Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 grudnia 2016 roku

Sąd Okręgowy w Piotrkowie Tryb. Wydział II Cywilny Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 20 grudnia 2016 roku w Piotrkowie Tryb.

na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W.

przeciwko W. B.

o zapłatę kwoty 3788,88 złotych

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb..

z dnia 19 września 2016 roku, sygn. akt I C 1105/16 upr.

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Piotrkowie Tryb., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt II Ca 791/16

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim po rozpoznaniu w sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w W. przeciwko W. B. o zapłatę kwoty 3788,88 zł wraz z odsetkami i kosztami procesu oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1 217,00 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Podstawę powyższego wyroku stanowiły przytoczone poniżej ustalenia i zarazem rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Pozwany W. B. zawarł w dniu 2 sierpnia 2006 roku umowę o warunkach odpłatności za studia z (...) w W.. Na mocy jej postanowień zobowiązał się do uiszczania opłat określonych w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. nr 164, poz. 1365 z późn. zm) w wysokości określonej w załączniku do umowy.

W. B. nie opłacił czesnego w łącznej wysokości 1.800 zł, na którą składają się : czesne z datą płatności 10.10.2006 r. w wysokości 450,00 zł, czesne z datą płatności 10.11.2006 r. w wysokości 450,00 zł, czesne z datą płatności 10.12.2006 r. w wysokości 450,00 zł oraz czesne z datą płatności 10.01.2010 r. w wysokości 450,00 zł.

W. B. zrezygnował z edukacji jeszcze przed rozpoczęciem nauki i nie uczestniczył w żadnych zajęciach oraz nie przystąpił do żadnego egzaminu. O rezygnacji ze studiów poinformował sekretariat uczelni jeszcze przed rozpoczęciem nauki. W dniu 2 lutego 2007 roku W. B. został skreślony z listy studentów.

(...) w W. zbyła przedmiotową wierzytelność na rzecz K. Spółka jawna z siedzibą w W. w dniu 9 listopada 2011 roku.

Pozwany został poinformowany o cesji wierzytelności na rzecz K. Spółka jawna z siedzibą w W. oraz wezwany do zapłaty kwoty 1.800 zł z tytułu czesnego oraz 1.108,92 z tytułu odsetek ustawowych.

K. Spółka jawna z siedzibą w W. przekształciło się w Spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W..

Sąd oddalił powództwo, uznając za skuteczny podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.

Strona powodowa wywodziła dochodzone roszczenie z przepisów o przelewie wierzytelności z art. 509 i 510 k.c. W świetle art. 509 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki. Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 510 k.c. umowa sprzedaży, zamiany, darowizny lub inna umowa zobowiązująca do przeniesienia wierzytelności przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły. Jeżeli zawarcie umowy przelewu następuje w wykonaniu zobowiązania wynikającego z uprzednio zawartej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, z zapisu zwykłego, z bezpodstawnego wzbogacenia lub z innego zdarzenia, ważność umowy przelewu zależy od istnienia tego zobowiązania.

Obowiązek pozwanego zapłaty czesnego za usługi edukacyjne wynikał z art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. nr 164, poz. 1365 z późn. zm.) oraz z zawartej z podmiotem świadczącym tego typu usługi edukacyjne umowie w sprawie warunków odpłatności w (...) w W.. Z treści zawartej przez strony umowy oraz jej załącznika wynika, że pozwany zobowiązany był do uiszczenia opłat za studia w 10 ratach po 450,00 zł a termin płatności rat przypadał najpóźniej z dniem 10 każdego miesiąca, poczynając od 10.09.2006 roku.

Pozwany już w sprzeciwie od nakazu zapłaty podniósł zarzut przedawnienia roszczenia powoda wskazując, iż termin przedawnienia roszczeń dochodzonych przez stronę powodową został jednoznacznie określony przez ustawodawcę w normie intertemporalnej, zawartej w art. 32 ustawy nowelizującej ustawę Prawo o szkolnictwie wyższym . Pozwany podkreślił, że wprowadzony przez ustawodawcę przepis art. 160a w ust. 7 – ustanawia trzyletni termin przedawnienia i stosuje się go do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, a więc przed dniem 1 października 2014 r.

