Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 kwietnia 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2018 r. w Lublinie

sprawy B. I.

z udziałem A. I.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w L.

o podleganie ubezpieczeniom społecznym

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.

od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie

z dnia 16 maja 2017 r. sygn. akt VIII U 1873/16

oddala apelację.

Barbara Mazurkiewicz- Nowikowska Elżbieta Gawda Krzysztof Szewczak

III AUa 648/17

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 16 maja 2017 r. Sąd Okręgowy w Lublinie zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. i ustalił, że B. K. jako pracownik A. I. podlega obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym od dnia(...).

Sąd Okręgowy oparł swoje rozstrzygnięcie na następujących ustaleniach
i rozważaniach prawnych:

B. K. ma wykształcenie średnie ogólnokształcące. Pracowała jako magazynier, kasjer-sprzedawca i do 5 grudnia 2014 roku prowadziła własną działalność gospodarczą. Świadczyła również usługi na podstawie umowy cywilnoprawnej dla przedsiębiorstwa (...) S.C. A. A., K. M., które zajmowało się sprzedażą i dystrybucją wody.

Od 27 listopada 2014 roku pobierała świadczenie rehabilitacyjne. W dniu
5 grudnia 2015 roku firma (...) rozwiązała umowy z wszystkimi zatrudnionymi osobami.

A. I. od 6 maja 2013 roku prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...), której przedmiotem było udzielane pożyczek, ubezpieczenia, doradztwo finansowe. Siedziba firmy znajduje się przy ulicy (...)
w L.. Współpracował na podstawie umowy partnerskiej z A. W. i P. D., którzy prowadzili własne działalności gospodarcze. Płatnik planował rozszerzyć działalność o punkty handlowe w postaci tzw. kiosków. W związku z powyższym zamieścił w portalu (...), ogłoszenie
o poszukiwaniu pracownika. Zgłosiły się cztery osoby, w tym B. K. i to właśnie wnioskodawczyni została wybrana do zatrudnienia.

W dniu 3 grudnia 2014 roku wnioskodawczyni przeszła badania okresowe, po których lekarz stwierdził brak przeciwwskazań do wykonywania pracy na stanowisku kierownika ds. sprzedaży.

W dniu (...) B. K. zawarła umowę o pracę na czas nieokreślony, na mocy której została zatrudniona od dnia(...)na stanowisku kierownika ds. sprzedaży i marketingu, w pełnym wymiarze czasu pracy, z wynagrodzeniem w kwocie 2500 złotych. W dniach od 9 grudnia do 10 grudnia 2014 roku odbyła szkolenie wstępne w dziedzinie bezpieczeństwa i higieny pracy.

Do zakresu wykonywanych przez nią czynności należało wykonywanie prac biurowych, wyszukiwanie klientów oraz ofert współpracy, prezentowanie ofert, sprzedaż produktów firmy. Wnioskodawczyni nawiązała kontakt z przedsiębiorstwem (...) S.A., (...), Grupą(...)i hurtownią (...), w której wynegocjowała zniżkę dla płatnika. Świadczyła pracę w miejscu siedziby firmy od poniedziałku do piątku w wymiarze co najmniej 8 godzin dziennie, codziennie podpisując listę potwierdzającą jej obecność w miejscu pracy. W czasie pracy dla firmy (...) była ona jedynym pracownikiem zatrudnionym na podstawie umowy o pracę. Jej pracę kontrował A. I.. W dniu 12 stycznia 2015 roku
w związku ze zwolnieniem lekarskim zaprzestała faktycznego wykonywania pracy.

W dniu 15 stycznia 2014 roku A. I. złożył w organie rentowym dokument zgłoszeniowy ZUS (...) B. K.. W jej miejsce płatnik zatrudnił M. C., początkowo na staż finansowany z urzędu pracy, a następnie na podstawie umowy zlecenia.

W złożonym za 2014 rok zeznaniu podatkowym A. I. wykazał, że w roku tym osiągnął przychód z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej
w kwocie 4746,96 złotych.

