Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 14 stycznia 2014 roku

Sąd Rejonowy w Białymstoku II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2014 roku w Białymstoku na rozprawie

sprawy z wniosku B. P. i M. P.

z udziałem Gminy B.

o stwierdzenie zasiedzenia

postanawia:

I.  Stwierdzić, że małżonkowie B. P. i M. P. ( na zasadzie wspólności ustawowej małżeńskie ) nabyli przez zasiedzenie z dniem 31 grudnia 2012 roku własność nieruchomości położonej w obrębie ewidencyjnym B. P..( Nr (...) ), jednostka ewidencyjna B. ( (...)_1), powiat m. B., województwo (...), przy ulicy (...) oznaczoną numerem geodezyjnym (...) o powierzchni 0,0102 ha i (...) o powierzchni 0,0477 ha zgodnie z oznaczeniem zawartym na mapie z projektem podziału nieruchomości sporządzonym przez biegłego sądowego geodetę A. D. ( k. 133 akt), który to projekt stanowi integralna część niniejszego postanowienia.

II.  Umorzyć wniosek w pozostałym zakresie.

III.  Wydatki w sprawie ustalić na kwotę 5 175,69 zł i uznać za uiszczone do kwoty 3500 zł.

IV.  Nakazać pobrać na rzecz Skarbu Państwa o wnioskodawców B. P. i M. P. ( solidarnie ) kwotę 1675,69 zł tytułem brakujących wydatków w sprawie.

V.  Stwierdzić, że zainteresowani ponoszą we własnym zakresie koszty postępowania związane z udziałem w sprawie.

Sygn. akt II Ns 2629/13

UZASADNIENIE

Wnioskodawcy B. P. oraz M. P. wnieśli o stwierdzenie nabycia własności przez zasiedzenie części nieruchomości, położonej w B. przy ulicy (...) oznaczonej jako działki o numerze geodezyjnym : (...) orz (...). Po sporządzeniu projektu podziału w/w działek , części działek zostały oznaczone numerami geodezyjnymi (...) o pow. 0,0102 ha i(...) o pow. 0,0477 ha. ( opinia biegłego z zakresu geodezji A. D. i z dnia 5 grudnia 2013 roku, z dniem 30 września 2012 roku (k. 145v).

Uczestniczka postępowania Gmina B. wniosła o oddalenie wniosku (k. 145v).

Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2013 roku Sąd zwolnił od udziału w sprawie w charakterze uczestnika postępowania Skarb Państwa – reprezentowany przez Prezydenta Miasta B. (k. 80).

Sąd ustalił, co następuje:

Aktem notarialnym z dnia 10 sierpnia 2000 roku B. Spółdzielnia Mieszkaniowa w B. przeniosła na rzecz M. i B. małżonków P. (do majątku wspólnego) prawo użytkowania wieczystego działki gruntu położonej w B. przy ulicy (...) oznaczonej numerem geodezyjnym (...), o pow. 410 m ² oraz własność murowanego domu jednorodzinnego dwukondygnacyjnego z garażem, znajdującego się na przedmiotowej nieruchomości, stanowiącego odrębną własność. Wnioskodawcy byli członkami B. Spółdzielni Mieszkaniowej (akt notarialny – k. 8-11v). Małżonkowie P. wprowadzili się na nieruchomość w roku 1981 lub1982. W posiadanie objęli teren znacznie większy niż mieli do tego prawo jako członkowie B. Spółdzielni Mieszkaniowej. Podobnie zachowali się właściciele sąsiednich działek (zeznania wnioskodawcy B. P. – k. 145-145v; zeznania świadka J. K. –k. 78; wyjaśnienia informacyjne wnioskodawcy – k. 77).

Wnioskodawcy zagospodarowali zajęty teren, obejmujący grunt, którego użytkowanie wieczyste nabyli w dniu 10 sierpnia 2000 roku, a także części nieruchomości oznaczonych obecnie numerami geodezyjnymi (...) (zeznania wnioskodawcy B. P. – k. 145-145v; zeznania świadka J. K. –k. 78; wyjaśnienia informacyjne wnioskodawcy – k. 77).

Działki oznaczone numerem geodezyjnym (...) o pow. 0,3931 ha i (...) o pow. 2,2030 ha stanowią obecnie własność Gminy B.. Działka o numerze geodezyjnym (...) w rejestrze gruntów jest oznaczona jako „dr”, zaś działka (...) jako (...). (...) te położone są w obrębie ewidencyjnym B. P.. (Nr (...)), jednostka ewidencyjna B. ( (...)_1), powiat m. B., województwo (...), przez ulicy (...) (wypisy z rejestru gruntów – k. 67, 68).

