Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 5 lipca 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. po rozpatrzeniu wniosku z dnia 7 kwietnia 2016 r. odmówił ubezpieczonej E. L. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu wskazano, że orzeczeniem Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 28 czerwca 2016 r. ubezpieczona nie została uznana za niezdolną do pracy.

(decyzja - k. 113 akt ZUS)

Wnioskodawczyni E. L. (1) uznała decyzję za krzywdzącą i w dniu 11 sierpnia 2016 r. złożyła odwołanie od w/w decyzji, wnosząc o jej uchylenie.

(odwołanie – k. 2)

W odpowiedzi na odwołanie z dnia 31 sierpnia 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych wniósł o jego oddalenie, argumentując jak w zaskarżonej decyzji.

(odpowiedź na odwołanie - k. 33)

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni E. L. (1) urodziła się w dniu (...)

(bezsporne)

Wnioskodawczyni jest z wykształcenia technikiem ogrodnikiem, pracowała jako ogrodnik, pracownik magazynowy, pracownik pralni, barmanka, pracownik biurowy prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych.

(bezsporne)

Wnioskodawca posiada wymagane okresy składkowe i nieskładkowe.

(bezsporne )

Decyzją z dnia 23 października 2013 r organ rentowy przyznał ubezpieczonej zaliczkę na poczet przysługującej renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2013 r, z podaniem, że renta przysługuje do dnia 31 maja 2014 r.

(decyzja – k. 69 akt ZUS)

Decyzją z dnia 23 czerwca 2014 r organ rentowy przeliczył zaliczkę na poczet przysługującej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2014 r.

(decyzja – k. 77 akt ZUS)

Decyzją z dnia 30 września 2015 r organ rentowy przeliczył wnioskodawczyni rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2014 r z tytułu częściowej niezdolności do pracy, ze wskazaniem, że renta przysługuje do 31 maja 2016 r.

( decyzja – k. 105 akt ZUS)

W dniu 7 kwietnia 2016 r. ubezpieczona złożyła wniosek o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres.

(wniosek – k. 107 akt ZUS)

Lekarz Orzecznik ZUS rozpoznał u wnioskodawczyni dysfunkcję kończyny dolnej prawej po przebytym urazie ze złamaniem głowy kości udowej, kości udowej, rzepki, podudzia i stopy, endoprotezoplastykę biodra prawego, przykurcz w stawie biodrowym prawym, kolanowym prawym, łokciowym lewym i skokowym prawym, dysfunkcję kończyny górnej lewej po przebytym złamaniu nasady dalszej kości ramieniowej i wyrostka łokciowego, endoprotezę lewego stawu łokciowego. W oparciu o badanie i dokumentację medyczną nie stwierdzono niezdolności do pracy, stwierdzono dysfunkcję naruszającą sprawność organizmu w stopniu umiarkowanym, mającą charakter przewlekły, w toku leczenia doszło do adaptacji do istniejącej niepełnosprawności, czego dowodem jest wykonywanie pracy umysłowej w działalności gospodarczej – do wykonywania takiej pracy jest zdolna.

(opinia lekarza orzecznika ZUS –k. 109, k. 56 – 54 dokumentacji medycznej)

Wnioskodawczyni w dniu 3 czerwca 2016 r. złożyła sprzeciw od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS.

(sprzeciw – k. 358 dokumentacji medycznej)

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 28 czerwca 2016 r. uznała ubezpieczoną za zdolną do pracy. Komisja rozpoznała u wnioskodawczyni przebyty uraz wielonarządowy z urazem głowy, złamaniem kości miednicy, kości udowej prawej, kości stopy prawej, złamanie, w obrębie stawu łokciowego lewego i kości ramiennej lewej, wygojony z dysfunkcją kończyny dolnej prawej i niewielką dysfunkcją kończyny górnej lewej , z adaptacją do niepełnosprawności. Komisja lekarska po zbadaniu ubezpieczonej i po przeanalizowaniu dokumentacji medycznej , stwierdziła, że istnieje naruszenie funkcji chodu po wypadku w maju 2012 r, ale przez 4 lata rehabilitacji nastąpiła adaptacja do tej niepełnosprawności. Ubezpieczona odzyskała zdolność do pracy zarobkowej zgodnej z jej poziomem kompetencji zawodowych. / III/

(orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS – k. 112 akt ZUS, opinia lekarska – k. 362dokumentacji medycznej)

