją z dnia 26 stycznia 2015r. pozwany ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania, wskazując, że ubezpieczony nie ponosi winy za powstałą szkodę. Pismem z dnia 3 lutego 2015r. powodowie wezwali pozwanego do zapłaty kwoty 35.000 zł z tytułu odszkodowania za szkody wyrządzone zalaniem fekaliami pomieszczeń piwnicznych w budynku powodów. Decyzją z dnia 6 lutego 2015r. ubezpieczyciel wskazał, że nie znajduje podstaw do zmiany dotychczasowego stanowiska.

(dowód: decyzja z dnia 26 stycznia 2015r. k. 18, zgłoszenie szkody k. 9, wezwanie do zapłaty k. 21, decyzja z dnia 6 lutego 2015r. k. 24, decyzja z dnia 23 marca 2015 k. 30-31)

Koszt przywrócenia stanu pomieszczeń znajdujących się w budynku powodów przy ul. (...) w G. do stanu sprzed szkody wynosi 21.640,76 zł brutto.

(dowód: pisemna opinia biegłej sądowej z zakresu budownictwa E. C. k. 247-253 wraz z pisemną opinią uzupełniającą k. 283-285)

Ocena dowodów:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów przedłożonych przez strony, dowodów z zeznań świadków M. G., A. D., R. D., W. K., J. S., przesłuchania powoda A. F. oraz dowodu z opinii biegłej sądowej z zakresu budownictwa E. C..

W ocenie Sądu orzekającego brak było jakichkolwiek podstaw do odmowy wymienionym powyżej dokumentom wiarygodności i mocy dowodowej. Podkreślić bowiem należy, iż żadna ze stron nie kwestionowała autentyczności tych dokumentów ani też nie zaprzeczyła, by osoby podpisane pod tymi pismami nie złożyły oświadczeń w nich zawartych. Sąd także nie dopatrzył się żadnych okoliczności podważających autentyczność i wiarygodność wymienionych powyżej dokumentów.

Za wiarygodny dowód w niniejszej sprawie Sąd uznał także zeznania świadków i powoda co do okoliczności powstania szkody. W ocenie Sądu zeznania tych osób były szczere, spójne i nie budziły żadnych wątpliwości Sądu ani w świetle zasad doświadczenia życiowego ani też zasad logicznego rozumowania. Nadto, przyczyna zalania nie była pomiędzy stronami sporna, gdyż z załączonych do akt niniejszej sprawy dokumentów pochodzących od pozwanego przedsiębiorstwa wodociągowego wynika, że przyczyną zalania był zator w sieci kanalizacyjnej. Sąd nie znalazł także podstaw do kwestionowania

zeznań świadka J. S. na okoliczność ustalenia kto był inwestorem budowy budynku powodów oraz obowiązujących w czasie budowy tego domu wymogów co do zastosowania urządzenia przeciwzalewowego. Zeznania świadka korelują także z treścią załączonego dokumentu w postaci projektu technicznego przyłącza instalacji kanalizacyjnej.

Ponadto, ustalenia dotyczące wysokości poniesionej przez powodów szkody Sąd oparł na dowodzie z opinii biegłej sądowej z zakresu budownictwa. Zdaniem Sądu opinia ta została sporządzona rzetelnie i fachowo, a po uzupełnieniu opinia ta jest jasna, niesprzeczna, nie żadnych budzi wątpliwości Sądu w świetle zasad logicznego rozumowania oraz doświadczenia życiowego. Wnioski do jakich doszła biegła E. C. są kategoryczne i zostały dobrze uzasadnione. Nadto, w opinii uzupełniającej w sposób rzeczowy i przekonujący biegła odniosła się do wszystkich zarzutów strony powodowej, uwzględniając część z nich.

Na podstawie art. 227 k.p.c. i art. 217 k.p.c. Sąd oddalił natomiast wniosek pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego do spraw infrastruktury kanalizacyjnej. W ocenie Sądu powyższy dowód nie był przydatny do ustalenia istotnych okoliczności w niniejszej sprawie tj. do ustalenia, że zaszła jedna z okoliczności egzoneracyjnych określonych w art. 435 k.c. tj. że do powstania szkody przyczynili się wyłącznie poszkodowani bądź osoba trzecia. Nadto, wobec zeznań świadka J. S., które Sąd uznał za w pełni wiarygodne, Sąd doszedł do przekonania, że w dacie budowy domu powodów nie było wymogu zastosowania urządzenia przeciwzalewowego. Z tego względu prowadzenie postępowania dowodowego na okoliczności wskazane w piśmie procesowym strony pozwanej z dnia 2 marca 2017r. było bezprzedmiotowe i doprowadziłoby jedynie do nieuzasadnionej zwłoki w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy.