Powyższe działki pierwotnie stanowiły części nieruchomości objętych decyzją wywłaszczeniową prawomocną z dniem 29 lipca 1978 roku, stanowiące własność Skarbu Państwa. Od dnia 26 listopada 1992 roku działki te stanowiły własność Gminy B. (opinia biegłego z dnia 23 września 2013 roku – k. 98-101).

Pierwotnie Skarb Państwa przekazał działki, których część stanowią nieruchomości (...)i(...) ( także działka nr (...)) w użytkowanie wieczyste B. Spółdzielni Mieszkaniowej na podstawie aktu notarialnego z dnia 19 grudnia 1984 roku (opinia biegłego z dnia 23 września 2013 roku – k. 98-101). W zakresie działki nr(...)umowa o oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste została rozwiązania aktem notarialnym z dnia 25 września 1998 roku. Natomiast aktem notarialnym z dnia 5 czerwca 2006 r. B. Spółdzielnia Mieszkaniowa zrzekła się prawa własności m.in. do działki nr (...) (opinia biegłego z dnia 23 września 2013 roku – k. 98-101).

Części działek numer (...) objęte w posiadanie przez małżonków B. i M. P., zostały oznaczone w ostatecznym projekcie podziału tych działek, sporządzonym przez biegłego sądowego z zakresu geodezji A. D. w opinii z dnia 5 grudnia 2013 roku, jako działki nr (...) o pow. 0,0102 ha i (...) o pow. 0,0477 ha. Części nieruchomości zajęte przez wnioskodawców zostały 1981 lub 1982 roku ogrodzone jednym z desek i sztachet. Tereny objęte żądaniem o stwierdzenie nabycia nieruchomości przez zasiedzenie do czasu objęcia w posiadanie wnioskodawców, nie były zagospodarowane. B. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) wykonywała żadnych czynności świadczących o władaniu w/w terenem. Wskazała wnioskodawcy , że nie jest jej właścicielem (zeznania wnioskodawcy B. P. – k. 145-145v; zeznania świadka J. K. –k. 78; wyjaśnienia informacyjne wnioskodawcy – k. 77).

Obecnie działka stanowiąca własność małżonków B. i M. P. oraz między innymi przedmiotowe części nieruchomości nr (...)i (...) są ogrodzone płotem metalowym. Wzdłuż ogrodzenia posadzony jest żywopłot (oględziny – k. 91-91v).Na zajętej przez wnioskodawców części działki nr (...) znajduje się zieleń, zaś na części działki nr (...) zieleń oraz pas asfaltu, rosną tam wieloletnie drzewa (opinia z dnia 23 września 2013 roku – k. 98-103; oględziny – k. 91-91v; wyjaśnienia informacyjne wnioskodawcy – k. 77).

Przez cały okres posiadania B. i M. P. korzystają z przedmiotowego gruntu bez ingerencji innych osób. Nie płacą żadnych opłat z tytułu czynszu bądź opłat z tytułu dzierżawy. Do uiszczenia opłaty za bezumowne korzystanie z działki nr (...) wnioskodawcy zostali wezwali przez Zarząd Mienia (...) pismem z dnia 15 kwietna 2013 roku (pismo – k. 12).

Sąd zważył, co następuje:

Na wstępie należy stwierdzić, że podstawową funkcją zasiedzenia jest eliminacja długotrwałej rozbieżności między faktycznym wykonywaniem uprawnień właścicielskich a formalnoprawnym stanem własności. Przesłanką nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości jest łączne ziszczenie się dwóch warunków: upływu oznaczonego przez ustawę czasu i nieprzerwanego posiadania samoistnego podczas całego tego terminu (jego długość zależy od dobrej lub złej wiary w chwili nabycia posiadania).