Ustalając powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy dał wiarę zeznaniom wnioskodawczyni, A. I. oraz świadków M. C., P. D., A. W. i F. M., którzy w swoich zeznaniach wskazywali okoliczności dowodzące realności zawartej(...)umowy i faktycznego świadczenia pracy przez B. K.. Sąd Okręgowy wskazał, że zarówno wnioskodawczyni, jak też płatnik konsekwentnie w całym toku postępowania podkreślali, że ubezpieczona rzeczywiście wykonywała pracę na rzecz płatnika.

Okoliczności te w pełni potwierdzone zostały nie tylko dowodami
z dokumentów, ale też zeznaniami świadków. Sąd Okręgowy podkreślił, że M. C. potwierdziła, iż została zatrudniona w celu zastąpienia wnioskodawczyni.
Z kolei świadkowie P. D., A. W. i F. M. zeznali, iż widzieli wnioskodawczynię podczas prac biurowych w siedzibie firmy płatnika.

W ocenie Sądu Okręgowego zeznania stron i świadków były logiczne, wewnętrznie spójne i wzajemnie ze sobą zbieżne, a nadto konsekwentne, rzeczowe
i znajdujące ugruntowanie w treści zebranego materiału procesowego, zwłaszcza zaś w dowodach ze zgromadzonych dokumentów.

W oparciu o poczynione ustalenia Sąd Okręgowy uwzględnił odwołanie, przywołując przepisy ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity: Dz. U. 2016, poz. 963 ze zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 1 tej ustawy obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Na mocy art. 11 ust. 1 wymienionej ustawy osoby te podlegają także obowiązkowemu ubezpieczeniu chorobowemu, zaś na podstawie jej art. 12 ust. 1 – ubezpieczeniu wypadkowemu. Art. 13 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przewiduje z kolei, że obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu pracownicy podlegają od dnia nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku, natomiast art. 8 ust. 1 nakazuje za pracownika uważać osobę pozostającą w stosunku pracy. Z kolei art. 22 § 1 k.p. precyzuje, że przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca - do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem. Do nawiązania stosunku pracy dochodzi poprzez zawarcie pomiędzy pracownikiem a pracodawcą umowy o pracę.

Odnosząc powyższe do realiów przedmiotowej sprawy Sąd Okręgowy wskazał, że pomiędzy B. K., a Firmą (...), prowadzoną przez A. I., została zawarta umowa o pracę na czas nieokreślony
z wynagrodzeniem w wysokości 2500 złotych brutto. Z tego też tytułu wnioskodawczyni została zgłoszona do ubezpieczeń społecznych
z podstawą wymiaru składek w wysokości równej wynagrodzeniu wynikającemu
z umowy.

Sąd Okręgowy wskazał, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem orzecznictwa, umowa o pracę jest zawarta dla pozoru (w rozumieniu przepisu art. 83 k.c. w związku z art. 300 k.p.), a przez to nie stanowi tytułu do objęcia ubezpieczeniami społecznymi wyłącznie wtedy, gdy przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, zaś podmiot wskazany jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy, czyli strony
z góry zakładają, iż nie będą realizowały swoich praw i obowiązków wypełniających treść stosunku pracy. Nie można zatem przyjąć pozorności oświadczeń woli
o zawarciu umowy o pracę, gdy pracownik podjął pracę i ją wykonywał, a pracodawca tę pracę przyjmował (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 12 maja 2011 roku, II UK 20/11, LEX nr 885004, a także z dnia 21 maja 2010 roku w sprawie I UK 43/10, LEX 619658). Wobec powyższego, o tym, czy strony istotnie nawiązały stosunek pracy stanowiący tytuł ubezpieczeń społecznych, nie decyduje samo formalne zawarcie umowy o pracę, przystąpienie do ubezpieczenia i opłacenie składki, ale rzeczywiste realizowanie elementów charakterystycznych dla stosunku pracy, a wynikających
z przepisu art. 22 § 1 k.p. Istotne w tym kontekście jest więc to, by stosunek pracy zrealizował się przez wykonywanie zatrudnienia, gdyż w takim przypadku wady oświadczeń woli dotykające umowy o pracę nie wywołują skutków w sferze prawa do świadczeń z ubezpieczeń społecznych (tak Sąd Najwyższy w wyroku z 5 czerwca 2009 r., I UK 21/09, LEX nr 515699 oraz w wyroku z dnia 24 lutego 2010 roku w sprawie II UK 204/09, LEX 590241).

