Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 grudnia 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2017 roku w Lublinie

sprawy J. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o prawo do emerytury

na skutek odwołania J. C.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

z dnia 19 grudnia 2016 roku nr (...)

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala J. C. prawo do emerytury od dnia 29 listopada 2016 roku.

Sygn. akt VIII U 119/17

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. decyzją z dnia 19 grudnia 2016 roku odmówił J. C. prawa do emerytury. W uzasadnieniu swego stanowiska organ rentowy wskazał, iż wnioskodawca nie uwodnił 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych lub w szczególnym charakterze, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, obowiązującym na danym stanowisku. Organ rentowy nie uznał, jako pracy w warunkach szczególnych, okresu zatrudnienia od dnia 1 sierpnia 1975 roku do dnia 31 grudnia 1998 roku, ponieważ w świadectwie wykonywania prac w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze wystawionym przez (...) w M. wymieniono stanowiska ślusarz-maszynista chłodniczy, maszynista chłodniczy-ślusarz remontowy, maszynista urządzeń chłodniczych i maszynista chłodniczy, powołując się na wykaz A, dział X, poz.7, pkt 7 stanowiący załącznik do zarządzenia Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku, gdzie faktycznie figuruje stanowisko maszynista chłodniczy (decyzja – k. 24 t. II akt ZUS).

W dniu 10 stycznia 2017 roku J. C. wniósł odwołanie od powyższej decyzji. Z treści odwołania wynika, że domaga się przyznania emerytury z tytułu zatrudnienia w warunkach szczególnych w okresie od dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 2009 roku. Wskazał, że w spornym okresie wykonywał w pełnym wymiarze czasu pracy prace w chłodniach: składowej i przyzakładowej, gdzie panowała temperatura poniżej 0°C, na stanowiskach: maszynisty chłodniczego, ślusarza-maszynisty chłodniczego, maszynisty chłodniczego-ślusarza remontowego i maszynisty urządzeń chłodniczych (odwołanie – k. 2-3 a.s.).

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L. w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie uzasadniając, jak w treści zaskarżonej decyzji (odpowiedź na odwołanie – k. 4-5 a.s.).

Sąd Okręgowy w Lublinie ustalił i zważył, co następuje:

J. C. urodził się w dniu (...) (okoliczność bezsporna). Obecnie kontynuuje zatrudnienie w (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w B. (zaświadczenie – k. 15 t. II akt ZUS).

W dniu 29 listopada 2016 roku złożył wniosek o ustalenie prawa do emerytury (k. 1-4 t. II akt ZUS). Dołączył świadectwo wykonywania prac w szczególnych warunkach wystawione w dniu 30 listopada 1994 roku przez (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości z siedzibą w M. , z którego wynikało, że w okresie od dnia 1 sierpnia 1979 roku do dnia 31 stycznia 2008 roku wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy prace w chłodniach składowych i przyzakładowych w temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C wymienione w Wykazie A, dziale X, poz. 7 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43) na stanowiskach ślusarz-maszynista chłodniczy, maszynista chłodniczy-ślusarz remontowy, maszynista urządzeń chłodniczych, maszynista chłodniczy wymienionych w Wykazie A, Dziale X poz. 7, pkt 7 załącznika nr 1 do Zarządzenia Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku, w sprawie stanowisk pracy, na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (k. 16 t. II akt ZUS).

Powyższy dokument został zakwestionowany przez organ rentowy, a dokumentowany w nim okres nie został uwzględniony, jako okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach.

Organ rentowy ustalił również, że na dzień 1 stycznia 1999 roku wnioskodawca legitymuje się łącznym stażem pracy w wymiarze 25, w tym 24 lata, 3 miesiące i 17 dni okresów składkowych, miesiąc i 10 dni okresów nieskładkowych oraz 7 miesięcy i 3 dni okresów uzupełniających (karta przebiegu zatrudnienia – k. 23 t. II akt ZUS). Nadto ustalił, że wnioskodawca jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i że złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa (część II pkt 2 i 3 wniosku o emeryturę – k. 2 t. II akt ZUS).