Kwalifikacja prawna:

Sąd uznał, że odpowiedzialność pozwanego Przedsiębiorstwa (...) sp. z o.o. z siedzibą w G. opiera się na zasadzie ryzyka, a nie winy. Stąd podstawę prawną powództwa w stosunku winien stanowić przepis art. 435 k.c., zgodnie z którym prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności. Zdaniem Sądu, nie ulegało wątpliwości, że pozwany jest przedsiębiorstwem wprawianym w ruch za pomocą sił przyrody, zaś szkoda została wyrządzona przez ruch tegoż przedsiębiorstwa. Jak podnosi się w judykaturze ruch przedsiębiorstwa to każdy przejaw jego działalności, wynikający z określonej struktury organizacyjnej i funkcji usługowo-produkcyjnej przedsiębiorstwa, na który składa się funkcjonowanie wszystkich jego agend bez względu na to, w jakim stosunku pozostaje ich funkcjonowanie do stosowanych sił przyrody. Pojęcie ruchu przedsiębiorstwa obejmuje także funkcjonowanie wszelkich urządzeń należących do tak pojmowanego przedsiębiorstwa (por. wyrok SN z dnia 9 lutego 1976r., IV CR 2/76, L.; wyrok SN z 5 dnia 2001r., V CKN 190/00, L.; wyrok SN z dnia 13 grudnia 2001r., IV CKN 1563/00, niepublikowany; wyrok SA w Katowicach z 10 października 1996r., I ACR 500/96, W.. 1998, Nr 2, poz. 40). Zważyć należy, iż do zakresu działalności pozwanego przedsiębiorstwa należy m.in. konserwacja i obsługa urządzeń sanitarnych i wodociągowych wchodzących w skład sieci kanalizacyjnej, do wykonania których, niezbędne jest użycie maszyn oraz pojazdów, które wykorzystują elementarne siły przyrody, takie jak paliwa czy gaz. Funkcjonowanie zakładu pozwanego nie byłoby możliwe bez użycia tych maszyn albowiem są one niezbędne przy wykonywaniu podstawowych prac należących do zakresu usług przedsiębiorstwa. Powyższe przesądza o tym, że pozwany odpowiada definicji przedsiębiorstwa wprowadzanego w ruch za pomocą sił przyrody. Bezsprzeczne było również, iż do zdarzenia powodującego szkodę w majątku powodów doszło w związku z ruchem przedsiębiorstwa. W niniejszej sprawie bezsporne bowiem było, że przyczyną zalania użytkowanych przez powodów pomieszczeń był zator spowodowany zatkaniem przewodu kanalizacyjnego przebiegającego pod ul. (...) przez materiały włókniste oraz beton i gruz, co doprowadziło do spiętrzenia ścieków i wybicia kanalizacji.