Sąd Okręgowy zważył, że w świetle powyższych uwag, zasadniczą okolicznością wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie było ustalenie, czy strony umowy z 6 grudnia 2014 roku istotnie łączył stosunek pracy w rozumieniu art. 22 k.p., czy też wymieniona umowa była tylko umową pozorną, mającą na celu jedynie uzyskanie świadczeń z ubezpieczeń społecznych i naruszającą przez to zasady współżycia społecznego.

Sąd Okręgowy podkreślił, że stosunek pracy jest dwustronnie zobowiązującym stosunkiem zobowiązaniowym (obligacyjnym), zachodzącym między pracodawcą
a pracownikiem. Każda ze stron tego stosunku jest względem drugiej jednocześnie
i uprawniona, i zobowiązana, przy czym obowiązki jednej strony stosunku stanowią ekwiwalent uprawnień drugiej strony. Pracodawca zobowiązany jest do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem, natomiast pracownik jest zobligowany do wykonywania w sposób podporządkowany określonej pracy na rzecz pracodawcy. Stosunek pracy jest zatem więzią o charakterze dobrowolnym i trwałym, łączącą pracownika i pracodawcę, której treścią jest obowiązek osobistego wykonywania pracy określonego rodzaju przez pracownika pod kierownictwem, na rzecz i ryzyko pracodawcy oraz obowiązek pracodawcy zatrudniania pracownika przy umówionej pracy i wypłacania mu wynagrodzenia za pracę (tak Sąd Apelacyjny w Lublinie w wyroku z 26 czerwca 1996 r., III APr 10/96, LEX nr 29672).

Ustalone w niniejszej sprawie okoliczności, w przekonaniu Sądu Okręgowego, w pełni uprawniają twierdzenie, że umowa z (...)nie została zawarta przez wnioskodawczynię i A. I. jedynie dla pozoru, a przyczyną jej zawarcia było rozszerzenie działalności o placówki handlowe. W obliczu bowiem zgromadzonych w sprawie materiałów, nie budzi wątpliwości teza, że wnioskodawczyni, jako pracownik firmy (...), faktycznie wykonywała powierzone jej, na mocy umowy z(...), obowiązki za wynagrodzeniem, a A. I. tak świadczoną przez nią pracę przyjmował. Jak wynika ze zgromadzonych dowodów, wnioskodawczyni w okresie objętym sporem wykonywała pracę określonego rodzaju, pod kierownictwem oraz we wskazanym przez niego miejscu (siedziba firmy ) i czasie (pełny wymiar czasu pracy, godziny od 9.00 do 17.00). Z drugiej strony, pracodawca wypłacał B. K. wynagrodzenie za przedmiotową pracę, które niewątpliwie było wynagrodzeniem proporcjonalnym i adekwatnym do zakresu powierzonych jej obowiązków pracowniczych i stopnia doświadczenia zawodowego. Wnioskodawczyni w chwili zawierania umowy była już bowiem odpowiednio wykwalifikowanym i relatywnie doświadczonym pracownikiem.

W tym zatem stanie rzeczy, w ocenie Sądu Okręgowego, zostały zrealizowane przesłanki zatrudnienia B. K. w ramach stosunku pracy, o których mowa w art. 22 § 1 k.p., a zawarta przez wnioskodawczynię umowa nie miała cech pozorności.