Z ustaleń Sądu wynika, iż strony łączyła umowa o świadczenie usług edukacyjnych, zawarta w dniu 2 sierpnia 2006 roku, a podstawą do pobierania opłat za świadczone usługi był przepis art. 160 ust. 3 ustawy w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawy z dnia 11 lipca 2014 r.

Ustawa z dnia 11 lipca 2014 r. o zmianie ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z dnia 5 września 2014 r.) w art. 32 wskazuje, że do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne, o których mowa w art. 99 ust. 1 ustawy, o której mowa w art. 1, zawartych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, tj. przed dniem 1 października 2014 r. - stosuje się przepis art. 160a ust. 7 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą. Jednocześnie niebagatelne znaczenie ma norma intertemporalna zawarta w art. 32 ustawy nowelizującej. Przepis ten wskazuje, że roszczenia z umów o warunkach odpłatności za studia zawartych w trybie normowanym przez uchylony nowelizacją 2014 art. 160 ust. 3 – czyli przed 1 października 2014 r. – przedawniają się z upływem trzech lat, tak jak pozostałe roszczenia tego typu, normowane w, dodanym tą nowelizacją, art. 160a (por. Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r. III CZP 67/15, LEX nr 1814298).

W świetle powyższego, Sąd Rejonowy uznał, iż pierwsza rata czesnego, płatna do dnia 10.10.2006 r. uległa przedawnieniu 10.10.2009 r. Druga rata płatna do dnia 10.11.2006 r. uległa przedawnieniu z dniem 10.11.2009 r. Trzecia rata płatna do dnia 10.12.2006 r. uległa przedawnieniu z dniem 10.12.2009 r. Ostatnia rata płatna do dnia 10.01.2007 r. uległa przedawnieniu z dniem 10.01.2010 r.

Powództwo w niniejszej sprawie zostało wytoczone w dniu 27 stycznia 2016 roku, a zatem po upływie terminu przedawnienia.

Z powyższych względów, tj. z uwagi na przedawnienie roszczenia Sąd powództwo oddalił.

Powyższy wyrok zaskarżył w całości apelacją powód, podnosząc zarzut oraz obrazy prawa materialnego, tj. przepisów: 118 kc, przez jego niezastosowanie i uznanie, że do przedawnienia przedmiotowego roszczenia nie ma zastosowania termin 10-letni, który nie upłynął jeszcze w chwili wytoczenia powództwa lecz termin 3-letni oraz art. 5 kc przez jego zastosowanie.

Apelujący domagał się zmiany zaskarżonego wyroku przez uwzględnienie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania za obie instancje.

Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania za II instancję.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja odnosi skutek w postaci uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji na podstawie art. 505 ze zn.12 § 1 k.p.c. z powodu zasadności wskazanego w niej zarzutu obrazy prawa materialnego i błędnego przyjęcia, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu, co doprowadziło w konsekwencji do nierozpoznania istoty sprawy w zakresie oceny zasadności powództwa tak co do jego zasad jak i wysokości.

Aczkolwiek podniesienie w apelacji zarzutu art. 5 kc przez jego zastosowanie wydaje się być oczywistym nieporozumieniem w sytuacji, gdy Sąd I instancji w ogóle tego przepisu nie zastosował i uzasadnienie zaskarżonego wyroku wskazuje, że przepis ten nie stanowił nawet alternatywnej podstawy rozstrzygnięcia, to jednak za w pełni trafny uznać zarzut obrazy art. 118 kc przez jego niezastosowanie, będące wynikiem błędnej interpretacji przez Sąd przepisów: art. 160 a ust. 7 ustawy o szkolnictwie wyższym dodanego ustawą z dnia 11 lipca 2014 r o zmianie ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw a także art. 32 tejże ustawy nowelizującej.

Stanowisko Sądu Rejonowego nie znajduje oparcia w orzecznictwie Sądu Najwyższego ( Vide: uchw. SN z dnia 21.X.2015 r w sprawie III CZP 67/15 czy post. SN z dnia 25.II.2016 r w sprawie V CNP 63/15 ), które z kolei Sąd Okręgowy w pełni podziela.

Wprawdzie Sąd I instancji czyniąc rozważania prawne w zakresie podniesionego przez pozwanego zarzutu zasiedzenia powołuje się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 października 2015 r w sprawie III CZO 67/15, jednakże z uchwały tej nie wynikają wcale wnioski do jakich doszedł Sąd Rejonowy, lecz wnioski zupełnie przeciwne.