Powyższe orzeczenie skutkowało wydaniem decyzji odmawiającej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

(decyzja – k. 113 akt ZUS)

Z neurologicznego punktu widzenia u wnioskodawczyni rozpoznano przebyty w 2012 r uraz wielonarządowy – uraz głowy ze wstrząśnieniem mózgu, złamanie stawu łokciowego lewego i kości ramiennej lewej, złamanie kości udowej prawej, złamanie kości goleni prawej , złamanie rzepki prawej, złamanie kości śródstopia prawego, złamanie miednicy, stan po endoprotezo plastyce stawu biodrowego prawego, bóle kręgosłupa L/S spowodowane niefizjologicznym chodem (skrócenie prawej kończyny dolnej), aktualnie bez objawów korzeniowych. W badaniu neurologicznym bez objawów ogniskowych i ubytkowych z (...) oraz bez istotnego pogorszenia funkcji. Z powodu schorzeń neurologicznych nie stwierdza się u wnioskodawczyni całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy. Następstwa przebytego w 2012 r wypadku komunikacyjnego mają głównie charakter schorzeń ortopedycznych i zostaną ocenione przez biegłego ortopedę.

(pisemna opinia biegłego sądowego neurologa – k. 70 – 71, opinia uzupełniająca – k. 148 )

U wnioskodawczyni stwierdzono występowanie stanów obniżonego nastroju, przygnębiennych, skłonności do chwiejności emocjonalnej, zaznaczanie się skłonności do somatyzacji objawów, obniżenie aktywności życiowej z tendencją do ograniczania kontaktów interpersonalnych. Nie stwierdza się tendencji do agrawacji lub dysymulacji trudności osobowościowych.

(pisemna opinia sądowo – psychologiczna – k. 72 – 73, opinia uzupełniająca - k. 173)

U wnioskodawczyni rozpoznano łagodne zaburzenia adaptacyjne głównie sfery emocjonalnej. Od 2016 r korzysta z pomocy psychologicznej, nie była hospitalizowana psychiatrycznie i nie pobiera leków ze wskazań psychiatrycznych, nie ujawnia objawów psychotycznych, bez istotnie chorobowo obniżonego nastroju, jest sprawna intelektualnie . Z punktu widzenia psychiatrii nie stwierdza się długotrwałej niezdolności do pracy. Decydujące znaczenie ma opinia biegłego z zakresu ortopedii.

(pisemna opinia biegłego lekarza sądowego psychiatry – k. 74 – 76, opinia uzupełniająca - k. 162)

W trakcie badania ortopedycznego stwierdzono u wnioskodawczyni chód powolny z utykaniem na kończynę dolną prawą, wspomagany kulą łokciową, chód bez kuli możliwy z widocznym pogłębieniem utykania, skrzywienie lewoboczne kręgosłupa w odcinku piersiowym, korygujące się po wyrównaniu skrócenia kończyny dolnej prawej, ruchy kręgosłupa zachowane, nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, niewielkie zaniki mięśniowe kończyny górnej lewej, przykurcz zgięciowy łokcia lewego – deficyt wyprostu 45 stopi , zgięcie do kąta 85 stopni , znacznego stopnia ograniczenia ruchów pronacji i supinacji przedramienia lewego, chwytność obu rąk zachowana z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej ręki lewej. W zakresie kończyn dolnych: skrócenie kończyny dolnej prawej 3 cm, zaniki mięśniowe kończyny dolnej prawej, poszerzenie obrysów stawu skokowego prawego, bardzo liczne blizny pooperacyjne i pourazowe na kończynie dolnej prawej, ograniczenie ruchomości stawu biodrowego prawego, ograniczenie ruchów rotacyjnych, złożona niestabilność przednio – przyśrodkowa kolana prawego, w czasie ruchów w stawie kolanowym prawym wyczuwalne trzeszczenie, w stawie skokowym prawym, poza śladowym zgięciem podeszwowym, brak ruchów, wszystkie ruchy w stawach kończyny dolnej prawej bolesne, ograniczenie ruchów w stawie skokowym lewym o ¼ należnego zakresu ruchów, ruchy w tym stawie bolesne, ruchy w pozostałych stawach kończyny dolnej lewej zachowane w pełnym zakresie.

