Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 lutego 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Łodzi III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSA Janina Kacprzak

Sędziowie: SSA Jolanta Wolska (spr.)

del. SSO Karol Kotyński

Protokolant: st. sekr. sąd. Kamila Tomasik

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 lutego 2018 r. w Ł.

sprawy S. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.

o emeryturę

na skutek apelacji S. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim

z dnia 14 marca 2017 r. sygn. akt V U 1013/16,

oddala apelację.

Sygn. akt: III AUa 635/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 września 2016 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. odmówił S. W. prawa do emerytury, z uwagi na brak wymaganych przepisami 15 lat pracy w warunkach szczególnych. Organ rentowy do pracy w warunkach szczególnych nie uwzględnił okresu zatrudnienia od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r. w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B., na stanowisku mechanika, podnosząc, że stanowisko to nie jest wymienione w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, a na podstawie złożonych dokumentów nie można określić charakteru wykonywanej pracy.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł S. W., domagając się jej zmiany oraz przyznania prawa do emerytury, po uprzednim zaliczeniu do pracy w szczególnych warunkach okresu od dnia 7 sierpnia 1980r. do dnia 30 kwietnia 1985 r., w którym wykonywał pracę w kanałach remontowych, przy naprawach pojazdów ciężarowych.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie.

Na rozprawie w dniu 28 lutego 2017 r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego na rzecz wnioskodawcy.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 marca 2017 r. Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił odwołanie ubezpieczonego.

Rozstrzygnięcie powyższe poprzedziły następujące ustalenia faktyczne i prawne:

S. W., urodzony (...), w dniu 1 września 2016 r. złożył wniosek o przyznanie prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Wnioskodawca nie jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego.

Ubezpieczony legitymuje się na dzień 1 stycznia 1999 r. okresem ubezpieczenia w łącznym rozmiarze 28 lat, 1 miesiąca i 19 dni. Do stażu pracy w warunkach szczególnych organ rentowy zaliczył wnioskodawcy okres zatrudnienia w wymiarze 11 lat i 1 miesiąca, tj. od dnia 2 maja 1985 r. do dnia 31 maja 1996 r. w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B., na stanowisku mechanik – prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych.

S. W. w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy, w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B., na stanowisku mechanika. Zakład (...) w B. zajmował się rozwożeniem torfu ogrodniczego po polach. W zakładzie znajdowało się 11 samochodów ciężarowych marki K. oraz J. i 2 samochody dostawcze marki N. oraz Tarpan. Ubezpieczony pracował w warsztacie samochodowym, w którym znajdowały się dwa kanały remontowe. W zakres obowiązków skarżącego wchodziły wszystkie prace naprawcze przy samochodach. Wnioskodawca był jedynym mechanikiem samochodowym w Zakładzie. Skarżący wykonywał naprawy samochodów, zarówno w kanałach remontowych, jak i poza nimi. W kanałach remontowych dokonywał wymiany oleju, smarował podwozia samochodów, wymieniał osie, regulował i wymieniał hamulce, naprawiał skrzynie biegów oraz montował silniki. Poza kanałem skarżący wymieniał pompy oraz usuwał drobne bieżące usterki w samochodach, naprawiał zużyte części, np. nakładki w hamulcach. Praca była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Wnioskodawca nie miał innych obowiązków.

Pracodawca nie wystawił odwołującemu się świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych za sporny okres.

W świetle tak poczynionych ustaleń, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż odwołanie ubezpieczonego S. W. nie zasługuje na uwzględnienie. Czyniąc rozważania prawne, Sąd przywołał treść art. 32 i art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, dochodząc do konstatacji, iż wnioskodawca nie spełnił wszystkich przesłanek przyznania mu prawa do emerytury z tytułu pracy w warunkach szczególnych. Spór pomiędzy stronami, w związku z zarzutami podniesionymi przez wnioskodawcę w odwołaniu, ograniczał się do faktu, czy ma on wymagany 15-letni okres zatrudnienia w szczególnych warunkach. Sąd pierwszej instancji ocenił, że spełnienie powyższej przesłanki nie zostało udowodnione przez ubezpieczonego. O ile bowiem sam fakt zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie (...)

i P. w B. w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r. był niesporny, o tyle spornym pozostawał charakter pracy wykonywanej przez wnioskodawcę, tj. czy była to praca wykonywana w szczególnych warunkach, czy też nie – wobec tego, że skarżący nie dysponował świadectwem pracy w szczególnych warunkach. Ubezpieczony nie wykazał jednak zatrudnienia w spornym okresie w warunkach szczególnych innymi środkami dowodowymi w toku postępowania sądowego, według reguły z art. 6 k.c.