Zasadniczą przesłanką zasiedzenia jest posiadanie samoistne nieruchomości. W myśl art. 336 k.c posiadaczem samoistnym rzeczy jest ten, kto rzeczą faktycznie włada jak właściciel. Chodzi przy tym o posiadanie samoistne nie poparte tytułem własności, gdyż nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie dotyczy posiadacza samoistnego „nie będącego jej właścicielem". Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 28 kwietnia 1998 r., I CKN 430/98 (OSNC 1999, nr 11, poz. 198) konieczne jest wykonywanie przez posiadacza czynności faktycznych wskazujących na samodzielny, rzeczywisty, niezależny od woli innej osoby stan władztwa. W prawie polskim nie obowiązuje zasada, że nikt nie może zmienić sobie samowolnie rodzaju lub tytułu posiadania. W związku z tym posiadacz zależny może przekształcić swoje posiadanie zależne w samoistne (orzeczenie SN z 12 marca 1971 r., III CRN 516/70, OSPiKA 11/71, poz. 207), ale skuteczność - z punktu widzenia zasiedzenia - takiego przekształcenia wymaga, aby posiadacz uczynił to jawnie, tzn. zamanifestował zmianę w sposób widoczny dla otoczenia. W każdym razie zmiana, która nie została uzewnętrzniona, ograniczająca się tylko do samej świadomości posiadacza, jest prawnie bezskuteczna.

Stan posiadania współtworzą fizyczny element (corpus) władania rzeczą oraz intelektualny element zamiaru (animus) władania rzeczą dla siebie. W przypadku posiadania samoistnego mamy na uwadze animus domini (posiadacz samoistny włada rzeczą „jak właściciel"). Wola posiadania rzeczy w zakresie własności oznacza wolę posiadania jej dla siebie, z wyłączeniem innych podmiotów a więc chęć wyłącznego władania rzeczą w zakresie stosownym do najszerzej pojętych uprawnień do rzeczy. Czynnik woli pozwala na rozróżnienie posiadania samoistnego od posiadania zależnego. W praktyce więc, o tym czy mamy do czynienia z posiadaniem charakterystycznym dla własności czy też zależnym, decydują zewnętrzne (a więc widoczne dla otoczenia) przejawy władztwa nad rzeczą, jednoznaczne manifestowanie dla otoczenia władania jak właściciel.

Kwestia świadomości, jaką posiadacz odnosi do wykonywanego prawa, a więc przekonanie o tym, czy jest lub nie właścicielem posiadanej rzeczy, rzutuje natomiast na dobrą albo zła wiarę posiadania (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 14 marca 1980 r., III CZP 14/80, OSNCP 1980, nr 9, poz. 161 albo uzasadnienie uchwały składu siedmiu sędziów SN z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91, nr 4, poz. 48 i in.).

Przedmiotem żądania wnioskodawców są części działek nr (...). Po przeprowadzeniu oględzin (k. 91-91v), biegły sądowy na mapie z k. 102 określił przedmiot postępowania, sporządził wstępny projekt podziału. Ponadto dokonał szczegółowej analizy stanu prawnego przedmiotowych działek (k. 98-103).

W powyższej opinii biegły ustalił również, iż ogrodzeniem okalającym części działek nr (...), objęta jest również niestanowiąca własności Gminy B. działka nr (...). Wnioskodawcy w zakresie tego terenu cofnęli swoje żądanie (k. 119), na co Gmina B. wyraziła zgodę (k. 119). Tym samym, Sąd umorzył postępowanie w części dotyczącej wniosku o zasiedzenie części działki nr (...) na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. (punkt 2 postanowienia).

Biegły po złożeniu sprostowania opinii z dnia 21 października 2013 roku (k. 111) oraz wysłuchaniu go na rozprawie z dnia 21 listopada 2013 roku (k. 119-120), sporządził w opinii z dnia 5 grudnia 2013 roku mapę z ostatecznym projektem podziału. Mianowicie działkę nr (...) podział na cztery działki: nr (...) o pow. 0,3756 ha; (...)o pow. 0,0068 ha; nr (...)o pow. 0,0005 ha; oraz nr (...)o pow. 0,0102 ha, tj. nieruchomość znajdującą się w posiadaniu wnioskodawców B. i M. P.. Działkę nr (...) podzielił na trzy działki: działkę nr (...) o pow. 2,1463 ha; działkę nr (...) o pow. 0,0090 ha; oraz działkę nr (...) o pow. 9,0477 ha – będącą w posiadaniu wnioskodawców (k. 130-132 – opinia; k. 133 – mapa z projektem podziału; k. 134, 135 – wykazy zmian).

Strony postępowania nie kwestionowały powyższych opinii. Sąd uznał je za sporządzone w sposób fachowy i rzetelny, zgodnie z wymogami prawa geodezyjnego i kartograficznego.