U wnioskodawczyni rozpoznano z punktu widzenia ortopedy:

- stan po urazie wielonarządowym

- stan po endoprotezoplastyce stawu biodrowego prawego

- stan po endoprotezoplastyce stawu łokciowego prawego

- wygojone złamanie trzonu kości udowej prawej, rzepki prawej i goleni prawej

- stan po zwichnięciu w stawie L. i złamaniu kości sześciennej stopy lewej

- stan po złamaniu kości klinowej i złamaniu kości I – IV śródstopia prawego

- stan po złamaniu obustronnym kości łonowej.

Z punktu widzenia ortopedy wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Częściowa niezdolność do pracy ma charakter trwały – wnioskodawczyni nigdy nie odzyska pełnej sprawności ruchu. Z uwagi na treść obowiązujących przepisów okres czasowej niezdolności do pracy orzeka się do dnia 31 maja 2021 roku. Częściowa niezdolność do pracy datuje się od maja 2014 r, od wypadku do maja 2014 r wnioskodawczyni była całkowicie niezdolna do pracy, była niezdolna do pracy częściowo w dacie zaskarżonej decyzji.

Częściowa adaptacja do niepełnosprawności nie może stanowić o odzyskaniu zdolności do pracy. Stan narządu ruchu wnioskodawczyni powoduje częściową niezdolność do pracy w każdym zawodzie, bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

Stopień upośledzenia funkcji narządu ruchu wnioskodawczyni w sposób znaczny ogranicza zdolność do pracy – bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

(pisemna opinia biegłego ortopedy – k. 77 – 81, opinia uzupełniająca k. 124)

Sąd Okręgowy dokonał następującej oceny dowodów:

Sąd Okręgowy dokonał powyższych ustaleń w oparciu o załączone akta organu rentowego, dokumenty oraz opinie biegłych ortopedy, neurologa, psychologa i psychiatry.

Opinie neurologa, psychologa i psychiatry Sąd uznał za rzetelne i wiarygodne jednakże w przedmiotowej sprawie przy ocenie zdolności do pracy w odniesieniu do wnioskodawczyni kluczowe znaczenie miała opinia biegłego ortopedy z uwagi na schorzenia wnioskodawczyni, na co także zwracali uwagę biegli w treści swoich opinii. Brak niezdolności do pracy z punktu widzenie neurologicznego czy psychiatrycznego nie wyklucza niezdolności do pracy z punktu widzenia ortopedycznego, bowiem każdy biegły dokonuje oceny stanu zdrowia mając na względzie konkretną specjalizację biegłego.

W ocenie Sądu pisemne opinie biegłego ortopedy – podstawowa i uzupełniająca są w pełni wiarygodne. Zostały bowiem sporządzone przez biegłego o specjalności właściwej z punktu widzenia schorzeń wnioskodawczyni w oparciu o analizę przedłożonej dokumentacji lekarskiej oraz wyniki przeprowadzonych badań własnych wnioskodawcy. Biegły w swojej opinii jednoznacznie uznał, iż schorzenia na jakie cierpi wnioskodawczyni obniżają w sposób znaczny sprawność wnioskodawcy - w stopniu powodującym okresową, częściową niezdolność do pracy .

W ocenie Sądu brak jest podstaw by kwestionować powyższe opinie, są one rzetelne, a wynikające z nich wnioski logiczne i prawidłowo uzasadnione. Opinie nie zawierają braków i wyjaśniają wszystkie okoliczności istotne dla rozstrzygnięcia sprawy.

Na wniosek ubezpieczonej Sąd uzupełnił dowód z opinii biegłych neurologa, psychiatry i psychologa, którzy ustosunkowali się do zarzutów ubezpieczonej, wskazując, że decydująca będzie opinia biegłego ortopedy.

Także biegły ortopeda ustosunkował się do zarzutów organu rentowego, wskazując, że z punktu widzenia ortopedy wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Częściowa niezdolność do pracy ma charakter trwały – wnioskodawczyni nigdy nie odzyska pełnej sprawności ruchu. Z uwagi na treść obowiązujących przepisów okres czasowej niezdolności do pracy orzeka się do dnia 31 maja 2021 roku. Częściowa niezdolność do pracy datuje się od maja 2014 r, od wypadku do maja 2014 r wnioskodawczyni była całkowicie niezdolna do pracy, była niezdolna do pracy częściowo w dacie zaskarżonej decyzji.