Sąd Okręgowy zważył, nadto, że w realiach niniejszej sprawy nie mogły odnieść skutku także prezentowane przez organ zastrzeżenia co do terminu przesłania przez A. I. wszystkich, dotyczących B. K. wymaganych dokumentów zgłoszeniowych i rozliczeniowych. Wobec ujawnionych w tej sprawie okoliczności nie budził bowiem wątpliwości fakt, że okoliczność ta nie mogła być postrzegana w kategoriach podstawy uznania pozornego charakteru umowy o pracę wnioskodawczyni. Zarówno w orzecznictwie, jak też w literaturze podkreśla się wszak wyraźnie, że pracownik nie może ponosić negatywnych konsekwencji wynikających z niedopilnowania przez zatrudniającego go pracodawcę odpowiednich terminów, gdyż w rzeczywistości okoliczność ta nie jest przecież w żaden sposób zależna od jego woli. Niewątpliwe jest, że pracodawca, jako płatnik składek, w niniejszej sprawie nie dokonał niezwłocznego zgłoszenia i złożenia dokumentów rozliczeniowych, a także pobrał oraz przekazał składki dla ZUS z pewnym opóźnieniem. Okoliczność ta, w kontekście ujawnionych dowodów, nie może jednak jeszcze stanowić argumentu podważającego wiarygodność twierdzeń wnioskodawczyni. Jak bowiem podkreślał A. I. niezachowanie wymienionych terminów przez pracodawcę wynikało w tej sprawie przede wszystkim z faktu zatrudniania przez płatnika dopiero pierwszego pracownika i istniejącego jeszcze po jego stronie braku doświadczenia w zakresie terminowości wykonywania czynności związanych z procedurą rejestracji w ZUS.

Podsumowując w ocenie Sądu Okręgowego, kwestionowana decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w L., nie była prawidłowa. Zawarta w dniu (...)umowa była bowiem faktycznie przez strony realizowana i jako taka winna była być podstawą do objęcia wnioskodawczyni obowiązkiem ubezpieczeń społecznych.

Z tych względów i na mocy art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od powyższego wyroku złożył pozwany organ rentowy zaskarżając wyrok w całości i zarzucając:

1)  naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego polegającego na :

- przyznaniu wiarygodności zeznaniom wnioskodawczyni w zakresie okoliczności dotyczących nawiązania umowy o pracę, podczas gdy wnioskodawczyni wskazała w swoich wyjaśnieniach inną datę nawiązania stosunku pracy niż wynikająca z umowy o pracę. Ponadto wnioskodawczyni pozostaje w związku z partnerskim z A. I., co poddaje
w wątpliwość wyjaśnienia złożone przez stronę w zakresie faktycznego zamiaru nawiązania stosunku pracy.

- pominięciu okoliczności, dotyczących stanu zdrowia wnioskodawczyni w szczególności okoliczności, że wnioskodawczyni orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 09.12.2014r. została uznana za osobę niezdolną do pracy i ustalono jej uprawnienia do świadczenia rehabilitacyjnego na okres
8 miesięcy

- przyjęciu że wnioskodawczyni przebyła wstępne badania kontrolne podczas gdy zaświadczenie zostało wydane przez lekarza nie specjalizującego się w medycynie pracy;

- przyjęciu za udowodnioną okoliczność świadczenia pracy, na podstawie zeznań świadków, podczas gdy zeznania są ze sobą sprzeczne, w szczególności zeznania świadka A. W., który podał, że widział B. K. u płatnika A. I. w okresie kwietnia 2015r. tj.
w okresie kiedy wnioskodawczyni korzystała ze zwolnienia lekarskiego,

- pominięciu okoliczności dotyczącej sytuacji finansowej płatnika i tym samym okoliczności braku ekonomicznego uzasadnienia zatrudnienia pracownika w grudniu 2014 r.

- pominięciu okoliczności, że wnioskodawczyni prowadziła działalność gospodarczą, jak również współpracowała na podstawie umowy zlecenia, złożyła korekty deklaracji rozliczeniowych i zgłosiła się do ubezpieczeń społecznych z tytułu działalności gospodarczej, chociaż działalności tej jak twierdzi faktycznie nie prowadziła co świadczy o tym , że próbowała uzyskać tytuł do ubezpieczeń społecznych

- pominięciu okoliczności, że mimo tożsamego zakresu obowiązków M. C. jest zatrudniona na podstawie umowy zlecenia co potwierdza fakt, że brak było podstaw do zawarcia umowy o pracę z B. K.;.