Charakter pracy wnioskodawcy Sąd ustalił w oparciu o spójne i logiczne, a co za tym idzie, wiarygodne zeznania świadków: K. Z. oraz K. L., którzy w spornym okresie pracowali razem z S. W. oraz częściowo zeznania samego wnioskodawcy, a także dokumentację zgromadzoną w jego aktach osobowych. Powołani świadkowie we wskazanym okresie pracowali w tym samym zakładzie, mieli stały oraz bezpośredni kontakt z wnioskodawcą. Wszyscy zatem posiadali szczegółową i bezpośrednią wiedzę, co do zakresu jego codziennych obowiązków pracowniczych. Potwierdzili oni, że w spornym okresie wnioskodawca pracował jako mechanik przy naprawach samochodów ciężarowych. Wykonywał wszystkie prace naprawcze, zarówno w kanałach remontowych, jak również poza nimi. W kanałach remontowych wnioskodawca wymieniał olej, osie smarował podwozia samochodów, regulował i wymieniał hamulce, naprawiał skrzynie biegów oraz montował silniki. Poza kanałem usuwał drobne awarie, naprawiał popsute części w warsztacie.

Sąd nie dał wiary zeznaniom wnioskodawcy w zakresie, w jakim twierdził, iż w spornym okresie pracował wyłącznie w kanałach remontowych. Zeznania wnioskodawcy są niewiarygodne, zwłaszcza, jeżeli zważyć, że był jedynym mechanikiem samochodowym zatrudnionym w zakładzie. Z natury rzeczy musiał zatem zajmować się usuwaniem wszystkich usterek w pojazdach, a więc także tych, do usuwania których praca w kanałach nie była potrzebna. Powyższe potwierdzają zeznania świadków, którzy zgodnie stwierdzili, że w zakres prac wnioskodawcy wchodziły także naprawy wykonywane poza kanałem remontowym, tj. wymiana pomp, przegląd techniczny samochodu, usuwanie drobnych awarii.

W oparciu o powyższe, Sąd Okręgowy wywiódł, że skoro do prac w warunkach szczególnych ustawodawca zalicza wyłącznie prace mechanika wykonywane w kanałach remontowych, przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, a wnioskodawca w spornych okresach oprócz prac w warunkach szczególnych (prace w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych), wykonywał jeszcze inne prace, które takiego charakteru nie miały (wymiana pomp, przegląd techniczny samochodu, usuwanie drobnych awarii), oznacza to, że nie pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach. W okolicznościach przedmiotowej sprawy, zdaniem Sądu pierwszej instancji, nie sposób było uznać, aby prace mechanika poza kanałami, podczas zatrudnienia wnioskodawcy w Zakładzie (...)

i P. w B. w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r., miały charakter sporadyczny, czy incydentalny. Prace poza kanałami były immanentnie związane z wykonywaną przez wnioskodawcę pracą mechanika. Skarżący musiał bowiem po wykonaniu naprawy sprawdzić poza kanałem, czy nie występują usterki i również poza kanałem dokonać ich ewentualnej naprawy.

Tym samym nie doszło do wykazania przez odwołującego przesłanki 15 lat pracy w warunkach szczególnych, co skutkowało oddaleniem odwołania.

Apelację od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim złożył ubezpieczony, zaskarżając go w całości. Niniejszemu rozstrzygnięciu zarzucił:

1.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 k.p.c., poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, w szczególności polegające na:

a.  błędnym ustaleniu, w sprzeczności z treścią zebranego materiału przyjęciu, że odwołujący w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r. nie wykonywał stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szczególnych warunkach pracy mechanika pojazdów samochodowych w kanałach remontowych, a przez to

b.  bezpodstawnym przyjęciu, że odwołujący się nie udowodnił 15-letniej pracy w szczególnych warunkach,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 184 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS oraz § 2 ust. 1 i § 4 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez błędną wykładnię, a w konsekwencji bezpodstawne przyjęcie, że ubezpieczony nie nabył prawa do emerytury w wieku obniżonym.

W uzasadnieniu apelacji skupiono się na argumentacji, iż wykonywanie prac pomocniczych, niezbędnych dla procesu technologicznego naprawy poza kanałem – acz integralnie związanych stricte z pracą w kanale remontowym, które również były realizowane przez S. W. w spornym okresie – nie niweczy tegoż charakteru pracy i nie powinno decydować o niezaliczeniu tegoż okresu do stażu pracy w szczególnych warunkach.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez orzeczenie, że przysługuje mu prawo do emerytury w wieku obniżonym z tytułu wykonywania pracy w warunkach szczególnych, poprzez zaliczenie, jako pracy w warunkach szczególnych, okresu zatrudnienia od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r., niezaliczonego przez organ rentowy i nieuwzględnionego w zaskarżonym wyroku, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.