Częściowa adaptacja do niepełnosprawności nie może stanowić o odzyskaniu zdolności do pracy. Stan narządu ruchu wnioskodawczyni powoduje częściową niezdolność do pracy w każdym zawodzie, bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

Stopień upośledzenia funkcji narządu ruchu wnioskodawczyni w sposób znaczny ogranicza zdolność do pracy – bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

Wbrew zatem zarzutom organu rentowego biegły uwzględnił kompetencje zawodowe ubezpieczonej, uwzględnił przy wydawaniu opinii zarówno aspekt medyczny jak i ekonomiczno - socjalny.

Brak było zatem podstaw do uwzględnienia wniosku dowodowego organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Podkreślić należy, że dowód z opinii biegłego ma szczególny charakter, korzysta się z niego w wypadkach wymagających wiadomości specjalnych. Do dowodów tych nie mogą, więc mieć zastosowania wszystkie zasady o prowadzeniu dowodów, a w szczególności art.217§1 k.p.c. W konsekwencji nie można przyjąć, że Sąd obowiązany jest dopuścić dowód z kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia jest niekorzystna dla strony. Sąd ma obowiązek dopuszczenia dowodu z opinii kolejnych biegłych lub z opinii instytutu, jedynie wtedy, gdy zachodzi tego potrzeba, a więc wówczas, gdy opinia złożona już do sprawy zawiera istotne braki, względnie też nie wyjaśnia istotnych okoliczności (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lutego 1974 roku II CR 817/73, niepubl.).A taka sytuacja w postępowaniu nie wystąpiła.

Okoliczność, iż biegły ortopeda wydawał opinię w innym postepowaniu dotyczącym ubezpieczonej pozostaje bez wpływu na ocenę wartości sporządzonej opinii w niniejszym postępowaniu. Należy przypomnieć, że sam fakt, że biegły brał udział we wcześniejszym procesie leczenia powoda nie dyskredytuje w żaden sposób wydanej przez niego opinii ani nie stanowi podstawy warunkującej konieczność wyłączenia biegłego w sprawie./wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 9 marca 2017 r. V ACa 276/16/. Nie stanowi naruszenia przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy dopuszczenie dowodu z opinii biegłego, który oceniał już stan zdrowia ubiegającego się o rentę inwalidzką w poprzednim postępowaniu oraz w postępowaniu w nowej sprawie, jeżeli strona nie składała wniosku o wyłączenie biegłego w trybie art. 281 KPC, a nie istniały też przyczyny, które uzasadniałyby wyłączenie biegłego przez sąd z urzędu. /wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 kwietnia 1997 r. II UKN 53/97 OSNP 1998/2/51 LEX nr 31068/.

Sąd oddalił także wniosek E. L. o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka oraz wnioskodawczyni na okoliczność stanu jej zdrowia, z uwagi na to, że w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy, Sąd ocenia kwestię niezdolności do pracy w oparciu o wiadomości specjalne zawarte w opiniach wydanych przez biegłych dysponujących wiedzą medyczną co do występujących schorzeń i ich wpływu na zdolność do wykonywanie pracy zarobkowej. Powyższy dowód w postępowaniu sądowym jest jedyną drogą pozyskania koniecznych do rozstrzygnięcia wiadomości specjalnych i nie może być zastąpiony inną czynnością dowodową (np. przesłuchaniem świadka lub eksperymentem sądowym bez udziału biegłego, dokumentacją medyczną pochodzącą od lekarzy prowadzących ani też orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS lub orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS), zaś sąd orzekający nie jest uprawniony do samodzielnego (bez oparcia się na opinii właściwych biegłych) ustalania okoliczności, dla których wyjaśnienia wymagane jest posiadanie wiadomości specjalnych (do których należy w szczególności wiedza z zakresu medycyny)/tak wyrok SA w Poznaniu z dnia 25 stycznia 2017 r. ,III AUa 552/16 LEX nr 2265713/.

Dowód, zatem w postaci zeznań świadka czy strony nie mógł w żaden sposób podważyć wydanych w niniejszej sprawie opinii.

Sąd nie mógł rozpoznać wniosku ubezpieczonej o odroczenie rozprawy, gdyż wpłynął on do akt 3 dni po rozprawie i ogłoszeniu wyroku. Nadto obecność ubezpieczonej na rozprawie nie była obowiązkowa, nie było także w jej toku przeprowadzone żadne postępowanie dowodowe.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawczyni jest zasadne i jako takie skutkuje zmianą zaskarżonej decyzji.