W sprawie w/w III CZP Sąd Najwyższy wyraźnie wskazał, że do przedawnienia roszczenia o opłatę za studia określoną w umowie zawartej na podstawie art. 160 ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym w brzmieniu obowiązującym w dniu 1 października 2009 roku (Dz.U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365), w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r. poz. 1198), miał zastosowanie dziesięcioletni termin przewidziany w art. 118 KC.

Powyższa teza jest jednoznaczna w swej treści i prowadzi do wręcz przeciwnego stanowiska niż to, które zajął sąd I instancji w sprawie niniejszej.

W uzasadnieniu powołanej uchwały Sąd Najwyższy wskazał, że nowela, o powołana wyżej wprowadziła - z dniem 1 października 2014 roku - do ustawy o szkolnictwie wyższym, nowy przepis art. 160a, który w ustępie 7 stanowi, że roszczenia wynikające z umowy między uczelnią a studentem o warunkach pobierania opłat związanych z odbywaniem studiów lub opłat za usługi edukacyjne przedawniają się z upływem trzech lat. Tym samym termin przedawnienia tego rodzaju roszczeń został jednoznacznie określony przez ustawodawcę, który w normie intertemporalnej zawartej w art. 32 ustawy nowelizującej przewidział ponadto, że nowy przepis art. 160a ust. 7 stosuje się do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, a więc przed dniem 1 października 2014 roku.

Z ustaleń Sądu wynika, że strony zawarły w dniu 2 sierpnia 2006 roku pisemną umowę o zasadach odpłatności za podjęte – co jest sporne między stronami - przez pozwanego na uczelni – (...) w W.. Obowiązujące w tym czasie przepisy U. Szkol. Wyż przewidywały, że uczelnia publiczna może pobierać opłaty za świadczone usługi edukacyjne związane z kształceniem studentów na studiach niestacjonarnych, a warunki odpłatności za studia określała umowa zawarta między uczelnią a studentem w formie pisemnej. Prawo o szkolnictwie wyższym nie zawierało w dacie zawarcia tej umowy, odrębnej regulacji dotyczącej terminu przedawnienia roszczeń uczelni o zapłatę tego rodzaju opłat (czesnego), co oznacza stosowanie w tym zakresie przepisów kodeksu cywilnego o przedawnieniu, a więc art. 118 KC, przewidującego, że jeśli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat dziesięć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej - trzy lata.

Rozważenia w kwestii terminu przedawnienia omawianego tu roszczenia, należy rozpocząć od oceny czy w odniesieniu do przedawnienia roszczeń publicznej uczelni wyższej o zapłatę czesnego wchodzi w grę przepis szczególny, o którym mowa w art. 118 in principio kc, a jeśli tak, to jaki ewentualnie, co z kolei implikuje konieczność ustalenia charakteru prawnego umowy zawartej przez strony, a także szerzej - charakteru stosunku prawnego łączącego publiczną uczelnię wyższą ze studentem. Rozważenia wymaga w pierwszym rzędzie to, czy umowa o warunkach odpłatności za studia niestacjonarne jest umową o świadczenie usług, która nie jest uregulowana innymi przepisami i do której w związku z tym stosuje się, zgodnie z art. 750 KC, odpowiednio przepisy o zleceniu. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wyrażane jest stanowisko, że granicę stosowania art. 750 KC stanowi określony stopień intensywności uregulowania określonego stosunku prawnego w przepisach odrębnych, wystarczający do zidentyfikowania co najmniej elementów przedmiotowo istotnych tego stosunku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2007 roku, IV CSK 267/06, OSNC-ZD 2008, nr 1, poz. 14, uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 roku, III CZP 20/09, OSNC 2010, nr 1, poz. 12 i z dnia 22 listopada 2007 roku, III CZP 109/07, OSNC 2008, nr 11, poz. 128).