W ocenie sądu w rozpatrywanym przypadku nie zaistniała żadna z przesłanek egzoneracyjnych określonych w przepisie art. 435 k.c. Zupełnie nieuzasadnione są zarzuty pozwanego, iż powodowie ponoszą wyłączną winę za szkodę przez to, że budynek nie był wyposażony w urządzenie przeciwzalewowe. Przyczyną zalania nie był bowiem brak tego urządzenia, a zator w sieci kanalizacyjnej. Jednocześnie, jak słusznie wskazali powodowie w czasie oddania do użytku przedmiotowego budynku nie było obowiązku posiadania tego typu urządzenia. Budynek powodów został wybudowany w okresie w jakim nie obowiązywały obecne przepisy tj. został oddany do użytku na początku lat 90 – tych XX w. Jak zeznał świadek J. S. będący inspektorem nadzoru z ramienia inwestora w przypadku instalacji sanitarnej powodów nie było konieczności zastosowania takiego urządzenia. Jak wyjaśnił spadek na przyłączu do sieci instalacji sanitarnej wynosi 2 %, a posadzka piwnicy znajduje się ponad 2 m ponad poziomem instalacji kanalizacyjnej, co zapewnia grawitacyjny spadek ścieków do sieci. Przepisy obowiązujące w dacie realizacji inwestycji nie wymagały zastosowania urządzeń przeciwzalewowych w takim przypadku. Powodowie nie byli też inwestorami budowy domu, stąd nie można twierdzić, że ponoszą winę za powstanie szkody, a już na pewno nie winę wyłączną. Z tegoż względu nie można powodów w żaden sposób obarczyć wyłączną odpowiedzialnością za powstałą szkodę, a w rozumieniu art. 435 k.c. tylko wyłączna wina poszkodowanego zwalnia przedsiębiorstwo wprowadzane w ruch za pomocą sił przyrody z odpowiedzialności. Nadto, nie wykazano, że wyłączną winę na spowodowanie zalania ponoszą osoby trzecie. Nie wiadomo bowiem kto wrzucił do kanalizacji materiały włókniste czy gruz, które zatkały rurę i nie można ustalić, czy którakolwiek ze stron ponosi odpowiedzialność za tę osobę czy też nie. Strona pozwana podnosiła, że jesienią 2014r. w wyniku przetargu ogłoszonego przez Urząd Miasta G. prace drogowe na ul. (...) prowadziło przedsiębiorstwo (...) sp. z o.o. z siedzibą w R., a więc osoba trzecia i wskutek tych robót do sieci kanalizacyjnej przedostały się gruz i beton. Zdaniem Sądu, wobec usunięcia awarii, obecnie nie ma możliwości ustalenia nawet za pomocą dowodu z opinii biegłego kto powyższe materiały wprowadził do sieci kanalizacyjnej. Taka opinia byłaby czysto hipotetyczna, gdyż nie można wykluczyć, że materiały, które spowodowały zator zostały wprowadzone do sieci przez odbiorców indywidulanych czy też w czasie wcześniejszych prac remontowych. Kwestie związane z brakiem zawinienia pozwanego wobec oparcia jego odpowiedzialności na zasadzie ryzyka nie miały żadnego znaczenia dla ustalenia bądź wyłączenia jego odpowiedzialności za powstałą szkodę.

Przesądziwszy powyższe, w dalszej kolejności należy odnieść się do wysokości szkody. Zważyć należy, iż swoje twierdzenia o wysokości szkody w postaci kosztu przywrócenia stanu pomieszczeń znajdujących się w budynku powodów przy ul. (...) w G. do stanu sprzed szkody powodowie opierali na prywatnej ekspertyzie sporządzonej na ich zlecenie przez rzeczoznawcę budowlanego. Powyższa opinia została jednak zakwestionowana w całości przez stronę pozwaną. W tej sytuacji – na wniosek strony powodowej – Sąd dopuścił dowód z opinii biegłej sądowej z zakresu budownictwa. W pierwotnej opinii biegła E. C. wskazała, że koszt przywrócenia stanu pomieszczeń do stanu sprzed szkody wynosi 17.418,06 zł. Strona powodowa nie zgodziła się z taką wysokością szkody i wniosła liczne zarzuty do opinii. Jednak tylko część zarzutów powodów zasługiwała na uwzględnienie. Przede wszystkim biegła E. C. zgodziła się z powodami co do konieczności wymiany wełny mineralnej, która znajduje się pomiędzy płytami kartonowo – gipsowymi. Biegła przyznała, że w opinii błędnie przyjęto, że płyty są tzw. suchym tynkiem. Z tych względów biegła uznała za celowe pozostawienie płyt kartonowo – gipsowych tylko w miejscu obudowy komina, zaś w pozostałym zakresie uwzględniła rozebranie i ponowne wykonanie ścianek działowych. Ponadto, biegła podwyższyła wartość prac o podatek od towarów i usług w obowiązującej aktualnie stawce. Po uwzględnieniu powyższych zmian koszt przywrócenia stanu pomieszczeń znajdujących się w budynku powodów przy ul. (...) w G. do stanu sprzed szkody wyniósł 21.640,76 zł brutto. Natomiast bezpodstawny okazał się zarzut nieuwzględnienia pełnego zakresu robót przyjętego w prywatnej ekspertyzie sporządzonej na zlecenie powodów. Jak bowiem wskazała biegła E. C. w załączonej do pozwu ekspertyzie przyjęto wyższy standard wykończenia ścian i posadzek niż w rzeczywistości, skalkulowano bowiem wykonanie tynków kat. III., podczas gdy przed szkodą były tynki zwykłe kat. I. i II. Z kolei przy wyliczeniach powierzchni posadzek z terakoty do skucia i wykonania nowych posadzek przyjęto powierzchnię całych pomieszczeń i dodatkowo przyjęto konieczność wykonania cokołu dookoła ścian, podczas gdy faktycznie posadzka z terakoty była wykonana jedynie w części powierzchni, a na pozostałych powierzchniach była posadzka betonowa. Nadto, w ekspertyzie prywatnej uwzględniono wykonanie powierzchni z terakoty stopnia przed drzwiami wyjściowymi na zewnątrz z pomieszczenia warsztatu, która w ogóle nie była zalana i nie wymagała remontu. Nie ulega wątpliwości, że odszkodowanie powinno uwzględniać wyłącznie prace niezbędne do przywrócenia stanu lokalu sprzed szkody, natomiast nie można na pozwanego przenosić obowiązku dokonania innych nakładów nie pozostających w związku przyczynowym ze zdarzeniem powodującym szkodę, albowiem prowadziłoby to do bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanych kosztem pozwanego. Z tych względów Sąd zasądził na rzecz powodów jedynie kwotę 21.640,76 zł.