Stosownie do art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U.2017.1383 t.j.) prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

- jest niezdolny do pracy;

- ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

- niezdolność do pracy powstała w wymienionych okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Zgodnie z art. 12 powyższej ustawy, niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy uwzględnia się, stosownie do art. 13 ust 1 ustawy stopień naruszenia sprawności organizmu, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zdefiniowanie pojęcia "poziom kwalifikacji", użytego w tym przepisie ma istotne znaczenie, bowiem stanowi ono podstawę do ustalania rodzajów prac, które są w zasięgu możliwości ubezpieczonego, mimo stwierdzanego upośledzenia sprawności organizmu, a co za tym idzie, do ustalenia czy ograniczenie zdolności do pracy można zakwalifikować, jako znaczne. O poziomie posiadanych kwalifikacji do pracy decyduje nie tylko wykształcenie, lecz także uzyskana poprzez przyuczenie do zawodu umiejętność wykonywania specjalistycznej, kwalifikowanej pracy, także pracy fizycznej. Niższy jest zatem poziom kwalifikacji osób wykonujących proste prace fizyczne, niewymagające przyuczenia zawodowego niż poziom kwalifikacji osób wykonujących prace wymagające określonych specjalistycznych umiejętności nabywanych na podstawie przygotowania zawodowego./tak SA w wyroku z dnia 19 listopada 2015 r , III AUa 786/15, Lex nr 1950585/.

Częściowo niezdolny do pracy jest pracownik, który w wyniku choroby ma w istotny sposób ograniczoną zdolność do pracy w pełnym wymiarze czasu pracy. Może on natomiast wykonywać zatrudnienie niżej kwalifikowane, o niższych zarobkach, w obniżonym wymiarze godzin. Wykonywanie pracy o takim charakterze nie świadczy o odzyskaniu zdolności do pracy./tak SA w Szczecinie w wyroku z dnia 19 stycznia 2016 r, III Aua 342/15, Lex nr 2026205/

Ubezpieczony może być uznany za częściowo niezdolnego do pracy, gdy zachował zdolność do wykonywania jakiejkolwiek, lecz jednocześnie utracił w znacznym stopniu zdolność do wykonywania pracy, do której posiada kwalifikacje./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 31 sierpnia 2017 r. ,III AUa 742/16/

O niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena, czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Dotyczy to również schorzeń o przewlekłym charakterze, które niewątpliwie występują u ubezpieczonego. Schorzenia te muszą naruszać sprawność organizmu w znacznym stopniu na dłuższy okres czasu. Kluczowa dla stwierdzenia, czy rozpoznane schorzenia czynią ubezpieczonego niezdolnym do pracy, jest zatem ocena elementu "znaczności" ograniczenia zdolności do wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji na skutek wynikających z powyższych schorzeń przeciwwskazań. Zaznaczyć należy, że niezdolność do pracy w stopniu mniejszym niż "znaczny" nie jest niezdolnością do pracy objętą ochroną rentową. Jednocześnie istotna jest długotrwałość ograniczeń do pracy. Niezdolność do pracy w rozumieniu ustawy emerytalno-rentowej występuje bowiem dopiero wtedy, gdy procesy chorobowe przybiorą takie natężenie, że spowodują długotrwałą (a nie krótkotrwałą) niemożność do wykonywania pracy./Wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 19 lipca 2017 r. ,III AUa 295/16/

Zgodnie z art. 13 cytowanej ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż 5 lat, z zastrzeżeniem ust. 3.

Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuższy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upływem tego okresu.

Jeżeli osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy przez okres co najmniej ostatnich 5 lat poprzedzających dzień badania lekarskiego brakuje mniej niż 5 lat do osiągnięcia wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1, w przypadku dalszego stwierdzenia niezdolności do pracy orzeka się niezdolność do pracy na okres do dnia osiągnięcia tego wieku.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego: akt ZUS, akt sądowych, dokumentacji medycznej oraz z opinii biegłego ortopedy wynika, że wnioskodawczyni jest osobą częściowo, okresowo niezdolną do pracy.

