Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2017 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: st. sekr. sądowy Marzena Brysz

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2017 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Spółki z o.o. Spółki komandytowej w T.

przeciwko (...) Spółce z o.o. w J.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Spółki z o.o. w J. na rzecz powoda Przedsiębiorstwa Handlowo-Usługowego (...) Spółki z o.o. Spółki komandytowej w T. kwotę 17 345,23 zł (siedemnaście tysięcy trzysta czterdzieści pięć złotych i dwadzieścia trzy grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od kwot:

- 2 430 zł (dwa tysiące czterysta trzydzieści złotych) od 6 lipca 2016 roku do dnia zapłaty,

- 4 043,52 zł (cztery tysiące czterdzieści trzy złote i pięćdziesiąt dwa grosze) od 8 września 2016 roku do dnia zapłaty,

- 1 146,85 zł (jeden tysiąc sto czterdzieści sześć złotych i osiemdziesiąt pięć groszy) od 9 września 2016 roku do dnia zapłaty,

- 9 724,86 zł (dziewięć tysięcy siedemset dwadzieścia cztery złote i osiemdziesiąt sześć groszy) od 10 września 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4 627,08 zł (cztery tysiące sześćset dwadzieścia siedem złotych osiem groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3)  oddala wniosek pozwanego o rozłożenie zasądzonej należności na raty.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 946/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 21 kwietnia 2015 r. powódka Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w T. wniosła o zasądzenie od pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J..

Na uzasadnienie pozwu powódka wskazała, że pozwana była klientem powódki i zawarła z nią umowę o dostawę sprzętu medycznego. W wykonaniu umowy powódka dostarczyła pozwanej towar i wystawiła faktury VAT płatne przelewem z odroczonym terminem płatności. Pozwana przyjęła faktury i odebrała towar, nie kwestionując przy tym jego jakości.

W związku z brakiem spełnienia świadczenia po stronie pozwanej, powódka wezwała pozwaną do zapłaty. Pozwana jednak nie zapłaciła.

W dniu 8 maja 2017 roku Sąd Rejonowy w Rybniku Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 908/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, w którym zasądził zgodnie z żądaniem pozwu.

W przepisanym terminie pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana przyznała, że z tytułu wykonanych przez powodową Spółkę na jej rzecz usług, pozostaje w zadłużeniu wynikającym z załączonych do pozwu faktur. Następnie powódka oświadczyła, że powództwo jest co najmniej przedwczesne ponieważ strony wydłużyły płatność faktur VAT, które składają się na dochodzone roszczenie. Pozwana nadto złożyła wniosek o rozłożenie roszczenia na 10 równych rat każda płatna do końca miesiąca, a pierwsza do końca miesiąca w którym uprawomocni wydane orzeczenie sądu.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwana (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. zakupiła u powódki Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w T. towar w postaci w postaci sprzętu medycznego. W wykonaniu umowy powódka dostarczyła pozwanej towar i wystawiła faktury VAT płatne przelewem z odroczonym terminem płatności, tj.:

- faktura VAT nr (...), z dnia 14 czerwca 2016 r. na kwotę 2 430,00 zł z terminem płatności na dzień 5 lipca 2016 r.;

- faktura VAT nr (...), z dnia 17 sierpnia 2016 r. na kwotę 4 043,52 zł z terminem płatności na dzień 7 września 2016 r.;

- faktura VAT nr (...), z dnia 18 sierpnia 2016 r. na kwotę 1 146,85 zł z terminem płatności na dzień 8 września 2016 r.;

- faktura VAT nr (...), z dnia 19 sierpnia 2016 r. na kwotę 9 724,86 zł z terminem płatności na dzień 9 września 2016 r.;

Pozwana przyjęła faktury i odebrała towar. Pozwana nie zgłaszała zastrzeżeń co do ilości i jakości sprzedanego jej towaru. Pozwana nie zapłaciła należności wynikającej z w/w faktur VAT. Strony nie poczyniły uzgodnień w zakresie innych terminów zapłaty niż te, które wynikają z w/w faktur VAT.

dowód: faktura VAT (26-29).