Na uwzględnienie nie zasługiwało żądanie o odszkodowanie za zniszczenie ruchomości znajdujących się w pomieszczeniach piwnicznych, albowiem w tym zakresie powodowie nie wykazali zakresu i wysokości szkody. Z zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków wynika, że wskutek zalania zniszczeniu uległy liczne ruchomości składowane przez powodów w pomieszczeniach piwnicznych jak np. pościel, materace, ubrania czy zabawki. Część z tych ruchomości powodowie jednak wyrzucili, nie wykonując żadnej dokumentacji fotograficznej przedstawiającej stan tych ruchomości po powstaniu szkody. Nie przedłożono również dokumentów związanych z zakupem tych ruchomości jak faktur, paragonów czy rachunków. W związku z powyższym niemożliwa jest identyfikacja tych rzeczy. Ogólny opis tych przedmiotów zawarty w ekspertyzie wykonanej na zlecenie powodów wobec znaczniej podaży podobnych rzeczy na rynku był dalece niewystarczający, aby je należycie wycenić. Zważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 6 k.c. ciężar wykazania wysokości szkody spoczywał na stronie powodowej. Powodowie winni zatem zachować i udostępnić biegłemu do oględzin zniszczone przedmioty, winni okazać dokumenty związane z zakupem przedmiotowego sprzętu lub też powinni wykonać dokładną dokumentację zdjęciową zniszczonych ruchomości pozwalającą precyzyjnie określić identyfikujące je cechy. Ponadto, nie wiadomo w jakim stopniu przedmiotowe ruchomości zostały zniszczone i czy możliwa jest ich naprawa. Powyższe zaniechania powodów nie pozwalają aktualnie na ustalenie rozmiaru i wysokości poniesionej szkody wskutek zniszczenia ruchomości w wyniku zalania nawet przy pomocy dowodu z opinii biegłego sądowego rzeczoznawcy majątkowego.

Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności – na mocy art. 435 k.c. – Sąd zasądził od pozwanego solidarnie na rzecz powodów kwotę 21.640,76 zł. Ponadto, na podstawie art. 481 § 1 i 2 k.c. od powyższej kwoty Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 10 lutego 2015r. do dnia zapłaty. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury zobowiązania z czynów niedozwolonych są zobowiązaniami bezterminowymi (por. wyrok SN z 9 marca 1973r., I CR 55/73, L.; wyrok SN z 24 lipca 2008 r., IV CSK 151/08, L.; wyrok SN z 5 czerwca 2009r., I CSK 494/08, L.; wyrok SN z 8 lutego 2012r., V CSK 57/11, B. (...), Nr 3), stąd też zgodnie z treścią art. 455 k.c. takie świadczenie powinno być spełnione niezwłocznie po wezwaniu dłużnika do wykonania. Zważyć należy, iż powodowie zgłosili szkodę pozwanemu w dniu 22 grudnia 2014r., a następnie kilkakrotnie m.in. pismem z dnia 3 lutego 2015r., wezwali go do zapłaty odszkodowania za szkody wyrządzone zalaniem fekaliami pomieszczeń piwnicznych w budynku powodów. Wobec powyższego należało uznać, że w dniu 10 lutego 2015r. roszczenie było już wymagalne.