Z poczynionych ustaleń wynika, że wnioskodawczyni jest z wykształcenia technikiem ogrodnikiem, pracowała jako ogrodnik, pracownik magazynowy, pracownik pralni, barmanka, pracownik biurowy, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług transportowych. Do 31 maja 2016 r wnioskodawczyni miała przyznaną rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W trakcie badania ortopedycznego stwierdzono u wnioskodawczyni chód powolny z utykaniem na kończynę dolną prawą, wspomagany kulą łokciową, chód bez kuli możliwy z widocznym pogłębieniem utykania, skrzywienie lewoboczne kręgosłupa w odcinku piersiowym, korygujące się po wyrównaniu skrócenia kończyny dolnej prawej, ruchy kręgosłupa zachowane, nie stwierdza się wzmożonego napięcia mięśni przykręgosłupowych, niewielkie zaniki mięśniowe kończyny górnej lewej, przykurcz zgięciowy łokcia lewego – deficyt wyprostu 45 stopi , zgięcie do kąta 85 stopni , znacznego stopnia ograniczenia ruchów pronacji i supinacji przedramienia lewego, chwytność obu rąk zachowana z niewielkim osłabieniem siły mięśniowej ręki lewej. W zakresie kończyn dolnych: skrócenie kończyny dolnej prawej 3 cm, zaniki mięśniowe kończyny dolnej prawej, poszerzenie obrysów stawu skokowego prawego, bardzo liczne blizny pooperacyjne i pourazowe na kończynie dolnej prawej, ograniczenie ruchomości stawu biodrowego prawego, ograniczenie ruchów rotacyjnych, złożona niestabilność przednio – przyśrodkowa kolana prawego, w czasie ruchów w stawie kolanowym prawym wyczuwalne trzeszczenie, w stawie skokowym prawym, poza śladowym zgięciem podeszwowym, brak ruchów, wszystkie ruchy w stawach kończyny dolnej prawej bolesne, ograniczenie ruchów w stawie skokowym lewym o ¼ należnego zakresu ruchów, ruchy w tym stawie bolesne, ruchy w pozostałych stawach kończyny dolnej lewej zachowane w pełnym zakresie.

U wnioskodawczyni rozpoznano z punktu widzenia ortopedy:

- stan po urazie wielonarządowym

- stan po endoprotezoplastyce stawu biodrowego prawego

- stan po endoprotezoplastyce stawu łokciowego prawego

- wygojone złamanie trzonu kości udowej prawej, rzepki prawej i goleni prawej

- stan po zwichnięciu w stawie L. i złamaniu kości sześciennej stopy lewej

- stan po złamaniu kości klinowej i złamaniu kości I – IV śródstopia prawego

- stan po złamaniu obustronnym kości łonowej.

Z punktu widzenia ortopedy wnioskodawczyni jest częściowo niezdolna do pracy. Częściowa niezdolność do pracy ma charakter trwały – wnioskodawczyni nigdy nie odzyska pełnej sprawności ruchu. Z uwagi na treść obowiązujących przepisów okres czasowej niezdolności do pracy orzeka się do dnia 31 maja 2021 roku. Częściowa niezdolność do pracy datuje się od maja 2014 r, od wypadku do maja 2014 r wnioskodawczyni była całkowicie niezdolna do pracy, była niezdolna do pracy częściowo w dacie zaskarżonej decyzji.

Częściowa adaptacja do niepełnosprawności nie może stanowić o odzyskaniu zdolności do pracy. Stan narządu ruchu wnioskodawczyni powoduje częściową niezdolność do pracy w każdym zawodzie , bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

Stopień upośledzenia funkcji narządu ruchu wnioskodawczyni w sposób znaczny ogranicza zdolność do pracy – bez względu na poziom kompetencji zawodowych.

W ocenie Sądu, przy uwzględnieniu aspektu medycznego, socjalnego, a także z punktu widzenia posiadanych kwalifikacji, ubezpieczona spełnia warunki do przyznania prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

Organ rentowy nie kwestionował, że wnioskodawczyni dysponuje wymaganym okresem składkowym i nieskładkowym.

Mając na względzie powyższe Sąd Okręgowy przyznał ubezpieczonej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 czerwca 2016 r (dzień następny po ustaniu prawa do renty orzeczonej na poprzedni okres i stwierdzenia niezdolności do pracy również w tym okresie) do 31 maja 2021 r, na podstawie art. 57, 59 ust. 1 pkt.2, art. 13 w zw. z art. 129 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Brak było podstaw o orzeczeniu o stałym charakterze renty z uwagi na treść art. 13 ust. 2 cytowanej ustawy. Okresowy charakter renty wynikał także z opinii biegłego ortopedy, a w tym zakresie ubezpieczona nie złożyła żadnych zastrzeżeń.

Mając powyższe na uwadze, wobec zaistnienia podstaw do uwzględnienia odwołania Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ §2 k.p.c. orzekł jak w sentencji wyroku.