- Sąd dopuścił się przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów ustalając istnienie stosunku pracy wyłącznie na podstawie zeznań świadków podczas gdy nie przedstawiono żadnych dokumentów potwierdzających, ze praca była faktycznie świadczona .

2)  sprzeczność ustaleń Sądu z treścią zebranego materiału dowodowego
i przyjęcie ważności zawartej umowy o pracę, pominięcie faktu, że została ona zawarta w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego przez osobę niezdolną do pracy co wynika z materiału dowodowego w szczególności z orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z dnia 09.12.2014r.,

3)  naruszenie prawa materialnego, w szczególności:

- art.6 ust. l pkt 1, art.12 oraz art. 13 pkt 1 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że B. K. podlega jako pracownik u płatnika składek A. I. obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowym i wypadkowemu od (...)., podczas gdy brak jest podstaw do objęcia ubezpieczeniem społecznym osoby która faktycznie umowy o pracę nie wykonywała

- naruszenie art. 83 ust 1 ustawy kodeks cywilny poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że umowa o pracę zawarta pomiędzy B. K. i A. I. nie była zawarta dla pozoru, podczas gdy z materiału dowodowego wynika, że brak było faktycznego zapotrzebowania na zatrudnienie pracownika a głównym celem zawarcia umowy było uzyskanie świadczeń z ubezpieczenia społecznego dla Pani B. K. która miała ustalony termin operacji biodra.

- art. 22 ust 1 ustawy kodeks pracy poprzez niewłaściwe zastosowanie i uznanie, że umowa zawarta między Panią B. K. a A. I. nosiła cechy umowy o pracę, podczas gdy brak było rzeczywistego świadczenia pracy

Pełnomocnik apelującego wniósł o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu
z załączonych wydruków z portalu F. na okoliczność ustalenia bliskich relacji łączących płatnika i ubezpieczoną, które mogą potwierdzać zamiar zawarcia umowy
o pracę wyłącznie dla uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego.

Wskazując na zarzuty zawarte w apelacji pełnomocnik organu rentowego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu apelacji przytoczone zostały argumenty na poparcie stawianych zarzutów.

Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z dołączonych do apelacji wydruków z portalu F. a nadto dopuścił dowód z uzupełniających zeznań wnioskodawczyni
i zainteresowanego na okoliczność wykonywania przez skarżącą zatrudnienia oraz zawarcia umowy o pracę.

Sąd Apelacyjny ustalił, że strony stosunku pracy nie znały się przed zawarciem umowy o pracę, zaś bliższa relacja miedzy nimi, zakończona zawarciem związku małżeńskiego, została nawiązana w trakcie trwania umowy (zeznania wnioskodawczyni k. 135 oraz A. I. k. 135v). Przed nawiązaniem stosunku pracy B. I. oczekiwała na zabieg operacyjny, który miał być przeprowadzony w okresie 2 lat, toteż była zainteresowana wykonywaniem zatrudnienia, rodzącym obowiązek ubezpieczenia społecznego. W momencie zatrudnienia termin zabiegu nie był jej znany, a wskutek „zwolnienia terminu”, operacja została przeprowadzona wcześniej niż planowano (zeznania wnioskodawczyni k. 135).

Wnioskodawczyni wykonywała pracę w wymiarze 8 godzin a często dłużej, wówczas gdy jej obowiązki wiązały się z odbywaniem spotkań handlowych czy wyjazdami do hurtowni. Praca skarżącej była nadzorowana przez A. I., który omawiał z nią problematykę zakupu towarów, poprawy funkcjonowania firmy czy też zatrudnienia pracowników. Obecnie przychód z działalności handlowej, za którą odpowiedzialna jest skarżąca, wynosi ok. 1000000 zł rocznie (zeznania wnioskodawczyni k. 135).

Sąd obdarzył wiarą zeznania B. I. i A. I., gdyż są spójne, logiczne, korespondują z zeznaniami złożonymi w toku postępowania przed Sądem Okręgowym.