Nadto, apelujący złożył wniosek o zasądzenie kosztów postępowania za obydwie instancje według norm przepisanych - w przypadku uwzględnienia wniosku o zmianę wyroku.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja wnioskodawcy nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny uznał, iż zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji jest prawidłowy i znajduje oparcie zarówno w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym, jak i obowiązujących przepisach prawa. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, dokonał analizy zebranych dowodów, nie naruszając zasady swobodnej ich oceny i w oparciu o zasadnie przyjęty stan faktyczny sprawy prawidłowo zastosował konkretnie przywołane przepisy prawa materialnego. Sąd Apelacyjny podzielił więc ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego i przyjął je za własne. Podzielił również rozważania prawne zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, nie znajdując żadnych podstaw do jego zmiany, bądź uchylenia.

Zgodnie z treścią art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ( t.j.: Dz.U. z 2016 r., poz. 887 ze zm. ), ubezpieczonemu urodzonemu po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32 ustawy, tj. po ukończeniu 60 lat, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy – na dzień 1 stycznia 1999 r. osiągnął okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43 ze zm.) – 15 lat oraz okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 ustawy, to jest 25 lat. W myśl § 2 ww. rozporządzenia, okresy pracy uzasadniające prawo do wcześniejszego świadczenia emerytalnego to okresy, w których praca w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wykonywana jest stale i w pełnym wymiarze czasu pracy obowiązującym na danym stanowisku. Zauważyć należy, że przewidziane w art. 184 w zw. z art. 32 ustawy emerytalnej prawo do emerytury w niższym wieku emerytalnym niż powszechnie przyjęty stanowi przywilej i odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 27 tejże ustawy, a zatem regulujące je przepisy, należy wykładać w sposób ścisły i gwarantujący zachowanie celu uzasadniającego to odstępstwo.

Zasadniczą zatem przesłanką warunkującą nabycie prawa do wcześniejszej emerytury jest udowodnienie co najmniej 15 lat pracy wykonywanej w warunkach szczególnych, co następuje przede wszystkim przez złożenie świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Na gruncie sprawy niniejszej brak było wątpliwości co do tego, że wnioskodawca wykonywał pracę w szczególnych warunkach w okresie od dnia 2 maja 1985 r. do dnia 31 maja 1996 r. (11 lat i 1 miesiąc) w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B.. Będąc wówczas zatrudnionym na stanowisku mechanika, pracował w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych, co wynika z przedłożonego świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych, niezakwestionowanego przez organ rentowy. Wcześniej natomiast, tj. w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r., S. W. był zatrudniony na podstawie umowy o pracę w pełnym wymiarze czasu pracy w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B., na stanowisku mechanika. Jednakże za ten okres ww. pracodawca nie wystawił wnioskodawcy świadectwa wykonywania pracy w warunkach szczególnych. Fakt wykonywania pracy w warunkach szczególnych, w rozumieniu cyt. wyżej przepisów, w spornym okresie odwołujący się wykazywał poprzez dowody z zeznań świadków, jak też własne zeznania.

Odnosząc się do podnoszonych w apelacji zarzutów natury procesowej, które mają bezpośredni wpływ na prawidłowość dokonanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych i w konsekwencji wyprowadzonych z ustaleń tych wniosków, ocenić należy je jako nieuzasadnione.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do treści art. 233 § 1 k.p.c., sąd dokonuje swobodnej oceny dowodów i ocenia ich wiarygodność stosownie do własnego przekonania. Jednocześnie powinien dokonać wszechstronnego rozważenia zebranego w sprawie materiału dowodowego. Przy tej ostatniej czynności, Sąd jest zobligowany uwzględnić wszystkie dowody przeprowadzone w postępowaniu, jak też uwzględnić wszelkie okoliczności towarzyszące ich przeprowadzaniu ( vide: wyrok SN z dnia 11 lipca 2002 r., IV CKN 1218/00). Granice swobodnej oceny dowodów winny być wyznaczone wymogami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia. W świetle powyższych dyrektyw, sąd pierwszej instancji rozważa w sposób racjonalny i wszechstronny materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych, a wiążącą ich moc i wiarygodność odnosi do pozostałego materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie ( vide: wyrok SN z dnia 10 czerwca 1999 r., II UK 685/98). Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego – to może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu. To, że określony dowód został oceniony niezgodnie z intencją skarżącego, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Ocena dowodów należy bowiem do sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodu można było wywieść wnioski inne niż przyjęte przez sąd, nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Sąd pierwszej instancji prawidłowo ustalił, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że wnioskodawca faktycznie wykonywał prace w warunkach szczególnych stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w okresie od dnia 7 sierpnia 1980 r. do dnia 30 kwietnia 1985 r., co w konsekwencji powoduje, iż nie spełnił on warunku koniecznego do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury w postaci legitymowania się 15-letnim okresem pracy w szczególnych warunkach.