Decyzją z dnia 19 grudnia 2016 roku organ rentowy odmówił J. C. prawa do emerytury z uwagi na nieudowodnienie wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach (decyzja - k. 24 t. II akt ZUS).

W dniu 23 lipca 1974 roku J. C. został zatrudniony w (...) Zakładach (...) w M., na stanowisku ślusarza w pełnym wymiarze czasu pracy, na czas nieokreślony (akta osobowe – k. 15 a.s., a w szczególności: umowy o pracę – k. 2 i 4 a.o.). Następnie po odbyciu w okresie od dnia 28 października 1974 roku do dnia 8 października 1976 roku zasadniczej służby wojskowej, został ponownie zatrudniony (...) Zakładach (...) od dnia 26 października 1976 roku, w pełnym wymiarze czasu pracy, na czas nieoznaczony, na stanowisku ślusarza maszynowego w D. (...)(kopia książeczki wojskowej – k. 3 t. I akt ZUS, akta osobowe – k. 15 a.s., a w szczególności: umowa o pracę – k. 6 a.o.). Wnioskodawca został skierowany na kurs maszynistów chłodniczych, a po jego ukończeniu w dniu 10 stycznia 1977 roku złożył oświadczenie, że zobowiązuje się przepracować, co najmniej trzy lata od ukończenia kursu w (...) Zakładach (...) w M., a w przypadku wcześniejszego zwolnienia się z pracy zobowiązał się do zwrotu kosztów szkolenia (akta osobowe – k. 15 a.s., a w szczególności: oświadczenie – k. 8 a.o.). W dalszym okresie, aż do końca zatrudnienia w dniu 31 stycznia 2009 roku, pracodawca zatrudniał wnioskodawcę kolejno na stanowiskach: ślusarza-maszynisty chłodni, maszynisty urządzeń chłodniczych, maszynisty chłodni-ślusarza remontowego, maszynisty urządzeń chłodniczych, maszynisty urządzeń chłodniczych-ślusarza remontowego, maszynowego urządzeń chłodniczych, maszynowego urządzeń chłodniczych-ślusarza remontowego, maszynowego urządzeń chłodniczych, maszynisty chłodniczego (świadectwo pracy – k. 12 t. II akt ZUS, akta osobowe – k. 15 a.s., a w szczególności: angaże – k. 9, 10, 12, 13, 14, 17, 18, 19, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27, 29, 30, 31, 33, 34, 35, 37, 38, 40, 44, 49, 51, 55, 62 a.o. zakresy obowiązków - k. 75 i 81 a.s.).

Jak zaznaczono wnioskodawca ukończył kurs maszynistów chłodniczych. Dysponował zatem kwalifikacjami w zakresie eksploatacji urządzeń energetycznych (...) w zakresie: obsługi urządzeń chłodniczych i wentylacyjnych (sprężarek, pomp, wentylatorów, dmuchaw, ssaw), obsługi instalacji wentylacyjnych, instalacji sprężonego powietrza, stacji uzdatniania wody (akta osobowe – k. 15 a.s., a w szczególności zaświadczenia kwalifikacyjne – k. 20, 30, 41, 48, 65 a.o.).

Wnioskodawca swoje obowiązki pracownicze wykonywał chłodniach, określanych, jako „stara” i „nowa” oraz w rozdzielniach i maszynowniach. Ośmiogodzinną zmianę rozpoczynał od wykonania obchodu i niezbędnych czynności w maszynowni, następnie kontrolował rozdzielnię i poszczególne komory obu chłodni (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.).