Dowód w postaci dołączonych do apelacji wydruków z portalu F. okazał się nieprzydatny dla rozstrzygnięcia sprawy. Obrazuje jedynie utrzymywanie znajomości między wnioskodawczynią a zainteresowanym ale nie jest dowodem wskazującym na datę nawiązania jakiejkolwiek relacji. Żadna ze stron stosunku pracy nie była w stanie wskazać znaczenia daty, uwidocznionej na wydruku, a jednocześnie strony stanowczo zaprzeczyły aby zawarły znajomość przed dniem (...). Pełnomocnik pozwanego na rozprawie apelacyjnej nie odniósł się do dołączonego dowodu i nie wskazał jakie znaczenie przypisuje dacie „25 września 2014” (k. 111).

Opierając się na ustaleniach faktycznych dokonanych przez Sąd Okręgowy jak
i Sąd Apelacyjny oraz rozważaniach prawnych poczynionych przez Sąd I instancji Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja jest bezzasadna i podlega oddaleniu. Sąd Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń i wydał trafne, odpowiadające prawu rozstrzygnięcie. Sąd Apelacyjny akceptuje w całości ustalenia faktyczne jak i wywody prawne poczynione przez Sąd pierwszej instancji, zatem nie zachodzi konieczność ich powtarzania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1998 r. II CKN 923/97, OSNC 1999/3/60).

Zarzuty apelacji nie są trafne. Przede wszystkim Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., zgodnie z którym Sąd ocenia wiarogodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału. Sąd obdarzył wiarą zeznania wnioskodawczyni, zainteresowanego i przesłuchanych w sprawie świadków uznając je za logiczne
i spójne wewnętrznie. Dodał, że świadkowie są osobami obcymi dla stron stosunku pracy i nie miały żadnego interesu w składaniu zeznań na ich korzyść.

Dokonana przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona tylko
w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu jest sprzeczne z doświadczeniem życiowym. Taka sytuacja
w sprawie niniejszej nie występuje. Zeznania świadków są jednoznaczne a wynika
z nich, że w spornym okresie wnioskodawczyni wykonywała swoje obowiązki
w siedzibie firmy, m.in. udzieliła pożyczki F. M..

Podnoszona przez pozwanego okoliczność, że zeznania świadków są sprzeczne, gdyż świadek A. W. nie mógł widzieć wnioskodawczyni w pracy
w kwietniu 2015 r., gdyż korzystała wówczas ze zwolnienia lekarskiego, nie wpływa na trafność dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów. Świadek składał zeznania w listopadzie 2015 r. tj. po ok. roku od zatrudnienia skarżącej i mógł nie pamiętać szczegółowo okresu wykonywania przez nią pracy. Istotne jest to, że świadkowie widzieli wnioskodawczynię w biurze przy sprawdzaniu umów, wypełnianiu dokumentów, wysyłaniu poczty czy innych „sprawach papierkowych” (zeznania A. W.) na czas jej nieobecności, spowodowanej chorobą, zainteresowany zatrudnił inną osobę.

Nie jest wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu, chyba że strona jednocześnie wykaże, iż ocena dowodów przyjęta przez sąd za podstawę rozstrzygnięcia przekracza granice swobodnej oceny dowodów (por. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/00 – OSNC 2000, z. 10, poz. 189 oraz z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99 – OSNP 2000, nr 19, poz. 732). W ocenie Sądu Apelacyjnego pozwany nie wykazał okoliczności wskazujących na przekroczenie przez Sąd Okręgowy zasady swobodnej oceny dowodów.

Wbrew zarzutom pozwanego w przypadku wnioskodawczyni brak było przeciwwskazań zdrowotnych do wykonywania pracy na stanowisku kierownika ds. sprzedaży, co potwierdzone zostało zaświadczeniem lekarskim, lekarza uprawnionego do przeprowadzenia badań profilaktycznych (k. 10 akt ZUS). Brak podstaw do kwestionowania rzetelności tego zaświadczenia. Poddanie się wstępnemu badaniu lekarskiemu jest podstawowym obowiązkiem osoby przyjmowanej do pracy – art. 211 pkt 5 i art. 229 § 1 pkt 1 k.p. i takiemu badaniu wnioskodawczyni się poddała.
§ 7 rozporządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 maja 1996 r.
w sprawie przeprowadzania badań lekarskich pracowników, zakresu profilaktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami oraz orzeczeń lekarskich wydawanych do celów przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz.U.2016.2067 j.t.) wymienia kwalifikacje, jakie winni posiadać lekarze, którzy są uprawnieni do przeprowadzania badań i wydawania orzeczeń do celów określonych w kodeksie pracy. Pozwany nie wykazał, aby lekarz, który wydał wnioskodawczyni zaświadczenie o braku przeciwwskazań do pracy nie posiadał wymaganych uprawnień.