W związku z brakiem spełnienia świadczenia po stronie pozwanej, powódka wezwała pozwaną do zapłaty. Pozwana jednak nie zapłaciła.

dowód: faktura VAT (30-31) wraz z dowodem nadania (k.32).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja pomimo iż pochodziła z różnych źródeł przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd oddalił wniosek o dowód z przesłuchania stron albowiem nie miał on znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie wobec treści dokumentów.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez Przedsiębiorstwo Handlowo – Usługowe (...) Sp. z o.o. Sp. k. z siedzibą w T. przeciwko pozwanej (...) Sp. z o.o. z siedzibą w J. zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Powódka wywodziła swoje roszczenie z umowy sprzedaży pozwanej towaru w postaci sprzętu medycznego.

Przez umowę sprzedaży ( art. 535 kc ). sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu ją, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę.

W przedmiotowej sprawie bezspornym było, że powódka zarówno przeniosła własność rzeczy jak i wydała pozwanej towar wynikający z faktur VAT dołączonych do pozwu.

Spór natomiast koncentrował się w istocie na tym czy doszło pomiędzy stronami do ustaleń w zakresie innych terminów zapłaty niż te, które wynikają z poszczególnych faktur VAT.

Należy wskazać, że zgodnie z treścią art. 6 k.c. ciężar udowodnienia faktu spoczywa na stronie, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Uwzględniając treść art. 6 k.c. trzeba stwierdzić, że do osoby występującej z pozwem należy udowodnienie faktów pozytywnych, które stanowią podstawę powództwa, gdyż z faktów tych wywodzi ona swoje prawo. Do przeciwnika natomiast należy wykazanie okoliczności niweczących to prawo lub uniemożliwiających jego powstanie (wyrok SN z dnia 19 listopada 1997 r. I PKN 375/97). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.)( wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 r. I CKU 45/96). Innymi słowy na powodzie spoczywa ciężar udowodnienia faktów uzasadniających jego roszczenie, a na stronie pozwanej obowiązek udowodnienia okoliczności uzasadniających jej wniosek o oddalenie powództwa.

Zgodnie natomiast z art. 232 k.p.c. strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie z zasadą kontradyktoryjności ciężar dowodu spoczywa na stronach postępowania cywilnego. To one, a nie Sąd, są wyłącznym dysponentem toczącego się postępowania i one wreszcie ponoszą odpowiedzialność za jego wynik (tak uzasadnienie wyroku SN z dnia 17 grudnia 1996 r., I CKU 45/96; wyrok SN z dnia 7 marca 1997 r., II CKN 70/96; uzasadnienie wyroku SN z dnia 16 grudnia 1997 r., II UKN 406/97; wyrok SN z dnia 15 grudnia 1998 r., I CKN 944/97; wyrok SN z dnia 7 lipca 1999 r., II CKN 417/98; uzasadnienie wyroku SN z dnia 15 lipca 1999 r., I CKN 415/99; wyrok SN z dnia 7 października 1998 r., II UKN 244/98; postanowienie SN z dnia 28 września 1999 r., II CKN 269/99; uzasadnienie wyroku SN z dnia 11 października 2000 r., II UKN 33/00).

Przepisy art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c. wskazują, iż to na stronach ciąży obowiązek wykazywania swoich twierdzeń. Rola sądu w zakresie dowodzenia w postępowaniu cywilnym procesowym, sprowadza się – co do zasady – jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, o ile jest on dopuszczalny i zawnioskowany w należytym terminie. Zaznaczyć należy, iż dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony (ani materialno-prawnym, ani procesowym), a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym. Nie istnieje zatem żadna możliwość egzekwowania od strony aktywności w sferze dowodowej – sąd nie może nakazać czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu. Jedynie od woli strony zależy, jakie dowody zostaną przez sąd przeprowadzone. Przeciwko stronie natomiast – co wynika z art. 6 k.c. – skierują się ujemne następstwa jej pasywnej postawy. Fakty nieudowodnione zostaną pominięte i nie wywołają skutków prawnych z nimi związanych, co ostatecznie może prowadzić do przegrania procesu.