Prawo o szkolnictwie wyższym jest aktem prawnym normującym system szkolnictwa wyższego, w tym między innymi kwestie dotyczące tworzenia i likwidacji uczelni wyższych, ustroju uczelni, praw i obowiązków pracowników uczelni oraz studentów, a także przedmiotu, organizacji i toku studiów. Stosunek prawny łączący studenta studiów niestacjonarnych z publiczną uczelnią wyższą jest więc regulowany w sposób kompletny przepisami tej ustawy i ma mieszany charakter, zawierając w sobie zarówno elementy administracyjnoprawne, jak i cywilnoprawne. Przykładowo akty przyjęcia (odmowy przyjęcia) na studia akademickie są uznawane za indywidualne akty administracyjne (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 26 września 2002 roku, III CKN 4566/00). Organizację i tok studiów, a także prawa i obowiązki studentów konkretnej uczelni wyższej określają przy tym regulamin studiów oraz plany studiów i programów nauczania (art. 160 ust. 1 i 2 SzkolWyżU). Wskazana w art. 160 ust. 3 SzkolWyżU, obowiązującym w dacie zawarcia prze strony umowy z dnia 1 października 2009 roku, umowa o zasadach uiszczania opłat za świadczone usługi edukacyjne związane z kształceniem studentów, regulowała wycinek relacji między uczelnią i studentem w zakresie wysokości czesnego, terminu i sposobu jego wnoszenia i kształtowała wraz z przepisami prawa o szkolnictwie wyższym oraz aktami o charakterze administracyjnym treść stosunku prawnego między studentem a uczelnią wyższą, a więc także między powodem i pozwanym. Regulowała ona warunki odpłatności za studia, a nie warunki świadczenia na rzecz studenta przez uczelnię usług związanych ze studiami.

Umowa o warunkach odpłatności za studia zawarta między publiczną uczelnią wyższą a studentem nie stanowi więc umowy o świadczenie usług, nieuregulowanej innymi przepisami, do której stosuje się na podstawie art. 750 KC, odpowiednio przepisy o zleceniu. W związku z tym, do umów tych, a ściślej do wypływających z nich roszczeń uczelni o zapłatę czesnego za studia niestacjonarne, nie stosuje się przepisów art. 751 KC określających w sposób szczególny terminy przedawnienia roszczeń wymienionych w tym przepisie, wynikających z umów zlecenia i umów o świadczenie usług, o których mowa w art. 750 KC.

Konstatacja ta prowadzi do wniosku, że w dacie zawarcia przez strony, do kwestii przedawnienia roszczeń publicznej uczelni wyższej o opłatę za studia niestacjonarne miał zastosowanie przepis ogólny, czyli art. 118 KC. W związku z tym rozważenia wymaga, czy roszczenie dochodzone w niniejszej sprawie jest roszczeniem o świadczenie okresowe lub roszczeniem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, dla których przepis ten przewiduje trzyletni termin przedawnienia.

Opłata za studia (czesne) nie jest świadczeniem okresowym w rozumieniu art. 118 in medio kc. Świadczenie okresowe charakteryzuje się tym, że jego przedmiotem są pieniądze lub rzeczy oznaczone co do gatunku; jest ono realizowane przez zobowiązanego systematycznie, w periodycznych odstępach czasu w ramach jednego i tego samego stosunku prawnego o charakterze ciągłym; świadczenia te nie składają się na pewną z góry określoną całość. Do roszczeń o świadczenia okresowe należą przykładowo roszczenia o zapłatę alimentów, świadczeń rentowych, z tytułu umowy najmu, dzierżawy, leasingu, o odsetki. Czesne jest natomiast świadczeniem pieniężnym o oznaczonej z góry przez właściwy organ uczelni (w niniejszej sprawie rektora) wysokości, które stosownie do umowy między uczelnią wyższą a studentem może być uiszczone jednorazowo lub w uzgodnionych między stronami częściach. Rozłożenie tego rodzaju świadczenia pieniężnego na raty nie czyni go jednak świadczeniem okresowym (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 2 października 1998 roku, III CKN 578/98, i z dnia 6 kwietnia 2005 roku, III CK 656/04, Biuletyn Sądu Najwyższego 2005, nr 10).

Kodeks cywilny nie zawiera definicji działalności gospodarczej, chociaż wielokrotnie posługuje się tym pojęciem (por. art. 22 ¹, 43 ¹, 118,355 § 2, 449 ¹ § 1, 563 § 2). Definicję działalności gospodarczej zawiera natomiast art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 584), zgodnie z którym jest nią zarobkowa działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż, a także działalność zawodowa, wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły.