Ponieważ w zakładzie funkcjonowały dwie chłodnie, wnioskodawca wykonywał obowiązki pracownicze w dwóch maszynowniach. Panowała tam temperatura powyżej 0°C. (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s.). Wykorzystywano amoniakalne sprężarki tłokowe 6- i 10-stopniowe w układzie jednostopniowym oraz sprężarki śrubowe niskiego i wysokiego ciśnienia (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.). Zadaniem wnioskodawcy było utrzymanie działania instalacji, wykrycie usterek i ich usunięcie. W tym celu dokonywał sprawdzenia stanu oleju w sprężarkach i ich ewentualnego odolejenia, sprawdzał szczelność instalacji amoniakalnej. W przypadku wyczucia amoniaku odcinał uszkodzony odcinek instalacji, odkręcał zawór amoniakalny i opróżniał instalację z amoniaku, następnie dokonywał uszczelnienia. Kontrolował i w razie potrzeby wymieniał filtry przy zaworach elektromagnetycznych, co również wymagało usunięcia amoniaku z układu Nadto wnioskodawca kontrolował 4 pompy wodne i zawory bezpieczeństwa w znajdującym się na wysokości 5-6 metrów skraplaczu natryskowo-wyparnym, a raz do roku dokonywał oględzin zaworów skraplacza, po ich uprzednim wykręceniu. W rozdzielniach amoniakalnych kontrolował wycieki amoniaku, dokonywał przeglądu zaworów, a w razie potrzeby wymieniał uszczelki (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.). W maszynowni wnioskodawca pracował wraz z pomocnikiem w ramach trzech zmian (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s.).

Tak zwana „stara” chłodnia wyposażona była w komory o temperaturze znacznie poniżej 0°C, gdzie przechowywano mrożonki, oraz komorę o temperaturze od 0°C do 4°C wykorzystywaną do przechowywania soków (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.). Chłodnia wyposażona była w 4 sprężarki tłokowe o ręcznym sterowaniu (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s.).

W „nowej” chłodni wydzielono 3 komory główne w których panowała temperatura poniżej 0°C (do -25°C - -28°C), sortownię, gdzie pracowali pracownicy zatrudnieni w chłodni przy wytwarzaniu mrożonek w której również panowała temperatura poniżej 0°C (około -5°C) oraz tak zwana składowania o temperaturze od -5°C do -24°C (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.). (...)chłodnia wyposażona była w 7 sprężarek śrubowych , w tym 4 wysokiego ciśnienia i 3 niskiego ciśnienia oraz 3 zbiorniki z amoniakiem. (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s.).

W obu chłodniach wnioskodawca nadzorował pracę urządzeń i instancji celem zapewnienia właściwej temperatury w komorach, ustawiał zawory rozprężne na parownikach. W przypadku stwierdzenia wycieku amoniaku dokonywał remontów zaworów, wymieniając głowicę i uszczelki, nadto usuwał pozostałe usterki instalacji, tak, aby prawidłowo funkcjonowała (zeznania wnioskodawcy – k. 36v.-37, 37v. i 42v. a.s., zeznania świadka T. P. – k. 37 a.s., zeznania świadka T. R. – k. 37v. a.s.).

Opisane czynności wnioskodawca wykonywał do końca zatrudnienia w (...) Zakładach (...) w M. (następnie (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w M.), to jest do dnia 31 stycznia 2009 roku.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania wnioskodawcy są bowiem wewnętrznie spójne, logiczne i znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadków: T. P. oraz T. R.. Należy podkreślić, iż przesłuchani w sprawie świadkowie nie mieli żadnego powodu, by relacjonować zdarzenia niezgodnie z ich rzeczywistym przebiegiem. Świadkowie są osobami obcymi w stosunku do wnioskodawcy, podobnie jak on, byli zatrudnieni w zakładzie w M.. T. P. pracował na stanowiskach elektryka i maszynisty-elektryka, zaś T. R. na stanowisku maszynisty chłodniczego.

W szczególności świadkowie zgodnie potwierdzili, że wnioskodawca był odpowiedzialny za właściwe funkcjonowanie instalacji amoniakalnych i urządzeń wykorzystywanych w chłodni, a znajdujących się w maszynowniach, rozdzielniach o komorach chłodniczych. Potwierdzili, że w razie wykrycia awarii wnioskodawca usuwał je. Z ich zeznań wynika, że obowiązki pracownicze wykonywał w pomieszczeniach o temperaturze zarówno poniżej, jak i powyżej 0°C. Relacje świadków przekonują, jeśli zważy się fakt, iż byli oni zatrudnieni na stanowiskach umożliwiających dokonanie spostrzeżeń, co do rodzaju codziennych czynności pracowniczych wnioskodawcy, a stałość i powtarzalność tych zdarzeń spowodowały, iż okoliczności te zostały przez nich zapamiętane na tyle dobrze, że mimo upływu czasu świadkowie byli w stanie rzetelnie je wskazać.