W pozostałym zakresie, na mocy art. 435 k.c. a contrario Sąd powództwo oddalił.

Koszty procesu:

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 rozporządzenie Ministra z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych i rozliczył je stosunkowo, uznając, że powodowie wygrali w 37 %, zaś pozwany w 63 %. Na poniesione przez powodów koszty składały się: opłata sądowa od pozwu (2.896 zł), opłata za czynności fachowego pełnomocnika w stawce minimalnej (3.600 zł), zaliczka na poczet opinii biegłego sądowego (1.304,37 zł) – łącznie kwota 7.817,37 zł, przy czym powodowie mogą się domagać zwrotu kosztów w wysokości 2.892,42 zł. Natomiast na poniesione przez pozwanego koszty składają się koszty zastępstwa procesowego w wysokości 3.617 zł, z czego należy mu się od przeciwników kwota 2.278,71 zł. Po wzajemnym skompensowaniu należności należało zasądzić od pozwanego na rzecz powodów solidarnie kwotę 613,71 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd nie przyznał natomiast zwrotu kosztów interwenientowi ubocznemu (...) S.A. V. (...) z siedzibą w W.. Zgodnie z treścią art. 107 k.p.c. interwenient uboczny, do którego nie mają zastosowania przepisy o współuczestnictwie jednolitym, nie zwraca kosztów przeciwnikowi strony, do której przystąpił. Sąd może jednak przyznać od interwenienta na rzecz wygrywającego sprawę przeciwnika strony, do której interwenient przystąpił, zwrot kosztów wywołanych samoistnymi czynnościami procesowymi interwenienta. Sąd może także przyznać interwenientowi koszty interwencji od przeciwnika obowiązanego do zwrotu kosztów. W niniejszej stronie interwenientem ubocznym było towarzystwo ubezpieczeń, które łączyła z pozwanym umowa ubezpieczenia OC. W judykaturze podnosi się, że analiza sytuacji procesowej współuczestników biernych wynikającej z istoty stosunku prawnego przemawia przeciwko jednolitemu charakterowi współuczestnictwa zachodzącego między ubezpieczycielem a posiadaczem pojazdu mechanicznego w procesie odszkodowawczym z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Charakteryzująca współuczestnictwo jednolite jednakowość rozstrzygnięć występuje zawsze wówczas, gdy nie ma podstaw do przyjęcia odpowiedzialności ubezpieczonego i wyraża się oddaleniem powództwa w stosunku do ubezpieczonego i ubezpieczyciela. W wypadku stwierdzenia odpowiedzialności ubezpieczonego może zapaść w stosunku do pozwanych orzeczenie odmiennej treści ze względu skutki obrony podjętej przez współuczestników (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 sierpnia 2012r. I CSK 40/12, L.). Zdaniem Sądu z takim właśnie przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie. Nadto, należy zgodzić się z poglądem prawnym wyrażonym przez Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z dnia 3 marca 2016r., I ACa 1316/15, iż bezpośrednio z treści art. 107 KC wynika, że przyznanie interwenientowi ubocznemu kosztów interwencji od przeciwnika strony, do której przystąpił, jak też zasądzenie kosztów od interwenienta na rzecz strony nie stanowi reguły, lecz może nastąpić wówczas, gdy sąd uzna taką potrzebę. Przyznanie interwenientowi kosztów interwencji dopuszczalne jest tylko od przeciwnika strony, do której interwenient przystąpił, i tylko wtedy, gdy jest to uzasadnione wynikiem sprawy. Nawet wtedy, gdy przesłanki te zachodzą, zasądzenie tych kosztów możliwe jest w drodze wyjątku. Przyznanie kosztów procesu interwenientowi ubocznemu zależy od oceny, czy jego wstąpienie do procesu połączone było z rzeczywistą potrzebą obrony jego interesów i czy podjęte przez niego czynności procesowe zmierzały do tej właśnie obrony.