Prowadzenie przez uczelnię wyższą działalności dydaktycznej, naukowej, badawczej, doświadczalnej, artystycznej, sportowej, rehabilitacyjnej lub diagnostycznej nie stanowi działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Umowa stron z dnia 1 października 2009 roku, będąca źródłem żądania powoda, dotyczy czesnego, a więc wynagrodzenia przysługującego powodowi z tytułu prowadzonej przez uczelnię działalności dydaktycznej. Skoro nie stanowi ona działalności gospodarczej, to zgłoszone roszczenie nie może być uznane za związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 118 in fine KC. Należy przy tym podnieść, że stosownie do art. 7 SzkolWyżU w brzmieniu obowiązującym w dacie zawarcia umowy, uczelnia może prowadzić działalność gospodarczą wyodrębnioną organizacyjnie i finansowo od działalności, o której mowa w art. 13 i 14, w zakresie i formach określonych w statucie. Nie budzi wątpliwości, że roszczenia uczelni powstałe w związku z prowadzeniem takiej wyodrębnionej działalności gospodarczej podlegają przedawnieniu trzyletniemu, zgodnie z art. 118 in fine kc.

W świetle przedstawionych rozważań należy więc uznać, że do przedawnienia spornego roszczenia o opłatę za studia wynikającego z umowy zawartej na podstawie przepisów Prawa o szkolnictwie wyższym w okresie przed dniem wejścia w życie ustawy z dnia 11 lipca 2014 roku o zmianie ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2014 r. poz. 1198), miał zastosowanie dziesięcioletni termin przewidziany w art. 118 KC. Ponownie należy przy tym podkreślić znaczenie normy intertemporalnej zawartej w art. 32 ustawy zmieniającej SzkolWyżU z dnia 11 lipca 2014 roku, zgodnie z którym nowy przepis art. 160a ust. 7 stosuje się do umów w sprawie warunków odpłatności za studia lub usługi edukacyjne zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy nowelizującej, a więc przed dniem 1 października 2014 roku.

Podnosząc jednak zarzut przedawnienia w sprawie niniejszej, pozwany, a za nim Sąd uwzględniający ten zarzut, nie dokonał wykładni regulacji intertemporalnej zawartej w art. 32 ZmSzkolWyżU, wskutek czego przyjął, że przewidziany w art. 160a ust. 3 trzyletni termin przedawnienia ma zastosowanie - bez jakiegokolwiek ograniczenia - do roszczeń powstałych przed dniem wejścia w życie tego przepisu. W konsekwencji doprowadziło to do błędnego wniosku, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu jeszcze przed wejściem w życie przepisu wprowadzającego trzyletni termin przedawnienia, ale przy równoczesnym zastosowaniu tego przepisu.

Omawiany tu przepis art. 32 cyt. wcześniej ustawy nie oznacza bowiem nic innego jak tylko to, że dla roszczeń z umów zawartych przed 1 października 2014 r termin 10-letni przedawnienia nie może się skończyć później niż 1 października 2017 r, gdyż od daty 1 października 2014 r został on skrócony do 3 lat.

Wobec zatem uznania, iż roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, doszło do sytuacji, iż Sąd nie rozpoznał istoty sprawy, tj. nie wyjaśnił czy - wobec przeciwstawnych stanowisk stron - powód wykazał swoje roszczenie i jego wysokość, co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku i przekazaniem sprawy Sądowi I instancji do jej ponownego rozpoznania wraz z rozstrzygnięciem o kosztach postępowania za instancję odwoławczą na podstawie art. 505 ze zn.12 § kpc w zw. z art. 386 § 4 kpc i art. 108 § 2 kpc.

Ponownie rozpoznając sprawę, Sąd Rejonowy dokona ustaleń w kierunku wyżej wskazanym, pozwalającym na ustalenie czy przedmiotowe roszczenie jest uzasadnione, przeprowadzając zaoferowane przez strony dowody oraz dokonując wszechstronnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, co pozwoli na merytoryczną ocenę żądania pozwu.

Mając na względzie wszystkie powyższe rozważania, Sąd II instancji orzekł jak w sentencji wyroku.