Zatem mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że pozwana nie sprostała dyspozycji przywołanego art. 6 k.c.

Pozwana w żaden sposób nie wykazała, że między stronami doszło do zawarcia jakichkolwiek uzgodnień w zakresie ustalenia nowych terminu płatności faktur VAT. Pozwana nie przedstawiała w tym zakresie żadnego dowodu.

Warto wskazać, że rola Sądu w zakresie dowodzenia sprowadza się jedynie do oceny złożonego przez strony materiału dowodowego, nie zaś do wyjaśniania czegokolwiek z urzędu, zarządzania w tym zakresie dochodzeń, czy też sugerowania stronom odpowiednich działań. Zatem na pozwanym ciążył obowiązek wykazania okoliczności, na które się powoływał.

Wobec powyższego zarzut pozwanego w żaden sposób nie mógł się ostać.

W ocenie również zarzut pozwanego dot. przedwczesnego wytoczenia powództwa przez powódkę nie mógł zostać uwzględniony.

Należy zauważyć, że przedstawione przez powódkę faktury VAT były w pełni wymagalne w dacie wytoczenia powództwa.

Zatem pozwana w zakresie obowiązku zapłaty należności pozostawała w zwłoce. Należy również zaznaczyć, że powódka wystosowała do pozwanej wezwanie do zapłaty, pozwana jednak w żaden sposób nie zareagowała.

Sąd nadto nie uwzględnił wniosku pozwanej o rozłożenie zasądzonej należności na raty.

Stosownie do treści art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie.

Komentowany przepis wprowadza szczególną zasadę wyrokowania dotyczącą przedmiotu orzekania, dając sądowi możliwość wydania orzeczenia zasądzającego roszczenie powoda z uwzględnieniem interesów pozwanego w zakresie czasu wykonania wyroku. Jest to tzw. moratorium sędziowskie (M. P., Rozłożenie w wyroku na raty zasądzonego świadczenia, P.. 1971, nr 5, s. 5). Rozłożenie zasądzonego świadczenia na raty albo wyznaczenie odpowiedniego terminu do spełnienia zasądzonego świadczenia jest możliwe tylko "w szczególnie uzasadnionych wypadkach". Takie wypadki zachodzą, jeżeli ze względu na stan majątkowy, rodzinny, zdrowotny spełnienie świadczenia przez pozwanego niezwłoczne lub jednorazowe spełnienie zasądzonego świadczenia przez pozwanego byłoby niemożliwe lub bardzo utrudnione albo narażałoby jego lub jego bliskich na niepowetowane szkody (M. J. (w opracowaniu K. Weitza (w:) Kodeks postępowania cywilnego..., t. 2, red. T. Ereciński, s. 24 i n.; zob. też E. Gapska, Czynności..., s. 134; A. Góra-Błaszczykowska, Orzeczenia..., s. 40; M. Uliasz, Kodeks postępowania cywilnego..., s. 422).

Podkreśla się przy tym, że ochrona, jaką zapewnia pozwanemu art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę powoda w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu powoda.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzi taki szczególny przypadek, który uzasadniałby uwzględnienie wniosku pozwanej. W ocenie Sądu pozwany nie przedstawiła żadnych dowodów na zaistnienie wyjątkowej sytuacji uzasadniającej skorzystanie z powyższej instytucji. Zatem wniosek pozwanej o rozłożenie należało oddalić o czym sąd orzekł w pkt 3 wyroku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd, na podstawie art. 535 kc , orzekł jak w pkt. 1 wyroku.

O odsetkach orzeczono w oparciu o art. 481 § 1 kc.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyła się kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictwa, 868 zł tytułem opłaty od pozwu, 3 600 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z ustalona zgodnie §2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz.U. z 2015 roku, poz. 1804) oraz kwota 182,08 zł tyt. kosztów dojazdu pełnomocnika na rozprawę, co daje łączną kwotę 4 627,08 zł.

SSR Jolanta Brzęk