Przedłożone organowi rentowemu świadectwo wykonywania pracy w warunkach szczególnych (k. 16 t. II akt ZUS) istotnie nie zostało sporządzone prawidłowo, gdyż trafne są uwagi organu rentowego zarzucające, iż wymienione w świadectwie stanowiska nie odpowiadają stanowisku wynikającemu z powołanych przepisów resortowych.

Podkreślenia jednak wymaga okoliczność, że pracodawca postrzegał wykonywane przez skarżącego czynności, jako prace w szczególnych warunkach, co udokumentował kwestionowanym w sprawie dokumentem w postaci świadectwa wykonywania pracy w szczególnych warunkach. Wskazać jednak należy, iż uchybienia formalne pracodawcy nie mogą skutkować pozbawieniem ubezpieczonej prawa do należnego jej świadczenia. Świadectwo wykonywania pracy w szczególnych warunkach nie jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 244 § 1 i 2 k.p.c., gdyż podmiot wydający to świadectwo nie jest ani organem państwowym, ani organem wykonującym zadania z zakresu administracji państwowej. Tylko dokumenty wystawione przez te organy stanowią dowód tego, co zostało w nich urzędowe zaświadczone. Natomiast omawiane świadectwo traktuje się w postępowaniu sądowym, jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c., który stanowi dowód tego, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument taki podlega kontroli zarówno, co do prawdziwości wskazanych w nim faktów, jak i co do prawidłowości wskazanej podstawy prawnej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 maja 2004 roku, III UK 31/04, OSNP z 2005 roku, Nr 1, poz. 13).

Sąd obdarzył wiarą pozostałe dokumenty zawarte w aktach osobowych wnioskodawcy i aktach organu rentowego, jako obrazujące przebieg jego zatrudnienia, albowiem były sporządzane na bieżąco.

Odwołanie jest zasadne.

Prawo do wcześniejszej emerytury dla osób zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, z uwagi na datę urodzenia wnioskodawcy, regulują przepisy art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2017, poz. 1383, ze zmianami) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. z 1983, Nr 8, poz. 43, ze zmianami). Prawo do emerytury nabywają ubezpieczeni po osiągnięciu wieku przewidzianego m. in. w art. 32, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1 stycznia 1999 roku) spełnili enumeratywnie określone przesłanki:

a)  posiadają okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat- dla kobiet i 65 lat- dla mężczyzn,

b)  legitymują się okresem składkowym i nieskładkowym, o którym mowa w art. 27.

Stosownie do utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego, wykonywanie pracy w szczególnych warunkach stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku pracy oznacza, że pracownik nie ma powierzonych innych obowiązków jak tylko te, które dotyczą pracy w szczególnych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 2009 roku, I PK 194/08, Lex nr 528152, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2000 roku, II UKN 39/00, OSNP 2002/11/272). W wyroku z dnia 22 kwietnia 2009 roku, II UK 333/08, LEX nr 1001310 Sąd Najwyższy wskazał, iż w spornych przypadkach, uwzględnienie okresów wykonywania pracy szkodliwej lub uciążliwej wymaganej do przyznania emerytury w niższym wieku emerytalnym, następuje po ustaleniu rzeczywistego zakresu obowiązków oraz wykonywania bezpośrednio i stale szkodliwego zatrudnienia. Co więcej, dla oceny, czy pracownik pracował w szczególnych warunkach, nie ma znaczenia nazwa zajmowanego przez niego stanowiska, tylko rodzaj powierzonej mu pracy (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 1 czerwca 2010 roku, II UK 21/10, Lex nr 619638).