Przesłuchani w sprawie wnioskodawca oraz świadek J. K. w sposób logiczny, spójny i rzeczowy wskazali na czas oraz zakres objęcia w posiadanie przedmiotowych nieruchomości przez wnioskodawców. W sposób szczegółowy opisali czynności podjęte przez wnioskodawców dotyczące zagospodarowania zajętego gruntu.

Sąd po przeprowadzeniu postępowania dowodowego ustalił, iż przedmiotowe części działek nr (...) wnioskodawcy objęli w posiadanie w 1981 lub 1982 roku (wnioskodawca w wyjaśnieniach informacyjnych podaje datę – 1982 r. zaś w zeznaniach – 1981 r.). W tym okresie zamieszkali na stałe w przydzielonej im szeregówce . Podobnie jak sąsiedzi objęli w posiadanie i ogrodzili grunt większy, niż im przydzielony.

Posiadanie spornych części działek nr (...) przez wnioskodawców nosiło bez wątpienia znamiona posiadania samoistnego. Wznosząc ogrodzenie, dokonując nasadzeń, małżonkowie P. zamanifestowali otoczeniu, iż władają przedmiotowymi terenami jak właściciele. Wobec faktu, iż B. Spółdzielnia Mieszkaniowa (...) interesowała się zajętym gruntem, wnioskodawcy mogli i uwali się za właścicieli. Z tytułu posiadania nie opłacali żadnych należności. Żaden podmiot nie rościł do nich pretensji o zwrot zajętego gruntu.

Zgodnie z art. 339 k.c. domniemywa się, że ten, kto rzeczą faktycznie włada, jest posiadaczem samoistnym. Jak wskazuje doktryna, domniemanie samoistności posiadania przewidziane w przytoczonym przepisie, oznacza, że ten, kto rzeczą włada, jest posiadaczem (a nie np. dzierżycielem) i że posiadanie to ma charakter posiadania samoistnego. Osoba, która powołuje się na swoje posiadanie, musi więc udowodnić tylko fakt władania rzeczą. Domniemanie samoistności posiadania ma charakter usuwalny. Osoba zainteresowana może je więc obalić, dowodząc, że faktyczne władanie jest posiadaniem zależnym lub dzierżeniem (T. A. Filipiak, Komentarz do art. 339 Kodeksu cywilnego, LEX 2012).

Gmina B. nie udowodniła (art. 6 k.c.), aby władanie przez wnioskodawców objętymi wnioskiem działkami nie miało charakteru samoistnego posiadania. Należy zaznaczyć, że samo wystąpienie wnioskodawcy do B. Spółdzielni Mieszkaniowej z ofertą nabycia objętych wnioskiem działek nie pozbawiło posiadania jego i małżonki przymiotów samoistności. Jak bowiem stwierdził w uzasadnieniu postanowienia z dnia 28 kwietnia 1999 roku Sąd Najwyższy, sygn. akt I CKN 430/99, LEX nr 37453 - samoistny posiadacz rzeczy w złej wierze, który w czasie biegu zasiedzenia zwraca się do właściciela lub innej osoby, którą uważa za właściciela, z ofertą nabycia własności tej rzeczy w drodze umowy, nie pozbawia swego posiadania przymiotów samoistności, chyba że z innych okoliczności wynika, iż rezygnuje z samodzielnego i niezależnego od woli innej osoby władania rzeczą. Sąd to orzeczenia uznaje za trafne.

Wnioskodawca wskazywał, iż objął wraz z małżonką przedmiotowe części działek nr (...) w posiadanie w 1981 lub1982 roku. Sąd uznał, iż datą pewną, od której można liczyć termin niezbędny dla nabycia nieruchomości przez zasiedzenie będzie koniec roku 1982, tj. dzień 31 grudnia 1982 roku.

Jeśli chodzi o ocenę dobrej lub złej wiary to rozstrzygającym momentem dla jej oceny jest moment uzyskania posiadania. Późniejsze zmiany świadomości posiadacza pozostają bez wpływu na tę ocenę i w konsekwencji na długość potrzebnego dla nabycia własności przez zasiedzenie, co potwierdza wykładnia gramatyczna art. 172 § 1 k.c., w którym ustawa kładzie akcent na chwilę uzyskania posiadania, a pośrednio powyższe wynika także z brzmienia art. 176 § 1 k.c. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 6 grudnia 1991 r., III CZP 108/91 (OSNCP 1992, z. 4, poz. 48), której nadał moc zasady prawnej, przychylił się do tzw. tradycyjnego rozumienia tych pojęć, wyrażając przy tym pogląd, że dobra wiara i - będąca jej przeciwstawieniem - zła wiara pełnią tę samą funkcję (zapewnienie bezpieczeństwa obrotu) we wszystkich stosunkach prawnorzeczowych. Ostatecznie zatem wejście w posiadanie nieruchomości lub jej części bez zachowania formy aktu notarialnego jednoznacznie przesądza, iż mamy do czynienia ze złą wiarą posiadacza samoistnego.