Pozwany nie udowodnił aby pomiędzy wnioskodawczynią a zainteresowanym powstała jakakolwiek relacja przed nawiązaniem stosunku pracy, co rzutowałoby na wiarygodność ich zeznań. Dołączone do apelacji dowody okazały się bezużyteczne.

Podnoszona przez pozwanego sytuacja finansowa płatnika składek pozostaje bez znaczenia w niniejszej sprawie, wobec faktu świadczenia pracy przez wnioskodawczynię. Co istotne zainteresowany zatrudnił skarżącą właśnie w celu poszerzenia działalności o punkty handlowe i dzięki jej przedsięwzięciom uzyskał za ubiegły rok przychód w kwocie 1000000 zł.

Fakt zatrudnienia na umowę zlecenia M. C., która zastąpiła wnioskodawczynię na czas jej niezdolności do pracy, nie oznacza, że skarżąca nie mogła być zatrudniona na podstawie umowy o pracę. M. C. została skierowana do zatrudnienia przez urząd pracy a zatem pracodawca nie dokonywał wyboru do zatrudnienia tak jak w przypadku wnioskodawczyni, co do której miał na uwadze jej doświadczenie zawodowe w branży handlowej. Zainteresowany był zatem w pełni uprawniony do wyboru formy zatrudnienia.

Podnoszone w apelacji uprzednie prowadzenie przez wnioskodawczynię działalności gospodarczej i brak ochrony ubezpieczeniowej nie stało na przeszkodzie zawarciu umowy o pracę. Jeżeli strony umowy o pracę wypełniają przesłanki wymienione w treści art. 22 § 1 k.p. to oznacza, że stosunek pracy jest realizowany
a umowa nie jest dotknięta pozornością. W takiej sytuacji powstaje tytuł ubezpieczenia, który wyprzedza tytuł, jakim jest prowadzenie pozarolniczej działalności.

Wbrew zarzutom pozwanego Sąd Okręgowy nie dopuścił się naruszenia prawa materialnego, wskazanego w apelacji.

Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym podlegają,
z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami. Sąd Apelacyjny podziela w pełni wywody prawne, poczynione przez Sąd Okręgowy, z których wynika, że wnioskodawczyni była pracownikiem, gdyż wykonywała swoje obowiązki w reżimie pracowniczym – w miejscu i czasie wskazanym przez pracodawcę, pod jego krewniactwem i za wynagrodzeniem.

Sam fakt poszukiwania ochrony ubezpieczeniowej, wobec przewidywanej niezdolności do pracy, nie jest niczym nagannym w sytuacji, gdy zatrudnienie na podstawie umowy o pracę jest faktycznie realizowane. Jednym ze skutków nawiązania stosunku pracy jest podleganie obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym. Pracownik nawiązuje stosunek pracy nie tylko w celu zapewnienia sobie środków utrzymania ale również w celu zagwarantowania świadczeń z ubezpieczenia społecznego w przypadku niezdolności do pracy. Faktyczne wykonywanie pracy przez wnioskodawczynię oznacza podleganie przez nią w pełnym zakresie i obowiązkowo ubezpieczeniom społecznym.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zostały spełnione żadne przesłanki wyłączenia wnioskodawczyni z ubezpieczeń społecznych, zatem wyrok wydany przez Sąd Okręgowy jest trafny i zgodny z obowiązującymi przepisami.

Apelacja pozwanego stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami
i wywodami prawnymi Sądu Okręgowego, zatem jako bezzasadna podlega oddaleniu w trybie art. 385 k.p.c.