Sąd Apelacyjny, co do zasady zgadza się z argumentami apelacji, że rzeczą niemożliwą jest, aby prace wskazane w wykazie A, dział XIV, poz. 16 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, tj. prace wykonywane w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych, ażeby mogły być zaliczone do okresu wykonywania pracy w szczególnych warunkach, musiałyby być wykonywane bez żadnych przerw w kanale, i że tylko tak wykonywana praca może zostać zaliczona do szczególnych warunków.

Jednakże w niniejszej sprawie istotne są poczynione przez Sąd Okręgowy, na podstawie zeznań świadków K. Z. i K. L. (pracujących z odwołującym się w spornym okresie), ustalenia, iż praca wnioskodawcy, zatrudnionego wprawdzie w spornym okresie na stanowisku mechanika w Wojewódzkim Związku (...) – Zakładzie (...) w B., polegała na dokonywaniu wszelkich prac naprawczych przy samochodach – zarówno w kanale remontowym, jak i poza nim, w zależności od konkretnego przypadku i potrzeb pracodawcy, z racji tego, że S. W. był jedynym mechanikiem na Zakładzie. Jednocześnie podkreślenia wymaga, że naprawy dokonywane poza kanałem remontowym w żadnym razie nie miały charakteru czynności uzupełniających, powiązanych funkcjonalnie z naprawą dokonywaną w kanale remontowym, były to bowiem samodzielne czynności naprawcze pojazdów lub też części do nich. Jak ustalił Sąd Okręgowy, w kanale remontowym wnioskodawca dokonywał wymiany oleju, smarował podwozie samochodów, wymieniał osie, regulował i wymieniał hamulce, naprawiał skrzynie biegów oraz montował silniki, zaś poza kanałem skarżący wymieniał pompy, usuwał drobne bieżące usterki w samochodach, jak również naprawiał popsute części (w warsztacie), co nie miało charakteru incydentalnego. Wynika z tego, że czas pracy S. W. ulegał różnie kształtowanemu – w zależności od bieżącego zapotrzebowania – podziałowi pomiędzy czynności naprawcze w kanale i poza nim.

Powyższe implikuje przekonanie, że praca wykonywana przez ubezpieczonego w spornym okresie nie spełniała przesłanek pracy w szczególnych warunkach w rozumieniu cyt. wyżej rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. Warunek ten jest bowiem spełniony, gdy pracownik w ramach obowiązującego go pełnego wymiaru czasu pracy na określonym stanowisku, stale, to jest ciągle, wykonuje prace w szczególnych warunkach i nie wykonuje przy tym innych czynności pracowniczych niebędących pracą w takich warunkach. Wnioskodawca natomiast, poza pracą w kanałach remontowych, wykonywał szereg innych niezależnych od pracy w kanałach remontowych prac, które nie były pracami w warunkach szczególnych, co prowadzi do oczywistego wniosku, że praca kwalifikowana w pkt. 16 działu XIV, jako praca w warunkach szczególnych, nie była przez odwołującego wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, a Sąd Apelacyjny w Łodzi podziela to stanowisko, że z przywileju przejścia na emeryturę w niższym wieku emerytalnym, przysługującego pracownikom zatrudnionym w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, mogą korzystać wyłącznie pracownicy, który byli rzeczywiście zatrudnieni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w szkodliwych warunkach pracy ( vide: wyroki SN z dnia: 15 grudnia 1997 r., II UKN 417/97, OSNP 1998/21/638; 21 listopada 2001r., II UKN 598/00, OSNP 2003/17/419; 4 czerwca 2008 r., II UK 306/07, Lex nr 494129).

W ocenie Sądu Apelacyjnego, zawarte w apelacji twierdzenia stanowią w istocie polemikę z prawidłowymi i niebudzącymi wątpliwości ustaleniami Sądu meriti. Sąd Okręgowy prawidłowo – w świetle art. 232 k.p.c. – ocenił wynik przeprowadzonego postępowania dowodowego, bez naruszenia granic zakreślonych przepisem art. 233 § 1 k.p.c., a następnie właściwie zastosował przepisy prawa materialnego, dokonując jego subsumpcji z miarodajnie ustalonym stanem faktycznym.

Reasumując, ubezpieczony nie wykazał, że w spornym okresie swego zatrudnienia wykonywał pracę w warunkach szczególnych, a tym samym nie udowodnił 15-letniego okresu takiej pracy i nie spełnił warunku do nabycia prawa do wcześniejszej emerytury.

W tym stanie rzeczy, Sąd Apelacyjny uznał, że zaskarżony wyrok Sądu pierwszej instancji odpowiada prawu, a apelacja wnioskodawcy, jako pozbawiona uzasadnionych podstaw, podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.