Nie budziło wątpliwości, iż wnioskodawcy nabyli objęte wnioskiem nieruchomości w złej wierze. Weszli bowiem we władanie działek stanowiących przedmiot wniosku bez zachowania formy aktu notarialnego. Zresztą nie domagali się uznania, że posiadanie objęli w dobrej wierze.

Drugą konieczna przesłanką zasiedzenia jest upływ określonego ściśle przepisami prawa okresu czasu. Artykuł 172 k.c. w brzmieniu obowiązującym do 30 września 1990 r. przewidywał krótsze terminy do zasiedzenia – w zależności od dobrej, czy złej wiary odpowiednio 10 i 20 lat. Ustawa z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 55, poz. 321) zmieniła treść przepisu art. 172 na obowiązujący obecnie i wskazujący odpowiednio termin 20 i 30 lat. Zgodnie z art. 9 tej ustawy do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, stosuje się od tej chwili przepisy niniejszej ustawy; dotyczy to w szczególności możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie. Wynika z niego też, że jeśli krótszy (dotychczasowy) termin zasiedzenia upłynął przez wejściem w życie ustawy zmieniającej, wówczas nie należy wydłużać okresu stosownie do nowych zasad. Jeżeli jednak krótszy termin zasiedzenia nie upłynął do daty wejścia w życie ustawy zmieniającej, należało przyjąć ustanowiony nową ustawą okres dłuższy, którego początkiem było wejście w posiadanie samoistne.

Wobec faktu, iż przed 1982 rokiem przedmiotowe działki stanowiły własność Skarbu Państwa należy wskazać, że obowiązujący od dnia 1 stycznia 1965 roku art. 177 k.c. wykluczał w ogóle możliwość zasiedzenia nieruchomości będących przedmiotem własności państwowej. Zakaz zasiedzenia własności nieruchomości państwowych obowiązywał aż do dnia 30 września 1990 r., kiedy na podstawie art. 1 pkt 35 ustawy z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny (Dz.U.1990.55.321) został uchylony artykuł 177 k.c.

Problem intertemporalny, związany z uchyleniem art. 177 k.c., został rozwiązany w art. 9 i 10 ww. ustawy zmianie ustawy – Kodeks cywilny. Zgodnie z art. 9 ustawy zmieniającej, do zasiedzenia, którego bieg rozpoczął się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, w tym także do oceny możliwości nabycia prawa przez zasiedzenie, miarodajne stały się przepisy tej ustawy. Według zaś z art. 10 tej ustawy, jeżeli przed tym dniem istniał stan, który według przepisów dotychczasowych wyłączał zasiedzenie nieruchomości, a według przepisów obowiązujących po wejściu ustawy zmieniającej prowadzi do zasiedzenia, zasiedzenie biegnie od dnia wejścia jej w życie; jednakże termin ten ulega skróceniu o czas, w którym powyższy stan istniał przed wejściem w życie ustawy, lecz nie więcej niż o połowę (zob. uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 11 lutego 2011 r., I CSK 237/10, LEX nr 936476).

(...) oznaczonej jako działki nr (...) stanowiły własność Skarbu Państwa, a od dnia 26 listopada 1992 roku stanowiły własność Gminy B..(zgodnie przepisami ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.; decyzja – k. 51). Przy czym jak wskazuje judykatura, przepis art. 10 ustawy zmieniającej ma także zastosowanie do nieruchomości państwowych, które z dniem 27 maja 1990 roku stały się z mocy prawa (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.) mieniem komunalnym (zob. uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 1995 r., III CZP 174/94, OSNC 1995, z. 4, poz. 67).

Wobec powyższego, 30 letni termin niezbędny dla nabycia nieruchomości przez zasiedzenie w złej wierze upłynął w ocenie sądu z dniem 31 grudnia 2012 roku.

Uczestnik postępowania Gmina B. podniosła, że działka nr (...) oznaczona jest w ewidencji jako „dr”, a więc droga (co potwierdza wypis z rejestru gruntów – k. 67). Przyznała jednak, iż przedmiotowa nieruchomość nie posiada statusu drogi publicznej (k. 76-77).