Z ustaleń fatycznych poczynionych w toku postępowania wynika, że wnioskodawca w ramach wykonywania swoich codziennych obowiązków pracowniczych zajmował się utrzymaniem sprawności, kontrolą i bieżącymi naprawami urządzeń zakładu, odpowiedzialnych za wytworzenie właściwej temperatury. Z uwagi na specyfikę produkcji (mrożonki) wnioskodawca zajmował się utrzymaniem we właściwej kondycji instalacji wykorzystującej szkodliwy dla zdrowia amoniak. Przydzielone mu obowiązki obejmowały wykonywanie czynności zarówno wewnątrz komór chłodniczych gdzie panowała temperatura poniżej 0°C, jak również czynności w pomieszczeniach o temperaturze wewnętrznej powyżej 0°C. Nie zmienia to jednak faktu, że w pełnym wymiarze czasu pracy zajmował się utrzymaniem właściwego działania urządzeń chłodniczych (sprężarek, dmuchaw, wentylatorów, instalacji amoniaku, zbiorników amoniaku, skraplaczy). Tym samym wnioskodawca w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał w okresie od dnia 1 sierpnia 1979 roku (zgodnie ze stanowiskiem procesowym wnioskodawcy) do dnia 31 grudnia 1998 roku dwa rodzaje prac w szczególnych warunkach:

1)  w przypadku wykonywania czynności w pomieszczeniach o temperaturze poniżej 0°C były prace w chłodniach składowych i przyzakładowych o temperaturze wewnętrznej poniżej 0°C wymienione w wykazie A, dziale X „W rolnictwie i przemyśle rolno-spożywczym”, pod pozycją 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich dla pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze. Prace te zostały również wskazane w Zarządzeniu nr 16 Ministra Rolnictwa, Leśnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 31 marca 1988 roku, w sprawie stanowisk pracy na których są wykonywane prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (DZ.U.MRLiGŻ z 1988 roku, Nr 2, poz. 4) stosowanym pomocniczo, gdzie wymieniono szczegółowe stanowiska zawarte w wykazie A cytowanego wyżej rozporządzenia. Wśród stanowisk opisanych w dziale X cytowanego zarządzenia, pod pozycją 7, w pkt 7 figuruje stanowisko maszynisty chłodniczego;

2)  oraz prace polegające na bezpośredniej obsłudze stacji sprężarek w wykazie, wymienione w wykazie A, dziale XIV „Prace różne”, pod pozycją 9 cytowanego wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku.

Łącznie okresy wykonywania prac w szczególnych warunkach stanowią 19 lat i 5 miesięcy.

Wprawdzie ze świadectwa pracy z dnia 31 stycznia 2009 roku (k. 12-13 t. II akt ZUS) wynika, że w latach 1992-1996 wnioskodawca korzystał z zasiłków chorobowych, jednakże okresów tych nie wyłącza się z okresu wykonywania prac w szczególnych warunkach. Sąd Najwyższy przyjął bowiem, że, przerwy w pracy spowodowane czasową niezdolnością do jej świadczenia w związku z chorobą i korzystaniem z wynagrodzenia lub świadczeń z ubezpieczenia społecznego z tego tytułu, są okresami, w których pracownik zachowuje status osoby wykonującej pracę w szczególnym charakterze (por. wyrok z dnia 30 lipca 2003 roku, II UK 323/02, OSNP z 2004 roku, Nr 11, poz. 197), natomiast w uchwale z dnia 27 listopada 2003 roku (III UZP 10/03, OSNP z 2004 roku, Nr 5, poz. 87) wskazał jednoznacznie, że do okresu pracy w szczególnych warunkach, o jakich mowa w § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku wlicza się okresy zasiłku chorobowego w czasie trwania tego stosunku pracy, przypadające po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 października 1991 roku o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450 ze zmianami).

J. C. spełnił przesłanki z art. 184 ustawy o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, to jest:

1)  ukończył 60 lat w dniu (...);

2)  udowodnił 25 lat zatrudnienia, w tym ponad 15 lat pracy w szczególnych warunkach, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze;

3)  jest członkiem Otwartego Funduszu Emerytalnego i że złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w Otwartym Funduszu Emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.

Sąd Okręgowy, kierując się powyższymi ustaleniami, zmienił zaskarżoną decyzję ustalając wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 29 listopada 2016 roku, to jest od dnia złożenia wniosku o emeryturę.

Mając powyższe na uwadze w oparciu o powołane wyżej przepisy oraz na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd orzekł jak w sentencji