Zgodnie z art. art. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115 ze zm.) właścicielami dróg publicznych, mogą być: w zakresie dróg krajowych - Skarb Państwa, a w zakresie dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych – właściwe jednostki samorządu terytorialnego. Przepis ten został wprowadzony ustawą z dnia 13 października 1998 r. - Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872 ze zm.) (która weszła w życie w dniu 1 stycznia 1999 roku). Należy ponadto zaznaczyć, iż zgodnie z art. 73. ust. 1 tej ustawy - nieruchomości pozostające w dniu 31 grudnia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, nie stanowiące ich własności, a zajęte pod drogi publiczne, z dniem 1 stycznia 1999 r. stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samorządu terytorialnego za odszkodowaniem.

Jak wskazał Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 24 czerwca 2010 roku, sygn. akt IV CSK 40/10, nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną może stanowić tylko własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 2a ustawy z 1985 r. o drogach publicznych). Posiadanie samoistne takiej nieruchomości przez inny podmiot nie może prowadzić do nabycia jej przez zasiedzenie.

Tym niemniej jednak, w przedmiotowej sprawie działka nr 970/19 została jedynie oznaczona w ewidencji, jako droga, fatycznie jednak takiej funkcji nie spełniając, nie posiadając statusu drogi publicznej. Jak zaś wskazał SN w uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 października 2012 roku, IV CSK 94/12, LEX nr 1232805 o będącym konsekwencją unormowania z art. 2a ustawy o drogach publicznych, zakazie nabycia przez zasiedzenie własności nieruchomości mającej status "drogi publicznej" można mówić dopiero wówczas, gdy nieruchomość przeznaczona pod drogę publiczną przekształci się w taką drogę faktycznie i prawnie (por. wyrok WSA w Krakowie z 7 stycznia 2010 r., I SA (...), niepubl.). Przypisanie danej nieruchomości w ewidencji gruntów funkcji "drogi" i opatrzenie znakiem "dr", podaje SN, nie jest wystarczające dla stwierdzenia takiego jej statusu, gdyż stwarza jedynie obalalne domniemanie faktyczne, że na nieruchomości urządzona jest droga. Co ważne, na gruncie przepisów ustawy o drogach publicznych, za „drogę publiczną” można uznać nieruchomość urządzoną już jako „droga” w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, nie zaś nieruchomość przeznaczoną pod inwestycję tego rodzaju, na której droga jako obiekt budowlany ma dopiero powstać. A zatem wyłączenie z obrotu prawnego nieruchomości będących drogami publicznymi, dotyczy tych nieruchomości, które po zrealizowaniu procesu inwestycyjnego, są budowlą przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, a nie tych, które są dopiero przeznaczone pod takie inwestycje (por. postanowienie SN z dnia 15 lutego 2012 roku, I CSK 293/11, OSNC 2012, Nr 9, poz. 104; wyrok SN z dnia 6 marca 2002 roku, III CRN 11/01, OSNAPiUS 2002, Nr 21, poz. 513).

Wobec powyższego, żądanie wnioskodawców zasługiwało na uwzględnienie, a tym samym Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji postanowienia na mocy powołanych przepisów.

Koszty sądowe, zgodnie z art. 520 § 2 k.p.c. winni ponieść wnioskodawcy. Przedmiotowe rozstrzygnięcie leżało bowiem jedynie wyłącznie w ich interesie. Wygenerowane zaś wydatki były niezależne od działań procesowych uczestnika postępowania. Powstałby również, nawet gdyby Gmina B. nie kwestionowała żądania.

Wydatki w przedmiotowej sprawie Sąd ustalił na kwotę 5.175,69 złotych. Składały się na nie wynagrodzenia biegłego geodety (k. 137, 120,105). Zostały one uiszczone do kwoty 3.500 złotych przez wnioskodawcę (k. 88, 128).

Wobec powyższego Sąd pobrał od wnioskodawców solidarnie na rzecz Skarbu Państwa (kasa Sądu Rejonowego w Białymstoku) kwotę 1.675,69 złotych tytułem części brakujących wydatków w sprawie.

Opłata sądowa w kwocie 2.000 złotych została uiszczona przez wnioskodawczynię w całości (k. 13).

Na podstawie art. 520 § 1 k.p.c. Sąd stwierdził, iż w pozostałej części zainteresowani we własnym zakresie ponoszą koszty postępowania związane ze swoim udziałem w sprawie.